Η αγαπητικότητα της χριστιανικής ζωής εν σχέσει με την ερωτικότητα και την σεξουαλικότητα

Από την ιστοσελίδα Αναστάσιος

Το σχόλιο αυτό δεν γράφεται για λογαριασμό της «Ομ. Εκπαιδευτικών ο Παιδαγωγός». Γράφεται για λογαριασμό των επώνυμων, πλην ανώνυμων, επειδή δεν έχουν να καταθέσουν τα διαπιστευτήρια των (ακαδημαϊκών) θεολογικών τους προσόντων.

Ειλικρινά, απορώ κι εγώ με αυτό που διάβασα (ανώνυμος 28 Φεβρουαρίου 2016 - 10:36 μ.μ.) και δεν γνωρίζω ποιος είναι αυτός που πάσχει από ασύγγνωστη αναπηρία κατανόησης είτε του συλλογικού τόμου (Χριστιανισμός και σεξουαλικές σχέσεις) είτε του βίντεο της βιβλιοπαρουσίασης εκ μέρους των εκδόσεων "Εν Πλώ". Ιδού τί διάβασα από τον ανωτέρω αναφερόμενο ανώνυμο :

"Όσο και να θέλη κανείς να προσεγγίση με καλό λογισμό το φαινόμενο των σύγχρονων ιουδαϊζόντων ή ψευδαδέλφων - για να χρησιμοποιήσω παύλεια φρασεολογία, αφού, επί της ουσίας, περί του αυτού φαινομένου πρόκειται - διαβάζοντας τις τοποθετήσεις της "Ομ. Εκπαιδευτικών ο Παιδαγωγός" τού δημιουργείται η φρικτή υποψία πως, στην περίπτωσή τους, πιθανότατα δεν πρόκειται για απλή συγγνωστή αναπηρία σε ό,τι αφορά την ικανότητα για αντίληψη και κατανόηση των όσων διαβάζουν και ακούν, αλλά, μάλλον, για την τύφλωση για την οποία κάνει λόγο ο προφήτης Ησαΐας και επικαλείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης(Ησ. 6,9-10 και Ιω. 12,39-40)".
Φοβερή "ποιότητα λόγου"! Κατά τα άλλα μεμφόμαστε τους άλλους για τα "απύλωτα στόματά τους".

Διερωτώμαι, ποιος πάσχει από αγιογραφική τύφλωση, μα την αλήθεια ; Οι «ιουδαΐζοντες ψευδαδελφοί» (sic) της Ομάδας των Εκπαιδευτικών ; Οι επώνυμοι, πλην ανώνυμοι, καθώς ο γράφων ; Ή μήπως είναι οι εκχυδαΐζοντες τη Χριστιανοσύνη - όρα βίντεο και βιβλίο - μέσω των σχέσεων ; Διότι αυτές ανάγονται στις ενδοτριαδικές μεταξύ των τριών προσώπων της αγίας Τριάδος, αν δεν κάνω λάθος. Και αυτές οι σχέσεις είναι «αγαπητικιές» (ωχ !) διάβαζε ερωτικές, εννόησε σεξουαλικές και άρα, χαροποιές. Ποιος όμως είναι αυτός που τους αποκάλυψε το Μυστήριο των ενδοτριαδικών σχέσεων μένει να το μάθουμε. Να μας το πουν ξεκάθαρα οι συγγραφείς του πολυσυλλεκτικού τόμου για να πάψουμε να ιουδαΐζουμε.

Οι πενιχρές γνώσεις του γράφοντος λένε ότι οι πατέρες της Εκκλησίας δεν τα «πλάκωσαν» όλα με την αγάπη ούτε με τον έρωτα ούτε με τη χαρά. Γνώση του Φρόιντ δεν είχαν, όμως, γνώση της ψυχής είχαν, αλλά δεν μας είπαν ότι η ψυχή είναι ενέργεια, ο έρωτας χημεία και η σχέση το σεξ. Μας είπαν ότι:
- Θεός ο Πατήρ
- Θεός ο Υιός και Λόγος
- Θεός το Πνεύμα το Άγιο
Εις Θεός, μια η θεότης, τριάδα ομοούσιος και αχώριστος. Αν, τώρα, θέλαμε αυτό να το γράψουμε διαφορετικά με βάση την αγάπη - ας αφήσουμε τα σεξουαλικά - των συντακτών του συλλογικού τόμου, η διατύπωση θα ήταν : αγάπη ο πατήρ, αγάπη ο υιός, αγάπη το άγιο πνεύμα. Θα είχαμε όμως πρόβλημα με την "αγαπητικότητα", επειδή αυτό γράφεται κάπως δύσκολα . Ίσως, και να δημιουργεί θεολογική εμπλοκή, όπως θα δούμε. Γι΄ αυτό οι πατέρες της Εκκλησίας το μόνο που μας άφησαν ήταν η αλληλοπεριχώρηση των προσώπων της αγίας Τριάδος και ουδέν έτερο.

Εφόσον, λοιπόν, οι συγγραφείς του πολυσυλλεκτικού τόμου της χριστιανικής ζωής και των σεξουαλικών σχέσεων βάζουν μπροστά την αγάπη και τις σχέσεις, ας μας πουν και τα συνοδά ιδιώματα της αγαπητικότητας, όπως ακριβώς έχουμε αυτά της θεότητας. Με βάση τις ενδοτριαδικές αγαπητικιές (ωχ !) σχέσεις ποιο είναι αυτό που θα προστεθεί στο αγένητο (ή και αγέννητο) του πατρός, ποιο στο γεννητό του υιού, ποιο στο εκπορευτό του πνεύματος ; Ή διαφορετικά, στο άναρχο του πατρός, στο συνάναρχο του λόγου και στο συναΐδιο του αγίου πνεύματος. Να ρωτήσουμε τον Φρόιντ με τη σεξουαλικότητα ; Τον κύριο Λιαμή που προτιμά την ερωτικότητα ή τον κύριο Καραγιάννη με την αγαπητικότητα;

Περισσότερα δεν γράφω παρά ένα μικρό σχόλιο πρό του τέλους. Η αγάπη του «ο θεός αγάπη εστί» δεν είναι στα μέτρα του κοσμικού-χοϊκού ανθρώπου, όπως δεν είναι και στα μέτρα όλων αυτών, που καπηλεύονται τη Χριστιανοσύνη μετά ή άνευ ράσου.