"Οι ομοιότητες μας ενώνουν, οι διαφορές μας χωρίζουν"

Νεότερη επεξεργασία 03/01/2012

Με την παραπλεύρως φωτογραφία και τίτλο "Να τι σημαίνει συγκρητισμός των θρησκειών", θρησκευτικό ιστολόγιο μας πληροφορούσε ότι ο σημερινός θρησκευόμενος, που κάπου πιστεύει, έχει καταντήσει τελικά να είναι ένας διαρκής αναζητητής της αλήθειας, γνωστού όντος ότι η αλήθεια δεν υπάρχει (*). Ή αν υπάρχει, γράφουμε εμείς, αυτή βρίσκεται στις ενοποιητικές ομοιότητες.

Το σημερινό αλάθητο δόγμα πίστεως προελεύσεως παπικής (αγαπισμός), προτεσταντικής (σχεσιολογία) και νεοορθόδοξης (αγαπητική σχέση), έγκειται στο ότι "οι ομοιότητες μας ενώνουν, οι διαφορές μας χωρίζουν". Ποιές είναι οι ομοιότητες; Ότι όλοι πιστεύουν σε ένα θεό ή μια ανώτερη δύναμη. Και ποιές οι διαφορές; Ότι όλοι ονομάζουν διαφορετικά, με το δικό τους τρόπο, το θεό ή την ανώτερη δύναμη.

Έτσι, λοιπόν, μας καλεί ο παπικός αγαπισμός να ενωθούμε βάζοντας στην άκρη τις ονοματοθεσίες περί θεού και ανώτερης δύναμης. Να ενωθούμε διότι όλοι πιστεύουμε και διότι όλες οι πίστεις έχουν κάποια - λίγο ή πολύ - κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Κάτι που δεν αμφισβητεί κανείς.

Όμως αυτό που επιχειρεί η παπική αίρεση είναι η πλήρης διαστρέβλωση της πίστεως και η υποκατάσταση του θείου υπό του αρχεκάκου όφεως. Δηλαδή η πλήρης κυριαρχία του ψεύδους υπό μιας πίστεως του τύπου placebo.

"Ελπιζομένων υπόστασις" είναι η πίστη και η υπόσταση δεν είναι κάτι αφηρημένο. Είναι ο αναστάς και εγερθείς Κύριος. Είναι όμως και ελπίδα : "Τη γαρ ελπίδι εσώθημεν", γράφει ο απ. Παύλος, και "ελπίς βλεπομένη ουκ έστιν ελπίς". Τα βλεπόμενα είναι πρόσκαιρα, τα ου βλεπόμενα είναι αιώνια και εδώ έγκειται η δολιοφθόρος δράση του παπικού αγαπισμού και των ακολούθων του. Μας καλεί να ενωθούμε βάση των κοινά διαπιστουμένων ομοιοτήτων, αυτές που με το απλό μυαλό του μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ο ολιγομαθής και σχετικά αδιάφορος περί τα θρησκευτικά. Ο οποίος συν τοις άλλοις δεν διδάσκεται με ποιο τρόπο να ελέγχει τα ου βλεπόμενα.

Δια Πνεύματος Αγίου εκ του Πατρός εκπορευομένου γίνεται ο έλεγχος των "ου βλεπομένων", αφ΄ ης στιγμής δε επικράτησε η παπικοπροτεσταντική αίρεση (στην πορεία παρέσυρε κι εμάς) ήταν αναπόφευκτο να οδηγηθούμε στην απλούστευση "οι ομοιότητες μας ενώνουν, οι διαφορές μας χωρίζουν". Πρέπει όμως να καταλάβουμε ότι στον πνευματικό χώρο δίδεται η μάχη, όπου ο ανυπόστατος Εωσφόρος (η αίρεση) τείνει να υποκαταστήσει το ενυπόστατον της θείας Ενανθρωπήσεως και της δια θανάτου καταπατήσεως του θανάτου.

(*) Ραββίνος Μορντεχάι Φριζή : "Το 99% της αλήθειας είναι 100% ψέμα", κατά τον ορθόδοξο (σημ. υπάρχει κι αυτός;) ιουδαϊσμό.

Υστερόγραφο

Ο ραββίνος Μορντεχάι Φριζή αν έχει υπόψη του την εκ των πανεπιστημίων και εκ των ιεροδιδασκαλείων εκπορευομένη αλήθεια, δεν έχει άδικο να ισχυρίζεται ότι η παρεχομένη αλήθεια είναι εντελώς ψευδής. Εμείς εδώ στην Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα, όχι όπως την έχουν καταντήσει σήμερα, ανέκαθεν μιλούσαμε για μια άλλου είδους αλήθεια. Όχι δικανικής φύσεως, όπως ήταν εκείνη που επικαλέσθηκε το ιερατείο μιας εποχής (: "εάν τούτον απολύσης, ουκ εί φίλος του Καίσαρος. πάς ο βασιλέα εαυτόν ποιών αντιλέγει τω Καίσαρι") για να εξαναγκάσει τον Πόντιο Πιλάτο να εκδώσει την καταδικαστική του απόφαση. Το ιερατείο ομολόγησε "ουκ έχομεν βασιλέα ει μη Καίσαρα", αλλά εψεύδετο. Διότι στη συνέχεια ζήτησαν να διαγράψει το "βασιλεύς των Ιουδαίων" από την αναρτημένη επιγραφή και να τη διορθώση. Ήθελαν να φαίνεται το "εκείνος είπε" την άποψή του, όπως θα λέγαμε σήμερα. Αλλά με "την άποψή του" δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί η θανατική ποινή. Ο κάθε ένας μπορεί αυτοχριώμενος να ισχυρισθεί ότι είναι βασιληάς, δεν θα τον στείλουμε όμως στο απόσπασμα. Στο φρενοκομείο θα πάει και όχι στο νεκροταφείο.

(Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως)