Η παλιννόστηση στο πουθενά

Τον προσεχή Οκτώβριο οι κεφαλές των εκκλησιών της παπικής Δύσης και της Ανατολής θα συναντηθούν στην Κύπρο. Με ένα flash back θα μελετήσουν το ρόλο του επισκόπου της Ρώμης στην κοινωνία της εκκλησίας κατά την διάρκεια της πρώτης χιλιετίας. Αυτή η "παλιννόστηση"στο παρελθόν,μου θύμισε κάπως ένα ΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ (δεν δημοσιεύθηκε) που έστειλα σε εφημερίδα σχετικά με μια επιφυλλίδα του Χ.Γιανναρά (Το κώμα,τα κόμματα και η ευθανασία).Μας υπεδείκνυε πως μπορούμε να παλιννοστήσουμε στην ανθρωπιά και αυτό προφανώς θα επιχειρήσει η σύναξητων κεφαλών στην Κύπρο.Έγραφε:

"Γνωρίζουμε και πραγματώνουμε την ύπαρξη μόνο ως σχέση. Παίρνουμε οξυγόνο, παίρνουμε τροφή, νερό -υπάρχουμε όσο λειτουργεί αυτή η σχέση - πρόσληψη.Αυτό που είναι ο άνθρωπος, η απόλυτη ετερότητα, το μοναδικό, το ανόμοιο και ανεπανάληπτο του κάθε ανθρώπου, πραγματώνεται και γνωρίζεται μόνο μέσω των ενεργημάτων του που καλούν σε σχέση και συγκροτούν σχέση. Είναι η φωνή, το βλέμμα, το χαμόγελο, οι χειρονομίες, η χάρη της κίνησης, το ξεχωριστό της σκέψης, της κρίσης, της φαντασίας - ενεργήματα που επιτρέπουν την εμπειρική μετοχή στη μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, συγκροτούν τη γνώση ως σχέση. Μαζί (ή κυρίως) τα ποιητικά ενεργήματα: οι κατασκευές του τεχνίτη, η μουσική του μουσουργού, η ζωγραφιά του ζωγράφου,το ποίημα του ποιητή."

Η δική μου παρατήρηση ήταν ότι δεν είναι η σχέση " που μπορεί να παραπέμπει σε νόημα της ύπαρξης".Το έρεισμα της παραπομπής σε νόημα, ειδικά μάλιστα στις περιπτώσεις όπου αναφύονται δικαιώματα στην αξιοπρέπεια του θανάτου, είναι η αναφορά της ύπαρξης του "ωσεί μη όντος" εις το είναι. Διότι, ποια μπορεί είναι η σχέση ενός τραγικά πάσχοντα και θεωρούμενου "μη όντος", προς εκείνον που του συμπαρίσταται αλλά εμπειρικά δεν μετέχει - και δεν μπορεί άλλωστε -στην κατάσταση όπου ευρίσκεται αυτός που ψυχορραγεί;

Ο κ. Γιανναράς, μολονότι η "σχέση" αυτονόητα εισάγει την φυσική ή βιολογική ετερότητα, προτιμά να την προσδιορίζει λυρικά με αυτά που γράφει, για να χρεώσει στον παρακμιακό ελληνισμό την αδυναμία να καταλάβουμε τι σημαίνει πίστη και τι μεταφυσική.

Αλλά είναι ο ίδιος που αποκλείει τη νοηματική σύγκλιση και διαλεύκανση των εννοιών
αυτών. Δεν θέλει να απαντηθούν και να υποκατασταθούν με βεβαιότητες και με πεποιθήσεις - όπως αυτός τις εννοεί - τα σχετικά με την πίστη και την μεταφυσική ερωτήματα. Διότι τότε μεταπηδούμε "στην ιδεολογία, στον ψυχολογισμό, στην εγωκεντρική θωράκιση". Πώς γίνεται αυτή η μεταπήδηση(sic) δεν μας το εξηγεί.
Προτιμά την ελευθερία χωρίς να υποψιάζεται ότι αυτό μπορεί να οδηγεί στη αλογία. Προσφιλή του έκφραση, που συχνά χρησιμοποιεί, για να απαξιώσει πλήρως την τρέχουσα πραγματικότητα.

Ας είναι. Πάντως οι νοητές αναφορές του προαχθέντος ανθρώπου εκ του μη όντος εις το είναι, δεν θα πάψουν να υπάρχουν (και) ως βεβαιότητες.Κυρίως, για το"είναι". Δεν εμπίπτουν όμως στη σφαίρα της φιλοσοφίας του Χάιντεγκερ, το μακρύ ταξίδι του οποίου σηματοδοτεί την παλιννόστηση στο πουθενά, αφού όλοι προερχόμαστε από το τίποτα, εκ του μη όντος. 'Ετσι,φθάνουμε στον παρακμιακό ελληνισμό,τον οποίο ο ίδιος σαρκάζει.

Τον προσεχή Οκτώβριο η παπική εκκλησία της Δύσης και της Ανατολής, θα συναντηθούν στην Κύπρο.Η σημερινή τιποτολογία θα προσπαθήσει να αποκτήσει ιστορικά ερείσματα για να σπιλώσει το λαμπρό παρελθόν της Ανατολής, που φώτισε τα δυτικά σκότη. Η Ορθοδοξία είναι στις κατακόμβες.

Η διαφθορά του ιερατικού και του μοναχικού σχήματος

Στη διαδικτυακή λίστα των ιστολόγων,κάποιος υπέγραφε ως πάτερ ... κλπ. Δεν ξέρω αν ήταν πραγματικός ή εικονικός "πάτερ".Δεν ξέρω αν ήταν και "πάτερ-μαϊμού" γιατί κι αυτό το επιτρέπει η διαδυκτιακή μας κοινωνία.

Τέλος πάντων,έγραφε λοιπόν ο πάτερ για κάποια άλλη διάσταση της αγιότητας. Διαβάστε :
"Οι άγιοι όπως και κάθε κτίσμα δεσμεύονται μέσα στα εκφραστικά και επικοινωνιακά όρια που μας περιβάλουν. Μέσα στην ιστορία που δεσμεύει τον λόγο και την έκφραση. Που τειχίζει την εμπειρία σε σκλαβωμένες λέξεις, στην φυλάκιση των νοημάτων" και η δική μου αντίρρηση ήταν :

Δεν νομίζω ότι είναι έτσι.Οι άγιοι είναι μεν κτίσματα,αλλά δεν δεσμεύονται από τα εκφραστικά και επικοινωνιακά μέσα,όταν προσφεύγουν σ΄ αυτά. Ο λόγος τους είναι διαχρονικός,όπως και ο βίος τους.Η εμπειρία τους,όταν τους έχει επισκεφθεί η χάρις του αγίου Πνεύματος, τους επιτρέπει με τις λέξεις να ορίσουν,για να μας φωτίσουν, θεολογικά ζητήματα. Τότε οι λέξεις παύουν να είναι σκλαβωμένες. Επειδή το νόημά τους τις (και μας) αποφυλακίζει.Αν δεν ήταν έτσι,η αποδοχή και η αναγνώρισή τους θα είχε διάρκεια περιορισμένη.Θα τους ξεχνούσαμε εύκολα και μόνο όταν κάποιος έγραφε αυτά που σεις γράφετε,θα τους κάναμε την "τιμή" να τους θυμομαστε.

Και ποιά είναι η "τιμή" που τους κάνουμε ; Διαβάστε αυτό που γράψατε :
" Βιώνεις (στην αγιότητα) την χαριτωμένη αύρα που δεσμεύει ερωτικά την ύπαρξη στον αιώνιο εραστή της. Την κοιμίζει (η αγιότητα την ύπαρξη) στον νυμφώνα της αέναης συνουσίας που δεν λαμβάνει και δεν θα λάβει τέλος ποτέ" ! Το θαυμαστικό δικό μου.

Αυτά να τα γράφετε αλλά να μην περιμένετε ούτε οι άγιοι να σας ακούσουν,ούτε κανείς εξ αυτών πρόκειται να μας επισκεφθεί ποτέ, για να μας μεταδώσει λίγο από τη Χάρη,που εκείνος αξιώθηκε.Η αγιότητα,όπως την περιγράφετε, μπορεί να κοιμίζει εσάς και όσους επιβραβεύουν γραφές σαν τη δική σας.Βλέπετε "η αέναη συνουσία που δεν τελειώνει ποτέ" είναι θελκτικότητη για τους περισσότερους.Υπάρχουν όμως και άλλοι που εν εγρηγόρσει ορέγονται την ηδονή της αγιαστικής Χάριτος άνευ συνουσίας. Και τότε παύουν να είναι κτίσματα.

Μην εκπλήτεσσαι αγαπητέ αναγνώστη. Η ακαδημαϊκή μας θεολογία του αγαπισμού και της αναδομημένης ερωτικής ορθοδοξίας των Γιανναράδων,Ράμφων και της υπόλοιπης "λεγεώνος" έχει κάνει σωστή δουλειά.Διέφθειρε όχι μόνο το ιερατικό σχήμα ,αλλά και αυτό το αγγελικό.Μάλιστα στην πηγή του, στο Άγιον 'Ορος.

Η ρομαντική αίγλη της ανοησίας

Η σημερινή (28/06/09) επιφυλλίδα Κυριακάτικης εφημερίδας,όπως κάνει εδώ και χρόνια,φιλοξενούσε άρθρο με τίτλο "Ανέφικτη στην Ελλάδα η δημοκρατία" του Χρ.Γιανναρά.Και αν ρωτήσετε γιατί είναι ανέφικτη (;) την απάντηση την έχει έτοιμη ο επιφυλλιδογράφος : Δεν διανοούνται,λέει για τους εναλλασσόμενους κυβερνήτες και κόμματα, ότι αυτό ακριβώς (η δημοκρατία) είναι το «κράτος» του «δήμου», ο ρόλος και το χρέος των πολιτών: να κρίνουν την πιστότητα των θεσμών της δημοκρατίας στις αρχές και στους στόχους της δημοκρατίας.

Φαίνεται,ο επηρμένος συντάκτης κάπου αλλού στον κόσμο έχει υπόψη του τη δημοκρατία που ευαγγελίζεται. Αλλά πώς την ευαγγελίζεται ; Απαξιώνοντας,εκμηδενίζοντας και τέλος θέτοντας τις προϋποθέσεις αιτιολογημένης (από βλάκες προφανώς) καταστροφής του κράτους και της δημοκρατίας. Δηλαδή, αυτών που κάποτε του έκαναν τη χάρη (θα έλεγα ρουσφέτι και δεν θα είχα άδικο) με μηδενικά προσόντα να μας τον κάνουν πανεπιστημιακό. Και τον τρέφουν ακόμη μέχρις ότου ο μεγαλοδύναμος το επιτρέπει. Σε ανταπόδοση,αυτός τα ροκανίζει όλα συστηματικά εδώ και χρόνια! Και μας μιλεί για ανύπαρκτες παραδεισένιες πολιτείες,όπου το κράτος του δήμου,των πολιτών,κρίνει την πιστότητα - ακριβή εφαρμογή των θεσμών της δημοκρατίας, από τους εκλεγμένους με ψήφο κυβερνήτες. Γίνεται πουθενά αυτό ; Δεν μας το λέει.

Στη συνέχεια απαριθμεί ένα προς ένα όλα τα φαινόμενα "αλογίας" των μεγάλων και μικρών πολιτικών σχηματισμών πριν τα πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων. Κάνει όμως και μια αδιόρατη παραχώρηση. Γράφει για το ΚΚΕ : " Στην προσχηματική δημοκρατία της αλογίας και των αντιφάσεων που συντηρούν τα «κόμματα εξουσίας», το ΚΚΕ λογαριάζεται ακίνδυνο: μια γραφικότητα στενοκέφαλου παλαιοημερολογιτισμού, χρήσιμη σαν επίφαση «πλουραλισμού». Θα έπαυαν να το ανέχονται, αν ήταν κόμμα αριστερό, στρατευμένο σε ζωτικές κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες ".

Οπότε ο αναγνώστης που διαθέτει νοημοσύνη ελαφρά πάνω από το μέτριο σκέφτεται : Αν το ΚΚΕ δεν ήταν μια γραφικότητα παλαιοημερολογιτισμού (sic) και ήταν στρατευμένο αριστερό κόμμα σε ζωτικές κοινωνικοκεντρικές προτεραιότητες, τότε θα ήταν επικίνδυνο και τα κόμματα εξουσίας θα έπαυαν να το ανέχονται.
Τόσο μυαλό έχει ο επιφυλλιδογράφος,τόσα γράφει,αλλά και τόσο μυαλό έχουν οι διαθέτοντες νοημοσύνη ελαφρά πάνω από το μέτριο αναγνώστες,που θεωρούν σπουδαία τα γραφτά του.

Αυτού του είδους η αριστεροσύνη είναι που θεωρεί τον κοινωνικό μαρξισμό αντικαταστάτη της Εκκλησίας και τον ανακατεύει με τον χριστιανισμό . Χρίει εκκλησιαστικό και θεολογικό πατέρα τον Μαρξ, όπως έχρισε τον Χάϊντεγκερ,το Νίτσε,τον Καζαντζάκη,τον Καμί και τον Σαρτρ. Δεν είναι άγνωστη η συμπάθεια που έχουν προς αυτή την "άμικτον μίξιν" μηδενισμού,μαρξισμού και χριστιανισμού, οι ενδεδυμένοι το ράσο μεγαλόσχημοι και πανεπιστημιακοί. "Είμαι χριστιανός και κομμουνιστής", δήλωνε πρόσφατα ένας, ενώ άλλοι , επιδίδονται στον αγώνα να κρατήσουν την Ορθοδοξία ζωντανή από την λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης ! Τους βγαίνουν όμως παπάδες που πετάνε τα ράσα, μοναχοί που διαπλέκονται σε βρώμικες οικονομικές συναλλαγές και επίσκοποι που κλείνονται στη φυλακή.

Ύστερα μένουν έκπληκτοι για το κατάντημα αυτής της μουτζουρωμένης βρόμικης πόλης ή το αποκορύφωμα του εμπρησμού της. Για όλα τους φταίνε οι παλαιοημερολογιτικές γραφικότητες και οι "ταλιμπάν" ! Δεν βλέπουν ότι αυτού του είδους τον χριστιανομαρξισμό τον χλευάζουν οι νέοι. Τι τον θέλουν ένα θεό, που παρεμβάλλεται "σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης", όπως διδάσκουν τα νέα μας θρησκευτικά αλφαβητάρια; Αυτά τα παραμύθια τα καταλαβαίνουν, τις παλαιοημερολογίτικες γραφικότητες δεν καταλαβαίνουν. Δεν τους επιτρέπουμε άλλωστε να τις καταλάβουν, για να μας οδηγήσουν στη βλάσφημη πίστη της αθεΐας που διαφημίζουν.

Η Ορθοδοξία των blogger και των επιφυλλιδογράφων

Σε ιστολόγιο του διαδικτύου,όπου ο λόγος και η εικόνα διακινούνται σε στιλ κινηματογραφικής ταινίας με υπότιτλους,ο ψηφιακός υποτιτλιστής συνέκρινε την Ορθόδοξη θεωρία και πράξη με την αντίστοιχη πολιτική θεωρία και πράξη.Με θλίψη πολλή έγραφε :"... θυμήθηκα την ορθόδοξη ασκητική παράδοση που λέει ότι προηγείται η πράξη και μετά έπεται η θεωρία… Γιατί όταν γίνεται αλλιώς έρχεται ώρα που πληρώνεις μεγάλο λογαριασμό!". Τούτο,διότι στην συγκέντρωση φίλων επίδοξου μικρού πολιτικού σχηματισμού όπου μετείχε, κάποιος εκ των παρευρισκομένων είπε : "... μόνο αν μάθουμε να δρούμε πρακτικά και να λύνουμε τα συγκεκριμένα προβλήματα, τότε θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε και οράματα!".
Απογοητευμένος ο υποτιτλιστής θυμόταν ότι και η ευρωπαϊκή ένωση ήταν όραμα, αλλά ... .Αλλά "μας οδήγησε στον εύκολο και άκοπα πλουτισμό και στο κρύψιμο των προβλημάτων κάτω από το χαλί" (sic). Οπότε,τι κρίμα να μη θυμόμαστε την ορθόδοξη ασκητική παράδοση! Η πράξη προηγείται της θεωρίας!! Δεν άντεξα και του έγραψα:

Ανακατεύετε διασπώντας και διασπάτε ανακατεύοντας την ασκητική θεωρία και πράξη με την κοσμική θεωρία και πράξη.Στην νηπτική ασκητική ορολογία οι έννοιες θεωρία και πράξη είναι αλληλένδετες και δεν χωρίζει η μια από την άλλη.Δεν νοείται θεωρία (:θεοπτία) χωρίς πράξη (:άσκηση,ηθική,τήρηση εντολών κλπ) και δεν υπάρχει πράξη χωρίς το τέλος (σκοπός) της θεωρίας. Όσο για την κοσμική ορολογία,τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Δεν μπορείς να σπάσεις τα μούτρα σου, για να καταλάβεις ότι κάτι δεν έκανες καλά. Πρώτα θα πρέπει να δεις ότι η θεωρία στέκει και μετά να την εφαρμόσεις. Διαφορετικά δεν γίνεται,όπως δεν γίνεται να μάθουμε "στου κασίδη το κεφάλι" την κομμωτική τέχνη.

Είναι χαρακτηριστικό το ανωτέρω παράδειγμα,όπου η ασκητική/νηπτική ορολογία (:θεωρία και πράξη) διαπλέκεται με την κοσμική και φέρνει τον αναγνώστη ανάλογων "δημοσιογραφικού στυλ" επιφυλλίδων, σε προφανή σύγχυση.Ακόμη πιο χαρακτηριστικό ήταν το παράδειγμα από το "αλφαβητάρι",που προσκόμισε ο κ.Σπύρος (βλ.το σχόλιο "Ο Δαρβίνος και η ακαδημαϊκή πίστη" εδάφιο Β-Γ) και μας το αφιέρωσε "εξαιρετικά",για να μάθουμε τι σημαίνει Ορθοδοξία.Κι εκεί,ο συγγραφέας ανακάτευε την κοσμική ορθοδοξία με την εκκλησιαστική-θεολογική έννοια του όρου.Αποτέλεσμα;Ο αναγνώστης να μην καταλαβαίνει τίποτα ή μάλλον,να νομίζει ότι ο συντάκτης-συγγραφέας προσκομίζει θρησκευτικές (εν.θεολογικές και εκκλησιαστικές) γνώσεις προς ενίσχυση της πίστης.Αλλά αυτό που έντεχνα γίνεται,είναι να εκτοπίζεται το θρησκευτικό από το κοσμικό φρόνημα.

Ως αναγνώστης εφημερίδων και περιοδικών από εφηβικής ηλικίας παρακολουθούσα αυτά που έγραφαν οι Γιανναράς Ράμφος,Μάϊνας,Νέλλας,Ζαννής κλπ. οι σχέσεις των οποίων με τη Βιβλική Εταιρεία,όργανο του προτεσταντικού αγγλικανισμού,δεν ήταν και δεν είναι,άγνωστες.Θέλησα κάποτε να παραβάλω μερικά αγιογραφικά αποσπάσματα,που με παρέπεμπαν γραφόμενά τους, και αυτοί μου συνέστησαν την έκδοση της Αγίας Γραφής της Βιβλικής Εταιρείας.Τότε άρχισα να υποπτεύομαι ότι κάτι δεν πάει καλά με όλους αυτούς.Προσέφυγα στις πηγές και δεν άργησα να αντιληφθώ ότι μπροστά μου είχα μια διαφορετικού τύπου ουνία.Πιστό αντίγραφο και σύμμαχο της παπικής.

Σε παρένθεση,το βιβλίο "Εισοδικό" το είχα διαβάσει.Όταν όμως έκανα συζήτηση με έναν γέροντα της Καψάλας,μου είπε:"Παιδί μου,αυτό το βιβλίο δεν είναι Ορθόδοξο.Δεν ξέρεις Θεολογία και δεν μπορείς να καταλάβεις".Σημειώνω ότι ο μοναχός συγγραφέας του "Εισοδικού", διατηρούσε άριστες σχέσεις με τους μετέπειτα ονομασθέντες "νεοορθόδοξους".Τώρα βλέπω να κάνει προσπάθεια να μαζέψει τα ασυμμάζευτα.

Τα γράφω αυτά για ένα λόγο.Ότι ποτέ δεν είδαν το φως της δημοσιότητας - στην έκταση της προβολής,της διαφήμισης και διάδοσης,αυτών που έγραφαν οι νεοορθόδοξοι κύκλοι- άλλου είδους κριτικές και ελεγκτικές γραφές.Γραφές Ορθόδοξες,που οπωσδήποτε υπήρχαν και υπάρχουν,για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.Όσοι κατέθεταν την κριτική τους ήταν "θαμώνες των πνευματικών συναντήσεων των Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας (εννόησε τους οργανωσιακούς) και των Μουτζαχεντίν του Παλαιού Ημερολογίου",κατά την γραφή του κ.Σπύρου.Επομένως αποκλείονταν από παντού.

Θα ήθελα τέλος,αν και πολλά θα μπορούσα να γράψω, να συστήσω στον αναγνώστη,με ενδιαφέροντα σε θέματα πίστεως,να έχει υπόψη ότι ζητήματα όπως αυτά χρειάζονται ένα σταθερό σημείο αναφοράς.Διαφορετικά είναι αδύνατον να ελεγχθεί το αξιόπιστο ή το αναξιόπιστο αυτών που διαβάζει.Τούτο δεν είναι άλλο από τα πρωτότυπα,που μέχρι των ημερών μας διασώζονται.Είναι η Αγία Γραφή των Ο' στην αμετάφραστη,αλλά και μεταφρασμένη έκδοση.Είναι η Φιλοκαλία.Είναι οι αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων.Δεν είναι οι απόψεις των επιφυλλιδογράφων,ούτε και εκείνες της ακαδημαϊκής θεολογίας,που επιχειρεί να προστατευθεί όπισθεν της ιστορικότητας.

... Α ...

Η συνέχεια είχε το εξής ενδιαφέρον. Ο ψηφιακός υποτιτλιστής θεώρησε "ρατσιστικό" αυτό που μου υπέδειξε ο γέροντας μοναχός,όταν του ζήτησα να μου πει τη γνώμη του για το βιβλίο "Εισοδικόν". Κόσμιο και αποδεκτό θα ήταν αν μου έλεγε ότι αυτό το βιβλίο δεν τον εκφράζει. Επιπλέον, μου είπε ότι θολώνω τα νερά με αυτά που γράφω και ότι είμαι κακόπιστος αναγνώστης. Αναγκάστηκα πάλι να του απαντήσω :

Όταν ένας μοναχός,και δη ασκητής,και δη του Αγίου Όρους, και δη στην Καψάλα,καλείται να σχολιάσει ένα βιβλίο προερχόμενο από συμμοναστή του,τα πράγματα δεν είναι του τύπου "με εκφράζει,δεν με εκφράζει". Γενικότερα,για έναν ασκητή της Ορθοδοξίας που καλείται να πει τη γνώμη του σε Θεολογικά ζητήματα,το εύρος της συζήτησης δεν εντοπίζεται,και δεν εξαντλείται, στην προσωπική έκφραση.Υπάρχει το ορθόδοξο από τη μια πλευρά και το κακόδοξο από την άλλη.Αυτά τα θέματα - μιλώ πάντα για Θεολογία - δεν είναι θέματα καλών διαπροσωπικών σχέσεων και πολιτικής διπλωματίας. Ο γέροντας κλήθηκε να σχολιάσει ένα βιβλίο και είχε αντιμέτωπο έναν αδαή περί τα Θεολογικά.Τι καλύτερο μπορούσε να απαντήσει;Να μου κάνει μάθημα Ορθόδοξης διδαχής στον περιορισμένο δικό του και δικό μου χρόνο ;

Με αυτό που μου είπε, μου έδωσε να καταλάβω τι μπορούσα να κάνω. Ή να καθίσω να μάθω αυτά που λέει η πίστη μου ή να αδιαφορήσω.Η δεύτερη εκλογή,πάλι,άφηνε ανοικτά δυο ενδεχόμενα: Ή να δεχθώ την έμπειρη κρίση του ή να πω ότι αυτά δεν είναι για μένα.Προτίμησα να μάθω αυτά που λέει η πίστη μου και δέχθηκα,όχι άκριτα,την έμπειρη κρίση.Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε.Ήταν η κρίση του σωστή και το "Εισοδικόν" απείχε από του να είναι Ορθόδοξο. Λέγεται αυτό ρατσισμός; Και γιατί;

Σημειώνω δε και το ακόλουθο. Αυτά που λέει η πίστη μας δεν μαθαίνονται όπως αυτά του σχολείου ή του Πανεπιστημίου.Μαθαίνονται μετέχοντας στα Μυστήρια της Εκκλησίας όχι για ένα ή για δυο και περισσότερα χρόνια.Το "πανεπιστήμιο" της Εκκλησίας έχει απεριόριστο χρόνο διάρκειας και μόνο όποιος διαθέτει την "βασίλισσα των αρετών",την υπομονή,αξιώνεται στο τέλος "να πάρει πτυχίο".Αλλά τούτο είναι θέμα που αφορά στη μη ελεγχόμενη από τον σχολαστικισμό "εσωτερική πληροφορία".

Τέλος,ως προς τα περί κακόπιστης ανάγνωσης αυτό είναι ένα θέμα που άπτεται στην προαίρεση του αναγνώστη.Η δε προαίρεση του συντάκτη-ψηφιακού υποτιτλιστή, φαίνεται από αυτά που γράφει και πώς τα γράφει.(Σε παρένθεση,θα σας συνιστούσα να ξαναδιαβάσετε τούτο :"Έγραψα ότι η τοποθέτηση της κυρίας αυτής μου θύμισε την ασκητική παράδοση και όχι ότι είναι ίδια ή συνδέεται με την ασκητική παράδοση...", για να δούμε ποιος θολώνει ποιόν. Αν δεν είναι δουλειά σας να μαθαίνετε τους άλλους ανάγνωση, δεν είναι και δουλειά δική μου να μαθαίνω τους άλλους να γράφουν).
Η δική μου προαίρεση απέναντι σε αιρετικές ή κακόδοξες γραφές - όχι πρόσωπα - δεν είναι ευμενώς διακείμενη. Νομίζω είμαι αρκετά σαφής και ήμουν ευθύς σε ό,τι έγραψα. Αν η λέξη "αίρεση" σας ενοχλεί, αυτό δεν με αφορά. Αγνοείστε την.Υπάρχει άλλωστε και το διαζευκτικό "ή".

... Β ...

Πιο πέρα, η ένταση επιδεινώθηκε με την παρατήρηση που μου έκανε και ακολουθεί :

"Σε αυτό έκανα λάθος", γράφει, "μάλλον ο χαρακτηρισμός είναι λάθος, έπρεπε να πω ολοκληρωτισμός ή κάτι τέτοιο. Δηλαδή η (χωρίς βάσανο) ταύτιση της γνώμης μας με την εκάστοτε ορθοδοξία" και μου υποδείκνυε το ολοκληρωτικό (!) δικό μου σημείο: "Το αποτέλεσμα τον δικαίωσε. Ήταν η κρίση του σωστή και το "Εισοδικόν" απείχε από του να είναι Ορθόδοξο. Λέγεται αυτό ρατσισμός ; Και γιατί ;"

Έπρεπε και πάλι να απαντήσω ...

Έχετε ως δικαιολογητικό την παρένθεση ( στο: η χωρίς βάσανο) κι έτσι δεν θα σας κατηγορούσα για πρόβλημα ανάγνωσης. Αβλεψίας ναι, ίσως και δικής μου. Αλλά αναφέρθηκα σαφέστατα : Προτίμησα να μάθω,έγραψα, και παρακάτω έγινα ακόμη σαφέστερος,αυτά που λέει η πίστη μας και δέχθηκα όχι άκριτα την έμπειρη κρίση του. Τι άλλο θέλατε να γράψω ; Ότι μελέτησα όλη την Αγία Γραφή από την αρχή μέχρι το τέλος ; Ότι μελέτησα όλη τη Φιλοκαλία και πλήθος εκκλησιαστικών πατέρων ; Ότι θήτευσα και θητεύω στην Εκκλησία και τόσα άλλα ; Τα θεωρείτε όλα αυτά "χωρίς βάσανο" ;

... Γ ...

Και φθάνουμε στο τελικό κρεσέντο του ψηφιακού μας υποτιτλιστή : " Η λέξη αίρεση καθόλου δεν με ενοχλεί. Θεωρώ τις αιρέσεις κάτι πολύ σημαντικό για την κοινωνία. Στο Βυζάντιο όσο υπήρχαν αιρέσεις υπήρχε ζωή όταν έπαψαν επήλθε ο θάνατος. Είναι ...τιμή μου να ...είμαι αιρετικός!"

Η συνέχεια,μου φαίνεται,ήταν απόλυτα δικαιολογημένη.

Ως προς τα εύσημα που δίνετε στον εαυτό σας, έχετε το απόλυτο δικαίωμα να το κάνετε.Θα βρείτε πολλούς οπαδούς. Τους ετοιμάζετε άλλωστε - δεν είσαστε μόνο εσείς - από τα Γυμνάσια και τα Λύκεια, όπου τους διδάσκετε μια θεολογία έρημη εκκλησίας. Το ίδιο κάνουν και οι άλλοι, προτεστάντες,παπικοί και το δικό μας προτεσταντο-παπικό (νεοορθόδοξο) συνονθύλευμα. Ανέδειξαν και αναδεικνύουν διάσημους μηδενιστές που τους βαπτίζουν ως μεγάλους "θεολόγους" ! Παρένθεση,κάποιος αποκάλεσε θεήλατο τον Καζαντζάκη και έτερος ιεράρχης αποκάλεσε τις αιρέσεις θείον δώρο!! Forget church, follow Jesus διαφημίζει το περιοδικό Newsweek!!!

Δουλειά δική μας είναι να θυμίζουμε σε σας και σε όλους, ότι άλλο πράγμα η "θεολογία" των δαιμόνων (ήμαρτον πάτερ) και άλλο η Θεολογία του Τριαδικού Θεού. Και αυτό το κάνουμε χωρίς να δίνουμε εύσημα στον εαυτό μας.

Λοιδορία αγίων

Πανεπιστημιακός καθηγητής έγραφε σε εφημερίδα για "βίους αγίων" μεμφόμενος το πρόσφατο γεγονός των προσκομισθέντων λειψάνων των αγίων Φανέντων από την Ιταλία.Κάκιζε μάλιστα την πολιτεία διότι με δικά μας λεφτά γίνονται όλες αυτές οι "φιέστες" (: μεταφορά λειψάνων με πολεμικό του Ναυτικού).

Έγραψα τα κατωτέρω :

Μπορεί οι άγιοι σήμερα να μην έχουν ούτε τόπο ούτε τύπο.Οι μεγαλόσχημοι γι΄ αυτό έχουν καλά φροντίσει.Τούτο όμως δεν αναιρεί ούτε τον τόπο,ούτε τον τύπο των αγίων.Θα εξακολουθήσουν πάντα να υπάρχουν.Χωρίς να φαίνονται, χωρίς να αποζητούν την αγιοποίηση. Οι ίδιοι καλώς το γνωρίζουν.Έχουν αυτή την εσωτερική πληροφορία και η αγιοσύνη τους δεν φαίνεται. Εκτός, αν τα μάτια της ψυχής καθαρίσουν.

--- . ---

Ένας άλλος δε,αυθόρμητα προσελθών υπερθεμάτιζε γράφοντας για το ίδιο θέμα τα εξής : "Μετά από σας κύριε καθηγητή ακολουθούμε.Ελπίζω είμαστε πολλοί. Τι να πούμε και τι να γράψουμε μετά από αυτό ! Βέβαια δεν είναι και το μοναδικό,μην ξεχνάμε και το "φως" που έρχεται κάθε χρόνο από τον άγιο Τάφο (γίνεται μάχη με τους άλλους χριστιανούς για να το πάρουμε) δίνοντας τιμές με ευζώνους και τιμιτικές φρουρές,σαν σε αρχηγό κράτους".

Είπα και σ' αυτόν τα εξής:
Αν δεν σας αρέσουν αυτές οι σαχλαμάρες (για σας) έχετε υπόψη ότι το θρησκευτικό σουπερμάρκετ διαθέτει και άλλα προϊόντα. Διαλέξτε όποιο σας αρέσει και αφήστε τους υπόλοιπους στα δικά τους. Αν,δε,μου πείτε ότι με τα λεφτά σας αγοράζετε υποχρεωτικά το προϊόν αυτό,με τα ίδια λεφτά,τα δικά σας λεφτά,θέλοντας μη θέλοντας έχετε και τον κυβερνήτη σας.Ο οποίος,ανεξαρτήτως χρώματος, παραμένει πάντα ο ίδιος.Ή κάνω λάθος ;

Ο Δαρβίνος και η ακαδημαϊκή πίστη

Η σχέση του Δαρβίνου με την ακαδημαϊκή θεολογία δεν θα μπορούσε να μην είναι αρμονική.Αυτό προκύπτει,όταν κανείς διαβάσει το φιλόδοξο βιβλίο,που είχε σκοπό να μάθει το "ταλιμπανικό" Ορθόδοξο εκκλησιαστικό πλήρωμα,τη νέα περί πίστεως αλφαβήτα,και έχρισε τον συγγραφέα του ως νέο εκκλησιαστικό πατέρα!Λέω για το "αλφαβητάρι της πίστης" του Χ.Γιανναρά.

Γράφει λοιπόν ο ακαδημαϊκός πατήρ τα εξής :"Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο,εικόνα του Θεού,επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού" για να συνεχίσει τις διανοητικές του εμβαθύνσεις με τα ακόλουθα : "Η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο δεν βρίσκεται στην ποσοτική διαφοροποίηση της αρτιότητας των ψυχοσωματικών λειτουργιών,αλλά στην ποιοτική διαφοροποίηση (...) την υπαρκτική του απάντηση στην κλήση που του απευθύνει ο Θεός για ζωή".
Πιό κάτω αρχίζουν τα πράγματα και ξεκαθαρίζουν. Διαβάζουμε :"Η βιβλική εικόνα για την πλάση του ανθρώπου (...) δηλώνει όχι οπωσδήποτε την βιολογική καταβολή,αλλά σίγουρα την αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης". Όντας δε σίγουρος ο συγγραφέας για όλους αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς επί χάρτου,οδηγείται στο αναπόφευκτο συμπέρασμα:"Αν αυτή η αρχή συνδυάζεται και με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπινου είδους ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών,η αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής ανθρωπολογίας δεν αλλάζει".

Διερωτάται κανείς αν ήταν απαραίτητο να γράψει όλους αυτούς τους αυτοσχέδιους στοχασμούς (παρέλειψα πολλά για να μη δεινοπαθήσει ο αναγνώστης), αφού για την αλφαβήτα πρόκειται, και δεν μας έλεγε απλά αυτό με το οποίο ήθελε να καταλήξει: "Η αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας κλπ.κλπ, είναι αδιάφορο αν συνδυάζεται με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπου ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης".
Αν το έκανε θα εκτίθετο. Διότι η παραπέρα τοποθέτηση και διασαφήνιση της αρχής του "συνδυάζω" θα αποκτούσε χρώμα και αυτό δεν το θέλει. Το προσπερνά με ένα διαζευκτικό " ή" γνωρίζοντας ότι ο αδαής (για αλφαβητάρι ο λόγος πάντα) θα προτιμήσει το "παρεμβάλλω". Το συνδυάζω είναι θεολογικά άτοπο μερικές φορές και ανθρωπολογικά (βιολογικά) δυσερμήνευτο. Απαιτεί και ταυτότητα (...).
Οπότε καταλήγουμε στο "παρεμβάλλεται", και σύμφωνα με αυτά που γράφει (: ο Θεός απευθύνει ερωτική κλήση στον άνθρωπο, ο άνθρωπος έχει ποιοτική και όχι ποσοτική ψυχοσωματική διαφοροποίηση από τον πίθηκο) το ερωτικό κάλεσμα βρίσκει άμεση ανταπόκριση και αποδοχή από τον αναγνώστη - και τον κάπως ποιοτικά ώριμο πίθηκο.
Η συνέχεια είναι ότι η αρχή, αποκλείει αφενός το "συνδυάζω" και αφετέρου, αποκλείεται από την οπωσδήποτε άωρη βιολογική εμφάνιση. Χρειάζεται η εμβόλιμη εξέλιξη, κάποιος κρίκος της αλυσιδωτής διαδικασίας, η έναρξη της οποίας καταχρηστικά είναι το "είπε και εγένετο". Τα υπόλοιπα περιττεύουν. Κι έτσι, ο Θεός απευθύνει την "ερωτική"(sic) κλήση προς τον ωριμάσαντα πίθηκο και ο πίθηκος γίνεται άνθρωπος. Αλλά ποιός ο λόγος να απευθύνει την "κλήση" ο Θεός προς τον πίθηκο; Δεν θα γινόταν άνθρωπος, ακόμη και άνευ της "ερωτικής κλήσης", αφού ήδη είχε γίνει η έναρξη; Είναι ή δεν είναι,όλα αυτά τρικυμία εν κρανίω;
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι το "αλφαβητάρι" παρεμβάλλει έναν κατασκευασμένο θεό από τον εξελιχθέντα πίθηκο και τούτο το βιβλίο σαφώς δεν συνδυάζεται με την Ορθόδοξη αλφάβητο, που αγράμματοι γονείς και δάσκαλοι μας έμαθαν.

--- Α ---

Τα ανωτέρω γράφτηκαν ως απάντηση σε έναν διάλογο. Ο συνομιλητής θέλοντας να δείξει το διαφορετικό πνευματικό του επίπεδο σε ένα θέμα που διαπραγματευόμαστε, και να επισημάνει ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με έναν "ταλιμπάν" της Ορθοδοξίας, προσκόμισε εδάφιο από το βιβλίο "Αλφαβητάρι της πίστης" αντί άλλης απάντησης. Συγκεκριμένα έγραψε :

Εξαιρετικά αφιερωμένο στους αναγνώστες του "Ορθοδόξου Τύπου", στους θαμώνες των πνευματικών συναντήσεων των Ταλιμπάν της Ορθοδοξίας και στους Μουτζαχεντίν του Παλαιού Ημερολογίου:

"Συνήθως η επίκληση της ορθοδοξίας γίνεται με καύχηση για την πιστότητα στο γνήσιο και αυθεντικό. Και η καύχηση σημαίνει απαίτηση για κοινή αναγνώριση και σεβασμό των παραδεδομένων, αλλά και των ανθρώπων που τα συντηρούν και τα εκπροσωπούν. Έτσι η ορθοδοξία φτάνει να λειτουργεί σαν μέσο για τη δικαίωση όχι τόσο ιδεών συντηρητικών, όσο συντηρητικών ανθρώπων - χρησιμεύει συχνά για την ψυχολογική επικάλυψη της ατολμίας ή της πνευματικής στειρότητας. Όσοι δεν τολμούν ή δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο μέσα στη ζωή, προσκολλώνται φανατικά σε κάποια ορθοδοξία. Αντλούν κύρος, αυθεντία και τελικά εξουσία ως εκπρόσωποι και διαχειριστές της γνησιότητας - υπερασπιστές των τύπων, ερμηνευτές του γράμματος. Τελικά μεταβάλλουν την όποια ορθοδοξία σε "προκρούστεια κλίνη", όπου ακρωτηριάζουν τη ζωή για να την προσαρμόσουν στις απαιτήσεις του δόγματος".
(Χρ. Γιανναρά "Αλφαβητάρι της πίστης" εκδ. Δόμος σελ. 223-224)
Υγιαίνετε!

--- Β ---

Η δική μου απάντηση ήταν η ακόλουθη και αργότερα έγραψα όσα ο αναγνώστης διάβασε στην αρχή :

Υγιαίνετε κι εσείς, αλλά με αυτά που διαβάζετε και με το απόσπασμα που μου παραθέσατε, μάλλον δύσκολο βλέπω να πιάσει τόπο η ευχή μου.
Μου δώσατε να διαβάσω απόσπασμα από ένα βιβλίο, που ο συγγραφέας του είχε το θράσος να τιτλοφορήσει ως "Αλφαβητάρι της πίστης" ! Τόσο βέβαιος ήταν πως μπορούσε αυτό να το κάνει !! Δεν θα ασχοληθώ με όλα αυτά, που δίκην αφορισμού και εντελώς αυθαίρετα γράφει. Θα γράψω ότι για άλλη μια φορά λυπάμαι. Λυπάμαι, διότι δεν βρέθηκε κανείς μέσα από τους κύκλους της ακαδημαϊκής θεολογίας, αλλά και εκτός αυτής, να βάλει στη θέση του αυτόν τον επηρμένο συγγραφέα. Και λέξη προς λέξη, παράγραφο προς παράγραφο, να καταστήσει σαφές ότι αυτό το βιβλίο είναι το "αλφαβητάρι της αθεΐας". Η διαφθορά και η διάβρωση των ακαδημαϊκών μας φαίνεται  έχει προχωρήσει πολύ βαθιά. Είναι το αλφαβητάρι μιας αιρετικότατης πίστης, όπου το μόνο που καταφέρνει, είναι να προάγει στην αθεΐα με μια βλάσφημη πίστη. Συλλήβδην θεωρεί όλους τους πιστούς ψυχικά ασθενείς και τούτο το αποδίδει στο ότι "δεν τολμούν ή δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο μέσα στη ζωή". Αποσιωπά ποιο είναι αυτό το καινούργιο και οπωσδήποτε, "το καινούργιο" είναι γι΄αυτόν ό,τι "έκαστος κατά διάνοιαν έχει". Κι΄αυτό γράφεται από έναν υποτιθέμενο θεολόγο και απευθύνεται σε αμαθείς στην πίστη! Παλαιώθηκε λοιπόν η πίστη. Καιρός να τη "φρεσκάρουμε" με γραφές ως αυτή, που κρίνατε κατάλληλη να μου προσκομίσετε.
Αυτά να τα κρατήσετε για τον εαυτό σας και για όλους όσους εκπορεύονται μέσα από τις σκοτεινές στοές της Βιβλικής Εταιρείας και του εποπτεύοντος βρετανικού συμβουλίου. Αν δεν είχατε αυτούς τους προστάτες δεν θα σας ήξερε κανείς. Δέσμιοι όντες της προτεσταντικής και της παπικής ουνίας σας έχουν εκχωρηθεί όλες οι θέσεις και από εκεί ανώδυνα,ακίνδυνα και ανεμπόδιστα, κατηγορείτε όλους τους άλλους σαν Ταλιμπάν, Μουτζαχεντίν κλπ. Ποιοι; Εσείς που δεν ξέρετε να ξεχωρίσετε τη θρησκευτική διάσταση του όρου Ορθοδοξία. Την ανακατεύετε με άλλου τύπου "ορθοδοξίες", την πετάτε στους αναγνώστες και πλέον γράφετε "αλφαβητάρια πίστης".
Θα περίμενα δικά σας επιχειρήματα σε όλα όσα σας έχω γράψει. Ξέρω γιατί αποφεύγετε να απαντήσετε. Η ακαδημαϊκή θεολογία και οι δικοί της άνθρωποι, είναι εκ του κόσμου και θέλουν την εκκλησία να είναι κι αυτή εκ του κόσμου. Εμείς οι υπόλοιποι είμαστε όπως ακριβώς ήταν και είναι η Εκκλησία : "Εν τω κόσμω, αλλ΄ουκ εκ του κόσμου". Αυτή είναι η διαφορά μας. Οι Γιανναράδες είναι αυτοί που θέλετε. Άλλωστε είναι γνωστό :"Κατά τάς επιθυμίας τάς ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μέν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν".

--- Γ---

Είναι τόσον αφελής η ακαδημαϊκή θεολογία (σ.σ.καταχρηστικά το θεολογία) ώστε δεν βλέπει που την οδηγεί η παπική-προτεσταντική αφροσύνη. Ανακάλυψαν την ιστορικότητα και ερμήνευσαν τα πάντα! Το μόνο που δεν ερμήνευσαν είναι το αλάθητο κόλπο του παπισμού.

Ο κάθε πάπας για την εποχή του και για τις όποιες ex cathedra αποφάνσεις του παραμένει αείποτε αλάθητος! Όταν περάσει η εποχή και η μόδα το (τα) αλάθητο εκείνης της περιόδου χάνεται. Έρχεται η ανακάλυψη της νέας ιστορικότητας (λέγεται και νεωτερικότητα) να το σκεπάσει με κάποιο άλλο και να του δώσει άφεση. Και γίνονται όλα λάστιχο.

Διερωτάται λοιπόν κανείς τι την θέλουν, και σε τι εξυπηρετεί, αυτού του είδους η "θεολογία" ; Μα είναι προφανείς οι λόγοι. Ο σοφός και πολύς Ρουσό είχε πει : Ακόμη κι αν δεν υπάρχει θεός, εμείς πρέπει να τον εφεύρουμε. Αυτό κάνουν οι υποδυόμενοι την θεολογία και τον Θεόν εμπαίζοντες ακαδημαϊκοί και μη. Φτιάχνουν, εφευρίσκουν καλύτερα, ένα Θεό κατάλληλο για όλες τις εποχές και για όλα τα γούστα. Ελατήριο τον κάνουν. Σήμερα λέγουν (αλαθήτως) αυτό και έπειτα κάτι άλλο, με περιορισμένης διάρκειας αλάθητη ισχύ φυσικά.
Η ιστορικότητα όλα τα εξηγεί, όλα τα συγχωρεί. Εκτός από τους "ταλιμπάν".

Φαίνεται αυτούς προτιμά η ακαδημαϊκή θεολογία και μόνιμα τους έχει στο μυαλό της. Ας μην εκπλαγούν λοιπόν όταν τους βρούν πάλι μπροστά τους. Όχι όμως με Σταυρό και Εικόνες. Κάτι άλλο θα κρατούν και θα τους βάλουν να το προσκυνήσουν. Τότε να δούμε τι θα κάνουν.

Η σημαντικότερη χρονολογία

Οι εφημερίδες έκαναν ένα γκάλοπ.Ζήτησαν από τους αναγνώστες να πουν ποια θεωρούν σημαντικότερη χρονολογία στην πορεία της ανθρωπότητας. Δόθηκαν διάφορες απαντήσεις και μια από αυτές ήταν και η δική μου,που δεν ευχαρίστησε πολλούς.

Λεωνίδας Ουσπένσκι : "Προς την Ενότητα" εκδ. Επτάλοφος : [ Η αυθαίρετη παρεμβολή του filioque μέσα στο τριαδικό δόγμα διακόπτει την ενότητα της πίστης. Ολες οι μεταγενέστερες αποκλίσεις, ακόμη κι αν δεν φαίνεται να συνδέονται άμεσα, πηγάζουν από αυτή τη διατύπωση πρωταρχικής σημασίας, γιατί διαστρέφει την ομολογία του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η διατύπωση φέρει πάνω της σαν αναπόφευκτες συνέπειες, άλλες παραβιάσεις ενότητας, πίστης και ζωής: τη διδασκαλία της κτιστής χάρης, το δόγμα της άσπιλης σύλληψης, του αλάθητου του πάπα και της οικουμενικής δικαιοδοσίας του.]



Ο σημερινός κόσμος που ζούμε έχει διαμορφωθεί με βάση την κυριαρχία της παπικής εκκλησίας και όλες τις διαφοροποιήσεις που αυτή γέννησε. Αν λοιπόν μια ημερομηνία είναι καθοριστική, διότι σηματοδοτεί το σήμερα, αυτή είναι η του 1054, όταν το Σχίσμα οριστικοποιήθηκε. Αυτές τις συνέπειες ζούμε σήμερα όλοι.

Τα γεγονότα στην Περσία

Αναταραχή επικρατεί αυτές τις ημέρες στην Περσία και στον ελληνικό Τύπο. Φασαρίες γίνονται εκεί με αφορμή τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα. Κατέθεσα ένα σχόλιο στη ψηφιακή έκδοση μιας ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα. Είχε σχέση με ρεπορτάζ από τον τόπο των ταραχών.

Μολονότι το ρεπορτάζ αναφέρεται σε όσα γίνονται τη στιγμή αυτή στο Ιράν, ο δικός μου προβληματισμός πηγαίνει λίγο μακρύτερα. Και διερωτώμαι : Για ποιο λόγο οι Αμερικανοί (και οι Άγγλοι) τα βάζουν με θρησκευτικές ομάδες, που κρατάνε τον πληθυσμό δέσμιο σε πρωτόγονες συνήθειες της θεοκρατίας ; Τους όρισε ο Θεός να το κάνουν, όπως ακριβώς έκαναν και οι Κονκισταδόροι της Ισαβέλλα ; Γιατί όλη αυτή η πολεμική εναντίον τους ;
Σήμερα, στην εποχή της ταχύτατης διάδοσης της πληροφορίας, ο πολιτιστικός εμβολιασμός των θρησκευτικά καθυστερημένων σε κάτι καλύτερο, μπορεί να γίνει εύκολα. Φυσικά, όχι με τον εκπολιτισμό από την ελεύθερη και δημοκρατική διάδοση των πορνό.
Οι προφανείς λόγοι που τους κάνουν να επεμβαίνουν τόσο ωμά και απροκάλυπτα είναι μεταξύ άλλων και η στάση που τηρεί το Ισλάμ απέναντι στο Ισραήλ. Τα ισλαμικά κράτη, εκτός φυσικά εκείνων που για δικούς τους λόγους βρίσκονται σε αγαστή συμφωνία με τη Δύση, βλέπουν την άνιση μεταχείριση των δυτικών στο θέμα της Παλαιστίνης και διαρκώς καταγγέλλουν αυτή την αντιμετώπιση. Αυτό είναι που ενοχλεί τη Δύση και οπωσδήποτε, αυτό είναι μια αλήθεια, ένα πραγματικό γεγονός.
Θα μπορούσαν τα ισλαμικά κράτη να επιμείνουν σ΄ αυτή τη διαρκή και μόνιμη καταγγελία τους, αφήνοντας κατά μέρος τις βιβλικού τύπου αυτοκτονίες των καμικάζι ή άλλες βομβιστικές ενέργειες, θα μου πείτε. Αλλά πόσο μπορείς να αντέξει όταν κανείς δεν τολμά κάτι να πει, κάτι να κάνει ; Ή ακόμη κι αν βγαίνει προς τα έξω μια χαραμάδα φωτός, μήπως αλλάζει τίποτα ;
Μου φαίνεται λοιπόν ότι οι ίδιοι σπρώχνουν τα πράγματα προς αυτή τη κατεύθυνση. Κι αυτό το κάνουν, διότι γνωρίζουν πως δεν θα μπορέσουν να κυριαρχήσουν αν δεν προκαλέσουν συνθήκες πολέμου. Η ισχύς είναι με το μέρος τους. Και η θρησκεία επίσης είναι με το μέρος τους. Όχι όμως αυτή του Ισλάμ. Είναι η αρχετυπική θρησκεία, που συντηρεί το δικό τους φονταμενταλισμό, με το πολιτικό προσωπείο της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Κάποτε, το όπιο του λαού ήταν η θρησκεία. Σήμερα είναι η πολιτική και νομίζω αυτό, μολονότι πασιφανές ή αυτονόητο, δεν το διαβάζουμε συχνά. -

Η εκ Δυσμών αξιοπρέπεια και ανθρωπιά

Αρθρογράφος αθηναϊκής εφημερίδας σχολίαζε εξόχως θετικά τηλεοπτική επομπή με θέμα τους λαθρομετανάστες. Αναφερόταν με κολακευτικά λόγια για τον τρόπο της αντιμετώπισής τους από Έλληνες ακριτικού νησιού. Μεταξύ άλλων έγραφε : "Δεν μπορεί ένα θέμα τόσο ευαίσθητο, μια υπόθεση που θέτει σε δοκιμασία τον μεγάλο δυτικό πολιτισμό και τις παραδόσεις του ανθρωπισμού, να ορίζεται από τους καταληφθέντες από εκλογική υστερία ..." και πολά άλλα γνωστά και οπωσδήποτε, αντφασιστικά,αντιφονταμενταλιστικά κλπ. Έκρινα να καταθέσω στη στήλη αυτό το σχόλιο :

Για ποιον δυτικό πολιτισμό γράφετε και για ποιες παραδόσεις ανθρωπισμού ; Για τον διαρκή πόλεμο που άσκησε κατά του Βυζαντίου ή για την άλωση του 1204 ; Για τις ιερές εξετάσεις και κάποιες σκοτεινές νύχτες όπως εκείνη του αγίου Βαρθολομαίου ή μήπως, για τους θρησκευτικούς και κάποιους άλλους εκατονταετείς πολέμους ; Για την ανακάλυψη και τον εκχριστιανισμό των γηγενών της αμερικανικής ηπείρου ή μήπως, για το λαμπρό παρελθόν της αποικιοκρατίας ; Ξεχνάτε,τέλος, και τους δυο μεγάλους πολέμους του περασμένου αιώνα ; Τι πολιτισμός ήταν αυτός και ποιον ανθρωπισμό μας έφερε ; Αυτόν που έχουμε σήμερα ; Αυτόν που απελευθερώνει λαούς και μετά τους βάζει να πετσοκόβονται μεταξύ τους ;
Ω! ναι, θα μου απαντήσετε, τα γνωρίζω αυτά. Υπάρχουν κι άλλα, που όμως εσείς οι φασίστες τα παραβλέπετε. Και πραγματικά τα παραβλέπουμε, γιατί ποτέ δεν βλέπουμε, αυτά που βγαίνουν μέσα από το κουτί των μεσημεριανάδικων. Για να το πω και με δικά σας λόγια : "Μέσα από το κουτί κατασκευής ψεύτικων συναισθημάτων". -

Αντιφασιστική δημοσιογραφία

Αφού οι φασιστοδημοκράτες έπεισαν τον κόσμο για το υπέροχο πολίτευμα της ασυναγώνιστης πολεμικής μηχανής που έφτιαξαν, επιδόθηκαν στο κυνήγι των "φασιστοειδών". Και ανέθεσαν σε δημοσιογράφους να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας,για να διασφαλίσουν τα ολοκληρωτικά τους σχέδια. Τους το εγγυώντο άλλωστε οι τελειότατες καταστροφικές μηχανές τους.
Περίεργα, οι φασίστες που ανακαλύπτονταν είχαν όλοι τους το θρησκευτικό στίγμα. Όμως, ο μέγας εισηγητής και πρωτοπόρος του φασισμού είχε γραμμένη στα υποδήματα τη θρησκεία. Αυτό δεν μπορούσαν να το εξηγήσουν οι έμμισθοι κονδυλοφόροι της φασιστοδημοκρατίας. Δεν το έψαχναν. Ακόμη πιό περίεργα ήταν, όταν άρχισαν να εμφανίζονται οι εσωτερικοί εχθροί της "δημοκρατίας". Κάτι σαν ελεύθεροι σκοπευτές. Ο στόχος που είχαν, ήταν να σκοτώνουν κάποιους εντελώς ασήμαντους μισθοσυντήρητους φύλακες της δήθεν δημοκρατίας. Η ψεύτικη δεν τους έπειθε. Ήθελαν το γνήσιο φασισμό χωρίς το θρησκευτικό όπιο. Αυτούς τους είχαν ετοιμάσει οι έμμισθοι κονδυλοφόροι.-