Είναι, παρείναι, απείναι κλπ.

Από Φιλοσοφία καλά πάμε. Από Θεολογία κολλήσαμε στό πρόσωπο, στή σχέση καί στήν εμπιστοσύνη. Έγινε εμπιστοσύνη τό "1 Ἔστιν δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων" (Εβ. ια΄). Μείναμε καί από λάδια (έρωτας).

Καί «... η ύπαρξη (σ.σ. παρείναι) προηγείται τής ουσίας (σ.σ. απείναι) ». Είναι τής Φιλοσοφίας αυτό, κατά Γιανναρά. Δηλαδή, η παρουσία τής ύπαρξης προηγείται τής απουσίας (μηδενισμός) τής ύπαρξης ή ακόμη - γιατί όχι ; - καί αυτής τής ουσίας ! Νομίζω, εδώ μπλέξαμε.

Η Θεολογία άλλα μάς λέει. Ότι εκ τών ουκ όντων τά όντα παρήχθησαν. Κάπως γενικότερα δέ, από μή προϋπάρχουσα ύλη παρήχθη ο αισθητός, ορατός καί αόρατος ( : μή αισθητός) κόσμος. Εξ αυτών είναι καί ο «τής δικαιοσύνης Ήλιος νοητός», ο οποίος καταυγάζει ως Φώς, νοερό βέβαια, τήν «ἡμέρα μία» τής Δημιουργίας : «3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς·καὶ ἐγένετο φῶς».

Η επιστήμη μετά τών διακονούντων αυτήν, βλέπει ή μάλλον εικάζει, τό φώς μιάς μεγάλης έκρηξης. Είναι τό λεγόμενο big bang, τού οποίου τό φώς αδυνατεί νά φωτίσει τούς νοερούς οφθαλμούς τής ψυχής καί ο νοητός Ήλιος τής δικαιοσύνης εκλείπει.

Τό Δεύτερο Μέρος εδώ  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2017/10/blog-post_21.html