Ένα δεύτερο σχόλιο για τον Κλοντ-Λέβι Στρος

"Δεν νομίζω πως είναι αλήθεια. Αν έχω εξεγερθεί ενάντια σε κάτι, και αισθάνομαι βαθιά μέσα μου ότι είναι βλαβερό, είναι αυτό το είδος άκριτου ανθρωπισμού που απορρέει αφενός από την ιουδαιοχριστιανική παράδοση και αφετέρου, πιο κοντά μας, από την Αναγέννηση και τον καρτεσιανισμό, ενός ουμανισμού που θεωρεί ότι ο άνθρωπος είναι απόλυτος κύριος της δημιουργίας ... Πρόκειται για ένα πραγματικό προπατορικό αμάρτημα που σπρώχνει την ανθρωπότητα προς την αυτοκαταστροφή». ". (Από την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ On-line  της 7/11/2009 όπου και η φωτογραφία). Αυτά είχε πει ο Κλοντ-Λέβι Στρος στη Γαλλική "Μοντ" το 1979.

Καλύτερα δεν θα μπορούσε να το είχε πει. Ο άκριτος ανθρωπισμός είναι  ιουδαιοχριστιανική παράδοση, που αρχίζει να παρουσιάζεται δειλά-δειλά, αρκετά χρόνια πριν φτάσουμε στην Αναγέννηση και στον καρτεσιανισμό. Είχε προηγηθεί η λεγόμενη "ζύμωση" με το Σχίσμα. Πέρα όμως από αυτό, δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αυτό το, ας πούμε, παράπονο του μεγάλου ερευνητή. Διότι αναφέρεται σε "προπατορικό αμάρτημα" και τούτο μας εισάγει σε παραπέρα ευκολονόητους συνειρμούς. Οι οποίοι όμως κυριολεκτικά εξουδετερώνονται, αν σκεφθούμε τον αφορισμό του ίδιου του κ. Στρος: Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν!

Η ιουδαιοχριστιανική "παράδοση" έπαψε να είναι ιουδαιοχριστιανική, όταν ο Απ. Παύλος, ο ευαγγελιστής Ιωάννης και ο μέγας Βασίλειος μας είπαν : Ο κόσμος φτιάχτηκε για τον άνθρωπο και θα τελειώσει με τον άνθρωπο. Αυτή η παράδοση είναι η αμιγώς Χριστιανική και όχι η πολυπλόκαμη,πολυκέφαλη και πλαστογραφημένη, των παπικο-προτεσταντικών εκφάνσεων. Οι τελευταίες αποτελούν τη "νεωτερική", θα λέγαμε, εκδοχή του παραδοσιακού ιουδαϊσμού (με την προσθήκη του "χριστιανισμός")  μετά από τον μακροχρόνιο συγχρωτισμό του με τη Δύση. Ο άκριτος ανθρωπισμός θέτει ως αρχή την ελευθερία και όχι την αλήθεια (γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς) με αποτέλεσμα να στρέφεται κατά του ίδιου του ανθρώπου και να γίνεται απάνθρωπος.

Περιττό να σημειώσω ότι οι σύγχρονοι δικοί μας  και άλλοι "θεολόγοι", συντονισμένοι πλήρως στα νεοταξικά κελεύσματα : Αναγέννηση, Διαφωτισμό και πολλά άλλα Δυτικά και ιουδαιοχριστιανικά (sic), παρακάμπτουν το σκόπελο της πρόταξης της αλήθειας. Μένουν πιστοί στην ελευθερία και μεταθέτουν το εσκεμμένο τους ατόπημα, στο "γνώσεσθε" και όχι στην αλήθεια., για να μας πουν ότι η "γνώσις" είναι συνώνυμη της (ερωτικής, εννοείται) συνεύρεσης, αφού ο Αδάμ "έγνω την γυναίκα αυτού". Όμως η Βιβλική διήγηση αυτής της "γνώσης" δεν μιλεί ουδόλως για  "ερωτική" γνώση. Ούτε και για ... αγαπητική. Αυτό είναι εύρημα της δικής τους νοσηρής διάνοιας, που δεν έχει καμία σχέση με Θεολογία.