Διαβάστε πρώτα αυτό
https://www.pemptousia.gr/2014/09/78484/ και ύστερα τη συζήτηση που έγινε (με σχόλια) για το συγκεκριμένο θέμα στο f / b (βλέπε φωτογραφία)
- Kyprianos Christodoulides
Ύστερα ακολούθησε η «θεολογία της σχέσης», που αργότερα ονομάστηκε «συνάφεια» από τους μεταπατέρες της πατερικότητας. Δεν τόλμησαν όμως να γράψουν «συναφειακότητα». Ούτε ονόμασαν τη θεολογία τους «σχεσιολογία». Όπως και να το κάνουμε, το θέλουν δεν το θέλουν, η σχεσιολογία κυριαρχεί στα σύγχρονα θεολογικά μας γράμματα, όθεν και το (κύριο) θέμα που συζητήθηκε στην εν Κολυμπαρίω ψευδοσύνοδο ήταν το : «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμο». Ενώ καλά-καλά δεν τα βρίσκουμε στις μεταξύ μας σχέσεις, μας έπιασε η έγνοια για τις σχέσεις μας με τον λοιπό χριστιανικό (σημ. και κατ΄ εξοχήν αιρετικό) κόσμο.
- Robin Edison
Άβυσσος η ψυχή του Ανθρώπου...! Τώρα που γίναμε ιδεολόγοι, μετά την "οντολογία" σειρά της "σχέσης"…, μετά Θεού και Ανθρώπων, επειδή και αυτή δεν ανταποκρίνεται στην ιδεολογία μας.
«Η αξία όλων των κτιστών, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπου, εξαρτάται από τη σχέση τους με το άκτιστο και ο σκοπός της υπάρξεώς τους φανερώνεται μέσα στην προοπτική του ακτίστου, στην αιώνια προοπτική παραμονής τους στο είναι» https://www.pemptousia.gr/2014/09/78484/
Όλοι οι γλωσσικοί κώδικες -σύμφωνα με τη θεολογία- μπορούν να γίνουν «κλίμακες» που πλησιάζουν τον άνθρωπο προς τον Θεό, μπορούν να γίνουν «δηλωτικές» της αλήθειας, να εκφράσουν το θέλημα του Θεού ή την εμπειρία της αλήθειας.
Ο δημιουργημένος κόσμος ονομάζεται, για να δημιουργηθεί μια σχέση ανάμεσα σε αυτόν και τους ανθρώπους∙ μια σχέση που έχει στόχο την ένωση με τον Θεό και τη θέωση του κόσμου. Αυτό μπορεί να συμβεί, εφόσον ο άνθρωπος προσφέρει πίσω στον Θεό ως δώρο το δώρο που του έδωσε. Μέσα από τις λέξεις, οι άνθρωποι δημιουργούν προσωπικές σχέσεις και βρίσκονται σε κοινωνία τόσο με τους συνανθρώπους του και με τη δημιουργία όσο και με τον ίδιο τον Θεό.
- Kyprianos Christodoulides
Ευχαριστώ τον Ρόμπιν για το σχόλιο. Τούτα τα ολίγα μόνο. Η λέξη «σχέση» παραπέμπει - το περισσότερο - σε ορολογία των Μαθηματικών παρά των Θεολογικών. Η λέξη «κοινωνία» είναι αυτή που αρμόζει στη θεολογική ορολογία. Η σχέση προϋποθέτει ετερότητα, η κοινωνία ταυτότητα. «12 βλέπομεν γὰρ ἄρτι δι’ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι, τότε δὲ πρόσωπον πρὸς πρόσωπον· ἄρτι γινώσκω ἐκ μέρους, τότε δὲ ἐπιγνώσομαι καθὼς καὶ ἐπεγνώσθην.» (1Κρ. ιγ΄)
- Robin Edison
Να ευχαριστήσω και εγώ με την σειρά μου τον Κυπριανό Χ. για το σχόλιο του. Να επισημάνω εν τάχει, ότι η ποινικοποίηση των όρων δεν βοηθά τον άνθρωπο να πλησιάσει τον Θεό, τουναντίον θα έλεγα, έστω και εάν αυτές μπορούν να γίνουν «δηλωτικές» της αλήθειας, να εκφράσουν το θέλημα του Θεού ή την εμπειρία της αλήθειας.Ας μην κάνουμε το λάθος αδιακρίτως να θεωρήσουμε ότι ο όρος ΣΧΕΣΗ είναι ένα σακί πού μπορούμε να ρίξουμε τα πάντα μέσα. Στον Οικουμενισμό η σχέση είναι προσχηματική, στην ουσία είναι μία σύμβαση πού κάνει ο "κατακερματισμένος" άνθρωπος ενάντια στη ΣΧΕΣΗ του με τον Θεό.
Άλλωστε ο όρος Πατήρ φανερώνει εξ ορισμού τον Υιό και το αντίστροφο ομοίως.
Οι λέξεις, πατρότητα, υιοθεσία, συγγένεια, αδελφός, εξ-άδελφος, τι θα λέγαμε ότι δηλώνουν ;
«Mείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ. ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐὰν ποιῆτε ὅσα ἐγὼ ἐντέλλομαι ὑμῖν. οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τί ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἃ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν.»
Ως προς το ερώτημα, είναι τι κοινωνείται και με ποιό τρόπο. Τίθεται όταν έχουμε υποστάσεις (πρόσωπα)...
- Kyprianos Christodoulides
Απάντηση στο Μυστήριο της Αγίας Τριάδος δεν είμαι σε θέση να δώσω, ως προς το τι κοινωνείται και το πώς κοινωνείται. Οι πενιχρές γνώσεις μου δεν φτάνουν έως εκεί, αλλά, επίσης, δεν γνωρίζω ποιος εκ των πατέρων της Εκκλησίας έθεσε ποτέ παρόμοιο ερώτημα.
Ως προς την "ποινικοποίηση των όρων", αρκετό να θυμηθούμε το «ομοούσιος» έναντι του «ομοιούσιος», το «Θεοτόκος» έναντι του «Χριστοτόκος» και το «εν δυσί φύσεσι» έναντι του «εκ δυο φύσεων». Όταν κάποιος διαπράττει το τόλμημα να πει ότι οι "ενδοτριαδικές σχέσεις" (sic) αποτελούν - έστω και τρόπον τινά - αντανάκλαση των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων, τότε, είμαστε κυριολεκτικά για ζουρλομανδύα. Τι είδους ενδοτριαδικές μπορεί να είναι οι σχέσεις, όταν λέμε «εις Θεός, μια η θεότης» ή το «ασυγχύτως, ατρέπτως και αδιαιρέτως» για τα τρία Πρόσωπα της Μιάς θεότητος ; Δέχομαι ότι ανθρώπινα μιλώντας, μπορεί να τεθεί ένα τέτοιο ερώτημα. Όμως, προσκρούει σε αυτό καθ΄ εαυτό το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Συνεπώς, απορρίπτεται.
- Robin Edison
Το αν έθεσε κάποιος από τους πατέρες της Εκκλησίας παρόμοιο ερώτημα ούτε εγώ γνωρίζω, βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τέθηκε, αλλά πριν φρονήσουμε τα υψηλά περί του μυστηρίου της Αγίας Τριάδος, ας προσπαθήσουμε να ψηλαφίσουμε τα των ανθρώπων, μιας και χρησιμοποιούμε ανθρώπινο λεκτικό κώδικα κατανοήσεως.
Οι όροι είναι δηλωτικοί και έχουν νοηματική απόδοση, η σχέση ως όρος είναι προϋπόθεση, δεν αναιρεί την κοινωνία, ούτε την ενότητα της ταυτότητας της μιας ουσίας. Τώρα οι αναγωγές της ανθρώπινης αντίληψης με λεκτικό κώδικα σε αυτό καθ΄ εαυτό το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος, μάλλον άστοχες είναι… και επικίνδυνες.
- Kyprianos Christodoulides
Robin Edison «... οι αναγωγές της ανθρώπινης αντίληψης με λεκτικό κώδικα σε αυτό καθ΄ εαυτό το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος» είναι το ευκολότερο και προσιτότερο στους σημερινούς - θεολογικά απροσανατόλιστους - ανθρώπους. Το κοσμικό πνεύμα κυριαρχεί και αυτό διδάσκεται και διαδίδεται από όλα τα προσφερόμενα μέσα - βλέπε τα νέα θρησκευτικά. Ως προς την κοινωνία δε, η λέξη αυτή έχει περιέλθει στο καθημερινό λεξιλόγιο της πολιτικής αγυρτείας. Κοινωνία δηλώνει αυτονόητα σχέση, άρα, ως πλεονάζουσα (η λέξη αυτή) δεν έχει κανένα ρόλο χρήσης ή λόγο ύπαρξης στα θεολογικά και τη νοηματική τους απόδοση.
Τα ανωτέρω εφόσον είχαμε μείνει απαθείς και αδιάφοροι στα «δοκίμια» - πολιτικής και άλλης - «θεολογίας». Δυστυχώς, δεν μείναμε ή τουλάχιστον δεν προσπαθήσαμε να αναιρέσουμε την υποβόλιμη και καταστροφική δράση των έμμισθων γηγενών πρακτόρων της διφυούς παγκοσμιοποίησης.
