Η έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις θρησκευτικές ελευθερίες

Όπως έγινε γνωστό από τα δημισιεύματα στον Τύπο και στο Διαδίκτυο, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδωσε κι εφέτος την ετήσια έκθεση για τις θρησκευτικές ελευθερίες στις διάφορες χώρες. Μεταξύ αυτών η Ελλάδα και είδαμε ότι μας έβαλαν καλό βαθμό. Στα αξιολογικά κριτηρία συμπεριλαμβάνεται και η συνδρομή κάθε χώρας στις κατ΄ έτος εκδηλώσεις προς μνήμην των θυμάτων του ολοκαυτώματος.

Συγκεκριμένα διαβάσαμε: "Για την αντιμετώπιση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα κρίνεται θετικά και εφέτος η επίσημη υποστήριξη εκδηλώσεων και εκδόσεων για την μνήμη του Ολοκαυτώματος, ωστόσο επισημαίνεται αύξηση των κρουσμάτων αντισημιτισμού και βανδαλισμών μετά τις ισραηλινές επιθέσεις στη Γάζα και συνέχιση κοινωνικών εκφάνσεων αντισημιτισμού (δικαστική δίωξη και αθώωση του συγγραφέα Κ. Πλεύρη για το βιβλίο του, αντισημιτικές απόψεις ηγέτη του ΛΑΟΣ Γ. Καρατζαφέρη, και γελοιογραφίες στις εφημερίδες Ελευθεροτυπία και Ριζοσπάστης).".
 

Νομίζω, ένα θέμα που τίθεται εντελώς στο περιθώριο, αφού το επικαλύπτει η εξιχνίαση, ο εντοπισμός και η  περιγραφή των κρουσμάτων της αντισημιτικής έκφανσης, είναι ότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς καλούμαστε να τιμήσουμε με την επιβεβλημένη, πλέον, συμμετοχή των περισσότερων χωρών στην "ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος". Τι μας θυμίζει ;  Μόνο  ότι κάποιες χιλιάδες  άνθρωποι δολοφονήθηκαν εντελώς αναίτια λόγω της φυλής τους; Ότι τα θύματα αυτά θυσιάστηκαν στο βωμό τις ελευθερίας ή μήπως επειδή είχαν διαφορετικές θρησκευτικές πεποιθήσεις;


Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να είναι περισσότερα. Προτίμησα αυτά, διότι δεν βρίσκω άλλα ικανότερα να στοιχειοθετούν τον όρο "Ολοκαύτωμα".  Δεν θα διαφωνούσε κανείς, μου φαίνεται, αν υποστήριζε ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι θανατώθηκαν χωρίς λόγο. Ούτε και ότι "ήχθησαν προς σφαγήν" λόγω διαφορετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Αλλά δεν θα έλεγα ότι θυσιάστηκαν για την ελευθερία και παραπέρα για την Δημοκρατία.  Μια άλλη παράμετρος της ελευθερίας πρέπει να αναζητήθεί, αν πραγματικά οφείλουμε τιμή στη μνήμη αυτών των ανθρώπων.


Ποια είναι αυτή η παράμετρος δεν είναι δύσκολο να τη βρούμε. Οι άνθρωποι αυτοί υπήρξαν θύματα μιας αδίστακτης πολιτικής - διπλωματικής ραδιουργίας και μιας ανατριχιαστικής επιστημονικής ανοησίας. Η μεν διπλωματία γνώριζε πολύ καλά τις επεκτατικές/κυριαρχικές βλέψεις του ολοκληρωτικού γερμανικού καθεστώτος- με δήθεν έμβλημα εθνικό - που είχε κάνει την εμφάνισή του εκείνα τα χρόνια. Αλλά δεν αντέδρασε ή τουλάχιστον, δεν προσπάθησε να αποδυναμώσει τον πανίσχυρο στρατιωτικό μηχανισμό που είχε αρχίσει να σχηματίζεται και να επανδρώνει το πολιτικό προσωπο της Γερμανίας. Το τραγικό είναι ότι τον ενίσχυσε.

Από την άλλη μεριά, είχαμε και τις τερατώδεις επιστημονικές θεωρίες που σχετίζονταν με την κληρονομικότητα. Οι μάγοι των εργαστηρίων (Mendel 1822-1884) ανακάλυψαν τους νόμους της κληρονομικότητας και νόμισαν ότι έλυσαν πολλά, αν όχι όλα, από τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η Ιατρική. Ο εικοστός αιώνας, ήταν ο αιώνας που οι ανακαλύψεις θα εφαρμόζονταν στην πράξη με την τραγική κατάληξη των θαλάμων αερίων.
Φορείς των παθολογικών γονιδίων θεωρήθηκαν φυλές με παρελθόν, που ανάγοντο στα βάθη των αιώνων, λόγω των συχνών φαινομένων ενδογαμίας. Αυτές ήταν υπεύθυνες για την μεταδοτικότητα πληθώρας νοσημάτων και έπρεπε ή να εγκαταλείψουν το έδαφος της Γερμανίας, όπου ένα νεο είδος ανθρώπου θα έκανε την εμφάνισή του, ή να εξοντωθούν. Και εξοντώθηκαν επειδή παρέμειναν. Ο πόλεμος δεν τους άφησε να φύγουν.
Ποιοι επιστήμονες εκείνο τον καιρό όρθωσαν ανάστημα, ώστε όλες αυτές οι ανοησίες για νέους υγιείς ανθρώπους, να λάβουν την άγουσα για απόρριψη ή έστω αναθεώρηση. Αναφέρομαι βέβαια στις 2 με 3 πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Ουδείς αντέδρασε. Διότι ενδόμυχα όλοι περίμεναν να δουν το "θαύμα" των διασταυρώσεων υγιών γονιδίων.

Αν λοιπόν οφείλουμε να θυμόμαστε το Ολοκαύτωμα, θα πρέπει εκεί να δώσουμε τη βαρύτητα και όχι στα φαινόμενα αντισημιτισμού. Που τα αναπαράγει ανόητα η επισταμένη εξιχνίαση παντός μη αποδίδοντος την οφειλομένη "μνήμη θανάτου". Η  μνήμη θανάτου αυτών των ανθρώπων, είναι μνήμη μιας εγκληματικής διπλωματίας, και ενός εξίσου απάνθρωπου επιστημονισμού, πράγματα που δυστυχώς κάνουν πάλι την εμφάνισή τους σήμερα. Απόδειξη η πλανητική επικράτηση ενός κυρίαρχου πολιτικού δόγματος, που μας επιβάλλει τις δικές του δημοκρατικές συντεταγμένες σκέψης, έκφρασης και συμπεριφοράς. Το ίδιο δόγμα επικρατεί και στο χώρο της επιστήμης και δεν νομίζω ότι υπάρχουν αμφιβολίες.

Για τη σημαία

Οι γνωστοί και ποικίλων αποχρώσεων πράκτορες του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης (σημ. είναι αυτοί που τους ψηφίζουμε) με αυτό που θα δουν, τη σημαία που έφτιαξα και δείχνω, θα βγούν να πουν για "ταγματασφαλίτες",
"γερμανοτσολιάδες" και "δοσίλογους". Μπορεί, μάλιστα, κάποιος με κιτρινόμαυρη απόχρωση, που μας πηγαίνει στα θρησκευτικά και τα δήθεν ορθόδοξα, να έλεγε τα ίδια με ό,τι γράφτηκε "αιρετικώς και ανώνυμα" για το φλάμπουρο που οι Μοναχοί του Εσφιγμένου έχουν αναρτήσει στο Μοναστήρι τους : Τη μαύρη σημαία με την επιγραφή "Ορθοδοξία ή θάνατος" :

"Είναι λοιπόν να μη θυμίζει πειρατική σημαία η μαύρη σημαία με τη φράση «Ορθοδοξία ή θάνατος»; Η Ορθοδοξία (=ελευθερία) δεν διεκδικείται με ταμπουρώματα, αλλά με γιουρούσια, όπως στο Μεσολόγγι και τι σόι θάνατος είναι αυτός, όταν με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να ζήσουμε μέσα στο κάστρο μας;".

Αυτά  μας έλεγε ο πραγματικός ορθόδοξος, "αιρετικώς" και "ανώνυμα", όπως συνηθίζεται, στα διάφορα ιστολόγια. Πειρατές του θυμίζουν οι εγκλωβισμένοι στο Μοναστήρι και η Ορθοδοξία, είναι γι΄ αυτόν ταυτόσημη έννοια της ελευθερίας. Και οπωσδήποτε, με "γιουρούσια" αλά Μεσσολόγγι! Τι να του πει κανείς; Έχει κανένα νόημα όταν δεν καταλαβαίνει ότι η Ορθοδοξία σημαίνει Αλήθεια; Έχει κανένα νόημα, όταν όλα αυτά τα χρόνια, που διαφωτιστήκαμε από τα φώτα του Διαφωτισμού, βγάλαμε από την Ορθοδοξία την Αλήθεια και βάλαμε στη θέση της την ελευθερία; Πώς είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος να καταλάβει ότι η ελευθερία του κόσμου, "ως επικάλυμμα της κακίας" έχοντας την ελευθερία, τον έχει αλλοτριώσει; Οι εγκλωβισμένοι Μοναχοί προτάσσουν την ελευθερία από την αμαρτία, την ελευθερία που σώζει ψυχές, γιατί αυτή την ελευθερία μας δώρησε ο Χριστός. Αυτή είναι η Αλήθεια, αυτή είναι η Ορθοδοξία. Δεν μας χάρισε την ελευθερία του κόσμου, στο όνομα της οποίας γίνονται σήμερα τα χειρότερα εγκλήματα.

Θέλει και "γιουρούσια" αλά Μεσολόγγι ο ακραιφνής λάτρης της ορθοδοξίας. Αν έβλεπε τους Μοναχούς να σφάζονται, τότε θα τους παραδεχόταν. Θα τους ονόμαζε αγίους, θα τους άναβε κεριά, θα έκανε και ταξίματα, καμιά φορά,  λες και όλα αυτά δεν έγιναν. Θέλει να ξαναγίνουν, μάλιστα, από βαπτισμένους και μυρωμένους αδελφούς ορθόδοξους Χριστιανούς!

Τι κάνουμε τώρα; Να θαυμάσουμε ή να σκύψουμε το κεφάλι από ντροπή για το κατάντημα της Θρησκείας μας;

Φαντάσου!!! "Imagine" στα Αγγλικά

Αν θέλετε να ακούσετε τις "φωνές των μαρτύρων",  Χριστιανοί-θύματα που τους βασανίζουν ή σφάζουν οι Μουσουλμάνοι, δεν έχετε άλλο να κάνετε από το να παρακολουθήσετε τα παρακάτω links στο YouTube. Συγκολνιστικά πράγματα! Μην τυχόν όμως και κάνετε τον κόπο να θυμηθείτε αυτά που έγιναν πρόσφατα στη Σερβία, όπου οι "απελευθερωτικές" βόβες έγραφαν πάνω "Happy Easter Serbs". Μην κάνετε τον κόπο να θυμηθείτε το Βιετνάμ. Μην κάνετε τον κόπο να θυμηθείτε το Ιράκ, όπου οι "απελευθερωτές" απολαμβάνουν τώρα τους καρπούς της ελευθερίας που χάρισαν στους Ιρακινούς. 500.000 σκοτώθηκαν στον πόλεμο κι άλλοι τόσοι αυτοί που μεταξύ τους σφάχτηκαν. Αυτές είναι μνήμες απαγορευμένες.

Φτάνει. Ως εδώ και όχι άλλη υποκρισία. Οι Μουσουλμάνοι που σφάζουν τους Χρσιστιανούς και οι Χριστιανοί που απελευθερώνουν τους Μουσουλμάνους, φτιάχνοντας Κόσοβο, Τουρκοκυπριακό κράτος κλπ. κλπ. είναι ίδια "πάστα". Δεν μας ξεγελάνε.

http://www.youtube.com/watch?v=OXjlkaM-ikY
http://www.youtube.com/watch?v=2eKOB1ZPGnk
http://news.bbc.co.uk/2/hi/asia-pacific/4387604.stm

Μας προκαλούν "να φανταστούμε" (imagine). Κι εμείς αυτό κάνουμε.

Οι εκλεκτοί και ο όρκος

Το Ευαγγέλιο δεν λέει μόνο να μην ορκιζόμαστε. Λέει το "και πατέρα μη καλέσετε υμών επί της γης", λέει το "μηδέ κληθήτε καθηγηταί" και το "ημείς δε μη κληθήτε ραββί", λέει ακόμη και ο Απ. Παύλος "γυναικί δε διδάσκειν ουκ επιτρέπω" κλπ.
Επειδή όμως το Ευαγγέλιο δεν πρωτοστατεί στη ζωή μας - πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε; - ειδικά δε σε αυτούς που άρχουν και σε εκείνους που μας ποιμαίνουν, γίνεται η παραχώρηση να ορκιζόμαστε παραβλέποντας εύλογα και τα υπόλοιπα. Έτσι, άλλοι νομίζουν ότι αυτά ξεπεράστηκαν ή ότι δεν χρειάζονται, έτεροι δε  "τα μαζεύουν"  και συμβιβάζονται: Λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο και πάντως είμαστε εντάξει.

Αλλά δεν είμαστε. Ούτε και πρόκειται να γίνουμε, όντας δέσμιοι ενός κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, που επιβάλλει στους εκλεκτούς του να ομνύουν, βάζοντας την παλάμη (σημ. ή τα δάκτυλα, όπως είδαμε πρόσφατα) στο Ευαγγέλιο, όταν πρόκειται για τους φέροντες την χριστιανική ιδιότητα. Υπάρχουν και οι σχετικά άλλες παραλλαγές. Αυτοί είναι σήμερα οι κυρίαρχοι.

Ορκίζονται λοιπόν στον αποκεκαλυμένο Τριαδικό Θεό. Αυτόν όμως οι εκλεκτοί τον απορρίπτουν. Προτιμούν την ανώτερη δύναμη που κυβερνά το Σύμπαν, είναι δε κοινή για όλους τους ανθρώπους. Πηγή της είναι ο ιστορικός Ιεχωβά των Ιουδαίων, ο οποίος κάνει την παραχώρηση σήμερα να "γνωρίζεται" και πέραν των αποδεκτών προφητών. (Παρένθεση, ένας εξ αυτών είναι και ο Ιησούς, κατά άκραν προς τους προτεστάντες οικονομίαν των ιδιοκτητών του Ιεχωβά).

Αλλά ισότιμοι των προφητών είναι πλέον (σημ. να, άλλη μια παραχώρηση των ιδιοκτητών) και οι απανταχού "θεότητες". Όλοι, θεότητες και προφήτες, ομιλούν τη γλώσσα της ανώτερη δύναμης, με το δικό τους τρόπο έκαστος, και όλοι μαζί συνθέτουν τον επερχόμενο θεό της Νέας Τάξης πραγμάτων. Δηλονότι του ελευθεροτεκτονισμού - σαφέστερα του Σιωνισμού - το ορατό κέντρο του οποίου πρόκειται να είναι η Ιερουσαλήμ. Οψόμεθα.

Ως προς το αν πρέπει να καταργηθεί ή να παραμείνει ο όρκος, θα απαντούσα, εδώ που φτάσαμε, δεν έχει κανένα νόημα το ερώτημα. Εκτός άλλων, μάλιστα, όταν δε ξέρουμε γιατί το θέτουμε, και παραλείπω τα "άλλα". Η επιβεβαίωση της αξιοπιστίας και της ευθύνης μας είναι οι λόγοι που τον επιβάλλουν και αυτά, είναι δυσεύρετα πράγματα. Σημαίνει ακόμη δέσμευση. Όχι βέβαια προεκλογική, ούτε υποκειμενική, όπως είναι η επίκληση της προσωπικής μας τιμής ή συνείδησης. Είναι δέσμευση έναντι μιας κοινά (εξ αντικειμένου) αποδεκτής και σαφώς καθορισμένης αρχής, η οποία όμως δεν μπορεί να μας  αποδεσμεύει.

Εμείς, τόσο στον πολιτικό, όσο και στον εκκλησιαστικό χώρο εγκαταστήσαμε την ελευθερία. Ευνόητοι οι λόγοι και θα παρακαλούσα να συμπεριληφθεί εδώ και ο επιστημονικός. Για ένα μόνο λόγο: Ποτέ δεν τέθηκε παρόμοιο ζήτημα ως προς τον ιατρικό όρκο στον Ιπποκράτη. Αλήθεια, γιατί;;;

Ανθρωποθυσίες και μεταμοσχεύσεις

Στο blog των ΑΚΤΙΝΩΝ μαθαίνουμε ότι στην Ουγκάντα γίνονται ανθρωποθυσίες. Συγκεκριμένα γράφει: "Το 2008 υπήρξαν 300 περιπτώσεις, εκ των οποίων μόνο οι 18 κατέληξαν στα δικαστήρια. Τα περιστατικά αυτά σχετίζονται με το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων το οποίο, πλέον, δρα ανεξέλεγκτα στη χώρα". 

Επειδή στο παρελθόν, αλλά και τώρα, έχω εκφράσει επιστημονικές αντιρήσεις για του είδους αυτού τις θεραπείες, θεωρώ χρήσιμο να δώσω ακόμη μια διάσταση στο ζήτημα αυτό. Διότι κάποτε ένας συνάδελφος γιατρός με κατηγόρησε ότι αν η Ιατρική υποστήριζε απόψεις όπως οι δικές μου θα είχαμε μείνει στα μεσαιωνικά σκοτάδια. Και σαν παράδειγμα έφερνε ότι το ίδιο είχε γίνει όταν άρχισαν οι γιατροί να ανατέμνουν τους νεκρούς. Ο κλήρος είχε ξεσηκωθεί εναντίον τους. Οι ανατομές, μου είπε, μας βοήθησαν στη γνώση του ανθρώπινου σώματος, άρα, στην καλύτερη αντιμετώπιση των ποικίλων ασθενειών. Τώρα με τις μεταμοσχεύσεις, κάτι ανάλογο θα προκύψει.

Δεν αμφιβάλλω ότι πολλοί των συναδέλφων μου θα δικαιολογούν με το ίδιο σκεπτικό τις μεταμοσχεύσεις. Δεν έχει άλλωστε σημασία αν το χρέος μας έναντι των νεκρών αποτελεί άγραφο ηθικό νόμο ή αν η διαφύλαξη της ζωής θεμελιώνεται εγγράφως. Ο σεβασμός είναι η απαίτηση και το ζητούμενο. Όπως σεβόμαστε τους νεκρούς, οφείλουμε να σεβόμαστε και τους ζωντανούς.

Υπάρχει όμως ένα λεπτό σημείο που διαφοροποιεί το σεβασμό στους νεκρούς από το σεβασμό προς τους ζώντες. Αν η ανατομή του νεκρού αποτελεί προσβολή, που την εξιλεώνει η γνώση για την προστασία και τη διαφύλαξη της ζωής, πώς είναι δυνατόν η ανατομή και εκσπλάχνωση ενός ευρισκόμενου ακόμη στη ζωή και μη όντος νεκρού, να μην θεωρείτε βεβήλωση; Ή έστω, να αντιμετωπίζετε συγκαταβατικά (κατ΄ οικονομία) με το αιτιολογικό της διάσωσης μιας άλλης ζωής;

Οι θεωρητικοί των μεταμοσχεύσεων, που επιμένουν να ισχυρίζονται ότι δεν "ανατέμνουν" άτομα ευρισκόμενα στη ζωή αλλά πτώματα, αν δεν πείθονται από τα επιστημονικά επιχειρήματα των συναδέλφων τους, θα πρέπει τουλάχιστον να προβληματισθούν με την περίπτωση ενός "πτώματος" (με εγκεφαλικό θάνατο) που έφερε εις πέρας εγκυμοσύνη. Η είδηση που έκανε το γύρο του κόσμου πριν  λίγο καιρό, ήταν ότι μια έγκυος που κατέστη "νεκρή" εγκεφαλικά γέννησε το έμβρυο που είχε στα σπλάχνα της. Τι άλλο να προσθέσει κανείς σ΄ αυτό, που δεν είναι άλλωστε και μοναδική περίπτωση.

Δεν θα ήθελα να προχωρήσω άλλο. Δεν παραλείπω όμως κι αυτό:  Αυστηρά κρινόμενες οι ανατομές πτωμάτων στο παρελθόν, αποτελούν οπωδήποτε πράξη προσβολής νεκρών. Δεν προσπαθώ να υπεκφύγω. Οι άνθρωποι όμως εκείνης της εποχής δεν ήταν τόσο απερίφραστα αμοραλιστές όπως οι σύγχρονοι επιστήμονες. Διέσωζαν μέσα τους φόβον Θεού, είχαν θεοσέβεια, και αυτό τους οδήγησε στο να μη επιφέρουν επιστημονικά δεινά του τύπου της ευθανασίας.   Ίσως, με αυτό τον τρόπο να ελεήθηκαν από τον Θεό.

Οι παρόντες του θρησκευτικού διαλόγου

Διαβάζουμε στο ανακοινωθέν μετά το πέρας των εργασιών της μικτής διεθνούς επιτροπής θεολογικού διαλόγου που τερματίστηκε στην Πάφο της Κύπρου :

"Το Σάββατο, 17 Οκτωβρίου, τα μέλη της Ρωμαιοκαθολικής αντιπροσωπείας ετέλεσαν τη Θεία Ευχαριστία στον Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Τιμίου Σταυρού, στη Λευκωσία ... παρόντων και των Ορθοδόξων μελών... Την επομένη, Κυριακή 18 Οκτωβρίου, τελέστηκε για τα μέλη της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας Αρχιερατικό Συλλείτουργο στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης, στη Λευκωσία ... παρόντων και των μελών της Ρωμαιοκαθολικής αντιπροσωπείας. ".

Σε κάποιο βιβλίο του ο διαφωτιστής μας κ. Χ. Γιανναράς -  φίλος του, ομόφρων και πάντα εκθειαζόμενος ο π. Ζηζιούλας - μεμφόταν και κάκιζε τους ιερείς για την ευχή  που  λέγουν "υπέρ των παρακολουθούντων την θείαν και ιεράν μυσταγωγίαν ταύτην". Δεν  θυμάμαι πώς ακριβώς το έγραφε, ούτε και σε ποιο, από τα πολλά βιβλία που έχει γράψει. Διαλυτικός και μεμψίμοιρος όπως πάντα, έλεγε ότι δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε  τη διαφορά μεταξύ του "παρακολουθούντων" και του "μετεχόντων". Μας θέλει να μετέχουμε.

Το θυμήθηκα τώρα, διαβάζοντας ότι οι μεν Ορθόδοξοι επίσκοποι κλπ. ήταν "παρόντες" στη λειτουργία που τέλεσαν (μετά μουσικής) οι παπικοί και από την άλλη μεριά, "παρόντες" ήταν και οι παπικοί στη δική μας Θεία Λειτουργία.

Το ερώτημα που τίθεται, σύμφωνα με τα γραπτά του κ. Γιανναρά και του ομοϊδεάτη του π. Ζηζιούλα (συγγνώμη, αλλά δεν γνωρίζω ποιος υπαγορεύει σε ποιον αυτά που γράφει) είναι τούτο: Οι δικοί μας "παρόντες" τι ήταν; Μετέχοντες ή παρακολουθούντες; Αν αυτό το "παρόντες" σημαίνει "ωσεί" παρόντες, θα ήταν καλό να απουσίαζαν εντελώς. Το παρόντες σημαίνει παρόντες και δεν έχει καμιά σημασία αν ήταν παρακολουθούντες ή μετέχοντες.

Οι απλοί πιστοί άνθρωποι που βλέπουν τους παπάδες τους να βρίσκονται μέσα στο εκκλησίασμα κατά τη διάρκεια της παπικής συνάθροισης, δεν κάθονται να αναρωτηθούν αν αυτοί είναι παρακολουθούντες, μετέχοντες, παρευρευρισκόμενοι ή απλώς καθισμένοι.
Τους βλέπει να λειτουργούνται, να παίρνουν την ευλογία από τους παπικούς, όπως ακριβώς και οι ίδιοι. Πηγαίνουν τις Κυριακές να λειτουργηθούν και να ευλογηθούν χωρίς να πολυπραγμονούν αν μετέχουν ή αν παρακολουθούν. (Σημ. Αν οι Ζηζιούλες κα Γιανναράδες επιμένουν στην "μετοχή", ας πάνε να δουν απίθανες "μεθέξεις" στους προτεστάντες).

Λοιπόν. Αυτούς που στέλνουμε στους διαλόγους ας το καταλάβουν. Δεν τους στέλνουμε για να πηγαίνουν να δίνουν παρόν, όταν οι παπικοί κάνουν τα δικά τους μέσα στις εκκλησίες τους. Τους στέλνουμε για να δίνουν το Ορθόδοξο παρόν και ας αφήσουν στην άκρη τα σχέδια της έξυπνης ακούσιας διολίσθησης των απλών ανθρώπων στον "ένα θεό για όλους". Αυτός ο θεός είναι του πάπα για τον πάπα. Ο δικός μας είναι: Όλοι εμείς για τον ΄Ενα και Τριαδικό και επ΄ Αληθεία Θεό, κατά το "εν ενί στόματι και μια καρδία δοξάζειν και ανυμνείν το πάντιμον και μεγαλοπρεπές όνομά Σου".

Ο Διάλογος της Πάφου τελείωσε, ο διάλογος της Βιέννης αρχίζει

Στην Πάφο της Κύπρου ένας ακόμη διάλογος (έστω, Διάλογος) τερματίστηκε. Οι συμμετέχοντες ήπιαν, έφαγαν, τσούγκρισαν τα ποτήρια και συμπροσευχήθηκαν (μετά μουσικής) "ίνα ώσι εν". Τώρα, θα αρχίσουν να σχεδιάζουν το θέμα που θα διαπραγματευθούν στη Βιέννη ενώ εμείς περιμένουμε να διαβάσουμε το "ανακοινωθέν" ή την "μελέτη εργασίας" αυτού του διαλόγου (ή Διαλόγου).

Ο δικός μας συμπρόεδρος της μικτής διεθνούς επιτροπής διαλόγου π. Ζηζιούλας, θα ετοιμάζει κι αυτός τα επόμενα βήματα που θα κάνει. Κάτι δεν πήγε καλά τούτη τη φορά. Σκόνταψε στον καθηγητή Δημ. Τσελεγγίδη και στον Σέρβο Μητροπολίτη Ράσκας και Πριζρένης Αρτέμιο που, λίγο-πολύ, μας έδωσαν να καταλάβουμε τι περίπου γινόταν μέχρι σήμερα, ώστε κάθε φορά ο π. Ζηζιούλας να μας λέει ότι "πανορθοδόξως" αποφασίστηκαν τα γεύματα, οι μελέτες και οι υποθέσεις εργασίας δια την προσδοκόμενη "ένωση των εκκλησιών".

Τι ακριβώς γινόταν; Τι ήταν αυτό το "πανορθοδόξως", το οποίο τόσο συχνά επικαλούντο ο πατριάρχης και ο π. Ζηζιούλας;

Περίπου ήταν το εξής. Ο π. Ζηζιούλας έστελνε μια επιστολή στους προκαθημένους των Πατριαρχείων λέγοντας: " Εν Κυρίω αδελφέ, Σεβαστέ μοι πάτερ, Μακαριώτατε κλπ.εν τω Διαλόγω της αγάπης μετά των αδελφών εκκλησιών είμεθα εις την ευχάριστον θέσιν να ανακοινώσομεν την περαιτέρω πορείαν του Διαλόγου και της Αγάπης, το και το, θα συζητήσωμεν διο αιτούμεθα την ευλογίαν Σας και την έγκρισίν Σας κλπ. κλπ. ταπεινώς ασπαζόμενος την δεξιάν Σας, ο εν Κυρίω ελάχιστος ...". Διάβαζαν την επιστολή οι προκαθήμενοι, κουβέντιαζαν με κάποιους συμβούλους, παρασυμβούλους. "Τι έχομεν εδώ αδελφοί; Α! Μάλιστα, διάλογον και αγάπην. Διατί όχι; Την ευχήν μας εν Κυρίω αγαπητέ κλπ. κλπ."

Αυτές ήταν περίπου οι συνοδικές "πανορθόδοξες" εγκρίσεις, τις οποίες επικαλείται ο π. Ζηζιούλας. Πότε άλλοτε, και από πού, είχαμε ανάλογη απόφαση όπως αυτή της συνεδρίασης της 15-16.10.09, της Ιεράς Συνόδου της δικής μας Ιεραρχίας, που ασχολήθηκε με το θέμα «Ομολογίας Πίστεως κατά του Οικουμενισμού» και των Διαχριστιανικών Διαλόγων; ΄Οπου επιτέλους η Ιεραρχία απεφάνθη Συνοδικώς και έδωσε συγκεκριμένη «κατεύθυνση» στους εκπροσώπους της Εκκλησίας της Ελλάδος για το Θεολογικό Διάλογο;

Τώρα αρχίζουν να δυσκολεύουν τα πράγματα για τον π. Ζηζιούλα και θα γίνουν ακόμη χειρότερα, αν αποφασίσουν τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία να συντονίσουν τις ενέργειές τους για να διαφωτίσουν τους απανταχού Ορθοδόξους και να λάβουν κοινή στάση έναντι της παπικής διπλωματίας. Αυτό που μας ετοιμάζουν άρχισε να διαφαίνεται με την προσχώρηση των Αγγλικανών στην παπική εκκλησία. Ό,τι δεν πέτυχαν οι Γερμανοί με τον Χίτλερ και με τον πόλεμο, το επιτυγχάνουν τώρα με τον γνωστής προέλευσης πάπα Βενέδικτο Ις΄.

Υστερόγραφο
Η φωτογραφία είναι μια μεταφορική αναπαράσταση (απεικόνιση) του διαλόγου (ή Διαλόγων).

Η πολυφωνία του ραδιοσταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Ζούμε ασφαλώς μέρες δημοκρατίας και πολυφωνίας. Και όποιος διαθέτει, ας πούμε, ένα ραδιοφωνικό σταθμό, κάποιο έντυπο ή ακόμη  ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο, δεν παραλείπει άμεσα ή έμμεσα να μας υπενθυμίζει συχνά-πυκνά ότι είναι "ανοικτός" σε κάθε άποψη.

Του κανόνος δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και ο ραδιοφωνικός σταθμός της Εκκλησίας της Ελλάδος.Όπου ένας υπεύθυνος μιας εκπομπής ονομαζόμενος κ. Κοσμόπουλος, μας έδειξε πόσο "ανοικτός", πλουραλιστικός και δημοκρατικός, είναι.

Φιλοξένησε σε μια  πρόσφατη εκπομπή του έναν συγγραφέα, ο οποίος στα νειάτα του, ως στρατεύσιμος, είχε υπηρετήσει στην Κύπρο. Στο θλιβερό 1974 όταν συντελέσθηκε η ολοκλήρωση του σχεδίου "Προδοσία της Κύπρου" από τους εδώ αφελείς στρατοκράτες, τους προσηλωμένους και δέσμιους των Αμερικανών και του ευρωπαϊκού παραρτήματος των Φιλιππίνων. Ο νεόκοπος συγγραφέας κυκλφόρησε πριν λίγες ημέρες ένα βιβλίο, στο οποίο εξιστόρησε και καταξευτέλισε στην κυριολεξία τον ελληνικό στρατό και τους υπερασπιστές της Κύπρου τα χρόνια εκείνα , κατ΄ απομίμηση προφανώς εκείνου του ανεκδιήγητου δημοσιογράφου (σημ. ονομάζονται εύστοχα δημοσιοκάφροι) που μας έμαθε ότι ο Μεγαλέξανδρος ήταν "σφαγέας" των λαών. Μπορεί όμως και να ακολούθησε το παράδειγμα των συντακτών του βιβλίου για τον συνωστισμό (sic) στη Σμύρνη του ΄22. Η ιστορική αλήθεια πρέπει πάντα να λέγεται.

Καθότι όμως δημοκρατικών αρχών, ο κ. Κοσμόπουλος, στην αμέσως επόμενη εκπομπή είχε καλεσμένο ένα εκπρόσωπο του συλλόγου των Ελλήνων αγωνιστών - στρατιωτικών, που πολέμησαν στην Κύπρο την τραγική περίοδο του 1974. Και τα πράγματα ισορρόπησαν. Το βιβλίο-λιβελογράφημα αντιμετωπίστηκε όπως του άξιζε, για να ησυχάσουν τα ανήσυχα αντιδραστικά πνεύματα. Η δημοκρατία νίκησε!

Ο κ. Κοσμόπουλος μας έδειξε ότι η Εκκλησία της Ελλάδος, δια του ραδιοφώνου της, δεν έχει τίποτα να κρύψει, κανέναν δεν φοβάται και πάντα ήταν, είναι και θα είναι, δημοκρατικών αρχών.Όλες οι απόψεις εκεί μέσα χωρούν.  Άλλωστε, η υπερέχουσα αρχή του κ. Κοσμόπουλου διατείνεται ότι ως πρότυπο έχει την συνοδικότητα και διάβαζε "δημοκρατικότητα". Και μέχρι εδώ καλώς. Η δημοκρατική πολυφωνική (ή συνοδική) εξαπάτηση λειτούργησε αποτελεσματικά, για όποιον έχει καλήν όραση των εγγύς ευρισκομένων αντικειμένων. Τι γίνεται όμως με τα "αντικείμενα" που βρίσκονται μακράν. Μάλιστα, όχι τόσον μακράν αλλά εγγύτατα, και δή, πάλι, στην Κύπρο!

Η δημοκρατική πολυφωνική ευαισθησία του κ. Κοσμόπουλου και των ιθυνόντων του ραδιοσταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος φαίνεται ότι αδυνατεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα των εγγύς. Προσποιείτε ότι βλέπει ή αφουγκράζεται τα γεγονότα, αλλά αυτό γίνεται επιλεκτικά. Ενδιαφέρθηκε ο κ. Κοσμόπουλος για τις αντιδράσεις που εδώ και καιρό υπάρχουν στο θέμα των λεγόμενων οικουμενικών διαλόγων; Έδωσε ποτέ βήμα σε κάποιον ή κάποιους, για να ακούσουμε τις αντιδράσεις που υπάρχουν και οδήγησαν στα γεγονότα της Πάφου; Δεν το έκανε και δεν θα το κάνει ποτέ. Λοιπόν. Αυτή τη δημοκρατικότητα, αυτή την πολυφωνικότητα, αυτή την, ας πούμε, συνοδικότητα, καλά θα κάνει να την κρατήσει για τον εαυτό του και για τους εργοδότες του. Μπορεί να εξακολουθήσει να κοροϊδεύει τους αφελείς, αλλά για τους υπόλοιπους είναι άχρηστη. Του τη δίνουμε πίσω για να μη την πετάξουμε στα σκουπίδια.

Υστερόγραφο
Επειδή δεν μου είναι δυνατό να παρακολουθώ συστηματικά την εκπομπή του κ. Κοσμόπουλου, θα ήμουν πρόθυμος να αναιρέσω όλα τα ανωτέρω, αν ο αναφερόμενος  έχει φιλοξενήσει στο τραπέζι των ομιλητών/συνομιλητών άτομα με σαφείς - και όχι νεφελώδεις - τοποθετήσεις κατά του Οικουμενισμού.

Σχετικά με το προσχέδιο του επίσημου κειμένου του Διαλόγου στην Κύπρο

Ένα μακροσκελές κείμενο, που δίνει αφορμή για πολύπλευρη προσέγγιση και σχολιασμό, δόθηκε στη δημοσιότητα για να μάθουμε "ΤΟ ΠΡΟΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΗΜΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ ΣΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΙΚΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΠΑΠΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ". Περισσότερα βλέπε στο blog " Ακτίνες". Γίνεται   ακόμη δυσκολότερη η προσέγγιση, αν σκεφθούμε όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν και τις   ερμηνευτικές/επεξηγηματικές αντιλήψεις που σχηματίστηκαν και παγιώθηκαν. Σε σημείο που, μάλλον, αδύνατο φαίνεται αυτές να αλλάξουν.

Για το λόγο αυτό, ο κ. Βάλτερ Κάσπερ φρόντισε να μας προετοιμάσει: "Στην περίπτωση της αποκαταστάσεως της πλήρους κοινωνίας, πρέπει να βρεθεί ένας νέος τύπος πρωτείου για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες", μας είπε.

Αυτό ίσως είναι το πρωτείο της συνοδικότητας. Ο πάπας θα διατηρήσει την υπέρτατη, πλήρη και παγκόσμια εξουσία του μέσα (οπωσδήποτε!!!) στην Εκκλησία και θα αναθέσει σε μας το πρωτείο της συνοδικότητας. Δηλαδή, θα μας ανατεθεί ο ρόλος της αναθέρμανσης  της πρώτης αποστολικής Συνόδου, υπό την ορατή σκέπη της ορατής εξουσίας του πάπα. Εξουσία η οποία του δόθηκε αοράτως από το άγιον Πνεύμα ! Πράγμα που δεν συνέβη κατά την Σύνοδο των Αποστόλων. Για να θυμηθούμε, τότε, στη Σύνοδο εκείνη, ένας και μόνο λόγος του απ. Παύλου ήταν αρκετός για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Δηλαδή, να ηρεμήσει τους εξ Ιουδαίων πιστούς τοῦ εὐαγγελίου τῆς περιτομῆς, ευθύνη την οποία είχε ο απ. Πέτρος . Ο απ. Παύλος είπε τότε στον απ. Πέτρο: "14 ἀλλ' ὅτε εἶδον ὅτι οὐκ ὀρθοποδοῦσι πρὸς τὴν ἀλήθειαν τοῦ εὐαγγελίου, εἶπον τῷ Πέτρῳ ἔμπροσθεν πάντων· εἰ σὺ Ἰουδαῖος ὑπάρχων ἐθνικῶς ζῇς καὶ οὐκ ἰουδαϊκῶς, τί τὰ ἔθνη ἀναγκάζεις ἰουδαΐζειν;". Ποιός από τους δικούς μας θα τολμούσε να πει κάτι αντίστοιχο στον πάπα: "ει συ Χριστιανός υπάρχων αιρετικώς ζεις και ου Χριστιανικώς, τι τα έθνη αναγκάζεις αιρετίζειν";

Δυστυχώς η εποχή εκείνη παρήλθε.Οι διάλογοι θα συνεχίζονται και θα μας δίνονται προς ενημέρωση οι "μελέτες εργασίας", όπως μας είπε ο ουνίτης π. Σαλάχας. Θρησκευόμενοι και αδιάφοροι θα δυσανασχετούν (: μα τι κακό κάνουν, αφού απλά συζητούν; έλεγε ένας) από τις αντιδράσεις των φυγάδων εκ του ασύλου της Εκκλησίας (σημ. " Η Εκκλησία σίγουρα είναι θεραπευτήριο και εισέρχονται μέσα - οι πιστοί - για να θεραπευτούν. Αλλά δεν είναι άσυλο, ούτε θα επιτρέψουμε ποτέ να γίνει φρενοκομείο", είπε ο Κύπρου Χρυσόστομος Β', για τους πιστούς που αντιδρούν στους διαλόγους της αποπλάνησης) και όλα θα γίνουν τελικά όπως ορίζει ο πάπας. Εκείνος θα εξακολουθήσει να είναι η απόλυτη εξουσία μέσα κι έξω και υπεράνω της Εκκλησίας κι εμείς θα καυχόμαστε νομίζοντας ότι  είμαστε, και συνεχίζουμε, το έργο των Αποστόλων και των θεοφόρων Οικουμενικών Πατέρων.

Υστερόγραφο
Στη φωτογραφία, ο ναός της Παναγίας της Χρυσοπολίτισας στην Πάφο της Κύπρου. Χρησιμοποιείται αποκλειστικά για γάμους, κυρίως, Βρετανών, μικτών ή γάμους με άρωμα "θρησκευτικότητας" ή φολκλορικής παρελθοντολογίας των Κυπρίων.

Διάλογος και Συνοδικότητα

Στην ερώτηση που τέθηκε στον π. Ζηζιούλα για το θέμα του Διαλόγου που αυτές τις ημέρες γίνεται στην Πάφο" : Μια από τις επικρίσεις που δέχεσθε είναι σχετική με το θέμα, με το οποίο ασχολείται ο Διάλογος. Πρόσφατα και η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους σας επικρίνει γιατί ασχολείται ο Διάλογος στη φάση αυτή με το θέμα του πρωτείου" , εκείνος έδωσε την ακόλουθη απάντηση : "Και στο σημείο αυτό υπάρχει ελλιπής πληροφόρηση. Το θέμα του Διαλόγου δεν το επιλέξαμε εμείς. Είναι και αυτό αποφασισμένο πανορθοδόξως.Πριν αναλάβω την συμπροεδρία του Διαλόγου εξασφάλισα τη γραπτή συμφωνία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ότι το θέμα του Διαλόγου θα είναι στη φάση αυτή το πρόβλημα του πρωτείου στην Εκκλησία." (Για περισσότερα βλέπε blogspot ΑΚΤΙΝΕΣ).

Ποιον προσπαθεί να κοροϊδέψει ο π. Ζηζιούλας; Μας νομίζει βλάκες και ανίκανους να καταλάβουμε τί γίνεται; Την τεχνική την ξέρουμε. Όταν θέλουμε να γίνουμε αξιόπιστοι, επικαλούμαστε τις επιστημονικές μας περγαμηνές ή το γνωστό "αυτό το λέει η επιστήμη". Κι αυτός το ίδιο κάνει, μας παραπέμπει στη (συνοδική πάντως) συμφωνία όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Επικαλείται τις αποφάσεις Συνόδων των Ορθοδόξων Εκκλησιών για τη συμμετοχή των επισκόπων στους διαλόγους και ανάγει σε δογματικό το θέμα του θεσμού των Συνόδων (συνοδικότητα). Μας λέει ότι αυτό είναι θέμα δογματικό, επειδή, από την καταστρατήγηση της συνοδικότητας με την διεκδίκηση του παπικού πρωτείου, ενέσκηψε η λοιμική του filioque. Δηλαδή, το πρωτείο γέννησε το filioque. Αν μέναμε στην συνοδικότητα, δεν θα είχαμε το filioque.

Ούτε η κακώς νοουμένη συνοδικότητα γεννά την αίρεση, ούτε και η καλώς εννοούμενη. Πηγή των κακών είναι η αλαζονεία, η υπερηφάνεια και η πλεονεξία. Να νομίζουμε ότι εμείς, ένας άνθρωπος και οι αυλοκόλακες, μπορούμε να κατευθύνουμε τις τύχες του σύμπαντος κόσμου. Ποιός μας διόρισε για το ρόλο αυτό και πως εμείς, με τον αυτοκρατορικό μας περίγυρο, νομίζουμε ότι θα κάνουμε πράξη το "ίνα ώσιν έν";

Αν, κατ΄ ελάχιστο, είχε απομείνει σήμερα ίχνος συνοδικότητας - τα πάντα ρυθμίζουν οι δημόσιες σχέσεις - οι επί μέρους και κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες θα είχαν από κοινού αποφασίσει να συσκεφθούν για τους αγαπολογικούς διαλόγους, με τους αιρετικούς προτεστάντες και παπικούς, για τα ζητήματα που θα συζητούντο. Αλλά οι επί μέρους και κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες μετά των οικείων Συνόδων, καλούνται να υπηρετήσουν άλλες σκοπιμότητες.

Ποιός ο λόγος να είναι διασπασμένες, και εσωτερικά κατακερματισμένες, οι Ορθόδοξες Εκκλησίες; Ποιός άλλος από το να δίνετε η ευκαιρία, σε αυτούς που γνωρίζουν να φτιάχνουν κρίσεις, να τις διαχειρίζονται. Κρίση δημιούργησαν στη Ρωσική Εκκλησία, κρίση δημιούργησαν στη δική μας, κρίση δημιούργησαν στους Βαλκάνιους γείτονες, κρίσεις δημιουργούν συνεχώς.

Έρχεται τώρα ο π. Ζηζιούλας να μας μιλήσει για συνοδικότητα, της πρώτης χιλιετίας, και δεν βλέπει αυτό που γίνεται σήμερα. Όπου όλοι σπεύδουν να υποταχθούν στην απολυταρχία της Νέας - οικονομικής και οπλικά πανίσχυρης - ευρωαμερικανικής Τάξης. Ποιός μπορεί να κάνει διαφορετικά χωρίς τον κίνδυνο της οικονομικής του ερήμωσης ή την απώλεια της εδαφικής του ακεραιότητας; Αυτή είναι η δυναμική που καθορίζει τις Συνόδους και κατ΄ επέκταση των αποφάσεων που λαμβάνονται.

Συνοδικότητα δεν υπάρχει. Και δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει, όσο η παπική εξουσία ανθεί, διαρκώς ανατροφοδοτούμενη από την εγγενή και εξόχως διχαστική προτεσταντική ροπή. Οι προτεστάντες φτιάχνουν "εκκλησίες", όπως ακριβώς οι πολιτικοί τους φτιάχνουν τα διάφορα κράτη και τα αναγνωρίζουν. Εν συνεχεία, οι πολιτικοί τα υποτάσσουν. Αυτό θα γίνει και με τον πάπα, αν τελικά συμφωνήσουν οι κεφαλές του προτεσταντισμού. Δεν είναι διόλου απίθανο. Οι θεολογικές τους απόψεις συγκλίνουν στην περί Θεού ελευθεροτεκτονική (φυσικά) άποψη.

Λοιπόν, τα περί συνοδικότητας ας τα αφήσει καλύτερα ο π. Ζηζιούλας και αν θέλει να προσφέρει έργο Ορθόδοξο, ας φροντίσει αυτός και ο μέντορας που έχει δίπλα του, να κάνει την αρχή μεταξύ των απανταχού Ορθοδόξων Εκκλησιών. Να μαζευτούν όλοι και οπωσδήποτε κάτι καλό θα προκύψει.

Υστερόγραφο.
Η επισυναπτόμενη φωτογραφία δείχνει το ναό του αγ. Γεωργίου στην Πάφο. Στο σημείο αυτό αποβιβάστηκε το 1955 ο Γεώργιος Γρίβας, ο θρυλικός "Διγενής", ο οποίος ξεκίνησε σε λίγο τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Τώρα, το τοπίο έχει αλλάξει και υπερπολυτελή ξενοδοχειακά συγκροτήματα απλώνονται γύρω από το ναό αυτό. Η Κύπρος πλήρωσε το τίμημα της ανεξαρτησίας της με το διχασμό των ανθρώπων και της γης της. Και αμοίφθηκε πλουσιοπάροχα... . Οι τιμητές των πολλών διαλόγων και των αφθόνων ανοησιών, δικοί μας, καλό θα ήταν να καταλάβουν ότι η πολιτική διπλωματία τυγχάνει απόλυτος μιμητής του παπικού ολοκληρωτισμού. Το παπικό δόγμα αναγνωρίζει στον πάπα παγκόσμια και υπέρτατη εξουσία μέσα στην Εκκλησία. Αλλά μέσα στην Εκκλησία χωρεί όλος ο κόσμος, άρα, αυτό το "μέσα στην Εκκλησία" σημαίνει την παπική επιβολή σε όλο τον κόσμο, σε όλο τον πλανήτη. Αυτόν ακριβώς αντιγράφει το θρησκευτικοπολιτικό έκγονο του προτεσταντικού Ευρωαμερικανισμού.

Πρωτείο και Συνοδικότητα

Κατά την προσφώνησή του, στη 12η Συνέλευση Επισκόπων στο Βατικανό τον Οκτώβριο του 2008, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε: "Ομού μετά του πρωτείου, η συνοδικότης αποτελεί την σπονδυλικήν στήλην της διοικήσεως και της οργανώσεως της Εκκλησίας". Και ακόμη : "Η αλληλοεξάρτησις μεταξύ του πρωτείου και της συνοδικότητας εμποτίζει την ζωήν της Εκκλησίας".

Εκπλήσσεται και μαζί θαυμάζει κανείς, για την απίστευτη  υποκρισία,  την απύθμενη ανοησία, την πλήρη κοροϊδία πάντων. Τι μας λέει δηλαδή ο παναγιότατος με αυτά τα  "ομού μετά του πρωτείου, η συνοδικότης αποτελεί την σπονδυλικήν στήλην της διοικήσεως και της οργανώσεως της Εκκλησίας" και το "η αλληλοεξάρτηση μεταξύ πρωτείου και συνοδικότητας εμποτίζει την ζωήν της Εκκλησίας"; (Σημ. Η ζωή της Εκκλησίας είναι οργάνωση και διοίκηση;).

Το πρωτείο μας το προσδιορίζει πλήρως η Β΄ Βατικανή Σύνοδος η οποία και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών ως προς την "συνοδικότητα". Αυτή ορίζεται ως Σύλλογος ή σώμα Επισκόπων.

Πώς όμως εννοεί ο παναγιότατος τη "συνοδικότητα"; Απλή σύναξη και συγκέντρωση Επισκόπων, που καλούνται να λάβουν αποφάσεις όταν προκύπτει κάποιο σοβαρό ζήτημα; Αν είναι έτσι,η συνοδικότητα αποτελεί θεσμό. Αποτελεί τη διαχρονική παρουσία ενός "τότε" σε ένα "σήμερα", ενός παρελθόντος σε ένα παρόν, με την προϋπόθεση ότι τα εσκαμμένα δεν υπερβαίνονται. Με άλλα λόγια, για να καταλαβαινόμαστε, η συνοδικότητα δεν είναι "Σύλλογος"(sic) εν χορώ. Είναι η ενυπόστατη και ένσαρκη φανέρωση των Συνόδων, αρχής γενομένης υπό των Αποστόλων, γι΄ αυτό και αβίαστα την αποκαλούμε Θεσμό. Εμείς λοιπόν έχουμε τον Θεσμό των Συνόδων.

Τι γίνεται όμως τώρα, που έχουμε από τη μια μεριά το θεσμό του Πρωτείου και από την άλλη το θεσμό των Συνόδων; Ο μεν Πρώτος, με το αξίωμά του ως αντιπροσώπου του Χριστού και ποιμένα όλης της Εκκλησίας, έχει πλήρη, υπέρτατη και παγκόσμια εξουσία μέσα στην Εκκλησία. Ο άλλος όμως, ο Δεύτερος, που αυτοπροσδιορίζεται (κακώς) με τον όρο της "συνοδικότητας", και δια τα καθ΄ ημάς είναι ο θεσμός των Συνόδων, τι ρόλο μπορεί να έχει; Οι Σύνοδοι είχαν ως κεφαλή τον Τριαδικό Θεό, το άγιον Πνεύμα. Τώρα στη θέση του θα βάλουμε τον αντιπρόσωπο του Χριστού; Αν είναι έτσι, δεν είναι απαραίτητη η συνοδικότητα. Άχρηστος ο ρόλος του.

Τι λογής είναι αυτή η αλληλοεξάρτηση μεταξύ πρωτείου και συνοδικότητας; Θα έχουμε από το ένα μέρος τον "αντιπρόσωπο", που άλλοτε θα μας διαμηνύει το εκ του πατρός πνεύμα, άλλοτε το εκ του υιού, άλλοτε αυτού του ιδίου πνεύματος και άλλοτε όλους τους πιθανούς συνδυασμούς; Αυτός είναι οι ρόλος που θα ανατεθεί στην, υπό αλληλοεξάρτηση, "συνοδικότητα"; Μα, τότε, το καλύτερο που θα είχε νά κάνει ο δεύτερος (της συνοδικότητας) υπό τον πρώτο, θα ήταν απλά να εγγραφεί μέλος της Ρωμαϊκής Κουρίας ή όπου αλλού και το θέμα τελειώνει εκεί. Πάλι άχρηστος ο ρόλος του.

Αλλά ξέχασα. Πρωτείο και συνοδικότητα αποτελούν την σπονδυλική στήλη της διοίκησης και της οργάνωσης της Εκκλησίας. Ο πρώτος θα διοικεί, ο δεύτερος θα οργανώνει. Καμία σχέση με άλλο τίποτα. Του λοιπού, όταν ακούμε για Εκκλησία το μυαλό μας θα πηγαίνει μόνο σε οργανωτικής και διοικητικής φύσεως θέματα. Ό,τι έχει σχέση με τα ούτω πως λεγόμενα "πνευματικά", ο ενδιαφερόμενος καλείται να ανοίξει τα βιβλία της φιλοσοφίας, της Τέχνης κλπ. κλπ. Σε λίγο μπορεί να κάνουν την εμφάνισή τους και βιβλία "πνευματολογίας", όπως είναι για παράδειγμα η παγκόσμια αγία γραφή, των κυρίων Μουν και Αγουρίδη. Εκεί μέσα θα βρίσκει αυτό που ψάχνει.

Στον ανώνυμο αναγνώστη, για τον άγνωστο άγιο

Ένας αναγνώστης που παρακολουθεί όσα γράφω, μου υπέβαλε το εξής ερώτημα: " Δεν έχω καταλάβει τις αντιρρήσεις σας με το νέο ημερολόγιο. Σε τί επηρεάζει την πνευματική μου πορεία αυτή η αλλαγή;". Γράφει ακόμη: " Θα με ενδιέφερε, αν έχετε τη διάθεση, να συνοψίσετε (σε μια δημοσίευση στο blog) τα σημεία στα οποία έχει "ξεφύγει" ο Πατριάρχης (συγκεκριμένα όμως 1, 2, 3,...)".

Ομολογώ ότι το πρώτο σκέλος του ερωτήματος είναι εξαιρετικά δύσκολο, όταν μάλιστα  δεν έχω  τα απαραίτητα πιστοποιητικά  να  διαπραγματευτώ το θέμα, καθώς το επιθυμεί ο αναγνώστης. Ωστόσο, θα προσπαθήσω να καταθέσω τη γνώμη μου, την οποία έχω σχηματίσει, θητεύοντας στους κόλπους της Εκκλησίας μας. Σημειώνω ότι αυτό και μόνο δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται και άλλα, πολλά άλλα πράγματα ακόμη. Επικαλούμαι, λοιπόν την επιείκεια του (ή των) αναγνώστη και οι οποιεσδήποτε παρατηρήσεις του θα μου ήταν ευπρόσδεκτες και χρήσιμες.

Θα είμαι κατά το δυνατόν σύντομος.  Το πρώτο που θα έλεγα είναι: Όποιος ενδιαφέρεται για την πνευματική του πορεία οφείλει να δέχεται και να ομολογεί το Δόγμα Πίστεως που έχουμε, όπως αυτό διασαφηνίστηκε με τις Οικουμενικές Συνόδους, καθώς και με όλα εκείνα που διαλαμβάνουν οι Ιεροί Κανόνες. Οι οποίοι δεν αντικαθιστούν το Δόγμα. Οι Ιεροί Κανόνες αποτελούν σχηματικά τα μέσα προστασίας του Δόγματος. Είναι το προστατευτικό ανάχωμα, ας πούμε, από εξωτερικούς κινδύνους. Είναι όμως και οι εσωτερικοί φύλακες από τους εντός των τειχών δολιοφθορείς. Διαπραγματεύονται πλείστα όσα αφορούν στη ζωή των πιστών για ένα λόγο. Διότι η εφάρματη τάση που έχουμε, μας σπρώχνει να κάνουμε πράγματα, και,  για  ό,τι νομίζουμε πως δεν υπάρχει  πρόβλεψη. Άρα μπορούμε ανεπιφύλακτα να τα πράξουμε.

Φαίνεται  ότι το εμπόδιο αυτό ξεπεράστηκε σήμερα. Επειδή συνηθίσαμε να λέμε "οι καιροί άλλαξαν". Άλλωστε, ο πατριάρχης μας ευλογεί λέγοντας ότι "τείχη αίσχους" (Ιεροί Κανόνες) δεν πρέπει να υψώνονται. Δεν είναι όμως, έτσι, τα πράγματα. Τα θεωρούμενα ως "ξεπερασμένα" ιεροκανονικά ζητήματα - αναφέρομαι σε ήσσονος σημασίας θέματα - δεν είναι καθόλου ξεπερασμένα και δεν πρέπει να αισθανόμαστε ελευθερωμένοι, αν οι τρέχουσες βιοτικές ανάγκες μας ωθούν να τα παραβλέπουμε .

Ας πάρουμε για παράδειγμα το θέμα της νηστείας. Δεν σημαίνει ότι είμαστε "εντάξει", επειδή υπάρχει  από την πλευρά των ιερέων ανοχή και ελαστικότης, και δεν τις τηρούμε. Αν όμως επεκταθούμε σε θέματα πιο σοβαρά, όπως αυτό που με ρωτά ο αναγνώστης, αφού το ένα φέρνει και το άλλο,  δεν σημαίνει ότι η ίδια ελαστική νοοτροπία επιτρέπεται να ισχύει και εδώ. Επειδή "άλλαξαν οι καιροί" και άλλα απαγορευτικά είχαν πει στο παρελθόν κάποιες σύνοδοι, για την αλλαγή του εκκλησιαστικού χρόνου, δεν σημαίνει ότι τώρα εμείς αυτές τις συνόδους μπορούμε να τις αγνοήσουμε ή να τις κάνουμε λάστιχο. Μάλιστα, στιγμή κατά την οποία επικαλούμαστε "αποφάσεις συνόδων",  για να δικαιολογήσουμε τη στάση μας έναντι των διαλόγων της παπικής αγαπολογίας. Πως είναι δυνατόν να  επικαλούμαστε την "αρχή των συνόδων", για τη συμμετοχή μας και από την άλλη να αγνοούμε την ίδια αρχή, που θέτει φραγμό στην ημερολογιακή μεταβολή;

Είναι ηλίου φαεινότερο, η ημερολογιακή μεταβολή ήταν το πρόσχημα των παπικών για την έναρξη διαλόγων, αφού την πόρτα την είχε κλείσει ο αγ. Μάρκος Εφέσου. Δεν έβρισκαν άλλη αφορμή κι εμείς τους την προσφέραμε. Για να δεχθούμε ύστερα και την πλαστογραφημένη (αιρετική) αγάπη που μας πρότειναν. Έκτοτε, αυτήν έχουμε και αυτήν περιφέρουμε ανά την υφήλιο. Διαλόγους αγάπης μας καλούν να κάνουμε και όχι διαλόγους αληθείας. Σύνοδος, βέβαια, έγινε για το ημερολόγιο. Αλλά όποιοι γνωρίζουν, προτιμούν αυτό το θέμα να μη το κουβεντιάζουν.

Θα αντιλαμβάνεται επομένως ο αναγνώστης σε τι επηρεάζει την πνευματική  πορεία αυτή η στάση των εκκλησιαστικών ταγών. Μας δίνουν να καταλάβουμε ότι  Σύνοδοι, μικρές ή μεγάλες, και Κανόνες, είχαν προσωρινό, ευκαιριακό ή εποχιακό χαρακτήρα, που είναι ασυμβίβαστος με τις απαιτήσεις των σημερινών καιρών. Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, ευκαιριακός και προσωρινός, είναι κι αυτός ακόμη ο χαρακτήρας του Δόγματος που οι πιστοί έχουμε. Άλλα έπρεπε να πιστεύουμε παλιά και άλλα πρέπει να πιστεύουμε τώρα. Θυμάμαι αυτό που κάποτε μου είχε πει ένας: Η πίστη, μου είπε, είχε σχέση με τη γεωργική εποχή. Τώρα, στη βιομηχανική εποχή και την εποχή της πληροφορικής που βρισκόμαστε, η πίστη δεν έχει κανένα νόημα.

Οπότε, λόγος για πνευματική πορεία δεν μπορεί να γίνει. Πορευόμαστε στα τυφλά, κατά το δοκούν ημών των ιδίων ή των εκάστοτε μεγαλόσχημων ρασοφόρων (σημ. οι περισσότεροι τους απορρίπτουν), που ενδιαφέρονται πλέον για αριθμητικά μεγέθη πιστών και όχι για το αριθμητικά απρόσιτο μέγεθος της αλήθειας. Στα πρόσωπα αυτών των ιερωμένων δεν αναβιώνουν  ιστορικά μεγέθη, άγιες μορφές, οι οποίες επανακτούν την ένσαρκη διαχρονική τους παρουσία. Ο πατριαρχικός θεσμός κατάντησε μουσειακή  καρικατούρα και σέρνεται, στην κυριολεξία, να συναντήσει τον πλανητάρχη στη καφετέρια ξενοδοχείου, όπου προσωρινά διέμεινε, όταν επισκέφθηκε την Τουρκία. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενος ο πατριάρχης του Φαναρίου μας έδειξε πώς η αγαπολογία αλλάζει όψη και γίνεται ταπεινολογία. Υπεύθυνος  είναι ο ίδιος,  που φέρει τον ανυπόστατο τίτλο του Πατριάρχη και ουδείς άλλος.

Βεβαίως, έχουμε το ιστορικό προηγούμενο ανάξιων πατριαρχών. Η Ιστορία μας δείχνει παραδείγματα προς μίμηση ή προς αποφυγή. Ή θα μιμηθούμε αυτούς που μας άφησαν την χαρά του πνευματικού τους αγώνα για να τον συνεχίσουμε ή θα προτιμήσουμε την θλίψη από το άδοξο τέλος όλων όσων θέλησαν να μας στερήσουν αυτή τη χαρά.

Και αυτά μεν ως προς το πρώτο σκέλος του ερωτήματος. Για να συνοψίσω, τώρα, τα σημεία όπου έχει ξεφύγει ο Πατριάρχης, θα έλεγα ότι πρώτο και καίριο, ήταν το άνοιγμα  διαλόγων με τους παπικούς με το ημερολόγιο. Αρχίσαμε να τρωγόμαστε. Μετά μας βρήκαν άλλα δεινά και όταν με αυτά ξεμπερδέψαμε, διαμορφώσαμε στερεά την αντίληψη ότι ο επάρατος ζηλωτισμός ονομάζεται διαφορετικά . Λέγεται και "παλαιοημερολογιτισμός". Έτσι, ο κάθε έγκριτος θεολόγος, ακαδημαϊκός και μη, πρέπει να να καταθέτει  το αντίστοιχο πιστοποιητικό θρησκευτικών φρονημάτων. Αν δεν είναι υποταγμένος στον εκσυγχρονισμό του νέου ημερολογίου είναι εξ ορισμού καταδικασμένος. Βρίσκεται εκτός εκκλησίας, έξω από αυτό που ζητά η εποχή. Μπορεί να είναι άγιος, κανείς δεν θα του δίνει σημασία, αλλά θα έχει την εκ Θεού ευδοκία. Όπως εκείνου του άγνωστου Μυροβλύτη αγίου, που ο Παπαδιαμάντης περιγράφει εύστοχα σε ένα διήγημα. Μου διαφεύγει ο τίτλος. Στάθηκε αφορμή, αυτός ο άγιος, να γλυτώσουν πολλές ψυχές, που πρόλαβαν και κλείστηκαν στο Κάστρο, αλλά τον βρήκαν αυτοί που θα το κυρίευαν αιφνιδιαστικά, με την καστρόπορτα ανοικτή, και τον σκότωσαν.

Δεν έχει σημασία να απαριθμήσω τα σημεία στα οποία έχει ξεφύγει ο πατριάρχης. Ξέφυγε και ο πάπας σε ένα και πρόσθεσε στη συνέχεια  αναρίθμητες και αδιόρθωτες κακοδοξίες. Ξεφύγαμε κι εμείς σε ένα ζήτημα που φαινόταν αθώο. Μας το επέβαλε όμως ο βλάσφημος ελευθεροτεκτονισμός, αυτό είναι το σημαντικό, και νομίσαμε ότι θα μπορούσαμε να συμβιβάσουμε τα ασυμβίβαστα. Για τριακόσιες είκοσι ημέρες το χρόνο γινόμαστε άνθρωποι σύγχρονοι, μοντέρνοι και μακράν της γεωργικής εποχής. Όταν έρχεται η Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τότε θυμόμαστε τα παλιά και φοράμε τα "σκουτιά" και τα "τσουρούτικα". Αυτή τη γελοιότητα επιμένουμε να συνεχίζουμε, γνωστού όντος ότι "ο Θεός ου μυκτηρίζεται".

Ο σχολιαστής

Αργόσχολος αναγνώστης του διαδικτύου παρακολουθούσε έναν ράθυμο σχολιαστή, που όλο έψαχνε και πάντα κάτι έβρισκε να γράψει (σ.σ. πάντα υπάρχει). Έγραφε λοιπόν ο "αντιλεγόμενος ιερεύς" τα ακόλουθα:

Σχόλιο 1.

"Διακόσιοι τηλεοπτικοί σταθμοί στις HΠA και περίπου χίλιοι διακόσιοι ραδιοφωνικοί είναι ιδιοκτησία «Eυαγγελιστών» ιεροκηρύκων." ... "O όρος «Eυαγγελιστές» καλύπτει παραλλαγές και ιδιαιτερότητες «ομολογιών»" ... "Στα φονταμενταλιστικά κινήματα των «Eυαγγελιστών» κυριαρχεί κηρυγματικός λόγος απλοϊκός, αφελής, συχνά παιδαριώδης..."

Απ΄ ότι γνωρίζουμε οι Ευαγγελιστές ήταν μόνο τέσσερις. Πως συμβαίνει, τώρα, να γίνουν χίλιοι δεκατέσσερις αυτό το γνωρίζουν μόνο εκείνοι που αυτοαποκαλούνται "ευαγγελικοί" ή ακόμη, κι εκείνοι που τους γράφουν "ευαγγελιστές", εντός εισαγωγικών, συνηγορώντας ακουσίως στον απλοϊκό, αφελή, συχνά παιδαριώδη, αλλά και ιδιαίτερα βλάσφημο, κηρυγματικό τους λόγο.

Σχόλιο 2.

"... η Ουνία, δια στόματος του αντιπροσώπου της π. Σαλάχα, διαβεβαιώνει  ότι οι Ορθόδοξοι αρχιερείς και θεολόγοι, οι οποίοι μετέχουν στον Θεολογικό Διάλογο μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών «είναι στέρεα αφοσιωμένοι στην πίστη και στην Ιερά Παράδοση της Ορθοδοξίας".

Το ξέρουμε, το ξέρουμε. Μας τα έμαθε αυτά ο μακαρίτης ο Χριστόδουλος. Σήκωνε τα φλάμπουρα του ΄21 και από την άλλη μεθόδευε τη "Λειτουργική αναγέννηση" στην καθομιλουμένη γλώσσα. Μίλαγε για πατρίδα και για Ορθοδοξία, αλλά ήταν ο καλύτερος διπλωμάτης της παγκοσμιοποίησης και του οικουμενισμού (αυτά πάνε πακέτο). Μας έφερε και τον πάπα εδώ !

Το μασονικό δόγμα διδάσκει ότι ο καλός μασόνος δεν ενδιαφέρεται να προσελκύσει στη μασονία κανένα. Το ενδιαφέρον που έχει, είναι να προσεταιρίζεται αυτούς που συμπεριφέρονται σαν να είναι μασόνοι χωρίς να το γνωρίζουν. Τέτοιους θέλει.

Το ίδιο κάνει και ο πάπας με την Ουνία. Αγρεύει όλους αυτούς που συμπεριφέρονται στα λόγια ως ορθόδοξοι, αλλά στα έργα είναι ουνίτες εκατό τοις εκατό. "Άνευ όρων και ορίων αγάπη", λέει ο πάπας,"άνευ όρων και ορίων" συμφωνούν και οι δικοί μας, που όλοι τους πάσχουν από "έλλειμμα πίστης". Ο πάπας το είπε βέβαια αυτό για τις άλλες εκκλησίες, αλλά αυτές δεν διακονούνται δια φαντασμάτων, που κι αυτά, αν υπάρχουν, έχουν οπωσδήποτε κάποια "πίστη". Ή κάνω λάθος; Έλλειμμα πίστης έχουν και οι δικοί μας και ας πάνε στον πάπα να τους το αναπληρώσει δια της Ουνίας. Δεν μας ξεγελά ο κ. Σαλάχας

Σχόλιο 3.

Γκρέμισαν ένα εκκλησάκι! Το θυσίασαν στο βωμό του νέου μουσείου της Ακρόπολης!! Ω, μα δεν είναι να απορεί κανείς. Τώρα  γκρεμίζουν εκκλησάκια, σε λίγο θα  πωλούν ναούς στους Μουσουλμάνους. Οι οποίοι θα τους μετατρέπουν σε τζαμιά. Γιατί να διαμαρτύρονται οι φίλοι μονοθεϊστές (!!!) ότι δεν έχουν τόπους προσευχής; Αυτές που θα αδειάσουν - ό,τι έγινε στην Αγγλία - και δεν θα χρησιμεύουν σε τίποτα, θα τις βγάζουν "στο σφυρί" κι έτσι, θα ανακάμψει η οικονομία. Θα ησυχάσουν και οι Σαουδάραβες. Εμείς όλους τους αγαπάμε.

Σχόλιο 4.

"Αντίθετα, «ήδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεων» των εκκλησιομάχων, των αλλοιθωριζόντων προς την ετερόφρονα και παράφρονα Ευρώπη, η οποία δεν τόλμησε να βάλει στο Σύνταγμά της, ότι μεταξύ των θεμελίων του πολιτισμού της είναι και ο Χριστιανισμός.", μονολογούσε απαισιόδοξα ένας τολμηρός ιερεύς και ο ράθυμος σχολιαστής παρατηρούσε:

 Μα τι λέτε πάτερ μου; Εδώ κάνουμε "διαλόγους αγάπης" ακαταπαύστως κι εσείς μας λέτε για "παράφρονα" Ευρώπη και εκκλησιομάχους; Μου φαίνεται δεν είσαστε καλά ενημερωμένος και σας συνιστώ τακτική ανάγνωση των εφημερίδων, αδιάλειπτη παρακολούθηση των τηλεοπτικών προγραμμάτων τύπου "Αρχονταρίκι" και συστηματική ακρόαση του ραδοσταθμού της εκκλησίας της Ελλάδος. Θα αλλάξετε γνώμη. Η Ευρώπη ξεχειλίζει από "θείον" έρωτα και αγάπη :" Η ενεργός σεξουαλική σχέση μεταξύ δύο ανθρώπων του ίδιου φύλου ενδέχεται να αντικατοπτρίζει την αγάπη του Θεού, με τρόπο παρόμοιο όπως συμβαίνει στον γάμο ", τάδε έφη Ρόουαν Ουΐλιαμς. Αν δεν το έχετε καταλάβει, σεβαστέ μοι πάτερ, επιτρέψατε να σας "το κάνω λιανά". Τουτέστι, για την ευρωπαϊκή "τριάδα", η σχέση μεταξύ υιού και πατρός είναι όχι μόνο αιμομικτική. Πάει μακρύτερα, είναι ομοφυλοφιλική και το ενοποιό (ευρωπαϊκόν) πνεύμα της αγάπης (άνευ όρων και ορίων) την ιεροποιεί, την εξαγιάζει και την στεφανώνει. Λοιπόν, δεν θέλω ακρότητες, όχι ακρότητες διότι δεν (θα) πάμε καλά.

Α! Και κάτι τελευταίο. Γράφετε ότι η Ευρώπη δεν τόλμησε να βάλει μέσα στο σύνταγμα που έφτιαξε και τον χριστιανισμό, ως παράγοντα πολιτισμού. Ποιον χριστιανισμό εννοείται; Τον παπικό, τον προτεσταντικό ή τον αναμίξ ορθόδοξο; Μάλλον, καλά έκανε και τον άφησε απέξω. Αν ήταν πραγματικός παράγοντας πολιτισμού δεν θα είχαμε φαινόμενα τύπου Ρόουαν Ουίλιαμς και πολλούς άλλους, αναμίξ κλπ. κλπ.

Αυτά και "έχει ο Θεός"

Οι νέοι παραδοσιακοί

Χωρίς να έχω πρόθεση, είτε διάθεση, να ανοίξω διάλογο με τον αγαπητό κ. Παναγιώτη Τελεβάντο : " Οι παραδοσιακοί πιστοί δεν παίρνουν από κανένα μάθημα εκκλησιαστικού φρονήματος ή αγάπης προς το Πατριαρχείο. Οι ίδιοι οι Οικουμενιστές ο π. Τσέτσης και οι ομόφρονές του οδηγούν στην αποστασία του σχίσματος τους απλοικούς πιστούς.", γράφω τα κατωτέρω:

Συμπληρώνω το, "οι πιστοί δεν παίρνουν από κανένα μάθημα εκκλησιαστικού φρονήματος ή αγάπης", προσθέτοντας "ούτε ακόμη για την πίστη και τη Θρησκεία μας". Το πανάγιον Πνεύμα είναι αυτό που μας μαθητεύει.

Κατόπιν αυτού, διερωτώμαι : Αν οι ορθόδοξοι οικουμενιστές οδηγούν σε σχίσμα με τους νεωτερισμούς που κάνουν, πως δικαιολογείται να είναι "παραδοσιακός" ο εκσυγχρονισμός του ημερολογιακού χρόνου τον οποίο υποστηρίζουν οι νέοι παραδοσιακοί και όψιμοι αντιοικουμενιστές; Εκσυγχρονισμό, τον οποίο ακολουθούν  ρίχνοντας στην πυρά της αίρεσης και του σχίσματος, τους αντιοικουμενιστές των παλαιών ημερών; Είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνω. Μάλιστα, στιγμή κατά την οποία έχουν δοθεί απαντήσεις δια Συνόδων, τοπικές έστω, στο (άλλοτε) αίτημα αυτό της παπικής εκκλησίας;

Ένα ακόμη είναι και αυτό. Αν για τους νεότερους παραδοσιακούς ο παλαιοημερολογητισμός αποτελεί σπίλωση - γράφοντας "παλαιοημερολογητισμός" εννοώ την απόρριψη του ημερολογιακού νεωτερισμού και όχι όσα ακολούθησαν - πως αυτό συμβιβάζεται με ό,τι ονομάζουμε Παράδοση; Οι ρίζες τους δεν ακουμπούν στις μέρες τις παλιές;

Αν στις τάξεις των πραγματικών παραδοσιακών υπάρχουν ακραία στοιχεία με ζήλο χωρίς επίγνωση, το ίδιο νομίζω ισχύει και για τους νεωτερίζοντες "παραδοσιακούς". Διότι δεν μπορείς να δέχεσαι το άνοιγμα στη διόρθωση του εκκλησσιαστικού χρόνου, για παράδειγμα, και από την άλλη να μη δέχεσαι τους "διαλόγους αγάπης". Οι οποίοι, για να έλθουμε στα λόγια του ουνίτη π. Σαλάχα, έχουν απλούστατα σαν επιστέγασμα την έκδοση όχι "αποφάσεων" αλλά "κοινών μελετών εργασίας" (:"Είναι τοις πάσι γνωστό ότι τα κοινά κείμενα που εκδίδει η Μικτή Επιτροπή δεν είναι «αποφάσεις», είναι απλά από κοινού μελέτες εργασίας"). Υποθέσεις και γεύματα εργασίας γίνονται με τους διαλόγους. Ποιός ο λόγος να αντιδρούν με ομολογίες τύπου "πίστεως" οι παραδοσιακοί των νέων ημερών; Καλά δεν μας τα λέει ο π. Τσέτσης και ο ουνίτης φίλος του;

Το τελευταίο που θα είχα να πω είναι: Βεβαίως, ο μακαριστός π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος έγραψε "καταπελτώδεις θέσεις" για να θρυμματίσει τη ραχοκοκκαλιά του Παλαιού των ημερών (παλαιοημερολογητισμού). Το ίδιο όμως έγινε και από την άλλη μεριά, με το "Αντίδωρο" του μακαριστού, επίσης, Ιερομονάχου Θεοδώρητου. Ποιός τελικά βγήκε ο κερδισμένος θα το μάθουμε αργότερα. Όταν θα έχουμε γίνει όλοι ουνίτες - εκεί αποσκοπούν οι χρόνιοι διάλογοι της αγαπολογίας - γράφοντας, εν τω μεταξύ, συστηματικές μελέτες και άρθρα κατά του ακραίου οικουμενισμού και κατά του ακραίου(;) θεσμού των Ιερών Κανόνων. Θα είμαστε οικουμενιστές και δεν θα το έχουμε πάρει είδηση.

"Εάν επιλάθωμαί σου Ιερουσαλήμ"

Από το Ιερό Κοινόβιο του Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτου κυκλοφόρησε ένα βιβλίο, κατά πάντα Ορθόδοξο, με τίτλο: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΗ. Σχετική αναφορά κάνει, μεταξύ άλλων ιστολογίων, και το blog των ΑΚΤΙΝΩΝ. Με αφορμή όσων  γράφονται εκεί, γράφω κι εγώ τα δικά μου εδώ, χωρίς να αποτελούν αυτά κριτική του εν λόγω πονήματος. Η δική μου αφετηρία πηγαίνει μερικά- πολλά - χρόνια παραπέρα. Γιατί όλα τα σημερινά, από κάπου έχουν ξεκινήσει. Αυτό το ξεχνάμε πάντα.

«Ουκ απαρνησόμεθά σε φίλη Ορθοδοξία,
ου ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας,
εν σοί εγεννήθημεν, εν σοί ζωμεν,
και, εν σοί κοιμηθησόμεθα.
Ει δε και καλέσει καιρός
και μυριάκις υπέρ σου τεθνηξόμεθα».

Οι μεν λόγοι αναδύουν "οσμήν ευωδίας πνευματικής", τα δε έργα κακοσμία πτώματος τεταρταίου. "Παράδοσίς εστι (: πατροπαράδοτον σέβας) το μη πλέον ζήτει", κι εμείς ζητήσαμε άλλα και πολλά. Ζητήσαμε να εκσυγχρονισθούμε (λ.χ πίσω δεκατρείς μέρες, μετά πάλι μπροστά και τούμπαλιν) γιατί αυτές οι εντολές δόθηκαν από τα ανώτερα κλιμάκια της παγκόσμιας τεκτονικής διακυβέρνησης. Εξακολουθούμε να τις τηρούμε. Και μένουμε πιστοί στον εκσυγχρονισμό αλλά οι κατακεφαλιές μας έρχονται η μια μετά την άλλη.

Πόσο θα αντέξουμε; Κάποτε θα αρπάξουμε μια γερή, θα γίνουμε πτώμα, εγκεφαλικά νεκροί, και θα μας μεταμοσχεύσουν! Έτσι, θα ανατείλει ο ήλιος της νέας ορθοδοξίας !! Για να υμνεί και να δοξάζει τον θεό, επειδή απέκτεινε την Παλαιά, που είχε το θράσος,  να ομολογεί :
" Αύτη η πίστις των Αποστόλων,
 Αύτη η πίστις των Πατέρων,
 Αύτη η πίστις των Ορθοδόξων,
 Αύτη η πίστις την Οικουμένην εστήριξεν".

Όχι, δεν στηρίζει την οικουμένη. Αυτό έγινε κάποτε, στα χρόνια τα παλιά. Τώρα "πάμε για άλλα". Οι πολιτικοί αναζητούν τρόπους να παράγουν πολιτισμό και οι "εν μαλακοίς ιματίοις ημφιεσμένοι" ορέγονται να παράγουν θεολογία. Τι, χωρίς δουλειά θα μείνουν ;

Ο βλαξ

Ήταν ένας βλάκας, που νόμιζε ότι απευθύνεται σε ηλίθιους, και ειρωνευόμενος έλεγε :  

Θα πρέπει να μάθετε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη , δεν είναι χριστιανοί και λίγοι είναι ορθόδοξοι. Υποθέτω ότι όλοι εμείς είμαστε οι κακοί και θα πάμε στην κόλαση! Αλλά για σκεφθείτε εσείς οι λίγοι, που θα πάτε στον παράδεισο, ότι ίσως το παιδί σας ή οι γονείς σας, θα πάνε στην κόλαση! Τι είδους θεός είναι αυτός που βασανίζει τους ανθρώπους, ή μάλλον τις ψυχές των φτωχών άμυαλων ανθρώπων?

Του απάντησε λοιπόν ένας από τους  "ηλίθιους" λέγοντ:ας : "Επιχειρήματα παιδαριώδη που συχνά ακούγωνται στα Λύκεια και στα Γυμνάσια. Όποιος θέλει πηγαίνει με τους πολλούς, όποιος θέλει πηγαίνει με τους λίγους. Όποιος θέλει πηγαίνει με το θεό για τους πολλούς και όποιος θέλει πηγαίνει με το Θεό για τους λίγους. Όχι όμως αυτός που θέλει να είναι με τους πολλούς, να βγαίνει και να μας λεει πως θα κρίνει ο Θεός "των ολίγων" τους πολλούς. Εμείς οι λίγοι δεν μπαίνουμε στην κρίση του Θεού και δεν Τον υποκαθιστούμε. Εκείνος ξέρει και έχει "ράμματα για τη γούνα" του καθενός. Αυτοί που προτιμούν το θεό των πολλών - μπορεί να είναι τα παιδιά μας και οι γονείς μας - να πάνε να τον ρωτήσουν ή καλύτερα να τον αντικαταστήσουν, ως εκπρόσωποι, και να λένε αυτά που τους βολεύουν και ό,τι βγαίνει μέσα από το άδειο τους κεφάλι.

Απόρησε ο βλάξ και είπε:  "Δεν βγάζω νόημα, αλλα υποθέτω ότι εσύ ξέρεις τι θέλεις να πεις. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η εκδικητικότητα του θεού σας, που θα βασανίζει τους ανθρώπους σαδιστικά στην κόλαση! Μα τι διάολο μικρόψυχος θεός είναι ετούτος?

Και ο έτερος, που νομίζω δεν ήταν και τόσο ηλίθιος, του απάντησε πάλι : " Είπαμε, εμείς είμαστε με το μικρόψυχο Θεό κι εσύ πήγαινε με τον μεγαλόψυχο, αφού αυτός σου αρέσει - μα τι, διάολο".

Ο πραγματικός βλάκας δεν απάντησε πλέον. Μάλλον, θά έτρεξε να συμβουλευθεί τους δασκάλους του. Αυτούς που του έμαθαν ότι όλα είναι σχετικά, ότι δεν υπάρχει Κόλαση και Παράδεισος, ότι δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό, ότι όλα είναι αγάπη και ότι αν περιμένει λίγο ακόμη, όλα θα ξεκαθαρίσουν.  Θα ανακηρύξουμε "άγιο" ένα παρεξηγημένο (!!!) πρόσωπο της Καινής Διαθήκης. Τον Ιούδα, που πρόδωσε το Χριστό, και αυτός θα είναι ο "άγιος" του οικουμενισμού. Θα γίνει αυτός η σωτηρία μας και θα τον γιορτάζουμε το Πάσχα.

Οι αμετανόητοι του εκκλησιαστικού εκσυγχρονισμού

Πολλά γράφονται, πολλά ακούγονται και πολλά προβλέπεται ακόμη να γίνουν, με τα παγκοσμιοποιητικά ανοίγματα του Πατριαρχείου και τη συμπόρευση της δικής μας Ιεραρχίας. Όμως, ένας λογισμός δεν με αφήνει να ησυχάσω. Ο εκσυχρονισμός της χρονολογικής ακρίβειας, που μας επέβαλαν στο παρελθόν οι υπερατλαντικοί προστάτες σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές Φιλιππίνες (...), νομίζαμε ότι μόνο εκεί θα σταματούσε; Άλλα θέματα δεν ενδιέφεραν τους Δυτικούς ανανεωτές και τους εδώ διεκπεραιωτές των εντολών;

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη σθεναρή επιμονή μας στους εκκλησιαστικούς  Πατέρες, που τους σαρώνει όλους σήμερα η ηλεκτρική σκούπα του Φαναρίου (πλανηθέντες υπό του αρχεκάκου). Πώς και δεν σκεφθήκαμε, ότι δεν θα σταματούσαμε μόνο εκεί, στη διόρθωση του ημερολογίου, και γιατί αφήνουμε έξω από την "ατζέντα" του αντιοικουμενισμού, τη συνακόλουθη νεωτερική ορθοδοξία (νεοορθοδοξία), που ακολούθησε κατά πόδας τη διορθωτική παρέμβαση στο ζήτημα των παλαιών ημερών; Αυτό δεν το καταλαβαίνω.

Τα Θρησκευτικά, τα Πολιτικά και οι ψηφοφόροι

Οι εκλογές τελείωσαν, το πανηγύρι της Δημοκρατίες τα μάζεψε και οι Έλληνες ψηφοφόροι (φωτογραφία) ξαναγυρίζουν στην καθιερωμένη τους ρουτίνα περιμένοντας, ίσως, ένα καλύτερο αύριο.  Μαθαίνουμε από το ρεπορτάζ των εφημερίδων και την αναδημοσίευση από το μπλογκ των ΑΚΤΙΝΩΝ, ενδιαφέροντα πράγματα για το αναμενόμενο (καλύτερο) αύριο, όπως για παράδειγμα αυτό:
"Ο πρωτοσύγκελος της Αρχιεπισκοπής Αρχιμανδρίτης κ. Γαβριήλ Παπανικολάου ... Καθηγητής στο Κολέγιο Αθηνών όπου διδάσκει Θρησκευτικά ... και με σπουδές στη Γενεύη κλπ. κλπ είναι ο άνθρωπος - κλειδί"  για τις σχέσεις πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, ηγεσίας, αρχής ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσουμε.

Ο πρωτοσύγκελος θα είχε μάλλον δάσκαλο τον μακαρίτη Δαμασκηνό Ελβετίας. Ο οποίος μας έλεγε και μας δίδασκε, ότι όλες οι θρησκείες είναι ίδιες . Έχουν μόνο διαφορετικούς τρόπους λατρευτικής "έκφρασις", τόνιζε σε τηλεοπτική παρουσίαση κατά το παρελθόν !
Δεν γνωρίζω αν ο μακαρίτης τώρα Δαμασκηνός, στο Σαμπεζύ της Ελβετίας, ήταν απόφοιτος του αμερικανικού Κολεγίου, όπως πιθανόν και ο πρωτοσύγκελος. Πάντως ένα είναι βέβαιο, το αμερικανικό Κολέγιο είναι αυτό που επανδρώνει σήμερα το Κοινοβούλιο. Αλλά και το εκκλησιαστικό Διαβούλιο. Αποτελεί το εκκολαπτήριο όθεν εξέρχονται άπαντες οι εδώ διαμορφωτές της κοινής παγκοσμιοποιητικής γνώμης (think tank) σε συνεργασία, φυσικά, με την "αγία" παπική Έδρα.

Αυτό δεν το γνώριζαν και ούτε πρόκειται να το μάθουν οι Έλληνες ψηφοφόροι, που συνάντησα το απόγευμα στο λεωφορείο και στο δρόμο. Άλλωστε, δεν υπάρχει κανένας λόγος να ενδιαφέρονται. Τα οικονομικά θα βελτιωθούν με τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και το πορτοφόλι τους θα είναι πάντα γεμάτο. Οι καλύτερες ημέρες έρχονται. Είναι το μόνο που έχει σημασία.

Για ένα φίλο

Θα ξεφύγω για λίγο, για ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο. Τότε,που κι εγώ, ανήσυχος πατέρας, έσφιγγα στην αγκαλιά μου τη μικρή μου κορούλα βλέποντας τη μαγεία των Μετεώρων. Ήταν το 1972. Ένα τριήμερο στην Καλαμπάκα, προσκύνημα στα Μετέωρα. Είχα και μια φωτογραφική μηχανή μαζί μου.

 

         

 

Ένα βραβείο, ένας θάνατος, ένας διάλογος

Έναν αιώνα ζωής συμπληρώνει σήμερα ο Κλοντ Λεβί - Στρος. Η Γαλλία τιμά τον κορυφαίο ανθρωπολόγο της με μια σειρά εκδηλώσεων και ο διεθνής Τύπος κάνει πολυσέλιδα αφιερώματα τον «τελευταίο των γιγάντων». Έναν οξυδερκή διανοητή, που δεν ενοχλήθηκε όταν τον χαρακτήρισαν «αντιουμανιστή», αλλά δεν θέλησε ποτέ να τον αποκαλούν «πατέρα του στρουκτουραλισμού … Η κεντρική ιδέα όμως της έρευνάς του συνοψίζεται στην εξής φράση: «Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν».».

Τα ανωτέρω, μαζί και η φωτογραφία, είναι από δημοσίευμα της εφημερίδας “ΤΑ ΝΕΑ On-Line”, 28/11/2008. Τότε είχα γράψει ένα σχόλιο, και ακολούθησε έπειτα ένας διάλογος, σχετικά με τη θεωρούμενη σπουδαία ρήση-κεντρική ιδέα της έρευνας του εικονιζόμενου και αποθανόντος προσφάτως  κ. Κλοντ Λεβί-Στρος. Η παγκοσμίας αποδοχής ρήση, όπως διαβάσατε, είναι : “Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν”. Τότε έγραψα:

“Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν. Να και άλλη μια, βραβευμένη για τη σοφία της, ρήση. Έρχεται να επικυρώσει κάποιες άλλες παρόμοιες - κι αυτές βραβευμένες - που τα αποδίδουν όλα στην τύχη και οι οποίες δεν λένε ότι " ο κόσμος ξεκίνησε για τον άνθρωπο". Σιγά που θα ειπούν κάτι τέτοιο. Λένε, όλοι μα όλοι ανεξαιρέτως, ότι ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο - μετά από ένα μεγάλο σκάσιμο (μπάμ). Και θα τελειώσει χωρίς αυτόν γιατί το τυχαίο, η φύση, άλλους μεν έκανε έξυπνους και άλλους βλάκες. Και οι έξυπνοι εκμεταλλεύονται τους βλάκες αφού οι τελευταίοι, δεν καταλαβαίνουν πόσο βλάκες είναι οι έξυπνοι και οι βραβευμένοι αιωνόβιοι.”

Το νήμα πήρε μετά ένας άλλος, που απευθυνόμενος προς εμένα και έναν άλλο σχολιαστή έγραψε :
“Αγαπητοί κύριοι Kυπριανέ & Αϊβαλιώτη, όταν διαβάζω σχόλια σαν τα δικά σας σε σχέση με θέματα σαν αυτό, ειλικρινά τρομάζω στην διαπίστωση, ότι υπάρχουν άνθρωποι, που έκαναν τον κόπο να τα διαβάσουν, οι οποίοι είναι τόσο απρόκλητα και ανόητα εμπαθής. Εύγε”.
Υπέγραφε σαν ΔΜ.

Ο δεύτερος της παρέας δεν έδωσε συνέχεια. Όχι όμως κι εγώ:
“Μην ανησυχείς και μη τρομάζεις κ. ΔΜ. Όλοι όσοι διαβάζουν, προτιμούν αυτά που γράφετε εσείς και ο αρθρογράφος. Αλλά διαβάζουν και τις μουντζούρες των τοίχων (: τοίχοι καθαροί, λερωμένες συνειδήσεις και τα τοιαύτα) και χαίρονται. Τα δικά μου και του κ. Αϊβαλιώτη είναι γράμματα ψιλά και δεν είναι ευανάγνωστα. Λοιπόν, μην ανησυχείς και ευχαριστώ για το εύγε”.

Μετά η “παρέα” μεγάλωσε. Μπήκε κάποιος που υπέγραφε σαν ΜΗΝΑΣ και παρατήρησε :
“ … τείνω περισσότερο προς την άποψη να εξαφανιστεί ο άνθρωπος από δική του βλακεία και όχι από μετεωρίτη”.
Στην παρατήρηση αυτή ήρθε να προστεθεί και η δική μου : “Το είπαμε. Η φύση άλλους έκανε έξυπνους και άλλους βλάκες. Οι έξυπνοι εκμεταλλεύονται τους βλάκες γιατί οι τελευταίοι δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο βλάκες είναι οι βραβευμένοι (μεταξύ τους) έξυπνοι. ( " κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν")”.

Ο σχολιαστής ΜΗΝΑΣ άρχισε να ανάβει : “Εσύ βέβαια κύριε Κυπριανέ είσαι ο παντογνώστης εδώ μέσα. Τι σε πείραξε, το ότι είπε την άποψη του ένας καθηγητής εβραϊκής καταγωγής, ή μήπως ότι η άποψη αυτή δεν συμβαδίζει με τα της Παλαιάς Διαθήκης, οπότε ο κύριος αυτός μάλλον δεν είναι κάλος εβραίος ; Μεγάλε, αδικήθηκες. Έπρεπε να είχες την έδρα του κυρίου καθηγητή. Να μας δίδασκες εμάς τους αδαείς, για το πως ο άνθρωπος εμφανίστηκε στην γη και τι θα απογίνει, αφού τα βλέπεις όλα τόσο ρόδινα”.

Τα περί Εβραίων τα παραμέρισα, αφού καθόλου δεν τα έθιξα. Ως προς τα υπόλοιπα είπα:
“ Κάνε μια βόλτα κατά Εξάρχεια μεριά. Δες και τους μουντζουρωμένος τοίχους με κάθε είδους οπτική και λεκτική βρώμα και μετά έλα να συζητήσουμε, πως η γη ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν”.

Ο σχολιαστής ΜΗΝΑΣ άναψε ακόμη περισσότερο: “Τι θα γίνει ρε συ, την κολοκυθιά θα παίζουμε; Φάσκεις και αντιφάσκεις, μια λες ότι θα τελειώσει χωρίς τον άνθρωπο η ζωή στον πλανήτη, μια με αυτόν (προηγούμενα σχόλια). Αποφάσισε τι θες να πιστεύεις και άσε τις μπλόφες! Εγώ τουλάχιστον συμφωνώ με αυτόν που έγραψε ότι ο άνθρωπος καταστρέφει το περιβάλλον και θα καταστραφεί και ο ίδιος”.

Αυτά καταλάβαινε ο ΜΗΝΑΣ και για να του τα απλουστέψω έγραψα : “Ο κόσμος φτιάχτηκε ΓΙΑ τον άνθρωπο και θα τελειώσει ΜΕ τον άνθρωπο, από κάποιους που φοράνε "λιλιά" και κρατάνε σπαθιά. Εντάξει; Σαφές; Ικανοποιήθηκες;”.

Τώρα πλέον ο ΜΗΝΑΣ δεν κρατιόταν με τίποτα : “Είσαι αρχιτρολάριος Κυπριανέ!  Ήθελες απλώς να πουλήσεις λίγο πνεύμα με τις μπουρδολογίες σου. Άντε να κάνεις κήρυγμα στα Εξάρχεια, αφού μας έχεις πρήξει με αυτά εδώ μέσα”.

Φυσικά ούτε κι εγώ μπορούσα να κρατηθώ : “Εμένα δεν με χρειάζονται. Το κήρυγμα τους το κάνει αυτός με τα σπαθιά. Τους λέει ότι ο κόσμος φτιάχτηκε χωρίς τον άνθρωπο και αυτοί, με μια σύριγγα στη φλέβα, ψάχνουν για κάποιον άλλο”.

Απόρησε ο ΜΗΝΑΣ : “Άκου μυαλό τώρα! Του φταίνε του παντογνώστη Κυπριανού οι ανθρωπολόγοι, οι εθνολόγοι και οι βιολόγοι, για την έξαρση στα ναρκωτικά! Τι άλλο θα διαβάσω εδώ μέσα...”.

Του το έδωσα κι αυτό για να μην έχει παράπονο: “ Ίδιοι είναι,τα ίδια λένε και κρατούν όλοι σπαθάκια στο χέρι με κρεμασμένα "λιλιά" στο στήθος. Ναρκωτικό είναι τα λόγια τους και πράξη τα κάνουν οι άπειροι νέοι”.
Προτίμησε την ένδοξη πτώση μετά από αυτό ο συνομιλητής ΜΗΝΑΣ. Μου άφησε έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ο διάλογος τερματίστηκε :
“Ναι βέβαια, εσύ τα ξέρεις όλα καλύτερα. Άντε να ανοίξεις κάνα βιβλίο για τους δεινοσαύρους. Αλλά τι λέω, εσύ για βιβλία θεωρείς τις μπούρδες που πουλάνε οι τηλεπωλητές προφανώς!
Χαιρετίσματα στον μοναχό Παΐσιο τρολλάκι Κυπριανέ”.

………………………………………

Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Γιατί τα ξαναείδα στην ίδια εφημερίδα, “ΤΑ ΝΕΑ On-Line” 3/11/2009, κάτω από την είδηση του θανάτου του αιωνόβιου Κλοντ Λέβι-Στρος. Τα  “χαιρετίσματα στο π. Παΐσιο” βιάστηκε να τα δώσει ο μακαρίτης πλέον κ. Στρος. Εγώ προτίμησα να στείλω τα δικά μου στον ΜΗΝΑ και ήταν αυτά :

“Ελπίζω, ο σχολιαστής ΜΗΝΑΣ να βρίσκεται στη ζωή (άνθρωποι είμαστε, κανείς δεν ξέρει τι γίνεται) και να πάει στην κηδεία του πολυβραβευμένου και αγαπημένου του συγγραφέα. Πάντως, για τον αποθανόντα, ο κόσμος τέλειωσε, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη γη. Κάνω λάθος; Δεν κάνω, και ας το ξαναγράψω: "Ο κόσμος φτιάχτηκε για τον άνθρωπο και θα τελειώσει με τον άνθρωπο".
Αυτός που το είπε δεν πήρε Νόμπελ και αν του το δίνανε δεν θα το έπαιρνε. Οι μεγάλες Αλήθειες δεν έχουν ανάγκη από Νόμπελ. Δεν απευθύνονται στο club των διασημοτήτων. Στις καθαρές καρδιές των ανθρώπων απευθύνονται : " Τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη" . Ας τον αναπαύσει ο Κύριος”.

Τώρα που μετρήσαμε τα "κουκιά"

Τώρα που τέλειωσε το πανηγύρι της Δημοκρατίας και ο καθένας μέτρησε τα δικά του "κουκιά", μου ήρθε στο νου μια συζήτηση που είχα κάποτε με ένα Γέροντα στην Καψάλα του Αγίου Όρους. Εσείς, τον ρώτησα, δεν ψηφίζετε, μου λέτε γιατί ; Ο Γέροντας με κύτταξε με ένα ελαφρύ χαμόγελο και μου απάντησε. Εσείς που ψηφίζετε βρίσκετε καμία διαφορά ; Δεν το νομίζω. Συναλλαγή κάνετε όταν, και όσο, μπορείτε. Φαντάσου, λοιπόν, αυτοί που κάθε τέσσερα χρόνια μετράνε τα  "κουκιά", να έβρισκαν μόνο, ας υποθέσουμε, τριακόσιες με πεντακόσιες χιλιάδες ψήφους. Τι θα έλεγαν τότε ; Ότι τους ψήφισε ο λαός; Αν θέλετε να αλλάξετε τα πράγματα, αυτό να κάνετε και αυτό να τους μάθετε.

Έφυγα . Και πάντα αυτά τα λόγια θυμάμαι όταν έρχονται εκλογές.

Όταν οι ποιμένες βόσκουσι εαυτούς

Στην απεραντοσύνη του διαδικτύου διερωτάτο ο σχολιαστής (ΑΚΤΙΝΕΣ blogspot) της τρέχουσας πραγματικότητας, τι περιμένει την Εκκλησία, και ειδικότερα  το μάθημα των Θρησκευτικών, όταν προαλείφεται ως αρμόδιο και κατάλληλο πρόσωπο μια κυρία που παλαιότερα είχε κάνει την ακόλουθη δήλωση. Είχε σχέση με την προαιρετική παρακολούθηση του μαθήματος στο σχολείο. Η κυρία είχε πει : " Το Ελληνικό Σύνταγμα προστατεύει τη θρησκευτική ελευθερία όλων των πολιτών και η άσκηση του δικαιώματος απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης έστω και αρνητικής των θρησκευτικών πεποιθήσεων."

 Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να απορεί κανείς ή να εκπλήσσεται. Θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος για το ακόμη χειρότερο, αφού το μάθημα των Θρησκευτικών, τουλάχιστον αυτό που γνωρίζαμε εμείς οι παλαιότεροι, φρόντισε και το κατάργησε η ίδια η (διοικούσα) εκκλησία σε αγαστή συμφωνία με την ακαδημαϊκή θεολογία. Αυτοί που μας κυβερνούν και αυτοί που ψηφίζουμε είναι τα έκγονα αυτών των λαθραίων μακρών διαδικασιών, που κύριο χαρακτηριστικό είχε την πλήρη αδιαφορία  για τα Θρησκευτικά, αφενός, αλλά και για ό,τι αφορά στην Εκκλησία, αφετέρου.

Αν θέλετε ένα πολύ χαρακτηριστικό και κραυγαλέο παράδειγμα, δεν έχετε να κάνετε άλλο τίποτα από το να διαβάσετε όσα είπε ένας κληρικός, της τάξης του μεγάλου πρωτοπρεσβυτέρου του οικουμενικού θρόνου, όταν υπέπεσε στην αντίληψή του η γνωστή "Ομολογία Πίστεως". Για όποιον δεν γνωρίζει, και είναι πολλοί (σχεδόν οι πάντες) αυτοί που δεν γνωρίζουν, η αναφερθείσα Ομολογία επισημαίνει τα ολισθήματα πίστεως (σημ. μιλούμε πάντα για Θρησκευτικά και Εκκλησία) που εκ συστήματος διαπράττει εδώ και πολλά χρόνια το Πατριαρχείο της Κων/πολης σε συνεργασία με την Εκκλησία της Ελλάδος. Διαβάστε λοιπόν :

" Πρόθεση των εμπνευστών του ως άνω εγχειρήματος (σ.σ. της Ομολογίας) είναι η καθυσήχαση των ορθοδόξων πιστών που 'αγωνιούν για τα τεκταινόμενα και αναμένουν λόγους αληθείας'. Αν και είναι συζητήσιμο το κατά πόσο οι αγωνιούντες για την τύχη της Εκκλησίας τους αυτοί πιστοί, γνωρίζουν τι ακριβώς σημαίνει η 'εκ του Πατρός' μόνη εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, ποιά είναι η έννοια του όρου 'ομοούσιος' σε αντιδιαστολή  με εκείνο του 'ομοιούσιος' ή ποιά είναι η ουσιώδης διαφορά μεταξύ ΄μετουσιώσεως'  και 'μεταβολής' των Τιμίων Δώρων ή ακόμη, τι υποδηλώνει η καλβινική θεολογική θέση περί 'απολύτου προορισμού' ".

Με άλλες λέξεις  ο μεγάλος πρωτοπρεσβύτερος του οικουμενικού θρόνου, μας θεωρεί όλους αστοιχείωτους στα Θρησκευτικά. Και είναι, πραγματικά, έτσι. Αλλά ποιος ευθύνεται για τη θρησκευτική μας απαιδευσία και αμορφωσιά, δεν μας το λέει. Και δεν το λέει, διότι θα άνοιγε η γη να τον καταπιεί. Έπρεπε να ντρέπεται. Αν είχε φιλότιμο, αν είχε συναίσθηση του λειτουργήματος που ασκεί, όφειλε να ομολογήσει τούτο: Αν μείναμε όλοι ακατήχητοι στα θέματα που ο ίδιος θέτει, είναι διότι παντελώς αδιαφόρησαν οι "καθ΄ ύλην" αρμόδιοι. Οι ποιμένες φρόντισαν να βόσκουν εαυτούς. Να γυροφέρνουν την υφήλιο, να ξενίζονται σε πανάκριβα ξενοδοχεία, να τους υποδέχονται μετά μεγίστων τιμών και να συνευλογούνται, τέλος, συμποσιαζόμενοι στα αναρίθμητα συνέδρια που έχουν μεταξύ συναδέλφων. Ποιος απο αυτούς ενδιαφέρθηκε ποτέ να διαφωτίσει τον αποίμαντο λαό, που τον χρησιμοποιούν μόνο και μόνο για να τους ράνει με ροδοπέταλα ή, τουριστικής εκδρομής ούσης εν εξελίξει στην Κωνσταντινούπολη, να σπεύδουν προς εκκλησιασμό και να λάβουν την πατριαρχική ευλογία; Πότε έδειξαν ενδιαφέρον να μας πληροφορήσουν, ώστε να μάθουμε αυτά, για τα οποία μας εγκαλεί ο μεγάλος πρωτοπρεσβύτερος; Ποτέ ή σχεδόν ποτέ, αφότου ανακαλύψαμε  το ημερολογιακό μας λάθος.

 Έπειτα, αρχίσαμε ευλόγως να ανακαλύπτουμε σωρεία λαθών, για να φτάσουμε αισίως να δηλώνουμε υπερήφανα ότι " το δικαίωμα απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης, έστω και αρνητικής, των θρησκευτικών πεποιθήσεων " ! Όπερ σημαίνει, τα δικαιώματα είναι "προστατευόμενο είδος" μόνον και μόνο διότι είναι απλά  δικαιώματα !! Δεν χρειάζεται καμιά απολύτως εξήγηση !!! Ωστόσο, υπάρχει και η λέξη "σεβασμός" , που συνοδεύει πάντα τα "δικαιώματα". Αλλά  εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Τα Θρησκευτικά και η Εκκλησία, έχουν περισσότερη αρμοδιότητα ως προς αυτή τη λέξη.

 Την  διευκόλυνση για να ξεπεράσουμε το εμπόδιο με τον "σεβασμό"  μας την προσφέρει ο μεγάλος πρωτοπρεσβύτερος : " Είναι συζητήσιμο αν οι αγωνιούντες πιστοί γνωρίζουν ποια είναι η έννοια του "ομοούσιος" σε αντιδιαστολή με εκείνη του "ομοιούσιος". Και ακριβώς, επειδή οι πιστοί δεν γνωρίζουν ποια η εννοιολογική διαφορά ανάμεσα σ΄ αυτές τις λέξεις, η περίφημη συνταγματική προστασία των θρησκευτικών δικαιωμάτων καλείται να αχρηστεύσει το δικαίωμα προστασίας του οικείου συνταγματικού Θρησκεύματος. Το οποίο " δεν μπορεί να συνοδεύεται από αξίωση αποκάλυψης, έστω και αρνητικής, των θρησκευτικών πεποιθήσεων " (sic). Αν δεν το καταλάβατε ακόμη, μας είναι πλέον περιττή η Θρησκεία. Είναι ιδιωτική υπόθεση το θρησκεύειν. Το Σύνταγμα  μας χρειάζεται μόνο σαν άλλοθι για "την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας όλων των πολιτών".

Δεν χρειάζεται να γράψω περισσότερα. Θα επισημάνω μόνο αυτό : Ο μαρξισμός είχε την αφέλεια να κηρύσσει εμφανώς τον πόλεμο κατά της Θρησκείας. Το αντίπαλον, τότε, δέος δεν έκανε αυτό το λάθος. Έστησε ένα είδωλο θεού μπροστά σε ένα καθρέφτη και όλοι νόμιζαν ότι έβλεπαν τον Θεό, όπως έκαστος φανταζόταν. Αυτόν μας καλούν να προσκυνήσουμε, το θεό της φαντασίας μας, έναν "ιδιωτικό" θεό, και αδιάντροπα  ρίχνουν πάνω μας τις δικές τους ευθύνες. Ο αντιμαρξιστικός θεϊσμός ήταν η άλλη όψη της αθεΐας. Αυτόν έχουμε σήμερα.

Οι ακέφαλες κεφαλές του οικουμενισμού αντιδρούν

Διαβάσαμε επιστολή του Μητροπολίτη Περγάμου Ζηζιούλα (βλέπε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ) απευθυνόμενη "σε Σεβασμιώτατο", για τις αντιδράσεις που προκαλεί το θέμα των διαλόγων (οι συμπροσευχές παραβλέπονται) με τους ετερόδοξους. Η επιστολή καταλήγει: "Η ευθύνη όλων, μάλιστα δε των επισκόπων, των τεταγμένων υπό του Θεού να μεριμνούν διά την διασφάλισιν της κανονικής ενότητος του ποιμνίου των, είναι πελωρία"


Κατά το λαϊκό άσμα: "Τα ψεύτικα,τα λόγια,τα μεγάλα". Δεν είμαστε εμείς αυτοί που είπαμε ότι η ένωση δεν θα γίνει από επάνω (: τις προεξέχουσες ακέφαλες κεφαλές των ποιμένων). Ο κ. Βάλτερ Κάσπερ, αν θυμάμαι, και αν τον γράφω καλά, ήταν αυτός που είπε, ότι η ένωση (μάλλον,η επιδίωξη για την ένωση) είναι - ή προβλέπεται - να γίνει από τη βάση.

Οι διάλογοι θα γίνονται για ένα και μοναδικό σκοπό. Για να βλέπει συστηματικά ο ακατήχητος λαός τις ακέφαλες κεφαλές να συνομιλούν, να συζητούν, να συναγελάζωνται αντάμα. Αυτό τα λέει όλα και δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Οι ακέφαλες κεφαλές είναι ικανότατες να συντάξουν κείμενα αθώα, να συντάξουν κείμενα που θα ικανοποιούν και τις δυο ή περισσότερες, πλευρές, να συντάξουν κείμενα που θα δίνουν τροφή για πλήθος ερμηνειών. Αλλά η βάση δεν θα ενδιαφέρεται καθόλου γι΄ αυτά. Και όταν θα βρίσκεται (η βάση) σε ταξίδι, ας πούμε, τουρισμού ή συγκροτεί κάπου (η βάση) αυτό που ονομάζεται "ομογένεια", θα πηγαίνει να εκκλησιάζεται σε παπική, ή άλλη, "εκκλησία" και να παίρνει την όστια. Ή όποιος το προτιμά, θα υπάρχει παραδίπλα ο άρτος και οίνος, για να του χορηγείτε η παραδοσιακή θεία Μετάληψη.

Οι ακέφαλες κεφαλές ξέρουν πολύ καλά τα επικοινωνιακά παιγχνίδια. Δεν έχει σημασία τι κουβεντιάζουν. Σημασία έχει να βλέπει ο κόσμος (διακαναλικά!!!) ότι όλοι μαζί κουβεντιάζουν.

"Τα ψεύτικα, τα λόγια, τα μεγάλα" ...