Οι νεροκουβαλητές του εκδυτικισμού των Ορθοδόξων

 Μνήμη Ιερομόναχου Θεοδώρητου

Στην Ορθόδοξη Ελλάδα εκτός από τους ουνίτες, το γνωστό Δούρειο Ίππο του παπισμού αλλά και του προτεσταντισμού, υπάρχουν και εκείνοι που ασυνείδητα, καθώς νομίζω, κουβαλούν νερό στο μύλο του εκδυτικισμού των Ορθδόξων.
Θα με ρωτήσετε με ποιο τρόπο; Ακούστε λοιπόν.

Γνωρίζετε και γνωρίζουμε ότι από το 1924 και μετά η Ορθοδοξία στην Ελλάδα τεμαχίστηκε. Και άλλοι, οι περισσότεροι,  ακολούθησαν το νέο (παπικό) ημερολόγιο, οι δε έμειναν συνεπείς στην Παράδοση. Δεν έχει σημασία, για το θέμα που με απασχολεί, αν οι τελευταίοι διασπάστηκαν σε πολλές παρατάξεις. Σημασία έχει ότι από τη διένεξη που προκλήθηκε μεταξύ των καινοτόμων και των "παλαιοπίστων", ας τους ονομάσουμε, προέκυψε πλούσια θεολογία, η οποία δεν περιορίστηκε μόνο στο θέμα της διένεξης μεταξύ των νέων και των παλαιών.


Υπήρξαν πολλά συναφή θέματα, τα οποία δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστά, και τα οποία κυρίως οφείλοντο στα προοδευτικά άλματα των νεοημερολογιτών. Η μια καινοτομία έφερε άλλες. Όμως η κριτική που ασκήθηκε από την πλευρά των παλαιοημερολογιτών δεν κατέστη γνωστή. Ο τύπος, εφημερίδες και περιοδικά, δεν ήταν ιδιαίτερα συμπαθής σε γραφές προερχόμενες από όσους a priori αχρήστευε ο όρος "σχισματοαιρετικός". Αν αυτός που έγραφε ένα άρθρο ή μια επιστολή  είχε αυτή την ταμπέλα,  θα ήταν ευτυχής να το έβλεπε. Συνήθως δεν το έβλεπε. Έτσι, αναγκαστικά περιοριζόταν σε στενό κύκλο ανθρώπων. Στην πραγματικότητα όμως του δημιουργούσαν ένα αδιόρατο γκέτο.


Το θέμα θα μπορούσε να λήξει εδώ, αλλά δεν τελειώνει. Διότι οι έξυπνοι καινοτόμοι κρατούσαν παράμερα αυτά που διάβάζαν, τα έκρυβαν, και μετά πάροδο ικανού χρόνου τα έφερναν στη δημοσιότητα. Όχι βέβαια με το όνομα του αρχικού συγγραφέα. Αυτός παρέμενε εντελώς άγνωστος, σχεδόν ανύπαρκτος, αν δεν είχε εν τω μεταξύ πεθάνει. Τότε λοιπόν οι νεροκουβαλητές ανέσυραν από τα συρτάρια τους αυτά που είχαν φυλαγμένα - ήταν προερχόμενα από κάποιον σχισματοαιρετικό "παραδοσιοκάπηλο" όπως είπα -, τα έφτιαχναν όπως ήθελαν και όπως έπρεπε, και από κάτω έβαζαν φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους. Την προερχόμενη προφανώς από τη γραφίδα της καινοτομίας. 


Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό. Είναι ότι μερικά εκ των οψίμως προβεβλημένων - συχνά αμφιλεγομένων - θεμάτων προέρχονται από συνέδρια ή άλλα έγκυρα "φόρα", τα οποία επισφραγίζει το αδιάβλητο κύρος της επιστήμης. Παπικές και προτεσταντικές πανεπιστημιακές έδρες - κάποτε και ορθόδοξες - σφετερίζονται  άσημους και ανώνυμους δικούς μας σχισματοαιρετικούς και οι εδώ ορθόδοξοι αντιφωνητές, νεροκουβαλητές του εκδυτικισμού, μας τα παρουσιάζουν είτε ως δικά τους, είτε ως ξένα, αλλά πάντως απηχούντα ορθόδοξες θέσεις. Για να δούμε πόσο κοντά βρισκόμαστε με τους αιρετικούς ή για να καταλάβουμε ότι η ορθοδοξία της καινοτομίας δεν σφάλλει.


Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι συνέβη να διαβάσω πρόσφατα κριτική κατά του οικουμενικού μας Βαρθολομαίου. Και αυτά που ανέγνωσα, τα είχα διαβάσει προ εικοσαετίας και πλέον από τον πρόωρα κοιμηθέντα Ιερομόναχο Θεοδώρητο. Τον είχα συναντήσει στη σκήτη των Εισοδίων της Θεοτόκου στην Καψάλα. Ήταν απελαθείς από το αγ. Όρος, ελάχιστοι τον γνώριζαν, δεν μνημόνευε τον οικουμενικό.  Γνωστοί και διάσημοι είναι οι όψιμοι αντιοικουμενιστές, που τώρα προσπαθούν να ανασύρουν την Ορθοδοξία από το πηγάδι που την έριξαν. 

Παράπονο εκφράζω, όχι οργή ή σαρκασμό. Εδώ που φθάσαμε ας βάλουμε στην άκρη τον ευέξαπτο χαρακτήρα μας και ας καταλάβουμε τη ζημιά που πάθαμε με την καινοτομία του 1920-24. Αυτό μόνο αρκεί.