Περί "ελληνικής παιδεύσεως"

Έργο μετόχου της ελληνικής παιδεύσεως, προφανώς όχι του γράφοντος

Βλέπε :  "Ελλαδισμός, το τέλος του Ελληνισμού;"
http://kostasxan.blogspot.gr/2013/01/e-e.html

ΧΓ
O Bρετανός νομίζω θα με καταλάβει. Γιατί «μετέχει ελληνικής παιδεύσεως».

ΚΧ
Αμφιβάλλω. Το υποθέτει ο κ. Γιανναράς (ΧΓ). Για ποια ελληνική "παίδευση" μιλεί; Αυτή που έχει μέσα στο κεφάλι του είναι εντελώς φαντασιακή, είναι μιας άλλης (όχι πάντοτε) λαμπρής περιόδου, με κυρίαρχο (μόνο) τον ελληνικό λόγο. Η πρόσληψη του λόγου αυτού δεν είναι - και δεν ήταν - ίδια για όλους τους ανθρώπους. Ούτε μπορεί, ούτε επιβάλλεται να είναι.

Μη ξεχνά, ότι αυτή η "παίδευση" γέννησε, εκτός πολλών άλλων, τα αυτονομιστικά κινήματα των βυζαντινών Θεματοφυλάκων στα Βαλκάνια δίνοντας την ευκαιρία στους Λατίνους, όταν διέσχιζαν τις περιοχές αυτές οι Σταυροφόροι, να προβαίνουν σε αναγνωρίσεις Θεμάτων, ύστερα αποσχίσεις, τέλος δε στην ύπαρξη αυτού του μωσαϊκού, που σήμερα  ονομάζεται περιοχή των Βαλκανίων.

Την τακτική "σαλαμοποίησης" που καθιέρωσε η λατινική εκκλησία - προφανώς πρώτοι διδάξαντες  οι πρόγονοι - την ακολούθησαν ύστερα άλλοι, μηδέ εξαιρουμένων και των Βρετανών, θεωρουμένων υπό του ΧΓ μετόχων της "ελληνικής παιδεύσεως".

Σαφώς και είναι μέτοχοι, αλλά με το δικό τους προοδευτικό, βελτιωμένο και εξελιγμένο, τρόπο, προκειμένου να εγαθιδρύσουν τη δική τους αυτοκρατορία. Όπως όμως γράφει και ο ποιητής :

"Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων,
σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε, μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά"

Κάτι έφτιαξαν, χάλασε όμως. Παρελθόν η αποικιοκρατία, νέα τοιαύτη προβάλλει. Το δαχτυλίδι δόθηκε στους Αμερικάνους. Ποιος ο δωρητής; Είναι και κάποιοι άλλοι, περιφερόμενα φύλα κι αυτοί, που το μόνο που ξέρουν άριστα να χειρίζονται, είναι η ανθρώπινη βουλιμία του άρχειν και κυριαρχείν.

Ελληνική παίδευση δεν ήταν ποτέ "να υπηρετείς και όχι να σε υπηρετούν" και μέχρι τώρα, δεύτερος που να μπορέσει να το κάνει δεν βρέθηκε. Ο Πρώτος που το έκανε είχε κακό τέλος. Δεν ήταν Έλληνας, δεν ήταν Εβραίος, δεν ήταν Λατίνος, δεν ήταν Φράγκος, δεν ήταν Βρετανός, δεν ήταν Γερμανός, Ινδός ή κάτι άλλο. Άνθρωπος ήταν απλά, υιός Ανθρώπου καλύτερα, και όσοι τον ακολούθησαν αναγκαστικά έμειναν και μένουν περιορισμένοι "στη μιζέρια τού επαρχιωτικού εθνικισμού" (sic), αφού έτσι το προτιμά ο κ. Γιανναράς.