Ενημέρωση και πληροφορία

Επειδή σε λίγες ημέρες εορτάζει - κατά το πολιτικοθρησκευτικό ημερολόγιο - ο άγιος Κυπριανός και η αγία Ιουστίνα, με ενημέρωσαν, και αισθάνομαι την υποχρέωση να σας πληροφορήσω, ότι δεν θα δεχθούν αιτήματα πρεσβειών των ευσεβών και πιστών ορθοδόξων χριστιανών στις 2/10/2014 ν/η.

Κατά το θρησκευτικό - και κατ΄ οικονομίαν Κυρίου πολιτικό - ημερολόγιο η ονομαστική εορτή των αγίων είναι μετά από 13 ημέρες, ή 16 από σήμερα (29-9-2014)

Παιδευθεὶς ἐν τῇ πλάνῃ ἐπιμελῶς, ὡς ὁ Παῦλος ἐκλήθης ἐξ οὐρανοῦ, σταυρῷ ὁδηγούμενος, πρὸς τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· τῆς γὰρ σεμνῆς Παρθένου, τῷ πόθῳ, φλεγόμενος, δι' αὐτῆς ἡρμόσθης, τῷ Πλάστη τῆς κτίσεως· ὄθεν θριαμβεύσας, τοῦ ἐχθροῦ τὸ ἀνίσχυρον, σὺν αὐτῇ κατηξίωσαι, τοῦ χοροῦ τῶν Mαρτύρων, Κυπριανὲ ἱερώτατε πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην σου.

Στο βλακώδες facebook

- Τι γνώμη έχεις για τις φωτογραφίες selfie ?
- Ουδέν εξ ουδενός

"Ο όρος ουδέν εξ ουδενός (ex nihilo nihil) αποτελεί ένα από τα αξιώματα που διατύπωσε ο Παρμενίδης της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, συμφώνως προς το οποίο τίποτε δεν γεννάται από το τίποτε και τίποτε δεν ανάγεται εις το τίποτε." (Wikipedia)

Τους έμαθαν το "είμαι ένα τίποτα, όλα αρχίζουν από το μηδέν και εκεί καταλήγουν". Φυσικά, τα άλλα που λέει ο Παρμενίδης - και τα λοιπά της Wikipedia - είναι για κλάματα.

Προφάσεις εν αμαρτίαις το "παράδειγμα προς αποφυγή οι παλαιοημερολογίτες"

Διάβασα στο ιστολόγιο "Πατερική Παράδοση" (1) :

Πονηρή τακτική του μητροπολίτη Πειραιώς, χρησιμοποιεῖ τὰ ὀνόματα κάποιων Ἁγίων καὶ σεβαστῶν ὀνομάτων (2), χωρὶς νὰ ἐπεξηγεῖ, γιατί τὰ χρησιμοποιεῖ ( ... ) Γιατί ὁ Πειραιῶς ἀποκρύπτει τὴν πραγματικότητα, ὅτι ἐκείνη τὴν ἐποχή – ἕως τὸ 1995 περίπου, ποὺ ἐκοιμήθησαν οἱ Ἅγιοι αὐτοί – δὲν ἐγίνετο συζήτηση περὶ ἀποτειχίσεως, μὲ τὶς προϋποθέσεις ποὺ γίνεται σήμερα, όπου λαμβάνεται ὑπ’ ὄψιν ἡ αὐστηρὴ ἐφαρμογὴ τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος ( ... ) Τότε, κάθε σκέψη ἀντίδρασης διὰ τῆς Διακοπῆς Μνημοσύνου καὶ Ἀποτειχίσεως, ἀνεστέλλετο, διότι ἔφερε στὴν μνήμη τὰ σχίσματα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν

kx
Αυτά είναι προφάσεις εν αμαρτίαις. Θα μπορούσαν να είχαν αποτειχισθεί από καιρό - σημ. κχ. όσα επικαλούνται οι νυν εν καινοτομία αποτειχιζόμενοι τα έλεγαν και τα έγραφαν οι παλαιοημερολογίτες από το 1970 - αποφεύγοντας τα λάθη των υπερθετικά ακαινοτόμητων παλαιοημερολογιτών, που βάζουν μπροστά από το Δόγμα την εκκλησιολογία και την κανονολογία, όπως και οι οψίμως αποτειχιζόμενοι. Εντάξει, θα συμφωνήσω, αν πει κανείς ότι το ημερολογιακό δεν είναι δογματικό, όπως δεν ήταν και το "εικονολογικό", το οποίο όμως, όπως απέδειξε η συνέχεια, ήταν σαφέστατα δογματικό.

Οι κατήγοροι των παλαιοημερολογιτών, ειδικά ο μ. Σεραφείμ, προσκομίζουν σαν δικαιολογία της καινοτομίας το "ούτως ώστε να συμπίπτει η εαρινή Ισημερία του ημερολογίου με την εαρινήν Ισημερίαν της κτίσεως". Λαμπρά, πείτε μας όμως : Πόθεν προκύπτει ως ακριβής η εαρινή ισημερία της κτίσεως ; Μήπως βρέθηκε ποτέ εκείνος, που μας φώτισε σχετικά με το πότε ακριβώς άρχισε η κτίση - άρα και η ισημερία της - και δεν το μάθαμε ακόμη ; Είμαστε βέβαιοι ότι προσδιορίσαμε με επιτυχία την έναρξη της κτίσεως ; Διότι, εκτός αυτού, υπάρχει και το προηγούμενο με τον Μωϋσή, όταν "ο ήλιος εστάθη", μέχρις ότου οι Ισραηλίτες κατανικήσουν τους αντιπάλους τους σε διεξαγόμενη μάχη.

Θέλω με αυτό να πω ότι, εφ΄όσον είναι αστρονομικά αδύνατο να καθοριστεί η σύμπτωση της εαρινής ισημερίας με την ισημερία από κτίσως κόσμου, δεν πρέπει να είμαστε τόσο αυστηροί ως προς την λάθος - αν το δεχτούμε - επιλογή των πατέρων της Εκκλησίας να θέσουν το όριο της εαρινής ισημερίας. Είναι αδιάφορο για την Εκκλησία, αν η ισημερία πέφτει ή ανεβαίνει βάσει των αστρονομικών εφημερίδων.

Και ακόμη, αν τα αφορώντα στη Θρησκεία, πρέπει να υπόκεινται στον έλεγχο της Επιστήμης, προκειμένου αυτή να μας πει ποιο το αληθές και ποιο το αναληθές, ποιο το ακριβές και ποιο το ανακριβές, τότε μου φαίνεται θα πρέπει να αναθεωρήσουμε και όλα τα έχοντα σχέση με τα θαύματα και όχι μόνο.

(1) http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_25.html
(2) Σημ. κχ : Ὁσίων Ἰουστίνου Πόποβιτς, Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἰακώβου (Τσαλίκη), Ἀμφιλοχίου (Μακρῆ), Φιλοθέου (Ζερβάκου), Σοφίας τῆς έν Κλεισούρᾳ, Γεωργίου τοῦ Καρσλίδου, Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου, Σάββα τοῦ ἐν Καλύμνῳ καί βεβαίως τοῦ μεγάλου ἁγίου θεολόγου τοῦ 20ου αἰ. Ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ θαυματουργοῦντος στήν ὑφήλιον καί πολλῶν ἄλλων (  http://aktines.blogspot.gr/2014/09/blog-post_710.html )

Η διακοινωνία (intercommunio)

Ένας έγραψε ότι :
- Δεν είναι αλήθεια, το πατριαρχείο Αλεξανδρείας δεν εχει διακοινωνία με τους Αιρετικούς.

κχ
- Και τι είναι αυτή η διακοινωνία ; Είναι το κοινό Ποτήριο, μας λέει ο μ. Σεραφείμ και το επαναλαμβάνουν άλλοι. Η λέξη "διακοινωνία" είναι η εκ μεταφοράς ξένη intercommunio. Που σημαίνει "ενδοκοινωνία", δηλαδή ενδιάμεση - εσωτερική, κοινωνία. Η ενδιάμεση εσωτερική κοινωνία μπορεί να είναι μυστική ή κρυφή - καλύτερα αποκρυφιστική - ενδεχομένως όμως μυστηριακή και πάντως, αποκαλυπτική.

Για τους οικουμενιστές και τους συνοδοιπόρους αυτών αντιοικουμενιστές, όπως ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και άλλοι, διακοινωνία σημαίνει το κοινό Ποτήριο του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι τα πράγματα, όπως τουλάχιστον διατείνονται. Η intercommunio, δηλαδή ενδιάμεση -εσωτερική, κοινωνία, έχει σχεδιαστεί με άλλο τρόπο, ώστε σε πρώτη φάση να τηρούνται προσχηματικά οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ όστιας και άρτου με οίνο.

Οι ηγεσίες του φιλιόκβε και της ουνιτικής ορθοδοξίας ενδοκοινωνούν κρυφά και μυστικά - καλύτερα μυστικιστικά - εδώ και πολλά χρόνια με ορατά πλέον τα σημάδια της ενδοκοινωνίας, όχι όμως και της, κατά μητροπολίτη Σεραφείμ κ. ά., διακοινωνίας.

Και τι περιμένουν λοιπόν, θα ρωτήσει κάποιος, με αυτό το άθλιο κρυφτό με τις λέξεις, που παίζουν εδώ και χρόνια ; Περιμένουν να ωριμάσει σε όλους το φιλιόκβε, ο διχασμός της υπόστασης το Αγίου Πνεύματος.
Η σύγκρουση μεταξύ παπισμού και αγγλικανισμού, γενικότερα προτεσταντισμού, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση από τότε που ο Καρλομάγνος, όντας σε κοντινή απόσταση από τον Μάρκο Αυρήλιο (τελευταίος αυτοκράτωρ του Ρωμαϊκού imperium) κατάλαβε πολύ καλά πόσο τον βοηθούσε το φιλιόκβε στην ανασύσταση του imperium : των θεών Αυγούστων.

Δυστυχώς όμως γι΄ αυτόν ο παποκαισαρισμός βρήκε αντίπαλο τον καισαροπαπισμό των αγγλικανών. Η θεοκρατία του Πάπα ήρθε σε ρήξη με την πολιτειοκρατία των προτεσταντών, έστω κι αν οι τελευταίοι επιμένουν - μερικοί εξ αυτών - να διατηρούν θεσμικά το βασιλικό αξίωμα. Ο καρπός του φιλιόκβε δεν έχει ωριμάσει, μπήκε στο εργαστήριο της ορθοδοξίας, επωάζεται με τη συσκευή της διακοινωνίας και η intercommunio καλπάζει.

Η απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ προς τους υβριστές του

Πειραιώς μ. Σεραφείμ :

- Αἰσθάνομαι τήν ἀνάγκη δημόσια νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου γιά τίς ὑβριστικές σέ βάρος μου ἀναρτήσεις τῶν ἀνεπιγνώστων ζηλωτῶν ἀδελφῶν, διότι, παραλλήλως ὑβριζόμενος καί ἀπό τούς κάθε λογῆς οἰκουμενιστές καί «μεταπατερικούς ἀνανεωτές» καθώς καί ἀπό τούς ἀνεπιγνώστους ζηλωτές, ἀποφεύγω ἀναξίως τό λόγο τοῦ Κυρίου μας : «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» 

 κχ

- Ο μητροπολίτης Πειραιώς επικαλείται το «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι», θέλοντας με αυτό να μας πει ότι ελάχιστοι είναι οι λέγοντες προς αυτόν το εύγε, εύγε. Οι περισσότεροι, ισχυρίζεται, τον υβρίζουν.

Μάλλον όμως κάνει λάθος. Οι περισσότεροι του λέγουν το εύγε, εύγε, και ελάχιστοι τον κατηγορούν για ασυνέπεια λόγων και έργων. Απόδειξη, ποτέ δεν περνούν απαρατήρητα όσα κατά καιρούς μας λέει, και τα περισσότερα μέσα ευρείας κοινωνικής (εκκλησιαστικής) δικτύωσης - αν όχι όλα - δίνουν πρώτη προτεραιότητα σ΄ αυτά. Ελάχιστοι είναι εκείνοι, που αρκούνται στη φιλοξενία του σχολιαστή και πάντως, όχι του υβριστή.

Πόθεν λοιπόν προκύπτει το συμπέρασμα "ἀποφεύγω ἀναξίως τό λόγο τοῦ Κυρίου μας «οὐαί ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι»" ; Ελάχιστοι οι κατήγοροι, σπάνιοι οι υβριστές, πλήθος οι θαυμαστές του. "Λέοντα της Ορθοδοξίας" τον αποκαλούν οι περισσότεροι, τρία εκατομμύρια υπογραφές - μη ξεχνάμε - είχε μαζέψει ο τελευτήσας αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.
Σύνθημα : Να λέτε αυτά που θέλει να ακούει ο κόσμος, τα άλλα αφήστε τα, θα τα κανονίσουμε εμείς με τις δημοκρατικές και ελεύθερες εκλογές. Η διπλωματία με αρχιερατικό ένδυμα θριαμβεύει.

Προς τους ανίδεους φορείς του ακαινοτόμητου φιλιόκβε

Από το ιστολόγιο "Ορθόδοξη Φωνή"
http://orthodox-voice.blogspot.gr/2014/09/blog-post_702.html

Αυτά μας γράφει ο αδελφός μας Γεώργιος Γιαννόπουλος :

Όλοι ξέρουν την αλήθεια αλλά την κρύβουν επειδή οι ίδιοι δεν την πράττουν. Μου έλεγε καθηγητής ιερέας της συνάξεως κληρικών και μοναχών ότι οι εκκλησιολογικές θέσεις της ακριβείας και της τάξεως όπως παρουσιάζονται από το Ακαινοτόμητο Πλήρωμα της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι αυτές που πρέπει να έχουμε όλοι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Αλλά μου λέει οι πλειοψηφία των επισκόπων είναι σε τεκτονικές στοές και εμείς γίναμε υπάλληλοι και τους λεμέ " yes sir ". Πολλοί ιερείς των Γ.Ο.Χ. μου είπανε ότι όλοι το γνωρίζουν ότι το σωστό είναι το Ακαινοτόμητο αλλά και αυτοί λένε πως θα τι βγάλουμε οικονομικά ποιος θα μας στηρίξει? Σε όλους τους ιερείς και του νέου και του παλαιού πρέπει να καταλάβουν ότι άμα ομολογήσουν τον Χριστό και την αλήθεια τα άλλα θα τους τα προσθέσει ο Χριστός τα προς το ζην. Να είναι και παππάδες πιστοί και να δουλεύουν σε μια δουλειά όπως ήταν παλιά. Αν η ομολογία δεν είχε θυσία θα ομολογούσε όλος ο κόσμος. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει ότι σε καιρό αιρέσεως άμα δεν βιώνεις διωγμό πάει να πει ότι συμβιβάστηκες με το εκκλησιαστικό σύστημα της εξουσίας του διαβόλου. Γνωστό μπλοκ που ασχολείται με την αποτείχιση ενώ πάει με το νέο μου λέει να πω παππά του Ακαινοτόμητου να έρθει να λειτουργησει στο εκκλησάκι που έχει και όταν του λέω για το παλαιό μου λέει λίγο αργότερα. Και εγώ του λέω μόλις γυρίσετε θα είμαστε διπλά σας. Άλλα μπλοκ που δείχνουν στην θεωρία την αποτείχιση και βάζουνε τις φωτογραφίες των Αποτειχισμένων Πατέρων από το Ακαινοτόμητο προσπάθησαν να μπερδέψουν τους πιστούς αφού στην πράξη δουλεύουν για την παράταξη της επισκοπικής συνόδου των Γ.Ο.Χ. Και αυτοί ξέρουν την αλήθεια αλλά λένε που να βρούμε παππά αποτειχισμένο και βολεύονται στην παράταξη ενώ γνωρίζουν ότι είναι μέσα σε παρασυναγωγή.Δεν έχουν πίστη ότι ο Θεός μπορεί να τους βρει παππά αν κρατήσουν την ακρίβεια της ομολογίας. Και διότι δεν αθλούνται νομίμως και παν στον πρώτο τυχόντα παππά των παρατάξεων γιαυτό και ο Θεός δεν τους δίνει παππά αποτειχισμένο αφού βολεύονται όπου νάνε. Με την λογική τους αν δεν βρουν παππά πρώτα αποτειχισμένο και μετά παραταξιακό θα πάνε στην ανάγκη και με το νέο και με τους οικουμενιστές. Τέτοιους ομολογητές θέλει ο διάβολος με συμφέρον με υπολογισμούς χωρίς πράξη και θυσίες. 

Και αυτά γράφει ο αδελφός μας Κυπριανός Χριστοδουλίδης :

- Γ.Γ. Να είναι και παππάδες πιστοί και να δουλεύουν σε μια δουλειά όπως ήταν παλιά.

- κχ. "Ή παπάς ή ζευγάς" λέει η λαϊκή παροιμία. Όταν ένας ιερέας βγαίνει στο μεροκάματο, εύλογο είναι να συμμετέχει και στο νόμο "ζήτηση και προσφορά", που διέπει την αγορά εργασίας. Θα βρεθεί αναπόφευκτα σε ανταγωνιστική θέση με άλλους εργαζόμενους και τότε, ας μας πει ο κ. Γιαννόπουλος τι πρέπει να κάνει.

 - Γ.Γ. Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέει ότι σε καιρό αιρέσεως άμα δεν βιώνεις διωγμό πάει να πει ότι συμβιβάστηκες με το εκκλησιαστικό σύστημα της εξουσίας του διαβόλου.

 - κχ.  Σωστά, "σε καιρό αιρέσεως", αλλά οι σημερινοί αιρετικοί άρχουν παγκοσμίως και δεν κάνουν επιλογή. Δεν διώκουν μεμονωμένους ανθρώπους ή ομάδες (κοινότητες) ανθρώπων. Έχουν βελτιώσει τις μεθόδους και τα λάθη του παρελθόντος δεν τα επαναλαμβάνουν.
Εκ των μεθόδων που ακολουθούν είναι να εξαπολύουν άλλοι, όχι αυτοί, κατηγορίες εναντίον φίλων και ομοφρόνων, δήθεν, για να είναι συνεπείς με τους κανόνες δικαίου : εν προκειμένω, της Εκκλησίας.

 Στο μυαλό τους μέσα αυτοί οι άνθρωποι, έχουν μιαν άλλη οικουμένη, όταν δέσποζε η Χριστιανοσύνη και η οποία σήμερα δεν υπάρχει. Κυρίαρχοι της παγκόσμιας πλέον οικουμένης είναι οι αιρετικοί και όπως δείχνουν τα πράγματα, μικρές οι πιθανότητες να αλλάξει η κατάσταση.
 Αντί λοιπόν ο κ. Γιαννόπουλος να ασχολείται με παρασυνάγωγους, ή λαντζέρηδες των μασόνων - συμπίπτει να είναι ομόφρονες με αυτόν - καλύτερο θα ήταν να ασκεί την κριτική του κατά των επισήμων φορέων του εκκλησιαστικού status και όχι να στρέφει τα βέλη του εναντίον εκείνων, που πήγαν κι έφτιαξαν εξ ανάγκης νέες συνόδους.

 Η Εκκλησία βρίσκεται αντιμέτωπη με πρωτοφανή σύγχυση, μετά την εορτολογική καινοτομία, ρίζα της οποίας είναι το παπικό φιλιόκβε. Η διείσδυση αυτού εντός της Ορθοδοξίας επέφερε κυριολεκτικό κατακερματισμό του Αγίου Πνεύματος και οπωσδήποτε, των πιστών. Όσοι δεν έχουν καταλάβει την πνευματική κακοποίηση που μας έγινε, θα ήταν προτιμότερο να αφήσουν το έργο αυτό σε άλλους. Η κριτική και οι κατηγορίες εναντίον φίλων και αδελφών περί παρασυναγωγών, παρατάξεων, συνοδοιπορία με οικουμενιστές, μασόνους κ.π.ά. δεν εξυπηρετεί κανέναν άλλο παρά μόνο τους διώκτες των Ορθοδόξων και φυσικά, τους ανίδεους φορείς του ακαινοτόμητου φιλιόκβε. 

Αντιαιρετικό Εγκόλπιο και μ. Σεραφείμ Πειραιώς κατά ΓΟΧ

Ιδού τι διαβάζει κανείς από το "αντιαιρετκό εγκόλπιο" (*) :

ΜητροπολίτΣεραφείμ Πειραιώς :
"Εν τη περιπτώσει των αυτοτιτλοφορουμένων ως Γ.Ο.Χ. προφάσει ευσέβειας και ένεκεν ζήλου ου κατ’ επίγνωσιν, ανηγορεύθη η ημερολογιακή διόρθωσις του Ιουλιανού ημερολογίου, κατά δέκα τρεις (13) ημέρας ούτως ώστε να συμπίπτει η εαρινή Ισημερία του ημερολογίου με την εαρινήν Ισημερίαν της κτίσεως, γεγονός, που δεν σημαίνει ότι προσέλαβεν η Εκκλησία το Γρηγοριανόν λεγόμενον ημερολόγιον διότι τότε θα είχεν εν χρήσει και το Πασχάλιόν του και θα συνεόρταζε το Πάσχα μετά των Δυτικών, ως δήθεν έκπτωσις και αποστασία ολοκλήρου του σώματος της Εκκλησίας των Πρεσβυγενών πατριαρχείων, των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, ακόμη και εκείνων, που διατηρούν εις λειτουργικήν χρήσιν το μη διορθωθέν Ιουλιανόν ημερολόγιον με τραγικόν αποτέλεσμα να αποστούν του σώματος της Εκκλησίας και να εκπέσουν εις τον χώρον του περιπαίγματος του αλάστορος εχθρού"

κχ
Τα μπερδεμένα γραπτά, που έχει το άδειο κεφάλι του egolpion και το συγχυτικό του μητροπολίτη Πειραιώς, πρέπει κανείς να τα "σουλουπώσει", γιατί δεν βγαίνει νόημα. Ιδού πώς ώφειλαν να γράψουν αυτά τα ακαταλαβίστικα, που μπέρδεψαν και τον σχολιαστή sotirio.

«Εν τη περιπτώσει των αυτοτιτλοφορουμένων ως Γ.Ο.Χ. προφάσει ευσέβειας και ένεκεν ζήλου ου κατ’ επίγνωσιν, ανηγορεύθη η ημερολογιακή διόρθωσις του Ιουλιανού ημερολογίου κατά δέκα τρεις (13) ημέρας ως δήθεν έκπτωσις και αποστασία ολοκλήρου του σώματος της Εκκλησίας των Πρεσβυγενών πατριαρχείων, των αυτοκέφαλων Εκκλησιών, ακόμη και εκείνων, που διατηρούν εις λειτουργικήν χρήσιν το μη διορθωθέν Ιουλιανόν ημερολόγιον ( ... ) Σημείωση κχ. Παρέλειψαν εδώ την μνημόνευση επισκόπων δεχόμενων ή αρνούμενων τη διόρθωση, για να δέσει καλά το ανακάτεμμα τις καινοτομίας. Το δέσιμο, το ανακάτεμμα θέλω να πω, το αναλάβαμε εμείς.

(Τούτο εγένετο) ούτως ώστε να συμπίπτει η εαρινή Ισημερία του ημερολογίου με την εαρινήν Ισημερίαν της κτίσεως, γεγονός, που δεν σημαίνει ότι προσέλαβεν η Εκκλησία το Γρηγοριανόν λεγόμενον ημερολόγιον διότι τότε θα είχεν εν χρήσει και το Πασχάλιόν του και θα συνεόρταζε το Πάσχα μετά των Δυτικών (σημ. παρέλειψαν σκόπιμα και το "μετά Ιουδαίων")».

Αυτά έπρεπε να γράψουν οι άδειες κεφαλές, που δεν ξέρουν πού μπαίνουν τα κόμματα, πού οι τελείες, πού η επεξηγηματική πρόταση, ώστε να δένουν νοηματικά τα γραφόμενα. Αυτά, αν βέβαια ήθελαν απάντηση, την οποία δεν θέλουν, αφού την αποκλείει το "ανάστα ο θεός κρίνων τα ακαταλαβίστικα του egolpion και του μητροπολίτη".

Ωστόσο, κάτι θα τους γράψουμε. Μιας και θέλουν, λοιπόν, η εαρινή ισημερία να συμπίπτει με την ισημερία από κτίσεως κόσμου, πώς εξηγείται να γυρίζουν πίσω εορτολογικά μόνο κατά την περίοδο του Τριωδίου ; Πώς δέχονται το ειδωλολατρικό ημερολόγιο - επί βραχύ - του ειδωλολάτρη Ιουλίου Καίσαρα ; Πώς το δεχόταν τόσους αιώνες η Εκκλησία ; Χρονολογικά μεν συνεπείς είναι, εορτολογικά, δε, είναι "άστα να πάνε". Πάσχα μέσα στο Μάη ποτέ δεν έγινε, ποτέ δεν ακούστηκε ; Διότι, βλέπεις, έχουμε και τη λεπτομέρεια της πρώτης Κυριακής μετά την πρώτη πανσέληνο από την εαρινή ισημερία. Αλλά είναι και η νηστεία των αγίων Αποστόλων, είναι και το εκτός Κανόνων «(μη) δις του ενιαυτού μνείαν ποιείσθε του ιδίου παθήματος». Οι αποστολικοί Κανόνες το απαγορεύουν, οι διορθωτές του Ιουλίου Καίσαρα το επιτρέπουν ! Δυο φορές το χρόνο Χριστούγεννα, δυο φορές η Κοίμηση της Θεοτόκου, δυο φορές ο Ευαγγελισμός κλπ. Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος "μπάλωσε" την νηστεία των αγίων Αποστόλων, στο «μη δις του ενιαυτού μνείαν ποιείσθε του ιδίου παθήματος» δεν τα κατάφερε. Η λογική του μπακάλη : "τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι, πέντε το λαδόξυδο" δεν έπιασε.

Αυτά, ως προς τους «αυτοαναφορικούς μονολόγους» του γράφοντος

(*) http://egolpio.wordpress.com/2009/06/14/serafeim_palaiohmerologites/

"Μίλησέ μας για τον σχισματικό παλαιοημερολογιτισμό"

Ανώνυμος 22 Σεπτεμβρίου 2014 - 5:04 μ.μ.
- "Παλαιοημερολογίτη Χριστοδουλίδη, μίλησε μας για τον σχισματικό παλαιοημερολογιτισμό."

kx
- Μιλούν τα γραπτά μου, είναι όλα παλαιοημερολογιτικά και θρησκευτικά. Δείξε μου τα σχισματικά, μίλησέ τους για τα αιρετικά. Πώς σου ξέφυγε το "σχισματοαιρετκός" ;
Για να σε βοηθήσω τα κατωτέρω.

Η διαφορά μεταξύ έγκυρου και άκυρου ιερού Μυστηρίου είναι ότι στο μεν πρώτο, η δυναμική (η ενέργεια) του παναγίου Πνεύματος διαδράμει καθ΄ όλη τη διάρκεια ζωής του πιστού, ώστε κάποια στιγμή, αυτός που το δέχθηκε, αλλά δεν το αξιοποίησε, "εἰς ἑαυτὸν  ἐλθὼν εἰπεῖν (...) ἀπόλλυμαι! ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου".

Από την άλλη, το άκυρο Μυστήριο παύει να είναι ιερό - δες τι γίνεται σήμερα - και είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγει κανείς από τον μολυσμό, δηλαδή από την αίρεση, έστω κι αν αυτή είναι, θα λέγαμε, ατομική, ιδιωτική ή προσωπική. Θέλω να πω, αφορά μόνο αυτόν και όχι το σώμα της εκκλησίας.

Με την ευκαιρία αυτή σημειώνω εδώ το εξωφρενικό, όπου καινοτόμος μητροπολίτης με πλούσιο συγγραφικό - επιστημονικό έργο στα σύγχρονα βιοηθικά προβλήματα, υποστήριζε ότι η Εκκλησία δεν πρέπει να λάβει θέση στις Μεταμοσχεύσεις, επειδή εδώ εμπλέκονται οι προσωπικές απόψεις του καθενός. Με άλλα λόγια, επειδή όλους μας έπλασε ο θεός ελεύθερους, το Ορθόδοξο Δόγμα, που είναι Δόγμα της εξ αποκαλύψεως αληθείας, ανατρέπεται. Γίνεται δόγμα της ελευθερίας, όπως αυτό που διαφημίζουν οι δήθεν στερούμενοι δογμάτων μασόνοι, άλλως και ελευθεροτέκτονες.

Όταν λοιπόν ακούει κανείς να λέγονται τέτοια πράγματα από επίσημα χείλη φορέων (εις τύπον και τόπον Χριστού) της πίστεως, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί πού καταλήγουν τα ανενεργή ( : χωρίς την αγιαστική ενέργεια-Χάρι του Παρακλήτου) άκυρα Μυστήρια.

Για υπογραφή
Έγραφε ένας παλαιοημερολογίτης για τον σχισματικό παλαιοημερολογιτισμό
Για την αντιγραφή
http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_87.html

Το εθνικό συμφέρον των Ελλήνων

Γράφει, μεταξύ άλλων ο κ. Νίκος Χειλαδάκης :

"Πέραν τούτων, η ελληνική εκκλησιαστική ιεραρχία όχι μόνο δεν υψώνει φωνή αντίστασης σε όλα αυτά - τα απείρου κάλλους οικουμενιστικά συμπληρώνουμε - ως όφειλε για να υπερασπιστεί το ίδιο της το ποίμνιο, αλλά αντιθέτως ταυτίστηκε με την πολιτική προδοσία που καταστρέφει τον ελληνικό λαό και στηρίζει την θρησκευτική αποστασία." ( http://aktines.blogspot.gr/2014/09/blog-post_424.html )

κχ
Ε, όχι κι έτσι ! Εκκλησιαστική και πολιτική ηγεσία συνεργάζονται, με τους γνωστούς κανόνες της συναλληλίας, για να προστατέψουν (τά ή) το εθνικό μας συμφέρον σε καιρούς, μάλιστα, όπου το εθνικό είναι συνώνυμη λέξη με τον φασισμό!

Το ίδιο "εθνικό συμφέρον" πρυτάνευσε κατά την περίοδο - και προ - της απόφασης και απόβασης των ελληνικών στρατευμάτων στη Σμύρνη της Μ. Ασίας με τη γνωστή κατάληξη. Το αυτό επανελήφθη το 1945, όπου, όμως, το "εθνικό συμφέρον" είχε άλλη νοηματοδότοση τόσο για το "εθνικό", όσο και για το "συμφέρον". Τέλος, πάλι, αυτό το περίφημο "εθνικό συμφέρον", βγήκε μπροστά με την ΕΟΚΑ στην Κύπρο, για να ενταφιασθεί οριστικά με τις συμφωνίες Ζυρίχης και τελεσίδικα να μπει στο οστεοφυλάκιο με την αμερικανικών προδιαγραφών επανάσταση της 21ης Απριλίου. Η Κύπρος κείται μακράν !

Τώρα, σήμερα, το "εθνικό συμφέρον" επιβάλλει τζαμιά, πλημμυρίδα Μουσουλμάνων, άγια και ιερά Κοράνια. Δεν μας φτάνει όμως μόνο αυτό, καθώς έχουμε κοινό τον πατέρα του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ, με τους Ιουδαίους, όπως μας πληροφόρησε ο οικουμενικός Βαρθολομαίος κατά την ομιλία του στη Συναγωγή του Παρκ Ηστ της Ν. Υόρκης. Τον ίδιο θεό έχουμε !

39 Ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· Ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἀβραάμ ἐστι. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε. 40 νῦν δὲ ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ἄνθρωπον ὃς τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα, ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ Θεοῦ· τοῦτο Ἀβραὰμ οὐκ ἐποίησεν. 41 ὑμεῖς ποιεῖτε τὰ ἔργα τοῦ πατρὸς ὑμῶν. εἶπον οὖν αὐτῷ· Ἡμεῖς ἐκ πορνείας οὐ γεγεννήμεθα· ἕνα πατέρα ἔχομεν, τὸν Θεόν. 42 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Εἰ ὁ Θεὸς πατὴρ ὑμῶν ἦν, ἠγαπᾶτε ἂν ἐμέ, ἐγὼ γὰρ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐξῆλθον καὶ ἥκω· οὐδὲ γὰρ ἀπ' ἐμαυτοῦ ἐλήλυθα, ἀλλ' ἐκεῖνός με ἀπέστειλε. 43 διατί τὴν λαλιὰν τὴν ἐμὴν οὐ γινώσκετε; ὅτι οὐ δύνασθε ἀκούειν τὸν λόγον τὸν ἐμόν. 44 ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν. ἐκεῖνος ἀνθρωποκτόνος ἦν ἀπ' ἀρχῆς, καὶ ἐν τῇ ἀληθείᾳ οὐκ ἔστηκεν, ὅτι οὐκ ἔστιν ἀλήθεια ἐν αὐτῷ· ὅταν λαλῇ τὸ ψεῦδος ἐκ τῶν ἰδίων λαλεῖ, ὅτι ψεύστης ἐστὶ καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ. 45 ἐγὼ δὲ ὅτι τὴν ἀλήθειαν λέγω, οὐ πιστεύετέ μοι. 46 τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας; εἰ δὲ ἀλήθειαν λέγω, διατί ὑμεῖς οὐ πιστεύετέ μοι; 47 ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ. 48 ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· Οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σὺ καὶ δαιμόνιον ἔχεις; 49 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἐγὼ δαιμόνιον οὐκ ἔχω, ἀλλὰ τιμῶ τὸν πατέρα μου, καὶ ὑμεῖς ἀτιμάζετέ με. 50 ἐγὼ δὲ οὐ ζητῶ τὴν δόξαν μου· ἔστιν ὁ ζητῶν καὶ κρίνων. 51 ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα. 52 εἶπον οὖν αὐτῷ οἱ Ἰουδαῖοι· Νῦν ἐγνώκαμεν ὅτι δαιμόνιον ἔχεις. Ἀβραὰμ ἀπέθανε καὶ οἱ προφῆται, καὶ σὺ λέγεις, ἐάν τις τὸν λόγον μου τηρήσῃ, οὐ μὴ γεύσηται θανάτου εἰς τὸν αἰῶνα; 53 μὴ σὺ μείζων εἶ τοῦ πατρὸς ἡμῶν Ἀβραάμ, ὅστις ἀπέθανε; καὶ οἱ προφῆται ἀπέθανον· τίνα σεαυτὸν σὺ ποιεῖς; 54 ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· Ἐὰν ἐγὼ δοξάζω ἐμαυτόν, ἡ δόξα μου οὐδέν ἐστιν· ἔστιν ὁ πατήρ μου ὁ δοξάζων με, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι Θεὸς ἡμῶν ἐστι· 55 καὶ οὐκ ἐγνώκατε αὐτόν· ἐγὼ δὲ οἶδα αὐτόν. καὶ ἐάν εἴπω ὅτι οὐκ οἶδα αὐτόν, ἔσομαι ὅμοιος ὑμῶν ψεύστης· ἀλλ' οἶδα αὐτὸν καὶ τὸν λόγον αὐτοῦ τηρῶ. 56 Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη. 57 εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι πρὸς αὐτόν· Πεντήκοντα ἔτη οὔπω ἔχεις καὶ Ἀβραὰμ ἑώρακας; 58 εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμί. 59 ἦραν οὖν λίθους ἵνα βάλωσιν ἐπ' αὐτόν· Ἰησοῦς δὲ ἐκρύβη, καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ διὰ μέσου αὐτῶν, καὶ παρῆγεν οὕτως.

Το "εθνικό συμφέρον", τότε, κατέσκαψε την γη των Ιουδαίων, τους διασκόρπισε. Εκείνοι, τώρα, ξαναγύρισαν στα πατρογονικά εδάφη τους, καιρός να σκορπίσουν άλλοι, οι πολίτες του πλανήτη γη, των οποίων μόνη πατρίδα, το θέλουν δεν το θέλουν, είναι η γη του Ισραήλ. Μοναδική θυσία το Ολοκαύτωμα. Όσα θαύματα και άλλα επιστημονικώς αναπόδεικτα γνωρίζαμε, ήταν για άλλες εποχές, όσο επικρατούσε ο Μεσαίωνας και τα σκοτάδια του. Το απαιτεί το εθνικό συμφέρον ημών των Ελλήνων.

Η αυτοκτονία του ποιητή

Ο 58χρονος Εμμανουήλ Μαρώλιας, συνταξιούχος καθηγητής από τη Σάμο έδωσε τέλος στη ζωή του την Παρασκευή πέφτοντας από το Κάστρο του Μολύβου… Ο Εμμανουήλ Μαρώλιας που είχε εγκατασταθεί εδώ και δέκα χρόνια μαζί με τη σύντροφό του στη Συκαμιά, συνέγραφε το τεράστιο ποιητικό του έργο, συνεργαζόταν με εφημερίδα της Μυτιλήνης και είχε μια πλούσια πνευματική δραστηριότητα στο νησί, επιλέγοντας έναν αντισυμβατικό τρόπο ζωής. Την Παρασκευή όμως αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του βυθίζοντας στο πένθος τους δικούς του ανθρώπους.



Σχόλιο κχ.

Όταν η Αισθητική δεν μπορεί να καλύψει το κενό της "μαύρης τρύπας" - σημ. μερικοί λένε ότι το κάνει ακόμη μεγαλύτερο - τότε δεν μένει άλλο τίποτα από "την εκούσια ολοκλήρωση του βιολογικού κύκλου". Την θεωρητικά επιβεβλημένη πτώση στο κενό, καθιστά τετελεσμένη η πράξη της αυτοκτονίας (περίπτωση Λιαντίνη).

Σημείωση του κχ : ενίοτε σε άλλοτε άλλο χρόνο και με αθωωτικές, καμιά φορά, συνθήκες. Παράδειγμα, η δωρεά οργάνων.

Η αφορμή από το lesvosnews.net

Ο νέος "ύμνος προς την ελευθερία" του Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ

Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ κατά την επίσκεψη στη Ρουμανία, Σεπτέμβριος 2014
Απομαγνητοφώνηση

Ο θεός ασφαλώς είναι αγάπη και  η αγάπη του αυτή απλώνεται σε όλο τον πνευματικό και υλικό κόσμο, αλλά επειδή ο θεός είναι αγάπη μας δημιούργησε ελευθέρους, μας χάρισε τη δυνατότητα, την ελευθερία να αποφασίζουμε να είμαστε αν θέλουμε με τον θεό και την αλήθεια που αποκάλυψε ο ενσαρκωθείς υιός του ή αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την πλάνη και τη δική μας γνώμη, που μας έβγαλαν από τον Παράδεισο. Για να είσαι ορθόδοξος δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι το δικό σου λόγο, αλλά τον λόγο του παναγίου Θεού ο οποίος απεκαλύφθη σε χώρο και χρόνο και το λόγο αυτό μας τον προσφέρουν οι θεωμένοι άγιοι, οι μόνοι ικανοί για να μας δώσουν ανόθευτη και ακαινοτόμητη την αλήθεια της πίστεως. Επομένως, ο θεός σέβεται την ελευθερία μας και μας καλεί όλους να τιμήσουμε αυτή την ελευθερία και να σεβαστούμε τον εαυτό μας και επομένως να μην έχουμε καμιά σχέση με οτιδήποτε μας αυτοδικαιώνει και να μην αντιστρατεύεται το μήνυμα των αγίων (πατέρων) του Θεού. Οι αιρετικοί εμπιστεύθηκαν τον εαυτό τους και είναι θύματα του διαβόλου και ασφαλώς ο θεός πατέρας τους αγαπά όλους και αναμένει την επιστροφή μας, όλων των αιρετικών και πεπλανημένων, γι΄ αυτό και η εκκλησία προσεύχεται διαρκώς υπέρ της των πάντων ενώσεως ... αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε είναι θέμα ελευθερίας του προσώπου. Γι΄ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας να σπάσουν τα δεσμά της αιρέσεως και να ζήσουν το θαύμα της αληθινής και αμωμήτου πίστεως γιατί η αλήθεια στο δόγμα εγγυάται και την αλήθεια στην καθημερινή ζωή ... ο κύριος προσευχόμενος μας παρέδωσε τον αιώνιο λόγο ότι η αιώνια ζωή είναι η αληθινή γνώσις του αληθινού θεού και του αγαπητού υιού του που τον έστειλε στον κόσμο. Ο θεός κανένα δεν βιάζει και δεν εξαναγκάζει προς την συμμόρφωση προς την αλήθεια

κχ
1. Ο θεός ασφαλώς είναι αγάπη και  η αγάπη του αυτή απλώνεται σε όλο τον πνευματικό και υλικό κόσμο, αλλά επειδή ο θεός είναι αγάπη μας δημιούργησε ελευθέρους, μας χάρισε τη δυνατότητα, την ελευθερία να αποφασίζουμε να είμαστε αν θέλουμε με τον θεό και την αλήθεια που αποκάλυψε ο ενσαρκωθείς υιός του ή αν θέλουμε να ακολουθήσουμε την πλάνη και τη δική μας γνώμη, που μας έβγαλαν από τον Παράδεισο

1α.  Ο θεός είναι αγάπη, είναι όμως και αλήθεια. Άρα, όσο μας δημιούργησε η αγάπη, άλλο τόσο μας δημιούργησε και η αλήθεια. Ο Κύριος ουδέποτε επικαλέσθηκε την ελευθερία, ως πρόταγμα για τον θεό. Πρωτίστως έθεσε την αλήθεια. Η γνώση της αλήθειας επάγεται την ελευθερία, συνεπώς, κι αυτή ακόμη η γνώση της «ελευθερίας του προσώπου» είναι αποτέλεσμα του «γνώσεσθε την αλήθεια». Η γνώση (κατά την Χάρι του Παρακλήτου) της αληθείας είναι συνάμα και γνώση της αγάπης.
Κατόπιν αυτών, αν τίθεται θέμα επιστροφής μας και επιστροφής όλων των αιρετικών και πλανημένων, θα ήταν προτιμότερο ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ να μην ανάγει το θέμα εκεί όπου ο τόπος είναι κατειλημμένος : « ... αλλά όπως αντιλαμβάνεσθε είναι θέμα ελευθερίας του προσώπου». Δεν είναι θέμα ελευθερίας του προσώπου. Είναι θέμα κατά πόσο αιρετικοί και πλανημένοι, επιθυμούν - επιθυμία αληθείας, όχι επιθυμία ελευθερίας - να ακολουθήσουν το «γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» εμμένοντας «εν τω λόγω τω εμώ». Με άλλα λόγια, είναι θέμα μαθητείας-προαίρεσης μαθησιακής για την αλήθεια, καλύτερα.

2.  Για να είσαι ορθόδοξος δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι το δικό σου λόγο, αλλά τον λόγο του παναγίου Θεού ( ... ) Οι αιρετικοί εμπιστεύθηκαν τον εαυτό τους και είναι θύματα του διαβόλου και ασφαλώς ο θεός πατέρας τους αγαπά όλους και αναμένει την επιστροφή μας ( ... )  γι΄ αυτό και η εκκλησία προσεύχεται διαρκώς υπέρ της των πάντων ενώσεως

2α. Ποιοι εμπιστεύθηκαν εαυτούς, μάλιστα, δε, ενσωματώθηκαν με αλλότριους το 1924 ; Οι παλαιοημερολογίτες ή οι νεοημερολογίτες. Μπορεί να μας απαντήσει ο μητροπολίτης Σεραφείμ, ή μήπως χρειάζεται να του θυμίσουμε ποιοι ήταν - και τι θεό πρέσβευαν - οι πρωτεργάτες της Καινοτομίας ; Ήταν, οι πρωτεργάτες, αυτοί που φρόντιζαν εκτός άλλων το εθνικό μας συμφέρον, που ναυάγησε στου Αιγαίου τα νερά κι έβαψε με το αίμα «την άμμο την ξανθή». Έπειτα άρχισαν οι θρήνοι με τα ποιήματα και τα λαϊκά άσματα.
Η εκκλησία προσεύχεται διαρκώς υπέρ της των πάντων ενώσεως, όχι όμως όταν οι ταγοί αυτής, με το προνόμιο της «ελευθερίας του προσώπου», εκτοπίζουν στη δεύτερη θέση την αλήθεια : την αλήθεια της ελευθερίας, αλλά και την αλήθεια του προσώπου.

3. “ ... ο θεός σέβεται την ελευθερία μας και μας καλεί όλους να τιμήσουμε αυτή την ελευθερία και να σεβαστούμε τον εαυτό μας ( ... )  Γι΄ αυτό πρέπει να προσευχόμαστε για τους αδελφούς μας να σπάσουν τα δεσμά της αιρέσεως και να ζήσουν το θαύμα της αληθινής και αμωμήτου πίστεως γιατί η αλήθεια στο δόγμα εγγυάται και την αλήθεια στην καθημερινή ζωή.

3α.  Θα ήταν προτιμότερο για τον μητροπολίτη, αν θέλει να σπάσει δεσμά, να προσεύχεται για τον εαυτό του.
Αν δεν το έχει ακόμη καταλάβει, θα του το γράψουμε εμείς : Η αλήθεια στο δόγμα έπαψε προ πολλού να υπάρχει. Αντικαταστάθηκε από την ελευθερία στο δόγμα.  Ο ελευθεροτεκτονισμός το άλλαξε κι εμείς, σύμφωνα με την μοντέρνα Ποιμαντική, όντας ελεύθεροι και σεβόμενοι τον θεό που μας σέβεται - σημ. κχ. εδώ χρειάζονται πολλά θαυμαστικά, δεν μας σέβεται ο Δημιουργός, ο θεός δημιουργεί εξ αγάπης, ο άνθρωπος ανταποδίδει την αγάπη με σεβασμό - κληθήκαμε να αναγνωρίσουμε ένα σημαντικό επιστημονικό λάθος.

Ο χρόνος είχε τρέξει κι εμείς είχαμε μείνει πίσω. Τρέξαμε να τον προλάβουμε, να προλάβουμε όμως και τον θεό που σέβεται την ελευθερία μας, όπως είπε ο μητροπολίτης. Μας καλούσε στο παρελθόν, δεν τον ακούγαμε, μας καλεί και τώρα - ο μητροπολίτης και ο θεός του - να τιμήσουμε την ελευθερία, με την οποία μας δημιούργησε. Κοντολογής, δημιουργός μας είναι η ελευθερία και αυτό είναι που εγγυάται την αλήθεια στο δόγμα, την αλήθεια στην καθημερινή ζωή, το θαύμα της αληθινής ζωής και της αμωμήτου πίστεως. Τον φτάσαμε λοιπόν και τώρα αποδίδουμε την οφειλομένη τιμή, στην ελευθερία και στον τεκτονισμό, που μας άνοιξε τα μάτια, αλλά έσβησε ακόμη κι αυτό το «υπό τον μόδιον» λυχνάρι.

Αν ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ θέλει να προσεύχεται για τον εαυτό του, αυτά να τα ξεχάσει, να ζητήσει συγγνώμη, και να προσευχηθεί στην αγάπη, γιατί αυτή τον δημιούργησε, το δε σπουδαιότερο, να προσευχηθεί στην αλήθεια. Τότε θα μάθει να υμνεί την ελευθερία. Μόνο αυτή σώζει, ενδεχομένως, και όλους εκείνους που άκουσαν το νέο ύμνο του προς την ελευθερία.

Προς το ιστολόγιο "Πατερική Παράδοσις" ...

... και την ανάρτηση "Μικρά συμβολή στην κατανόησι του θέματος περί του μολυσμού των μυστηρίων". (*)
Το σχόλιο που θα διαβάσετε επιχείρησα να το αναρτήσω στο αναφερόμενο ιστολόγιο. Αλλά δεν κατέστη δυνατό, επειδή δέχθηκα την απάντηση : "Τα σχόλια σε αυτή τη σελίδα περιορίζονται στα μέλη της ομάδας". Αν κάποιος εκ της ομάδας επιθυμεί να απαντήσει εδώ, τον πληροφορώ ότι γίνονται δεκτά σχόλια μόνο από όσους έχουν ηλεκτρονικά ανιχνεύσιμα στοιχεία. Ανώνυμοι δεν γίνονται δεκτοί. Το σχόλιο ήταν το ακόλουθο :

Προς τον Διαχειριστή της ιστοσελίδας "Πατερική Παράδοσις"
Κατ΄ αρχάς να σας ζητήσω συγγνώμη, διότι φαινομενικά ενδέχεται να νομισθεί ότι απαξίωνα να απευθυνθώ "σε πρώτο χέρι", όπως λέμε. Κατέθετα σχόλια επί των γραφομένων σας στο ιστολόγιο "ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ", που αναδημοσιεύει τις αναρτήσεις σας.
Εκεί έχω γράψει κατά καιρούς τις ενστάσεις και απορίες, ίσως και ερωτήματα, που σας αφορούν. Μερικά εξ αυτών (απορίες, ενστάσεις, ερωτήματα)  βρίσκονται σε ιστολόγιο, του οποίου έχω την φροντίδα.
Εν πάση περιπτώσει, άργησα να καταλάβω το λάθος μου. Το διορθώνω καθυστερημένα, ζητώντας συγγνώμη και μια εξήγηση για τα κατωτέρω.

Επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι
Επειδή σέβομαι τον π. Ευθύμιο και τον υπέρ πίστεως και Ορθοδοξίας αγώνα του μαζί με άλλους αδελφούς, έστω εντός καινοτομίας ευρισκόμενους
Επειδή οι αντιλογίες δεν είναι της αρεσκείας μου
Και τέλος, επειδή οι θεολογικές γνώσεις του π. Ευθυμίου και των συνεργατών του υπερτερούν κατά πολύ της δικής μου μαθητείας στα Θρησκευτικά
Πολύ θα τον παρακαλούσα να διαβάσει δις, τρις και πολλάκις το κατωτέρω,

"τό μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας δέν μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο, ὅταν εἶναι ἄκυρο, δηλαδή ὅταν δέν εἶναι σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, ἀλλά μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο ἡ αἵρεσις διά τήν ὁποία ἀποκόπτεται κάποιος ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ἡ αἰτία πού καθίσταται ἄκυρο καί τό μυστήριο"

και αν το κρίνει σκόπιμο να το διαγράψει ή να το διορθώσει . Διότι δεν εξηγείται τίνι τρόπω :
"τό μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας δέν μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο, ὅταν εἶναι ἄκυρο ... ἀλλά μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο ἡ αἵρεσις, διά τήν ὁποία ἀποκόπτεται κάποιος ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί εἶναι ἡ αἰτία πού καθίσταται ἄκυρο καί τό μυστήριο".

Προτιμώ να γράψω ότι δεν βγαίνει συμπέρασμα από αυτό, ή ότι αν κάτι προκύπτει, αυτό είναι πέρα για πέρα εκτός των επιδιωκόμενων οφελημάτων του αναγνωστικού κοινού. Δεν θα γράψω ποιο είναι αυτό, διότι πιστεύω, ναι, πιστεύω, θα το καταλάβει ο π. Ευθύμιος και οι συνεργάτες του.

Για να μην κατηγορηθώ ότι κάνω επιλεκτική και αποσπασματική χρήση μιας ολοκληρωμένης νοηματικά πρότασις, ευρισκόμενης σε παράγραφο κειμένου, θέτω το όλο εδάφιο :

"Ἐδῶ ὁ ὅσιος δέν ὁμιλεῖ περί μολυσμοῦ τοῦ μυστηρίου ἤ περί τῆς ἐγκυρότητός του, ἀλλά προφανῶς, στέκεται στήν προαίρεσι τοῦ προσερχομένου, ὁ ὁποῖος, ἄν καί ἐγνώριζε τόν αἱρετικό καί τόν προφανῶς διαβεβλημένο κατά τόν βίο, προσῆλθε καί μετέλαβε ἀπό αὐτόν. Διότι τό μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας δέν μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο, ὅταν εἶναι ἄκυρο, δηλαδή ὅταν δέν εἶναι σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, ἀλλά μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο ἡ αἵρεσις διά τήν ὁποία ἀποκόπτεται κάποιος ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ἡ αἰτία πού καθίσταται ἄκυρο καί τό μυστήριο. Ὅταν λοιπόν εἶναι ἔγκυρο τό μυστήριο, μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο ἡ κακή προαίρεσις μέ τήν ὁποία προσερχόμεθα καί, εἰδικά, ἡ γνῶσις τῆς αἱρέσεως τήν ὁποία ἀναγνωρίζομε λειτουργικά καί μέ τήν ὁποία ἐνσωματούμεθα μυστηρικά."

Περιττό να συμπληρώσω ότι, κατά τη γνώμη μου,  η αναφορά στην προαίρεση κάνει ακόμη πιο δύσκολη την όλη νοηματική προσέγγιση.

Σας ευχαριστώ
κχ

(*) http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_18.html

Βλέπε και το σχόλιο που ακολουθεί

Ξυπνήστε ρε: Ισλαμικός τυφώνας απειλεί τα βαλκάνια και την Ελλάδα

Σχόλιο

Δεν χρειάζεται να διαβάσετε περισσότερα. Αρκεί μόνο ο τίτλος. Τη βρώμικη δουλειά των σιωνιστών, που δεν θέλουν να λερώσουν τα χέρια τους ξεπαστρεύοντας όσους τους φέρνουν εμπόδια, την αναθέτουν σε άλλους. Έμαθαν από τα λάθη τους. Ό,τι έκαναν στο παρελθόν δεν θα το ξανακάνουν. Υπάρχουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Ξυπνήστε ρε: Ισλαμικός τυφώνας απειλεί τα βαλκάνια και την Ελλά...: Σύμφωνα με τον βουλγαρικό πρακτορείο Focus , μεγαλώνει συνεχώς ο κίνδυνος, οι ριζοσπάστες ισλαμιστές που μεταβαίνουν για να πολεμήσουν σε...

Εκτός Καινοτομίας και εντός καινοτόμου εκκλησίας

Τα ακολουθούντα από ιστολόγιο (*) και το άρθρο "Μικρά συμβολή στην κατανόησι του θέματος περί του μολυσμού των μυστηρίων", του ιερομονάχου π. Ευθυμίου Τρικαμηνά.

Ιερά Μυστήρια άκυρα, μολυσμός και αίρεση

Ιερομόναχος Ευθύμιος Τρικαμηνάς :
- τό μυστήριο τῆς Θ. Κοινωνίας δέν μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο, ὅταν εἶναι ἄκυρο, δηλαδή ὅταν δέν εἶναι σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ, ἀλλά μᾶς οἰκειώνει μέ τόν διάβολο ἡ αἵρεσις διά τήν ὁποία ἀποκόπτεται κάποιος ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ἡ αἰτία πού καθίσταται ἄκυρο καί τό μυστήριο

κχ
- Μας μπερδέψατε π. Ευθύμιε και κύριε Π. Σημάτη. Όταν είναι άκυρο το Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας, γράψατε, δεν μας οικειώνει με τον διάβολο (: δεν δαιμονιζόμαστε). Και συνεχίζετε : Την οικείωση με το διάβολο (:  δαιμονισμός) κάνει η αίρεση και όχι το άκυρο Μυστήριο, δηλαδή, το Μυστήριο που δεν είναι σώμα και αίμα Χριστού. Με άλλες λέξεις, απλά και κατανοητά, άλλο αίρεση, άλλο άκυρο Μυστήριο. Αυτονόητο επακόλουθο, οι παλαιοημερολογίτες, σχισματοαιρετικοί, ημερολάτρες και χρονολάτρες, δεν κοινωνούν σώμα και αίμα Χριστού. Τα ιερά τους Μυστήρια είναι μεν άκυρα, δεν μας μας οικειώνουν δε με το τελεσιουργό πανάγιο Πνεύμα, ούτε όμως και με το διάβολο. Χαθήκαμε, μπερδευτήκαμε. Μάλλον κάτι άλλο, κάτι νεώτερο κι από το νεό ημερολόγιο χρειαζόμαστε, αφού το Παλαιό είναι άκυρο, δεν είναι όμως και αίρεση ! Πάντως, σαν δαιμονισμένους μας αντιμετωπίζουν οι,  εν-κόλπων ( ... ) αντιαιρετικών, μαινόμενοι.

Και παρακάτω
-  Ἡ μόλυνσι, ὡς ἐκ τούτου, τοῦ μυστηρίου ἔχει τήν ἔννοια ὄχι τοῦ μολυσμένου Χριστοῦ, ἀλλά τῶν μολυσμένων συνδαιτημόνων στήν τράπεζα τοῦ Χριστοῦ. Δι’ αὐτό καί δέν παίρνουμε εὐλογία ἀπό τό μυστήριο, ἀλλά κατάκρισι, ἀνάλογο μέ τήν γνῶσι τοῦ καθενός, μέ τό ἀξίωμα καί εἰδικά μέ τήν προαίρεσι ( ... ) Πάντοτε λοιπόν, ὅταν ὁμιλοῦμε γιά μολυσμό τῶν Ἁγίων, ἐννοοῦμε τήν ἰδική μας βέβηλο συμμετοχή καί ἔνοχο προαίρεσι καί ὄχι, αὐτά καθ’ ἑαυτά τά ἅγια, ὅτι βεβηλώνονται ἤ μολύνονται μέ βασική ἔννοια σάν μόλυνσι ὅτι αὐτή μεταδίδεται σέ ὅλους τούς συμμετέχοντας, ἔστω καί ἄν διαφωνοῦν ἤ ἔχουν Ὀρθόδοξο φρόνημα.
κχ
- Πάντως, στην αρχή του μακροσκελούς αυτού άρθρου, καταβάλλεται εντελώς αντίθετη προσπάθεια. Επειδή τι άλλο μπορεί να συμπεράνει κανείς, όταν διαβάζει :

"Ἡ βασική πρότασις πού προσάγουν (σ.σ. οι οικουμενιστές) ὡς ἐπιχείρημα εἶναι τό ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἀπαθής καί δέν μολύνεται ὁ,τιδήποτε καί ἄν ἐμεῖς κάνουμε, ὅσο καί ἄν προσπαθήσουμε νά τόν μολύνουμε. Τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι πάντοτε τό ἴδιο, ὅσο αἱρετικός καί ἄν εἶναι ὁ μνημονευόμενος Ἐπίσκοπος καί δέν εἶναι δυνατόν οἱ πιστοί νά μεταλάβουν μολυσμένο σῶμα καί αἷμα Χριστοῦ." ;
Τα διαλαμβανόμενα του άρθρου δεν έχουν σκοπό να καταδείξουν την μόλυνση, όντως, των ιερών Μυστηρίων ; Παράκειται, ως μη ώφειλε, ο μολυσμός - εννόησε διαστροφή, παραχάραξη, αλλοτρίωση - του αγίου Πνεύματος από μέρους του (των) ψευδοποιμένα. Ο οποίος, με θράσος εκατό καρδιναλίων διακηρύσσει :

"Δεν βλάπτει την Εκκλησία αν πατριάρχης ή επίσκοποι αποφασίσουν να δώσουν τη θεία Κοινωνία ή να συλλειτουργήσουν με άλλους, βλάπτουν τον εαυτό τους. Ένα λάθος έκαναν, συγχώρεσέ τους και μη το κάνεις θέμα. Στήριξε την Εκκλησία, μείνε πιστός στην Εκκλησία, στήριξε τον αδελφό σου, αυτό είναι το ζητούμενο. Βλέπετε τι έγινε με τους Παλαιοημερολογίτες, κατάντησαν χειρότεροι των αιρετικών"  (Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος στο Ντόρτμουτ). Περισσότερα  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_21.html

Στο σημάδι και πάλι οι σχισματοαιρετικοί, ημερολάτρες και χρονολάτρες, παλαιοί. Για σάς άλλο αίρεση, άλλο ά-χαρις θεία Ευχαριστία, δαιμονισμός (αίρεση) και μολυσμός (ά-χαρις θ. Ευχαριστία) διαφέρουν. Εντάξει, αλλά "σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν".

Έγραφε ένας παλαιοημερολογίτης

Υστερόγραφο, συμπληρωματικά των ανωτέρω.
 Στην ανάρτηση   http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/08/blog-post_4.html   ο αναγνώστης    θα διαβάσει   :    "Και ποιος λοιπόν είναι ο μολυσμός κοινωνίας ; Είναι η κοινωνία με ένα διεστραμμένο και κακοποιό πνεύμα. Πνεύμα εντελώς στερημένο της Χάριτος του αγιασμού των πιστών, το οποίο υποδύεται το Άγιον Πνεύμα. Είναι ένα ψευδεπίγραφο πνεύμα, είναι το φιλιόκβε. Αυτός είναι ο μολυσμός κοινωνίας από τον συμφυρμό της σχέσης και της συνάφειας (κοινωνία) με αιρετικούς επισκόπους και την μνημόνευση αυτών ".
Και συμπληρώνω, τα Μυστήρια του ν/η - αναφέρομαι στην καθ΄ ημάς ιερολογία - είναι δυνάμει (κατά θεωρία) έγκυρα, δεν είναι όμως και κατά πράξη, κατά το ενεργείν : Λέγουσι και ου ποιούσι. Το "ενεργεία" :  συμπροσευχές, συλλείτουργα, μνημόνευση και απαραίτητα συνεορτασμοί - οι ηνωμένες θρησκείες έρχονται - ακυρώνει το σωστικό έργο. Η θεωρία ανατρέπεται πλήρως από την φαινομενικά ασήμαντη επί τα βελτίω τροποποίηση του εκκλησιαστικού εορτολογίου και χρόνου, το φαρισαϊκό ιερατείο επανακάμπτει.
Ευνόητο, πάντα τη γνώμη μου γράφω, δεν κάνω θεολογία.

(*) http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_26.html

ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ 1: Επιστολή Ι.Μ. Εσφιγμένου προς κ. Πρωθυπουργό της Ε...

ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ 1: Επιστολή Ι.Μ. Εσφιγμένου προς κ. Πρωθυπουργό της Ε...: ΜΑΣ ΕΣΤΑΛΗ Η ΑΚΟΛΟΥΘΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ Δικαστικός επιμελητής μας ανακοίνωσε (Αρ. Απόφασης 1228/2014) ότι εντός τριημέρου θα πρέπει να εκκ...

Σχόλιο

Και πάλι τα γνωστά από τους εν επιγνώσει συνοδοιπόρους λόγω εθνικού συμφέροντος. Συμφέρον, που αφάνισε των Ελλήνων τας πόλεις στη Μικρά Ασία και καταπόντισε την Κύπρο.

 - Ερώτηση :
Αφού όλα τα Ελληνικά δικαστήρια δηλώνουν αναρμόδια να κρίνουν τις παράνομες διοικητικές αποφάσεις του Οικουμενικού και της Ιεράς Κοινότητας, γιατί συμβάλλουν και κόπτωνται στην εκτέλεση των αποφάσεων τους εναντίον μας;

- Απάντηση :
Επειδή τα ελληνικά δικαστήρια είναι αναρμόδια να κρίνουν τις νόμιμες διοικητικές αποφάσεις του οργανισμού των ηνωμένων θρησκειών - σιωνιστικής πρέλευσης - ο οποίος επί του παρόντος, ατύπως και ανεπίσημα, δίνει τις εντολές. Όποιος δεν υπακούει τον πνίγουν τα δάνεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ακόμη κι αν εκτελέσει τα διατεταγμένα θα σωθεί.

Ξυπνήστε ρε: ΗΠΑ: Αποδοκιμάστηκε σε συγκέντρωση για τους χριστιιανούς ...

Ξυπνήστε ρε: ΗΠΑ: Αποδοκιμάστηκε σε συγκέντρωση για τους χριστι...: Ο γερουσιαστής του Τέξας Ted Cruz, ανερχόμενο αστέρι των Ρεπουμπλικανών, (με πατέρα Κουβανό), εγκατέλειψε την σκηνή σε μια εκδήλωση το βράδυ της Τετάρτης ...

Σχόλιο

Οι δικοί μας με κρυφή κεφαλή τον οικουμενικό Βαρθολομαίο και φανερή τους υποτελείς των σιωνιστών κάνουν το ίδιο. Δεν έχουν όμως το θάρρος, ή το θράσος, να το ομολογήσουν όπως ο γερουσιαστής του Τέξας Ted Cruz. Εδώ δεν είναι Τέξας, είναι Ελλάδα, και ό,τι γίνεται, γίνεται μέσα από κλειστές πόρτες. Κατόπιν οι πόρτες του Κοινοβουλίου ανοίγουν και δέχονται όλους όσους έχουν εγκρίνει οι ψηφοφόροι για να διαχειριστούν τα κοινά. Εξ αυτών είναι και το «οι Χριστιανοί δεν έχουν μεγαλύτερο σύμμαχο από το Ισραήλ» και όποιος δεν είναι με το Ισραήλ μισεί την Ελλάδα. Όποιος είναι με το Ισραήλ, δεν έχει εξ ορισμού μίσος. Με άλλα λόγια ο συναισθηματικός δείκτης πρέπει να δείχνει κατά Ισραήλ μεριιά, αν όχι, τότε αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας και οι φιλειρηνικοί αντιρατσιστές, αντιφασίστες κλπ. τις δικές τους :

"Θάνατος στους φασίστες".

Αμαρτίες διανοίας και αμαρτίες σαρκός

Ανανέωση θέματος σελίδας στα Σχόλια. Όποιος έχει χρόνο μπορεί να τα διαβάσει (27 Σεπτεμβρίου 2014)

Η αφορμή ήταν και πάλι ένα σχόλιο

"Ο αληθινός χριστιανός δεν πέφτει σ αυτά (σ.σ. σαρκικά αμαρτήματα) η ζωή του ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΗ.
Μπορεί όμως να πέσει σε αμαρτίες της ΔΙΑΝΟΙΑΣ, δηλ. οίηση,υπερηφάνεια, αλαζονεία, κενοδοξία,σκληροκαρδία,αφροσύνη, αμέλεια,αδιαλλαξία,έλλειψη υπομονής, ταραχή, ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ.
(συνεχίζεται) Μαρία"
κχ
Θα περιμένουμε και τη συνέχεια, ωστόσο, μέχρι τότε ...
Μέχρι τότε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε. Να προσπαθήσουμε, ώστε να καταλάβουμε τη διαφορά, και αυτή τη διάκριση, ανάμεσα στα αμαρτήματα της σαρκός και στα αμαρτήματα της διανοίας.
Αλήθεια, είναι πουθενά γραμμένο στα θρησκευτικά μας βιβλία ; Αν, ναι, παρακαλώ να έχουμε την παραπομπή. Ποιος πατέρας της Εκκλησίας κάνει αυτή τη διάκριση ή πόθεν τεκμηριώνεται η διαφορά μεταξύ των κατ΄ ενέργεια, δηλαδή εν τη πράξει, και των εν δυνάμει, δηλαδή εν διανοία - άρα κατά θεωρία - αμαρτημάτων. Δεν είναι αυθαιρεσία ούτε υπερβολή, αν ισχυριστούμε ότι ένας εγκληματίας, έχει σκοτώσει πρώτα τον εαυτό του και ύστερα σκοτώνει άλλους.

Κατά τη γνώμη μου, η αμαρτία συλλαμβάνεται πρώτα στη διάνοια, κατά το θεωρητικό-επιθυμητικό της ψυχής, και κατόπιν την γεννά το σώμα. Γίνεται δηλαδή το σώμα ενεργούμενο ενός εκτός Θεού θεωρήματος - επιθυμία της ψυχής. Αμαρτωλό (εκτός Θεού) το θεώρημα, αμαρτωλό και το ενεργούμενο. Άλλωστε, δηλώνεται σαφέστατα με την προσβολή την οποία δέχθηκε η Πρωτόπλαστη Εύα. Το "έσεσθε ως θεοί" φανερώνει ότι ο πονηρός και μισόκαλλος αρχαίος Όφις, προσέβαλε το θεωρητικό-επιθυμητικό της ψυχής, έτσι ώστε, το "έσεσθε ως θεοί" να γίνει πράξη κατόπιν δικής του συμβουλής, προτροπής, παραίνεσης, κλπ.

Συμβατό με τα ανωτέρω είναι, κατά τη γνώμη μου, και το · «Ἕκαστος, δέ, πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καί δελεαζόμενος. Εἶτα ἡ ἐπιθυμία συλλαβοῦσα τίκτει ἁμαρτίαν, ἡ δέ ἁμαρτία ἀποτελεσθεῖσα ἀποκύει θάνατον». (Ἰκ. α΄ 14-15). Και, κατά τη γνώμη μου πάλι, τα της διανοίας αμαρτήματα, καθότι δυσδιάγνωστα και δυσδιάκριτα, είνα χειρότερα από τα οφθαλμοφανή και πασίδηλα.

Υστερόγραφο
Αυτός, αν θέλετε, ήταν ο λόγος, που με ώθησε να αφήσω το "ταμιείον" μου και να δέχομαι σήμερα σωρεία ύβρεων, εκτός όσων αφορούν στις μεταμοσχεύσεις. Τους ευχαριστώ και ο Κύριος να τους φωτίζει.

"Θα σου γίνω ο χειρότερος εφιάλτης"

Σχολιαστής του διαδικτύου, όπως ο γράφων, και κάτοχος πανεπιστημιακού τίτλου σπουδών στο γνωστικό αντικείμενο της Θεολογίας, όχι όπως ο γράφων, με υποτιμούσε για την ασχετοσύνη μου στα Θρησκευτικά και έγραφε : 

"Θέλεις και συνέχεια, προκλητικέ; Κατάλαβέ το Κυπριανέ, δεν επιθυμώ διάλογο μαζί σου μα σε προειδοποιώ, μην ασχολείσαι άλλο με τον γέροντά μου, μαζί μας και μαζί μου, θα γίνω ο χειρότερός σου ΕΦΙΑΛΤΗΣ"
"Νικ.Πα."

Περίλυπος γενόμενος ο γράφων συνέταξε το ακόλουθο :

Αν η λέξη προδοσία έγινε συνώνυμη με τον Ιούδα, σε μας τους Έλληνες η αντίστοιχη λέξη (προδοσία) είναι συνώνυμη με το όνομα του Εφιάλτη.
Δεν γνωρίζω αν οι σταυρωτές του Κυρίου, όταν έχουν στον ύπνο τους εφιάλτες βλέπουν τον Ιούδα, ούτε αν το ίδιο συμβαίνει και σε μας τους Έλληνες, δηλαδή, να βλέπουμε στον ύπνο μας τον Εφιάλτη.

Ο σχολιαστής λέει ότι - είναι ολοδικά του αυτά - αν συνεχίσω να ασχολούμαι μαζί του, ή μαζί τους, θα γίνει για μένα ο χειρότερος εφιάλτης. Θα γίνει, δηλαδή, αν καταλαβαίνω εγώ καλά και εκείνος καλύτερα, ένας Ιούδας, ή ένας Εφιάλτης, που θα μου θυμίζει την προδοσία μου, τις συκοφαντίες μου, τις βλασφημίες μου κλπ., για να χάνω τον ύπνο μου. Αν δίνει στον εαυτό του αυτό το ρόλο, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ο γράφων ουδέποτε θα το επιθυμούσε και ποτέ δεν θα το έκανε.

Ασφαλώς, θα έχει διαβάσει ότι θα δικαιωθούμε από τα λόγια μας και θα καταδικαστούμε από τα λόγια μας : "37 ἐκ γὰρ τῶν λόγων σου δικαιωθήσῃ, καὶ ἐκ τῶν λόγων σου καταδικασθήσῃ"

ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ 1: Ἐκκλησία σημαινομένη ἐν τοῖς Μυστηρίοις

   Σημείωση από κχ.

   Μια επανάληψη που αξίζει κανείς να την διαβάσει, αν θέλει να μάθει αυτά, που δεν του επιτρέπουν να μάθει.



ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ 1: Ἐκκλησία σημαινομένη ἐν τοῖς Μυστηρίοις: Ἀπάντηση στόν " Ὀρθόδοξο Τύπο" τῆς 3 ης  Φεβρουαρίου 2006 ὃτι τάχα μπορεῖ ἡ Νεοημερολογίτικη Σύνοδος τῶν Οἰκουμενισ...

Αντί απαντήσεως ύβρεις

Συνέχεια του Θέματος  "Να ασχολείσαι με τα ιατρικά, άφησε τα θεολογικά και μη κρίνεις ἀλλότριον οἰκέτην", απαντητικό σχόλιο. 

Νίκος Πανταζής
Βλέπε  http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html , σχόλιο 14 Σεπτεμβρίου 2014 - 3:01 π.μ.

κχ
Ειλικρινά λυπάμαι. Επειδή είχα τους ανώνυμους ΙΜ και ΜΠ και δεν ήθελα, για να μην μπερδευτεί ο αναγνώστης, να γράψω ΝΠ - μπορεί να νόμιζε ότι είναι άλλος ένας - προτίμησα να γράψω Νικ. Πα., για να δεχτώ στη συνέχεια το υβρεολόγιο του κ. ΝΠ. Ούτε έβρισα, ούτε υποτίμησα κανένα, συμπεριλαμβανομένου και του π. Ευθυμίου Τ. Έγραψα μόνο την άποψή μου : Ότι η εν Καινοτομία αποτείχιση διακαιώνει την προσπάθεια των μασονο-οικουμενιστών, εβραιο-προτεσταντών και παντός άλλου. Το αιτιολόγησα με αυτό :

" θα εισχωρήσουμε εμείς ανάμεσά τους, θα γίνουμε σαν κι' αυτούς, ομοιοί τους"
για να κατηγορούν αυτοί, όχι εμείς, ημερολάτρες και χρονολάτρες τους παλαιοημερολογίτες, συμπληρώνω εγώ. Για "αόρατο πόλεμο" έγραφε ο αγ. Νικόδημος, για "αόρατο πόλεμο" έγραψε και ο απ. Παύλος.

Ο κύριος Πανταζής απέδειξε ότι δεν είχα άδικο και ειλικρινά λυπάμαι. Όχι μόνο αυτόν, αλλά και όλους όσους έχουν ζυμωθεί με τα νάματα της νεο-ορθοδοξίας Το θέλουν, δεν το θέλουν, ο καιρός πλησιάζει. Δυτικοί Χριστιανοί (ανήκομεν εις την Δύσιν) Εβραίοι και Μωαμεθανοί θα συνεορτάζουν και να δούμε τότε τι θα κάνουν οι εντός Καινοτομίας ευρισκόμενοι. Άλλωστε, τους μάζεψε ο πάπας πριν λίγο καιρό και συμπροσευχήθηκαν στο Βατικανό για την ειρήνη.

Το πιθανότερο λοιπόν, ή μάλλον βέβαιο, να φτιάξουν δική τους σύνοδο, ή συνόδους, προερχόμενη/ες από την Καινοτομία και θα θελήσουν να έχουν το δικό τους νέο, που κι αυτό θα γίνει παλαιό, ημερολόγιο - όχι το νεώτερο νέο του συνεορτασμού των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, αφού εκεί πάμε με την οργάνωση (sic) των "ηνωμένων θρησκειών" - παρά αυτό των ημερολατρών και χρονολατρών και σχισματοαιρετικών παλαιοημερολογιτών. Αυτή θα είναι η κατάληξη.

Εφόσον δεν καταλαβαίνει, αυτός και οι ομοϊδεάτες του, τι έκρυβε πίσω της η Καινοτομία - έγραψα, η εμμονή στην Καινοτομία δικαιώνει τον καταχθόνιο μασονο/οικουμενισμό - είναι η γνώμη μου - και εξακολουθεί φανατικά να την υποστηρίζει βρίζοντάς με, τι άλλο μπορεί να περιμένει κανείς ; Η θεωρία του νεώτερου εκκλησιαστικού εορταστικού χρόνου είναι εντελώς αντίθετη με την Παράδοση της Εκκλησίας κι ας γράφει ό,τι θέλει ο κ. ΝΠ. Ίσως, να συμβιβάζεται - δεν είμαι βέβαιος - με τους ιερούς Κανόνες όχι όμως με το Δόγμα. Και αναφερόμενος στην κατηγορία περί παρασυναγωγών των ΓΟΧ, από τον ΝΠ, υποστηρίζω ότι οι Κανόνες παρακάμπτονται, όπως ακριβώς συνέβη με την περίπτωση του Μακκαβαίου Ιούδα. Η διαφορά είναι ότι εκείνος αντιμετώπιζε ορατούς εχθρούς, οι σημερινοί όμως έμαθαν την τέχνη (Ουνία και Αγγλικανισμός) να κρύβονται, να γίνονται αόρατοι. Μας κτύπησαν στη θεωρία, και η προσβολή αυτή δεν ήταν εύκολο να γίνει ορατή. Αποτέλεσμα, μας ανακάτωσαν, μας έβαλαν να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Το "άλλο πράξη, έτερο θεωρία" έγινε τρόπος ζωής, στάση ζωής, κανόνας ζωής. Τούτο είναι εντελώς αντίθετο με την πίστη μας και είναι καιρός να το καταλάβουμε.
Ειλικρινά, λυπάμαι κύριε Πανταζή. Αυτά είχα να πω.

Υπλείπονται μερικές λεπτομέρειες ακόμη :
1). - NΠ : Ο Θεός που δημιούργησε το ΧΡΟΝΟ είναι Α-ΧΡΟΝΟΣ ...
- κχ : Γίνατε κι εσείς άχρονοι, μπράβο σας !

- ΝΠ : ... και ενώ μας συνέστησε να Τον λατρεύουμε ΕΝ ΧΡΟΝΩ, αυστηρά ΔΙΕΤΑΞΕ να μην ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ το χρόνο
- κχ : Ο ίδιος Θεός μας είπε "ου ποιήσεις σεαυτω είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανω άνω και όσα εν τη γη κάτω και όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης. ου προσκυνήσεις αυτοίς, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς· εγώ γαρ ειμι Κύριος ο Θεός σου".
Εμείς όμως Τον αγιογραφήσαμε, το επικύρωσε η Εβδόμη Οικουμενική Σύνοδος και έκτοτε επέχει θέση Δόγματος. Ή μήπως όχι ;

Δεν προσκυνούμε και δεν λατρεύουμε τις μπογιές και τα ξύλα των αγίων Εικόνων. Το ίδιο συμβαίνει και με το χρόνο, τον κτιστό και τον Άκτιστο. Δεν προσκυνούμε και δεν λατρεύουμε τον χρόνο, δεν προσκυνούμε και δεν λατρεύουμε τις ημέρες. Επί το πρωτότυπο, του ποιήσαντος το χρόνο και τις ημέρες, διαβαίνει η επί τη αυτή ημέρα και τω αυτώ χρόνω προσκύνηση και λατρεία του αγίου Θεού, της υπεραγίας Θεοτόκου, του Τιμίου Σταυρού και πάντων των αγίων.
Εσείς είπατε : τί δεκατρείς μέρες μπροστά, τί δεκατρείς μέρες πίσω και άλλοι, τί εικόνες, τί χωρίς εικόνες ; Άλλοι, τολμηρότεροι υμών είπαν : Τι εκ του πατρός, τι εκ του πατρός και εκ του υιού ; για να φτάσουμε στο τί μια εκκλησία τί πολλές, ας ψάξει έκαστος να βρει αυτή που του αρέσει.

Φτάνουν αυτά, αν και θα μπορούσα να προσθέσω και τα άλλα, που θα πέσουν μέσα στο χωνευτήρι των "ηνωμένων θρησκειών".

Σταματώ εδώ, θέτοντας καθ΄ υπερβολή αντιστοιχίας τούτο :

"11 Περὶ οὗ πολὺς ἡμῖν ὁ λόγος καὶ δυσερμήνευτος λέγειν, ἐπεὶ νωθροὶ γεγόνατε ταῖς ἀκοαῖς. 12 καὶ γὰρ ὀφείλοντες εἶναι διδάσκαλοι διὰ τὸν χρόνον, πάλιν χρείαν ἔχετε τοῦ διδάσκειν ὑμᾶς τίνα τὰ στοιχεῖα τῆς ἀρχῆς τῶν λογίων τοῦ Θεοῦ, καὶ γεγόνατε χρείαν ἔχοντες γάλακτος καὶ οὐ στερεᾶς τροφῆς.",

με υπογράμμιση στο "ὀφείλοντες εἶναι διδάσκαλοι διὰ τὸν χρόνον" ( : διδάσκοντες γεράσατε)

2)  - ΝΠ : Αλλαγές η Εκκλησία έκανε πολλές ... Δεν απέδωσε όμως ΠΟΤΕ σωτηριολογικές διαστάσεις στο μέτρημα και στην αλλαγή του κάθε τρόπου μετρήσεως.

- κχ : Τότε μπορούμε άνετα να προσκυνούμε και τις ζωγραφιές του Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, του Μιχαήλ Αγγέλου και παντός Δυτικού καλλιτέχνη, που ασχολήθηκε με την εκκλησιαστική, ή θρησκευτική, ζωγραφική. Θέμα σωτηριολογικών διαστάσεων δεν τίθεται. Οι εικαστικοί τρόποι έκφρασης (τεχνοτροπία) καταργούν τα όρια. Ζωγραφική τέχνη και αγιογραφική συμπίπτουν, η Τέχνη μας ενώνει με την ανώτερη, και ανυπόστατη, συμπαντική δύναμη του Κάλλους, δηλαδή με τη θεότητα. Ναι, σωστά, αλλά ποια απ΄ όλες ;

Να ασχολείσαι με τα ιατρικά, άφησε τα θεολογικά και μη κρίνεις ἀλλότριον οἰκέτην. Απαντητικό σχόλιο

 Βλέπε  http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html

Για τους κ.κ. ΝΠ και S,

και το : "Αλήθεια, δεν θα ήταν κρίμα και κοροϊδία να τολμούσα να δια-φημίζομαι, ο άσχετος εγώ να σου κάνω το γιατρό όταν δεν είναι καθόλου το αντικείμενό μου αυτό, και όχι μόνο δεν γνωρίζω τίποτα και είμαι όντως άσχετος αλλά να προσπαθώ και από πάνω να σε βγάζω αποτυχημένο γιατρό "για τα μπάζα;" Ας σοβαρευτούμε λίγο..."

κχ.
Σωστά, ας σοβαρευτούμε λίγο. Η Ιατρική είναι ο μόνος και μοναδικός κλάδος της Επιστήμης, ο οποίος απαιτεί, αν θέλεις να ασκείς τα σχέση έχοντα με σωματικά νοσήματα, πλήρη πανεπιστημιακή και νοσοκομειακή μαθητεία. Όλα τα άλλα επιτηδεύματα μπορεί κανείς να τα κάνει - μιλώ γενικά και όχι εξειδικευμένα - φτάνει να έχει παρατηρητικότητα και λίγες στροφές παραπάνω να παίρνει το μυαλό.

Με τη Θεολογία όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι προσβάσιμη στον καθένα, ανεξάρτητα αν διαθέτει πτυχίο επιστημονικής κατάρτησης του αντικειμένου (έστω, το αντικειμένου). Πάντως ένα είναι γεγονός, ότι στα Θρησκευτικά οφείλουμε όλοι να δίνουμε το παρόν, αφού αυτός είναι άλλωστε και ο σκοπός της Εκκλησίας. Μικροί και ασήμαντοι δάσκαλοι - κατόπιν μαθητείας - καλούμαστε να γίνουμε, σύμφωνα με το πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη ... διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.

Ουδένα ανταγωνίζομαι ή επιθυμώ να δρέψω δάφνες, που κατά τεκμήριο του ανήκουν. Γι΄ αυτό, κύριε ΝΠ, εν καινοτομία αποτειχισθέντα, βρίσκω εντελώς άστοχο αυτό που γράψατε μόλις παραπάνω, για να δικαιολογήσετε το "όπως εγώ δεν κάνω το γιατρό, άσε κι εσύ τα θεολογικά ". Ιδού η λαμπρή σας σύσταση :

" Κι' άν θέλεις να μη σου βγει οριστικά η ρετσινιά, (αν και είναι κάπως αργά) ΑΦΗΣΕ τη θεολογία, "δε σου πάει" αλλά ούτε και συ "την πας" εκεί που θέλει ο Θεός αλλά εκεί που θέλεις εσύ και τη φέρνεις και τη γέρνεις στα δικά σου μέτρα. Τα όριά σου μέτρα... Τουλάχιστον όμως, δόξα τω Θεώ, έχεις και λίγη συναίσθηση, για να μην σε αδικώ. Λες: "Ότι δεν θεολογώ, όπου και τα εισαγωγικά, το γνωρίζω καλώς." Αφού λοιπόν το γνωρίζεις καλώς, ποίει καλώς και απόφευγέ την, αδελφέ μου, για καλό σου το λέγω ".

Κι εγώ λέω για το καλό σας, αν διδάσκετε τους μαθητές να μην ασχολούνται  με τα Θρησκευτικά, τους κάνετε πολύ κακό. Θα πηγαίνουν στην εκκλησία και το σανό που έχουν στην κεφαλή τους θα γίνεται πίτουρο. Κάτι που δεν έκανα γιατί συνάντησα τους παλαιοημερολογίτες στη διαδρομή. Πρώτα θα μάθεις τη ζημία που πάθαμε, μου είπαν, και ύστερα θα αποφασίσεις. Ο Θεός μου χάρισε την υπομονή. Πήγαινα στην εκκλησία «με το νου και με τη γνώση». Δεν άλλαξα νου, όπως είπε σχολιαστής Μ. αναφερόμενος στη μετάνοια. Με νου και γνώση βρήκαν καμπόσοι τον Θεό, έλεγαν οι παλαιοί. Στην εκκλησία λοιπόν άκουγα άπειρες αναφορές στους πατέρες, εδάφια ολόκληρα από στήθους της Αγίας Γραφής, τίποτα όμως από αυτά δεν έδενε με όσα γράφονταν, ακούγονταν ή παρέπεμπαν στις αιτίες, που μας έφεραν στην άθλια σημερινή κατάσταση.

Ο κ. S την περιγράφει με το ανεπανάληπτο χωρίο από τον Προφήτη Ησαΐα : «τας νουμηνίας υμών και τα σάββατα και ημέραν μεγάλην ουκ ανέχομαι· νηστείαν και αργίαν και τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου· εγεννήθητέ μοι εις πλησμονήν, ουκέτι ανήσω τας αμαρτίας υμών.»

Δεν το συνδέει με την Καινοτομία, ούτε κι εσείς,. Πάντως οι οπτικοακουστικές και άλλες ορατές ασχήμιες σας ώθησαν στην άτακτη, όπως χαρακτηρίστηκε, αποτείχιση. Η εύτακτη είναι  απευκταία με επιχείρημα : «αν θελήσω να πάω με τους παλαιοημερολογίτες σε ποια παράταξη να ενταχθώ;». Αφελές βέβαια. Επειδή θυμίζει την ερωτηματική απάντηση που θα έδινε ένας αγνωστικιστής σε άλλον, ίσως, φοβούμενο κάποιον από τους πολλούς θεούς. Αν του ζητούσε τη συμβουλή του για την απόφαση να γίνει Χριστιανός, ο αγνωστικιστής θα του απαντούσε : «Και με ποιον θα πας; Με τους καθολικούς, με τους προτεστάντες, με τους ορθόδοξους; ή με τους Μονοφυσίτες, ή ... ή ...;». Τι θα έκανε λοιπόν ο θεοσεβούμενος ; Θα μάζευε τα κουβαδάκια του και θα πήγαινε σε άλλη παραλία. Καλύτερη η δια στοών φέρουσα σε υπήνεμα ακρογιάλια. Θα έχετε, ίσως, πέρα εκεί στην Αυστραλία. Έχετε όμως τους καρχαρίες, που εμείς δεν έχουμε. Εδώ έχουμε τεράστια κήτη, που μας καταπίνουν, δεν μας χωνεύουν, και μας αποβάλλουν. Είμαστε ξένο σώμα, μας απορρίπτουν όπως τα μοσχεύματα.

Μετά από αυτά, και την εντός Καινοτομίας αποτείχιση, κύριε Π, δεν θα είχε άδικο να παρατηρήσει κάποιος ότι τα στραβά αυτής τα βλέπετε, όπως βλέπετε ένα σκύλο, την ουρά του οποίου προσπαθείτε να ισιώσετε. Μάταια όμως. Πολλές οι παρατάξεις των ΓΟΧ, το γνωρίζουμε, αλλά πιστεύουμε και ελπίζουμε σύντομα η ακαταστασία να τελειώσει. Εσείς τι θα κάνετε τότε ; Τι θα μας προσκομίσετε από τα βιβλία της εκκλησιολογίας, της κανονολογίας ή της παραδοσιολογίας, αφού το Δόγμα δεν σας είναι αρκετό ; Σας έμαθαν ότι το ημερολογιακό δεν αφορά στο Δόγμα και αλλάξατε πλευρό. Τις Κυριακές όμως ακούτε το «σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου (δηλώνει χρόνο) ... Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα (δηλώνει ημέρα)». Πείτε μας λοιπόν, άσκοπη η, όπως χλευαστικά και ανόητα λέτε, χρονολατρεία και ημερολατρεία μας ; Φυσικά, τον ποιητή των ημερών και του χρόνου προσκυνούμε, λατρεύουμε και τιμούμε, επειδή εντός χρόνου και ημερών χρόνου υπάρχουμε. Δεν γίναμε ακόμη αδιάστατοι όπως εσείς.

Τέλος, για τον κύριο S. που μας ρώτησε  τι θα απαντούσαμε στον Απ. Παύλο με το   : Ρμ. 14,4 "σὺ τίς εἶ ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην; τῷ ἰδίῳ Κυρίῳ στήκει ἢ πίπτει· σταθήσεται δέ· δυνατὸς γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς στῆσαι αὐτόν"; του λέμε :
Αβλεψία ; Μάλλον. Άλλοι κρίνουν εμάς, εμείς δεν κρίνουμε (κρίναμε) κανένα ἀλλότριον οἰκέτην. Τότε φωνάξαμε "μας φραγκέψανε", όπως σήμερα φωνάζουμε "μας πουλήσανε". Αρνηθήκαμε να γίνουμε οικέτες αλλότριων κυρίων ψευδώς και κακόβουλα επικαλουμένων το όνομα του Κυρίου. Το τι τραβήξαμε δεν λέγεται. Η νονά μου, αδελφή της μητέρας μου και δασκάλα, έπρεπε να δηλώσει νεοημερολογίτισα για να διοριστεί - σημείωσε, χήρα με ένα παιδί. Ο Κύριος να την αναπαύσει. Όταν κάποτε, επηρεασμένος από τις σαχλαμάρες τις νεοορθοδοξίας, της είχα πει : Το συναίσθημα δεν έχει σχέση με την εκκλησία και την πίστη μας, μού απάντησε : Και πού βάζεις τότε το "ο Θεός αγάπη εστί;". Τα μάζεψα, κλείστηκα στο "ταμιείον" μου και προσευχήθηκα. Προσευχόμουν για πολλά χρόνια, κάποτε βγήκα.

Το πρόσωπο του χρόνου

Περσσότερα, σχετικά με την αφορμή για το Θέμα αυτό :  http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html

- Ν. Πανταζής : Κάθεται ο ταλαίπωρος «κχ» και προσπαθεί να «θεολογήσει» και αντί να «θεολογεί», Χρονολατρεί! Και σε παρεξηγεί. Και σε παραποιεί.Το κατακλυσμικό, κατανοητικό τους κονφούσιο είναι καρπός κι αυτό του εκκλησιολογικού τους μπερδέματος και η άκρη του νήματος του υποστατικού κουβαριού χάνεται στο αχανές χάος του σχισματικού τους ωκεανού.

Προς τον κ. Πανταζή

Οι εικονολάτρες των παλαιών χρόνων ήταν οι ειδωλολάτρες. Αποδείχθηκε το αντίθετο. Οι εικονομάχοι ήταν οι γνήσιοι εκφραστές και προστάτες του ανεικονικού θεού των Χριστιανών, δηλαδή του αρχέγονου μανιχαϊκού τύπου θεού ή θεοτήτων, όπου ο ένας θεός τα έβαζε με τον άλλο και οι σκοτωμοί δεν είχαν τελειωμό. Αυτοί ήταν οι ειδωλολάτρες, οι εικονομάχοι, και όχι οι εικονολάτρες. Σήμερα, στη θέση των εικονολατρών, έβαλαν τους χρονολάτρες παλαιοημερολογίτες και οι χρονομάχοι - όχι ακριβώς - είναι οι γνήσιοι εκφραστές του virtual θεού τους. Είναι οι νεοημερολογίτες του αδιάστατου παρόντος χρόνου.

Οπωσδήποτε όμως, το χρονικά και γενικά αδιάστατο παρόν εικονίζει η ειδική της ημέρας (χρόνος) εν διαστάσει μορφή κάποιου τιμωμένου αγίου, ώστε ο ανυπόστατος και αδιάστατος χρόνος να μορφοποιείται σε πρόσωπο : Το πρόσωπο ενός "εν Κυρίω τελειωθέντος". Τι σημαίνει αυτό ; Ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι το αφηρημένο, είναι κάτι συγκεκριμένο εφόσον στα αναγνώσιμα Συναξάρια των ημερών και εορτών «τη (τάδε) του αυτού μηνός μνήμην ποιούμεθα» κλπ. Η μνήμη δίνει ζωή και μορφή στις ημέρες, στο χρόνο. Αλλά ο χρόνος άλλαξε, όπως άλλαξαν (;) και οι άνθρωποι.

Οι χρονομάχοι ημεροκλάστες δεν παύουν βέβαια να μνημονεύουν τους αγίους. Μένουν σταθεροί - δεν γίνεται διαφορετικά - στη μνημόνευση «τη (τάδε) του αυτού μηνός μνήμην ποιούμενοι του ...». Συμβαίνει όμως κάτι περίεργο. Άλλοι άγιοι να μπαίνουν στη θέση άλλων και, θα έλεγε κανείς, οι νέοι εικονομάχοι, ή ημεροκλάστες, βάζουν τους αγίους να τσακώνονται μεταξύ. Οι άγιοι όμως δεν το κάνουν, το κάνουν οι άνθρωποι. Οι οποίοι καλούνται να ομονοήσουν μόνο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με το κοινό τους Πάσχα. Την κοινή Πεντηκοστή, και αφού έχουν ηρεμήσει τα πράγματα με τη λογική του μπακάλη - με των αγίων δεν γνωρίζω - και η Αμφικτιονία τελειώνει, ξαναρχίζουν τα ίδια.

Σε παρένθεση, ο Ιούδας Μακκαβαίος ήταν ο μόνος που έγινε δεκτός από το ιερατείο του Νόμου, όταν κατάργησε την αργία του Σαββάτου. Τότε, το έθνος αντιμετώπιζε ορατούς εχθρούς. Όταν όμως ήρθε αργότερα στη γη Εκείνος, που τα έβαλε με τους αόρατους εχθρούς, το ιερατείο Τον απέρριψε. Τον σταύρωσε σαν ένα κοινό ληστή.
Και εκτός παρένθεσης για να τελειώνουμε, ο κύριος Πανταζής δεν έχει καταλάβει ότι κάθε απόκλιση από το Ορθόδοξο Δόγμα, οδηγεί μοιραία στα αρχαϊκά και  μανιχαϊκά πρότυπα θεού και θεοτήτων : Ο ένας θεός να τσακώνεται με τον άλλο, οι άγιοι με τους αγίους και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους. Όλα τα περίμενα από τον κ. Πανταζή, όχι όμως και να μου πει :  αντί να «θεολογεί», Χρονολατρεί! Ότι δεν θεολογώ, όπου και τα εισαγωγικά, το γνωρίζω καλώς. Όχι όμως και ότι «χρονολατρώ» με εισαγωγικά, τα οποία ξέχασε εκείνος, όπως ξέχασε και λησμονεί το πρόσωπο του χρόνου. Άλλωστε, ο χρόνος είναι αόρατος ... .

Το υλικό της αμαρτίας και της μετανοίας

Βλέπε και http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_10.html

Μαρία : Οντως διαστρεβλώθηκαν πολύ αυτά που είπα Κυπριανέ ... αυτό δε μπορείς να το αμφισβητήσεις...ΔΙΑΧΩΡΗΣΕΣ την αμαρτία από τη μετάνοια (βάζοντας και θαυμαστικό στη λέξη αμαρτία, δηλ. ότι απορείς με αυτό που ακους) και αυτό ΑΛΛΑΞΕ όλο το νόημα. Δημιούργησε μια βλάσφημη θεωρία.

κχ
Ποιος είναι ο δημιουργός βλάσφημης θεωρίας ; Αυτός που διαχωρίζει την αμαρτία από τη μετάνοια ή εκείνος που τα συνδέει ; Εσύ συνδέεις ασύνδετα πράγματα, διότι η αμαρτία είναι του διαβόλου, ενώ του Θεού είναι η μετάνοια. Δεν είναι εκ Θεού η αμαρτία και δεν είναι του διαβόλου η μετάνοια. Είναι και παραμένει αμετανόητος ο διάβολος, είναι και παραμένει δίχως ταπείνωση. Αν ήταν όπως λες, αφού συνδέεις την αμαρτία με την μετάνοια με σκοπό την αγιότητα :

"Το "υλικό" λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η ΑΜΑΡΤΙΑ ( σε μεγάλο βαθμό) και η ΜΕΤΑΝΟΙΑ (αντίστοιχα μεγάλη)",

τότε δεν θα υπήρχε ουδείς λόγος για την αιωνία κόλαση και το πυρ το αιώνιον το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού. Εσύ θέλεις να μας πεις ότι κάποτε και αυτός ο διάβολος θα αγιάσει. Και σαν να μην έφθανε αυτό, όπου θέλεις τον άγιο Θεό να χρησιμοποιεί την αμαρτία και την μετάνοια, γράφεις παρακάτω "για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα". Δηλαδή, ο δικός σου θεός, είναι θεός ποιητής (ποιείται χρήσιμον χρήση) της αμαρτίας, και της μετάνοιας, αλλά και δημιουργός, κατόπιν σύνθεσης, της αγιότητας. Μπράβο σε σένα και ένα εύγε στον θεολόγο  κύριο Νικ. Πανταζή.

Πες μας όμως, αφού ο θεός είναι πάντων ποιητής και χρήσιν χρήσιμον ποιείται της αμαρτίας, ποιος εποίησε την αμαρτία ; Ο θεός ή ο διάβολος με ό,τι σ΄ αυτόν παραδέδοται ;

ἔδειξεν αὐτῷ πάσας τὰς βασιλείας τῆς οἰκουμένης ἐν στιγμῇ χρόνου, καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ διάβολος· σοὶ δώσω τὴν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν καὶ τὴν δόξαν αὐτῶν, ὅτι ἐμοὶ παραδέδοται, καὶ ᾧ ἐὰν θέλω δίδωμι αὐτήν. σὺ οὖν ἐὰν προσκυνήσῃς ἐνώπιόν μου, ἔσται σου πᾶσα.

Την εξουσία και τη δόξα, δίνει ο διάβολος σε όσους τον προσκυνούν, δηλαδή, όταν αποδίδουν στον ποιητή και πατέρα άγιο Θεό την ποίση και τη δημιουργία αγιότητας τύπου "αμαρτία και μετάνοια". Όσοι όμως αμαρτωλοί μετανοούν αποδίδουν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ. Του διαβόλου η αμαρτία, του Θεού η μετάνοια. Κατάλαβες τώρα γιατί διαχώρισα το ένα από το άλλο ; Αν όχι, διάβασε τους Ψαλμούς του Δαβίδ, είναι έργο μετανοίας, όπως ήταν και η "ζωή εν τη ερήμω" της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας.

Και πάλι, μπράβο σε σένα και εύγε στον κ. Νικ. Πανταζή, περί του οποίου θα ακολουθήσει - χωρίς να υπάρξει - συνέχεια :  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_13.html

Η απάτη των σιωνιστών με την οργάνωση "Ηνωμένες Θρησκείες"

 Όποιος χάνει την πίστη του, χάνει τις ρίζες του

Από το ιστολόγιο http://orthodox-voice.blogspot.gr/2014/09/blog-post_106.html (το σχόλιο ανανεωμένο)

Αυτοί εγνώριζον καλά ότι όποιος έλληνας εχάνετο για την πίστι, πολύ γρήγορα εχάνετο και για την πατρίδα. Η διαφορότητα της θρησκείας του δούλου Γένους, με εκείνην του κατακτητού, υπήρξεν ο βασικός παράγοντας της διατήρησής του, μακράν επικίνδυνων επιρροών, αφομοίωσης και εξαφανισμού. Πράγματι, η αποδοχή της Ορθοδοξίας, κατά τον πολύν Χρ. Ανδρούτσον, είναι συγχρόνως και εθνοποίησις(ελληνοποίησις), ο δ’αλλάσσων θρησκείαν αλλάσσει και εθνικότητα. Γι’ αυτό και την αλήθεια αυτή εφρόντισαν να «αξιοποιήσουν» όλοι ανεξαιρέτως οι εχθροί μας, που με λύσσα επέπεσαν κατά της Εκκλησίας, επιδιώκοντες να κάμψουν το θρησκευτικό φρόνημα, του κατακτηθέντος λαού, με απώτερο στόχο άλλοτε μεν τον εξισλαμισμό του και άλλοτε τον εκλατινισμό του. Αυτοί εγνώριζον καλά ότι όποιος έλληνας εχάνετο για την πίστι, πολύ γρήγορα εχάνετο και για την πατρίδα. Αυτό βέβαια δεν ακούεται ευαρέστως από τους ετεροδόξους ή αλλοθρήσκους Έλληνες, όμως είναι μία αλήθεια που έχει επιβεβαιωθεί από την μακρά μας ιστορία. Και είναι παρατηρημένο ότι όλοι οι εχθροί του έθνους, κατά της Εκκλησίας μας στρέφονται και αυτήν προσπαθούν να αποδυναμώσουν.

kyprianos christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας 

ο αλλάσσων θρησκείαν αλλάσσει και εθνικότητα ... την αλήθεια αυτή εφρόντισαν να «αξιοποιήσουν» όλοι ανεξαιρέτως οι εχθροί μας, που με λύσσα επέπεσαν κατά της Εκκλησίας, επιδιώκοντες να κάμψουν το θρησκευτικό φρόνημα, του κατακτηθέντος λαού, με απώτερο στόχο άλλοτε μεν τον εξισλαμισμό του και άλλοτε τον εκλατινισμό του
κχ
Οι Τούρκοι περίμεναν 400 χρόνια να διολισθήσουμε στον Αλλάχ και στον προφήτη Μωάμεθ. Είδαν ότι δεν μπορούσαν να τα καταφέρουν και άρχισαν αλλού τον άμεσο (βίαιο) και αλλού τον έμμεσο εξισλαμισμό : Νόμοι, χαράτσια, αμορφωσιά κπά.

Η σιωνιστική Δυτική αποκατάσταση της ελευθερίας και της αποικιακής εξάρτησης-υποδούλωσης, δεν μπορούσε να περιμένει τόσο πολλά χρόνια. Εκατό χρόνια μετά το 1821 μας ανάγκασε να αλλάξουμε τον εκκλησιαστικό χρόνο, που είχαμε, και τώρα, με το ευρώ των δανείων, με την οικονομική λεηλασία, τους φόρους και τις πολιτικά στυμμένες λεμονόκουπες, μας οδηγεί, έμμεσα μεν (οικονομικός στραγγαλισμός) άμεσα δε (επιβουλές γειτόνων και εγχώριων πρακτόρων), στις "Ηνωμένες Θρησκείες". Τώρα πάνε να φτιάξουν τους πολίτες του πλανήτη Γη-πιστούς στη θρησκεία της πολιτικής. Οι ιεροί κανόνες της πολιτικής θρησκείας βρίσκονται στο στάδιο της (αντιρατσιστικής) επεξεργασίας και ο ναός που ετοιμάζουν, ο ναός της Δημοκρατίας άλλως Κοινοβούλιο, θα είναι τεράστιος, για να περικλείει κάθε ιερή στέγη λατρείας θεού ή θεοτήτων. Ο θεολογικός όρος "εκκλησία" θα αντικατασταθεί από το κάθε είδους αρχιτεκτονικό οικοδόμημα-έκφραση λατρείας. Όμως, ένας θα είναι ο ναός ή Ναός, ώστε να πάψουμε επιτέλους να ασχολούμαστε  με θρησκείες και ψευδοθρησκείες, εκκλησίες και ψευδοεκκλησίες, ναούς και ψευδοναούς. Ένας θα είναι ο Ναός και εκτός αυτού ο θάνατος.

Διερωτώμαι, υπάρχει κανένας λόγος να ενωθούν οι θρησκείες κατά τα πρότυπα του ΟΗΕ ; Τι τους ενοχλεί, αν κάθε λαός, κάθε κράτος, κάθε έθνος, ακολουθεί το δικό του θρήσκευμα, το δικό του - όπου υπάρχει - δόγμα ; Ποιο το πρόβλημα ; Προς τι η ένωση ;

Μάλλον τους ενοχλεί "το της αληθείας δόγμα", επειδή είναι το μόνο, που αποκαλύπτει την υποκρισία τους και τα δόλια- εγκληματικά τους σχέδια. Θέλουν να φτιάχνουν ανθρώπους φονιάδες, ανθρώπους ψεύτες σαν τα δικά τους μούτρα, και όχι ανθρώπους εικόνα και ομοίωση αληθείας : Τα έργα να φανερώνουν τη θεωρία, η θεωρία να εκφέρεται δια των έργων. Αυτό είναι το εμπόδιο, που προσπαθούν να γκρεμίσουν. Οι ελεεινοί εγκέφαλοι των "Ηνωμένων Θρησκειών", μας θέλουν ενωμένους με την πίστη τους, την πίστη της διπλωματίας, την πίστη της κακουργίας, και όχι την πίστη στον άγιο τριαδικό Θεό. Τους παρακαλούμε να μας αφήσουν ήσυχους.

37 καὶ πάλιν ἑτέρα γραφὴ λέγει· Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν

Υπερθετικά ακαινοτόμητος αγωνιστής

Από το ιστολόγιο http://entoytwnika1.blogspot.gr/2014/09/blog-post_55.html

Ο χρήστης ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ άφησε ένα νέο σχόλιο στην ανάρτηση "ΑΛΛΟ "ΣΥΡΟΥ", ΑΛΛΟ "ΤΥΡΟΥ": ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΕ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ...":

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ ΟΣΟ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΤΟΣΟ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΡΙΕΣ. ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΣΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΝΥΧΤΟΜΕΝΟΥΣ. ΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΕΚ ΝΕΟΥ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΕΑΝ ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΕΙ ΟΙ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ. ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΠΕΡΔΕΥΤΕΙ ΑΦΟΥ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΑΣΟΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΑΠΟ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ.

 kyprianos christodoulides10 Σεπτεμβρίου 2014 - 2:26 μ.μ.

γ.γ.  (σημ κχ. Με μικρά το Γ.Γ. για να υποστέλλεται η υπερηφάνια, η οποία πλεονάζει στον σχολιαστή) : "... Αφού εκεί που είσαι έγινε μασονική ένωση από αντίθετες εκκλησιολογικές οικουμενιστικές γραμμές"

κχ :  Εντάξει, θα περιμένουμε τους υπερθετικά ακαινοτόμητους (ανεπίσκοπους) να κάνουν λαϊκή Οικουμενική Σύνοδο, κατά τα πρότυπα της εν Χριστώ σοβιετίας, και αυτοί θα εκλέξουν τα μέλη της Συνόδου, ή εκκλησιαστκού πολίτμπιρο, προς εφαρμογή των Ιεροκανονικών θεσπισμάτων και νέα Σύνοδο.

Παρακαλείται ο κύριος γ.γ. να αναζητήσει τη λέξη troll, παρότι επώνυμος, για να μάθουμε κάτι περισσότερο για τον οργανωμένο αποσυντονισμό (= troll) της μασονικής προέλευσης εκκλησιολογίας, ιεροκανονολογίας, παραδοσιολογίας, ή αντίστοιχα εκκλησιαστικότητας, ιεροκανονικότητας, παραδοσιασιακότητας, αφήνοντας έξω, ευτυχώς, δογματολογία και δογματικότητα.

Σημ. Βλέπε και Θέμα  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/e-b.html

π. Βασίλειος E. Bολουδάκης : οἱ «Πρίγκιπες τῆς Ἐκκλησίας» μένουν πάντα ἀχώριστοι μεταξύ τους, παρά τίς ὅποιες θεωρητικές διαφορές τους, χωρισμένοι ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ.

Από το ιστολόγιο http://orthodox-voice.blogspot.gr/2014/09/e-b.html

 Ἰδιαιτέρως τραγική εἶναι ἡ ἀπουσία τῆς Ἐπισκοπικῆς Αὐθεντίας ἀπό τή Δημόσια ζωή τῆς Πατρίδος μας. Ἀπό τό ἕνα ἄκρο ἀκούγονται Ἐπισκοπικά λόγια πού ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπό τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους του ἐδῶ καί αἰῶνες, ὅπως ὅτι οἱ Παπικοί δέν εἶναι αἱρετικοί γιατί, τάχα, ἡ σημερινή Σύνοδος τῶν Ἐπισκόπων δέν τό παραδέχεται(!) καί, ἀπό τό ἄλλο ἄκρο, μιά ἀκατάσχετη «εὐσεβής φλυαρία» παπαγαλίζουσα τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρίς, ὅμως, νά εἰσπράττη ὁ λαός μας ἀπό τούς Ποιμένες του οὔτε ἶχνος ἀπό τό Θεόμορφο ἁγιοπατερικό ἦθος καί τήν Χριστομίμητη βιωτή τῶν ἁγίων μας.
Τά δύο αὐτά φαινομενικῶς ἄκρα, οἱ δύο μερίδες, τῶν νεωτεριστῶν καί τῶν πιό παραδοσιακῶν Ἐπισκόπων, παραμένουν συμπαγῆ καί ἀρρήκτως συνδεδεμένα σέ ἕνα «σύνδεσμον ἀδικίας» κατά τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ὁ ὁποῖος διαπιστώνει ὅτι, ὅπως καί ἄν ἔχουν τά πράγματα, οἱ «Πρίγκιπες τῆς Ἐκκλησίας» μένουν πάντα ἀχώριστοι μεταξύ τους, παρά τίς ὅποιες τους θεωρητικές διαφορές, καί χωρισμένοι ἀπό τόν Λαό τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός, ἦλθε στή Γῆ μας ὄχι γιά νά ἐπιβάλη μιά εἰρήνη πού θά σκεπάζη τήν ἀλήθεια καί τό ψέμα σέ μιά «μεῖξιν ἄμικτον», ἀλλά ἦλθε «πῦρ βαλεῖν»! Ἦλθε νά φέρη ὄχι «εἰρήνην ἀλλά μάχαιραν». Ἦλθε νά διχάση καί τούς πιό στενούς συγγενεῖς μεταξύ τους ὅταν ἡ συγγένειά τους βρίσκεται μόνο στό αἷμα καί ὄχι στό πνεῦμα καί αὐτό, γιά νά χωρίση τελεσίδικα τήν Ἀλήθεια ἀπό τό ψέμα. (π. Βασίλειος Βολουδάκης)

Kyprianos Christodoulides άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "π. Βασίλειος E. Bολουδάκης : οἱ «Πρίγκιπες τῆς Ἐκ...":

 Μήπως ανήκει και ο ίδιος στους "πρίγκηπες" και δεν το έχει πάρει είδηση ακόμη ; Φοβάμαι όμως, το δικό του "πριγκηπάτο" είναι σαν αυτό του Μονακό, ή του Βατικάνειου κράτους.

Τα ακολουθούντα αφορούν στον μικρό πρίγκηπα, τον ιχνηλατεύοντα "θεόμορφο ἁγιοπατερικό ἦθος καί τήν Χριστομίμητη βιωτή τῶν ἁγίων μας" π. Βασίλειο Βολουδάκη. Είναι δικά του λόγια.

" Ὁ ὅρος «Ἀποτείχιση» εἶναι ἀπορριπτέος, διότι (ὅταν) ἀποτειχίζεται κάποιος, βγαίνει ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή, ἐκτὸς τῶν τειχῶν, εἶσαι ἐξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Τί θὰ πεῖ «ἀποτειχίζομαι»; Μόνος σου, δηλαδή ὁμολογεῖς ὅτι εἶσαι ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Ἄρα, τί ἐπιδιώκεις; Ἡ λέξη αὐτὴ εἶναι ἀδόκιμη, διότι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες μιλοῦν ὅτι, ἐὰν κοινωνήσει κάποιος μὲ ἀκοινώνητο, ἀκοινώνητος θὰ εἶναι κι ἐκεῖνος."

Σημείωση από τον γράφοντα
Η Αποτείχιση έχει γίνει εδώ και 80 χρόνια, αλλά απορρίφθηκε βάσει της εκκλησιολογίας και της ιεροκανονολογίας με την προσθήκη της παραδοσιολογίας - κατά το δοκούν.

Και δεύτερη σημείωση. Ο Ιούδας Μακκαβαίος ήταν ο μόνος που έγινε δεκτός από το ιερατείο του Νόμου, όταν κατάργησε την αργία του Σαββάτου. Τότε, το έθνος αντιμετώπιζε ορατούς εχθρούς. Όταν όμως ήρθε αργότερα στη γη, Εκείνος που τα έβαλε με τους αόρατους εχθρούς, το ιερατείο Τον απέρριψε. Τον σταύρωσε σαν ένα κοινό ληστή.

Πόσο αληθινός ήταν ο λόγος "Εἰς κρίμα ἐγὼ εἰς τὸν κόσμον τοῦτον ἦλθον, ἵνα οἱ μὴ βλέποντες βλέπωσιν, καὶ οἱ βλέποντες τυφλοὶ γένωνται."

Το υλικό της αμαρτίας και οι μαινόμενοι, ένας διάλογος λεπτών ισορροπιών

Ακολουθεί ένας διάλογος, αναπτύχθηκε σε ιστολόγιο και παρουσιάζεται εδώ κατόπιν μικρών, βελτιωτικών της μορφής, επεμβάσεων  (1).  Σχετικό με αυτά είναι και το Θέμα :   "Σχόλια σε αντισχόλια" (2)

Βλέπε και  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_12.html

- Μ : Θέλω να απαντήσω μόνο σε κατι που είπες, ότι εν επιγνώσει μετάνοια δεν υπάρχει, όταν δεν υπάρχουν σαφή όρια ανάμεσα στην αλήθεια του δόγματος και στις δικές μας προσωπικές απόψεις ή θεωρίες, και ότι αυτό επιφέρει πλήρη απώλεια της ταπεινωσης. Το συσχετίζεις με την Οσία Μαρία την Αιγυπτία. (Όμως λέω εγώ) Το "υλικό" που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η αμαρτία, σε μεγάλο βαθμό, και η μετάνοια αντίστοιχα μεγάλη. Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε τόσο απόλυτα γι αυτα, όταν ο Θεός από τους λίθους φτιάχνει παιδιά του Αβραάμ. Θα κάνει τα πάντα για να σώσει πολλούς. Οποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί. Θέλω με αυτά να πω  ότι η Οσία Μαρία δεν είχε θεολογικές γνώσεις, είχε μόνο αμαρτίες. Πολλές, πάρα πολλές, και γι αυτό αγάπησε πολύ. Αγάπησε πολύ τον Κύριο και ταπεινώθηκε εως εσχάτων, και γι αυτό αγίασε.

κχ
- Οποιος επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου θα σωθεί, αλλά τι λέγει; "Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι, Κύριε, κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν· ἀλλ’ ὁ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς".

- Μ : Και, το "υλικό" λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η αμαρτία ... ( σ.σ. ! )

- κχ : Οπότε, μάλλον, θα πρέπει να αλλάξουμε και το "Τί οὖν ἐροῦμεν; ἐπιμενοῦμεν τῇ ἁμαρτίᾳ ἵνα ἡ χάρις πλεονάσῃ; μὴ γένοιτο. οἵτινες ἀπεθάνομεν τῇ ἁμαρτίᾳ, πῶς ἔτι ζήσομεν ἐν αὐτῇ; ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;".
Ερούμεν, λοιπόν, και επιμενούμεν στην αμαρτία για να πλεονάσει, πάλι, η χάρις !!

Εμείς δεν μιλάμε απόλυτα. Αν είναι κάποιος άλλος, αυτός δεν είμαστε εμείς, και απόλυτα ( : όστις θέλει) δεν μιλεί. Δεν γράφω δικά μου πράγματα. Όσα είναι "δικά μου", τα αιτιολογώ βάσει άλλων δεδομένων. Όχι απόλυτων. Ποιητής της αμαρτίας δεν είναι ο άγιος Θεός. Είναι ο Εωσφόρος, που μίσησε τον άνθρωπο, επειδή ο άγιος Θεός του στέρησε την υλική υπόσταση, δηλαδή, αυτή που εμείς έχουμε. Και σημειωτέον, ο Εωσφόρος είνα το εγγύτερο (κατώτερο) τάγμα αγγέλων προς τη Γη, και το απώτερο (μακράν) από τον θρόνο του αγίου Θεού, σύμφωνα με τους Νηπτικούς μας πατέρες. Επιπλέον, μη ξεχνάς, τα ποιήματα του διαβόλου είναι θνησιγενή. Ο άνθρωπος κάνει χρήση (αυτεξούσιο) της αμαρτίας. Εκ Θεού υπάρχει η ταπείνωση, απόδειξη η θεία ενανθρώπηση, οδηγεί στη μετάνοια, αυτή στην επίγνωση και τέλος, στον κατά Χάριν αγιασμό. Οποιοσδήποτε συσχετισμός, όσων μόλις ανέφερα, με την υπεραγία Θεοτόκο είναι βλάσφημος. 

- Μ : ... Και η μετάνοια ( σ.σ. ; )

- κχ : Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα : Όταν ο αμαρτωλός άνθρωπος συν-αισθάνεται το μέγα έλεος του τριαδικού Θεού, έρχεται εις επίγνωση εαυτού, ταπεινώνεται, μετανοεί, κυριολεκτικά γκρεμίζεται, και τότε, μόνον τότε, δύναται να ομιλεί για το "ο Θεός αγάπη εστί". Οι λίθοι αρχίζουν να κράζουν και εγείρονται τέκνα (τῷ Ἀβραάμ) - απόγονοι του Αβραάμ. Έτσι συντελείται το θαύμα του Παρακλήτου πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των αγίων.
"24 Ταῦτα δὲ αὐτοῦ ἀπολογουμένου ὁ Φῆστος μεγάλῃ τῇ φωνῇ ἔφη· μαίνῃ, Παῦλε· τὰ πολλά σε γράμματα εἰς μανίαν περιτρέπει."

- Μ :  Γιατί ανέφερες τον Φήστο; Ποιον θεωρείς "μαινόμενο" λόγω πολλών γραμμάτων;

- κχ :  Πρώτον, επειδή περιμένω να μου απαντήσεις αν το ρ. χρησιμοποιώ είναι ίδιο, κατά την ερμηνεία και κατά την έννοια, με το ρ. παραχωρώ. Σημείωση, οι Λατίνοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ του ρ. εκπορεύω και του ρ. πέμπω. Μικρό το κακό ; Δεν το νομίζω. Εμείς, εκτός από το ρήμα χρησιμοποιώ και παραχωρώ, δεν μπορούμε ακόμη να ξεχωρίσουμε το πιστεύω από το δέχομαι.

Δεύτερον, επειδή, αν και έχεις διαβάσει τον "Αόρατο Πόλεμο" και τα "Ασκητικά", δεν τοποθετείς σωστά το : "λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ", στο οποίο και αναφέρθηκες ( : Πως μπορούμε λοιπόν να μιλάμε τόσο απόλυτα γι αυτα, όταν ο Θεός από τους λίθους φτιάχνει παιδιά του Αβραάμ). Οι λίθοι αρχίζουν να κράζουν και εγείρονται τέκνα του Αβραάμ, όχι όμως διότι ο Θεός χρησιμοποιεί το υλικό - εντός ή εκτός εισαγωγικών - της αμαρτίας. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την αμαρτία, που δεν δόθηκε από το Θεό, και, στην περίπτωση της Οσίας Μαρίας, η χρήση της ακολασίας, ο ακόλαστος βίος της, δεν γινόταν από αγάπη. Ούτε ο ληστής επί του Σταυρού εισήλθε στον Παράδεισο, επειδή αγάπησε πολύ. Τη γνώμη μου γράφω. Να συμπληρώσω, ακόμη, ο Συναξαριστής (3) δεν μας πληροφορεί αν ήταν βαπτισμένη Χριστιανή προ της φυγής στην έρημο. Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα, θα ήταν καλό να μας το πει.

Στο Συναξάρι της Οσίας διαβάζουμε ότι «δημόσιον προκείμενη τῆς ἀσωτίας ὑπέκκαυμα, οὐ δόσεως τινός, μὰ τὴν ἀλήθειαν, ἕνεκεν, ἐκτελοῦσα τὸ ἐν ἐμοὶ (αυτή) καταθύμιον». Αυτή ήταν η φύση της, αυτή η αλήθεια της, αυτό έκανε αμισθί, μέχρις ότου ένα χέρι την εμπόδισε να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Έτσι συντελέσθηκε το θαύμα του Παρακλήτου πρεσβείαις της υπεραγίας Θεοτόκου και αξιώθηκε τον καρπό της μετανοίας : Αγίασε.

Ο τρίτος λόγος για τον οποίο επικαλέσθηκα τον Φήστο, θα έλεγα, ήταν γενικότερος, διότι όλοι έχουμε γίνει όπως αυτός. Δεν μπορούσε να αρθρώσει λόγο, σε αυτά που έλεγε ο Απ.  Παύλος, και τον έβγαλε μανιακό. Οι σημερινοί μιμητές του Φήστου, αντί να κάνουν χρήση αυτής της λέξης, προτιμούν άλλες. Του συρμού ή όχι και πάντως υποδηλώνουσες διαταραγμένη ψυχοσύνθεση, ενίοτε επικίνδυνη.

(1) http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html
(2) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2014/09/blog-post_9.html
(3) http://www.synaxarion.gr/gr/sid/2509/sxsaintinfo.aspx

Σχόλια σε αντισχόλια

Βλέπε  http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html

- Ανώνυμος (ΠΑΛΑΙΟΣ) αντισχόλιο
Τα χρονια στη ερημια της Οσίας Μαρίας ηταν 47, δεκαεπτα ηταν τα χρονια της αμαρτιας.

1. Ορθόδοξος Συναξαριστής :

- Η Οσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Ιουστινιανού (527 - 565 μ.Χ.). Από τα δώδεκα χρόνια της πέρασε στην Αίγυπτο μια ζωή ασωτίας, αφού από την μικρή αυτή ηλικία διέφθειρε την παρθενία της και είχε ασυγκράτητο και αχόρταγο το πάθος της σαρκικής μείξεως.

κχ
Αν και δεν έχουν σημασία τα ακολουθούντα.

Συνολικά εξεμέτρησε το βίο της μέσα στα 38 χρόνια, σύμφωνα με τον Συναξαριστή, της διάρκειας των ετών ( : "κατά τους χρόνους" ) της αυτοκρατορίας Ιουστινιανού. Αν προσθέσουμε και τα 12 έτη ζωής της στην Αίγυπτο - εκτός Ιουστινιανού - "από την μικρή αυτή ηλικία διέφθειρε την παρθενία" - έχουμε σύνολο 50, δεκαεπτά στην αμαρτία και 17 στην ερημία. Είναι άνευ σημασίας, αν τα χρόνια στην έρημο ήταν 17 ή 47.

2. Ποιος δεν καταλαβαίνει ;

- Μ : Το "υλικό" λοιπόν που χρησιμοποίησε ο Θεός για να δημιουργήσει αυτή την αγιότητα ήταν μόνο η ΑΜΑΡΤΙΑ, σε μεγάλο βαθμό, και η ΜΕΤΑΝΟΙΑ, αντίστοιχα μεγάλη. (αντισχόλιο) 
Διόρθωση από Μ : Ο Αγιος Νικόδημος μας λέει ότι ο Θεός παραχωρεί στον άνθρωπο πτώσεις ΑΝΑΛΟΓΕΣ της υπερηφάνειας του ώστε να αποκτήσει την ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ (αντισχόλιο)

Ερώτηση κχ : Το ρ. χρησιμοποιώ είναι ίδιο, κατά την ερμηνεία και κατά την έννοια, με το ρ. παραχωρώ ; Σημείωση, οι Λατίνοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τη διαφορά μεταξύ του ρ. εκπορεύω και του ρ. πέμπω. Μικρό το κακό ; Δεν το νομίζω.

3. Ποιος πρέπει να μετανοήσει ; Ποιος ρίχνει νερό στο μύλο του οικουμενισμού ;

- Προς sotirio
s : Οποιος λέει, για ορθοδοξους αποτειχιζόμενους απο αιρετικούς και στερουμένους επισκοπου, οτι "στη θέση του επισκόπου αναγορεύεται πάσα ανεπίσκοπη επισκοπή - δηλαδή το σώμα ερήμην της κεφαλής γίνεται τόπος και τύπος Χριστού - όπως το εκκλησίασμα!",  έρχεται σε αντίθεση με την ιερή παράδοση και κολάζεται τζάμπα, ρίχνοντας νερό στο μύλο του Βαρθολομαίου και των εχθρών της αποτείχισης. Μετανόησε.

κχ
Οι οικουμενιστές θέλουν επισκοποκεντρική την Εκκλησία και οι (αποτειχισμένοι) αντοικουμενιστές την θέλουν Χριστοκεντρική, Ιεροκανονοκεντρική και Παραδοσιοκεντρική, άνευ επισκόπου. Την επισκοπική θέση αναθέτουν στο λαό του Θεού, ο οποίος καλείται να επιλέξει τον Ιεροκανονοκεντρικό και Παραδοσιοκεντρικό, Χριστοκεντρικό επίσκοπό του.
Ξεχάσαμε να γράψουμε και το Δογματοκεντρική. Το Δόγμα όμως που αποκτήσαμε είναι το Νεοημερολογιτικό και το ημερολόγιο, δηλαδή 13 μέρες μπροστά ο χρόνος, δεν έχει σχέση ούτε με το χρόνο, ούτε με τις εορτάσιμες εκκλησιαστικά ημέρες πλην Πάσχα. Το νέο ημερολόγιο είναι ζήτημα εκκλησιολογικό, ιεροκανονολογικό και παράδοση-ο-λογικό ( μας λείπει η παραδοσιολογία, θα την φτιάξουμε ).

Το Δόγμα πάντως γράφει "σταυρωθέντα επί Ποντίου Πιλάτου ... και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς". Έγιναν συζητήσεις, έγιναν Οικουμενικές Σύνοδοι και όλα διευθετήθηκαν. Υπήρχε όμως ένα λάθος και το λάθος αυτό το βρήκαμε 1924 χρόνια μετά. Θέλουμε να συνεορτάζει η διπλωματία ομού μετά της εκλησίας, επί τη προόψει των "Ηνωμένων Θρησκειών" και ...

Σήμερον τα κάτω συνεορτάζει και τα άνω της κάτω συνομιλεί. Θα ήταν ακόμη καλύτερο να προσθέσουμε "λίθοις" τα άνω της κάτω συνομιλεί. Ας μην προσθέτουμε όμως κι άλλες αμαρτίες στην άθλια γραφή μας.

Δεν απελπιζόμαστε, δεν ζητάμε εμείς να μετανοήσετε. Είναι άλλου (...) δουλειά αυτό.

Λοιπόν, πού καταλήγουμε ; Όλα είναι άκυρα ;

Το ερώτημα είχε ως εξής :

 Ομως ρωτώ κάτι άλλο. Αν η Θεία Χάρη δηλ. το Αγιο Πνεύμα βρίσκεται στα Μυστήρια που τελεί ο πάτερ, τότε δεν υπάρχει αλλού, αφού είναι χωρισμένος, αποτειχισμένος, και παρακαλεί όσους κοινωνούν αλλού, να μην κοινωνούν σ΄ αυτόν. Το Αγιο Πνεύμα δεν γίνεται να είναι ταυτόχρονα σε 2 χωρισμένες, ουσιαστικα και λειτουργικά, εκκλησίες, αφού τελούν χωριστή θεία κοινωνία, που είναι η βάση για όλα. Που καταλήγουμε λοιπόν ; Οτι όλα όσα γίνονται, δηλ. γάμοι, κηδείες, βαπτίσεις, χειροτονίες κτλ. είναι άκυρα;

Η απάντηση ήταν :

- Το Άγιο Πνεύμα είναι το τελεσιουργό των ιερών Μυστηρίων και ο λόγος αφορά όχι σε κάτι αφηρημένο, όπως το "δεν υπάρχει αλλού;". Υπάρχει και τελειεί τα ιερά Μυστήρια, όταν και όπου επ΄ αληθεία - όχι επί αιρέσει - τελούνται αυτά. Δεν τελειούνται όμως ακαριαίως όλοι οι πιστοί. Αυτό συμβαίνει ιεροκρυφίως, ή ανεπαισθήτως, για να χρησιμοποιήσω μια όχι και τόσο δόκιμη στα θεολογικά λέξη, και είναι συνάρτηση άλλων, διαφορετικών ίσως παραγόντων για τον κάθε πιστό. Διότι προέχει, να κατανοήσει τη σημασία της μνημόνευσης αιρετικού επισκόπου. Οι σημερινοί οικουμενιστές υποβιβάζουν τη μνήμη του επισκόπου, όχι όμως και τον επίσκοπο, όπως και πολλά άλλα.

Άγνοια της μνημόνευσης αιρετικού, ο οποίος παρά τα διατεταγμένα κηρύσσει με γυμνή κεφαλή αίρεση, δηλώνει άγνοια επίσης ενός καίριου ζητήματος. Αφορά, αφ΄ ενός μεν, στην άμβλυνση του φρονήματος πίστεως, αφ΄ετέρου δε, στη διαπίδυση (λέγεται και όσμωση) του ψεύδους εντός της αληθείας. Αποτέλεσμα, τα μεταξύ τους όρια γίνονται ασαφή και στο τέλος χάνονται, εφόσον η όσμωση-μνημόνευση αιρετικού διαρκεί.

Σημειώνω, γράφοντας τη λέξη "αλήθεια" εννοώ τον άνθρωπο και στην κλήση του προς το καθ΄ ομοίωση - μη ξεχνάμε ποτέ κατά Χάρη.

Όταν τα όρια μεταξύ αληθείας και ψεύδους γίνονται ασαφή και ακαθόριστα, παύει να υπάρχει η εν επιγνώσει μετάνοια, η δε άμβλυνση του φρονήματος πίστης, φαλκιδεύει την πίστη. Αυτό συνεπάγεται πλήρη απώλεια της ταπείνωσης, όρος εκ των ων ουκ άνευ, προκειμένου ο πιστός να γίνει δέκτης της αγιαστικής και μυστηριακής (ιεροκρυφίως) Χάριτος.

Διευκρινίζω : "εν επιγνώσει μετάνοια" είναι η βαθύτατη συντριβή και η εξ αυτής συναίσθηση "στεναγμών αλαλήτων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οσία Μαρία η Αιγυπτία. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα.

Η φαινομενικά ακίνδυνη μνημόνευση αιρετικού διαπράττει το ανοσιούργημα να επιφέρει πλήρη εσωτερικό, πνευματικό δηλαδή, διχασμό στους πιστούς, όταν μάλιστα κυριαρχεί από άμβωνα μια εντελώς επιδερμική κατήχηση. Οι καρποί του Αγίου Πνεύματος αίρονται, αφού πλέον δεν αναβλύζουν τα της Χάριτος ρείθρα, και, τα αρδεύοντα άπασαν την κτίση προς ζωογονία είναι μόνο τα υλικά αγαθά. 'Έτσι, η κατανάλωση γίνεται το υποκατάστατο της χαράς και οι άνθρωποι καταντούν θύματα του shopping therapy. Η κατανάλωση, κάποιες φορές, γίνεται και ερωτική κατανάλωση ανθρώπων.

Η σύσταση "μη προσέρχεστε στη θεία Μετάληψη, όσοι κοινωνείτε αλλού", μόνο ως συμβουλή πνευματικού προς εξομολογούμενο δέον να εκτιμηθεί. Όπως ο πνευματικός έχει χρέος να πει : Μη μεταλαμβάνεις, εφόσον παίρνεις την όστια, το ίδιο πρέπει να πει δημόσια, για να διαφυλάξει το ορθόδοξο φρόνημα πίστης και να τηρήσει ανέπαφη την αλήθεια, από την όσμωση του ψεύδους, προς ωφέλεια των πιστών. Είναι, άλλωστε, και η πρακτικά δυσδιάκριτη επενέργεια του φιλιόκβε, τις διαστάσεις του οποίου μας εμποδίζει να διακρίνουμε η επιβολή και επιβουλή της Καινοτομίας.

Πού καταλήγουμε λοιπόν ; Ότι ενδεχομένως τα έργα μας είναι λίαν καλά, είναι όμως όλα άκυρα, αν δεν αντιληφθούμε πόσο άκυρη είναι η θεωρία μας, που ξεκίνησε από την Κοινωνία των Εθνών για να καταλήξει στο απευκταίο των "Ηνωμένων Θρησκειών". Τα δόγματα καταργούνται - δεν υπάρχουν πολλά - εν ονόματι της πίστης, προς χάριν των σιωνιστών και του ανυπόστατου θεού τους. Σε πρώτη φάση θα μας πουν : "έκαστος με τις διαφορετικές λατρευτικές εκφράσεις του", αργότερα όμως ο Νόμος θα προστάζει : "μια πίστη μόνο, μια έκφραση μόνο". Όποιος τον παραβαίνει κακό της κεφαλής του. Η διαφορετικότητα των εκφράσεων, κατ΄ άλλους ετερότητα, υποθάλπει ακρότητα, η ακρότητα δογματικότητα, στο τέλος δε, φονικότητα. Η συνέχεια γνωστή και "θάνατος στους φασίστες".

Επιμύθιο

"Πού καταλήγουμε λοιπόν ; Ότι ενδεχομένως τα έργα μας να είναι λίαν καλά, είναι όμως όλα άκυρα, αν δεν αντιληφθούμε πόσο άκυρη είναι η θεωρία μας, που ξεκίνησε από την Κοινωνία των Εθνών για να καταλήξει στο απευκταίο των "Ηνωμένων Θρησκειών"."

Συνηθισμένη φράση "τα γραπτά μένουν, τα λόγια πετούν", δεν ισχύει όμως, όταν τα λόγια φανερώνουν έμπρακτα το είμαι και το υπάρχω. Τότε τα λόγια  ούτε φεύγουν, ούτε και χάνονται. Αν ο πρακτικός βίος δεν γίνει κατά τα έτη (χρόνος) της ζωής μας απόδειξη της θεωρίας του βίου,  "τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ".

Ζούμε μέσα στον κόσμο, και στο χρόνο του κόσμου αυτού, έχοντας αρνηθεί τις πνευματικές διαστάσεις, που μεταμορφώνουν και τον κόσμο, και το χρόνο. Η ακρίβεια κέρδισε, παραμόρφωσε το χρόνο. Είπαν, μικρό το κακό δεν ζημιώνει την ψυχή και η στολή της ψυχής φόρεσε τον χιτώνα του Λίχα- δώρο της Διηάνειρας στον Ηρακλή.-

Προς τον αδελφό μας Κυπριανό, χάριν της αληθείας

Αναδημοσίευση από  http://orthodox-voice.blogspot.gr/2014/09/blog-post_89.html

Γράφει ο αδελφός μας Κυπριανός:

Ο κοιμηθείς Μοναχός Θεόκλητος ήταν σφοδρός πολέμιος των παλαιοημερολογιτών,
(http://kyprianoscy.blogspot.ca/2014/09/blog-post_19.html )

Από κείμενο του κοιμηθέντος Μοναχού Θεοκλήτου:

... Όσοι διδάσκουν θεολογίαν και με την μεν δεξιάν κρατούν την Αγίαν Γραφήν, εις δε την ευώνυμον την ερμηνείαν των Πατέρων, ούτοι ευρίσκονται εντός της πνευματικότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Όσοι υπευθύνως ενεργούν βάσει των Πατερικών Παραδόσεων, ούτοι δοξάζουν αληθώς τον Θεόν. Όσοι αποδέχονται την Παράδοσιν της Εκκλησίας ως ισόκυρον με τας Αγίας Γραφάς και αγωνίζονται δι΄ αυτήν, είναι μάρτυρες τη προαιρέσει. Δια τούτο φρονούμεν, ότι οι καλούμενοι παλαιοημερολογίται πρσέφερον ανυπολόγιστον υπηρεσίαν εις την Εκκλησίαν δια της εμμονής αυτών εις το παλαιόν εορτολόγιον. Επαναλαμβάνομεν ότι το ημερολόγιον δεν είναι παράδοσις, ειμή μόνον εφ΄ όσον συνδέεται με την δημοσίαν λατρείαν ολοκλήρου της Ορθοδοξίας. Είναι συνεκτικός κρίκος της ιστορίας της, μέσον προς ομοιόμορφον εκδήλωσιν της λειτουργικής της ζωής, στοιχείον ενότητος με τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας. Το ισχυρότερον επιχείρημα των παλαιοημερολογιτών, είναι αυτή η αντικανονική εισαγωγή του ημερολογίου εις την Εκκλησίαν, ήτις διέσπασε την εξωτερικήν ενότητα, πράξις υποκειμένη κατά τους Ι. Κανόνας εις ποινήν, μήπω εισέτι λαβούσαν χώραν. Δια το «μήπω», λοιπόν, τούτο, η Εκκλησία της Ελλάδος ουκ εξέπεσεν εκ της στάσεως αυτής ως αδελφής ομοτίμου και ορθοτομούσης τον λόγον της αληθείας ταις λοιπαίς Ορθοδόξοις Εκκλησίαις. Ναι, αλλ΄ εσκανδάλισε, και η αντικανονικότης παραμένει εισέτι αθεράπευτος, αντικανονικότης εξικνουμένη, υπό τινας προϋποθέσεις, μέχρι σχίσματος. Πολλάκις κατηγορήθησαν οι παλαιοημερολογίται ως απειθείς τη Εκκλησία. Είναι άδικος η κατηγορία, εφ΄ όσον πρόκειται περί θέματος σχετιζομένου με την θρησκευτικήν των συνείδησιν, ωκοδομημένην εν τω σεβασμώ των Ορθοδόξων παραδόσεων. Και αν δια την απείθειάν των αυτήν θελήσωμεν να τοις προσάψωμεν μομφήν, εξ ίσου υποχρεούμεθα να τιμήσωμεν αυτούς, ως θα γίνη ασφαλώς κάποτε υπό της ιστορίας, διότι ηρνήθησαν να ακολουθήσουν τας περιπετειώδεις ανθρωπίνους ιδιοτροπίας. Ενδέχεται, βεβαίως, να μη καλύπτωνται απολύτως εξ απόψεως Κανονικής, επειδή εν προκειμένω το ζήτημα τελεί εν υποδικία, αλλ΄ η ουσία του παραμένει τοιαύτη, ώστε, και αυτή η Εκκλησία της Ελλάδος ούσα ακάλυπτος Κανονικώς, να μη δικαιούται να αξιοί υπακοήν. Ας μη λησμονώμεν άλλωστε ότι, ότε ετυρεύοντο τα περί Ημερολογίου και Πασχαλίου Κανόνος εν Κωνσταντινουπόλει, ως και άλλαι κινδυνώδεις καινοτομίαι, ων ο ήχος κατεθρόει το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου ήτο ο μοιραίος Μελέτιος Μεταξάκης, όστις συνεκινείτο περισσότερον από τον προοδευτικόν Αγγλικανισμόν ή τα «απηρχαιωμένα» δόγματα της Ορθοδοξίας. Η εποχή αυτή ήτο πλήρης καχυποψιών, και οι πιστοί εν τω νέω ημερολογίω διείδον την απαρχήν αντικανονικών ενεργειών της Εκκλησίας και, φυσικά, αντέδρασαν, αποξενωθέντων, ευλαβεστάτων ορθοδόξων από την ζωήν της Εκκλησίας της Ελλάδος – ως εγένετο και με την Ρωσικήν Εκκλησίαν, έως ου ο Μ. Πέτρος, βλέπων την εκκοσμίκευσιν αυτής κατήργησε το Πατριαρχείον και ανέλαβεν ούτος την διοίκησιν. Αλλ΄ εκείνο όμως, το οποίον επιβάλλεται να προσέξωμεν ιδιαιτέρως, δεν είναι μόνον η σταθερά στάσις των παλαιοημερολογιτών έναντι του εορτολογικού προβλήματος, αλλ΄ η εκφραστική διάθεσις της τοποθετήσεώς των έναντι των εκκλησιαστικών παραδόσεων, ων εμφανίζονται αυτοί ως πιστοί φύλακες και ακαταίσχυντοι τηρηταί. Εξηγήσαμεν ανωτέρω πόσην σημασίαν έχει δια την Εκκλησίαν ο σεβασμός εις τας παραδόσεις και τι είναι παράδοσις. Κατά ταύτα οι ευλαβείς ούτοι χριστιανοί κατέστησαν αξιομίμητον υπόδειγμα εις την καθ΄ ημάς Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν, μη στέρξαντες να ακολουθήσουν τας εξ ηλαττωμένου σεβασμού προς τους Πατέρας καινοτόμους τάσεις μιας συγκεχυμένης εποχής. Εάν η Εκκλησία αποφασίση να ανασυνδέση τον διακοπέντα δεσμόν της με τους αγίους Πατέρας, είναι απαραίτητον όπως εγκολπωθή τους ασκητικούς παλαιοημερολογίτας, οίτινες αποτελούν ζώσαν πραγματικότητα, ως εκείνη της αρχαίας Εκκλησίας, από τε απόψεως ορθοδόξων φρονημάτων, ηθικού βίου και ιδιαζούσης πνευματικότητος.                                            
Αι πέριξ της Αττικής έρημοι επληρώθησαν γυναικείων μοναστηρίων και αλλαχού ανδρώων, ανηκόντων εις παλαιοημερολογίτας. Ολόκληροι αι οικογένειαί των ενδύονται το άγιον και αγγελικόν σχήμα, ενθυμίζουσαι εναργώς τας αγίας οικογενείας των μεγάλων Διδασκάλων της Εκκλησίας, Μ. Βασιλείου, Γρηγορίου του Θεολόγου και άλλων. Και είναι θαύμα να βλέπη τις εις τας Μονάς, την αναβίωσιν της ευσεβείας εκείνης, ήτις ενεφανίσθη εις την Εκκλησίαν από τον πρώτον αιώνα, εις μίαν υλιστικήν εποχήν και ολιγόπιστον γενεάν, και εν τω προσώπω μοναστών και μοναζουσών να διακρίνη εδώ μεν την Μακρίνα, εκεί δε τον Μ. Βασίλειον, την Νόννα, τον Γρηγόριον τον Θεολόγον, τον Χρυσόστομον, την Συγκλητικήν, τον Γρηγόριον Νύσσης, την Εμμέλειαν, τον Ναυκράτιον, τον Πέτρον, Γρηγόριον τον Παλαμά με τους αδελφούς του, την μητέρα του και τας αδελφάς του. Που μεν Νικόδημον τον Αγιορείτην, που δε την μητέρα του Αγάθην, όλους περιβεβλημένους μοναστικώς εν απόκοσμον και θείον σχήμα, ούτινος η ουσία βεβαιούται ως ασκητική και μοναστική, πνεύμα, όπερ διήκει δι΄ όλης της ιστορίας της Ανατολικής Εκκλησίας, και αποβαίνει τόσον εκφραστικόν των επί γης σκοπών της.                                                                                                                             

1 σχόλιο:

Kyprianos Christodoulides είπε...

    Δεν γνωρίζω πότε τα έγραψε αυτά. Γνωρίζω όμως τι έγραψε το έτος 2003. http://www.egolpion.com/gox_theoklitos.el.aspx
    Σημειώνω, έχει λάβει εμπεριστατωμένη απάντηση, όχι από εμέ, αλλά παρέμεινε και παραμένει αδημοσίευτη από ιστολόγια και ευρείας κυκλοφορίας έντυπα.

    Επίσης, όταν έγραφε τα παραπάνω, αγνοούσε τα ακολουθούντα, ...

    «... Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαι Σύνοδοι ἐθεσπισαν καί τό ῞Αγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψῃ καί νά χαλάσῃ τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι».
῎Ετους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ΄ Νοεμβρίου Κ΄.
Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ
Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ
Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ
 Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες»

... και τα παρακατιόντως σχολιαζόμενα ;

    - «Επαναλαμβάνομεν ότι το ημερολόγιον δεν είναι παράδοσις, ειμή μόνον εφ΄ όσον συνδέεται με την δημοσίαν λατρείαν ολοκλήρου της Ορθοδοξίας. Είναι συνεκτικός κρίκος της ιστορίας της, μέσον προς ομοιόμορφον εκδήλωσιν της λειτουργικής της ζωής, στοιχείον ενότητος με τας επί μέρους Ορθοδόξους Εκκλησίας.»

    κχ
    - Τελικά είναι, ή δεν είναι παράδοσις το ημερολόγιο ; Φυσικά, θέτει εκτός προϋποθέσεων τη φαυλοποιό διπλωματία. Αλλά όχι ...

    -«Ας μη λησμονώμεν άλλωστε ότι, ότε ετυρεύοντο τα περί Ημερολογίου και Πασχαλίου Κανόνος εν Κωνσταντινουπόλει, ως και άλλαι κινδυνώδεις καινοτομίαι, ων ο ήχος κατεθρόει το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Πατριάρχης του Οικουμενικού Θρόνου ήτο ο μοιραίος Μελέτιος Μεταξάκης, όστις συνεκινείτο περισσότερον από τον προοδευτικόν Αγγλικανισμόν».

κχ
    - Τότε ήταν ο Μελέτιος Μεταξάκης και οι σήμερον "τηρεύοντες" έχουν κατακλύσει τα πάντα. Ο αγγλοαμερικανικός σιωνισμός μας έχει καταπιεί. Το ιστορικό προηγούμενο με τον προφήτη Ιωνά επαληθεύθηκε άπαξ. Δεύτερη δεν ξαναγίνεται, ὁ Παράκλητος τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν·
    
- «η αντικανονική εισαγωγή του ημερολογίου εις την Εκκλησίαν διέσπασε την εξωτερικήν ενότητα υποκειμένη κατά τους Ι. Κανόνας εις ποινήν μήπω εισέτι λαβούσαν χώραν».

κχ
    - Δεν διέσπασε μόνο την εξωτερική ενότητα. Το κυριότερο, διέσπασε την εσωτερική. Και τι θα γίνει όταν οψέποτε, το μήπω, εξετασθεί υπό Συνόδου ; Θα απορρίψει την απόφαση του 1583 και άλλων; Αποφάσεις Συνόδων ποτέ δεν ανατράπηκαν υπό άλλης Συνόδου, εννοείται μη ληστρικής. Τι όμως γίνεται μέχρι το οψέποτε ;

    - «Εάν η Εκκλησία αποφασίση να ανασυνδέση τον διακοπέντα δεσμόν της με τους αγίους Πατέρας, είναι απαραίτητον όπως εγκολπωθή τους ασκητικούς παλαιοημερολογίτας, οίτινες αποτελούν ζώσαν πραγματικότητα, ως εκείνη της αρχαίας Εκκλησίας, από τε απόψεως ορθοδόξων φρονημάτων, ηθικού βίου και ιδιαζούσης πνευματικότητος».

κχ
    - Εάν αποφασισθεί η ανασύνδεση πώς θα γίνει η εγκόλπωση ; Με το Παλαιό ή με το Νέο ; Και μέχρι τότε τι κάνουμε ; Τι περιμένουμε, να την πάθουμε, όπως την έπαθαν οι αρχικά αντιδράσαντες στο φιλιόκβε του παπισμού, τους οποίους κανείς δεν γνωρίζει το τέλος ; Βέβαια, κάτι θα έγινε με τα συγχωροχάρτια.
Τέλος, τι θα έλεγε σήμερα, αν ζούσε, ο κοιμηθείς ; Εκείνος δεν ζει, ζούμε εμείς. Θα λέμε αυτά του 2003 ή τα αγνώστου ημερομηνίας άλλα ;
Ο Κύριος να τον αναπαύσει.-