"Το μπάχαλο"

Θέλετε να μάθετε πώς ¨βρώμσε ο τόπος"; Δεν έχετε παρά να διαβάσετε αυτό :"Η καταστροφή όμως συντελείται ραγδαία. Και προσωπικά είμαι βέβαιος ότι μετά τη Δεξιά λαίλαπα η κοινωνία θα βγει εντελώς διαλυμένη: θα δούμε μια κοινωνία που δεν θα πιστεύει σε τίποτα· και χωρίς πίστη και ελπίδα θα είναι σαν να μην έχει πόδια- να μην μπορεί να πατήσει πουθενά".

Μάλιστα, μια κοινωνία που δεν θα πιστεύει σε τίποτα θα είναι σαν να μην έχει πόδια,γιατί η πίστη και η ελπίδα είναι τα "πόδια" της κοινωνίας. Αυτά τα γράφει ένας πανεπιστημιακός καθηγητής, αλλά μην πάει ο νούς σας στο "κακό". Μην σκεφθείτε αγίους και εκκλησίες. Αφήστε το μυαλό σας ελεύθερο και φαντασθείτε ό,τι θέλετε, όσον αφορά στην πίστη και στην ελπίδα,που έχει στο μυαλό του ο κύριος καθηγητής. Δεν μας λέει σε τι να πιστεύουμε και σε τι να ελπίζουμε.Μας λέει αυτά που δεν πρέπει να πιστεύουμε και σ΄ αυτά που δεν πρέπει να ελπίζουμε. Διαβάστε και τούτο :"Έτσι κι αλλιώς τη χώρα την έχουν γυρίσει πίσω πολλές δεκαετίες, γιατί όχι κι άλλες. Θα μου πείτε, «είσαι στις μαύρες σου γι΄ αυτό τα λες έτσι». Φυσικά είμαι στις μαύρες μου, υπάρχει κάτι που να με κάνει να μην είμαι; Ευτυχώς, εμφανίζονται καμιά φορά, όλο και πιο αραιά, κάτι «Άγιοι Φανέντες» και σκάει λίγο το πικραμένο μας χείλι".

Οι άγιοι Φανέντες, που ο ίδιος σε προηγούμενο άρθρο του φρόντισε γελοιοποιήσει (*), είναι το μόνο που τον κάνει να ευθυμεί στους δύσκολους καιρούς που περνάμε. Ρίχνει την ευθύνη στους πολιτικούς και στα γελοία καμώματα της Θρησκείας.

Φαντασθείτε λοιπόν αυτό τον πανεπιστημιακό δάσκαλο τι γράμματα μαθαίνει στους φοιτητές. Δράμα η πολιτική και κωμωδία η θρησκεία.Ωστόσο ανησυχεί, τον έχει πιάσει η "μπόχα" από όλα όσα βλέπει να γίνονται και μας παιδαγωγεί λέγοντας να έχουμε πίστη και ελπίδα. Ποια πίστη και ποιά ελπίδα; είναι άγνωστο και αδιάφορο, όπως άγνωστο και αδιάφορο είναι για τη μασονία σε τι πιστεύεις. Για να γίνεις μασόνος πρέπει απλά να πιστεύεις.Δεν τους ενδιαφέρει το πού.

Σωστά λοιπόν του απάντησε με ένα σχόλιο κάποιος αναγνώστης : "Ψάχνετε για στόχους στους οποίους να στρέψετε τα πυρά σας; Γυρίστε τα πάνω σας! Η Ελλάδα στερείται παιδείας, πειθαρχίας και - δυστυχώς - ιστορικής και πολιτικής γνώσης". Και ένας άλλος έγραψε επίσης :" Οι άγιοι Φανέντες ή άλλοι, δεν φαίνονται όταν τους κρύβει το δυσώδες νέφος και κάποιοι νομίζουν ότι φυσώντας (γράφοντας),μπορούν να το διώξουν. Οι άγιοι μας χρειάζονται για να ξεβρωμίσουμε,αλλά εμείς τους διώχνουμε.Νομίζουμε ότι μόνοι μας μπορούμε να καθαρίσουμε την κόπρο του Αυγεία. Οι πρόγονοι τουλάχιστον ανέθεσαν αυτό το έργο σε έναν ημίθεο.Κάτι είχε περάσει από το μυαλό τους. Από το δικό μας περνά μόνο ο Δαρβίνος".

Οι σχολιαστές αποψιογράφοι όμως δεν "παιδεύουν" φοιτητές. Ούτε και είναι πρώτα ονόματα στις σελίδες του Πολιτισμού των εφημερίδων. Άλλοι είναι οι επι κεφαλής και τώρα αγανακτούν με τη μπόχα.

Τα ανωτέρω από : http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4529146
(*) Βλέπε : http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4523571

Η αρχή της ηδονής : Extreme sports και ενορμήσεις θανάτου

Εισαγωγικό:

Ο σύνδεσμος στο τέλος του άρθρου παραπέμπει σε εργασία της κας.Βίκυ Γιωτσίδη, κλινικής Ψυχολόγου (MSc) όπου και προτάσσεται το εξής : "Απαγορεύεται ρητά η αντιγραφή ή αναπαραγωγή μέρους ή ολόκληρου του κειμένου χωρίς την προηγούμενη έγγραφη εξουσιοδότηση από την συγγραφέα.Οι παραβάτες θα υποπίπτουν στις διατάξεις του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας".
Επικοινώνησα δυο φορές με την κα.Γιωτσίδη, αλλά στα ημέηλ μηνύματα δεν υπήρξε απάντηση. Αν,εν τω μεταξύ, καταστεί εφικτή η επικοινωνία μαζί της και μου ζητήσει να αποσύρω την ανάρτηση, θα το κάνω.
Σημειώστε ακόμη ότι σε περιληπτική μορφή το άρθρο αυτό κατατέθηκε σαν σχόλιο σε άλλο μπλογκ. Αλλά δεν αναρτήθηκε λόγω μη υπάρχουσας γραπτής εξουσιοδότησης εκ μέρους της κας Γιωτσίδη. Ο παρατηρητικός μπλόκερ θέλοντας να μη βρεθεί κατηγορούμενος για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας αγνόησε το σχόλιο που του έστειλα.Αλλά ο ίδιος, αγνοώντας πλήρως τα πνευματικά δικαιώματα, ανάρτησε στο ιστολόγιο που επιμελείται μια βραβευμένη φωτογραφία και ούτε καν καταδέχθηκε να αναφέρει έστω το όνομα του φωτογράφου.



Στην εποχή μας είναι πολύ διαδεδομένα τα λεγόμενα ακραία σπορ (extreme sports). Άνθρωποι πηδούν από μεγάλο ύψος και μετά, αφού νοιώσουν την αδρεναλίνη στο "φουλ", ανοίγουν το αλεξίπτωτο. Άλλοι βουτάνε στα βαθιά νερά με μιαν ανάσα, με μποφόρια κλπ. και μετά αρχίζουν να ανεβαίνουν. Πολλοί είναι ακόμη εκείνοι που προτιμούν τις υψηλές ταχύτητες.
Τέλος πάντων,υπάρχουν πολλοί τρόποι για να κάνουν τον άνθρωπο να φτάσει στα όρια και να αισθανθεί "το σημείο" μετά από το οποίο παύει, φυσικά, κάθε αίσθηση και ο τολμητίας φεύγει χωρίς να μας πει "πως αισθάνθηκε".
Αυτό το περίεργο φαινόμενο, να διακινδυνεύει ο άνθρωπος τη σωματική του ακεραιότητα, αλλά ακόμη κι αυτή την ίδια του τη ζωή, δεν είναι ανεξήγητο. Ειδικά μάλιστα στην εποχή που ζούμε, όπου κυριαρχεί το σύνθημα ότι πρέπει το σώμα μας (ίσως -και- όσο αυτό έχει ψυχή) να απολαμβάνει κάθε ηδονή στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ένταση. Όπως αυτή του "λίγο πριν απ΄ το θάνατο".
Στο παρελθόν υπήρχαν αυτά τα φαινόμενα. Πίστευαν, για παράδειγμα, ότι ο απαγχονισμός είναι "θάνατος γλυκός" - λόγω των παρατηρούμενων ευρημάτων επί των απαγχονισμένων - και πολλοί επιχειρούσαν να γευθούν αυτή την ηδονή οδηγούμενοι πολύ συχνά στο θάνατο. Αλλά και σήμερα, όπου η πρόοδος μας έχει κατακτήσει, είχαμε ένα παρόμοιο κρούσμα. Πληροφορηθήκαμε ένα τέτοιο θάνατο από τα μέσα της ενημέρωσης. Ο ατυχήσας ηδονοθήρας (ήταν ο ηθοποιός David Carradine) δεν υπολόγισε καλά "το όριο" μεταξύ οργασμού και πνιγμού, με αποτέλεσμα να βρεθεί κρεμασμένος. Δυστυχώς, η τέχνη, η φιλοσοφία και ο κινηματογράφος, έχασαν έναν μεγάλο μύστη της ακραίας ηδονής δια της μεθόδου της αυτοϊκανοποίησης.
Αυτό βέβαια δεν μπορούμε να το εντάξουμε στα extreme sports. Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο ανάμεσα στους ρέκτες "των ορίων" και της ερωτικής "επιθανάτιας" αυτοϊκανοποίησης και αυτό είναι η αίσθηση της υπέρτατης ηδονής.
Όλα ξεκινούν από κάπου. Η αρχή είναι εδώ ο μεγάλος Φρόιντ, που μας έμαθε ότι όλα πηγάζουνε από την "αρχή της ηδονής". Ο άνθρωπος είναι προϊόν ηδονής, αυτή τον κατευθύνει και άρα τα μυστικά της ζωής αρχίζουν να μας αποκαλύπτονται. Διαβάστε λοιπόν τα παρακάτω, είναι αυτά που μας γράφει η κα. Βίκυ Γιωτσίδη, για να μην θεωρηθούν αυτά που λέω δικές μου επινοήσεις:
"Ο Φρόιντ, πάντως, διατηρεί μέχρι το τέλος του έργου του την έννοια των ενορμήσεων θανάτου αφενός μεν γιατί αποτελούν προϊόν μιας θεωρητικής επιταγής (σ.σ. η θεωρητική επιταγή, πάντα κατά τον Φρόιντ, είναι ότι τα άψυχα προηγούνται των εμψύχων) αφετέρου δε γιατί μόνο μέσω αυτών μπορεί να εξηγήσει ορισμένα φαινόμενα που εμφανίζονται στην κλινική πρακτική και στην ψυχοπαθολογία. Αναφέρεται, συγκεκριμένα, στις εκδηλώσεις του μαζοχισμού, στον καταναγκασμό της επανάληψης παλαιότερων δυσάρεστων βιωμάτων και στην αρνητική θεραπευτική αντίδραση κατά την οποία ο ασθενής αντιστέκεται στη θεραπευτική αλλαγή και προσκολλάται σε δυσλειτουργικές συμπεριφορές και σε οδυνηρές καταστάσεις. Στη βάση αυτών των φαινομένων, όπως υποστηρίζει ο Φρόιντ (1937): «δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε την πεποίθηση ότι η ψυχική λειτουργία κυριαρχείται αποκλειστικά από την τάση προς ευχαρίστηση. Αυτά τα φαινόμενα υποδεικνύουν, κατά κάποιο τρόπο, ότι δεν μπορεί να παραγνωρισθεί η παρουσία μέσα στην ψυχική ζωή μιας δύναμης που ονομάζουμε, σύμφωνα με τους σκοπούς της, επιθετική ενόρμηση ή ενόρμηση καταστροφής, και η οποία θεωρούμε ότι προέρχεται από την πρωταρχική ενόρμηση θανάτου της έμψυχης ύλης»" (σ.σ υπογράμμιση από τον γράφοντα). 
Αυτά γράφει ο Φρόιντ και με αυτά,τις ενορμήσεις θανάτου, εφορμούν για την κατάκτηση των ορίων οι λάτρεις των ακραίων σπορ. Επιθυμούν να βιώσουν σε υπερθετικό βαθμό την ηδονή με κίνδυνο αυτής της ίδιας τους της ζωής, για να καταλήξουν, όπως συχνά συμβαίνει, στο θάνατο. Ή μάλλον καλύτερα στον αφανισμό της ψυχής, αφού αυτό διδάσκει ο μέγας Φρόιντ : «τα άψυχα υπήρξαν πριν από τα έμψυχα» (*).

Και το ερώτημα: Πώς απέκτησαν τα άψυχα την πρωταρχική ενόρμηση θανάτου της έμψυχης ύλης, που προϋπήρχαν, είναι κάτι που δεν μας το είπε. Ίσως, το γνωρίζουν οι αποβιώσαντες αλλά δεν μπορούν να μας δώσουν την απάντηση.
(*)Το ίδιο μας λέει με άλλα λόγια ο σύγχρονος βραβευμένος φιλόσοφος Κλωντ Λέβι Στρως: "Ο κόσμος ξεκίνησε χωρίς τον άνθρωπο και θα τελειώσει χωρίς αυτόν". Ο Μέγας Βασίλειος πάντως δεν συμφωνεί. Διότι λέει ότι ο κόσμος φτιάχτηκε για τον άνθρωπο και η Καινή Διαθήκη μας πληροφορεί ότι θα τελειώσει με αυτόν.

http://www.positiveemotions.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=32&Itemid=59

Οδηγίες καλλιτεχνικής σύνταξης

Ο διευθυντής της καλλιτεχνικής σύνταξης κοίταξε για μια ακόμη φορά τη φωτογραφία της νεαρής καλλιτέχνιδας και εξεράγη.

- Όχι,όχι,όχι και πάλι όχι.Δεν αντέχω άλλο.Αυτό δεν είναι φωτογραφία,είναι για πέταμα.Τι μου δείχνεις να δω;Τον αλωνάρη με τους γαϊδάρους στ' αλώνι;Και λοιπόν τι;

- Που βλέπω φόρμα,που βλέπω περιεχόμενο σ' αυτό το παλιομοδίτικο θέμα;Πόσες φορές θα σας το πω;Αυτό το εργαλείο που κρατάτε και φτιάχνετε φωτογραφίες,είναι εργαλείο τέχνης.Και η τέχνη θέλει έμπνευση,θέλει φαντασία,θέλει να μεταμορφώνεις αυτό που βλέπεις σε κάτι άλλο.Κάτι,ας πούμε για τούτο δω το άχρηστο που μου δείχνεις,κάτι νοσταλγικό! Και όχι με χρώμα ρε παιδί μου - αλήθεια τι σου ήρθε και την έβγαλες χρωματιστή;
- Μα γι΄αυτό σας την έδειξα κύριε διευθυντά της καλλιτεχνικής φωτογραφικής σύνταξης. Προσπαθώ να μάθω. Να δείχνω φωτογραφίες που να κάνουν τις καρδιές των θεατών να ριγούν. Συγχωρέστε με, που σας κουράζω.
- Καλά,πήγαινε και τα ξαναλέμε,της είπε ο διευθυντής της καλλιτεχνικής φωτογραφικής σύνταξης.
Πήρε η καλλιτέχνης τη φωτογραφία της,κάθισε στο lab του φωτοσόπ και άρχισε να βάζει ηλεκτρόνια,να αφαιρεί πρωτόνια και να πολλαπλασιάζει τις μαύρες τρύπες. Η φαντασία της δούλεψε για τα καλά. Είδε το αποτέλεσμα και ξανακτύπησε πάλι την πόρτα του κυρίου "διευθυντά".

- Λοιπόν,πως σας φαίνεται; Τον ρώτησε.
- Ε,δεν λέω,καλή φαντασία έχεις. Αλλά εγώ θα έκανα κάτι πιο συγκλονιστικό, πιο ρεαλιστικό και γιατί όχι,ρομαντικό. Γεμάτο νοσταλγία.
- Ω!!! Μα αυτό θέλω κι εγώ,απάντησε εκείνη. Θέλω αυτό που συναρπάζει.
- Ε,λοιπόν,άκουσε. Εγώ δεν θα φώναζα το παιδάκι με την κατσαρόλα για να μαζεύει τις καβαλίνες των γαϊδάρων. Θα φώναζα την κυρά του αλωνάρη. Θα την έβαζα να σταθεί παράμερα,θα της έδινα και μια μπαστούνα να κρατά και θα της έλεγα να ρίξει το κεφάλι πίσω με τα μάτια κλειστά. Όπως στις σκηνές του σινεμά,όπου η ερωτευμένη μικρή χωριατοπούλα περιμένει τον αγαπητικό να της δώσει το πρώτο φιλί.Κατάλαβες;
- Ω! Μα και βέβαια σας κατάλαβα. Μια γνήσια βουκολική σκηνή,που αρπάζει το χρόνο και σε γυρίζει πίσω. Αλλά...

- Τι "αλλά"; Ρώτησε ο διευθυντής της κλπ. κλπ.
- Αλλά,να,πως να σας το πω,είναι κι αυτά τα γαϊδούρια που,μου φαίνεται,χαλούν τη μαγεία ... την ατμόσφαιρα ... δεν νομίζετε;
Και ο διευθυντής χαμογέλασε ελαφρά και αμήχανα έξυσε λίγο το μάγουλο.
- Μην ανησυχείς,απάντησε. Αυτό δεν θα το προσέξει κανείς. Άλλωστε,οι θεατές με τη Γκόλφω έχουν μεγαλώσει κι εσύ,τη γριά Γκόλφω θα τους δείξεις.

Η νεκρολογία που δεν ακούστηκε ποτέ

Τώρα που κύλησαν τα χρόνια από το θάνατο του αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, καιρός είναι να ακούσουμε αυτά που δεν ακούστηκαν. Διότι είναι γνωστό πόσο παραπλανητικός είναι ο ρόλος των ΜΜΕ και ειδικά της τηλεόρασης. Η εικονική πραγματικότητα έχει τη δική της “ηθική της φωτογραφίας”.Όπου παρουσιάζονται επιλεγμένα πρόσωπα, επιλεγμένες και ακίνδυνες ερωτήσεις κάνουν οι δημοσιογράφοι ( στις σοβαροφανείς τετ-α-τετ παρουσιάσεις) και οπωσδήποτε, επιλεγμένες απαντήσεις λαμβάνουν.

Θα εξηγήσω, αν δεν είναι κατανοητό,γιατί εντάσσω στη "φωτογραφία και την ηθική της" αυτό το θέμα. Και δεν είναι άλλο απο αυτή καθ' εαυτή την ηθική της φωτογραφίας. Φυσικά, με την έννοια ότι δεν θέλω να δείχνω άλλα, από αυτό που βλέπετε και άλλα να κρύβονται πίσω στο χαρτί - ή τη σύγχρονη "plasma" τηλεοπτική οθόνη. Όλα αυτά που είδαμε εκείνο τον καιρό ήταν virtual και όχι live.

Ίσως, παρατηρήσει κάποιος ότι είναι άχρηστα και ακατάλληλα αυτά για τούτο εδώ το blog και ότι θα ήταν προτιμότερο να τα απευθύνω στα υπάρχοντα ειδικά έντυπα και τα ιντερνετικά παρόμοια για άτομα "με ειδικά ενδιαφέροντα", όπως λέμε "με ειδικές ικανότητες". Η εποχή μας, μη το ξεχνάμε, είναι εποχή των ποικίλων εξειδικεύσεων και ένα θρησκευτικού περιεχομένου θέμα, είναι αναγκαίο να έχει την ένδειξη: "Προς άτομα θρησκευτικών ενδιαφερόντων".
Δεν θα διαφωνήσω με την ορθότητα της παρατήρησης αυτής. Θα απαντήσω μόνο ότι ο λόγος που με ωθεί, είναι για να μάθουν οι άσχετοι (αν το θέλουν) και οι ενδιαφερόμενοι να το ερευνήσουν, αν φυσικά το θεωρούν ενδιαφέρον.

Αρχικά σας δείχνω το Mοναστήρι του Εσφιγμένου στο αγ.Όρος, όπου εγκαταβιούν περί τους εκατό μοναχοί. Τελούν υπό διωγμό γιατί κρίθηκαν σαν ζηλωτές, φανατικοί και άλλα διάφορα. Και αυτοί το μόνο που κάνουν είναι να καταγγέλλουν μια σύγχρονη αίρεση. Την αίρεση του οικουμενισμού. Αλλά οι επικεφαλής ορθόδοξοι λένε ότι δεν υπάρχουν πλέον αιρέσεις. Αυτά ανήκουν στο παρελθόν, όταν οι άνθρωποι είχαν περιορισμένες γνώσεις και η επιστήμη δεν έκανε θαύματα σαν αυτά των γενετικών μεταλλάξεων, των μεταμοσχεύσεων, των τεχνητών γονιμοποιήσεων ή αυτό που θα ακούσουμε σε λίγα χρόνια μετά την πρόσφατη εργαστηριακή παραγωγή σπέρματος ! Θα παράγουν ωάρια - αν και όχι απαραίτητα - και ο άνθρωπος του εργαστηρίου της βιοτεχνολογίας θα είναι έτοιμος. Η επιστήμη, ή μάλλον αυτό που σήμερα ονομάζουν επιστήμη, αυτή την κατεύθυνση έχει πάρει. Κύριος στόχος η απόσβεση επενδύσεων.

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά και ας προχωρήσουμε.
Το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν που εκδόθηκε τότε για την κατάσταση της υγείας του μακαριστού Χριστοδούλου  έκανε λόγο για τρία πράγματα:
1) Ότι έπασχε από ηπατίτιδα C
2) Από καρκίνο του εντέρου και
3) Από καρκίνο του ήπατος (συκώτι)
Σημείωνε δε το ιατρικό ανακοινωθέν, ότι τα δυο καρκινώματα του αρχιεπισκόπου ήταν ανεξάρτητα το ένα του άλλου. Στο συκώτι δηλαδή είχε αυτοφυώς αναπτυχθεί και ένας δεύτερος καρκίνος, που δεν ήταν μεταστατικός από το έντερο.
Μετά ακολούθησε η γνωστή ιστορία με τον εξ Αμερικής διάσημο και τη σύσταση για μεταμόσχευση. Ακολούθησαν τα γνωστά και επιβεβαιώθηκαν στο τέλος οι έγκυρες εκείνες γνώμες που δεν εισακούστηκαν. Δηλαδή το ανέφικτο της μεταμόσχευσης. Και φυσικά αυτό το γνώριζαν και οι φοιτητές της Ιατρικής. Σε ένα άτομο με έκδηλη την παρουσία δυο καρκίνων - σημαίνει οργανική καρκινογενετική ευπάθεια του πάσχοντος - και την επιπλέον υπάρχουσα ηπατίτιδα C, είναι ιατρικώς απαράδεκτο να συσταθεί μεταμόσχευση.

Διερωτάται λοιπόν κανείς: Μα τόσο άσχετοι ήταν αυτοί οι διάσημοι Αμερικανοί γιατροί ή μήπως κάτι άλλο κρυβόταν; Και οπωσδήποτε κάτι άλλο κρυβόταν, επειδή οι Αμερικανοί δεν είναι άσχετοι και γνωρίζουν άριστα να παίζουν τα λεγόμενα "επικοινωνιακά" παιχνίδια.
Στην προκειμένη περίπτωση το επικοινωνιακό παιχνίδι που παίχθηκε, ήταν η διαφήμιση των μεταμοσχεύσεων. Οι τελευταίες έχουν αρχίσει να χάνουν έδαφος παγκοσμίως. Ο κόσμος υποψιάζεται ότι αυτοί που λέγονται "εγκεφαλικά" νεκροί, δεν είναι και τόσο νεκροί. Φαντάζεσθε λοιπόν τον αντίκτυπο, όταν ο πνευματικός ηγέτης μιας παγκόσμιας και σημαντικής θρησκευτικής κοινότητας είναι μεταμοσχευμένος και υγιής. Αλλά το παιχνίδι παίχθηκε μέχρι τη μέση και δεν ολοκληρώθηκε. Δεν γινόταν άλλωστε διαφορετικά και το ερώτημα που καλείται να απαντήσει έκαστος, είναι εξίσου σημαντικό. Ηθελημένα ή ακούσια μπήκε στη διαδικασία αυτού του διαφημιστικού πυροτεχνήματος ο μακαριστός, πλέον, αρχιεπίσκοπος;

Την απάντηση δεν μπορεί να μας τη δώσει ο σεβάσμιος ηγούμενος Μεθόδιος, ο διωκόμενος ηγούμενος της φωτογραφίας, ούτε και το πιστό εκκλησίασμα. Όμως, αβίαστα μπορούν να μας διαβεβαιώσουν ότι τα "θεολογικά" υποστυλώματα, που ενισχύουν αυτού του είδους τις επεμβάσεις, πουθενά δεν υπάρχουν. Όπως ακριβώς δεν υπήρχαν και επιστημονικά ερείσματα για τη μεταμόσχευση του μακαριστού Χριστοδούλου. Ήταν ανύπαρκτα και εφεύρημα της νοσηρής διάνοιας των εμποτισμένων από την αίρεση, την οποία παραδόξως (!) καταγγέλλουν. Την αίρεση του οικουμενισμού ή των επικοινωνιακών διπλωματικών παιγνίων. Και αυτά δεν έχουν σχέση με τα θρησκευτικά.-

Tέχνη χωρίς τέχνη

Έχουν περάσει μερικά χρόνια, τότε που είχα φτιάξει αυτές τις φωτογραφίες και είχα γράψει λίγα λόγια. Ένας καλός φίλος, που ο πατέρας του είχε πεθάνει, μου είπε αν χρειαζόμουν καμιά πριν τις πετάξει στα σκουπίδια. Στον μακαρίτη άρεσαν οι φωτογραφίες. Βρήκα μερικές και τις έφτιαξα.

Τον έλεγαν Χιθ Λέτζερ και ήταν 29 χρονών. Αναδυόμενος αστέρας του Χόλιγουντ με μια θαυμάσια ηθοποιία σε ένα πρόσφατο κινηματογραφικό έργο.

Βρέθηκε νεκρός πριν λίγες ημέρες "από υπερβολική δόση αγχολυτικών,υπνωτικών,αναλγητικών". Ατύχημα,είπαν οτι ήταν.
Και γιατί αυτός χαρισματικός να παίρνει φάρμακα ηρεμιστικά και άλλα "κοκτέιλ"; Τι του έλειπε;
Τι του έλειπε; Μα,δεν ήξερε τι ήταν αυτό που έκανε. Καλλιτέχνης ήταν,αλλά η Τέχνη του ξέφευγε. Άπιαστη η αφιλότιμη! Και τώρα,από τον γήϊνο αστερισμό της δόξας,βρίσκεται σε άγνωστο αστεροειδή,όπου τον οδήγησαν τα υποβοηθητικά φαρμακευτικά σκευάσματα σε πλεονάζουσα δόση όμως.
Και εκεί,πλέον,θα έμαθε τι είναι η Τέχνη. Τι ήταν αυτό που έκανε και για να το γευθεί καλύτερα,να το αισθανθεί πληρέστερα,είχε την ανάγκη των προϊόντων της φαρμακολογίας.
Λέτε,τώρα να έμαθε τι είναι η Τέχνη;
Μα,αν λένε τα βιβλία (σ.σ. των ατόμων με τα ειδικά ενδιαφέροντα,τα θρησκευτικά δηλαδή) ότι "μετά θάνατον ουκ εστι μετάνοια",άλλο τόσο πρέπει να λέγεται και ότι "μετά θάνατον ουκ εστι γνώσις". Δηλαδή τί; Μαθαίνουν και οι πεθαμένοι; Ήμαρτον,Κύριε!
Λοιπόν;
Τι λοιπόν; Ας δείξουμε και μια φωτογραφία καλλιτεχνική,που ένας άσημος καλλιτέχνης έβγαλε,έχοντας όμως επίγνωση αυτού που έκανε. Ήξερε τι ζητούσε και μια μέρα που καθόταν κι έβλεπε τηλεόραση,είπε να φτιάξει αυτό που δεν έβλεπαν τα μάτια του. Της ψυχής τα μάτια έβλεπαν και χάθηκε μέσα στους ήχους,στο χρώμα και στο Φως.

Λεπτομέρεια είναι ότι ο καλλιτέχνης παρέμεινε άγνωστος για τους πολλούς,για το πλήθος. Αλλά αυτό δεν τον ενδιέφερε.

Όταν η διαφώτιση γίνεται συσκότιση

Παρακαλώ τον αναγνώστη να ανατρέξει στην ιστοσελίδα που σημειώνω με αστερίσκο(*). Θα ανακαλύψει ενδιαφέροντα πράγματα. Λόγου χάριν,πώς ξεκινήσαμε από τον οικουμενισμό και πώς καταλήξαμε στην πανθρησκεία,πως ξεκινήσαμε από την οικουμενικότητα και καταντήσαμε στην παγκοσμιότητα,πώς απ΄ το φως μας βγήκε το σκοτάδι. Βέβαια, δεν ήταν απαραίτητο να είναι"μάντεις" όσοι προφήτεψαν ότι αυτό θα γινόταν. Εκείνοι που από νωρίς είχαν επισημάνει τους κινδύνους, και οι άλλοι δεν τους άκουγαν,τους προειδοποιούσαν ότι άλλο η "καθ΄ ημάς Οικουμένη" και άλλο η κατά τους ετερόδοξους οικουμένη.Άλλλο η καθ΄ ημάς Ανατολή και έτερο η κατά τους αλλόθρησκους "ανατολή". Δεν έδοσαν σημασία και εξακολουθούν να μη δίνουν. Επιμένουν να βαυκαλίζονται ότι κάτι θα πετύχουν και γράφουν ασταμάτητα.Θεωρούν ότι το μοναδικό χρέος που έχουν είναι να ενημερώνουν τους πιστούς, έστω κι αν οι τελευταίοι δεν υποψιάζονται τίποτα από αυτό που οι ίδιοι πρέπει να κάνουν και έχουν χρέος να κάνουν.Τα λόγια πρέπει να γίνουν πράξη από τους πιστούς.

Οι πιστοί ούτε σε απεργίες κατεβαίνουν,ούτε δικαιώματα διεκδικούν στους δρόμους,ούτε και λάβαρα σηκώνουν,όπως έκανε εκείνος ο πλάνος ιεράρχης τους.Αυτά δεν τους είναι προσφιλή. Και τότε; Τότε, απλούστατα,σηκώνονται και φεύγουν από τις εκκλησίες που μνημονεύουν επίσκοπους αιρετικούς.Αλλά φεύγουν και από αυτούς που τους λένε λόγια όμορφα και ορθόδοξα.Που τους δείχνουν σε ποιο χάλι καταντήσαμε και την Κυριακή ακούν τους ίδιους να εύχονται υπερ αυτών που κατηγορούν ότι μας οδηγούν στην πανθρησκεία και στην παγκοσμιότητα! Αυτά δεν τα λένε και δεν τα γράφουν οι οξυγράφοι κάλαμοι.Προτιμούν τις επισημάνσεις,που άλλες είναι σωστές και άλλες λάθος.Σταχυολογώ ένα από αυτά από το άρθρο που σας παρέπεμψα:

" Η Ορθοδοξία πορεύεται πάντα διαλεκτικά στην ιστορία. Αυτό σημαίνει, αντιθετικά και συνθετικά. Σύνθεση εδώ θα ήταν μόνο η μεταλλαγή της δαιμονικότητας της παγκοσμιοποίησης σε εν Χριστώ οικου­μενικότητα."

Αυτά γράφει ο π.Γεωρ.Μεταλληνός (π.ΓΜ) εκτός,βέβαια, από τις υπόλοιπες εύστοχες διαπιστώσεις.Τι θέλει να πει όμως με αυτό; Είναι σωστή η 'μεταλλαγή' της δαιμονικής παγκοσμιοποίησης σε εν Χριστώ οικουμενικότητα με βάση τη διαλεκτική αρχή:θέση,αντίθεση,σύνθεση; Αν είναι σωστή, τότε ποιά η σύνθεση ανάμεσα σε "ομοούσιο" και "ομοιούσιο"; Ποιά η σύνθεση ανάμεσα στο "εν δύο φύσεσι" και στο "εκ δύο φύσεων"; Ποιά η σύνθεση ανάμεσα στο "Θεοτόκος" και στο "Χριστοτόκος";Ποιά η σύνθεση ανάμεσα στους "εικονολάτρες" και τους "εικονοκλάστες" και ποιά η σύνθεση ανάμεσα στο "εκ του πατρός" και στο "εκ του πατρός και εκ του υιού";Ποιά λοιπόν και η σύνθεση ανάμεσα στη "μια" Εκκλησία και στις "πολλές" εκκλησίες; Ο κορμός του δέντρου; Μα ,δεν είναι ένα το δέντρο (Εκκλησία) και "ρίζα" (θεμέλιο) του δέντρου ο Χριστός; Ένας είναι ο Χριστός,μία η Εκκλησία,ένα και το δέντρο. Μήπως από τον κορμό αυτού του δέντρου βλαστάνει κλαδί μανταρινιάς, άλλο νεραντζιάς ή μήπως φύεται και ... η πικραγγουριά;

Αλλά πέρα από αυτά,πόσο θα συνεχίζεται ακόμη η πολεμική του οικουμενισμού με σερπαντίνες;Πολλά γράψαμε αλλά μένουμε στα λόγια.Ίσως,διότι περιμένουν μερικοί να γίνουμε σαν εκείνο τον συγγραφέα στο υπόμνημα 16 του π.ΓΜ. Που αν και είχε γράψει πρίν από χρόνια ότι "ο παπικός σχολαστικισμός είναι η μήτρα, που διεμόρφωσε την μεταγενέστερη Ευρώπη", σήμερα αποτελεί τον πολιορκητικό κριό με τον οποίο μας γκρεμίζει ο πολύπλαγκτος οικουμενισμός. Και δεν είναι ο μόνος. Τέλος, και λίγο πέρα απ΄ το πιό πέρα,θα συνιστούσα στον π.ΓΜ να μην επικαλείται τόσο συχνά τον όπισθεν του υπομνήματος 16 συγγραφέα. Οι εύστοχες επισημάνσεις του π.ΓΜ, που κατά καιρους διαβάζουμε,ανατρέπονται όταν από περιέργεια διαβάζουμε και άλλα, εκτός υπομνήματος και εκτός θέματος.

(*) http://orthodoxi-pisti.blogspot.com/2009/07/blog-post_27.html

Ταπεινολογίας ανάγνωσμα

Τους παπικούς, τους έχει πιάσει τώρα τελευταία η μόδα με τη "μετάνοια" και μας ζητούν συγγνώμη για κάποια λάθη τους (εγκλήματα) κατά το παρελθόν.Αυτό προκύπτει από ένα ενδιαφέρον "Σχόλιο στην επικαιρότητα" που αναρτήθηκε στο blogspot "Αμέθυστος" (http://amethystosbooks.blogspot.com/2009/07/blog-post_26.html). Καλή βέβαια η αναγνώριση λαθών και ακόμη καλύτερη η μετάνοια. Όταν όμως ένας αιρετικός μετανοεί και μένει στην αίρεση που πρεσβεύει "εις ουδέν ωφελεί".
Αν ο πάπας ήταν άνθρωπος αγαθής προαίρεσης και ήθελε πραγματικά να ζητήσει συγγνώμη,θα έπρεπε να τολμήσει να πει ένα και μόνο λόγο : "Ζητώ συγγνώμη γιατί η παπική εκκλησία πλανήθηκε" και μετά να απαγγείλει urbi et orbi το Σύμβολο Πίστεως της Νικαίας-Κων/πόλεως.

Βέβαια,μια πράξη όπως αυτή θα ξεσήκωνε θύελλα διότι το ερώτημα που εγείρεται προβάλλει αμείλικτο: "Και τι γίνεται τώρα με όλα αυτά τα αμέτρητα πλήθη των ψυχών που πέθαναν μέσα στην αίρεση του παπισμού";
Αν όμως η "επηρμένη δυτική οφρύς" αποφάσιζε να ομολογήσει την πλάνη της,το δίχως άλλο,πολλοί ( μπορεί και όλοι ) από αυτούς που χάθηκαν μέσα στα σκοτάδια της αίρεσης θα σώζονταν χωρίς την ανάγκη του "ήχου του χρυσού νομίσματος".Γι΄ αυτό εμείς οι Ορθόδοξοι κάνουμε τα δικά μας μνημόσυνα και οι Μοναχοί προσεύχονται για τη σωτηρία του κόσμου.Η μετάνοια προϋποθέτει ταπείνωση και όχι ταπεινολογία, την οποία ο παπισμός γνωρίζει άριστα να την μεταχειρίζεται με απαράμιλλο ζήλο. Για να δίνει άλλωστε το παράδειγμα και σε κάποιος δικούς μας.

Θα αναφέρω πρόχειρα ένα παράδειγμα. Το διαβάσαμε* πρόσφατα και αφορά στον γνώριμο νεο "διδάσκαλο του γένους",που κάθε Κυριακή χρόνια τώρα μας κατηχεί στη νέα ορθοδοξία της ευρωπαϊκής διανόησης.Έγραφε λοιπόν ο "διδάσκαλος του γένους" ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ο πρωθυπουργός της χώρας, αν θέλει να γυρίσει στο σπίτι του με "ψηλά το κεφάλι", νικημένος από τον πιο ανάξιο και ανίκανο αντίπαλο που θα μπορούσε να σκεφθεί, θα ήταν να μετανοήσει. Να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα "εγκλήματα" που διέπραξε, συνεχίζοντας τα "εγκλήματα" του προκατόχου πολιτικού σχηματισμού, το οποίο τώρα φαίνεται ότι θα κερδίσει το χρίσμα του νέου εγκληματία - κυβέρνηση της χώρας.

Αυτός λοιπόν ο δάσκαλος θέλει τoυς άλλους να ζητήσουν συγγνώμη! Αλλά δεν είναι σε θέση να δει όλα όσα στραβά κι ανάποδα έχει γράψει. Είναι ο ίδιος έξω από τον πολιτικό χορό των εγκλημάτων και των εγκληματιών παρότι χρόνια ολόκληρα δίδασκε και έγραφε περί πάντων στο πανεπιστήμιο ... των πάντων, και παραμόρφωσε χιλιάδες νέους με τις νέες διδαχές που μας έφερνε. Αυτός δεν έχει σχέση με τους "εγκληματίες" πολιτικούς και τους προκαλεί να ζητήσουν συγγνώμη, αν και δάσκαλος της "πολιτικής φιλοσοφίας" !!

Φαίνεται ότι η πολιτική φιλοσοφία αφήνει ανεπηρέαστους αυτούς που μας κυβερνούν. Δεν τους αγγίζει καθόλου και καλά θα κάνουν αυτό το μάθημα να το καταργήσουν από το πανεπιστήμιο. Τι το θέλουν; Η ταπεινολογία μας είναι άχρηστη ή μάλλον, τη διδάσκει αποτελεσματικότερα η σχολή του παπισμού.

*http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_26/07/2009_323548

A self portrait

Ο αναγνώστης που θα τύχει να παρακολουθεί αυτούς τους "αυτοαναφορικούς μονολόγους", όπως κάποιος τους χαρακτήρισε, καλό είναι να έχει υπόψη του κι αυτή την, ας πούμε, αυτοφωτογραφία. Όπου ο συμπαθής λαθρομετανάστης - μπορεί να μην είναι - και "άνθρωπος κρεμάστρα", περιφέρεται το καλοκαίρι στις παραλίες επιδεικνύοντας την "πραμάτεια" του στους συνήθως αδιάφορους λουομένους. Που κάνουν ηλιοθεραπεία κάτω από έναν ήλιο που σκοτώνει.

Όποιος θέλει αγοράζει:

Πρώτον,
αντηλιακό με υψηλό δείκτη προστασίας: "Η Βρετανία είναι μία από τις χώρες που έχουν πληγεί περισσότερο από τη νέα γρίπη Α, καθώς 31 άνθρωποι έχουν πεθάνει εκεί από την ασθένεια αυτή." *

Καλά να πάθουν και θα πάθουν πολλά ακόμη. Από εκεί ξεκίνησαν τα πειράματα για την τροποποίηση του γονιδιώματος των ιστών των χοίρων. Ήθελαν να φτιάξουν χοίρους με σπλάχνα συμβατά για τον άνθρωπο,ώστε να αντιμετωπισθούν οι μεταμοσχεύσεις χωρίς τα γνωστά εγκληματικά "παρατράγουδα". Τι έκαναν; αυτοί ξέρουν. Μας ετοιμάζουν το εμβόλιο για τον ιό που έβγαλαν τα εργαστήριά τους. Η συνέχεια που θα ακολουθήσει είναι μάλλον γνωστή από το παρελθόν: "και ιδού ώρμησεν πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσαν και απέθανον εν τοις ύδασν".Οι δαίμονες και τα γουρούνια πέθαναν φυσικά.

Και δεύτερον,
αντηλιακό για πολύ ευαίσθητες επιδερμίδες: "Αγαπητοί Πεντηκοστιανοί, ανοίξετε τους οφθαλμούς σας και κοιτάτε τις φράσεις της Γραφής, η ημέρα του Κυρίου, η ημέρα του Θεού, η ημέρα του Χριστού, ημέρα κρίσεως, μεγάλη ημέρα (Ιούδα 6), ημέρα οργής και αποκαλύψεως και δικαιοκρισίας του Θεού (Ρωμ. β’ 5 12) ημέρα απολυτρώσεως, εκείνη η ημέρα (Β’ Θεσ. α 10 — Β’ Τιμ. α’ 12)** ."(Σ.σ. Το σε εισαγωγικά εδάφιο αφορά σε ορθόδοξες παρατηρήσεις ως προς τους ισχυρισμούς των πεντηκοστιανών για πολλές "δεύτερες παρουσίες").

Τι τους ζητάτε να ανοίξουν τα μάτια τους, αφού ο "τυφλοσούρτης" που έχουν δεν τους αφήνει. Τα γράμματα της Αγίας Γραφής που διαβάζουν είναι χαλασμένα και άρα, χαλασμένοι γίνονται κι αυτοί. Ποιός από αυτούς διαβάζει την πρωτότυπη Μετάφραση των Εβδομήκοντα και ποιός διαβάζει την Καινή Διαθήκη του Τρεμπέλα ή του Πατριαρχείου της Κων/πόλεως. Όλοι ανεξαιρέτως διαβάζουν την Καινή Διαθήκη του Νεοφύτου Βάμβα (Βιβλική Εταιρία) και με περηφάνια λένε ότι έχει την έγκριση του Πατριαρχείου ! Δεν ξέρουν όμως κάτω από ποιές πολιτικές συνθήκες εκείνης της εποχής δόθηκε αυτή η αμαρτωλή έγκριση του Πατριαρχείου και κανείς δεν τόλμησε από τότε να πει ότι είναι ολέθρια και οδηγεί σε πλάνη και διαστρέβλωση. Η βρετανική διπλωματία της εποχής του Νεοφύτου Βάμβα ήξερε τι έκανε και τι εξακολουθεί ακόμη να κάνει. Είδατε ποτέ κανένα να καταγγέλλει αυτή την ψευδεπίγραφη "ερμηνεία" της Αγίας Γραφής; Ακόμη κι εσείς** δεν το κάνετε - τουλάχιστον απ΄ όσα δικά σας έχω μέχρι στιγμής διαβάσει.

* http://orthodoxi-pisti.blogspot.com/2009/07/blog-post_1998.html
** http://orthodoxi-pisti.blogspot.com/2009/07/blog-post_1457.html

Εποχή της υπέρβασης

"Τι άλλο θα ακούσουμε πια. Περιμένουμε τις αντιδράσεις από επίσημα χείλη. Και αν χρειαστεί θα επανέλθουμε", διερωτάτο ένας πιστός, όταν διάβασε αυτά που είπε ένας υπερόριος Ορθόδοξος επίσκοπος στην απομακρυσμένη Νότια Αφρική. Και τι είπε; "Θα ήθελα να θέσω κι ένα ερώτημα για να γίνει μια σοβαρή θεολογική συζήτηση που θα βοηθήσει την Μέλλουσα να συνέλθει Μεγάλη Πανορθόδοξο Σύνοδο για τελική απόφαση για το θέμα της χειροτονίας των Γυναικών". Ο επίσκοπος θεωρεί ότι οι σημερινές κοινωνικές συνθήκες δεν είναι όπως εκείνες των Αποστόλων. Τα πράγματα έχουν ριζικά αλλάξει. Οπότε "η εποχή μας είναι έτοιμη για την υπέρβαση αυτή με κριτήριο την βελτίωση της σωτηριολογικής διακονίας της Εκκλησίας μας για τη σωτηρία ψυχών και σωμάτων;" Αυτά είπε ο επίσκοπος.

Λοιπόν, δεν πρέπει ούτε να απορούμε,ούτε να περιμένουμε κάποια αντίδραση. Τα επίσημα χείλη θα σιγήσουν και το πιθανότερο είναι αντί να ακούμε αυτό:

"Έτι δεόμεθα υπέρ των αδελφών ημών,των ιερέων,ιερομονάχων ... και πάσης της εν Χριστώ ημών αδελφότητος",

να ακούμε, στην εποχή της υπέρβασης, τούτο:

"Έτι δεόμεθα υπέρ των αδελφών ημών,των ιερέων,ιερομονάχων ... και πάσης της εν αυτώ αδελφότητος".

Βεβαίως, το "εν αυτώ" σημαίνει "εν αυτώ τω επισκόπω" στον οποίο κάνουν υπακοή οι αδελφοί ιερείς,ιερομόναχοι,ιεροδιάκονοι και μοναχοί, το όνομα του οποίου μνημονεύεται για να είναι ένθεσμη η Θεία Λειτουργία και να αγιάζονται οι πιστοί.. Την εποχή των Αποστόλων η κοινωνία ήταν πατριαρχική (ανδροκρατική) και ήκμαζε η δουλεία. Σήμερα έγινε επισκοπική, αλλά δεν μου φαίνεται να εξέλιπε η δουλεία. Όποιος τολμά, ας μη μνημονεύει τον οικείο επίσκοπο. Οι υπερβάσεις δεν είναι για τα πράγματα αυτά. Για άλλα είναι.

Η λοιμική των χοίρων

Η επιδημία της γρίπης των χοίρων ακολουθεί κι αυτή την ίδια πορεία που είχε η "ερωτική πανδημία" με το AIDS. Τώρα όμως ο κίνδυνος δεν προέρχεται σαν αποτέλεσμα έκφυλων ερωτικών σχέσεων και πράξεων. Ο κίνδυνος είναι διάσπαρτος παντού, στον αέρα, σε ό,τι αγγίζουμε και με ακάθαρτα χέρια βάζουμε κάτι στο στόμα. Το ίδιο, μας λέει η επιστήμη,μπορεί να γίνει και με τη λήψη της Θείας Κοινωνίας. Γι΄ αυτό, ας πάρουμε τα μέτρα μας, συνιστά η βλάσφημη θρησκεία της επιστήμης.

Το μόνο που δεν μας λέει η επιστήμη είναι,πώς,στην ευχή,μας βρήκε κι αυτό το κακό, όπως δεν μας είπε και "πώς" μας βρήκε αυτό με το έητζ.
Ας ασχοληθούμε με τη γρίπη των χοίρων και ας αφήσουμε το AIDS. Θα φανεί παρακάτω γιατί αυτά τα δυο μοιάζουν.

Στα τέλη του ΄80 και αρχές του 1990 οι Βρετανοί ερευνητές είχαν αρχίσει να πειραματίζονται με χοίρους για να προκύψουν αποδεκτά μοσχεύματα προκειμένου να καλυφθεί η ζήτηση στον τομέα των μεταμοσχεύσεων. Είχαν διαπιστώσει γονιδιακή ομοιότητα των ιστών του ανθρώπου με τους ιστούς των χοίρων.Έτσι λοιπόν επιδόθηκαν στη τροποποίηση του ιστικού γονιδιώματος των χοίρων για να γίνονται αποδεκτά τα μοσχεύματα χωρίς τον κίνδυνο της απόρριψης. Δεν χρειάζεται να γράψω λεπτομέρειες με ποίο τρόπο αυτό μπορεί να γίνει. Γίνεται, αλλά το νέο είδος χοίρων που θα προκύψει - με γονιδίωμα μεταλλαγμένων οργάνων - θα πρέπει να εισέλθει στη βιολογική αλυσίδα για να δούμε τι αποτελέσματα θα έχουμε. Θα ήταν επιστημονικά ριψοκίνδυνο η δοκιμή να άρχιζε με έναν λήπτη, αν προηγουμένως δεν γνωρίζαμε τη βιολογική ανταπόκριση και συμπεριφορά που θα είχαμε με αυτό το είδος των χοίρων.

Έτσι, φτιάχτηκαν γουρούνια με γενετικά μεταλλαγμένο ιστικό γονιδίωμα. Αποτέλεσμα, ήταν ότι άρχισαν να ψοφούν και οι άνθρωποι να παθαίνουν τη γρίπη των χοίρων. Η επιστήμη γνώριζε βέβαια την αντιμετώπιση του προβλήματος αφού η ίδια ήταν υπεύθυνη για το νεο είδος ιού που βγήκε. Το εμβόλιο άρχισε να παρασκευάζεται, αλλά μένει να δούμε αν η συνέχεια θα είναι όπως αυτή με τον ιό του έιτζ. Ο τελευταίος αποδεικνύεται πανίσχυρος επειδή μεταλλάσσεται.

Αυτά, σαν μια σύντομη επιστημονική ενημέρωση, η οποία εύκολα μπορεί να εξουδετερωθεί από τη γνωστή "συνομωσιολογία".
Το θέμα είναι τώρα αυτό που έχει σχέση με αυτό που διάβασα σε ψηφιακό "ενημερολόγιο" και αφορούσε στην οδηγία της αγγλικανικής εκκλησίας προς τους ιερείς. Θα πρέπει να αναστείλουν τη μετάληψη από το κοινό ποτήριο όπως συνηθίζουν αυτοί να κάνουν. Έγραφε λοιπόν το "ενημερολόγιο" :

"Τα αποτελέσματα αυτού του δεινού (γρίπη) αποδείχθηκαν δεινότερα για τους Οικουμενιστές φιλενωτικούς. Η ελπίδα της πολυπόθητης «ενώσεως», του κοινού ποτηρίου δηλαδή, μετά των παπικών δείχνει να εξέλιπε. Το ιερό ποτήριο- όπως την αντιλαμβάνεται ο καθείς αυτήν την «ιερότητα»- θεωρήθηκε ως εστία μολύνσεως και έτσι απαγορεύθηκε η κοινωνία στους παπικούς της Αυστραλίας (προς το παρόν)".

Εδώ όμως κάτι σημαντικό φαίνεται να απουσιάζει. Η γρίπη των χοίρων μπορεί να αποκλείει (προς το παρόν) την κοινωνία με τους παπικούς της Αυστραλίας, αλλά η λοιμική του ενωτικού πνεύματος διασπείρεται ακόμη περισσότερο όταν μνημονεύονται επίσκοποι, που κηρύσσουν "γυμνή κεφαλή" την αίρεση του οικουμενισμού. Ο λαός του Θεού μολύνεται ανίατα και ακούσια όταν αγνοεί τη διαστροφή του εκκλησιαστικού φρονήματος που του επιφέρει η μνημόνευση.

"Και τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν και τι λένε οι επίσκοποι και οι θεολόγοι",συλλογάται ο απλός άνθρωπος, "ο καθένας έχει την ψυχή του χωριστά κι εγώ για τη δική μου ψυχή πηγαίνω στην εκκλησία". Αυτή είναι η "μετάλλαξη" που υφίστανται οι πιστοί, όταν μνημονεύεται αιρετικός επίσκοπος.

Αυτό όμως καταργεί κάθε έννοια της Εκκλησίας και αποκλείει κάθε φανέρωση, μέσω της λατρείας, της Τριαδικής Κοινωνίας του Ενός Θεού. Το πλήρωμα της Εκκλησίας κλήρος και λαός,δεν αποτελούν διασπασμένες ατομικότητες κατά την Θεία Λειτουργία. Δεν έχει ο καθένας τη δική του ψυχή χωριστά. Είναι ένας, αλλά και όλοι, είναι μια ψυχή,αλλά και η ψυχή όλων,είναι ένα το σώμα,αλλά και σώμα όλων. Είναι μια η πίστη, αλλά και η πίστη όλων. Μέλη εκ μέρους τους σώματος της Μιάς Εκκλησίας είναι όλοι με κεφαλή τον Χριστό.

Το "ενημερολόγιο" προτίμησε αυτά να μη μας τα πει. Σωστά πράγματα έγραψε, αλλά με λόγια που "αργούν". Ούτε καν ζητούν να γίνουν πράξη. Τέλος πάντων και πάντως, ας εφησυχάζουμε. Για το εμβόλιο φροντίζει η επιστήμη, αν και υπάρχουν φόβοι μετάλλαξης του ιού.

Σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις

Στο διαδικτυακό τόπο "ΑΚΤΙΝΕΣ"

(http://aktines.blogspot.com/2009/07/blog-post_14.html ) δημοσιεύθηκε (14/07/2009) εκτενές άρθρο του καθηγητή της Θεολογικής κ. Γεωρ. Ι Μαντζαρίδη (ΓΙΜ) που αφορούσε στις μεταμοσχεύσεις. Στο τέλος του άρθρου, ο κ. ΓΙΜ δίνει και την ορθόδοξη προσέγγιση του θέματος αυτού για να καταλήξει γράφοντας : " Η αλήθεια των πραγμάτων δεν περιορίζεται σε εξωτερικούς τύπους. Όπως η αφαίρεση της ζωής μπορεί να συνιστά πράξη κορυφαίας αγάπης (αυτοθυσία), αλλά και πράξη πλήρους αυτοπεριορισμού και έσχατης απογνώσεως (αυτοκτονία), έτσι και η μεταμόσχευση ιστών η οργάνων από άνθρωπο σε άνθρωπο μπορεί να είναι πράξη κορυφαίας αγάπης, αλλά και πράξη περιφρονήσεως του ανθρώπου η έσχατης συναλλαγής.
Μπορεί να είναι νίκη εναντίον του θανάτου με εκούσια αποδοχή του θανάτου, αλλά μπορεί να είναι και πλήρης συμμόρφωση προς τη θνητότητα με ταυτόχρονο αφανισμό κάθε πνευματικού στοιχείου.
Η ορθόδοξη θεολογία δεν μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις ... ως κάποια μηχανιστική διαδικασία. Μπορεί όμως να τις δεχθεί ως πράξεις αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Γι αὐτό δεν αντιμετωπίζει την προβληματική των μεταμοσχεύσεων με προδιαγεγραμμένη περιπτωσιολογία, αλλά βλέπει τις διάφορες περιπτώσεις με κριτήρια την ανιδιοτελή αγάπη και τον σεβασμό του προσώπου".

Εγώ θα συμπλήρωνα λέγοντας ότι η αλήθεια των πραγμάτων δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της εγγενούς διπλής όψης που αυτά έχουν. Αυτό το ξέρουμε:"Πάντα δισσά,έν κατέναντι του ενός και ουκ εποίησεν ουδέν ελλείπον". Από σκολιούς λογισμούς, που χωρίζουσιν από Θεού, είμαστε πλήρεις. Καιρός του "ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού".

Οι μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν τον ιατρογενή θάνατο ένός ψυχορραγούντος και όλα τα υπόλοιπα περί "οικονομίας" είναι εκ του πονηρού. Για ποιά αυτοθυσία και αυτοπροσφορά μπορούμε να μιλούμε; "Αύτη εστίν η εντολή η εμή,ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς.μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει,ίνα την ψυχήν αυτού θη υπερ των φίλων αυτού". Τι λέει εδώ; Υπερ των φίλων αυτού, των μαθητών, και μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει". Μπορεί να συγκριθεί η αγάπη του Χριστού με την αγάπη που εμείς οι άνθρωποι έχουμε; Και πως είναι "φίλος" εκείνος που ούτε καν τον ξέρουμε και που συχνά βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου; Πώς είναι φίλος - αλλά και ποιος είναι αυτός ο φίλος- όταν ο ασθενής, που εναγωνίως ζητεί το μόσχευμα, παρακαλεί ή εύχεται να βρεθεί ένας άλλος στην κατάσταση "λίγο πριν απ΄το θάνατο", για να του πάρουν τα όργανα οι γιατροί και να γίνει καλά ; Πώς είναι φίλος Χριστού,εκείνος που δέχεται τον ιατρογενή (και άρα πρόωρο) θάνατο ενός άλλου φίλου - συνηθέστατα δεν είναι - για να ζήσει αυτός;
Ο Χριστός απευθύνει τον λόγο αυτό της αγάπης, αλλά και την ίδια την αγάπη, στους μαθητές του,που τους αποκαλεί φίλους. Τι είδους φιλία και αγάπη απευθύνουμε εμείς κατά αγνώστων; Μας αρκεί,φαίνεται, η πλαστογραφημένη παπική αγαπολογία και η ομοία με αυτήν δική μας. Αλλά νομίζω, αυτή είναι "τοξική" αγάπη, όπως ήταν και τα τοξικά ομόλογα των τραπεζών, που γκρέμισαν την επίσης ψεύτικη οικονομία.

Καιρός να το καταλάβουμε και να πάρουμε την απόφαση να λέμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα. Οι αυτοπροσφορές και οι αυτοθυσίες των μεταμοσχεύσεων είναι άνευ περιεχομένου αγάπης και εξυπηρετούν μόνο το οικουμενιστικό ιδεολόγημα της πιο απάνθρωπης "αγάπης" . Που δεν είναι άλλη από αυτή που έχει ο Μισόκαλος για τον άνθρωπο.

Τέλος, θα ήθελα απλώς να επισημάνω ένα γεγονός, που συνετάραξε το πανελλήνιο πριν από λίγα χρόνια. Αναφέρομαι στην περίπτωση του τότε αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και την απόφαση για μεταμόσχευση. Πολλοί θα παραπλανήθηκαν. Αλλά όχι, όσοι γνωρίζουν τις ιατρικές λεπτομέρειες, οι οποίες φανερώνουν ότι εκείνα που έγιναν, ήταν ένα τέλεια σκηνοθετημένο διαφημιστικό τέχνασμα. Περισσότερα δεν χρειάζονται. Οι κατά καιρους ξιφουλκούντες κατά των μεταμοσχεύσεων ειδικοί ας μείνουν στη σιωπή τους.

Ως προς τη φωτογραφία, ο άνθρωπος είναι κι αυτός μια από τις αποτελεσματικότερες "recycling solutions" που μας προσφέρει η εποχή.

Αεροπορική τραγωδία

Οικτίροντας τη σημερινή μας κατάσταση, έγραφε ένας στον ψηφιακό του μαυροπίνακα τα ακόλουθα:

"Ναι, (ανάμεσα στα άλλα) η ορθόδοξη εκκλησία, με την πρακτική και την θεωρία της, είναι αυτή που “κατέρριψε” την ελληνική μεσαιωνική κοινωνία, είναι αυτή που την καταδίκασε στην μακροχρόνια δουλεία".

Παρομοίαζε το δράμα του σύγχρονου ελληνισμού με αεροπορική τραγωδία. Να σημειώσω ότι ο περιλυπόμενος είναι ένα λαμπρό παράδειγμα νεοέλληνα μίμου του δυτικού τρόπου ζωής με το πρόσθετο πλεονέκτημα,ότι είχε διατελέσει πρώην μοναχός. Και μάλιστα, με πτυχίο Θεολογίας. Έβγαλε τα ράσα (προφανώς κάτι θα κατάλαβε...) και άρχισε να μας παιδαγωγεί για το μέγα λάθος που κάνουμε, να εξακολουθούμε να ασχολούμαστε με Θεολογία και Θρησκευτικά. Πάντως ο ίδιος, βγάζει τον "επιούσιο" διδάσκοντας στη Μέση εκπαίδευση το μάθημα των Θρησκευτικών! Τόσο συνεπής είναι.

Φαίνεται ότι εμείς οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουμε κάποια ιδιαίτερα "μυστικά" και άλλοι είναι καλοί γνώστες τούτων. Για παράδειγμα, ένας (θεολόγος κι αυτός) έγραφε για όλες αυτές τις "ανοησίες" που γίνονται κάθε χρόνο με το Άγιον Φως. Αυτά όλα, έλεγε, είναι ιδεολογήματα και ψυχολογικά άλλοθι μιας ανύπαρκτης βεβαιότητας. Άλλος,πάλι, κι αυτός θεολόγος, μας ζητούσε να ξεχάσουμε το αειπάρθενο της Θεοτόκου. Τι θα πει "αειπάρθενο"; διερωτάτο. Εδώ έχουμε το μεγαλείο του θαύματος να "χωρείται ο αχώρητος ασπόρως" κι εμείς νοιαζόμαστε για το αειπάρθενο; Δεν υπάρχει αυτό (και ο καθένας ας φαντάζεται ό,τι θέλει για να γράφει βιβλία τύπου "κώδικας Ντα Βίντσι" συμπληρώνω). Τέλος, υπάρχει ακόμη ένα "μυστικό" που το μαθαίνουμε σιγά-σιγά. Ο θεός αφού έφτιαξε τα πάντα είδε τον πίθηκο και τον συμπάθησε. Και του απηύθυνε "κλήση ερωτική".Ο πίθηκας κατάλαβε ότι αυτή η "κλήση" ήταν "κάλεσμα" για "υπαρκτική απάντηση" και αίφνης το κτήνος έγινε άνθρωπος. Έτσι, άρχισε ο άνθρωπος να ορέγεται το θεό ή καλύτερα τον έρωτα, για να φτάσουμε στη σημερινή αποθέωση του σεξ με ερωτικό καρύκευμα θεολογίας, που οι περισσότεροι δεν το προτιμούν. Υποθέτω λοιπόν ότι ο δικός μας μιμητής των δυτικών, αυτά είδε "και νοών ουκ έγνω", για να παραφράσουμε λίγο τον Όμηρο.

Ας φύγουμε όμως από αυτά και ας πάμε στην αεροπορική τραγωδία. Η μοναδική απάντηση που δόθηκε είχε ως εξής:

- " Ενδιαφέρουσα άποψη! Αλλά αν ανοίγαμε τη συζήτηση και μπαίναμε στα χωράφια της θεολογίας, θα λέγατε στο συνομιλητή σας - το συνηθίζετε άλλωστε - ότι δεν σας ενδιαφέρει η θεολογία. Σας ενδιαφέρει μόνο η κοινωνική διάσταση της Εκκλησίας. "Θεολογία και σαχλαμάρες ! Άνθρωποι τα έκαναν αυτά". Εντάξει λοιπόν. Η Εκκλησία φταίει που ... κατερρίφθη (μάλλον, καταστράφηκε) η μεσαιωνική ελληνική κοινωνία και καταδικαστήκαμε στη μακροχρόνια δουλεία.

Αυτή είναι μιά εύκολη ιστορική εξήγηση όταν βλέπουμε σε τι επίπεδο βρίσκονται σήμερα αυτοί, τους οποίους άλλοι κατηγορούν ότι ζούσαν στα δέντρα όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνα. Υπάρχουν όμως και άλλοι που τους ζηλεύουν. Και νομίζουν ότι αν δεν μας είχε καταρρίψει (σαν αεροπλάνο) η Εκκλησία, θα είμαστε σήμερα σε καλύτερη μοίρα.

Προσωπικά δεν με απασχολεί το ζήτημα και δεν το θέτω όπως εσείς. Αυτοί που σήμερα ζουν σε "παρθενώνες" (σε εισαγωγικά φυσικά) και μας έχουν δώσει τον πολιτισμό στον οποίο ζούμε - μάλιστα τον ζηλεύουμε αφού θα μπορούσε να ήταν δικός μας - δεν έκαναν τίποτα περισσότερο απ' ότι κάναμε κι εμείς παλιά. Μεταξύ μας σφαζόμαστε,εκτελούσαμε κάποιους ναυμάχους νικητές, εξολοθρεύαμε κατοίκους νήσων,είχαμε και έναν Αλκιβιάδη. Α, ναι! Ήταν και ο σοφός Σωκράτης.Ήπιε το κώνιο,αν και θα μπορούσε να δραπετεύσει.Η αθηναϊκή δημοκρατία τον καταδίκασε είτε να αυτοκτονήσει ή να δραπετεύσει.'Ήταν πολύ έξυπνοι οι πρόγονοι.Τόσο έξυπνοι,που έστησαν και άγαλμα στον άγνωστο θεό. Ήθελαν να τα έχουν καλά και με εκείνους που δεν ήξεραν. Γιατί, ποιος ξέρει, αυτοί οι άγνωστοι μπορεί να απέκλειαν την παραμονή τους στη γη των μακάρων, αφού δεν τους τίμησαν όσο ήταν ζωντανοί. Έτσι λοιπόν στήσαμε και σ΄ αυτούς άγαλμα, για να τα έχουμε με όλους καλά. Εννοείται, άλλοι αυτά τα περιγελούσαν.

Με αυτά θέλω να πω ότι τίποτα δεν θα άλλαζε,αν, στη θέση που είναι σήμερα οι δυτικοί, είμαστε εμείς και ο θαυμάσιος αρχαιοελληνικός πολιτισμός της μεσαιωνικής κοινωνίας συνέχιζε ακάθεκτος το έργο των προγόνων μας.

Αυτά εν συντομία γιατί δεν είναι εκεί το θέμα μας. Το πιθανότερο είναι, κατά τη γνώμη μου, αν κατερρίπτετο το αεροπλάνο, που μετέφερε την ελληνική μεσαιωνική κοινωνία, ούτε εσείς θα γράφατε σήμερα στην ελληνική γλώσσα, ούτε κι εγώ θα προσπαθούσα να πω ότι, παρά τις "τούμπες" και τα αεροκοπανήματα των επιβατών (πολλοί ενδέχεται και να σκοτωθούν) το αεροπλάνο εξακολουθεί ακόμη να πετά. Όσο,βέβαια, ο κυβερνήτης το επιτρέπει (μάλλον με Κεφαλαίο πρέπει να γράψω τον Κυβερνήτη, αλλά καλύτερα να μην ανακατεύουμε τη θεολογία). Εσείς όμως μπορεί να νομίζετε ότι έπεσε. Αλλά όπως έγραψα, κάποιοι από τους επιβάτες ενδεχομένως να σκοτώθηκαν. Οπότε, δεν έχει σημασία γι΄ αυτούς αν το αεροπλάνο έπεσε ή δεν έπεσε.

Η ορθοδοξία των οικουμενιστών ΙΙ

Συνέχεια και επίλογος της ορθοδοξίας των οικουμενιστών.

Ο συνομιλητής που υποστήριζε τη χριστιανική εκδοχή (: πατρίδα μας ο πλανήτης Γη) επιστράτευσε και γνώμες σεβαστών επισκόπων, οι οποίοι στο παρελθόν είχαν ισχυριστεί ότι : "Εάν η Πατρίς υπηρετεί τον Χριστόν και την Πίστη, καλή και ευλογημένη και να χύσουμε τα αίματά μας υπερασπιζόμενοι τα ιερά και τα όσιά της. Αν όμως η όποια κρατική οντότητα γίνεται το όχημα για τον αποχριστιανισμό του ευσεβούς Γένους των Ρωμηών, τότε ας καταποντιστεί εις τα βάθη της αβύσσου μαζί με όλους τους μασόνους και νεογενίτσαρους πολιτικάντηδες που μας σπρώχνουν μακριά από την Ορθοδοξία και τη σωτηρία!" (Αυγουστίνος Καντιώτης).
Υπενθύμισε ακόμη :"Ο μέγας Απόστολος των Εθνών, όταν περιγράφει την σύσταση της Εκκλησίας: «ὅπου οὐκ ἔνι Ἕλλην καὶ Ἰουδαῖος, περιτομή καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός»", και εμφατικά δήλωνε :"Πώς λοιπόν θα αποτολμήσουμε εμείς, στο Όνομα μάλιστα του Χριστού και της Εκκλησίας, να θέσουμε διαχωριστικές γραμμές αποκλεισμού και υποτιθέμενης φυλετικής ανωτερότητος, διαστρέφοντας και συκοφαντώντας την Εκκλησία και την αποστολή Της; Όσοι το κάνουν αυτό, δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι κινούνται εντός των πλαισίων της Εκκλησίας και του Ευαγγελίου".
Τέλος, δεν θα μπορούσε να μην καταλήξει με το συνηθισμένο, και απόλυτα ορθό, επιχείρημα: "Η Εκκλησία ουδέποτε επλανήθη και ούτε δύναται να πλανηθεί όσοι ανάξιοι ή προδότες και αν ευρεθούν στους κόλπους Της! Είναι Σώμα Χριστού, Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας".
Τα σχόλια που ακολούθησαν είχαν ως εξής:

"Η διαφωνία και η επ΄ αυτής επιχειρηματολογία μας, στηρίζεται σε ένα λεπτό, αλλά καίριο, σημείο. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου τα σύνορα γκρεμίζονται και οι θρησκείες (αν σας ενοχλεί, γράψατε εκκλησίες) εξομοιώνονται. Ας το θυμηθούμε: "Οι ομοιότητες μας ενώνουν,οι διαφορές μας χωρίζουν" και γνωρίζετε ασφαλώς ποιος το είπε.
Γράφετε ότι είναι προτιμότερο να πάει στην άβυσσο η πατρίδα, αν οι κυβερνήτες την σπρώχνουν μακριά από Χριστό, Ορθοδοξία και σωτηρία. Λέτε όμως κι από την άλλη, ότι η Εκκλησία (σ.σ. ονομάζεται και "κιβωτός σωτηρίας") ουδέποτε πλανήθηκε. Σήμερα όμως έχουμε κυβερνήτες που μας σπρώχνουν στην άβυσσο της αθεΐας και από την άλλη, τους ταγούς της Εκκλησίας να μας λένε ότι όλες οι εκκλησίες είναι αδελφές και κλαδιά ενός και του αυτού δέντρου. Ερωτώ : Πλανημένες αυτοαποκαλούμενες "εκκλησίες" υπάρχουν ή δεν υπάρχουν; Και τι μπορούμε να κάνουμε για να γλυτώσουμε από την αλλοτρίωση που οπωσδήποτε μας επιφέρουν; Αν φύγουμε, μη δεχόμενοι τον μολυσμό που ακούσια δεχόμαστε με τη μνημόνευση αιρετικού επισκόπου, θα μας χαρακτηρίσουν σχισματικούς, φανατικούς και "εκτός εκκλησίας". Τι είδους ασφάλεια μας παρέχει αυτή η εκκλησία ; Που δεν σφάλλει ποτέ και μας καλεί να αναμίξουμε τις αγάπες μας με όλους αυτούς που την κατακομμάτιασαν ;
Με τους κυβερνήτες και τα κόμματα μπορούμε να τους αγνοήσουμε εντελώς. Ψήφο θέλουν κι εμείς ψήφο δεν δίνουμε σε κανένα. Τη διαδικασία τη δημοκρατική την έχουμε πετάξει στην άβυσσο. Με την Εκκλησία τι θα κάνουμε ; Θα δεχόμαστε την ευλογία των συμπροσευχομένων και συνευοχούμενων επισκόπων μας με το "μάγμα" των αλλόθρησκων και των ετερόδοξων ή θα πρέπει να στείλουμε κι αυτή τη διεστραμμένη εκκλησία στην άβυσσο ;

"Δύσκολο το ερώτημα που σας θέτω. Αλλά όχι, ότι απάντηση δεν υπάρχει. Δεν είναι άλλη από τη συστηματική καταγγελία της αθεΐας των "κληρονομικώ δικαίω" κυβερνητών μας, που αφετηρία της είναι μια ψευδέστατη "εν Χριστώ σωτηρία" από μια εξίσου πλανεμένη εκκλησία φιλόδοξων και φιλοπρωτεύοντων ταγών. Τα πρόσωπα αυτών των ταγών, δεν είναι Πρόσωπα που αναδεικνύουν το Θεσμό της Εκκλησίας. Είναι πρόσωπα που αναδεικνύουν το εγώ και τον εγωϊσμό τους. Αυτή την εκκλησία δεν την θέλουμε. Θέλουμε την αληθινή, την πραγματική Εκκλησία, γι΄ αυτό και φεύγουμε. Την άβυσσο δεν την αγαπάμε.

"Έπειτα, θεωρώ λίαν επικίνδυνο να τονίζουμε στοιχεία δευτερεύοντα (ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν κλπ.) σε ένα κόσμο που αγνοεί - αν δεν διαβάλλει μάλλον - εντελώς τα πρωτεύοντα. Με αυτό το σκεπτικό μπορείτε να καταλάβετε τις αντιρρήσεις μου. Είμαστε σήμερα μάρτυρες,όσοι τουλάχιστον βλέπουμε πίσω από τα πράγματα, αυτού που συντελείται. Κάποιοι προωθούν (δεν εννοώ εσάς) για καθαρά χρησιμοθηρικούς λόγους, ευαγγελικά και αποστολικά εδάφια προκειμένου η ανευλόγητη προσπάθεια της πολτοποίησης των λαών να "ευλογηθεί" και να γίνει αποδεκτή η "ενοποίηση" από ολόκληρη την ανθρωπότητα.

"Οπωσδήποτε, δεν σας αφορούν τα μεσσιανικά και χιλιαστικά οράματα. Αλλά πόσοι από αυτούς που σας διαβάζουν είναι σε θέση να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν αισθητό κόσμο της χριστιανικής πνευματικότητας και έναν κόσμο της γιεχωβίτικης και πάσης άλλης πλανημένης (αιρετικής) χριστιανικής διδασκαλίας. Μάλιστα δε,σε μια περίοδο που επίσημα χείλη μας διαβεβαιώνουν ότι όλες οι θρησκείες διαφέρουν μόνο ως προς τις "λατρευτικές εκφράσεις".

"Ο Χριστιανισμός όταν άρχισε να ορθώνει το ανάστημα βρέθηκε αντιμέτωπος όχι μόνο με την ειδωλολατρία αιώνων, αλλά και με την αίρεση, που τον έριχνε πίσω στην ειδωλολατρία. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα και θα συμβαίνει πάντα. Δύσκολα μπορούν να καταλάβουν οι άνθρωποι τη δυναμική τροπή προς την "καλήν αλλοίωσιν" που υφίστανται με το άγιο Βάπτισμα. Τόσο δύσκολα, ώστε σήμερα να λέμε ότι δεν χρειάζεται,ακόμη και όταν κάποιος συνειδητά αντιληφθεί ότι βρίσκεται για χρόνια σε πλάνη και αίρεση. Άλλοι βέβαια κάνουν βλακωδώς λόγο για προσηλυτισμό.

"Εν πάση περιπτώσει το θέμα δεν είναι εκεί. Είναι σ΄ αυτό που λέτε :"Πώς λοιπόν θα αποτολμήσουμε εμείς, στο Όνομα μάλιστα του Χριστού και της Εκκλησίας, να θέσουμε διαχωριστικές γραμμές αποκλεισμού και υποτιθέμενης φυλετικής ανωτερότητος, διαστρέφοντας και συκοφαντώντας την Εκκλησία και την αποστολή Της;".
Νομίζετε, όποιος βλέπει όλα αυτά που γίνονται σήμερα και εκθέτει τους βάσιμους φόβους του, ότι θέτει γραμμές διαχωρισμού και προτείνει την υποτιθέμενη φυλετική του υπεροχή;

"Ακριβώς, στο σημείο αυτό θα σας αναφέρω έναν διάλογο που είχα κάποτε με έναν ψευδομάρτυρα του γιεχωβά. Μου ήρθε κρατώντας στα χέρια του την Αγία Γραφή των εκδόσεων της Βιβλικής Εταιρίας και μου είπε: "Ορίστε, εδώ λέει αυτό". Έβγαλα κι εγώ απ' το συρτάρι το Κείμενο των Εβδομήκοντα και του είπα: "Λάθος, εδώ λέει αυτό κι αυτό". Μου απάντησε:" Ξέρεις, εγώ είμαι άνθρωπος που λίγα γράμματα γνωρίζει. Δες όμως τι γίνεται και με τόσες χιλιάδες σαν εμένα; Με αυτό το βιβλίο που σου έφερα τα καταλαβαίνω όλα. Με το δικό σου δεν καταλαβαίνω τίποτα". Και τότε του απάντησα:" Εφόσον καταλαβαίνεις ότι λίγα γράμματα ξέρεις,ψάξε και ρώτησε. Και με διάθεση μαθητού ζήτησε εσύ, και όποιος άλλος συναισθάνεται την αδυναμία του,να σου πουν άλλοι αυτά που δεν μπορείς να μάθεις μόνος σου. Υπάρχουν εκείνοι που έφαγαν όλη τους τη ζωή στις ερημιές προσευχόμενοι, διαβάζοντας και μελετώντας, αυτά τα γράμματα. Τούτη η γνώση που αποκτήσαμε, δεν σημαίνει ότι μας κάνει καλύτερους από τους άλλους. Το αντίθετο. Στις πλάτες μας έχουμε ένα βαρύ φορτίο που το κουβαλούμε και περιμένουμε κάποιον να μας σταματήσει, να μας ρωτήσει, για να πάρουμε κι εμείς μιαν ανάσα". Αυτά είπα στον ψευδομάρτυρα και δεν μου ξαναχτύπησε την πόρτα.

"Κανείς, αγαπητέ μου, δεν επιθυμεί να αναδείξει την φυλετική του ανωτερότητα. Ούτε βάζει διαχωριστικές γραμμές. Αν αυτές υπάρχουν δεν τις βάλαμε εμείς. Είναι εκ Θεού, γνωστού όντος άλλωστε ότι "και επί πάσι τούτοις μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστήρικται". Τέλος".

Η ορθοδοξία των οικουμενιστών Ι

- "Δηλαδή, το πρόβλημά σας, το άγχος σας και όλη η ενασχόλησή σας είναι να "συγχαρούμε" τον κύριο Κ...; Αυτό σας ενδιαφέρει και όχι να δοθεί μια σωστή λύση στο ζήτημα... ; ",  έλεγε ο ένας των συνομιλητών στο διαδικτυακό καφενείο.

Η κουβέντα περιστρεφόταν γύρω από την πλημμυρίδα των μεταναστών, λαθραίων και μη, για να δεχθεί τα ακόλουθα σχόλια:

- "Εσείς νομίζετε ότι μπορεί να δοθεί σωστή λύση στο ζήτημα; Και ποια είναι αυτή; Μήπως μέσω διεθνών συντονισμένων δράσεων με σεβασμό στην ανθρώπινη αξία και χωρίς υστερίες, όπως λέτε; Μα κάτι τέτοιο δεν φαίνεται από πουθενά. Οι "διεθνείς συντονισμένες δράσεις" διακατέχονται από το δικό τους ιδεολόγημα (γιατί δεν είναι;) "πατρίδα μας ο πλανήτης Γη". Λησμονούν οι "διεθνείς συντονισμένες δράσεις" ότι χρειαστήκαμε χίλια περίπου χρόνια για να απαλλαγούμε από αυτοκράτορες και αυτοκρατορίες (ή αποικιοκρατίες) και κάθε κράτος να αποκτήσει τη δική του οντότητα και ταυτότητα. Τι θέλουμε πάλι; Να στήσουμε ξανά μια πελωρίων διαστάσεων αυτοκρατορία,ώστε πατρίδα μας να είναι ο πλανήτης Γη; Να ξεχάσουμε γλώσσα, πατρίδα και θρησκεία;

Αν δεν συμφωνείτε με αυτά,τότε δικαίως κακίζετε τον κυριο Κ... . Χωρίς όμως να το υποψιαζόσαστε, πέφτετε στην παγίδα πολύ χειρότερων ιδεολογημάτων.

Θα σας παρακαλούσα να μην αποδώσετε πολιτική χροιά στα λεγόμενά μου. Αν είπα αυτά, είναι διότι όχι μόνο δεν περιμένω τίποτα από τους πολιτικούς. Δεν περιμένω απολύτως τίποτα και από τους εκκλησιαστικούς ταγούς, που είναι πλήρως υποταγμένοι στη νέα αυτοκρατορία που ετοιμάζεται. "Πλανηταρχία" είναι ο πολιτικός της όρος και "Οικουμενισμός" ο θρησκευτικός".

Ο συνομιλητής παρατήρησε :
- "«Ὅτε καταβὰς τὰς γλώσσας συνέχεε, διεμέριζεν ἔθνη ὁ Ὕψιστος· ὅτε τοῦ πυρὸς τὰς γλώσσας διένειμεν, εἰς ἑνότητα πάντας ἐκάλεσε». Αυτό είναι το Πολίτευμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ενότητα των πάντων εν Χριστώ. Στην ενότητα αυτή είναι κλητά «πάντα τα έθνη». Αυτό θα μπορούσε να στηρίξει περίφημα το «πατρίδα μας ο πλανήτης Γη». Γιατί αυτή θα είναι η Βασιλεία του Θεού: Μία Ουράνια Κοινή των Πάντων Πατρίδα με Κεφαλή και Κέντρο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό",

για να δεχθεί ένα ακόμη, περισσότερο αναλυτικό σχόλιο:

- "Μήπως όμως ξεχάσατε ότι ο πρωτόπλαστος εγκαταστάθηκε σε μέρος με σαφώς περιγεραμμένα όρια ; Κι αν αυτό αφορά στον παλαιό Αδάμ, μήπως αυτά που μας λέτε αφορούν στους "μαθητεύσαντες" και όχι αορίστως σε όλους τους ανθρώπους; Το νομίζετε "αυτονόητο" τούτο;
"Αλλά έστω και αυτονόητο. Μήπως πέρα από αυτά που λέτε διαζωγραφίζονται μεσσιανικές - χιλιαστικές προσδοκίες και τάσεις; Κάτι δεν μου φαίνεται να στέκει καλά σε όλα αυτά τα ωραία. Γιατί κι εγώ θυμάμαι το "η βασιλεία η εμή ουκ εστιν εκ του κόσμου τούτου ... νύν δε η βασιλεία η εμή ουκ έστιν εντεύθεν" Ιν. ιθ΄ 36, και περιττό να σας δώσω το υπόμνημα του στίχου 36.

Αποτελεί ευχή της Εκκλησίας το "ελθέτω η βασιλεία σου" την οποία,φυσικά,ο πιστός αμυδρά προγεύεται στη θεία Λειτουργία, στη θεία Λατρεία. Μακάρι να ήταν εφικτό να γίνει πατρίδα μας ο πλανήτης Γη και όλοι,"εν ενί στόματι και μια καρδία δοξάζειν και ανυμνείν" κλπ. Δεν το βλέπω να γίνεται και οπωσδήποτε είναι πολύ δύσκολο το "ίνα ώσιν έν καθώς ημείς". Αυτό βέβαια συναρτάται με το "ου περί τούτων δε ερωτώ μόνον αλλά και περί των πιστευόντων δια του λόγου αυτών εις εμέ" (Ιν. ιη΄ 20) και το οποίο υπομνηματίζεται στο στίχο "Εγώ περί αυτών ερωτώ. ου περί του κόσμου ερωτώ, αλλά περί ών δεδωκά μοι,ότι σοί εισί" (Ιν. ιζ΄ 9). Τα βλέπετε αυτά πιθανά και εφικτά; Όλοι αυτοί "οι πιστεύοντες δια του λόγου αυτών εις εμέ" νομίζετε ότι αποκλείεται να πιστεύουν καθώς κάνουν οι δαίμονες και οι αιρετικοί;

Μου λέτε στη συνέχεια για εθνοφυλετισμούς,για εθνικές ιδέες και για μασονία,που έφτιαξε τα εθνικά κράτη. Αλλά οι εθνοφυλετισμοί και οι εθνικές ιδέες αφορούσαν και είχαν άλλου είδους προέλευση και περιεχόμενο από αυτό που εσείς τους δίνετε. Και στο κάτω της γραφής, μπροστά σ΄ αυτό που είναι ήδη έτοιμο ( : νέα αυτοκρατορία και οικουμενισμός, ύστερα από το λάθος της μασονίας με τα εθνικά κράτη που έφτιαξε),ερχόσαστε σεις τώρα να τους υπερακοντίσετε με τις μεσσιανικές προσδοκίες σας. Τι να πω ; 'Οτι λυπάμαι ειλικρινά;

Πολιτική χροιά, σας το επαναλαμβάνω, ζήτησα να μη δώσετε σ΄ αυτά που σας λέω. Το ζητώ και πάλι και θα ευχόμουν να μπορούσατε να κρατήσετε τη Ρωμιοσύνη : την αληθινή "μας" ταυτότητα, μέσα στη δίνη του διαχρονικού οικουμενιστικού (σημ. άλλο οικουμενικός) Ελληνισμού. Πολύ φοβάμαι ότι με αυτά τα ανοίγματα, σύντομα θα γίνουμε κάτι σαν τις γλαφυρές φιγούρες του περασμένου αιώνα, όπως ήταν ο Δελαπατρίδης.

Παρέλειψα όμως να σχολιάσω και αυτόν τον τόσο ενθουσιαστικό λόγο σας : "Στην αγκαλιά της Ορθοδοξίας κάθε πιστός νιώθει κατ’ ανάγκην και Έλληνας! Και είναι Έλληνας! Στη συνείδηση της Εκκλησίας κάθε άθεος ή αλλόθρησκος ούτε είναι ούτε μπορεί να αισθάνεται Έλληνας".
Προφανώς αναφερόσαστε στην Ορθοδοξία της Ρωμιοσύνη, στη συνείδηση της Εκκλησίας λίαν απομακρυσμένων αιώνων, όταν δίνονταν αγώνας ώστε η αίρεση να μην υποκαταστήσει την ορθή δόξα,την ορθή λατρεία,κοντολογίς την αλήθεια.

Το βλέπετε αυτό να γίνεται σήμερα; Ομιλεί κανείς για αιρέσεις; Το αντίθετο. Βλέπουμε εναγκαλισμούς, ασπασμούς, συμπροσευχές και πολλά ακόμη θλιβερά διαβάζουμε. Ποιος όμως είναι εκείνος που τολμά να τα καταγγείλει. Τον πολιτικό ηγέτη και τον σχηματισμό των "συνεγερθέντων" ορθοδόξων βάζουμε στο στόχαστρο και όλα τα υπόλοιπα τα σκεπάζουμε με το πρόσχημα της Ρωμιοσύνης, του οικουμενικού ελληνικού πνεύματος, που το κατέστρεψαν "οι Μασόνοι, οι σκοταδιστές «Διαφωτιστές» της Δύσεως και οι συνεχιστές τους'"(sic). Εσείς δεν είσαστε μέσα σ΄ αυτούς. Θέλετε όμως τον ενταφιασμό και του "κρατικού μορφώματος", αλλά και του διεστραμμένου χριστιανικού (παραλείψατε το "χριστιανικού") οικουμενικού πνεύματος.

Τι λογής είναι αυτή η 'ορθοδοξία', που από τη μια μας αποκαλύπτει τη θεοσοφική προπαγάνδα του Zeitgeist και από την άλλη κάνει τα στραβά μάτια όταν οι πατέρες της Εκκλησίας κατηγορούνται ως πλανηθέντες υπό του αρχεκάκου, είναι κάτι -μεταξύ πολλών ακόμη- που κανείς δεν καταλαβαίνει. Η 'ρωμιοσύνη' να είναι καλά και τα λοιπά μεσσιανικά οράματα για τη νέα πατρίδα μας : Τον πλανήτη Γη, με εγκατεστημένη επί της Γης της Βασιλείας του Θεού. Αυτό δεν θέλετε; Ποιο; "Αυτό είναι το Πολίτευμα της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Ενότητα των πάντων εν Χριστώ. Στην ενότητα αυτή είναι κλητά «πάντα τα έθνη». Αυτό θα μπορούσε να στηρίξει περίφημα το «πατρίδα μας ο πλανήτης Γη». Γιατί αυτή θα είναι η Βασιλεία του Θεού: Μία Ουράνια Κοινή των Πάντων Πατρίδα με Κεφαλή και Κέντρο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό", όπως γράψατε.

Οπωσδήποτε,ναι,αυτό επιθυμείτε. Πείτε λοιπόν στους ακροατές σας ότι το μόνο που χρειάζεται είναι "ο πιστεύσας εν Χριστώ". Ως προς το "βαπτισθείς" δεν είναι απαραίτητο (ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται). Και πολλά ακόμη μας είναι άχρηστα".

Αυτή είναι, αναγνώστη, η "ορθοδοξία" που σου προσφέρουν οι στολισμένοι με άμφια (ή χωρίς αυτά) κήρυκες της νέας ορθοδοξίας. Ένας θρησκευτικός και θεολογικός μινιμαλισμός για να κοιμάσαι ήσυχα με αναπαυμένη τη συνείδηση.

Κληρικαλισμός και εκκλησιαστικός λαϊκισμός ΙΙ

Ο ένας των συνομιλητών, που δεχόταν όσα έγραφε ο π.Σμέμαν για τον Ορθόδοξο κλήρο, παρατήρησε ότι " δεν χρειάζεται κανείς μας το Άγιο Πνεύμα για να δει την εξουσία του κλήρου και την δουλοπρέπεια των πιστών σήμερα! Αρκεί ο κοινός νους!".

Είπα κι εγώ:
Θέλετε να προχωρήσω λίγο ακόμη τη σκέψη μου ; Ε, τότε,ακούστε.

Ο Απ.Μακράκης ήταν ένας δεινός θεολόγος που έλεγξε με σφοδρότητα την Σιμωνία, που μάστιζε στην εποχή του την Εκκλησία της Ελλάδος. Αποτέλεσμα ήταν να εκτραπεί σε παραληρηματική θεολογία με αποκορύφωμα την Αποκάλυψη, που ερμήνευσε ο ίδιος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα. Οι νεωτεριστές θεολόγοι κτυπούν βάναυσα την Εκκλησία για να οδηγηθούν κι αυτοί σε θεολογικά παραληρήματα. Χαρακτηριστικά είναι αυτά των κ.κ. Βασιλειάδη, Ζηζιούλα, Ράμφου, Γιανναρά και πλήθος συνεργατών - του π. Σμέμαν μη εξαιρουμένου. Επίκεντρο του παραληρήματος οι Ιεροί Κανόνες, η μη λειτουργική ανταπόκριση της Εκκλησίας στο πνεύμα των σύγχρονων (επιστημονικών) καιρών και η εξουσία που ασκεί ο κλήρος σε βάρος των "δουλοπρεπών",όπως λέτε, πιστών.

Όλοι αυτοί λησμονούν ένα πράγμα. Ότι οι Ιεροί Κανόνες είναι κσνόνες μιας γενικής και φιλάνθρωπης αρχής. Αλλά πέρα από την αρχή αυτή, μην ξεχνάμε ότι υπάρχει η μετά προσοχής ακρίβεια, ή διάκριση και η εξατομίκευση. Δεν μπορεί ποτέ η εξατομίκευση να υποκαταστήσει τις θέσεις αρχής των Ιερών Κανόνων. Αυτό δεν το καταλαβαίνουν οι νεωτεριστές. Το δε χειρότερο, λιθοβολούν την ιερή Παράδοση - μέσω αυτής και την Εκκλησία - όπως έκαναν στον καιρό τους οι Ιουδαίοι: "περί καλού έργου ου λιθάζομέν σε, αλλά περί βλασφημίας, και ότι συ άνθρωπος ών ποιείς σεαυτόν Θεόν".

Η Εκκλησία είναι αυτή που ήταν,που είναι και θα είναι. Το ίδιο και ο κλήρος. Αλλά το ίδιο κι εμείς. Τη μια μέρα θα φωνάζουμε "ωσαννά" και την άλλη "σταύρωσον". Τα ατοπήματα (μπορεί και βλασφημίες) αυτών που κατά καιρούς την διοικούν, και οι λιθοβολισμοί εκείνων που επιχειρούν να την προσαρμόσουν στα δεδομένα της εποχής και της επιστήμης, δεν την αγγίζουν. Όπως δεν μας αγγίζουν οι τηλεοπτικές "Ζούγκλες" που αγωνίζονται να μας εξυγιάνουν από την κοινωνική δυσωδία που η τηλοψία εκτρέφει. Υποφέρουμε μαζί της, αλλά εξακολουθούμε να πιστεύουμε. Όχι βέβαια σε νέα ιδεολογήματα περί σχέσεων και προσώπου. Τα πρόσωπα που την υπηρετούν έστω και αναξίως, δεν αλλοιώνουν το αληθινό και πραγματικό της Πρόσωπο: Τον Ένα και τριαδικό Θεό.

"Επίστευσα διο ελάλησα" ! Αλλά πόσοι "λαλούν" σήμερα και ο λόγος τους, ο λόγος της πίστεως, γίνεται "πηγή ύδατος αλλομένου εις ζωήν αιώνιον" ; Μάλλον κανείς. Προτιμάμε λογοτεχνικές αφηγήσεις σαν τον"φτωχούλη του Θεού" ή δοκίμια θεολογικού προβληματισμού, λογοτεχνικά κι αυτά, τύπου "πείνας και δίψας". Πάντως, "ο ερχόμενος προς με ου μη πεινάση, και ο πιστεύων εις εμέ ου μη διψήση"... .

Σωστά μου λέτε ότι "ο κοινός νους βλέπει την εξουσία του κλήρου και την δουλοπρέπεια των πιστών". Οπωσδήποτε όμως χρειάζεται το Άγιον Πνεύμα για να δεί κι αυτό :"έπεσα προσκυνήσαι έμπροσθεν των ποδών του αγγέλου του δεικνύοντός μοι ταύτα. και λέγει μοι, όρα μη, σύνδουλός σού ειμι και των αδελφών σου των προφητών και των τηρούντων τους λόγους του βιβλίου τούτου. τω Θεώ προσκύνησον". Ο εν πνεύματι γενόμενος θεόπνευστος συγγραφεύς της Αποκάλυψης προσπίπτει προσκυνών τον άγγελο και ο "δουλοπρεπής" πιστός το ίδιο κάνει. Αλλά τούτο είναι το κακό. Οι σημερινοί άγγελοι δεν του λένε να προσκυνήσει τον Θεό. Την ελευθερία του ζητούν να προσκυνήσει. Ελευθερία που του παρέχουν όχι οι εκπρόσωποι ή αντιπρόσωποι του Κυρίου αλλά αυτός ο ίδιος, ο κυρίαρχος λαός και ο εκφραστής επίσκοπος : Ο μόνος εκπρόσωπος ή αντιπρόσωπος της ελευθερίας του λαϊκού κληρικαλισμού.

Κάτω από τις τρέχουσες συγκυρίες λοιπόν καλό είναι να θυμόμαστε τα λόγια του αγ.Ιωάννου της Κροστάνδης και άλλων. Ο εκκλησιαστικός λαϊκισμός, ορθότερα ο λαϊκός εκκλησιαστικός κληρικαλισμός,  είναι νομίζω περισσότερο επικίνδυνος. Διότι εκχυδαΐζει το πλήρωμα της Εκκλησίας, κλήρο και λαό, για να καταλήξει στη βεβήλωση του ιερού.

Το πρώτο μέρος  http://kyprianoscy.blogspot.gr/2009/07/blog-post_13.html

Κληρικαλισμός και εκκλησιαστικός λαϊκισμός I

Η διαφωνία είχε αρχίσει να γίνεται ενδιαφέρουσα. Ο ένας των συνομιλητών υποστήριζε αυτά που έγραψε ο αγ.Ιωάννης της Κροστάνδης (σ.σ. συχνή θεία Μετάληψις) και ο άλλος υποστήριζε άλλα. Αυτά του π. Αλέξανδρου Σμέμαν. Ο τελευταίος προέβη παλιά σε κάποιες διαπιστώσεις για το κυριολεκτικό κατάντημα του Ορθόδοξου κλήρου. Έγραφε :"... η ρίζα της αντίθεσης στη συχνή θεία Κοινωνία από κάποιους κληρικούς είναι η προστασία της θείας Κοινωνίας με την εξομολόγηση, η προστασία της αφέσεως με την «εξουσία που μου έχει δοθεί...». Είναι σαφές πως αυτός ο αγώνας μεγαλώνει τώρα υπό την επίδραση κάποιων κληρικών πού έχουν καταληφθεί από την εξουσία τους, από την «ιερότητά» τους".

Αυτά έγραφε ο π. Σμέμαν και η διαφωνία δεν αφορούσε μόνο στη συμμετοχή των πιστών στη θεία Κοινωνία.

Ο αγ. Ικωάννης περιέγραφε με μελανά χρώματα τη ζωή του εκκλησιαστικού πληρώματος και την ελαστικότητα των ιερέων, που έδιναν με μεγάλη ευκολία τη συγχωρητική άφεση στους εξομολογουμένους και δέχονταν να τους μεταλάβουν. Ζητούσε αυστηρότητα, εφαρμογή των Κανόνων και συχνή Θεία Μετάληψη.
Το ίδιο, αλλά χωρίς τις προϋποθέσεις που έθετε ο αγ. Ιωάννης Κροστάνδης, ζητούσε και ο π. Σμέμαν στο περιληπτικό απόσπασμα που εξέθεσα πιο πάνω. Ειδικότερα όμως εστίαζε στο φαινόμενο του κληρικαλισμού, στην εξουσία που ασκεί ο κλήρος σε βάρος των πιστών, που τους μετατρέπει σε δουλοπρεπείς και ανελεύθερους : "Ο κληρικαλισμός αποσπά κά­θε «ιερότητα» από τους λαϊκούς: αποδείξεις; το τέμπλο, η θεία Κοινωνία (μόνο κατόπιν αδείας), η Θεολογία..." και τα λοιπά (ποιά;) που (δεν) εννοούνται, συμπληρώνω.

Έτσι, το θέμα συνδεόταν και με αυτό του κληρικαλισμού. Είπα κι εγώ τη γνώμη μου :

Και αυτά που λέει ο άγιος μπορεί να εκληφθούν ότι οδηγούν σε κληρικαλισμό, αλλά και όσα υποστηρίζει ο π.Σμέμαν μπορεί να οδηγήσουν σε μια διαφορετική μορφή κληρικαλισμού. Στη μορφή ενός λαϊκού κληρικαλισμού, με την έννοια ότι η ιερότητα μετατίθεται πλέον στο (λαϊκό) πλήρωμα της Εκκλησίας, στο λαό του Θεού. Τότε δεν αποκλείεται να ακούσουμε και κανένα σύνθημα τύπου :"Οι ποιμένες να ποιμαίνουν και το ποίμνιο να εξουσιάζει". Παρένθεση, ο λαός του Θεού δεν εξουσιάζει, αγωνίζεται και μάχεται, ώστε να παραμείνουν αναλλοίωτα, ζώσα πραγματικότης, τα άγια θεσπίσματα της αληθούς Πίστεως.

Το ζήτημα είναι πολύ λεπτό και δεν μπορούμε να τα διαγράφουμε όλα με τη μονοκοντυλιά του κληρικαλισμού. Στην εποχή όπου ζούμε, και κυρίως κάτω από τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για να ζούμε, είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιμένουμε κάτι να αλλάξει.Όλο και περισσότερο τα πάντα θα συγκλίνουν προς την κατεύθυνση μιας νεοτερικής συγκεντρωτικής μορφής (παπικού στυλ) εκκλησίας, απ΄ όπου θα λαμβάνονται οι τελικές αποφάσεις και θα χαράζεται η πορεία των ενδιαφερομένων για τη σωτηρία τους ή την πίστη τους.

Ποιοι και πόσοι είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για τα εσωτερικά των λόγων του Ευαγγελίου; Ποιοι και πόσοι ενδιαφέρονται να εισχωρήσουν στα ενδότερα των εκκλησιαστικών Μυστηρίων ; Ποιοι και πόσοι ενδιαφέρονται να νοηματοδοτήσουν λεπτές θεολογικές έννοιες,που χωρίς αυτές,η επαγγελόμενη σωτηρία και η χαρισματική "καλή αλλοίωσις" είναι ανέφικτες.

Ο π. Σμέμαν, που σημειωτέον προσπάθησε να συνεχίσει το έργο του αγ. Ιωάννου Κροστάνδης χωρίς τις προϋποθέσεις που εκείνος συνιστούσε, θεωρούσε και θεωρεί αδιανόητη την προσέλευση των πιστών στη Θεία Λειτουργία, χωρίς συμμετοχή του πληρώματος στη θεία Κοινωνία. Υποβιβάζει και υποτιμά το έργο των απαίδευτων κληρικών και το βλέπει μόνο κάτω από το πρίσμα του κληρικαλισμού. Δεν είναι απίθανο, αφού προΐσταται ποικίλων λειτουργικών και εκκλησιολογικών καινοτομιών, μέσα στα πλαίσια φυσικά του οικουμενισμού, να μας εισηγηθεί εντός ολίγου την μαζική εξομολόγηση και την μαζική συγχωρητική άφεση. Οι προσερχόμενοι πιστοί στο μυστήριο της Εξομολόγησης θα είναι αρκετό ότι απλά προσέρχονται. Δεν χρειάζεται να κάθονται και να λένε αυτά που τους βαρύνουν. Ο μέγας αρχιερεύς που θα παρέχει το δικαίωμα της άφεσης των αμαρτιών στους Ορθοδόξους με αυτό τον τρόπο, θα είναι κάτι ανάλογο με αυτόν του πάπα. Αυτός θα μεταδίδει το δικαίωμα της άφεσης στους επισκόπους, οι επίσκοποι στους ιερείς και οι ιερείς στο μαζικά συρρέον ποίμνιο μια των ημερών της εβδομάδας. Έτσι, κάθε Κυριακή όλο το εκκλησίασμα θα μεταλαμβάνει.

Οι διαπιστώσεις του π. Σμέμαν μπορεί να είναι σωστές, αν και γενικές και εν πολλοίς αυθαίρετες. Αν ήθελε να προσφέρει κάτι στην πνευματική οικοδομή του κλήρου και των πιστών,αυτό θα έπρεπε κάπου αλλού να το αναζητήσει.

Θα ήθελα τέλος να συμπληρώσω και τα εξής σε όλα τα ανωτέρω.

Σε μια εποχή όπως η σημερινή,όπου δεν υπάρχει περίπτωση συνοδικής απόφασης (δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει) ώστε να γνωρίζουμε ποιος είναι και ποιος δεν είναι αιρετικός και κακόδοξος, θα ήταν πολύ ριψοκίνδυνο να αναφερόμαστε, προκειμένου να τεκμηριώσουμε "ορθά τέμνοντες" συλλογισμούς μας, σε άτομα που η γενικότερη συμπεριφορά τους ρέπει σε νεωτερισμούς και πολύ πέραν τούτων. Και τα λέω αυτά, διότι οι δεχόμενοι τη μομφή που προσάπτει ο π. Σμέμαν στον Ορθόδοξο κλήρο, δεν παραλείπουν σε άλλα σημεία να σαρκάζουν τον οικουμενισμό και τους οικουμενιστές. Δεν καταλαβαίνω πώς τους διαφεύγει η οικουμενιστική τροχιά του αντικληρικαλιστικού πνεύματος που διαγράφουν τα κατά καιρούς λεγόμενα του π. Σμέμαν.

Το δεύτερο μέρος http://kyprianoscy.blogspot.gr/2009/07/blog-post_7898.html

Η νέα εξουσία

Η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με ένα λαό, με ένα έθνος, με ένα χώρο, λένε όλοι αυτοί που αγωνίζονται για την παγκοσμιοποίηση και τον οικουμενισμό. Αλλά δεν λένε ότι η Εκκλησία, δεν ταυτίζεται συλλήβδην και αορίστως, ούτε με όλους τους λαούς, ούτε με όλα τα έθνη, ούτε και με όλους τους τόπους. Αφορά σε όλους τους "μαθητεύσαντες" που γίνονται μέλη εκ μέρους. Ο Χριστός είναι η κεφαλή της Εκκλησίας. Το σώμα της, είναι τα μέλη εκ μέρους της αγιαστικής Χάριτος του ζωοποιού Πνεύματος. Με αυτό κοινωνούν, γίνονται όλοι ένα και δοξάζουν την Αγία Τριάδα.

Αν σήμερα φτάσαμε στο σημείο ο καθένας να έχει το δικό του θεό, τη δική του πίστη και τις δικές του θεολογικές/θρησκευτικές αντιλήψεις, δεν θα πρέπει να του καταλογίζουμε μεγάλες ευθύνες. Τις οποίες αναμφισβήτητα έχει. Το βάρος των ευθυνών πίπτει επί των κεφαλών των ποιμένων,που ως φαίνεται,μάλλον εαυτούς ποιμαίνουν και ποίμαιναν όλα αυτά τα χρόνια. Το ποίμνιο έμεινε και μένει ακατήχητο.

Χρειάστηκε να περάσουν 1000 χρόνια για να απαλλαγούμε από εξουσία και εξουσιαστές : Φέουδα και αυτοκρατορίες,αυτοκράτορες και αποικιοκράτες,ώστε κάθε κράτος να γνωρίσει την κυριαρχία του (ετερότητα) και την εθνική του ταυτότητα : Τη γλώσσα του και την πίστη του. Αυτά ανέδειξαν τις λεγόμενες εθνικές και επίσημες θρησκείες, η πίστη (θρησκεία) και η γλώσσα, ήταν δε ο πυρήνας της σύστασης των λεγόμενων εθνικών κρατών.

Τώρα ανακαλύπτουμε ότι τα εθνικά κράτη μας έκαναν κακό.'Εβλαψαν τη θρησκεία, στράβωσαν τη γλώσσα (αυτό το λέμε ψιθυριστά, το πρώτο μας ενδιαφέρει) και αίφνης όλοι γίναμε ρατσιστές, εθνικιστές ή γιατί όχι, εγωκεντρικοί και "ομφαλοσκόποι".

Λοιπόν, στροφή πίσω. Να φτιάξουμε πάλι μια αυτοκρατορία. Να υποταχθούμε σε έναν νέο εξουσιαστή αυτοκράτορα και πάντως δημοκράτη (ποιος κοροϊδεύει ποιον;) ! Αυτά που αγωνιστήκαμε να γκρεμίσουμε, ας τα οικοδομήσουμε πάλι. Και ας λέμε, για να το επιτύχουμε, όλες οι θρησκείες είναι ίδιες με διαφορετικούς λατρευτικούς τύπους. Ας λέμε ότι η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με ένα λαό, μέ ένα έθνος, με ένα χώρο.

Οι νέες αλυσίδες είναι έτοιμες. Μόνοι μας θα τις βάλουμε και μόνοι μας θα υποταχθούμε στην παγκόσμια εξουσία. Εν τω μεταξύ, θα σχολιάζουμε ποικιλοτρόπως "λόγους περί εξουσίας" αναζητώντας κοινά σημεία μεταξύ αντιεξουσιαστών αναρχοαυτόνομων και "χριστιανών" αντιεξουσιαστών !

Η σχέση με τον Θεό

Επειδή σήμερα οι περισσότεροι των χριστιανών νομίζουν ότι πρέπει να έχουν σχέση με τον Θεό (ένας έγραφε ότι "η σχέση με τον Θεό δεν σταματάει στην Εκκλησία. Εκεί αρχίζει κατ’ εμέ. Σ΄ αυτή τη σχέση δεν υπάρχει ανάπαυση" και ένας άλλος,πάνω στο ίδιο μοτίβο, έλεγε "αυτό που μετράει στην Εκκλησία δεν είναι η σοφία, τα συγγραφικά χαρίσματα ή ορθή ιστορικά έκθεση - καλά και αυτά, αλλά δευτερεύοντα - αλλά η σχέση των συγγραφέων με τον Θεό.) θα πρέπει κάποιος επιτέλους να τους πει πόσο πλανώνται, αν αυτό το νομίζουν σωστό ή το πιστεύουν. Η πλάνη τους φαίνεται και από τη σχέση που ψάχνουν να βρούν μεταξύ των αντιεξουσιαστών-αναρχικών και των υποτιθέμενων ομοίων με αυτούς χριστιανών "αντιεξουσιαστών".

Ο χριστιανός είναι ο αντιεξουσιαστής κατά της εξουσίας του κοσμοκράτορος του κόσμου τούτου (του αιώνος του απατεώνος) το τέλος του οποίου θα είναι η έλευση της Δευτέρας Παρουσίας. Οι κοσμικοί αντιεξουσιαστές είναι κατά της κοσμικής εξουσίας για να εγκαταστήσουν μια διαφορετική ,αλλά κοσμική πάλι,εξουσία. Ποια η σχέση του ενός με το άλλο ;

Ο χριστιανός δεν έχει σχέση με το Θεό. Ο χριστιανός είναι με το Θεό και αυτό το "είναι με τον Θεό", σημαίνει κοινωνία με τον Θεό, κατά το αποστολικό "θείας φύσεως κοινωνοί" (: "όσοι δε έλαβον αυτόν,έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι,τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού,οι ουκ εξ αιμάτων,ουδέ εκ θελήματος σαρκός,ουδέ εκ θελήματος ανδρός,αλλ΄εκ Θεού εγεννήθησαν". Για περισσότερα, βλέπε Πέτρου Β΄, και υπόμνημα στίχων 3-4).

Υστερόγραφο. Μη σε παραξενεύει,αναγνώστη,η φωτογραφία. Η σχέση που σου ζητούν να δημιουργήσεις με τον Θεό είναι για τα σκουπίδια, είναι αφίσα.

 Κρανίου σύγχυση : Με τις μολότωφ θα περάσουμε από το βασίλειο της ανάγκης. στο βασίλειο της ελευθερίας. Οι αντιεξουσιαστές έγιναν βασιλόφρονες! Πάει, το χάσαμε το μυαλό μας

Γραφή και σωτηρία

Μαθαίνει κανείς ενδιαφέροντα πράγματα όταν ασχολείται με όσους γράφουν στα ημερολόγια του διαδικτύου (blogg). Ένας,για παράδειγμα, μετά την ανάγνωση ενός βιβλίου ασκούσε κριτική.

Μα τι στα κομμάτια,έγραφε,είναι όλοι αυτοί που κάθονται και γράφουν ; Θεωρούν τον εαυτό τους "σωτήρα" της ανθρωπότητας και μας αραδιάζουν όλες αυτές τις ανοησίες για το πώς,ας πούμε, θα κάνουμε καλύτερο τον μαρξισμό ή τον χριστιανισμό ; Ας διαβάσουν για το χάος και την πολυπλοκότητα στην φύση και την ζωή, την εγγενή αντιφατικότητα και καταστροφικότητα που κυριαρχούν στο σύμπαν και επί τέλους, ας καταλάβουν ότι ο κόσμος υπάρχει,γιατί δεν υπάρχει σωτηρία ; Σωτηρία σημαίνει άρνηση της ζωής και τέλος !

Αυτά έγραφε στο ημερολόγιό του ο κύριος Α , ο οποίος σημειωτέον είναι και ο ίδιος συγγραφέας. Το πιθανότερο είναι ότι ήθελε να μας ξαναγυρίσει πάλι στον Επίκουρο. Αλλά, σκέφθηκα, μήπως και ο Επίκουρος δεν έγραψε γιατί κι ο ίδιος ήθελε να μας προτείνει μια διαφορετική σωτηρία ; Δεν ήταν σκοπός του να μας πει ότι όσο ζούμε πρέπει να απολαμβάνουμε πλήρως την ηδονή για να χαίρεται, όσο ζει μαζί με το σώμα, και η ψυχή ; Πεθαίνει το σώμα, πεθαίνει και η ψυχή. Μετά τίποτα.

Αλλά δεν άντεξαν αυτά που έλεγε ο Επίκουρος. Κάποιοι άλλοι βγήκαν και του είπαν "ουδέν από ουδέν". Ο άνθρωπος από κάπου έρχεται και κάπου πηγαίνει μετά. Είπαν κι έγραψαν πολλά ακόμη κι έτσι, σχημάτισαν τις ιδέες των θεών, που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

Άλλοι μιλούν για δικούς τους θεούς κι εμείς για τον δικό μας. Δεν με ενδιαφέρει τι λένε και τι κάνουν οι άλλοι. Ούτε και το πως έφτασαν να λατρεύουν τους θεούς των. Εκείνο που για μένα έχει σημασία είναι το πώς συνδέσαμε τη γραφή μας με Θεό και σωτηρία.

Αφού το θέμα είναι αυτό, πηγή αυτής της σύνδεσης δεν είναι άλλη από τότε που ο άνθρωπος είδε για πρώτη φορά εγχάρακτη σε πλάκες τη μορφή του λόγου. Ο προφορικός λόγος πήρε σχήμα, ήταν εκ Θεού και συνδέθηκε με σωτηρία. Γιατί ο λαός που είδε έγγραπτο το σχήμα του Θεού στις πλάκες , είχε σωθεί από μακροχρόνια δουλεία και από πολλά δεινά, μέχρι να φτάσει στο σημείο αυτής της φανέρωσης του θείου. Στη συνέχεια, αυτός ο γραπτός λόγος γίνεται ιερός και εκτός άλλων προσλαμβάνει προφητικό περιεχόμενο με αποκαλυπτικό χαρακτήρα. Τούτο εύκολα συνάγεται με την, κατά πρώτον, αποτύπωση του θείου επί των πλακών του Μωυσή. Η έλευση του Μεσσία ήταν αναμενόμενη, ήταν αναπόφευκτη, αλλά δεν ήταν όπως την ήθελε και την είχε διαμορφώσει το ιερατείο της εποχής. Όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.

Αυτά, ως προς τον ανατολικό και μετέπειτα δυτικό, πολιτισμό που τον διαμόρφωσε αυτή η, περιληπτική της γραφής, ιστορία που μόλις εξέθεσα.

Θα πρέπει επομένως να μην αμφισβητούμε ότι οποιαδήποτε μορφή γραφής - πέραν της κατά σύμβασιν - μιλώ πάντα για ό,τι αφορά στην εγγύς Ανατολή και Δύση - είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με σωτηρία ή σωτηριολογία. Η σωτηρία είναι η "μήτρα" του γραπτού λόγου. Όποιος λοιπόν νομίζει ότι γράφει, "επειδή του αρέσει να γράφει", μάλλον τον εαυτό του προσπαθεί να εξαπατήσει.

Βέβαια, με την ικανότητα που σήμερα έχουμε αποκτήσει οι περισσότεροι, μπορούμε όλοι να γίνουμε γραφείς. Αλλά όπως μεταξύ των τραγουδιστών υπάρχουν οι "τραγουδισταράδες" και μεταξύ των ποσοσφαιριστών οι "ποδοσφαιρισταράδες",έτσι,υπάρχουν και οι γραφιάδες ανάμεσα στους γραφείς. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγομαι ίσως κι εγώ.

Η καταμέτρηση της νοητικής και κριτικής καλλιέργειας

Διάβασα τη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ όπου ο μόνιμος επιφυλλιδογράφος της Κυριακής υπέβαλε την πρόταση να υποβληθούμε σε έναν στατιστικό έλεγχο. Ζητούμενο, η καταμέτρηση της νοητικής και κριτικής μας ικανότητας σε θέματα που αφορούν στην καλλιέργειά μας.

Όπως το συνηθίζω, όταν βλέπω τέτοιες προκλήσεις, πήρα χαρτί και μολύβι και τους έστειλα ένα ΓΡΑΜΜΑ. Δεν ξέρω αν κι αυτό, όπως αμέτρητα άλλα που χάθηκαν, θα έχει την καλή τύχη μερικών, που βγήκαν προς τα έξω. Δεν τους κατηγορώ. Μπορεί αυτά που γράφω να είναι "άτσαλα" ή να μην έχει χώρο η εφημερίδα. Το γράμμα ήταν αυτό :

Στην επιφυλλίδα της 5/7/2009 ο κ.Χ.Γιανναράς ζητά να γίνει καταμέτρηση της νοητικής και κριτικής καλλιέργειας ημών των Νεοελλήνων.Ισχυρίζεται ότι "απαιτείται ιδιάζουσα ευφυΐα και κατάρτιση προκειμένου να ανιχνευτούν δείχτες νοητικής και κριτικής επάρκειας «ηγετικών» ομάδων της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα".

Δεν γνωρίζω αν θα ήταν διατεθειμένος, ανάμεσα στους δείχτες, να συμπεριληφθεί αυτό που ο ίδιος έχει γράψει στο αλφαβητάρι της πίστης και αυτό που γράφει το πρωτότυπο της μετάφρασης των Εβδομήκοντα. Εκείνος γράφει :
" Η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο δεν βρίσκεται στην ποσοτική διαφοροποίηση της αρτιότητας των ψυχοσωματικών λειτουργιών,αλλά στην ποιοτική διαφοροποίησηση (: υπαρκτική απάντηση στην κλήση του Θεού για ζωή)".
Στο πρωτότυπο των Εβδομήκοντα διαβάζουμε :
"Επλασε ο Θεός τον άνθρωπον,χουν από της γης,και ενεφύσησεν ... και εγένετο εις ψυχήν ζώσαν ... και έπλασεν έτι ο Θεός εκ της γης πάντα τα θηρία ... και ήγαγεν αυτά προς τον Αδάμ".

Ο κύριος Γιανναράς μας μιλεί για την, μετά την κατασκευή, ποιοτική ψυχοσωματική αρτίωση και η Βίβλος για την καθ' αυτό κατασκευή. Ο άνθρωπος πλάθεται,εμφυσείται και εγένετο εις ψυχήν ζώσαν, τα δε ζώα απλώς πλάθονται. Άλλα υλικά φτιάχνουν εν τω γενάσθαι τον άνθρωπο και άλλα τα ζώα (πίθηκο). Το πλάθω και εμφυσώ συνδέεται άμεσα με την κατασκευή (εγένετο) και τούτο, δεν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται -διαζευτικά- στο βιβλίο του. Τα ζώα, απλώς, πλάστηκαν.

Εκείνος εύχεται να βρεθεί ιδρυματικός φορέας να αναλάβει το εγχείρημα κι εγώ εύχομαι, χωρίς να αποτελώ εκπρόσωπο ηγετικής ομάδας, να υπάρξει χώρος στη στήλη ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ.

Βαδίζοντας προς τη νέα οικουμενική σύνοδο

Ετοιμάζονται για νέα οικουμενική σύνοδο. Προηγουμένως όμως χρειάζονται τους συνοδικούς πατέρες. Που δεν θα είναι ούτε συνοδικοί, ούτε πατέρες. Θα είναι οι εξαγορασμένοι ημέτεροι με επισκοπικά αξιώματα και πανεπιστημιακές έδρες.Από ελληνικής πλευράς προβλέπεται η τετράδα Ζηζιούλα, Γιανναρά και Βασιλειάδη,Ράμφου. Τόσα βιβλία έγραψαν ! Να μην περιληφθούν στη σύνοδο ; Ε, όχι, αυτό είναι αδικία.

Και από το άγιον Όρος ; Α, ναι, Έχουμε και το άγιον Όρος. Τι γίνεται όμως εκεί πέρα ; Πολλά και σημαντικά. Το σπουδαιότερο, η προσπάθεια αφανισμού των Εσφιγμενιτών. Όλοι συμφωνούν ότι πρόκειται περί σχισματικών. Και τι λένε ; Τι γράφουν για το "σχίσμα" για να καταλάβουμε εμείς οι υπόλοιποι και να κρατήσουμε, έτσι, την πίστη μας ; Απλούστατα, δεν λένε τίποτα. Κάνουν υπακοή, αγρυπνούν και προσεύχονται για τη σωτηρία του κόσμου. Και όταν γράφουν, συναγωνίζονται ένας τον άλλο σε λυρισμό και σε δήθεν πνευματικές (λογοτεχνικές) ασκήσεις. Ασκητικό πνεύμα που επιδίδεται στην αισθητική καλλιέπεια και περιγραφές που αμιλλώνται δεινούς επαγγελματίες κατασκευής μυθοπλασιών και ποίησης. Ίσως, περιμένουν τον όμιλο απονομής βραβείων Νόμπελ να φωτιστεί από το άγιον Πνεύμα και κάποιος λόγιος μοναχός να χρισθεί νομπελίστας. Η σχεδιαζόμενη σύνοδος πρέπει να διαθέτει έναν τουλάχιστον με παγκόσμια αναγνώριση. Ό,τι βγαίνει από το άγιο Όρος είναι άρθρα και δοκίμια εντελώς άσχετα με ορθόδοξη θεολογία. Για την πίστη μας δεν χρειάζεται τίποτα να ξέρουμε. Θα την εμπιστευθούμε στον επίσκοπο κι εκείνος θα φροντίσει για τον καθένα ξεχωριστά. Αυτόν θα έχουμε ως μεσίτη !

Παρακάτω, στον κόσμο των λαϊκών, γίνεται ή ακούγετε κάτι ; Βεβαίως. Υπάρχουν οι Μεταλληνοί και οι Ζήσηδες. Καθησυχάζουν - ακόμη- τους ευλαβείς. Θα αντιδράσουμε όταν έρθει η στιγμή, λένε ! Και η στιγμή δεν έχει φτάσει !! Γιατί, οι "μπροστάρηδες" του αγώνα προσπαθούν σιγά-σιγά να μαντρώσουν τα πρόβατα στη στάνη. Μετά, όταν η στιγμή θα έχει γίνει πια γεγονός, οι "μπροστάρηδες" θα μπουν κι αυτοί στη στάνη. Όμως, το πιθανότερο είναι με μια κλωτσιά, να τους πετάξουν στο λάκκο με τους οργανωσιακούς "ταλιμπάν" και τους "μουτζαχεντίν" του παλαιού ημερολογίου. Ο κύκλος θα έχει κλείσει όπως έκλεισε με τον Σαντάμ και τον Ιωαννίδη.

Και τότε τι κάνουμε ; Θα ρωτήσεις αναγνώστη. Εδώ που φτάσαμε μπορούμε να κάνουμε κάτι ; Δύσκολο το ερώτημα και δυσκολότερη η πράξη - σαν απάντηση. Αλλά δεν υπάρχει άλλη. Η μοναδική αντίδραση που ο λαός του Θεού έχει στα χέρια του, είναι να αδειάσει τους ναούς. Σε ναούς όπου μνημονεύονται αιρετικοί επίσκοποι δεν έχουν θέση. Η λοιμική της αίρεσης τους μεταδίδεται χωρίς να το καταλαβαίνουν. Ούτε καν μάσκες δεν υπάρχουν. Διαφθείρονται νομίζοντας ότι "ο καθένας έχει χωριστά την ψυχή του". Όμως όχι. Δεν είναι έτσι. Το σώμα της Εκκλησίας που έχει κεφαλή τον Χριστό, δεν είναι άλλος το πόδι, άλλος το χέρι, άλλος το μάτι. Είναι ενιαίο σώμα, μια ενιαία ψυχή, που την συγκροτεί το Άγιον Πνεύμα.

Συνδυάζοντας τα μικρά και παρεμβάλλοντας τα μεγάλα.

Πάλι βρέθηκα μπλεγμένος σε ιστολόγιο. Ο διαχειριστής του έθετε έναν προβληματισμό μετά από μια παράσταση ορχήστρας στο Ηρώδειο με διευθυντή τον διάσημο Μπάρενμποϊμ. Παρατήρησε πόσο έξοχα διεύθυνε την ορχήστρα, στην οποία συμμετείχαν πλήθος οργάνων. Ο ρόλος μερικών από αυτά κάλυπταν ένα ελάχιστο μέρος του μουσικού ακροάματος και ο διαχειριστής προβληματιζόταν με τον έξοχο συνδυασμό των μικρών και των μεγάλων μουσικών οργάνων. Χωρίς τα μικρά δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν τα μεγάλα και αντίστροφα. Και εθλίβετο. Τα μικρά είναι κάποτε σημαντικότερα από τα μεγάλα,μονολογούσε, για να καταλήξει : "Δυστυχώς, οι έμποροι των υψηλών λυμαίνονται τη ζωή".

Τον προβληματισμό του συμμερίστηκε κάποιος άλλος. Ο οποίος θυμήθηκε ότι παλαιότερα η Εκκλησία δηλητηρίαζε τις μικρές πτυχές του βίου : Την ερωτική επαφή, τη γυμναστική, τη χαρά του ωραίου, για να καταλήξει λέγοντας " η περιφρόνηση των μικρών ανθρωπίνων χαρών είναι μια μεγάλη πληγή στον χώρο της Εκκλησίας που πολλούς έχει βασανίσει".

Κάποιος άλλος συνέστησε να μην λιθοβολούμε τις (ερωτικές) μικρές χαρές και ας σταματήσουμε πια όλα να τα γυρίζουμε στον έρωτα. Άδραξα την ευκαιρία και έγραψα :

Θέλεις να μάθεις γιατί "λιθοβολούν" τις ανθρώπινες χαρές; Θα σου το πω παρακάτω,αφού σημειώσω ότι δεν πρόκειται ακριβώς για λιθοβολισμό.Οι μικρές χαρές είναι πολύ μεγάλες χαρές και ο λιθοβολισμός γίνεται με γαρδένιες,με τριαντάφυλλα και με γαρύφαλλα.Σε λίγο θα φτιάξουμε πάλι το άγαλμα της θεάς του έρωτα.

Σε παραπέμπω στο βιβλίο που μας μαθαίνει τη νέα αλφάβητο για την πίστη ('Το αλφαβητάρι της πίστης' του Χ.Γιανναρά),όπου και διαβάζουμε : "Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο,εικόνα του Θεού,επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού". Παραλείπω να σχολιάσω και προχωρούμε :"... η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο, δεν βρίσκεται στην ποσοτική διαφοροποίηση της αρτιότητας των ψυχοσωματικών λειτουργιών,αλλά στην ποιοτική διαφοροποίηση", δηλαδή "στην απάντηση του ανθρώπου για ζωή στην κλήση (σ.σ. ερωτική) που του απευθύνει ο Θεός".

Αυτή είναι η νέα "εξαήμερος". Η παλαιά του Μ.Βασιλείου δεν μας κάνει πια. Μας στερούσε τις μικρές χαρές.Σύμφωνα όμως με την Εξαήμερο, τα παραπάνω είναι αέρας κοπανιστός. Δεν είναι ποιοτική, ούτε ποσοτική,η διαφορά του ανθρώπου από τον πίθηκο.Η διαφορά είναι "κατασκευαστική" και νόησε τη λέξη "κατασκευή" όχι με την συνήθη αντίληψη που έχουμε όταν τη χρησιμοποιούμε. Τον μεν άνθρωπο ο Θεός τον "έπλασε και ενεφύσησε",τα δε ζώα απλά τα "έπλασε". Η ερωτική ανταπόκριση δηλώνει αυτοσχέδια ερμηνεία του "ενεφύσησε",προκειμένου ο συγγραφέας να καταλήξει εκεί που θέλει να μας πάει. Ποιο είναι αυτό ; Διάβασε τι γράφει: Είναι "η αρχή της προσωπικής αυτοσυνειδησίας και ταυτότητας και ελευθερίας και αυτοδιαχείρισης (σ.σ. ταυτολογία και λέξεις επί λέξεων, για να προκαλείται σύγχυση) και αυτή η αρχή - όπως μας λέει παρακάτω - δεν αλλοιώνει την αλήθεια της βιβλικής και εκκλησιαστικής αλήθειας ". Η οποία,βιβλική και εκκλησιαστική αλήθεια,πάντα κατά τον ίδιο και την "αρχή" που εισηγείται, δεν έχει σημασία "αν συνδυάζεται με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπου ή αν παρεμβάλλεται σε κάποιο κρίκο της αλυσιδωτής εξέλιξης των ειδών".

Αν όμως η αρχή (αυτοσυνειδησίας κλπ) συνδυάζεται με τη βιολογική εμφάνιση του ανθρώπου, ποιος λόγος υπάρχει για αυτό το " ή αν παρεμβάλλεται"; Τι σχέση μπορεί να έχει το συνδυάζω με το παρεμβάλλω, όταν ο άνθρωπος ευθύς εξ αρχής πλάθεται και εμφυσείται και εγένετο εις ψυχήν ζώσαν; Δεν αποτελούν αυτά συνδυασμό ;

Καλός γνώστης του θρησκευτικού και βιολογικού μάρκετινγκ ο συγγραφέας, έχει φροντίσει προηγουμένως να μας προϊδεάσει με αυτή την τόσο θελκτική "ερωτική κλήση". Ποιος θα καθίσει να ασχοληθεί με το συνδυάζεται και δεν θα προτιμήσει το παρεμβάλλεται,μάλιστα, όταν το τελευταίο του δίνει τη δυνατότητα να συνδυάζει τη Θρησκεία και να την παρεμβάλλει στην Επιστήμη ή, αντιστρόφως, να συνδυάζει την Επιστήμη παρεμβάλλοντας τη Θρησκεία ! Υπέροχο το blender !!

Βέβαια, είναι εντελώς περιττό να γράψω πόσο ανόητη είναι η παρεμβολή της αρχής (της αυτοσυνειδησίας κλπ) ως προς την βιβλική και εκκλησιαστική αλήθεια. Ο Θεός - αλλά και πολλοί αναγνώστες - δεν είναι τόσο ανόητος όπως ο συγγραφέας. Αν ο πίθηκος είχε προδιαγεγραμμένη την μετάβαση από κτήνος σε άνθρωπο, λόγω εξέλιξης, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να παρεμβληθεί ο θεός. Ούτε καν και σ΄ αυτό το "είπε και εγένετο", το οποίο κατά τον νεόκοπο συγγραφέα είναι η ανταπόκριση στην "ερωτική κλήση". Με άλλες λέξεις, το τελικό συμπέρασμα ότι όλα είναι συμβεβηκότα : εκ τύχης και εξ ουδενός, προκύπτει αυθόρμητα  Ας απολαύσουμε λοιπόν τις μικρές χαρές και ας τις κάνουμε μεγάλες εφευρίσκοντας ένα θεό για τα μέτρα μας. Ή ας τον ξεχάσουμε εντελώς, ακούγοντας τα υπέροχα κύμβαλα και τις κόρνες, από τη θεσπέσια διεύθυνση του μαέστρου Μπάρενμποϊμ.