Κυριακή της Ορθοδοξίας (Α΄ Νηστειών)

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Εγράφη :

"Θά πρέπει ὡς δεῖγμα αὐτοκριτικῆς ἀναλύσεως νά παραδεχθεῖ κανείς ὅτι οἱ Ὀρθόδοξοι παρά τό γεγονός ὅτι κατέχουν στήν Ὀρθοδοξία τήν πληρότητα τῆς ἀλήθειας, ἴσως δέ ἐπιστεγάζουν τήν πραγματικότητα αὐτή μέ τό περιεχόμενο τοῦ δικοῦ τους βίου" (*)

Και εσχολιάσθη :

Ο δικός τους βίος, των ορθοδόξων, επιστεγάζεται με τον ορθόδοξο βιο των ποιμένων του. Τώρα, το πόσο ορθόδοξος είναι ο βίος των ποιμένων του, όταν συνευδοκούν να μνημονεύουν επισκόπους παραβάτες των αποστολικών και οικουμενικών Κανόνων και Παραδόσεων - σημειώσατε, παραδόσεων εκ πατέρων πλανηθέντων υπό του αρχεκάκου όφεως - αυτό είναι άλλο θέμα. Μείζον, όπως φαίνεται, θέμα είναι η παραμονή όλων "εντός εκκλησίας", ανεξαρτήτως του τι ποιούν οι ποιμένες.

Ποιο το αποτέλεσμα; Λόγια όπως αυτά:
"Αὐτή ἡ συνέπεια μας στίς ἀρχές τῆς ὀρθόδοξης πίστεως εἶναι ἡ εὐθύνη μας, τό χρέος μας ἔναντι τῆς ἀλήθειας, τήν ὁποία ἐκπροσωπεῖ καί διακηρύσσει",

να αποδεικνύουν τα μεγέθη ασυνεπείας, πλήρους απουσίας ευθύνης, ανυπάρκτου χρέους (πλήν του υπαρκτού οικονομικού), και μιάς εξόχως δυσπραγούσας αληθείας εκ των συνήθως "σκολιών λογισμών".

Παρά ταύτα, ο γράφων ουδέποτε θα λησμονήσει και ανεόρτιον θα αφήσει την Κυριακή της Ορθοδοξίας, προς τιμήν της οποίας συνέταξε το παρόν ελάχιστο σχόλιο.

Ένθετο

"Ἡ σύγχρονη omerta, ὅπως ἔχω γράψει συχνά, ἔχει ἰατρική συνταγή: Τό νά καταπίνεις τά λόγια σου εἶναι ἡ πιό θρεπτική δίαιτα. Ἀλλά ποιά λόγια; Ὅσα θά μποροῦσαν νά εἶναι θεραπευτικά γιά τόν τόπο αὐτό καί τίς πληγές του. Εἶσαι ἐλεύθερος νά μιλᾶς καί νά γράφεις γιά ὅ,τι ἀνοίγει ἤ ξύνει πληγές, ὄχι ὅμως γιά ὅ,τι ἐπουλώνει" (Σαράντος Καργάκος, "Omerta")
"Καί ἔτσι κατέχουμε τήν «ἀλήθεια ἐν ἀδικίᾳ»" («Αρχιμ. Καλλίνικος Νικολάου, Ι.Μ. Καισαριανής) 

(*) Βλ.  http://aktines.blogspot.com/2012/03/blog-post_5507.html