Του Αγίου Πνεύματος, δυο άρθρα και ένα σχόλιο

Τα δυο άρθρα που μπορεί να διαβάσει ο αναγνώστης είναι :
1) http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/05/blog-post_21.html
2) http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/05/blog-post_1.html

Στο δεύτερο άρθρο κατατέθηκε το ακόλουθο σχόλιο

"Ενάντια" στην εκσυγχρονισμένη ορθοδοξία

Έχουν τόσο πολύ διαποτιστεί και διαβρωθεί από την καινοτομία οι εκσυγχρονισμένοι ορθόδοξοι, ώστε τους είναι αδύνατο να καταλάβουν το λάθος τους : Στην εμμονή της εορτολογικής καινοτομίας. Σαφές δείγμα αυτής το άρθρο, που αποσπάσματά του διάβασα στις κριτικές αναρτήσεις σας - δύο (2) τον αριθμό.
Ειλικρινά, σας λέγω, αναρωτήθηκα μήπως έπαθα κάτι, ας πούμε ένα παροδικό ισχαιμικό εγκεφαλικό, επειδή δεν μπορούσα να βγάλω άκρη με τον τρόπο, με τον οποίο προσπαθεί ο αρθρογράφος Ν.Σ. να πείσει τον εαυτό του και τους αναγνώστες, που τυχόν τον διαβάσουν. Στάθηκε αδύνατο και ευτυχώς, δόξα τω Θεώ, εγκεφαλικό δεν έχω. Είναι επί του παρόντος επαρκείς οι διαγνωστικές ιατρικές ικανότητες του γράφοντος.

Το νόσημα από το οποίο πάσχουν οι εκσυγχρονιστές ορθόδοξοι - και νεορθόδοξοι σημειωτέον - είναι ότι θεωρούν ασήμαντη την εορτολογική μεταβολή. Αλλά η μεταβολή αυτή είναι κατ΄ ουσίαν πνευματική μεταβολή, δηλαδή διαστροφή, και τα πνευματικά νοσήματα είναι δυσίατα. Χίλια χρόνια παπισμού και σχεδόν άλλα τόσα προτεσταντισμού βεβαιώνουν τα ανωτέρω.
Οι δικοί μας με το ασήμαντο της προσθήκης των 13 ημερών σκέφθηκαν και είπαν : Οι αριθμοί δεν πρόκειται να μας αλλάξουν την πίστη. Την άλλαξαν όμως, αν και οι ίδιοι είναι βέβαιοι ότι δεν έπαψαν να είναι ορθόδοξοι. Μπορεί να δέχονται ότι "είμαστε όλοι αμαρτωλοί", όχι όμως και ότι "ημάρτωμεν" με αυτές τις 13 παραπανίσιες ημέρες, αφού όλα γίνονται - εδώ ερωτηματικό - δεόντως και προσηκόντως.

Αλλά δεν γίνονται και δεν χρειάζεται να μπει κανείς στις λεπτομέρειες, που όλες τις συγκεφαλαιώνει ο οικουμενισμός, το εκκοσμικευμένο - θρησκευτικό ή εκκλησιαστικό - φρόνημα Πίστεως με τις απερίγραπτες παραδοξολογίες σαν αυτές του αρθρογράφου Ν.Σ. στον Ορθόδοξο, φευ, Τύπο. Να ασχοληθώ κι εγώ με αυτές, δεν έχω καμιά διάθεση. Άλλωστε, δεν υπάρχει κανένας λόγος. Η εφημερίδα "Ορθόδοξος Τύπος" και οι αρθρογράφοι του, μολονότι πολέμιοι των οικουμνενιστών και των νεορθόδοξων δρουν ασυνείδητα (ανεπίγνωστα) υπέρ αυτών.

- «Ἁγίῳ Πνεύματι, πᾶσα ψυχὴ ζωοῦται, καὶ καθάρσει ὑψοῦται λαμπρύνεται, τῇ τριαδικὴ Μονάδι ἱεροκρυφίως»

- «... λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα, καὶ σῶσόν με»

Η «στολὴ τῆς ψυχῆς» των εκσυγχρονισμένων ορθόδοξων φορεί σήμερα τα λαμπερά ενδύματα Δυτικής ύφανσης. Επίπονο έργο που χρειάστηκαν 1000 χρόνια να ολοκληρωθεί και κάτι μήνες, για να γραφτούν πονήματα θεολογικής και ερωτικής σχεσιολογίας "Ενάντια στη Θρησκεία" και άλλα παρεμφερή.

Προς την Πατερική Παράδοση : Το χάος δεν γίνεται κάλλος

Στο ιστολόγιο ΟΜΟΛΟΓΙΑ ( http://apotixisi.blogspot.gr/2015/05/blog-post_99.html ) δημοσιεύθηκε άρθρο υπέρ του πρόσφατα αφορισθέντος και καθαιρεθέντος Επισκόπου Ράσκας Αρτεμίου από την ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας (βλέπε και http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/05/blog-post_30.html ). Το άρθρο είναι εκτεταμένο, δεν το συμπεριλαμβάνω, και συμβουλεύω τον αναγνώστη να το διαβάσει. Με ένα όμως ερωτηματικό, το οποίο κατέθεσα και δεν γνωρίζω αν δημοσιευθεί. Έχω χάσει πολλά σχόλια σε άλλα θρησκευτικά ή εκκλησιαστικά ιστολόγια, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με αυτό. Το σχόλιο έχει ως εξής :

Προς την Πατερική Παράδοση

Υπάρχει πάντως ένα "αλλά", σε όλα τα καλώς ανωτέρω γραφόμενα. Είναι ένα ερώτημα σε αυτό :

Ὅ,τι κάνουν οἱ Ἐπίσκοποι τῆς νεοϊδρύτου «Ἐκκλησίας», λέγουν, τό ἔκανε καί τό ἀπεφάσισε ἡ Ἐκκλησία (σ.σ. του Καλέκα) : «εἶτα καί ἐκκλησίαν σεαυτόν –ὤ τοῦ θράσους!– χειροτονεῖς, οὐκ εἰδώς ὅτι καί Νεστόριος καί Μακεδόνιος τάχ’ ἄν τοῦτ’ ἰσχυρίσαιντο, ὅ καί αὐτός ἰσχυρίζεσαι» ... .

Πείτε μας λοιπόν, αδελφοί, τι έγινε το 1924 ; Έγινε η «Ἐκκλησία» νεοΐδρυτος το 1924 και εφεξής ή δεν έγινε ; Και τέλος πάντων ξεκαθαρίστε τα πράγματα και τη θέση σας.

Βέβαια, ένας παλαιοημερολογίτης σας θέτει το ερώτημα και κατά τα γνωστά, οι παλαιοημερολογίτες είναι σχισματικοί και αιρετικοί και ημερολάτρες. Οι του νέου, εσείς, δεν είσαστε ακόλουθοι τῆς νεοϊδρύτου «Ἐκκλησίας» (sic). Αυτό, πώς εξηγείται ; Το χάος δεν γίνεται κάλλος αδελφοί. Μια φορά έγινε και δεν επαναλαμβάνεται, χωρίς ταπείνωση και μετάνοια.

Το Πατριαρχείο Σερβίας αφόρισε και καθαίρεσε τον Επίσκοπο Αρτέμιο

Η συνέχεια του Θέματος :  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/05/blog-post_80.html

Διαβάσαμε :
"Σε αφορισμό και καθαίρεση του πρώην Επισκόπου Αρτεμίου στις τάξεις των λαϊκών προχώρησε σήμερα, Παρασκεύη 29 Μαϊου 2015 η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας της Ορθόδοξης Σερβικής Εκκλησίας (...) Τέλος η Ιερά Σύνοδος (σ.σ. πατριαρχείου Σερβίας) εφιστά την προσοχή των μοναχών και λαϊκών που εξαπατήθηκαν πνευματικά από τον Αρτέμιο, ο οποίος νομίζει ότι είναι ο μοναδικός αληθινός Επίσκοπος που έχει μείνει." (*)

κχ
Και τα δικά μας :
Τέλος, οι πιστοί καλούνται να μην εφησυχάζουν σε ονόματι "ιερές" και τύποις "συνοδικές" αποφάσεις πατριαρχείων, φευ, όχι Πατριαρχείων, που στέλνουν επιστολές δίκην εγγράφου Διοικητικών Υπηρεσιών ή Οργανισμών του Δημοσίου (σε παρένθεση, με "αγιοπνευματικές" οδηγίες). Αυτή η επιστολή του πατριαρχείου - και όχι Πατριαρχείου - Σερβίας αποτελεί μνημειώδες δείγμα εκπεσμού ενός διαχρονικού θεσμού, του ιερού Θεσμού των εν Συνόδω αποφάσεων και αποφάνσεων.

Η ονόματι "ιερά"  και τύποις "συνοδική" απόφαση των Σέρβων επισκόπων γράφει στο τέλος, απευθυνόμενη προς λαϊκούς και μοναχούς, ότι "ο Αρτέμιος νομίζει ότι είναι ο μοναδικός αληθινός Επίσκοπος που έχει μείνει". Πληροφορούμε τους συνοδικούς της γείτονος Σερβίας, ότι ο επίσκοπος Αρτέμιος δεν "νομίζει" και δεν είναι "ο μοναδικός αληθινός Επίσκοπος που έχει μείνει". Υπάρχουν πολλοί όπως αυτός, μεταξύ των Μοναχών και των Λαϊκών, που δεν επιθυμούν επισκοπικά ή άλλα αξιώματα. Ούτε καν θέλουν να είναι γνωστοί και επώνυμοι. Τους φτάνει μόνο ότι μπορούν να βεβαιώνουν "του λόγου το ασφαλές" όσο αμαρτωλοί, αδύναμοι και ανάξιοι, αν είναι. Του λόγου τους το αληθές αποστρέφονται όλοι εκείνοι, που σφετερίζονται τα υψηλά τους αξιώματα χάριν του λαού "ἵνα ... μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται". Αλλά έχουν χάσει το έθνος, έχουν αλλοτριώσει το λαό, τους έχει μείνει μόνο o αργυρώνητος κλήρος.

(*) http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/05/blog-post_30.html

3. Γέροντος Αλυπίου, ¨Χειρόγραφον" επί τη εορτή της Πεντηκοστής

https://drive.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_X19kTWVNQjhOeVhpdURDbmV4cnF2akh1NjNZ/view?usp=sharing 

 Δια χειρός αχρήστου Γέροντος Αλυπίου, Καψάλα, Άγιον Όρος 15/05/2015

Η Ελλάδα και οι αποκαλούμενοι "θεσμοί"

Οι θεσμοί τα φέρνουν δύσκολα...
Posted by Kyprianos Christodoulides on Τετάρτη, 27 Μαΐου 2015

Το Πατριαρχείο Σερβίας καλεί τον Επίσκοπο Αρτέμιο προς "επανεντείχιση"

Κατά την πολιτική ορολογία τούτο ονομάζεται "επανένταξη" και η ακαδημαϊκή θεολογία θα το έλεγε "επανεντείχιση". Τώρα, όσο για την Πρόσκληση του "...συγχωρήσωμεν πάντας τη Αναστάσει" προς τον Επίσκοπο Αρτέμιο και τα γραφόμενα του Πατριαρχείου,

"Στην ειλικρινή μας πρόσκληση, παρακαλούμε να μας απαντήσετε, προφορικώς ή γραπτώς εντός τριών ημερών, ή το αργότερο πριν τη λήξη της παρούσας συνεδρίασης της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας" (*)

αυτά θυμίζουν έγγραφο Διοικητικών Υπηρεσιών προς υπάλληλο - μη αρεστό στην προϊσταμένη αρχή, επειδή ο τελευταίος δεν συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις. Είχα δεχτεί αρκετά αυτού του είδους. Φυσικά, εδώ υπάρχει και η απαραίτητη "αγιοπνευματική" νότα, που ισχύει μόνο για τον υπάλληλο και όχι για την προϊσταμένη αρχή. Είναι κι αυτή υπάλληλος κάποιας άλλης, ανώτερης και υπέρτερης, Αρχής. Αυτής που έκανε κομμάτια τη Σερβία, προκειμένου να υποταχθεί στα κελεύσματα των Σιωνιστών.

Επί του παρόντος, και όσον αφορά στον περίγυρο των Βαλκανίων, τον κύριο ρόλο έχουν οι Αγγλικανοί με κάποιες από τις αμερικανικές προτεσταντικές παραφυάδες, γεγονός που αποκαλύπτει τον χρόνιο και αδυσώπητο ακήρυκτο πόλεμο Ρωμαιοκαθολικισμού - Αγγλικανισμού. Διεξάγεται στο παρασκήνιο με τελευταία θύματα τους αδελφούς Κένεντι. Ήταν και οι δυο Ρωμαιοκαθολικοί κατά το δόγμα-θρήσκευμα, γεγονός πρωτοφανές για την Αμερική, και οι Σιωνιστές τους τέλειωσαν.

Να θυμίσουμε ότι οι υποψήφιες για χρεωκοπία χώρες της Ευρώπης είναι όλες Ρωμαιοκαθολικές : PIGS = Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία. Η Ελλάδα πληρώνει τα "σπασμένα" της οικογενειακής φαγωμάρας μεταξύ Άγγλων (η "φιλιππινέζα" των Αμερικανών) και Γερμανών Σιωνιστών. Οι Γερμανοί δεν έλκουν την καταγωγή από τις Φιλιππίνες, μάλλον, κάτι από Βούλγαρους θα έλεγα και θα παρακαλούσα, μην πάει το μυαλό κανενός στο πρόσφατο ανατριχιαστικό περιστατικό της αδικοχαμένης Άννυ.

(*)  http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/05/blog-post_28.html

Θρησκεία, Εκκλησία, Καινοτομία με απροϋπόθετη αγάπη

Αυτά που ακολουθούν - σχόλια από το ιστολόγιο Τρελο-Γιάννης , κατ΄ αντιγραφή και χωρίς διορθώσεις, εκτός εκείνων του γράφοντος.

- Ανώνυμος Ο/Η Ανώνυμος είπε ...
Κυριε Αναστασιαδη περι Κανονων ρωτηστε τον πνευματικο σας .Αυτος ο Κανονας (σ.σ. ΙΕ΄της Πρωτοδευτέρας) ουτε απαγορευει ουτε εξαναγκαζει κατα τον γερ.Επιφανιο ..τι θελετε να κανετε;;;να μας βγαλετε ντε κ καλα αιρετικους η να απαιτησετε απο το ποιμνιο να εξαναγκασει την ιεραρχια βαζοντας την σε περιπετεια;;;;;.θα μας βγαλετε αιρετικους μη υπαρχουσας συνοδικης διαδικασιας;;;Για ποιο λογο;;;Αυτη ειναι η προσωπικη σας θεση!
Διαβαστε την επιστολη του πατρος Επιφανιου ''τα δυο ακρα'' και θα σας ¨ουν πολλες αποριες!
Τα εχω ακουσει ολα ,μα ολα....και τι δεν εχω ακουσει απο τα οδοστρωματα των ιστιοχωρων,ε,...τωρα ακουω και αυτο! Οτι δηλαδη επειδη δεν παιρνω θεση για την εφαρμογη ενος Ιερου Κανονος,παει να πει πως ειμαι πιο αιρετικη κ απο τους αιρετικους! Και σας λεγω αιρετικη δεν ειμαι ουτε ομως θελω να γινω σχισματικη....
Μενω πιστη στη διδασκαλια Του Κυριου,δεν την παραβαινει καποιος που δεν γνωριζει καλα τους Ι.Κανονες.
Γνωριζω αποφασεις Συνοδων....αν ειναι δυνατον αδελφε! Εχετε υπομονη! Ετσι ευκολα κρινετε κ καταδικαζετε;;;; αποτειχιστηκατε εσεις;;;Ειδατε στον ιστιχωρο που συχναζετε να μιλησει κανεις πατηρ για αποτειχιση η ολοι θελουν να μας ριξουν στον Καιαδα; Μηπως εχασαν την Ιερωσυνη ολοι αυτοι που καταγγελουν τα φαυλα ;;;Τα μελη της εκκλησιας που το γνωριζουν;;;Μεχρις οτου καταδικαστει καποια αιρεση οι αιρεσιαρχες της δεν ειναι ''εν ενεργεια επισκοποι'';;;;
Οι διασπασεις καταντουν οσες κ οι αδικιες αγαπητε! Αυτη τη στιγμη ,το βλεπετε γινονται ποιμαντικες προσπαθειες με την συγκαταθεση του λαου! Ποιος δεν εκανε προσπαθειες απο τους Πατερες;;;Μηπως δεν εκανε προσπαθειες ο αγ.Γρηγοριος ο Παλαμας;;;Δεν υπηρξε μια προ-συνοδικη διαδικασια;;;
Το Σωμα της Εκκλησιας,..
Ε π ι σ η μ α ι ν ε ι την πλανη,τις πλανες κ αιρεσεις αυτη τη στιγμη.
Η Εκκλησια ειναι σωμα Χριστου κ οχι επισκοπου ,για τις τυχον παραβασεις των ποιμενων δεν μολυνεται ουτε φερει την πληρη ευθυνη!
Το του Ιερου Χρυσοστομου ''κοινωνησατε ινα μη σχισετε'' σας λεει τιποτα;;;π
26 Μαΐου 2015 - 5:28 μ.μ.

- Kyprianos Christodoulides είπε ...
Προς τον Ο/Η Ανώνυμος, που είπε στις 26 Μαΐου 2015 - 5:28 μ.μ. όσα διαβάσαμε.
Υποψιάζομαι τα ίδια επιχειρήματα είχε και ο πάπας, όταν μέσα σε ένα βράδυ - είχαν προηγηθεί πολλά - έβγαλε το ανατολικό τμήμα της Αυτοκρατορίας (επί Βυζαντίου) αιρετικό, επειδή δεν συμφωνούσε με το φιλιόκβε. Το οποίο αργήσαμε να δεχτούμε. Έπρεπε να φτάσουμε στο 1924, ώστε να αποφασίσουμε να γίνουμε ένα με τους Δυτικούς και να ενώσουμε τις εκκλησίες.

Συνοδική απόφαση καταδίκης του φιλιόκβε δεν υπήρξε, αφού από το 1054 η μια Εκκλησία έγιναν δυο : η Ανατολική και η Δυτική. Την επί Μεγάλου Φωτίου οι Δυτικοί την απέρριψαν. Άρα, ή εμείς γίναμε "τοπική" εκκλησία με "τοπικές" συνόδους και "τοπικούς" αγίους, οπότε οι παπικοί εκπροσωπούν την Μία αγία κλπ. εκκλησία - έγινε με το ex cathedra αγιοπνευματικό (sic) αλάθητο του Ποντίφικα - ή εκείνοι έγιναν ψευδοεκκλησία, μάλιστα πλήθους πιστών, για να μην σχίσουν την εκκλησία. Πράγμα που δεν απέφυγαν.
Το ίδιο πάθαμε κι εμείς, αφού όλα ξεκίνησαν με την αποδοχή του εκσυγχρονισμένου καλενδαρίου εκ μέρους των μελών της ιεραρχίας της τοπικής, πλέον, ανατολικής εκκλησίας, σύμφωνα με τις υποδείξεις της διπλωματίας. Βεβαίως, κάθε άλλο αυτό σημαίνει, ότι όλοι οι εκ της καινοτομίας εξελθόντες (αποτειχισμένοι) έσχισαν την Εκκλησία.
26 Μαΐου 2015 - 10:29 μ.μ

 - Ο/Η Ανώνυμος είπε ...
Κυριε Χριστοδουλιδη,τι να σας πω;;;εγω να απολογηθω για λαθη αλλων,για εγωισμους,για σχισματα,για αιρεσεις,για ελλειψησωφροσυνης κ ομοφροσυνης,εχω τα δικα μου να κλαψω.Δυστυχισμενες ψυχες γινομαστε με ολα αυτα...διοτι δημιουργουνται εχθρες και ο διαβολος εχει κερδος.
Καλο βραδυ!π
26 Μαΐου 2015 - 11:04 μ.μ.

- Ο/Η Kyprianos Christodoulides είπε ...
Προς τον Ανώνυμο, 26 Μαΐου 2015 - 11:04 μ.μ., και αυτά που έγραψε

Τα λάθη των άλλων : εγωισμοί, σχίσματα, αιρέσεις, έλλειψη σωφροσύνης και ομοφροσύνης, δεν τα δημιούργησαν εκείνοι που αμύνθηκαν κατά της εισβάλλουσας καινοτομίας του 1924. Ήταν μέσα στο πακέτο, που είχε τις οδηγίες του οικουμενισμού, της ένωσης των ψευδοεκκλησιών, και ήδη έχει δρομολογηθεί, φευ, επί σταθερής βάσης. Είναι οι χαρτοπολεμιστές υπέρ της καινοτόμου ορθοδοξίας. Κάτι, θα έλεγα, σαν τους αναρχοαυτόνομους αντιεξουσιαστές, που σύνθημα έχουν το "hit and go" (χτύπα και φεύγα) λερώνοντας τοίχους, καίγοντας αυτοκίνητα κλπ. Οι χαρτοπολεμιστές διαφέρουν, είναι επώνυμοι και σύνθημα έχουν το "hit and stay" (χτύπα και μείνε). Αυτοί μένουν, οι άλλοι φεύγουν και όλα πέφτουν, γίνονται θρύψαλα.

Αυτοί είναι οι αίτιοι της σημερινής αποσύνθεσης. Που φτάνει σε τέτοιο βαθμό βλακείας - ζητώ συγγνώμη, επειδή δεν χρησιμοποιώ ηπιότερη έκφραση - ώστε οι αμυνόμενοι για την αλήθεια, έννοια ταυτόσημη της Ορθοδοξίας, να χαρακτηρίζονται "ταλιμπάν", φανατικοί, ακραίοι ή κάθε τι άλλο, που η πολιτική (εδώ θρησκευτική ή μάλλον εκκλησιαστική) ορθότητα εγκρίνει, για να εξουδετερώσει αυτούς που αμύνονται. Λες και είμαστε ίδιοι με εκείνους του ISIS, ήμαρτον Κύριε.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, είχαμε και έχουμε την "απροϋπόθετη αγάπη", την αγάπη χωρίς όρους και σύνορα, λες και η υπεραγία Θεοτόκος δεν αποτελεί όρο και σύνορο, η θεία Ενανθρώπηση δεν είχε αυτή την προϋπόθεση, και το Σύμβολο Πίστεως δεν είναι κι αυτό όρος και σύνορο της αγάπης, λες ... και πλείστα άλλα.
Όλα αυτά διαγράφηκαν, επειδή η εκκλησιαστική - ποτέ πλέον θρησκευτική, λόγω νευροβιολογικής (sic) ασθένειας - ορθότητα έκρινε ικανή συνθήκη να μας πει ότι "οι πατέρες ημών υπήρξαν ατυχή θύματα του αρχέκακου Όφι". Πώς έγινε και γιατί, διάβασε τη γνώμη μου, αν θες την άποψή μου.

Έγινε, διότι έπρεπε πρώτα να ξηλώσουμε τους πατέρες της Εκκλησίας και ύστερα του ιερούς Κανόνες. Πρώτο θύμα ήταν ο ιερός Αυγουστίνος. Κάτι είχε γράψει και αυτό θεωρήθηκε η αφορμή θεσμοθέτησης του φιλιόκβε. Εκείνος που το ανακάλυψε, δεν παρέλειψε συμπληρωματικά να μας μάθει ότι "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία", επειδή θρησκεία σημαίνει ψυχοπάθεια, ανήλθε στα ύπατα θεολογικά αξιώματα των ορθόδοξων καινοτόμων. Καμιά ευθύνη δεν του ζητήθηκε γι΄ αυτή τη "χοντροκοπιά" (περίπου όμοια εκείνης του ιερού Αυγουστίνου) που έγραψε. Αν ευσταθεί η κατάθεση αυτή, ή άποψη, άλλοι θα το πουν και θα το γράψουν καλύτερα από εμένα. Να συμπληρώσω ότι το δεύτερο θύμα που, όμως, εδώ έπρεπε να αποκατασταθεί, ήταν ο Ωριγένης. Αυτός ήταν θύμα της πλάνης των πατέρων της Ε΄ Οικουμενικής Συνόδου. Η αποκατάσταση βρίσκεται στο παρασκήνιο και δεν έχει ακόμη ομολογηθεί επίσημα.

Επακόλουθη συνέχεια και συνέπεια, να αρχίσουμε να ψάχνουμε και τους υπόλοιπους πατέρες. Οπότε, το δίχως άλλο κάτι θα βρούμε, αν δεν το έχουμε βρει, ώστε να είμαστε οριστικά συνεπείς με την πλάνη όλων λόγω Όφεως. Ύστερα, θα μας προκύψουν ερευνητές - συγγραφείς στιλ Καλόπουλος, και ... άστα να πάνε.
Καλό βράδυ

κχ.
27 Μαΐου 2015 - 12:44 π.μ.

Και η συνέχεια του ιδίου την άλλη μέρα.

Ίσως προκύψει κάποιος ακαδημαϊκός ή όχι θεολόγος, που θα έρθη να μου πει ότι κάνω λάθος, αναφορικά με όσα γράφω για τη κατάργηση της θρησκείας - "ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία" σύνθημα των ορθόδοξων καινοτόμων - αφού το Σύμβολο Πίστεως κάνει λόγο για εκκλησία και όχι θρησκεία. Δεν είναι δογματικός όρος το θέμα θρησκεία, θα πουν.

Σύμφωνοι, αλλά αν αυτό είναι η απόδειξη, τότε κι εγώ τους απαντώ : Το Σύμβολο Πίστεως δεν γράφει πουθενά ότι ο θεός είναι αγάπη. Άρα, ούτε η αγάπη είναι δογματικός όρος ! Άπαγε της βλασφημίας.

Όπως η θρησκεία είχε και έχει αυτονόητη κατάληξη την Εκκλησία, δηλαδή τον εκκλησιασμό των πιστών, έτσι και η αγάπη. Επιστέγασμα και κορύφωση αυτής είναι η κατάληξη των 12 Άρθρων του Συμβόλου Πίστεως - ειδικά και όχι γενικά.

Όποιος λοιπόν απορρίπτει τη θρησκεία, πάλι ειδικά εδώ και όχι γενικά, εξηγούμαι, απορρίπτει και την αγάπη κατά τα πρότυπα του "περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν". Αν η ασύνετος καρδία μου κάνει λάθος, θα παρακαλούσα θερμά να με συνετίσουν αυτοί που έχουν άριστες επιδόσεις στα θεολογικά ζητήματα. Οι δικές μου είναι όντως ανεπαρκείς.

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο κ. Μόσχου Λαγκουβάρδου

"Πολίτης Κέϊν"
 Του Μόσχου Εμμ. Λαγκουβάρδου ( http://moschoblog.blogspot.gr/2014/05/blog-post_24.html )

       Η κινηματογραφική ταινία «Πολίτης Κέϊν» του Όρσον Ουέλλες, είναι ίσως η καλύτερη ταινία του κινηματογράφου που γυρίστηκε ποτέ. Η κεντρική ιδέα του έργου είναι τα τραύματα που προκαλεί στην ψυχή του παιδιού η απόσπασή του απ΄ το φυσικό του περιβάλλον, από τους γονείς του κι από το σπίτι του. Στην ουσία πρόκειται για την καταφρόνηση της οικογένειας για χάρη των χρημάτων και του πλούτου. Το θέμα αυτό ετέθη στη σύγχρονη εποχή με την απουσία της μητέρας απ΄ το σπίτι και την ανάθεση της ανατροφής των παιδιών σε ξένους, (οικιακοί βοηθοί, παιδαγωγοί, δάσκαλοι, ψυχολόγοι κ.α..)
       Το δράμα ξεκινάει όταν οι γονείς του μικρού Κέϊν, φτωχοί χωρικοί, αναθέτουν την ανατροφή του σε ξένους ανθρώπους, στην πόλη, με αντάλλαγμα τα χρήματα και ειδικότερα την προσδοκία μιας πλούσιας ζωής. Την αιτία αυτή του δράματος υπαινίσσονται τόσον η λέξη του τίτλου «πολίτης» , κάτοικος της πόλης, όσον και τα τελευταία λόγια του ήρωα, το όνομα «Ρόουζμπαντ», που είναι το όνομα ενός μικρού έλκυθρου, με το οποίο έπαιζε ο μικρός Κέϊν, όταν ζούσε κοντά στους γονείς του.
       Ο Πολίτης Κέην έγινε πάμπλουτος, απόκτησε τα πάντα, αλλά ποτέ δεν μπόρεσε να γεμίσει το κενό που άφησε στην ψυχή του η απουσία της αγάπης των γονιών του. Τα ψυχικά τραύματα που δέχτηκε μεγαλώνοντας ανάμεσα σε ξένους ανθρώπους, στους οποίους τον έδωσαν οι γονείς του, με αντάλλαγμα τα χρήματα, δεν θεραπεύτηκαν ποτέ.
      Στην εποχή μας το δράμα αυτό είναι συνυφασμένο με τη ζωή του κατοίκου της πόλης. Καθένας που κατοικεί σε μια σύγχρονη πόλη είναι , κατά κάποιο τρόπο, ένας «πολίτης Κέην», γιατί αναγκάζεται να βάλει την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το επάγγελμα. Ένας «πολίτης Κέϊν» είναι επίσης και η γυναίκα με την εργασία της έξω απ΄ το σπίτι, όταν αναγκάζεται να βάλει σε δεύτερη μοίρα την οικογένεια, χάριν της επαγγελματικής επιτυχίας.
     Ο Κέϊν δημιούργησε μια οικονομική αυτοκρατορία, αλλά δεν έδινε σ΄ αυτήν μεγαλύτερη σημασία από αυτήν που είχε η ανάμνηση του «ρόουζμπαντ» , του μικρού έλκυθρου, με το οποίο έπαιζε όταν ζούσε με τους γονείς του. Ο Κέϊν, με δυο λόγια, υπήρξε ένας άνθρωπος που απέκτησε τα πάντα και έχασε τα πάντα
     Είναι απορίας άξιον, πώς ένας τέτοιος άνθρωπος, με τόσο μεγάλες ικανότητες, δεν μπορούσε να κοιτάξει στην ψυχή του, για να δει από τι πάσχει και να τη θεραπεύσει. Ίσως η πάθησή του ήταν ακριβώς σ΄ αυτό το «κοίταγμα», στην αποφυγή του να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του.

       Το τελευταίο πλάνο της ταινίας, δείχνει την καταμέτρηση ενός πλήθους αντικειμένων στις συσκευασίες τους, στον πελώριο άδειο πύργο, όπου κείται το πτώμα του πολίτη Κέϊν, κι από όπου αναδύεται μαύρος καπνός πίσω από κιγκλιδώματα που θυμίζουν φυλακή.

        Κάθε άνθρωπος έχει μέσα στην ψυχή του έναν ιερό χώρο, έναν ποιοτικό κόσμο, στον οποίο τοποθετεί τα πρόσωπα, που ικανοποίησαν κάποτε τις απόλυτες ανάγκες του, τον πατέρα και τη μητέρα. Κανείς δεν μπορεί να τους βγάλει από εκεί, χωρίς να πληγώσει αθεράπευτα την ψυχή του. Αυτό να έχουν στο νου τους οι γονείς, για να μην κατηγορούν ο ένας τον άλλον, όταν χωρίζουν, προκαλώντας αθεράπευτα τραύματα, στις ψυχές των παιδιών τους.

Οι μισθωτοί και οι κουβαλημένοι

Γράφει ο μισθωτός αρθρογράφος του Κεφαλαίου (εφημερίδα Capital, 25/05/2015) :

Ο ένας δρόμος είναι εκείνος της παραμονής μας στην Ευρώπη. Ο άλλος είναι ο δρόμος της απόλυτης καταστροφής. Στην πρώτη περίπτωση έχουν να αντιμετωπίσουν μόνο τα  τερατώδη ψέματα της αντιμνημονιακής περιόδου.  Στην δεύτερη θα φορτωθούν όλες τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης, οδηγώντας τη χώρα σε μία ιστορική ήττα.

κχ
Ώστε λοιπόν αυτός που κατηγορεί - είναι ο αρθρογράφος - τους άλλος σαν "παπατζήδες της πολιτικής" δεν είναι και ο ίδιος "παπατζής" με αυτό που γράφει. Δηλαδή ποιο ; Αυτό : Ο ένας δρόμος είναι εκείνος της παραμονής μας στην Ευρώπη. Ο άλλος είναι ο δρόμος της απόλυτης καταστροφής ! Δηλαδή, η παραμονή μας στο ευρώ και την Ευρώπη δεν είναι γι΄ αυτόν απόλυτη καταστροφή !! Απόλυτη καταστροφή δεν είναι να ζεις πάντα με δανεικά, τα οποία για να σου δοθούν, θα πρέπει να κάνεις αυτό που σου λένε.

Όταν η πατρίδα σου βρίσκεται κάτω από τις συνθήκες Μνημονίου και Μνημονίων και δηλώνεις θρασύτατα "Ούτε για τους βουλευτές που ψήφισαν τα προηγούμενα μνημόνια ήταν ευχάριστο να βάζουν την υπογραφή τους κάτω από σκληρά μέτρα, αλλά αυτό επέβαλλε τότε  το εθνικό συμφέρον", σημαίνει ότι δεν ξέρεις τί σου γίνεται. Το "εθνικό συμφέρον" για σένα είναι η απλή επιβίωση κάτω από συνθήκες σκλάβου. Σκλάβου που δεν ορίζει τίποτα εκτός μόνο από το "κάνε αυτό που σου λέω". Αν δεν το κάνεις είσαι χαμένος. Αλλά ακόμη κι αν κάνεις αυτό που σου ζητά, πάλι είσαι γι΄ αυτόν ξοφλημένος, όταν σταθμίσει ένα μεγαλύτερο γι΄ αυτόν συμφέρον από το δικό σου. Σε πετάει σαν τη στημένη λεμονόκουπα. Βλέπε Ίμια, γκρίζα ζώνη το Αιγαίο, "ματσεντόνια", σε λίγο η Θράκη και η μεγάλη Αλβανία.

Λοιπόν, αρθρογράφε, άσε τα βαρύγδουπα μεγάλα λόγια, σαν αυτό : "Ωστόσο, υπάρχει μία ελπίδα να αλλάξει κάτι, κάτω από την πίεση των γεγονότων. Γι’ αυτή τη μία και μικρή πιθανότητα μιλάμε. Την πιθανότητα να απαλλαγεί ο κ. Τσίπρας από τα κομματικά του βαρίδια και να γίνει ο ηγέτης που χρειάζεται η χώρα".

Απαντάμε : Ένας ή κάποιοι τύποι, όπως ήταν οι Σαμαρο-Βενιζελο-Κουβέληδες ... κουβαλημένοι από Τρόικες δεν μας κάνουν. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, που για χρόνια μας τάιζαν, μας έκατσαν στο στομάχι, καιρός να τα ξεράσουμε. Όχι όμως και να τα ξεχάσουμε.

27/05/2016




Μετά από ένα χρόνο είχαμε την εγχώρια νέα τρόικα ή νέο θεσμό : Παυλόπουλος και Τσιπρο-Καμμένος. Κατά τα άλλα, "ο ένας δρόμος είναι εκείνος της παραμονής μας στην Ευρώπη. Ο άλλος είναι ο δρόμος της απόλυτης καταστροφής !". Και μια φωτογραφία μας δείχνει την παραμονή μας στον ένα δρόμο, το δρόμο της σωτηρίας.

Επί δεινού κλήδονος

"Δὲν φανταζόµασταν ὅτι καὶ ὁ ἐπίσκοπος Ἀρτέµιος θὰ προχωροῦσε, ὅπως καὶ οἱ διῶκτες του,σὲ ἀντικανονικὲς ἐνέργειες, τὶς ὁποῖες ἀσφαλῶς ἀποδοκιµάζουµε καὶ ἀπορρίπτουµε.Ὅταν στηλιτεύουµε τὴν ἐκ µέρους τῶν Οἰκουµενιστῶν παράβαση τῶν ἱερῶν κανόνων, πρέπει ἐµεῖς νὰ τοὺς τηροῦµε ἐπακριβῶς.". Βλέπε  http://entoytwnika1.blogspot.gr/2015/05/blog-post_41.html
(Απόσπασμα της Ανακοίνωσης από τη Σύναξη κληρικών και μοναχών για τον επίσκοπο Αρτέμιο Σερβίας)

κχ
Κι εμείς λοιπόν δικαιούμαστε "να φανταζόμαστε" (sic), ώστε να πούμε ότι ο επίσκοπος Αρτέμιος με την πράξη  της αποτείχισης, ενήργησε διωκτικά κατά των διωκτών του ! Ερώτηση που περιμένουμε : Ποιος ο διώκτης και ποιος ο διωκόμενος, όταν θύτης και θύμα εξισώνονται, όταν διώκτης ο ένας, διώκτης και ο άλλος ; Απάντηση δεν θα πάρουμε για ευνόητους λόγους. Οι υπογράφοντες έχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθούν, ας πούμε, τριαδολογικά, δογματολογικά, αγιοπνευματικά και "οικουμενικολογικά" - ακόμη αυτό δεν ακούστηκε..

Και ακόμη, δικαιούμαστε "να φανταζόμαστε" (sic) ότι, αυτοί που στηλιτεύουν την εκ μέρους των οικουμενιστών - για μας τους παλαιοημερολογίτες λέγονται αιρετικοί - παράβαση των ιερών Κανόνων, δεν θα πρέπει να λησμονούν το κοινώς λεγόμενο "εσύ κακό χερόβολο, κι εγώ κακό δεμάτι". Βεβαίως, είναι κάτι που αντιβαίνει στο Νόμο της αγάπης, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.
Επειδή το καράβι (νοητή ναυς) της εκκλησίας φέρεται πέρα δώθε, ναύτες και μηχανικοί κάνουν υπακοή στον καπετάνιο και οι επιβάτες ρωτούν, μήπως πρέπει να φορέσουν σωσίβια ή έστω να στείλουν ένα σήμα, ότι κινδυνεύουν να πάνε στον πάτο.

Η απάντηση που τους δίνουν είναι ότι ο καπετάνιος "έχει μέσα του το θεό" και ότι ο κλήδονας σύντομα θα κοπάσει κατόπιν προσευχής. Και οι επιβάτες προσεύχονται, όχι όμως καθώς τους συμβουλεύουν οι εφησυχάζοντες γνώστες της ναυσιπλοΐας. Για τους οποίους κάποιος έγραψε πολύ παλιά  "8 ἐγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν καὶ τοῖς χείλεσί με τιμᾷ, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ·  9 μάτην δὲ σέβονταί με, διδάσκοντες διδασκαλίας ἐντάλματα ἀνθρώπων".

Οι επιβάτες προσεύχονται όπως έμαθαν από άλλους, δηλαδή, κατά το "10 καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν", και γι΄ αυτούς γίνονται τα θαύματα. Το καράβι δεν θα βουλιάξει, οι ένοχοι όμως της σιωπής ( σε θέματα πίστεως είναι τρίτο είδος αθεΐας ) δεν μπορούν να συνεχίζουν  να μας παραπλανούν με την απραξία τους. Θέλω να πω, όταν το πλοίο τους "καθίσει" ακίνητο στο βυθό της θάλασσας, ή, ας πούμε καθ΄ υπερβολή, γίνει "εγκεφαλικά νεκρό".

Μάθημα ελευθερίας Made in Greece

Από πότε η ελευθερία ;Ερώτηση : Από πότε η ελευθερία υπέστη όλα αυτά τα δεινά - διάβασε το άρθρο - τα τελευταία εβδομή...

Posted by Kyprianos Christodoulides on Κυριακή, 24 Μαΐου 2015

Αναδημοσίευση και Διευκρίνιση

Οφείλω να κάνω ευκρινή τη θέση μου. Μπορεί ο αναγνώστης των Θεμάτων, που εκθέτω εδώ και στην ιστοσελίδα μου, να σχηματί...
Posted by Kyprianos Christodoulides on Κυριακή, 24 Μαΐου 2015

Οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες, τώρα πτωχοί υπερήφανοι, λόγω των αρχαίων προγόνων

Ένας βραβευμένος με Νόμπελ λογοτέχνης (ή τεχνολόγος) ονόματι Ζοζέ Σαραμάγκου έγραψε ότι :
"Χωρίς τη Βίβλο θα ήμασταν διαφορετικοί, πιθανόν καλύτεροι άνθρωποι (...). Πώς είναι δυνατόν να έχει γίνει η Βίβλος πνευματικός οδηγός, όταν είναι γεμάτη τρόμο, αιμομιξίες, προδοσίες και σφαγές.".
Αυτά ήταν του Νομπελίστα και ο υπογράφων έκρινε σκόπιμο να σχολιάσει

"- Kyprianos Christodoulides : Αν δεν τα έγραφε αυτά, δεν θα έπαιρνε ποτέ βραβείο Νόμπελ. Ούτε ο περιπτεράς της γειτονιάς δεν θα τον ήξερε."
Ύστερα ακολούθησαν σχόλια και αντισχόλια, τα οποία σας μεταφέρω.

- Tony Vook : Ο Σαμαραγκου ειναι ο Πορτογαλος Καζαντζακης και οι καθολικοι του εχουν φερθει αναλογα με τους δικους μας χριστιανοπληκτους . Οπως ολοι οι μεγαλοι πνευματικοι ανθρωποι δεν χρειαζονται νομπελ για αντεξει το εργο τους στο χρονο . Επικοινωνουν με τις επομενες γενεες και οι ιδεες τους παραμενουν αθανατες. Αντιθετα αν δεν υπηρχε ο Παυλος και μερικοι αιμοσταγεις αυτοκρατορες που επεβαλαν δια της βιας τον χριστιανισμο , τον Γιαχβε και τον Γιοσουα δεν θα τους ηξερε ουτε ο περιπτερας της Ναζαρετ .

- Kyprianos Christodoulides : Πάντως τη Ναζαρέτ, την πλέον κακόφημη περιοχή της Γαλιλαίας, την γνώριζαν όλοι.
19 ἦλθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγουσιν· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, τελωνῶν φίλος καὶ ἁμαρτωλῶν.

- Tony Vook : Kανενα προβλημα δεν εχουμε με αυτους που τρωνε και πινουν σε κακοφημες περιοχες, αρκει να μην μας λενε οτι ειναι θεοι και να μην μας ζητουν να τους προσκυναμε .

- Kyprianos Christodoulides : Όσοι ζουν σε κακόφημες γειτονιές, όπως ο υπογράφων, δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά είναι κι αυτοί σαν τους σαρκολάτρες ηδονοθήρες περίοικους και γείτονες. Η φτώχεια δεν συνοδεύεται πάντοτε με εκφυλισμένο ήθος ή τρόπο ζωής. Εσύ, βεβαίως, είσαι από εκείνους που εκθειάζουν το έκφυλο ήθος. Μπορεί και να κάνω λάθος.
Δεν γνωρίζω αν είσαι αριστοκρατικής καταγωγής. Ούτως ή άλλως, είτε φτωχός είτε ξεπεσμένος άρχοντας, θεωρείς αφύσικο ένας θεός να γίνει άνθρωπος και μάλιστα όπως περιγράφουν τα άγια Ευαγγέλια. Οι φτωχοί με αριστοκρατικές ρίζες - λανθάνουν στο ασυνείδητο - είναι οι υπερήφανοι πένητες, είναι οι υποκριτές, που καπηλεύονται τον άγιο Θεό ή ξεδιάντροπα τον υβρίζουν.

Περί τούτων και των τοιούτων διαβάζουμε στη Σοφία Σειράχ : 2 τρία δὲ εἴδη ἐμίσησεν ἡ ψυχή μου καὶ προσώχθισα σφόδρα τῇ ζωῇ αὐτῶν· πτωχὸν ὑπερήφανον, καὶ πλούσιον ψεύστην, γέροντα μοιχὸν ἐλαττούμενον συνέσει. 

Υπάρχει όμως και ένα άλλο είδος πενήτων, είναι οι εν επιγνώσει στερημένοι του αγίου Θεού, που κάνει τη φτώχεια τους έντιμη πενία και τον άνθρωπο αξιοπρεπή, παρά την ελεεινή του κατάσταση. Προς αυτούς απευθύνεται ο ενανθρωπήσας εξ ασπόρου συλλήψεως και γυναικός ανάνδρου, άγιος Θεός, τον οποίο εσείς οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες, οι ψωροπερήφανοι φτωχοί, μισείτε θανάσιμα.

Η ανατομία του σημερινού εγκλήματος

Χωρίς δικά μου σχόλια πλην μιας φωτογραφίας 

 

Fake compassion ή περί προκλητών συναισθημάτων

Φιλανθρωπία κατόπιν καταβολής δανεικών χρημάτων - διάβαζε πακέτων ευσπλαχνίας, όπως ήταν άλλοτε τα πακέτα Ντελόρ - και επιβεβλημένων με νόμους για λόγους αντιρατσιστικούς. Κάτι που γίνεται ακριβώς όπως οι μεταμοσχεύσεις. Οι ετοιμοθάνατοι αποβιώνουν ιατρικώς στα χειρουργικά τραπέζια για λόγους ευσπλαχνίας προς ασθενούντας συνανθρώπους. Τα δανεικά, εκεί, πηγαίνουν για την απόσβεση των επενδύσεων υγείας, ενώ οι λαθρομετανάστες και τώρα πρόσφυγες, πηγαίνουν για την απόσβεση του μεγαλοφυούς σχεδίου της παγκόσμιας αυτοκρατορίας ή διακυβέρνησης.

Οι λαθραίοι και τώρα πρόσφυγες μπορούν να εγκατασταθούν όπου θέλουν εκτός από τη "γη της επαγγελίας". Εκεί δεν αγοράζεις ούτε πέτρα, όπως λέμε. Το "παλαιστινιακό" σε λίγο θα γίνει πρόβλημα παγκόσμιο. Κάθε χώρα και κάθε λαός θα έχει εντός συνόρων, αν εν τω μεταξύ δεν καταργηθούν, πληθώρα Παλαιστινίων - σε εισαγωγικά βέβαια - ή Ινδιάνων.

Την εποχή των Ινδιάνων δεν υπήρχαν τα "πακέτα ευσπλαχνίας" ή "πακέτα Ντελόρ". Τότε η εξέλιξη ήταν ακόμη "εν τω γενάσθαι", τώρα προκόψαμε, εξελιχθήκαμε.

2. Γέροντος Αλυπίου, "Χειρόγραφον" εορταστικών λόγων εις την Ανάληψιν του Χριστού

https://drive.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_Sl9vaWRvcjZPQXlJbFNzUzFzUEJ0MDJVY1pz/view?usp=sharing

Αντέγραφε χειρ λιθοκαρδίου Γέροντος Αλυπίου, 6-05-2015, έρημος Καψάλας, Άγιον Όρος

Ο σοφός παππούς Καρλ Γιουνγκ και το kuro sivvo

Δεν είναι η πρώτη φορά, που μνημονεύεται «ο παππούς Καρλ Γιουνγκ» και μάλιστα από ιερωμένο. Φαίνεται όμως ότι οι μαθητές του «παππού» και δάσκαλου δεν τον έχουν διαβάσει καλά. Διότι πίσω από αυτό το ωραίο τεχνο-λόγημα (δες κατωτέρω) δεν υπάρχει τίποτα, πέρα από μια απλή διαπίστωση : «ο καλός θεραπευτής είναι ο πληγωμένος θεραπευτής». Για τον «¨παππού» Γιουνγκ, ο πληγωμένος θεραπευτής δεν είναι Θεός και άνθρωπος. Είναι μόνο άνθρωπος. Παρένθεση. Όταν πήγαινα «θεραπευτής» σε δύσβατα χωριά της ορεινής πατρίδας, οι ολιγομαθείς χωρικοί μου έλεγαν : Πρώτα ο Θεός, μετά ο γιατρός. Σήμερα δεν το λέει κανένας «healer», το λησμόνησαν και οι χωρικοί, η παρένθεση κλείνει.

Άλλοι το λένε διαφορετικά : Να πέφτεις και να σηκώνεσαι, να πέφτεις και να σηκώνεσαι … . Ο Σισύφειος μύθος καλά κρατεί.

Σωστά, έτσι είναι. Υπάρχει όμως, όπως πάντα, ένα αλλά … . Και ποιο είναι αυτό ; Είναι η ομολογία και η μαρτυρία της αλήθειας. Της μιας και μοναδικής αλήθειας, την οποία φανέρωσε ο μόνος αναμάρτητος - Θεός γενόμενος άνθρωπος, υπερφυώς, αρρήτως και ασπόρως.

Όλοι όσοι στο παρελθόν έπεφταν και μετά ανορθώνονταν έδιναν την μαρτυρία τους. Πολλοί με μαρτύριο και άλλοι με την μαρτυρία της Χάριτος - φωτισμό του αγίου Πνεύματος, έτσι ώστε, τα «παράξενα φανάρια της Ίντια να τα βλέπεις με το πρώτο» (Ν. Καββαδίας).Να μην περιμένεις να σε σφίξει το kuro sivvo σαν μια ζώνη και πας στον πάτο.

Στα πρόσωπα των αγίων της Εκκλησίας - ενδεικτικά αναφέρω Προφητάναξ Δαβίδ και άγιος Μέγας Κωνσταντίνος - ορθώθηκε και ανυψώθηκε το Ορθόδοξο Δόγμα. Η αναμάρτητη πτώση έγινε το θεμέλιο περικαλλούς Ναού (Εκκλησία) με τεχνουργό, τον ένσαρκο Υιό και Λόγο : Λόγο γραπτό, προφορικό και εικονογραφικό. Ναι, μάλιστα, από ανθρώπους αμαρτωλούς ! Οι πέτρινες καρδιές όταν αποφλοιώνονται και γίνονται σάρκινες αυτή την μαρτυρία δίδουν.

– τοῦ ποιῆσαι ἐν αὐτοῖς κρῖμα ἔγγραπτον· δόξα αὕτη ἔσται πᾶσι τοῖς ὁσίοις αὐτοῦ.
– δώσω ὑμῖν καρδίαν καινὴν καὶ πνεῦμα καινὸν δώσω ἐν ὑμῖν καὶ ἀφελῶ τὴν καρδίαν τὴν λιθίνην ἐκ τῆς σαρκὸς ὑμῶν καὶ δώσω ὑμῖν καρδίαν σαρκίνην.

Οι σύγχρονοι ποιμένες και ποιμαινόμενοι προκρίνουν να αναφέρονται στον «παππού» Καρλ Γιουνγκ. με τις εύστοχες διαπιστώσεις : καλός θεραπευτής είναι ο πληγωμένος θεραπευτής. Αρκετό είναι να βλέπουμε στις πληγές μας τον Χριστό (εκείνος ξέρει) και στην πονεμένη μας καρδιά τον ουρανό. Μέχρις εκεί αυτοί, μέχρις εδώ ο γράφων.

Η αφορμή, παπά -Λίβυος  αντί να σκέφτεσαι ζήσε

Ο πληγωμένος θεραπευτής
Σαφώς τα πτυχία κι οι γνώσεις για έναν θεραπευτή είναι πάρα πολύ σημαντικά εργαλεία, μα εάν δεν έχει κατέβει και ανέβει δεκάδες φορές στην προσωπική του κόλαση, δεν θα μπορέσει ποτέ να νιώσει και να βοηθήσει τις ψυχές των ανθρώπων.

Γι αυτό και ο σοφός παππούς Γιούνγκ έλεγε «καλός θεραπευτής είναι ο πληγωμένος θεραπευτής..».

Κατά αναλογία, καλός πνευματικός δεν είναι αυτός που ξέρει τόμους θεολογίας, πατέρων και νομοκανονικών ορισμών, αλλά εκείνος που έπεσε και σηκώθηκε πολλές φορές, που γεύθηκε τον άδη και τον παράδεισο, που πόνεσε, δάκρυσε, γέλασε, ερωτεύθηκε, αγάπησε και αγαπήθηκε, γοητεύτηκε και απογοητεύθηκε, πίστεψε και απίστησε, κέρδισε και έχασε, πέτυχε και απέτυχε, προδόθηκε και εγκαταλείφτηκε, έκλαψε και εξανθρωπίστηκε, προσευχήθηκε και ουρανοστολίστηκε.

Εκείνος που ξέρει στις πληγές σου να βλέπει τον Χριστό και στην πονεμένη σου καρδιά τον ουρανό.

Πρωτίστως δε πνευματικός είναι εκείνος που δεν διστάζει να πάει στην κόλαση, για να κερδίσεις εσύ τον παράδεισο…..
π.λίβυος

Σχόλια επί του Θέματος "Ένα επίκαιρο ερώτημα"

Τα σχόλια από το ιστολόγιο "Αβέρωφ" όπως κατατέθηκαν. Προσθήκες ή διορθώσεις μόνο σε όσα αφορούν στον γράφοντα.

- Γιώργος Η :
αγαπητε μου φιλε Κυπριανέ,,,
όντως σχόλια γράφεις,,,,αλλα,, δεν καταλαβαίνω γιατι το μπερδεύεις το θεμα,,,, οπως λες επανειλημμένα «διακαιωμα του»,,,γιατι το μπερδευεις στο σχολιο σου . «,,,Αυτονόητο, αυτοί που θα κληθούν να δώσουν απαντήσεις, ,.,,,»,,,πως δηλώνεις οτι δεν εχουν γνώση,,,ετσι απροσδιοριστα και αφηρημένα αλλα δήθεν τεκμηριωμένα και επιτακτικα,,,,απο τι κρίνοντας βγάζεις αυτο το συμπέρασμα ;
αγαπητε μου Κυπριανε,,,,μου τα μπερδευεις τα θεματα,,,,πες ξεκαθαρα τι πιστευεις,,,χωρις περιστροφες
ολα δεκτα,,,ως αποψη του καθενος
,,,,
η αληθεια του καθενος ειναι δικη του εως το σημειο που προσπαθει να επιβληθεί.
,,,,,
οσο για το φιλολογικό ερωτημα της Φαιης,,,
η Αληθεια της οποιασδήποτε θρησκειας αποκτά αξια μονο αν τιθεται σε οπαδούς θρησκοληπτους,,,απλα !!
,,,
εχω δηλωσει άθεος,,,,αλλα σέβομαι την πίστη του καθενός,,,,αυτο όμως δεν μου επιτρέπει να σφυρίζω αδιάφορα και να δέχομαι οτι προσφέρεται !!

- κυπριανός χ : 
 Γιώργος Η : … εχω δηλωσει άθεος,,,,αλλα σέβομαι την πίστη του καθενός,,,,αυτο όμως δεν μου επιτρέπει να σφυρίζω αδιάφορα και να δέχομαι ο,τι προσφέρεται !!

Πρώτο και βασικό, δεν προσπαθώ να επιβληθώ και δεύτερο : Από αυτά του Γιώργου, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί μπερδεύεται, αποδίδοντας σε μένα το μπέρδεμα.Υπεύθυνος είναι ο ίδιος.

Δηλώνει άθεος, όπως γράφει, αλλά σέβεται την πίστη του καθενός. Σέβομαι την πίστη του καθενός, για τον Γιώργο, σημαίνει ότι σέβομαι (μάλλον, δέχομαι) την πίστη του άλλου, επειδή αυτό μου υπαγορεύει η δική μου πίστη. Σύγκριση όμως και έλεγχος μεταξύ πίστεως σε θεό (όποιος κι αν είναι) και πίστεως σε μη θεό, δηλαδή σε ανύπαρκτο θεό, δεν μπορεί να γίνει.

Είναι δυο διαμετρικώς αντίθετα γνωσιολογικά συστήματα, όπου το μεν ένα προτάσσει την πίστη, το δε άλλο την ανοχή, την αποδοχή, την καλή θέληση, με κοινό παρονομαστή τον σεβασμό. Εδώ, λοιπόν, φαίνεται το μπέρδεμα του Γιώργου. Διότι η μεν πίστη σε θεό (όποιος κι αν είναι) μετά του συνοδού σεβασμού, σημαίνει ότι ο πιστός συνδέει την πίστη με τον σεβασμό, ο δε μη πιστός και άθεος συνδέει την πίστη του, παρότι λέει ότι δεν έχει, στην αθεΐα προς χάριν του σεβασμού. Αλλά σεβασμού προς τι ; Τι του υπαγορεύει να σέβεται την πίστη του άλλου, αφού ο ίδιος, όπως λέει, δεν έχει πίστη και δεν του επιτρέπεται (εξ αυτού του ιδίου) να σφυρίζει αδιάφορα, δεχόμενος ό,τι του προσφέρουν.

Φαίνεται λοιπόν ότι ο ίδιος είναι καλής θελήσεως άνθρωπος, αλλά δεν είναι.

Όταν ο σεβασμός αποσυνδέεται από την πίστη και αντικαθίσταται από την την καλή θέληση, την ανοχή και την αποδοχή, το ερώτημα είναι, αν μπορούν αυτά να αποτελέσουν αδιαπραγμάτευτες συνθήκες σεβασμού προς τον άλλο ; Η γνώμη μου είναι πως όχι. Απλά, αποτελούν ένα πρόσχημα χρηστικού τύπου προκειμένου να καταστεί αδιόρατη η όπισθεν καλυπτόμενη υποκρισία χειραγώγησης του άλλου, Με δυο λέξεις, η χρηστικότητα του άλλου ή των άλλων ανθρώπων.

Η λέξη σεβασμός υποδηλώνει κάτι υπέρτερο της καλής θέλησης, της αποδοχής και της ανοχής, που θέλει να δείχνει ότι έχει ο άνθρωπος απέναντι σε δικής του έμπνευσης θεσμούς ή άνωθεν προταθέντες - το "άνωθεν" ασαφές, αγνώριστο και απροσδιόριστο. Ο θεός δεν είναι εφεύρημα του ανθρώπου, όπως δεν είναι το δίκαιο και η δικαιοσύνη, όπως δεν είναι και η πίστη, όπως δεν είναι ο σεβασμός. Άλλο ο σεβασμός του αγίου Θεού με τα εξ αυτού συνοδά (: πίστη, ελπίδα, αγάπη ) και την ενδεδειγμένη προς αυτά δικαιοσύνη, εντελώς δε διαφορετικός ο σεβασμός του ανθρώπου για τον άνθρωπο, όταν στερείται το βέβαιον «του λόγου το ασφαλές», όστις και ούτως λέγει :

Ἄχραντε, ἡ διὰ λόγου τὸν Λόγον ἀνερμηνεύτως, ἐπ’ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν τεκοῦσα δυσώπησον, ὡς ἔχουσα μητρικὴν παῤῥησίαν.

Ο κατά Θεό σεβασμός δεν έχει ουδεμία απολύτως σχέση με τον κατ΄ άνθρωπο και τα της διανοίας του - ερήμην Θεού - σεβάσματα. Αυτά, αγαπητέ Γιώργο, και αν σε μπέρδεψα ακόμη περισσότερο, δεν φταίω. Αν δηλώνεις άθεος, μην ασχολείσαι με όσους δεν έχουν τα δικά σου ενδιαφέροντα. Το λοιπόν, κράτει ὃ ἔχεις, ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου, το στεφάνι της απιστίας και της δεδηλωμένης αθεΐας. Δεν γνωρίζω αν θα σου βγει σε καλό ή κακό.-

Φιλικά
κυπριανός χ.

- Γιώργος Η :
χεχε,,, ολα δεκτα,,,,ως αποψη του καθενος

- Φαίη :
Το ερώτημα που τέθηκε, τέθηκε ακριβώς για να τονίσει ότι είναι θέμα προσωπικού βιώματος. Από μόνο του ένα τέτοιο ερώτημα, έτσι ξεκάρφωτο, προσωπικά θα το θεωρούσα κουτό, ίσως και προβοκατόρικο.

- κυπριανός χ :
 Αγαπητή Φαίη,
Έθεσα το όνομά σου σε παρένθεση στο ερώτημα, επειδή δεν ήθελα να αγνοήσω το ιστολόγιο στο οποίο γράφεις και ενίοτε καταθέτω σχόλια. Στο δικό μου ιστολόγιο, όπου και έκανα την ανάρτηση, δεν το συμπεριέλαβα (*).

Κατά τη γνώμη μου, το ερώτημα είναι γενικό και ίσως πολλοί να το θέτουν. Οφείλεται, πάντα κατά τη γνώμη μου, διότι σκόπιμα αποσιωπάται η απάντηση εδώ και χρόνια, προκειμένου να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα την παγκοσμιοποίηση του «ένας θεός για όλους», το «πατρίδα μας η γη» και ότι όλοι είμαστε «πολίτες του πλανήτη». Πλανήτη χωρίς σύνορα, χωρίς Ιστορία, χωρίς θεσμούς των επί μέρους (και άλλοτε) εθνών κρατών. Με δυο λόγια, χωρίς τίποτα προηγούμενο.

Το θέμα είναι «θέμα προσωπικού βιώματος», αλλά έχε υπόψη ότι το «προσωπικό βίωμα» παύει να είναι προσωπικό, γίνεται κοινωνικό, γίνεται «σώμα της εκκλησίας», και όλα τα πρόσωπα γίνονται ένα Πρόσωπο - κατά το μέτρο της Χάριτος ενός εκάστου - μέσα στο χώρο της θείας Λατρείας. Όπου εν ενί στόματι και μιά καρδία δοξάζουν και ανυμνούν το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του αγίου τριαδικού Θεού.

Όσον με αφορά, η λέξη «πρόσωπο» γίνεται δεκτή κατά σύμβαση δικαίου φύσεως Νομικής.

(*) http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/05/blog-post_86.html

- Απλός Πολίτης :
Ο Γιώργος είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, συνάγω από τα σχόλιά του, και μακάρι όλοι όσοι δηλώνουν «άθεοι» να είχαν τόσο θεόπνευστη και χριστιανική συμπεριφορά στην επικοινωνία σαν του Γιώργαρου!
Το ζητούμενο είναι να υπάρχει ακριβώς η κατανόηση και ο σεβασμός του άλλου, κάτι που πωρωμένοι άθεοι (καμία σχέση με τον Γιώργο) δεν σέβονται και συμπεριφέρονται ως κάφροι.
Και αυτό γίνεται εμφανές από χιλιόμετρα.
Ενίοτε στην προσωπική μου ζωή, σπουδές, εργασία, οικογένεια έχω συναντήσει «άθεους» πολύ πιο χριστιανούς στην συμπεριφορά, από «θρήσκους» που μου έχουν αλλάξει τα φώτα.
Ενίοτε φυσικά και θρησκευόμενους ανθρώπους με εκπληκτική συνέπεια πίστης και πράξεων.
Όπως επίσης και wannabe θρησκευόμενους που προσπαθούν να τα φέρουν σε αρμονία λόγια και πράξεις άλλοτε επιτυχώς και άλλοτε ανεπιτυχώς (πχ σαν εμένα). Εκείνο που κάνει την διαφορά είναι η αθρώπινη επι-κοινωνία.

Άσχετο, μη γνωσιολογικό αλλά βαθύτατα βιωματικό σχόλιο.
Εξκιούζ μι για την άσχετη και αυθόρμητη παρέμβαση.

- κυπριανός χ :
Από εμένα τούτο μόνο για να συγκεφαλαιώσω σύντομα όσα έγραψα πιο πάνω.

Είναι εντελώς άστοχο, με βάση την απαράδεκτη συμπεριφορά μερικών ανθρώπων, κατά τεκμήριο πιστών, να εξάγει κανείς συμπεράσματα για την εν γένει δομή του χαρακτήρα, ή της λεγόμενης προσωπικότητας, την οποία διαμορφώνει, ή συντελεί στη διαμόρφωση, η Χριστιανοσύνη. Η περιπτωσιολογία δεν είναι ασφαλής δείκτης στατιστικών πορισμάτων, διότι αν ήταν έτσι, θα μπορούσε να απαριθμήσει ο γράφων πλείστα όσα γεγονότα της ζωής του, που θα τον έκαναν να γράφει τα εντελώς αντίθετα από αυτά τα οποία διαβάζει ο τυχών αναγνώστης. Θα ήταν απόλυτα δικαιωμένος καθ΄ εαυτόν, όχι όμως και κατά Θεόν.

Οφείλουμε, λοιπόν, πάντα κατά τη γνώμη μου, όχι να ρίχνουμε τις ευθύνες στην πίστη μας - είναι ζήτημα αν οι περισσότεροι έχουμε ιδέα περί αυτής - αλλά στους ανθρώπους, πολλοί των οποίων είναι ανεπαρκείς στο ειδικό ή γενικό λειτούργημα που ασκούν. Σημειωθήτω, κάθε είδους επάγγελμα -  γνώμη του γράφοντος - είναι λειτούργημα.

Αν ήταν να μας έσωζε ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο και το προς αυτόν έλεος - αφετηριακή και συμπερασματική κατάληξη της κατανόησης και της επικοινωνίας με άλλους - δεν θα υπήρχε ουδείς λόγος να γίνει ο Θεός άνθρωπος. Η «ανθρωπιά για τον άνθρωπο», εφόσον αγνοούμε ή απορρίπτουμε την «ανθρωπιά του Θεού, που έγινε άνθρωπος» είναι σκάρτη και μάταιη. Και στην αρχαιότητα υπήρχε, επιβαλλόταν μάλιστα δια νόμου - ας θυμηθούμε την καταδίκη σε θάνατο των ναυμάχων στις Αργινούσες - αλλά δεν ωφέλησε, μάλλον, κανένα.

Ο σεβασμός, λοιπόν, θέτει ως πρόταγμα τον σεβασμό προς τον Θεάνθρωπο, κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου αφηρημένο, όπως για παράδειγμα η μινιμαλιστική και αδιαφοροποίητη γενίκευση τού «ένας θεός για όλους», «σεβασμός για όλους», «αγάπη για όλους», με τα εξ αυτών ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτονόητο, στην αντίθετη περίπτωση, τούτο δεν σημαίνει «μίσος προς όλους». Ο Θεός είναι αγάπη, όχι όμως κατάλληλη προς καπηλεία.

Ένα επίκαιρο ερώτημα

Θα είναι πάντα επίκαιρο. (Σχετικό και αυτό
 http://kyprianoscy.blogspot.gr/2015/05/blog-post_19.html )

Το ερώτημα τέθηκε και έχει ως εξής : «Δεν μπορώ να καταλάβω πως μία θρησκεία μπορεί να λέγεται θρησκεία και ταυτόχρονα Αληθινή θρησκεία, και γιατί αυτή είναι αληθινή και όχι οι άλλες ;»

Η απάντηση έχει ούτως :
Αν μέτρο κρίσεως είναι η αλήθεια, τότε κάθε θρησκεία κρίνεται με βάση την αλήθεια της, στο ποσοστό που οι πιστοί πείθονται με όσα αυτή τους λέει και συντηρούν, έτσι, ένα κοινωνικά αποδεκτό modus vivendi. Θέλω να πω, πρακτικά αληθεύουν ή έστω επαρκούν. Προκύπτει όμως ένα θέμα, επειδή κάποιοι, πολλοί ή λίγοι δεν έχει σημασία, βρίσκουν αρκετά σημεία που δεν τους ικανοποιούν. Θα έλεγε ένας «είναι μπόσικα». Δηλαδή, δεν τους πείθουν.
Παράδειγμα, αν ένας πείθεται με τη λατρεία ενός θεού με πολλά χέρια, πολλά κεφάλια, πολλά πόδια κ.λπ. ή με όψη τερατώδη, δικαίωμά του. Σε μας δεν πέφτει κανένας λόγος. Αν πάλι κάποιος θέλει να πιστεύει σε ένα θεό που κάνει θαύματα στη φύση, όχι όμως στον άνθρωπο, δικαίωμά του. Και αν, τέλος, θέλει να πιστεύει σε θεό πατέρα, θεό υιό, και πνεύμα άγιο, που μοιράζεται τη θεότητα του πατέρα και του υιού, δικαίωμα έχει να το κάνει. Δεν μας πέφτει λόγος, παρά μόνο αν θέλει να μας ρωτήσει, είτε αυτός ο τελευταίος είτε οποιοσδήποτε άλλος.

Αυτονόητο, αυτοί που θα κληθούν να δώσουν απαντήσεις, δεν έχουν μόνο γνώση του ζητήματος, που πρόκειται να διαπραγματευθούν επεξηγηματικά. Χρειάζεται η επίγνωση και τούτο δεν αποκτάται – αν και σημαντική βοήθεια παρέχει – με πανεπιστημιακές περγαμηνές.

Εν κατακλείδι τούτο :

«Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» σημαίνει προφανώς εμπειρία (με το ἐσκήνωσεν) και δη και εμπειρία ζωής. Εκείνος λοιπόν που βιώνει, ζει τον Λόγο εν σαρκί κατά χάριν – ήταν οι πατέρες της εκκλησίας -, είναι σε θέση να δώσει την απάντηση στο ερώτημα γιατί αυτή η θρησκεία είναι αληθινή και δεν είναι η τάδε. Αν η απάντηση κρίνεται ικανοποιητική και πείθει έχει καλώς, αν όχι δεν τίθεται κανένα πρόβλημα, και έκαστος «κράτει ὃ ἔχει», όπως γράφει η Αποκάλυψη, αναφερόμενη όμως μόνο «τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Φιλαδελφείᾳ ἐκκλησίας».

Και το υστερόγραφο, όπως συνηθίζουν να γράφουν ιστολόγια που φιλοξενούν άρθρα : «Οι απόψεις του γράφοντος μπορεί να μην συμπίπτουν με τις απόψεις των αναγνωστών». Δεν γράφω άρθρα, σχόλια γράφω, που ενδεχομένως κάθε άλλο από επίκαιρα είναι.

«συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται»

Το πλέον προσοδοφόρο επάγγελμα είναι αυτό της ελευθερίας

εἷς δέ τις ἐξ αὐτῶν Καϊάφας, ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς οὐκ οἴδατε οὐδέν, οὐδὲ διαλογίζεσθε ὅτι συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται.

 Ποία είναι η αλήθεια ;

Είθε να ήταν τα πράγματα, ή να γίνουν, όπως σωστά αναφέρει ο αρθρογράφος (βλέπε υστερόγραφο). Αλλά δεν είναι. Ούτε θα γίνουν. Οι λόγιοι κατασκευαστές γνώμης – γνωστοί και ως opinion makers – επί των πολιτικών και θεολογικών, εκκλησιαστικών και θρησκευτικών μας πραγμάτων, εδώ και χρόνια άλλαξαν το «γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς».
Η ενυπόστατη αλήθεια έγινε πρόσωπο και το πρόσωπο ( : τα αναγνωρίσιμα επώνυμα πρόσωπα ) μιλεί και γράφει για την «ελευθερία του προσώπου» και όχι για την αλήθεια του προσώπου. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς το μπέρδεμα και τη διαστροφή. Κάθε πρόσωπο και η αλήθεια του. Το συγκεφαλαιώνει «η ελευθερία της έκφρασης». Αυτή είναι η αλήθεια.

 Αν η ενυπόστατη αλήθεια «διακυβερνούσε» τους επίδοξους νέους παγκόσμιους … διακυβερνήτες θα ήταν διαφορετική η τάξη των παγκόσμιων πραγμάτων, Θα ήταν όντως νέα και όχι σαν αυτή που πάνε να φτιάξουν. Δηλαδή παλαιά με ρούχα μοντέρνα και πρόσωπο φουσκωμένο από τις ενέσεις σιλικόνης. Αυτή είναι η ελευθερία.

 «Πνευματικά και ηθικά φθαρμένοι είναι οι χαλασμένοι μέσα τους άνθρωποι, εκείνοι που για διάφορες αιτίες, δεν σκέφτονται και δεν αισθάνονται σωστά», σημειώνει ο αρθρογράφος.  Θα ρωτήσει κάποιος και ποιοι είναι αυτοί ; Είμαστε όλοι, είναι η απάντηση, είμαστε εμείς που παπαγαλίζουμε το «καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου». Με τα λόγια κτίζουμε και αυτό είναι όλο, αυτό μας φθάνει. Ποιος κάνει πράξη τα λόγια του ; Ποιος τολμά να γίνει αποσυνάγωγος εκ της συναγωγής του ένας θεός για όλους και του δόγματος " ανήκομεν εις την Δύσιν";

Φθοροποιοί άνθρωποι, φθοροποιά και τα έργα τους. Η παλαιά και τώρα παγκόσμια αυτοκρατορία πλησιάζει, στάζοντας αίμα αιώνων. Διαφημίζεται σαν Νέα Τάξη των πολιτών του πλανήτη Γη και θέλει την ελευθερία να θυσιάζεται για την ελευθερία. Ποτέ για την αλήθεια, ότι «συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται.»

Υστερόγραφο
Αφορμή του σχολίου, βλέπε ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ, 17 Μαΐου 2015.

Γέροντος Αλυπίου, "Χειρόγραφον" εκ της Αθωνικής Πολιτείας, παροικία Καψάλας, Μάϊος 2015

1) Κυριακή Σαμαρείτιδος

https://drive.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_dHhVQVo3SDI4bDNQNmtPNXJCWFoyeFBLb0V3/view?usp=sharing

2)  Κυριακή του Τυφλού

https://drive.google.com/file/d/0B10nRQ2KXoC_NDUtRmkwYnJRN01yRFBFOFpEcEtYeGRSRW5N/view?usp=sharing

Εκεί όπου δεν μνημονεύονται οι ολετήρες της Θρησκείας, της Εκκλησίας, της Πίστεως των Ορθοδόξων Χριστιανών .-
κχ

Θρησκεία και Εκκλησία μεταπατερικώς και Νέο-ορθοδόξως

Σχετικά με το Διεθνές Διαχριστιανικό καί Διαθρησκειακό Ἐπιστημονικό Συνέδριο μέ κεντρικό θέμα: «Θρησκεία καί Βία», 27,28 καί 29 Ἀπριλίου 2015, που διοργανώθηκε ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Α.Π.Θ. μέ τήν ἀρωγή τῆς ἐπιτροπῆς ἐρευνῶν Α.Π.Θ., εκδόθηκε ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ - ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ του Συνεδρίου αυτού από την Ι.Μ. Πειραιώς. Το υπογράφει ο οικείος Μητροπολίτης, ο οποίος μεταξύ άλλων μας πληροφορεί :

- M. Σεραφείμ :
"Δυστυχῶς, δέν τονίστηκε ἐπαρκῶς καί ἐμφαντικῶς ἀπό τούς συμμετέχοντες ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι θρησκεία, οὔτε χριστιανική αἵρεση, ἀλλά ἀποκάλυψη. Διότι, θρησκεία εἶναι μία ἀνθρωποκεντρική προσπάθεια ἐξευμενίσεως τοῦ Θεοῦ ἤ τῶν ὁποιονδήποτε θεῶν, γιά νά νοιώθει ὁ ἑκάστοτε ἄνθρωπος ἀσφάλεια καί ψυχολογική εἰρήνη καί γιά νά ἑρμηνεύσει τελικά τόν θάνατο. Θρησκεία, ἐπίσης, εἶναι ἀνθρωποπαθῶς ἡ ἱκανοποίηση τῆς θείας δικαιοσύνης τοῦ προσβληθέντος ἐγωισμοῦ τοῦ Θεοῦ. Θρησκεία εἶναι τό φαινόμενο τῆς κινήσεως τοῦ ἀνθρώπου πρός τό Θεῖο. Ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ τόν Θεό."

- κχ :
Τα ανωτέρω συμφωνούν με τις αγιοπατερικές, αγιογραφικές, αγιοπνευματικές και λοιπές "άγιες" γραφές των σύγχρονων θεολόγων (μεταπατέρες και νέο-ορθόδοξοι). Δεν γνωρίζουμε αν κάποιος από αυτούς αναγνωρισθεί εν καιρώ άγιος. Ο καιρός θα δείξει, επί του παρόντος τα εισαγωγικά ("...") απαραίτητα. Το ερώτημα είναι τούτο :

Λαμβανομένου υπόψη του consensus patrum (συμφωνία πατέρων) μήπως μπορεί να μας υποδείξει ο μητροπολίτης Πειραιώς πότε οι εκκλησιαστικοί πατέρες, από κοινού και εν συμφωνία, έδωσαν αυτό τον ορισμό της θρησκείας ; Δηλαδή, ότι θρησκεία είναι ανθρωποκεντρική προσπάθεια εξευμένισης του Θεού, ότι είναι ανθρωποπαθής ικανοποίησης της θείας Δικαιοσύνης, ή ακόμη φαινόμενο κίνησης του ανθρώπου προς τον Θεό. Και τέλος, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι θρησκεία αλλά αποκάλυψη. Αν η θρησκεία είναι συγκάλυψη και η εκκλησία αποκάλυψη, γιατί η αποκάλυψη να περιορίζεται μόνο στην εκκλησία και δεν αποκαλύπτει και αυτήν καθ΄ εαυτή την θρησκεία ; Ποιο το εμπόδιο ;

Πολύ θα μας ενδιέφερε και πολύ θα τον παρακαλούσαμε να μας απαντήσει, αν και δεν το περιμένουμε.

Υστερόγραφο
Ευχαριστώ το ιστολόγιο "Αβέρωφ" , βλέπε σχόλια, για την φιλοξενία, όπως και την πληροφορία του Ανακοινωθέντος από την Ι.Μ. Πειραιώς με το θέμα «Θρησκεία καί Βία».

Το ρήμα πιστεύω και το ρήμα δέχομαι

Μερικοί μπορεί να κρίνουν ασήμαντα αυτά που θα γράψω και δεν θα διαφωνήσω. Με τη σειρά τους όμως κι αυτοί, θα πρέπει να κρίνουν ασήμαντα κάποια άλλα "πράγματα", τα οποία, ναι μεν, προσδιόρισαν με ακρίβεια το Ορθόδοξο Δόγμα, δεν άφησαν δε μετέωρη την πίστη, ώστε να φτάσουμε στο σημερινό σημείο ισοπέδωσης : Τι Χριστός, τι Γιαχβέ, τι Αλλάχ, τι ΜΑΤΣ, τι Βούδας, τι θεός ; Ένας είναι ο θεός για όλους, αρκεί η πίστη και τίποτα άλλο.

Στην απάντηση της Ι.Μ. Πειραιώς, ο οικείος Μητροπολίτης γράφει, σχολιάζοντας τον συγγραφέα μασόνο και το βιβλίο που του έστειλε, κ. Καμαλάκη :

"Αὐτὸ πρέπει πολὺ νὰ σᾶς προβληματίσει, διότι βλέπουμε, ὅτι σὲ πολλὰ σημεῖα τοῦ βιβλίου σας χρησιμοποιεῖτε χωρία ἀπὸ τὴν ἁγία Γραφή, πρᾶγμα ποὺ δείχνει, ὅτι δέχεσθε τὴν χριστιανικὴ διδασκαλία."

Εδώ ακριβώς φαίνεται η σύγχυση του συγγραφέα, την οποία όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν αναιρεί ριζικά η απάντηση του μητροπολίτη Πειραιώς.

Οι μασόνοι χειρίζονται τον γραπτό λόγο μετά προσοχής, φαίνεται όμως τί προσπαθούν να αποφύγουν. Τους εμποδίζει η πίστη, αφού την έχουν πλαστογραφήσει με την πίστη στον ΜΑΤΣ. Αυτή η αποδοχή εκ μέρους των μασόνων δεν είναι πίστη, είναι απλή κατάφαση, ανοχή καλύτερα, ελέω ΜΑΤΣ - δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά - σε κάποια ή όλες εκ των υπαρχόντων πίστεων. Δεν τους ενδιαφέρει τί πιστεύεις, αλλά ότι πιστεύεις. Όπως όμως θα δούμε, συγχέουν το ρήμα πιστεύω με το ρήμα δέχομαι.

Υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ του δέχομαι και του πιστεύω. Η αποδοχή, δηλαδή το δέχομαι, δεν συνεπάγεται ούτε δεσμεύσεις ούτε  υποχρεώσεις πάντα, όπως για παράδειγμα είναι η εν Πνεύματι και αληθεία ομολογία και μαρτυρία της πίστεως. Δεν υπάρχει για τους μασόνους συνέπεια στο πιστεύω.  Υπάρχουν μόνο συμβάσεις, όπως η καλή θέληση (good will) και η ανοχή. Ουδέτερη στάση θα λέγαμε, που δεν απέχει πολύ από την αδιαφορία.

Οι μασόνοι, λοιπόν, δέχονται όλα τα πιστεύματα, οι ίδιοι όμως πιστεύουν στον ΜΑΤΣ. Έτσι, φαλκιδεύουν την πίστη και επικρατούν απατώμενοι και απατώντας άλλους, αφού βρίσκουν κατάλληλο έδαφος. Πίστη εσείς, λένε, πίστη κι εμείς, μάλιστα δε και ορθόδοξη ! Ο ακάθαρτος νους δεν τους επιτρέπει να δουν το έρεβος, εντός του οποίου βρίσκονται.

Της θεοσοφίας αυτών μικρό το ανάγνωσμα

Η προκάτοχος της θεοσοφίας Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ γράφει :
- «Ο Χριστός, ο αληθινός εσωτερικός ΣΩΤΗΡ δεν είναι άνθρωπος, άλλά η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σε κά­θε ανθρώπινη ύπαρξη». «Ο όρος "Χριστός", η "χριστική κατάσταση", συνεχίζει, ήταν πάντοτε συνώνυμος με τον όρο "Μαχατμική κατάσταση", δηλαδή ένωση του άνθρωπου με τη θεία αρχή μέσα του. Όπως λέει ο Παύ­λος (Εφεσ. 3,17): "κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών". Που σημαίνει, "ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως και όχι μέσω της πίστεως"». 

Απαντά ο Απ. Παύλος :
- «οὐδεὶς δύναται εἰπεῖν Κύριον Ἰησοῦν εἰ μὴ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ». Η Μπλαβάτσκυ και οι θεοσοφιστές οπαδοί αυτής χάνουν. Αναλυτικότερα και όσο πιο σύντομα :

Συνεχίζει παρακάτω η σχισματική και διάδοχος της Μπλαβάτσκυ, μαθήτρια Άλις Μπέιλυ :
- «Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς εις την συνείδησίν Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποίαν πίστιν ακολουθεί ο άνθρωπος». Και τούτο διότι μέχρι τώρα και «επί δύο χιλιά­δες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιε­ραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών».

Πάλι απαντά ο Απ. Παύλος :
- «Ἔστιν δὲ πίστις ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων». Οι θεοσοφιστές έκαναν retrospect (αναδρομική εξέταση) ψυχανάλυση του Κυρίου και βρήκαν ότι η συνείδησή του δεν είχε φραγμούς. Βρήκαν ακόμη και την "Αόρατη Εκκλησία" (sic). Είναι όντως απίθανοι. Άρα, κακώς γράφει ο Απ.  Παύλος για έλεγχο των οὐ βλεπομένων πραγμάτων και ότι η πίστη είναι ἐλπιζομένων ὑπόστασις.
Κακό της κεφαλής τους. Οι αρχιμάγειροι της θεοσοφίας ταΐζουν τους οπαδούς φτιάχνοντας μαγιονέζα χωρίς αυγά, σκορδαλιά χωρίς σκόρδο και ταραμοσαλάτα χωρίς ταραμά. Γνώση έχουν, νούν δεν έχουν. Κατακαημένε Σάββα Αγουρίδη, με τη νεοορθόδοξη παρέα σου, πού πήγες κι έμπλεξες.

Γραμμένο σε ένα πράσινο χαρτάκι

Η παγκόσμια κυρίαρχη ελίτ είναι η μια Σιωνιστική Παγκόσμια Τράπεζα, επί του παρόντος ατελής. Ο αρθρογράφος (*) αποφεύγει να την κατονομάσει. Χρειάζεται κάτι να γίνει ακόμη, μια νέα Γιάλτα ας πούμε, όπου οι κεφαλές δεν θα είναι μόνο οι τρεις προηγούμενες. Έχουν μπει και άλλοι παίκτες στη μοιρασιά. Θα την πάθουν, όπως την πάθαμε εμείς μετά τη συμφωνία των δυο κεφαλών. Στάλιν και Τσόρτσιλ συμφώνησαν και μας έβαλαν να σφαχτούμε. Ο πρώτος (Στάλιν) έβαλε πλάτες, αν και συμφωνημένη η μοιρασιά της Ευρώπης, και ο δεύτερος του έδωσε ό,τι ζητούσε. Ζητούσε πολλά.

Όταν τα κυρίαρχα και ανεξάρτητα κράτη, παύουν να έχουν δικό τους νόμισμα και είναι υποχρεωμένα να ζουν με δανεικά - σημ. οι ανάγκες δανεισμού εύκολα κατασκευάζονται - τότε οι πολίτες αυτών των κρατών δεν έχουν κανένα δικό τους περιουσιακό στοιχείο, το οποίο απόκτησαν με την εργασία τους, τον κόπο τους, τη ζωή τους. Τα χρήματα που κέρδιζαν εργαζόμενοι ήταν δανεικά και ο δανειστής, εφόσον ο πολίτης δεν έχει πληροφορηθεί ότι αμείβεται με δανεικό χρήμα, όταν αποφασίσει να πάρει πίσω τα χρωστούμενα - σημ. εκείνος ξέρει πότε θα το αποφασίσει - του τα παίρνει όλα. Έτσι, οι πολίτες γίνονται σκλάβοι και υποχείρια στις ορέξεις του δανειστή. Δηλαδή, της μιας Παγκόσμιας Σιωνιστικής Τράπεζας.

Η "καλοσυνάδα" του αρθρογράφου, έχει βεβαίως και το ιδεολογικό, θεολογικό και φιλοσοφικό, υπόβαθρο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τις μεταμοσχεύσεις. Ξεκίνησαν με την σαφή διάκριση δωρεά σώματος, από ζώντες, και δωρεά πτώματος, από νεκρούς. Στη συνέχεια αυτά τα δυο συμπτύχθηκαν, όταν οι επιστήμονες (με την "καλοσυνάδα" τους) ανακάλυψαν πως υπάρχουν και ζωντανά πτώματα ! Επιστρατεύθηκαν πλείστα όσα επιχειρήματα από τη μεριά των στοχαστών αλλά και των θεολόγων, σε επίπεδο μάλιστα ιεραρχών, προς εμπέδωση και αποδοχή της φιλοσοφικοθεολογικής βλακείας, ή μάλλον κακοποιΐας. Θεάρεστη πράξη ευλογημένη από την εκκλησία, μάς είπαν ότι είναι οι μεταμοσχεύσεις. Δεν δίστασαν μάλιστα οι δικοί μας να το γράψουν : «Ας μη λησμονούμε ότι η λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας στηρίζεται σε μια μεταμόσχευση Θείου σώματος και σε μια μετάγγιση Θείου αίματος εις πάντας αρμούς, εις νεφρούς, εις καρδίαν» (Εγκύκλιος ΔΙΣ 2819, 7/7/2005).

Μετά από αυτά σειρά είχε η θυματοποίηση των κυνηγημένων λαθρομεταναστών, χωρίς ποτέ να μάθουμε ποιοι τους έσπρωξαν να γίνουν λαθραίοι μετανάστες - τώρα πρόσφυγες. Η "καλοσυνάδα" στηρίχθηκε στα φύσει αισθήματα ευσπλαχνίας των ανθρώπων με χριστιανικές καταβολές. Ας θυμόμαστε ότι κάποτε ένας είχε πει : Καλύτερα να κάνουμε έναν λαϊκό ήρωα, παρά να χαθεί το έθνος μας. Σήμερα αυτό άλλαξε. Καλύτερα να θυματοποιήσουμε εκατοντάδες, χιλιάδες ή ακόμη κανένα εκατομμύριο ανθρώπους, παρά να αποτύχει ο στόχος μας : Η οικοδόμησης της δικής μας Παγκόσμιας Αυτοκρατορίας, της νέας Σιών των "καλοσυνάτων".

Οι Σιωνιστές είναι αδίστακτοι, η ψήφος τους ενισχύει, η "καλοσυνάδα" τους δικαιώνει, θεσμός παγκόσμιος η Τράπεζα. Αυτή που γέμισε την υφήλιο με το "in God we trust" γραμμένο πάνω σε ένα πράσινο χαρτάκι.

(*)  Βλέπε άρθρο "Πίσω από την ηλίθια καλοσυνάδα υπάρχει το σχέδιο ενός αποσταθεροποιητικού μηχανισμού", το υπογράφει ο Francesco Lamendola

Η διεστραμένη Παγκόσμια Αυτοκρατορία της μιας Τράπεζας

Η παγκόσμια κυρίαρχη ελίτ είναι η μια Σιωνιστική Παγκόσμια Τράπεζα, επί του παρόντος ατελής. Ο αρθρογράφος αποφεύγει να ...
Posted by Kyprianos Christodoulides on Τρίτη, 12 Μαΐου 2015

Θρησκεία και Αισθητική

Αφού διαβάσετε πρώτα αυτό http://gossiptime.gr/a/6613/ και έχετε χρόνο, δείτε το παρακάτω :

Kyprianos Christodoulides : Κανείς δεν πηγαίνει στην εκκλησία - αν και υπάρχουν πολλοί - για λόγους Αισθητικής. Ούτε αυτός που έφτιαξε τις συνθέσεις με τα οστά, είχε νομίζω αυτή την πρόθεση. Είναι όμως πολύ πιθανό, καθόσον η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία ρέπει προς την Αισθητική.

 Έχουν γραφεί σπουδαία έργα εκκλησιαστικής Μουσικής, είναι γεγονός, τα οποία υποβάλλουν και διεγείρουν το εγγενές θρησκευτικό μας συναίσθημα. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα όμως, κατά τη γνώμη του γράφοντος, αποτυγχάνει, Διότι ο σκοπός της θρησκείας και των άρρηκτα συνδεδεμένων ναών, άρα, του εκκλησιασμού των πιστών - εν προκειμένω εδώ των τουριστών - δεν είναι η ούτως ή άλλως διέγερση του εν πολλοίς ασυνείδητου και έμφυτου συναισθήματος . Είναι η κάθαρση αυτού και η όσο το δυνατόν ανάδυση τούτου στο επίπεδο του συνειδέναι, δηλαδή στο συναίσθημα της υπέρ φύσιν αγάπης, προς επίγνωση του "ο Θεός αγάπη εστί". Βεβαίως, αν και εφόσον ο πιστός δέχεται την εξ αγάπης Δημιουργία του ανθρώπου και εν συνεχεία, της θείας Ενανθρώπησης.

 Τα εξωγενή Αισθητικά παρεμπίπτοντα, κυρίως, όπως τα θαυμάσια εκκλησιαστικά ορατόρια και σε δεύτερη μοίρα οι άλλες εικαστικές εκφράσεις, αποτελούν τροχοπέδη. Η Θρησκεία δεν προσεγγίζεται Αισθητικά, αν προηγουμένως δεν βιώσει ο άνθρωπος με ποιο τρόπο "ο Λόγος σαρξ εγένετο". Με άλλες λέξεις, ο βιωματικός λόγος (και Λόγος) προηγείται και ακολουθούν όλα εκείνα, που συνθέτουν την έκφραση της θείας Λατρείας. Έργο, σημειωτέον, τελειωθέν υπό του Αγίου Πνεύματος - του Τρίτου Προσώπου της καθ΄ ημάς Αγίας, ομοουσίας και αδιαιρέτου, Τριάδος. Η Δύση, ως γνωστόν, έχει ακολουθήσει το δικό της δρόμο.

Η Παραβολή του Ασώτου και ...

... Η απροϋπόθετη αγάπη της Ι. Μ. Πειραιώς

"Την απροϋπόθετη αγάπη του Θεού για τον μετανοούντα αμαρτωλό, που δεν απαιτεί κανενός είδους ικανοποίηση της δήθεν τρωθείσης δικαιοσύνης του και καμίας μορφής ποινική δίωξη, παρουσιάζει με έξοχο τρόπο η γνωστή παραβολή του ασώτου υιού" (*)

κχ
Δεν επιθυμώ να σχολιάσω τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό. Είναι κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο - τα υπόλοιπα καλώς έχουν - διότι επ΄ αυτού στηρίζεται και ο ημέτερος, υποτίθεται ορθόδοξος, οικουμενισμός. Τούτο είναι "η απροϋπόθετη αγάπη του Θεού", κατά τον συντάκτη του άρθρου, ο οποίος δεν θέλει να δει την προϋπόθεση, την οποία ο ίδιος θέτει ευθύς αμέσως. Δηλαδή, "τον μετανοούντα αμαρτωλό", ή ορθότερα και ακριβέστερα, τον ταπεινωθέντα αμαρτωλό. Χωρίς ταπείνωση η μετάνοια είναι "σκότος και ομίχλη ψυχής, εξ’ εννοιών πονηρών και λόγων και πράξεων εμπεσούσα", όπως ακριβώς γράφει ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς ( : τοις πονηροίς λογισμοίς περιεχόμενος - σ.σ. ο αμαρτάνων και στερούμενος του Θείου Φωτός της Χάριτος - πως ίδη την υπό τούτων καλυπτομένην αμαρτίαν ενυπόστατον ; ) .

Και το ερώτημα είναι λοιπόν : Αυτή η απροϋπόθετη αγάπη, του Γραφείου επί των αιρέσεων και παραθρησκειών της Ι. Μ. Πειραιώς, θέτει ή όχι την προϋπόθεση της ταπείνωσης, άμα δε και της μετανοίας ; Είναι ή δεν είναι σύνορο και όριο αυτά τα δυο, προκειμένου ο στερούμενος του θείου Φωτός να γίνει κατά Χάριν μέτοχος του απείρου ελέους και με αυτό της φύσει άφραστης και απερινόητης αγάπης του αγίου Θεού ;

Η Παραβολή του Ασώτου αν είναι κάτι, το μέγιστο, που διδάσκει είναι το "17 εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε ... 18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.  19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου·".
Ας πάψουν λοιπόν οι αναμεταδότες του δήθεν ορθόδοξου οικουμενισμού και πάντως μέλη του Παγκόσμιου Συμβουλίου Εκκλησιών, να μας ζαλίζουν με τα φραστικά ωραιολογήματα της απροϋπόθετης αγάπης, της αγάπης χωρίς σύνορα και δίχως όρους. Και το χειρότερο, να πλανώνται και να μας πλανούν. Η "ορθοδοξία μας" δεν είναι η "ορθοδοξία τους", και εννοώ του οικουμενισμού των μυστικών Λεσχών, των υπόγειων Στοών και των επίγειων Παγκόσμιων Συμβουλίων : πολιτικών, εκκλησιών, θρησκειών, κοινωνιών κλπ.

(*) Βλέπε : https://averoph.wordpress.com/
Άναδημοσίευση άρθρου της Ι. Μ. Πειραιώς, Γραφείο επί των Αιρέσεων και  Παραθρησκειών, με τίτλο : "Η αμαρτία, η μετάνοια και η εξομολόγηση στον Παπισμό και στην Ορθοδοξία μας" 

Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ

Orthodox Voice - Ορθόδοξη Φωνή: ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΝ:

και Αναδημοσίευση εδώ, ο υπότιτλος είναι του γράφοντος την αναδημοσίευση :

Θεολογία και η κατά κόσμον Φιλοσοφία

Οι φιλόσοφοι ονομάζονται σήμερα στοχαστές

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΩΝΗ - Orthodox Voice
Ξενιτευμένος ορθόδοξος χριστιανός, με άγχος στην ψυχήν, επανήλθε στην πατρώαν γην της Ελλάδος, ύστερα από δεκαετή παραμονήν εις την Δύσιν, όπου εσπούδαζε φιλοσοφίαν. Του συνέστησαν κάποιον μοναχό-Γέροντα ασκητήν του Αγίου Όρους, δια να εύρη λύσιν εις τα προβλήματά του, που δεν του την έδιδε η φιλοσοφία. Με τον φιλόσοφον αυτόν συνηντήθην εις το ασκητήριον του Γέροντος αυτού μετά τας αγίας εορτάς της θεοφανείας εν ανθρώποις. Ο ασκητής ήτο παλαιός φίλος, τιμώμενος δια την αγιότητα του βίου του και την ένθεον σοφίαν του. Καταγράφω και παραδίδω τον διάλογον πιστώς, όπως τον απετύπωσα σε σημειώσεις και όπως διεξήχθη μέσα στην βαθείαν σιωπήν της ερήμου του Άθω, σε δύο διαστήματα, την νύκτα και την αυγήν, με το φως της κανδήλας μόνον. (Π= προσκυνητής Γ= γέροντας)

- Π : Γέροντα, είμαι γεμάτος ερωτήματα, αμφιβολίας, απελπισίαν δι’ όλα. Συνεχώς σκέπτομαι. Η σκέψις μου κανένα πρόβλημα δεν μου λύει. Τα προβλήματά μου είναι προσωπικά, αλλά με απασχολούν και γενικώτερα, άλλα μεταφυσικού περιεχομένου και άλλα εγκοσμίου. Σεις ημπορείτε να με βοηθήσετε;
- Γ :  Εγώ όχι, απήντησε ο ασκητής. Ο Θεός ναι.
- Π : Αφού θα ομιλώ με σας πως θα βοηθήση ο Θεός;
- Γ :Αυτό ίσως το καταλάβετε αργότερα. Τώρα τι θέλετε να σας είπω;
- Π : Γέροντα, σας εξέθεσα την κατάστασίν μου. Ευρίσκομαι παγιδευμένος από τον ίδιον τον εαυτόν μου, από την σκέψιν μου. Υπάρχει διέξοδος από το χάος μου;
- Γ : Είσθε παγιδευμένος, είπεν ο Γέροντας. Εάν θελήσετε υπάρχει διέξοδος. Εάν δεν θελήσετε δεν υπάρχει.
- Π : Πως είναι δυνατόν να μη θέλω, αφού διήνυσα τόσα χιλιόμετρα να έλθω εδώ, ακριβώς γιατί ζητώ διέξοδον;
- Γ : Θέλετε ναι, αλλά το ζήτημα είναι αν θέλετε όσον απαιτείται, δια ν’ απαλλαγήτε από το χάος σας. Λοιπόν, είσθε γεμάτος ερωτήματα, αμφιβολίας, απελπισίαν δι’ όλα. Το λάθος ευρίσκεται εις το ότι σκέπτεσθε. Σταματήστε να σκέπτεσθε και όλα θα φύγουν.
- Π : Η σκέψις είναι κακόν, Γέροντα;
- Γ : Η σκέψις, το σκέπτεσθαι, είναι θείον δώρον. Αποτελεί την ευγενεστέραν λειτουργίαν της θεοπλάστου ψυχής. Όταν όμως η ψυχή είναι κακοποιημένη από τα πάθη, τότε η σκέψις είναι μία ανάλογος προς τα πάθη εκδήλωσις. Είναι μία σκέψις αρρωστημένη και φυσικά προκαλούσα συνεχώς αναπάντητα ερωτήματα, αλύτους απορίας, προβλήματα, απελπισίαν και χάος ψυχικόν.
- Π : Πως όμως, Γέροντα, άνθρωποι εμπαθέστατοι δεν αισθάνονται αυτά που αισθάνομαι εγώ;
- Γ : Διότι δεν σκέπτονται σαν κι’ εσάς. Σκέπτονται, βεβαίως, αλλά τόσον και τέτοια πράγματα, ώστε να μη φθάνουν στο ιδικόν σας σημείον, διότι προτιμούν τας αυταπάτας.
- Π : Ώστε να παύσω να σκέπτωμαι τα θέματα που μου προκαλούν το άγχος;
- Γ : Καμμία σωστή σκέψις δεν προκαλεί άγχος. Αντιθέτως πηγάζει ευεξίαν ψυχικήν, χαράν, ελευθερίαν και υπό τινας προϋποθέσεις, γεννά υψηλάς καταστάσεις. Και συγκεκριμένως, ποία σκέψις σας προκαλεί στενοχωρίαν και άγχος;
- Π : Γέροντα, ενδιέτριψα περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια εις την φιλοσοφίαν και είναι τόσες οι απαντήσεις που δίδει σε μεταφυσικά θέματα, ώστε να μη δύναμαι να πάρω μίαν θέσιν. Που ευρίσκεται η αλήθεια; Εξ άλλου με συγκλονίζουν ένα πλήθος θεμάτων, όπως σας είπα, σε εθνικήν και παγκόσμια κλίμακα. Σκέπτομαι που πηγαίνει αυτός ο κόσμος και πως ημπορεί να εύρη δικαίωσιν. Σεις, Γέροντα, πως τα βλέπετε αυτά; 
- Γ : Όχι μόνον δεν θα εύρετε την αλήθειαν, αδελφέ, με τα μέσα που διαθέτετε, αλλά και αν σας είπω ποία είναι η αλήθεια, που ελευθερώνει, πάλιν δεν θα την εννοήσετε, εφ’ όσον θα διατελήτε υπό την επίδρασιν φιλοσοφικών μεθόδων και των ανθρωπίνων παθών. Απόδειξις, ότι παρά τας εναγωνίους προσπαθείας σας, έχετε περιέλθει εις αγχώδη κατάστασιν. Και θα σας είπω αμέσως, ότι καμμία φιλοσοφία δεν λυτρώνει τον άνθρωπον, διότι εκτός ότι είναι αδύνατος η γνώσις της αληθείας δια της φιλοσοφίας, αλλά και μέσα στην φύσιν της υπάρχει η αμφιβολία. Μόνον δια της πίστεως, αγαπητέ, δυνάμεθα να ίδωμεν καθολικώς και μέσα εις το φως της αληθείας τα πράγματα, υπό την όρασιν της οποίας λυτρούμεθα.
- Π : Γέροντα, είπεν ο φιλόσοφος, επιθυμώ να πληροφορηθώ πως είναι δυνατόν να βλέπη κανείς εκτεταμένην και πολύμορφον αθλιότητα και να μη θλίβεται βαθύτατα; 
 - Γ : Να σας απαντήσω. Εάν δεν υπήρχεν άλλος κόσμος από τον κοινόν παραδεκτόν και εάν δεν εβλέπαμε τον κοινώς παραδεκτόν κόσμον με τα μάτια της Ορθοδόξου πίστεως, ασφαλώς θα απελπιζώμεθα. Και εξηγούμαι. Ένας που δεν βλέπει παρά μόνον τον αισθητόν κόσμον και σκέπτεται χωρίς πίστιν εις τον Θεόν, εάν δεν συμβαίνει να έχη φυσικώς μέσα του και την αίσθησιν του δικαίου, του καλού, της φιλανθρωπίας, είναι βέβαιον, ότι θα δημιουργούσε στην ψυχήν του δυστυχίαν. Αν μάλιστα συνέβαινε αυτός να ηγωνίζετο και δια την επικράτησιν του δικαίου και του καλού, η δυστυχία του δεν θα είχε τέλος, διότι θα έβλεπε την ιστορίαν να επαναλαμβάνη εαυτήν, οι κόποι του να χάνωνται και η απογοήτευσις να παίρνει την θέσιν των ελπίδων του. Ο Ορθόδοξος πιστός όμως έχει άλλα κριτήρια. Δεν βλέπει τον παρόντα κόσμον με την ηθικήν αταξίαν του, ειμή υπό το πρίσμα της πίστεώς του εις Θεόν αγαθόν, εν Ιησού Χριστώ. Κι’ έτσι όχι μόνον ερμηνεύει τον κόσμον σωστά, αλλά γνωρίζων την δομήν και την ποιότητά του δεν παρασύρεται από την φαντασίαν. Δηλαδή γνωρίζει τα όρια του εφικτού από του ανεφίκτου. Και ακόμη, επειδή ο χώρος του ανεφίκτου καταλαμβάνει το μείζον της ζωής, δεν δαπανά ματαίως τον πολυτιμώτατον χρόνον του και τας θειοτάτας δυνάμεις της ψυχής του εις την θήρευσιν χιμαιρών, όπως συμβαίνει με πολλούς και αξιολόγους μάλιστα ανθρώπους.
- Π : Παρακαλώ, Γέροντα, ποιες είναι οι χίμαιρες αυτές κατά την γνώμην σας, ποια είναι η δομή και η ποιότης του κόσμου και ποια είναι τα όρια του εφικτού από του ανεφίκτου, που αναφέρατε;
- Γ : Χίμαιρες εις την βάσιν των δεν είναι, αλλά αποβαίνουν χίμαιρες, όχι μόνον από αυτήν την δομήν του κόσμου, αλλά και από τον τρόπον με τον οποίον θηρεύονται και ακόμη εις τον βαθμόν που επιζητούνται. Και αυτές είναι η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ελευθερία, η δημοκρατία, η ισότης, η ευτυχία και όλα αυτά που ο κόσμος ονομάζει ιδανικά και τιμά ως βάσεις κοινωνικάς.
- Π : Γέροντα, σας ομολογώ, ότι φιλοσοφώ χρόνια πολλά επί των αξιών αυτών της ζωής και δύναμαι να είπω πως ακόμη δεν κατώρθωσα να σταθεροποιήσω τα συμπεράσματά μου. Φρονώ όμως, ότι αξίζει να αγωνισθή κανείς δια την επικράτησίν των.
- Γ : Με κάνετε να γελάσω, φίλτατε, με την τόσον διαδεδομένην αυτήν παραπλάνησιν. Βεβαίως έχομεν ιστορίαν του λεγομένου πολιτισμού, η οποία μαρτυρεί προόδους τόσον του ατόμου, όσον και των κοινωνιών. Όπως προανέφερα, θεωρώ χιμαίρας τα «ιδανικά» αυτά, διότι στερούνται υποστάσεως εις την περιοχήν που τοποθετούνται. Δηλαδή ενώ αυτά έχουν αναφοράν εις την φύσιν της ανθρωπίνης ψυχής, που ζητεί και δικαιοσύνην και ελευθερίαν και ισότητα και ειρήνην και επομένως αποτελούν κοινάς υποστατικάς εμπειρίας, ως δέον, όμως απουσιάζουν από τας ψυχάς ως εμπειρίαι και καταστάσεις. Τούτο όμως δεν εμποδίζει τα πλήθη των ουτοπιστών να θέλουν τας εξωτερικάς μορφάς των, ως ένα νόμισμα άνευ αντικρύσματος. Γι’ αυτό νομίζω, ότι η δίψα των αξιών αυτών από τα πλήθη, που εσωτερικώς τας στερούνται, αποτελεί τεκμήριον μεταφυσικών πόθων, που έχασαν τον προσανατολισμόν των και στρέφονται εκεί που δεν υπάρχουν.
- Π : Και φρονείτε, Γέροντα, ότι οι άνθρωποι πρέπει να παραιτηθούν της προσπαθείας των δια την βελτίωσιν των κοινωνικών θεσμών;
- Γ : Ήδη απήντησα. Αλλά θα επαναλάβω, ότι ο χριστιανισμός δεν ενθαρρύνει τας αυταπάτας, επειδή αξιολογεί την ζωήν εν σχέσει προς την άλλην ζωήν, προς την «ετέραν πόλιν». Η περιοχή της παρούσης ζωής είναι χρονικώς και ποιοτικώς αποπνικτική χωρίς συνάρτησιν της μελλούσης. Δηλαδή η επιδίωξις των «ιδανικών» προσδιορίζεται από την γνώσιν και την μεθοδολογίαν δια την κατάκτησιν της αιωνίου ζωής. Χωρίς λοιπόν την προϋπόθεσιν αυτήν κάθε αγών, και ως γνώσις και ως μέθοδος, διαστρέφει τον άνθρωπον, οπότε κανείς, αντί να αναδεικνύεται ένα ιδανικόν πλάσμα πάσχον υπέρ του καλού, μεταβάλλεται εις ένα ενστικτώδες ον, γεγονός που γίνεται απτόν εις τους έχοντας εκλεπτυσμένην την αίσθησιν, ενώ εις τους πολλούς φαντάζει ως τραγικός ήρως, που δημιουργεί ιστορίαν.
- Π : Λοιπόν, Γέροντα, ποίον το δέον;
- Γ : «Εγγύς σου το ρήμα». Σεις μόνος σας έχετε ήδη απαντήσει κατά τρόπον δραματικόν με το άγχος σας, όπως και ο κόσμος όλος με την τραγωδίαν του, διότι περιωρίσατε την ζωήν εις τον στενώτατον χώρον της φυσικής αισθήσεως και σκέψεως. Και η γη είναι και πλατειά και στενή, είναι και κόλασις και παράδεισος. Είναι στενή και κόλασις όταν ζώμεν μόνον δι’ αυτήν. Και είναι πλατειά και παράδεισος, όταν ζώμεν δια την άλλην, όχι ολιγώτερον πραγματικήν από αυτήν. Αυτή είναι μία σαφής διαχωριστική γραμμή δύο διαφορετικών τρόπων ζωής, που παράγουν ανάλογα αποτελέσματα που καθορίζουν την στάσιν μας, τις σκέψεις μας, τα «ιδεώδη» μας, τας μεθόδους μας, τα συναισθήματά μας, τας εξομολογήσεις μας, τους προσανατολισμούς μας, τις αγάπες και τους έρωτές μας, την ποιότητα των πράξεών μας.
- Π : Με αυτήν την οξείαν τομήν που εχαράξατε, Γέροντα, οδηγούμεθα εις την διπλήν θεώρησιν των πάντων, άλλοι να βλέπουν έτσι και άλλοι αλλοιώς. Αλλά είναι ορθόν και επιτρεπτόν να διχοτομήσωμεν την ιστορίαν;
- Γ : Και αγνοείτε, φίλτατε, ότι η ιστορία είναι ήδη διχοτομημένη με την είσοδον, εις την ιστορικήν περιοχήν, του υπεριστορικού Θεού, εν τω προσώπω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού; Πως, φιλόσοφος σεις, ερευνητής της ιστορίας του κόσμου, δεν είδατε την πυρίνην διαχωριστικήν γραμμήν εις την ζωήν των ανθρώπων; Πως δεν είδατε τας δύο διαφερούσας ιστορίας με τα ανάλογα χαρακτηριστικά των;
- Π : Ώστε η εντεύθεν της πυρίνης διαχωριστικής γραμμής ιστορία με τις αθλιότητές της, αλλά και με τα αθλήματά της είναι άχρηστη; Δηλαδή δεν αξίζει να δρα κανείς υπέρ του συνόλου είτε εθνικόν είναι αυτό είτε υπερεθνικόν; Κι’ ακόμη, Γέροντα, κάποτε ο κόσμος δεν θα τρυγήση τους καρπούς της κοπιώδους πολιτιστικής γεωργίας του;
- Γ : Εάν, φίλτατε, μέσα εις την εγκόσμιον ιστορίαν υπάρχουν τα «ιδανικά», υπέρ των οποίων γίνονται και οι αγώνες, μη αμφιβάλλετε ότι πρόκειται περί στόχων που δεν ελευθερώνουν τον άνθρωπον. Δια να διαστείλω οξέως τας δύο ιστορίας, την φύσιν των και τας ενεργείας των, θα έπρεπεν να χρησιμοποιήσω μίαν από τας δύο γλώσσας που μου προσφέρονται. Η μία είναι η Θεολογική, την οποίαν, υπό τας παρούσας επιδράσεις σας, είναι πολύ αμφίβολον αν την εννοήσετε. Η άλλη είναι περισσότερον προσιτή εις υμάς είναι η γλώσσα της φιλοσοφίας του Χριστιανισμού, την οποίαν η δυτική σκέψις ιδιαιτέρως εκαλλιέργησε.
- Π : Ευχαρίστως να ακούσω την δευτέραν γλώσσαν, Γέροντα. 
- Γ : Λοιπόν σας αναφέρω ένα κείμενον ενός δυτικού Θεολόγου, σχετικόν με το θέμα μας. «Αυτά είναι τα μεγάλα γεγονότα – τα θεία – του παρόντος κόσμου. Πολύ μεγαλύτερα από τα μεγάλα έργα του στοχασμού ή της επιστήμης, από τις μεγάλες νίκες ή τις μεγάλες επαναστάσεις. Αυτά τα τελευταία αποτελούν την φαινομένην ιστορίαν, αλλά δεν κατέρχονται ως τα βάθη της πραγματικής ιστορίας. Είναι μεγαλεία της νοητικής και της υλικής τάξεως. Αλλά τα μυστήρια του Χριστιανισμού είναι τα μεγαλεία της πνευματικής, της υπερφυσικής αγάπης».
- Π : Εις τι συνίστανται αυτά;
- Γ : Ο Ιησούς Χριστός, λέγει ένας Χριστιανός φιλόσοφος, δεν έκανε μεγάλες εφευρέσεις, αλλά ήτο άγιος, άγιος, άγιος· άγιος στους ανθρώπους και φοβερός εις τους δαίμονας. Αυτό δεν το έχομε καταλάβει καλά και γι’ αυτό εντυπωσιαζόμεθα από τα σαρκικά ή διανοητικά μεγαλεία και μεταβάλλομεν εις είδωλα την Επιστήμην, το Χρήμα, την Ιστορίαν, το Κράτος και γενικώς τον Πολιτισμόν.
- Π : Ώστε αρνείται ο Χριστιανισμός τον εγκόσμιον άνθρωπον και τας γηϊνας ανάγκας του, Γέροντα;
- Γ : Όχι, αλλά αξιολογεί τον άνθρωπον και τας ανάγκας του εν σχέσει με το έργο του Θεού εις την γην χάριν του ανθρώπου, δηλαδή την θέωσίν του και την έλευσιν της Βασιλείας του Θεού, η οποία θα έλθη ασχέτως με την θέλησιν των ανθρώπων. Και όπως λέγει τις, «η νίκη επραγματώθη. Η Εκκλησία αγωνιζομένη δια να σώση όσους δύναται περισσοτέρους ανθρώπους, ετοιμάζεται δια να εορτάση τα επινίκεια. Η νίκη είναι η Ανάσταση του Χριστού. Δεν πρέπει να λησμονώμεν ότι συνανέστημεν και ημείς. Δια τούτο πρέπει να αγρυπνώμεν δια να μη εκπέσωμεν της Αναστάσεως…».
- Π : Ώστε, λοιπόν, Γέροντα, ουδαμού υπάρχει σωτηρία και λύτρωσις από το ανθρώπινον πρόβλημα, πλην της Εκκλησίας;
- Γ : Να συναγάγετε μόνος σας το συμπέρασμα. Ο κόσμος, φίλτατε, δεν είναι από την φύσιν του κακός. Γίνεται από την διάθεσίν του κακός και εισέρχεται θεληματικά εις την δαιμονικήν περιοχήν, όπου υπάρχει το άγχος της κολάσεως, όσον και αν εξωτερικώς φαίνεται λαμπερός. Και φρονώ, ότι ο κόσμος, μη έχων ζωήν αληθινήν μέσα του, δεν θα αργήση να παρουσιάση και εξωτερικώς την ενδημούσαν στην ψυχήν του νεκρότητα. Και έτσι θα τρυγήση, βεβαίως, τους καρπούς της πολιτιστικής του γεωργίας, που κι’ εσείς περιμένετε.
- Π : Εάν, Γέροντα, εδεχόμην αυτά που λέτε ως αληθή, τότε ημπορώ να ερωτήσω εάν υπάρχη καμμία λύσις, εφ’ όσον, βεβαίως, δεν πρέπει να αντιμετωπίζωμεν μοιρολατρικώς τους κινδύνους που υπαινίσσεσθε;
- Γ : Αναμφιβόλως λύσις υπάρχει. Είναι αυτή που ανέφερα· η Εκκλησία, η οποία ετοιμάζεται δια να εορτάση τα επινίκεια. Αυτή είναι η σωστική κιβωτός δι’ ολόκληρον τον κόσμον. Αλλά το πρόβλημα είναι, αν η διακεχυμένη αχλύς, αυτό το γλαύκωμα που επικάθεται εις τους οφθαλμούς των ψυχών, αποδειχθή ασθενέστερον από την δύναμιν της λάμψεως του Θεού, που καλεί εις αλλαγήν του νου, εις μετάνοιαν και σωτηρίαν και θέωσιν, αντί της αυτοκαταστροφής που έρχεται και του αιωνίου ερέβους, που περιμένει όσους δεν έχουν στην ψυχήν των φως.-