Το θέλημα του Θεού

Ένας επιστρατευμένος θεολόγος έγραψε ότι το θέλημα του Θεού με κανένα τρόπο δεν υπηρετείται με τα σχίσματα. Αν κάτι "παει στραβά" με τον Πατριάρχη, αυτό δεν σημαίνει ότι όλα τα μέσα σωφρονισμού του έχουν εξαντληθεί. Ας προσευχόμαστε θερμά στον Κύριο και όποιος έχει διαφορετική άποψη, καλό είναι να γνωρίζει ότι εκφράζει προσωπικές απόψεις. Δεν παρέλειψε φυσικά να μας αναφέρει ότι, αίμα μαρτυρίου δεν εξαγοράζει την αμαρτία του σχίσματος (αγ Ιωάννης Χρυσόστομος). Γνωστά πράγματα.

Αυτά έγραφε η επιστρατευμένη θεολογική γραφίδα. Μα, οι προσωπικές απόψεις, αποτελούν πλέον παγκόσμιο δόγμα. Ποιός αμφιβάλλει; Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τα πολιτικά μας πράγματα, ισχύει ακόμη και για τα θρησκευτικά. Όλες οι θρησκευτικές απόψεις οφείλουν να γίνονται δεκτές και ο κάθε ένας, μπορεί την άποψή του, αν θέλει, να την αναγορεύει σε δόγμα και να φτιάχνει και μια εκκλησία της αρεσκείας του. Είδαμε αυτό να γίνεται με τους μάρτυρες του Ιεχωβά, το είδαμε να ξαναγίνεται και με τη σαϊεντολογία, μετά βλέπουμε ποιος θα έχει σειρά.

Το πρωτείο ανήκει βέβαια στους προτεστάντες, η δε κεφαλή όλων αυτών είναι ο παπισμός. Ο οποίος, αφού έφτιαξε τη δική του "εκκλησία", προ του κινδύνου της επελαύνουσας Μεταρρύθμισης πρόλαβε και θέσπισε το "αλάθητο". Αλλά η κατάσταση είχε ξεφύγει. Σούπερ μάρκετ κατάντησε η θρησκεία. Τώρα, για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, βγαίνουν  οι μεγαλόσχημοι και μας λένε "όλες οι θρησκείες για τον ίδιο θεό, τον ένα θεό, μιλούν". Αλλά με διαφορετικές εκφράσεις!

Κοντά σ΄ αυτούς κι εμείς. Φωνάζουμε βέβαια αλλά πρέπει πάνω απ΄ όλα να είμαστε κόσμιοι (είμαστε) και να μη ζητάμε σχίσματα και αποτειχίσεις. Ποιος όμως κάνει το σχίσμα και ποιος είναι εκείνος ο οποίος, αντί για αποτείχιση, φρόντισε να γκρεμίσει κάθε τείχος; Τι αποτείχιση να κάνουμε όταν δεν υπάρχει το τείχος;

Είπαμε να ξεχάσουμε αυτά που έγιναν το ΄24. Ωραία, τα ξεχάσαμε. Μετά είχαμε (πήγαμε) το ΠΣΕ και στη συνέχεια είδαμε τον Αθηναγόρα με όλα του τα καμώματα. Αδελφοί, μας είπαν οι διορατικοί, να κάνετε υπομονή και υπακοή. Κι αυτό επράξαμε. Τώρα βρισκόμαστε στο αποκορύφωμα και  μας θυμίζει ο νέος θεολόγος της αγάπης τον αγ. Ιωάννη το Χρυσόστομο . Μας συνιστά, αφού εξαντληθούν όλα τα μέσα, τότε να αρχίσουμε να παίρνουμε τα μέτρα μας. Δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, ακόμη δεν φθάσαμε στο κρίσιμο σημείο, στο "κοινό ποτήριο". Αυτό είναι  το τεκμήριο που όλοι περιμένουν. Όλα τα άλλα είναι δευτερευούσης σημασίας. "... καὶ πρωΐ· σήμερον χειμών, πυρράζει γὰρ στυγνάζων ὁ οὐρανός. τὸ μὲν πρόσωπον τοῦ οὐρανοῦ γινώσκετε διακρίνειν, τὰ δὲ σημεῖα τῶν καιρῶν οὐ δύνασθε".

Πάντως, ένα ας ξέρουμε. Ότι με γραφές και διδαχές όπως αυτές και πολλών άλλων "ορώντων και μη ορώντων", όταν θα φτάσουμε στο "κοινό ποτήριο" φωνές δεν θα υπάρχουν. "Ηδη βάπτεται κάλαμος αποφάσεως παρά κριτών αδίκων", αλλά τι λέγω; Οι υπογραφές μένει να μπουν και τότε πλέον, οι επιστρατευμένοι γέροντες και θεολόγοι θα πουν μαζί με όλους τους άλλους : "Μα αυτό ήταν το θέλημα του Θεού, ο Θεός δεν αγαπά τα σχίσματα"! Οι ενωμένες εκκλησίες γνωρίζουν τις κακοτοπιές. Φυλάγονται και θα είναι μόνο ως προς την κεφαλή ενωμένες. Οι λατρευτικές/λειτουργικές "εκφράσεις" που η κάθε μια έχει, θα είναι ξεχωριστό και άσχετο ζήτημα. Εκείνο που προέχει είναι η αγάπη και η αγαπολογία. Μας την αποσαφήνισε άλλωστε και ο νεοχειροτονηθείς υπερήλιξ κ. Μπέης. Όταν θα πηγαίνουμε σε προτεσταντική εκκλησία θα ακολουθούμε τους δικούς της κανόνες. Το ίδιο και με τις παπικές και όλες τις άλλες μη εκκλησίες, πλην όμως θρησκείες, που μιλούν για τον ένα θεό. Αυτό θα είναι, μη γένοιτο, το θέλημα του Θεού για όλους τους "σωφρονούντες" και τους "νήφοντες", καθώς  μας αφήνει να εννοήσουμε ο επιστρατευμένος (της αγάπης) θεολόγος.

Σκότωσε τον ανάπηρο γιο της από αγάπη και δικάστηκε ισόβια

Στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (22/01/2010) δημοσιεύεται η είδηση ότι μια μητέρα σκότωσε το παιδί της και καταδικάστηκε σε ισόβια. Οι λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης είναι ότι ο γιος αυτής της μητέρας, είχε υποστεί βαρύτατη εγκεφαλική κάκωση - περισσότερες πληροφορίες δεν υπάρχουν - και η μητέρα ήταν βέβαιη (σημ. από τους γιατρούς συμπεραίνω) ότι το παιδί της θα ζούσε "σε μια ζωντανή κόλαση". Αυτό ισχυρίστηκε. Και δικαιολόγησε την πράξη της (σημ. του έδωσε υπερβολική δόση ηρωίνης στη φλέβα - λείπουν και πάλι πληροφορίες) λέγοντας ότι "ήταν αθώα επειδή σκότωσε τον γιο της από αγάπη.".

Το δικαστήριο όμως δεν πείστηκε και την καταδίκασε σε ισόβια. Το σκεπτικό της απόφασης ήταν :  «Δεν μπορείς να πάρεις τον νόμο στα χέρια σου και δεν μπορείς να αφαιρέσεις μια ζωή, όσο σημαντικοί κι αν θεωρείς ότι είναι οι λόγοι».

Εδώ χρειάζονται βέβαια κάποια σχόλια και αυτά δεν θα είναι και τόσο ευχάριστα, για όσους υποστηρίζουν τις μεταμοσχεύσεις. Η μητέρα του παιδιού δεν μπορούσε να πάρει "το νόμο στα χέρια της". Άλλοι όμως φτιάχνουν νόμους για να τους λύνονται τα χέρια. Έφτιαξαν τη νομοθεσία για τον εγκεφαλικό θάνατο με διαρκώς αναθεωρούμενα διαγνωστικά κριτήρια και η "ζωντανή κόλαση" μερικών ασθενών γίνεται αύθις "ζωντανός" Παράδεισος. Πότε; Όταν ο ίδιος έχει συγκατατεθεί να του πάρουν τα όργανα. Μπορεί όμως τη συγκατάθεση να τη δώσουν και οι συγγενείς. Αν, δε, τα έχουν καλά και με τη Θρησκεία, τότε είναι βεβαιότατοι - τους το λένε και οι ποιμένες - ότι ο δικός τους άνθρωπος πάει κατευθείαν στον Παράδεισο. Ύψιστη πράξη αγάπης είναι, κατά τους υψηλούς στην ιεροσύνη ποιμένες, η προθανάτια δωρεά. Όσοι το κάνουν μιμούνται τον Χριστό, που έδωσε το αίμα του για τη σωτηρία μας, λένε και μας φέρνουν το παράδειγμα με το εδάφιο της Προς Γαλάτας Επιστολής του Απ. Παύλου : " ει δυνατόν τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατέ μοι". Πιο κάτω όμως, απευθυνόμενος πάλι στους Γαλάτες, τους λέει ο Απ. Παύλος : Να αγαπάτε τον πλησίον σας ως σεαυτόν,"ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μη υπ΄ αλλήλων αναλωθήτε".


Με τις μεταμοσχεύσεις τι κάνουμε; Δεν θα το γράψω εγώ, πάντως εμφανές είναι ότι "κατεσθίομεν" μερικούς. Η Βρετανή μητέρα δεν το ήθελε αυτό. Η επιστήμη έκανε ό,τι μπορούσε και έφερε το παιδί της στην κατάσταση της "ζωντανής κόλασης". Αυτό που είναι πολύ πιθανό, μετά από τέτοιες ανθρωποκτόνες"αγαπητικές" ενέργειες, οι λέξεις και οι έννοιες των λέξεων, πχ. του εγκεφαλικού θανάτου, να διασταλούν λίγο ακόμη. Και όταν μια ζωή προδιαγράφεται να είναι "ζωή κόλασης", θα έρθη ο νομοθέτης να τη μετατρέψει σε "ζωή παραδείσου".  Μια ζωή με κατεστραμμένο εγκέφαλο και με ψυχή ανέκφραστη, τι να την κάνεις; Θα μπει στη μέση και η αγάπη και δεν θα φτάνουμε πλέον στο σημείο να συντηρούμε ασθενείς στην αξιοθρήνητη και τραγική κατάσταση, που οδήγησε τη γυναίκα να σκοτώσει το παιδί της.  Τα προσχήματα θα εγκαταλειφθούν και μόνο η χαρά της ζωής θα αποτελεί δικαίωση και νόημα αυτής. Όλα τα άλλα θα είναι προσωπικές πεποιθήσεις και μέσα σ΄ αυτές θα είναι και η εγκατάλειψη της ζωής όταν ο βίος γίνεται κόλαση. Είναι κι αυτό ένα ατομικό δικαίωμα και πρέπει να το σεβόμαστε.

Δεν ξέρω πόσο μέρος της ποινής της θα έχει εκτίσει μέχρι τότε η δυστυχισμένη Βρετανίδα.

Οι μαϊμούδες : Από αυτά που διαβάζω

Έχουμε φτάσει σε τέτοιο σημείο πνευματικής πώρωσης, ώστε να θεωρούμε κάθε αιρετικό και κάθε αλλόθρησκο "σημείον αντιλεγόμενον". Όλοι τους οι αιρετικοί, πιθανόν και οι αλλόθρησκοι τύπου Δαλάι Λάμα κλπ, οχυρώνονται πίσω από το "ούτος κείται εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών" και μας αραδιάζουν τα πνευματικά τους και τα χριστιανικά τους. Λες και ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο μέγας Βασίλειος, ο μέγας Αθανάσιος και τόσοι άλλοι άγιοι της Εκκλησίας μας ήθελαν κι αυτοί να γίνουν "σημεία αντιλεγόμενα". Οι αιρετικοί και λιγότερο οι αλλόθρησκοι, βρίσκουν αυτή τη δικαιολογία και προσπαθούν να υποκαταστήσουν το λυτρωτικό έργο του Σωτήρος Χριστού. Τούτο θεωρεί και ο πάπας, ότι είναι έργο δικό του, σαν αντιπρόσωπος του Θεού - και παντός νομιζομένου θεού - και εκπρόσωπος πάσης Εκκλησίας ή νομιζόμενης (ελλειμματικής) εκκλησίας. Τίθεται κι αυτός "εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών" παρασύροντας όλους στις πλάνες του.

Οι δικοί μας σιωπούν και γίνονται "τα πάντα τοις πάσι" κατά μίμησιν της παπικής υπεροψίας (και ασχετοσύνης). Σημεία των καιρών, τι άλλο να πούμε.

Οικουμενισμός : Το τέλος των θρησκειών και η νέα θρησκεία.

Με αφορμή το λόγο του Δαλάι Λάμα προς τους Ευρωβουλευτές και το : "Όλες οι μεγάλες θρησκείες έχουν το ίδιο μήνυμα".

Η δική μας Θρησκεία δεν είναι μεγάλη. Είναι μικρή, όπως είναι και η πατρίδα μας.

Οι τρισάθλιοι οικουμενιστές δεν ξέρουν τι τους περιμένει. Η μόνη θρησκεία που είναι σύμφωνη με όλες τις άλλες εγκόσμιες δοξασίες, των παπικών και των προτεσταντικών συμπεριλαμβανομένων, είναι αυτή του ιουδαϊσμού. Ένας θεός που παραμένει απρόσωπος, άγνωστος, ανυπόστατος, κρυφός, και καλυπτόμενος από την ανθρώπινη ευτέλεια. Τελικά είναι ένας θεός του μυστικισμού και του αποκρυφισμού, τον οποίο μόνο μερικοί εκλεκτοί μπορούν να γνωρίσουν. Οι βέβηλες μάζες (τα μπάζα) πρέπει να μένουν μακριά. Τι ξέρουν αυτές από φιλοσοφία και το Απόλυτο αυτής;
Αυτό έχουν για θεό οι οικουμενιστές, το φιλοσοφικό Απόλυτο, και αυτό δοξάζουν.

Όσον δε αφορά στον προσωπικό θεό της παπικο-προτεσταντικής σχέσης, και της νεορθοδοξίας, δεν διαφέρει σε τίποτα από τον θεό του Απολύτου. Πρόσωπο και σχέση, είναι διανοητικά ευρήματα μιας στερημένης θείου φωτισμού κοσμικής φιλοσοφίας, γι΄ αυτο και αιρετικής, αν την ανάγουμε στη Θεολογία. Ένας είναι ο Λόγος του Θεού, μια συνεπώς και η Θεολογία. Αυτή που λόγω εμφαίνεται εκ  Πνεύματος αγίου και μας αποκαλύπτει δια μέσου των αιώνων τον Ορθόδοξο (: Δόξα ορθή και ευθεία, όχι στρεβλή και σκολιά) τριαδικό Θεό.

Αυτοί που μυστικά, απόκρυφα και συνομωτικά υπηρετούν το φιλοσοφικό κατασκεύασμα που το αποκαλούν θεό, αφήνουν όλους τους άλλους να παρουσιάζονται σαν πνευματικοί ηγέτες. Αν  ρωτήσετε αυτούς τους ηγέτες τίνος πνεύματος ηγούνται (;), θα σας απαντήσουν: "Είμαστε ηγέτες της παγκόσμιας θρησκευτικής πνευματικότητας". Το Πνεύμα το κάνουν "πνευματικότητα" και άντε μετά, ας αρχίσουμε να το ερευνούμε και να το ψάχνουμε. Το Απόλυτο γίνεται σχετικό, σύμφωνα με το ορισμό της πνευματικότητας που δίνει ο κάθε ηγέτης - τέλος πάντων.

Έτσι, σε λίγο θα δούμε τον πάπα να είναι αυτός ο εκπρόσωπος της παγκόσμιας θρησκευτικής πνευματικότητας, θα έρθη μετά η σειρά του Δαλάι, μετά ένας άλλος, χωρίς να απουσιάσει βέβαια και κάποιος δικός μας "οικουμενικός" (sic). Όλοι τους θα εκλέγονται, υποθέτω, ανά τετραετία και την εκλογή θα κάνουν τα μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Όποιος μείνει απ΄ έξω θα υποστεί τις ανάλογες κυρώσεις : Το εμπάργκο της πνευματικότητας τον περιμένει. Στη χειρότερη περίπτωση τούτο σημαίνει καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  μερικών "καλών" γειτόνων που έχει. Στην καλύτερη, οικονομική χρεοκοπία.

Πού θα οδηγήσουν όλα αυτά; Μα, πού αλλού; Στην ανάδειξη τελικά του ενός και μοναδικού θεού : Του απρόσωπου απόλυτου Γιαχβέ του Ιουδαϊσμού, που θα αρχίσει να κατασπαράζει σιγά-σιγά όλους τους άλλους "απόλυτους". Επί του παρόντος τους αναγνωρίζει και υποκριτικά τους τιμά. Θα έρθη όμως η στιγμή, που θα τους αναγκάσει να τον προσκυνήσουν, όπως αυτός το ορίζει.

Η ελληνική συμβολή στον τομέα των Μεταμοσχεύσεων

Το ιστορικό που θα σας διηγηθώ, το οφείλω σε ένα γιατρό. Μου το εξομολογήθηκε ο διευθυντής της Παθολογικής Κλινικής όπου εργαζόμουν, όταν ένας "λαμπρός" συνάδελφος Νευροχειρουργός  είχε αρχίσει να κάνει πάταγο στη μικρή ιατρική γειτονιά των Αθηνών. Τα εισαγωγικά ως προς το "λαμπρός" θα εξηγηθούν παρακάτω.

Στη δεκαετία του 1960 ο γιατρος κ. Κ...ης βρισκόταν στην Αμερική για μετεκπαίδευση στον κλάδο της Νευροχειρουργικής. Την εποχή εκείνη η τεχνολογία δεν είχε φτάσει στα σημερινά ύψη και απαραίτητη προϋπόθεση για διάγνωση και έκδοση πιστοποιητικού θανάτου ήταν το καρδιογράφημα. Με τον λαμπρό Έλληνα επιστήμονα συνέβη το εξής πρωτοφανές στα ιατρικά χρονικά. Φιλότιμος και ενθουσιώδης, καθώς συμβαίνει να είμαστε όλοι οι νεαροί γιατροί, στην προσπάθειά του να διασώζει τους ασθενείς που απέθνησκαν και το ηλεκτροκαρδιογράφημα έδειχνε ισοηλεκτρική γραμμή, εκείνος έσπευδε να τους χορηγήσει μια ενδοκαρδιακή ένεση, η οποία επαναφέρει τον καρδιακό ρυθμό.

Δεν θα μπώ σε λεπτομέρειες. Θα πω μόνο ότι τα περιστατικά που ο καλός συνάδελφος αντιμετώπιζε ήταν πολλά και διαφορετικά. Όπως δηλητηριάσεις με βαρβιτουρικά ή και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις. Προφανώς, δεν αποτελούσε έκπληξη για τους προϊσταμένους του αυτή η πρωτοβουλία του δικού μας. Όλοι μας γνωρίζαμε ότι αυτό ήταν δυνατό, αλλά κανείς δεν το αποτολμούσε. Το να σταματήσεις τη διαδικασία θανάτου τι νόημα είχε όταν, για παράδειγμα, ο άρρωστος είχε πεταγμένα έξω τα μυαλά του. Εκείνος όμως το εφήρμοζε. Η καρδιά λειτουργούσε, αλλά ο άρρωστος ήταν σχεδόν νεκρός. Φυσικά, μετά από λίγο σταματούσε και πλέον κανένα φάρμακο δεν μπορούσε να κάνει κάτι.

Ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Το αμερικανικό Medical Association (ο δικός μας ιατρικός σύλλογος) εξέδωσε ανακοίνωση και εκδίωξε από το Νοσοκομείο το "λαμπρό" αυτό Έλληνα  (τώρα οι παρενθέσεις γίνονται κατανοητές) και μάλιστα όπως ελέγετο, τον απέκλεισαν από όλα τα αμερικανικά Νοσοκομεία. Δεν ξέρω πάντως αν αυτό αληθεύει. Η φήμη αυτή διεδόθη μεταξύ των Ελλήνων συναδέλφων που βρίσκονταν τότε στην Αμερική, όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Αργότερα ο γιατρός κ. Κ...ης ενεφανίσθη στο ιατρικό προσκήνιο των Αθηνών και έγραψε καριέρα μεταξύ των συναδέλφων της ειδικότητάς του. Αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα, εκείνο που έχει σημασία, είναι να θυμόμαστε ότι αυτό που έκανε ο λαμπρός Έλληνας και τιμωρήθηκε από τον αμερικανικό ιατρικό σύλλογο, ήρθαν αργότερα άλλοι, οι οποίοι με τα εφόδια της τεχνολογίας και το άλλοθι "να σώσουμε τον άρρωστο", άρχισαν να τους βάζουν στα μηχανήματα ακόμη κι αν είχαν πεταγμένα έξω τα μυαλά τους. Οι μεταμοσχεύσεις με τα ανοσοκατασταλτικά φάρμακα είχαν ανακαλυφθεί και ο Έλληνας, που τόσα πρόσφερε στην Επιστήμη παρέμεινε άγνωστος. Αιωνία η μνήμη του.

Προωθημένο μήνυμα

Όσοι δεν θέλετε να σβήσει εντελώς η Ελλάδα των Αγίων και των Ηρώων πηγαίνετε εδώ http://www.iondragoumis.gr/ και ψηφίστε να γίνει δημοψήφισμα.

 Σχόλιο:

"Ζητήματα ανθρωπιάς δεν μπαίνουν σε δημοψηφίσματα", μας λένε μεγαλόφωνα όλοι αυτοί που διαστρέφουν τις λέξεις και τις έννοιες των λέξεων. Θεωρούν "ανθρωπιά", να δίνουν την ελληνική ιθαγένεια, έστω υπηκοότητα, σε ανθρώπους ειδικά σταλμένους εδώ για να αλλοιώσουν τούτη την πατρίδα. Ποιός ξέρει πόσα λεφτά μαζεύουν κατα κεφαλήν μετανάστη. Άλλες χώρες που δέχτηκαν και δέχονταν μετανάστες, είχαν ένα βασικό λόγο, δικαιολογούσαν την εισδοχή τους. Παράδειγμα, θέλουμε εργατικά χέρια ή θέλουμε επιστήμονες. Οι δικοί μας γιατί τους θέλουν; Τους λείπουν τα εργατικά χέρια ή μήπως οι επιστήμονες; Τίποτα από όλα αυτά. Τους θέλουν διότι κάθε "ασυνόδευτος" συνοδεύεται από κάμποσα πετροδολλάρια μυστικών πηγών και μυστικών υπηρεσιών. Δεν μας το λένε, αλλά όπως λέει και ο λαός : "Τι κάνει νιάου - νιάου στα κεραμίδια".

Μιλάνε για ανθρωπιά, αυτοί που αποτελειώνουν όσους ψυχορραγούν για να τους πάρουν τα όργανα. Και το λένε ανθρωπιά!!! Τι να τους πει κανείς; 

Εν πάση περιπτώσει, τίποτα δεν θα γίνει, αλλά το μήνυμα το προωθώ. Εμείς είμαστε "για τα μπάζα", αυτοί για να τρώνε σε παλάτια, που τα φτιάχνουν από μπάζα. Ας είναι.

Ο κύριος σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και το μάθημα των Θρησκευτικών

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο απαρτίζεται από συμβούλους. Οι οποίοι κάνουν προτάσεις στο Υπουργείο της, τώρα λεγόμενης, "δια βίου μάθησης". Και η "δια βίου μάθηση" συμπεριλαμβάνει ως γνωστό και το μάθημα των Θρησκευτικών (Σημ. Ο όρος "Θρησκευμάτων" της παλαιάς ονομασίας του Υπουργείου Παιδείας σε λίγο θα εξαφανιστεί, διότι το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα δεν συνιστά θρησκεία, αφού ο Χριστιανισμός, όπως μας λένε, δεν είναι θρησκεία αλλά τον έκαναν θρησκεία. Λαμπρά!).

Ένας εκ των συμβούλων του ανανεωμένου Ινστιτούτου είναι και ο θεολόγος κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, ο οποίος έδωσε μια συνέντευξη, είπε αυτά που ήθελε και κάποιοι συνάδελφοί του τον επέκριναν δριμύτατα. Ο κ. σύμβουλος ανταπάντησε, απέδωσε σε "ρεπορταζιακές" παρερμηνείες αυτά που η δημοσιογραφία έβγαλε προς τα έξω και για να γίνει σαφέστερος, ανέλυσε λεπτομερειακά αυτά που είπε στο δημοσιογράφο. Έγραψε σε απαντητική επιστολή αυτά που στρέβλωσε ο γνωστός δαίμονας του τυπογραφείου και τα οποία είχαν σχέση με το μάθημα των Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση και πώς αυτά προβλέπεται να διδάσκονται.

Ο κ. Γιαγκάζογλου θα είναι γνώστης φαντάζομαι αυτού που λένε οι εκκλησιαστικοί Πατέρες : "Αν θέλεις να δεις το φρόνημα ενός ανθρώπου, να του δώσεις κάτι να γράψει. Τότε θα μάθεις". Τι μας έγραψε λοιπόν ο κ. Γιαγκάζογλου;

Α) Σε πρώτο κύκλο "... είναι αδιανόητο και για τα Θρησκευτικά να μην έχουν ως βάση και επίκεντρό τους την ορθόδοξη παράδοση όπως αυτή σαρκώθηκε στα μνημεία του πολιτισμού". Και η απάντηση στον ισχυρισμό αυτό είναι :

Είναι αδιανόητο, τα "σαρκωμένα" (sic) μνημεία πολιτισμού να μην αντιμετωπίζονται ως η εν τοις πράγμασι έκφανση ενός "εν πνεύματι" λόγου που διαπνέει και διακατέχει τον άνθρωπο. Αν ο Παρθενώνας είναι η ανάγλυφη έκφανση του περικαλλούς "εν λόγω" αρχαιοελληνικού πνεύματος, το πνεύμα αυτό υπεστάλει και τη θέση του κατέλαβε η αγιογραφία και οι περικαλλείς ναοί με αποκορύφωμα τον Ναό της του Θεού Σοφίας. Λόγου έργον είναι όλα αυτά. Ή δεν είναι; Ο λόγος διαμορφώνει τον πολιτισμό και όχι ο πολιτισμός (ποιός απ΄ όλους;) το λόγο, όπως γίνεται σήμερα. Ποιόν πολιτισμό έχει υπόψη του ο κ. Γιαγκάζογλου; Εννοεί προφανώς εκείνο τον πολιτισμό "σε σχέση με το σημερινά δεδομένα", ο οποίος "θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερα στοιχεία για τις χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης και τις άλλες θρησκείες" - σε παρένθεση τα δικά του λόγια. Το ξέρουμε. Ζούμε σήμερα στη χοάνη των (ανύπαρκτων ή επιλεκτικών) χριστιανικών παραδόσεων.

Β) Σε κύκλο δεύτερο ο κ. Γιαγκάζογλου έγραψε : " Ο κάθε μαθητής, ανεξαρτήτως του εάν είναι ή όχι ορθόδοξος, θα πρέπει να μαθαίνει τη θρησκευτική παράδοση του τόπου μας.". Και το σχόλιο στον ισχυρισμό του αυτό είναι,

Δυστυχώς, αυτή "η θρησκευτική παράδοση του τόπου μας" δεν υπάρχει. Αν υπάρχει, αυτή παραμένει ως απλή διατύπωση και όχι ως έλλογη (εν λόγω) βιωματική εμπειρία του αγίου Πνεύματος, που απεφάνθη στις Οικουμενικές Συνόδους, στις αγιοπατερικές γραφές και αλλού. Διότι όπως μας λέει και ένας συνάδελφος, ίσως και του ιδίου (Γιαγκάζογλου) ομόφρων: "Η λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκείν και κατ' ουσίαν το δόγμα - όχι η λέξη πλέον, αφού το δόγμα ταυτίζεται με τη λέξη - δέν παραπέμπει σ' αυτό που υπάρχει, αλλά σ' αυτό που φαίνεται. Είναι (σ.σ. το δόγμα) το φαινόμενο των υπαρκτών και όχι το νοούμενο, το όντως υπάρχον" (βλ. blogspot Δ. Μαυρόπουλος, "Δόγμα και αντικειμενική αλήθεια). Κατά συνέπεια, το "έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν" σημαίνει (σημ.το "έδοξε") φαινόμενο των υπαρκτών και όχι το νοούμενο, το όντως υπάρχον άγιον Πνεύμα. Λοιπόν, για ποιά "παράδοση" να μιλάμε; Υπάρχει εκείνο το "φαινόμενο" του τότε στο σήμερα; Δεν νομίζω.

Γ) Τέλος, έχουμε και τον τρίτο κύκλο του κ. Γιαγκάζογλου όπου : "Ο τρίτος κύκλος θα περιλαμβάνει τα μεγάλα θρησκεύματα και ιδίως αυτά που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, δηλαδή, κυρίως, οι μονοθεϊστικές θρησκείες."

Εδώ σταματάμε και βάζουμε blank. Tabula raza λατινιστί και αφήνουμε τον κ. Γιαγκάζογλου και τους ομοίους του να γράψουν ό,τι θέλουν. Εμείς λέμε "εδώ ήρθαμε". Όπως λέγαμε παλιά, όταν πηγαίναμε στο σινεμά και βλέπαμε το έργο στα μισά και μετά, στα άλλα μισά. Τα παρακάτω τα ξέρουμε, πάμε να φύγουμε.

Το Δόγμα, τα φαινόμενα και το όντως υπάρχον

Στο ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ δημοσιεύθηκε ένα άρθρο του Μητροπλίτη Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου για τον άγιο Μάρκο Εφέσου τον Ευγενικό. Το άρθρο, που συνιστώ στον αναγνώστη να το διαβάσει, κατέληγε : "Επομένως, κατά την διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας, όπως το εκφράζει ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, οι Λατίνοι είναι αιρετικοί, αποκεκομμένοι από την Εκκλησία και φυσικά είναι εκτός της Εκκλησίας και δεν έχουν μυστήρια."

Σε ένα άλλο ιστολόγιο τώρα, το ιστολόγιο "Αναστάσιος", ένας άλλος ονόματι Δ. Μαυρόπουλος έγραφε τα ακόλουθα κάτω από τον τίτλο "Δόγμα και αντικειμενική αλήθεια" :   "Η λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκείν και κατ' ουσίαν το δόγμα (όχι η λέξη πλέον, αφού το δόγμα ταυτίζεται με τη λέξη) δέν παραπέμπει σ' αυτό που υπάρχει, αλλά σ' αυτό που φαίνεται. Είναι (σ.σ. το δόγμα) το φαινόμενο των υπαρκτών και όχι το νοούμενο, το όντως υπάρχον".

Τέλος ένα άλλο ιστολόγιο, αυτό που τώρα διαβάζετε, έγραφε τα ακόλουθα :

Επομένως, κατά τη διδασκαλία των νεοτέρων πατέρων όσα μας λέει ο Μητροπολίτης Ιερόθεος είναι λάθος. Διότι ο υποψήφιος δια πατερικό ντοκτορά και τίτλο (πατήρ) κύριος Δ. Μαυρόπουλος σύμφωνα με αυτά :  "Η λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκείν και κατ' ουσίαν το δόγμα (όχι η λέξη πλέον, αφού το δόγμα ταυτίζεται με τη λέξη) δέν παραπέμπει σ' αυτό που υπάρχει, αλλά σ' αυτό που φαίνεται. Είναι (σ.σ. το δόγμα) το φαινόμενο των υπαρκτών και όχι το νοούμενο, το όντως υπάρχον"  το όντως υπάρχον δε υπάρχει, αφού δεν φαίνεται. Είναι ανύπαρκτο.Πώς βγαίνει αυτό το συμπέρασμα; Ιδού :

Τότε που ζούσε ο αγ. Μάρκος Εφέσου εδόκει ημίν (μας φαινόταν) το φαινόμενο των υπαρκτών (πχ. του αγίου Πνεύματος). Δεν ήταν τούτο, δηλ. ό,τι και όσα ισχυριζόταν και μας έλεγε ο άγιος, το νοούμενο και το όντως υπάρχον και υπαρκτό. Το ρηματικά νοούμενο και το όντως υπάρχον, κατά τον εμβριθή Μαυρόπουλο, είναι μεταξύ τους ασύνδετα, άσχετα. Οι λέξεις που παραπέμπουν στο νόημα αυτού τούτου του υπάρχοντος αγίου Πνεύματος απλώς φαίνονται. Το όντως υπάρχον άγιον Πνεύμα δεν φαίνεται και άρα γιατί να υπάρχει (;) θα έλεγε και ο οιοσδήποτε αφελής. Ο άγιος Μάρκος Εφέσου "εφάνη" κάμνοντας χρήση  φαινομένων λέξεων, χωρίς αυτές να εμφαίνουν το νοούμενο, δηλαδή το όντως υπάρχον άγιον Πνεύμα, που φώτισε τον νουν του αγίου. Διότι, είπαμε, δεν φαίνεται το άγιον Πνεύμα, το όντως υπάρχον. Η θεολογία του εργαστηρίου το έχει εξαφανίσει στης αγνωσίας το γνόφο.

Το μόνο πάντως που φαίνεται, λέει ο υποψιασμένος και μη αφελής αναγνώστης, είναι η εμφανής βλακεία του υποψηφίου για ντοκτορά και πατερικού τίτλου κυρίου Δ. Μαυρόπουλου. Ως προς την εξαγόμενη αθεΐα του, αφού στέλνει στην ανυπαρξία το άγιον Πνεύμα, αυτή συνάγεται κάπως δύσκολα. Στην πράξη όμως δεν αργεί να φανεί. Τι άγιο Πνεύμα και άγιος Μάρκος μας λέτε; Εμείς τα φαινόμενα βλέπουμε και όχι τα νοούμενα και τα όντως υπαρκτά; Σήμερα τα φαινόμενα είναι αυτά, αύριο είναι άλλα και μεθαύριο εντελώς άλλα. Δεν μας παρατάτε καλύτερα (;) θα μας πουν. Και δεν θα έχουν άδικο.

Επομένως, αυτά που λέει ο Μητροπολίτης Ιερόθεος, καλά θα κάνει να πάει να τα πει στους συνιεράρχες του και εκεί μέσα θα δει πόσοι Μαυρόπουλοι υπάρχουν, πόσοι λένε τα ίδια με τον υποψήφιο για ντοκτορά και πατερικό τίτλο. Αν κάνω λάθος μπορεί να με ενημερώσει. ( Μεταξύ μας, δεν πρόκειται να ασχοληθεί μαζί μου. Οι Μητροπολίτες έχουν πολλές δουλειές να κάνουν, αλλά το κυριότερο, το blog "Αναστάσιος" τελεί υπό την προστασία υψηλοτάτου εκκλησιαστικού ανδρός. Είπαμε, μεταξύ μας αυτά και μυστικά. Τόσο μυστικά, όσο  μυστικές είναι και οι ευχές της Θείας Λειτουργίας. Καταλάβατε τώρα.)

Περί σεβασμού ή οι επικοινωνιακές διδαχές ενός σύγχρονου Ιεράρχη

Θα διαβάσατε ασφαλώς τις διδαχές που μας απευθύνει ο
Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος στη σημερινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (17/01/2010).

Λέει μεταξύ άλλων: "«Ζούμε σε μια διαπολιτισμική κοινωνία, όπου οι Εκκλησίες, και στον χώρο της Ευρώπης και εδώ στην πατρίδα μας, πρέπει να συμβάλουν σε αυτή τη διαλεκτική μεταξύ των ανθρώπων και, κυρίως, να διακηρύττουν τον σεβασμό στην ετερότητα.". Ομιλεί για σεβασμό, όταν αυτοί όλοι που διοικούν την Εκκλησία, όχι μόνο καταπατούν και διαστρέφουν κάθε έννοια σεβασμού, αλλά είναι αυτοί οι ίδιοι ασεβέστατοι. Μικρό παράδειγμα : Όλοι τους διατρανώνουν τη συγκατάθεσή τους στο νεολογισμό του εγκεφαλικού θανάτου και γίνονται τιμητές της δωρεάς οργάνων (σημ. δωρεά με κάμποσα εκατομμύρια στα ιατρικά ταμεία). Κι έχουν το θράσος να μιλούν για σεβασμό! Δεν υπάρχει λόγος να του πούμε πολλά. Ας ανατρέξει σε σημερινά δημοσιεύματα, αφού αρέσκεται στις δημοσιογραφικές συνεντεύξεις, κι εκεί θα μάθει πώς γλύτωσε μια γυναίκα εγκεφαλικά "νεκρή", με τη βούλα της επιστήμης σημειωτέον. Έγινε αγώνας δρόμου κυριολεκτικά να της υφαρπάξουν τα όργανα, αλλά ευτυχώς γλύτωσε. (Βλ. http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=9528877)

Και λέει παρακάτω: "Η Εκκλησία από την ίδια τη φύση και την ταυτότητά της δεν μπορεί να εξαιρέσει κανέναν. Δεν κάνει κανένα διαχωρισμό, μεριμνά ώστε τα παιδιά κυρίως, αλλά και οι μεγάλοι, να βρουν αυτό που αναζητούν, έναν καλύτερο κόσμο εδώ στην πατρίδα μας.".

Ώστε δεν εξαιρεί κανένα και δεν κάνει διαχωρισμό η εκκλησία; Σοβαρά τώρα! Οι ετοιμοθάνατοι που ψυχορραγούν δεν είναι "μετανάστες της ζωής";  Είναι όλοι τους για πέταμα, αφού δεν έχουν "αρτίωση" των εγκεφαλικών λειτουργιών και συνείδηση. Έμψυχοι είναι, αλλά ανέκφραστοι παραμένουν, λένε, οπότε πάρτε τους για "ξεσκαρτάρισμα".

Θέλει, μας λεει, "να βρουν - οι λαθρομετανάστες - αυτό που αναζητούν, έναν καλύτερο κόσμο εδώ στην πατρίδα μας". Στην πατρίδα μας, ψελλίζουν τα χείλη του αγαπισμού και του διεθνισμού. Για ποια πατρίδα κάνει λόγο; Για  τη χαβούζα, όπως την κατάντησαν οι δήθεν διακριτοί ρόλοι πολιτικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, που λέγεται Ελλάδα; Εδώ θα βρουν τον καλύτερο κόσμο; Αλλά για ποιο κόσμο μας λέει; Ο εγκληματίας Πάσαρης είχε σκοτώσει καμιά δεκαριά άτομα και παρέμενε ασύλληπτος επί έτος και περισσότερο. Πήγε στη Ρουμανία, σκότωσε έναν, την άλλη μέρα τον είχαν πιάσει. Ο άλλος δραπετεύει δυο φορές με ελικόπτερο μέσα από τις φυλακές, η Αθήνα και η Ελλάδα ολόκληρη καίγονται συστηματικά, σωρεία κλοπών και εγκλημάτων μπαίνουν στο συρτάρι και οι εκρηκτικοί μηχανισμοί της ελευθερίας έφτασαν  μέχρι τον Άγνωστο Στρατιώτη. Όσο για τη διαφθορά υψηλού επιπέδου ας πούμε μόνο ότι ανταγωνίζεται την "χαμηλών στρωμάτων".
Μόνο για τον αναρχικό των  Εξαρχείων, που πήγε από λάθος βόλι, ωρύονται οι δημοσιογράφοι μας. Κακά τα ψέματα, αυτή είναι η χώρα, ο καλύτερος κόσμος, που αναζητούν τα τάγματα εφόδου με τους αμειβόμενους λαθρομετανάστες. Ελλάδα δεν υπάρχει  ή αν υπάρχει, αυτό είναι πλέον στη κρίση  των διεθνών οικονομικών παραγόντων. Κάποτε συμφώνησαν στη ύπαρξή της, τώρα άλλαξαν γνώμη. Παράπονα δεν πρέπει να έχουμε. Έλληνες δεν είμαστε, μας έκαναν, λέει η νέα σύμβουλος και η παρέα της "δια βίου μάθησης".

Και μιλούν ύστερα για σεβασμό. Ποιο σεβασμό; Ποιος ξέρει τι θα πει σεβασμός; Αν ήξεραν, πέρα και πριν από όλα θα έπρεπε να είχαν οι ίδιοι μάθει, για να διδάξουν, το "αγίασον τους αγαπώντας την ευπρέπειαν του οίκου σου" . Οίκος όλων μας, κατά προέκταση της Εκκλησίας και του ιδίου μας σώματος, είναι ο χώρος και ο τόπος, όπου ο άγιος Θεός θέλησε να γεννηθούμε. Αλλά ποιος σήμερα "αγαπά την ευπρέπεια του οίκου του "; Κανείς, παρά μόνο στα λόγια. Ο "οίκος" του σώματος διαγράφηκε. Χάριν του πολυπολιτισμού και της ετερότητας διαγράψαμε και τον "οίκο" που λέγεται πατρίδα. Και μαζί με αυτά χάθηκε και η ευπρέπεια. Ας κάνει μια βόλτα στους δρόμους των Αθηνών και των προαστίων και εκεί θα δει πώς κατάντησε η ευπρέπεια. Δρόμοι άθλιοι και παμβρώμικοι, τοίχοι με απερίγραπτες λεκτικές και άλλου είδους "ζουγραφιές" και απίστευη ρυπαρότητα. Όσο για τον "οίκο" της εκκλησίας του Μητροπολίτη Μεσσηνίας αυτός θα γίνει σε λίγο οικητήριο πάντων. Η Νέα Παγκόσμια Αγία Γραφή των Μούν - Αγουρίδη μελετάται και συντάσσεται η νέα θεία λειτουργία. Δεν θα λείπει φυσικά το Βυζαντινό μέλος και κομμάτια από τον ιερό Χρυσόστομο.

Και έρχεται τώρα δια στηλών εφημερίδας, υποτίθεται, γνώμης - κατευθυνόμενης βέβαια - να μας κάνει μάθημα για σεβασμό. Είναι και πανεπιστημιακός δάσκαλος!

Ας σταματήσω εδώ, γιατί μου φαίνεται θα με πάρει η κάτω βόλτα. Για φανατικούς μας έχουν τους Ορθοδόξους. Ποιοι; Αυτοί που κολυμπούν μέσα στην πλάνη και την αίρεση εδώ και αιώνες. Η θρησκεία καλλιεργεί τις ακρότητες, λένε οι αιρετικοί και οι πλανημένοι. Κανείς ποτέ δεν τους έμαθε ότι η "ακραία" Ορθοδοξία, είναι η μόνη και η μοναδική μεσότης. Γι΄ αυτούς και για όλους τους άλλους, η λέξη "ορθόδοξος" και "ορθοδοξία" είναι συνώνυμη ακραίων αντιλήψεων ή και  μισαλλοδοξίας. Και πώς να μην είναι αφού δεν έχει σχέση με την αλήθεια (σημ. έχει σχέση μόνο με την ελευθερία); Η αίρεση και η πλάνη που τους γαλούχησε και τους γαλουχεί δεν γνωρίζει ούτε ποια είναι, ούτε τι είναι, η μεσότητα. Βρήκαν τώρα την αγάπη και την αγαπολογία, μα είναι κι αυτή πλανεμένη και ψεύτικη. Ανάμεσα στην υποκρισία και στο ψεύδος στέκει η αλήθεια. Αποκλείει και το ένα και το άλλο. Εκεί οφείλουν να την αναζητήσουν.

Άρχισε η δίκη του Ντουζόν Ζαμίτ

Αν έχουν "κότσια", ας προχωρήσουν το θέμα μέχρι εκεί που φτάνει. Δηλαδή, αν ο Ντουζόν ήταν τω όντι νεκρός. Και εκεί θα δούμε τι έχει να γίνει. Γιατί, αν υπάρχει μια μερίδα γιατρών (από τα πληρωμένα κανάλια των νταβάδων) που εδώ και χρόνια μας κάνει πλύση εγκεφάλου για τον εγκεφαλικό θάνατο (σ.σ. μας θέλουν όλους τους ζωντανούς με νεκρό εγκέφαλο, δηλ. αποβλακωμένους), άλλο τόσο υπάρχει και άλλη μια μερίδα γιατρών σε παγκόσμιο επίπεδο, που λέει ότι εγκεφαλικός θάνατος είναι όρος επιστημονικά ψευδέστατος. Είναι όρος προσχηματικός για να αφαιρούνται τα όργανα. Επειδή αυτά "πιάνουν" μόνον όταν αφαιρεθούν ζώντος του ανθρώπου. Αυτούς όμως τους γιατρούς τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και οτιδήποτε έχει σχέση με την ευρεία δημοσιότητα και πληροφόρηση, δεν τους παρέχουν πρόσβαση για να μάθει ο κόσμος περί τίνος πρόκειται. Τη ζω αυτή την κατάσταση από το 1990. Τους πετάνε στα μπάζα του διαδικτύου για να κάνουν αυτοί ό,τι θέλουν. Αποκορύφωμα, η διαφήμιση των μεταμοσχεύσεων με τον χριστέμπορο και χριστιανοκάπηλο Χριστόδουλο (αιωνία η μνήμη). Όλοι γνώριζαν ότι δεν μπορεί να γίνει μεταμόσχευση, αλλά το βούλωσαν.

Να σημειώσω και τούτο, που προδίδει τους στόχους της πολιτικής ορθότητας (σαθρότητας). Η μόνη εφημερίδα που φιλοξένησε άρθρα μου, ήταν η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ και η ΕΣΤΙΑ. Γνωστοί οι λόγοι. Όποιοι γράφουν εκεί μέσα αυτοπροσδιορίζονται. Εκείνο δε τον καιρό οι ταμπέλες του "χουντικού", του "φασίστα" κλπ. ήταν σε ημερησία διάταξη όπως και τώρα, σε λιγότερη όμως ένταση σήμερα. Κάποιοι φαίνεται ότι ξύπνησαν, αλλά το παιγχνίδι είναι "μονότερμα" πλέον.

Διαβάστε περισσότερα: http://taxalia.blogspot.com/2010/01/blog-post_327.html

Εκπεφρασμένη και ανέκφραστη Ζωή

Νεότερη επεξεργασία 04/05/2011

"Με την ευκαιρία της θεσπίσεως από τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων της 1ης Νοεμβρίου, εορτή των Αγίων και θαυματουργών Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού, ως Πανελληνίου Ημέρας Δωρεάς Οργάνων και Μεταμοσχεύσεων, επιθυμώ να απευθυνθώ στην αγάπη σας, αλλά κυρίως στην καρδιά σας! Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πράξ. κ ΄35). Είναι δηλαδή μακάριο το να δίνουμε από το να λαμβάνουμε. Και δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο σ’ αυτόν τον κόσμο για να συναλλαχθούμε από το αγαθό της ζωής, το ύψιστο αυτό δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά δεν υπάρχει και μεγαλύτερη αρετή από το να δίνουμε και να χαρίζουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, τη ζωή. Τη ζωή μας, η οποία ανήκει στο Θεό, είναι όμως και δική μας και πρέπει να την επιστρέψουμε σε Αυτόν από τον καλύτερο δρόμο και με τον καλύτερο τρόπο κατά το πρότυπο του Κυρίου μας, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του για να μας δώσει ζωή.
Είναι ευλογημένο έργο η απόφαση να γίνουμε δωρητές οργάνων. Να προσφέρουμε ζωή σ’ έναν συνάνθρωπό μας, που βρίσκεται καθηλωμένος στο κρεββάτι του πόνου, που προσδοκά μια ευκαιρία για ζωή. Ας γίνουμε δωρητές οργάνων και να μιμηθούμε αδελφοί μου, τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του κομματάκια και να τη μοιράσει στον κόσμο. Ας θυμηθούμε τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον μας. Η ζωή και το παράδειγμα του Κυρίου μας αλλά και των αγίων είναι μία διαρκής πράξη μεταμόσχευσης ζωής σ’ εμάς. Είμαστε «αλλήλων μέλη», ο ένας μέλος του άλλου και όλοι μαζί μέλη του Σώματος του Χριστού. Ας μην αρνηθούμε να δανείσουμε λίγο από τον εαυτό μας στους πάσχοντες συνανθρώπους μας. Ας μην αρνηθούμε να δώσουμε λίγο από τη ζωή μας στον Κύριο Ιησού που μας περιμένει στα δωμάτια των νοσοκομείων και στις ατέλειωτες λίστες αναμονής…

Σας ασπάζομαι όλους εν Κυρίω
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ
Ο Λαρίσης και Τυρνάβου Ιγνάτιος

(Το Μήνυμα του Ιγνατίου εξεδόθη στηριζόμενο στο υπ’ αριθμ. 3853/2038/23.10.2009 Εγκύκλιο Σημείωμα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος). 

Πολύ ωραία! Μας ζητούν να συμφωνήσουμε, να δεχτούμε να γίνουμε όλοι δωρητές οργάνων. Αλλά πότε το ζητούν; Γιατί το ζητούν και από ποιούς; Ξέρουν άραγε τι ζητούν;«Μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» και μακάριος, όποιος δέχεται να αποβιώσει από το χειρουργικό νυστέρι, λίγο πρίν ξεψυχήσει. Ο Θεός μας έδωσε τη ζωή, λένε, και οφείλουμε να του τη δώσουμε πίσω. Πότε; Όταν οι θεράποντες γιατροί αποφανθούν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια και είναι μάταιο να συντηρούμε τον άνθρωπο στα μηχανήματα. Τότε, εκείνη τη στιγμή, θέλουν από τώρα να την καταλάβουμε, να την εννοήσουμε, να τη συνειδητοποιήσουμε : Όταν η ψυχή μας υπάρχει αλλά παραμένει ανέκφραστη, είναι η καταλληλότερη για την επιστροφή της στον ζωοδότη και Σωτήρα μας. Ανέκφραστη η ψυχή του εγκεφαλικά νεκρού. Όταν ο άνθρωπος συλλαμβάνεται είναι ανέκφραστη (είναι;) και όταν την επιστρέφουμε στον ανέκφραστο (είναι;) Ζωοδότη τριαδικό Θεό, οφείλει να είναι πάλι ανέκφραστη! Το Αγιον Πνεύμα όπου θέλει "πνεί", αλλά παραμένει κι αυτό ανέκφραστο! Ιδού, η καταλληλότερη στιγμή συναλλαγής της ζωής!!

Μήπως είναι όμως σύληση ζωής; Το σκέφθηκαν αυτό οι ιεροδιδάσκαλοι;

Η στιγμή της εγκεφαλικής σιγής, υποθέτουν οι κατηχούντες τον λαό του Θεού, όπου αρτίωση (: ολοκλήρωση) των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν συντελείται, είναι η στιγμή της αλήθειας. Τότε τα μαθαίνουμε όλα, τα καταλαβαίνουμε όλα και τον άγιο εκείνο ο οποίος εξ αιτίας της πολλής του αγάπης ήθελε να κόψει την καρδιά του σε κομμάτια και να τη μοιράσει στον κόσμο. Είναι επίσης η ιδανικότερη να θυμηθούμε τον άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο, που μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να σωθούμε διαφορετικά, παρά μόνο διά του πλησίον. Είναι τέλος η ιερότερη μίμιση κατά το πρότυπο του Κυρίου, ο οποίος θυσιάστηκε και έδωσε το αίμα του για να μας δώσει ζωή.

Μας ζητούν, με άλλα λόγια, από τώρα να έχουμε την εμπειρία αυτή, την εμπειρία του ανύπαρκτου συνειδότος και της ανέκφραστης ψυχής. Διότι με τον εγκέφαλο νεκρό - αυτό γνωρίζουν οι ιεροδιδάσκαλοι - αρτίωση των εγκεφαλικών λειτουργιών δεν υπάρχει και ο άνθρωπος είναι "νεκρός". Σε αυτούς όμως που απευθύνονται και τους ζητούν να γίνουν ενσυνείδητα δωρητές, υπάρχει και συνείδηση και αρτίωση της εγκεφαλικής λειτουργίας. Παράξενα που ακούγεται αυτό! Όσο παράξενο ακούγεται, να υπάρχουν "νεκροί" με καρδιακό ρυθμό και όχι μόνο!!

Αλλά πώς έμαθαν ότι το ανέκφραστο είναι νεκρό, άρα και άψυχο; Ποιά ψυχή ανέκφραστη ήρθε και τους το είπε; Ψυχή ανέκφραστη, όσο υπάρχει το σώμα της, ποτέ δεν υφίσταται, εκτός αν εξωτερικά αίτια την οδηγήσουν σ΄ αυτή την κατάσταση. Ασθενεί το σώμα, αλλά ασθενεί και η ψυχή. Και αν το σώμα φαίνεται ωσεί νεκρό, το ίδιο φαίνεται και η ψυχή. Αν το σώμα δεν είναι νεκρό, δεν είναι και η ψυχή. Οδεύει το σώμα προς το θάνατο, οδεύει και η του σώματος ψυχή. Αλλά της ψυχής η ψυχή νεκρή δεν είναι. Εμείς τη απονεκρώνουμε, την αποσυνθέτουμε, με την ωραιολογία της εκούσιας και ενσυνείδητης - προ του εγκεφαλικού μας "θανάτου" - σύμπραξης στην ιερόσυλη πράξη της προθανάτιας και απάνθρωπης τελευτής υπό των ιερέων της επιστήμης.

Αν η ωραιολογία της ενσυνείδητης αποδοχής του εγκεφαλικού "θανάτου" ενισχύεται από τα παρατεθέντα εδάφια της επισκοπικής γραφίδας, υπάρχουν και άλλα, περισσότερο ενδεικτικά και πλήρως ανατρεπτικά τούτων. Αν η σωτηρία μας επιτυγχάνεται μόνο δια του πλησίον, ο επί του ξύλου συσταυρωθείς ληστής μιλεί προ του θανάτου. Διατί όχι και εντός του θανάτου; Μέσα στο θάνατο και λίγο πριν από αυτόν εκφέρει το τελευταίο του λόγο : "Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου". Πλησίον ίσταται ο Χριστός και πάντα τον Χριστό πρέπει να βλέπουμε ως πλησίον. Ο ανέκφραστος εγκεφαλικά "νεκρός" δεν αντιλαμβάνεται βεβαίως κανένα ως πλησίον. Οι κατηχητές μας είναι απόλυτα βέβαιοι. Είχε συναντήσει τον πλησίον, υποτίθεται, μόνο όταν οι εγκεφαλικές λειτουργίες του ήταν εκπεφρασμένες. Όταν είχε συνείδηση, αλλά δεν είχε την "εμπειρία" της εγκεφαλικής αποδιοργάνωσης, δηλαδή της ανέκφραστης ψυχής και του ανύπαρκτου συνειδότος. Άραγε, ποιός έχει αυτή την εμπειρία; Ποιός είναι αυτός που μπορεί να μας βεβαιώσει ότι η ψυχή, με τον ανέκφραστο εγκέφαλο αλλά την εκφραζόμενη - δια της λειτουργίας της - καρδιά, είναι συνάμα και αναίσθητη;

Αν θέλουμε να θυμηθούμε τα λόγια του αγίου, που μας είπε, ότι θα έκανε κομματάκια την καρδιά του και θα τα μοίραζε στον κόσμο, τότε ένα πρέπει να κάνουμε : Με φόβον Θεού, πίστη και αγάπη, όπως αυτά μας τα διδάσκει η αγία Εκκλησία, να προσερχόμαστε στη Θεία Κοινωνία "πάλιν και πολλάκις". Τότε γινόμαστε "κομματάκια", κατά την έκφραση του αγίου. Το προσφερόμενο Σώμα και Αίμα μας προσφέρετε για να το προσφέρουμε με λόγο ζωοποιό, με λόγο που νικά το φθαρτό και μας δωρίζει την αφθαρσία. Τότε μιμούμαστε το πρότυπο του Κυρίου. Όχι με λόγο χρησιμοθηρικό, πράξη υστερόβουλη και έργο θνησιμαίο. Όταν, καθαρά οικονομικής φύσεως αίτια δεν μας επιτρέπουν να συντηρούμε την ανέκφραστη ψυχή των ψυχορραγούντων εγκεφαλικά "νεκρών". Το δε χειρότερο, να τη συντηρούμε μόνο και μόνο για να αφαιρέσουμε τα όργανα.

"Ξέρετε τι σημαίνει για μια μητέρα να βλέπει το παιδί της στην κατάσταση αυτού του θανάτου;", ήταν η δημόσια ομολογία μιας μητέρας, όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με επιστημονικά επιχειρήματα που ήταν εντελώς διαφορετικά από τα γνωστά διαφημιζόμενα. Μέσα στην απόγνωση και στην οδύνη, δέχθηκε να προσφέρει τα παιδί της "για να ζήσουν με αξιοπρέπεια" κάποιοι άλλοι. Όμως, το πρόβλημα αυτής της συναλλαγής, να αποφασίζουν άλλοι για άλλους, αμαυρώνει το ήθος της δωρεάς. Κι εδώ ακριβώς ζητείται η συνδρομή της θεμιτής και δήθεν αγιαστικής συναλλαγής. Η εκκλησία καλείται να βοηθήσει. Πριν φθάσουμε στην κατάσταση του επερχόμενου θανάτου (κλινικός θάνατος), θα πρέπει να έχουμε δώσει τη συγκατάθεση. Και για να γίνει αυτό, ας θυμόμαστε το «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν». Δίνουμε το δικαίωμα να μας αφαιρέσουν το υπόλοιπο ζωής που μας απομένει, για να λάβουμε πλεόνασμα ζωής.

Αυτό όμως το "ελάχιστο υπόλοιπο ζωής", που μας έχει απομείνει, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι είναι και το μέγιστο της ζωής, για το οποίο κληθήκαμε "εκ του μη όντος εις το είναι". Ανέκφραστη είναι η ψυχή, ανέκφραστο και το εναπομείναν πνεύμα αυτής. Δεν είναι όμως ούτε ανέκφραστο, ούτε συνείδησης στερημένο. Δια μέσου των αιώνων μας διαβεβαιώνει: " Εί τις εις μόνην έφθασεν την ενδεκάτην, μη φοβηθή την βραδύτητα. φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης, δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον. αναπαύει τον της ενδεκάτης, ως τον εργασάμενον από της πρώτης. και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει". Οι κατά το ύστερον προσερχόμενοι ανέκφραστοι και χωρίς ένδειξη συνειδότος έμψυχοι, αλλά κατά την επιστήμη και τους ιεροδιδασκάλους νεκροί, θα ήταν φρόνιμο και θεοφιλές να μην αυτοαποκλείονται του ελέους, που άφθονο μας παρέχει ο Κύριος: "έλεον θέλω και ου θυσίαν".

Η ζωή που θέλουμε να παρατείνουμε με το επιστημονικό θαύμα δεν είναι δωρεά ζωής, δεν είναι δωρεά αγάπης. Μακάβριον εστί το διδόναι αυτήν. Αρκετό να σκεφθούμε τα όργανα που λαμβάνονται από εγκληματίες, από αιχμαλώτους πολέμου, απαγωγές και από αφελή θύματα μιας απάνθρωπης φιλανθρωπίας. Με την εγκύκλιο που εξέδωσε η Ιεραρχία, μετατρέπει τους συνειδητούς δωρητές σε ακούσιους συναυτουργούς εγκληματικής πράξης, αφού παρέχουν - οι συνειδητοί δωρητές - το δικαίωμα, κάποιοι να τους εκτελέσουν . Μη γένοιτο και καλό θα ήταν να την ανακαλέσει.

Εκκλησία και Κράτος

Ελληνίδα δημοσιογράφος, που εξαργυρώνει τα τροφεία τα οποία της χορηγεί η παγκοσμιοποίηση, έδινε στο αναγνωστικό κοινο απόσπασμα συνέντευξης που είχε με (διάσημο υποθέτω) Ολλανδό συνάδελφό της. Το έφερε η κουβέντα τους στις σχέσεις (!) Κράτους και Εκκλησίας. Και όταν ο Ολλανδός (διάσημος υποθέτω) διαπίστωσε ότι εμείς εδώ δεν "ζούμε χώρια" εξεπλάγη! (Περισσότερα βλέπε Blogspot ΑΚΤΙΝΕΣ και "Οι ενοχές θρησκευτικού αποχρωματισμού και ο σεβασμός στήν πλειοψηφία... χωρίς περιθωριοποιήσεις").

Είπε λοιπόν ο κ. Τίλι, ο Ολλανδός δημοσιογράφος : «Προκειμένου νά εγγυάται ένα Κράτος τή θρησκευτική ελευθερία, νά προάγει τόν θρησκευτικό πλουραλισμό καί νά περιφρουρεί, όπως οφείλει, τόν κοσμικό χαρακτήρα του, η πρώτη καί αυτονόητη προϋπόθεση είναι ο χωρισμός κράτους–Εκκλησίας» κλπ.

Εμείς τους απαντούμε:

Προκειμένου να εγγυάται ένα Κράτος τη θρησκευτική ελευθερία, πρέπει οι άνθρωποι να γνωρίζουν ότι όπως έκαστος των ανθρώπων και όλοι μαζί, είναι ψυχή και σώμα, πράγμα που ο κ. Τίλι δεν το ασπάζεται-  είμαι βέβαιος - έτσι και το Κράτος. Που το απαρτίζουν άνθρωποι και όχι μόνο βουνά και λαγκάδια. Έχει και το Κράτος ψυχή και σώμα. Σώμα του είναι η ύλη, ψυχή του η Εκκλησία.

Αν τα χωρίσουμε η ψυχή θα μας μείνει, την ύλη όμως θα τη χάσουμε.

Περιττό βέβαια να τονίσω, ότι όπως πορεύεται η Εκκλησία, ούτε η ψυχή δεν θα μας μείνει. Θα τη χάσουμε στη χοάνη της συμπαντικής ψυχής ή σκόνης, την οποία ξέρει να διαχειρίζεται ο άρχων της πολτοποίησης των ανθρώπων, ο Απολλύων του Οικουμενισμού, που μας προσφέρει κι αυτήν ακόμη τη Νέα Ζωή. Όποιος θέλει να τη γευτεί, οφείλει να παραδώσει την ψυχή του πριν πεθάνει, σε κάποιον άλλο. Που χαροπαλεύει, γιατί του λείπει κάποιο ζωτικό όργανο, αλλά είναι σε θέση να προσεύχεται. Η συμπαντική ψυχή ή σκόνη, θα τον ακούσει και ο ετοιμοθάνατος θα γίνει τότε ένα με τη σκόνη. Μετά θα έρθει και η σειρά του άλλου.

- Θα προσδοκά "ανάσταση νεκρών";
- Δεν μου φαίνεται.
- Και ελεύθερος; Θα είναι ελεύθερος;
- Όσο ελεύθερη μπορεί να είναι και η σκόνη.

Ας χωρίσουμε λοιπόν την Εκκλησία απ΄ το Κράτος. Να βγάλουμε στο σφυρί αυτά τα λαγκάδια και τα βουνά,  να διαμερίσουμε το σώμα μας, όπως κάποιοι "διεμερίσαντο τα ιμάτια αυτού", αλλά κι αυτή την ψυχή μας. Και, αν με ρωτούσαν : "Μπορεί μια κυβέρνηση νά λέει ότι η τάδε είναι η σωστή θρησκεία;", ποτέ δεν θα έλεγα: "Προφανώς τό κράτος δέν μπορεί νά έχει λόγο γιά τό ποιά θρησκεία είναι σωστή". Ασφαλώς και μπορεί, αρκεί να μη συγχέει την Αλήθεια με την ελευθερία. Η θρησκευτική ελευθερία υπάρχει για όλους εκείνους που αναζητούν την Αλήθεια. Όχι για εκείνους που είναι γνώστες και μέτοχοι Αυτής.

Αυτά σε καιρούς που ζούμε τη σχετικοποίηση της Αλήθειας.

Η άλλη όψη της ζωής, μιά φωτογραφία.

Προσπαθώ να γράφω τα λόγια εκείνα, που έφτιαχναν κάποτε τις άγιες Εικόνες

Ένας αναγνώστης του ιστολογίου που επιμελούμαι με παρακάλεσε, που και που, να δείχνω και καμιά ιερή εικόνα, αφού γράφω μεταξύ άλλων για θέματα θρησκευτικά. Βρίσκω λοιπόν την αφορμή να δείξω αυτή τη φωτογραφία και να γράψω μαζί ένα συνοδευτικό σχόλιο.

Για μένα όλα αυτά που γράφονται ή δείχνονται στο διαδίκτυο, και είναι πάρα πολλά, είναι ακριβώς όπως τα μπάζα. Το έχω ξαναγράψει. Όπου εκεί μέσα, στα μπάζα, μπορεί κάτι χρήσιμο να βρίσκεται. Και ακριβώς η φωτογραφία αυτό δείχνει : Ένα συμπαθή ρακοσυλλέκτη να ψάχνει το σκουπιδοτενεκέ, για να βρεί κάτι χρήσιμο, κάτι που αξίζει.

Μπορεί και η ζωή μας, η φθαρτή αυτή ζωή μας, να είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που δείχνει η φωτογραφία. Η άλλη όψη της ζωής, ίσως, είναι ανάλογη με ό,τι εννοεί. Όπου κάποιος, ας πούμε, ρακοσυλλέκτης να ψάχνει να βρεί στο σκουπιδοτενεκέ κάτι χρήσιμο και άξιο να αναπαλαιωθεί -χωρίς πλέον να υφίσταται την ίδια διαδικασία της φθοράς- απο αυτό που κάποτε ήταν άνθρωπος.
Είναι κι αυτό μιά άποψη, τίποτα περισσότερο.

Ο χρόνος και οι θεσμοί

Αναγνώστης ιστολογίου σχολιάζοντας ένα θέμα αναφέρθηκε παρεμπιπτόντως και στο ζήτημα του ημερολογίου. Και μεταξύ άλλων έγραφε : "... είναι δε γνωστό, ότι "το σάββατον (και το ημερολόγιο) δια τον άνθρωπον εγένετο, ουχ ο άνθρωπος δια το σάββατον (και το ημερολόγιο)".

Η δική μου γνώμη αναφορικά με το εδάφιο  Μκ. β΄ 27 και το συσχετισμό που έχει με το ημερολόγιο είχε ως ακολούθως:

[ Αυτό είναι σωστό. Αλλά ειπώθηκε προς εκείνους, τους υποτιθέμενους τηρητές των θεσμών, οι οποίοι αδυνατούσαν να αναδείξουν στα πρόσωπά τους αυτά που έπρεπε να τηρούνται. Ήταν υποκριτές. Και μολονότι έβλεπαν συγκλονιστικά πράγματα τα διέβαλαν.

Στην περίπτωση του ημερολογίου όμως η αναφορά στο Μκ. β΄ 27 και η κατ΄ αντιστοιχία ανάγνωση είναι: ο χρόνος για τον άνθρωπο έγινε, για να διευθετεί τα του βίου του, και όχι ο άνθρωπος για το χρόνο, δηλ. ο άνθρωπος να υπηρετεί το χρόνο. Και αυτά μεν ως προς τα κοσμικά. Αλλά υπάρχουν και τα πνευματικά . Ποιά και πώς; Όταν ο άνθρωπος αναιρεί το χρόνο μέσα στο χρόνο και γίνεται ο ίδιος, αφενός μεν η φανέρωση του χρόνου αλλά και αυτού ακόμη του άχρονου χρόνου (: Χρόνου). Τότε καταλαβαίνουμε κάτι άλλο: Την ιερότητα που ενυπάρχει στη διαδοχή των ημερών, στην κύλιση των εποχών και στην τήρηση που οφείλουμε προς αυτά. Σεβόμαστε και τηρούμε την Κυριακή αργία. Τούτο δεν σημαίνει σεβασμό και τήρηση του αριθμού οκτώ. Σημαίνει ότι ο σεβασμός και η τήρηση "επί το πρωτότυπο διαβαίνει", δηλαδή, στο Πρόσωπο που ενεδύθη τον χρόνο και όχι στον αριθμό. Τον οποίο φυσικά δεν καταργούμε λόγω υποτιθέμενης επιστημονικής ακρίβειας. ]

Αυτά έγραψα και το ξέρω, δεν έχει πιά σημασία να ασχολείται κανείς με αυτό το ζήτημα. Ο ελευθεροτεκτονισμός, η παπική ουνία και η προτεσταντική θεολογία των προοδευτικών απόψεων, μας έχουν διαβρώσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε κάθε τι που αναφέρεται σ΄  αυτή την άληκτη διαμάχη που έχουμε μεταξύ μας, να θυμίζει εποχές ακραίου αναχρονισμού ή ακόμη και  συμπαθητικού γραφικού φολκλόρ. Τόση σύγχυση πάθαμε, ώστε βλέπουμε τους θεολογικά κλπ. εκσυγχρονισμένους, άλλοτε να μας θυμίζουν τους Κολλυβάδες, άλλοτε το Μακρυγιάνη, συχνά δε τον Παπαδιαμάντη, αλλά ποτέ δεν διερωτόμαστε : Μα, καλά, τι άφησαν πίσω τους αυτοί; Μόνο το μνημόσυνο του ονόματός τους στη ρύμη του λόγου των μνημονευτών - προοδευτικών μας διδασκάλων;  Την ίδια τους τη ζωή δεν μας άφησαν κληρονομιά; Την βλέπουμε τη ζωή αυτή, έστω και αμυδρά, να διαζωγραφίζεται πουθενά;  Δεν το νομίζω. Το μόνο που ακούμε ή βλέπουμε, είναι  λόγια ασυγκράτητα,  γραφές ακατάσχετες, φλύαρες και συχνά ακατανόητες, μέσα στα πλαίσια της αγάπης, του έρωτα και της ελευθερίας. Πράγματα που καταλαβαίνουμε πολύ καλά.

Εγκύκλιος της Εκκλησίας υπέρ των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων

Γράφει ο Απόστολος των εθνών Παύλος:
"Τα πάντα δε δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε". Κι εμείς, με ανευλόγητες ευλογίες κοσμικών - υπάρχουν και οι ευλογημένες των εκκλησιστικών -  αυτό κάνουμε. Δοκιμάζουμε τα πάντα. Πείραν έχομεν και της αθανασίας.
Γράφουν οι νεορθόδοξοι : Αθανασία σημαίνει ελευθερία από αναγκαιότητες και κορύφωμα της ελευθερίας είναι η αγάπη. Με τη σειρά του αυτό, επειδή ο Θεός είναι αγάπη, σηματοδοτεί το καθήκον μας  να συνάψουμε σχέση με τον  Θεό χάριν της ελευθερίας. Ο Θεός απαιτεί σχέση (σημ. Ο Θεός συνάπτει συμφωνία με τον άνθρωπο και όχι σχέση).  Και τι κάνουμε τότε;
Παίρνουμε τη ζωή από τους ετοιμοθάνατους. Τους ελευθερώνουμε από τις αναγκαιότητες των μηχανημάτων, "ίνα κατάσχομεν" ζωήν εκ των μεταμοσχεύσεων. Ελευθερίας κορύφωμα η αγάπη και η εθελουσία  (πλην ακούσια το πλείστον)  αυτοπροσφορά, η έμπρακτη φανέρωσή της. Τοιουτοτρόπως, αποκτάμε την εμπειρία της αθανασίας - από εμάς δι΄ ημάς, που χρειαζόμαστε μόσχευμα. Τι είδους εμπειρία έχει όμως αυτός που του πήραμε τα όργανα;  Ω!  Μα, αυτό θα το μάθουμε όταν τον συναντήσουμε .... Αλήθεια, πού θα τον συναντήσουμε;
"Δι΄ ευχών των πατέρων ημών/ στιχουργών ορατών/ και θρήνων αφανών".  Η κοιλάδα του κλαυθμού μας περιμένει. Η κατάπαυση του Κυρίου, όπου πάντες οι άγιοι αναπαύονται, είναι για τους  άλλους : "από παντός είδους πονηρού απέχεσθε". (1 Θσ. ε΄ 21-22). Οι Ορθόδοξοι δεν έχουν σχέση με λαϊκούς στιχουργούς και βάρδους. Δεν έχουν τέτοιας λογής "σχέση" με τον Θεό. Αλλά ας πάμε παρακάτω.

Είναι γνωστό ότι η Επιτροπή Βιοηθικής, που συνέστησε ο μακαριστός Χριστόδουλος, δικαιολόγησε την καταφατική της απόφαση υπέρ των μεταμοσχεύσεων στηριζόμενη στο εδάφιο του κατά Ιωάννην : «δια τούτο ο πατήρ με αγαπά, ότι εγώ τίθημι την ψυχήν μου, ίνα πάλιν λάβω αυτήν» (ι΄. 17)
 Αυτά όμως έχουν και το έρεισμά τους, το κακόδοξο και διάστροφο έρεισμά τους. Στηρίζονται κατά ιδίαν γνώμη και υστερόβουλα στο εδάφιο της επιστολής του αδελφοθέου  Ιακώβου (Επιστολές Καθολικές σημειωτέον) : Τι το όφελος, αδελφοί μου, εαν πίστιν λέγη τις έχειν, έργα δε μη έχη; Ένας απορών αναγνώστης έγραφε : "Ποια σύγκριση μπορεί να υπάρξει μεταξύ της σταυρικής θυσίας του Χριστού και της Ανάστασής του με την «προσφορά» οργάνων ενός δότη, σ’ έναν λήπτη;".

Τολμώ λοιπόν να πώ, ότι με τις άφρονες, αντιεκκλησιαστικές και αντιπατερικές, διδαχές των νεορθόδοξων, είμαστε όλοι de facto θεωμένοι. Όσοι μετέχουμε στον εκκλησιαστικό βίο, δίχως να το έχουμε καταλάβει - τι γίνεται εδώ με την παμφίλητη εμπειρία ένας Θεός γνωρίζει - είμαστε σεσωσμένοι και Χριστοί κατά χάριν. Και πραγματικά είμαστε. Δυνητικά όμως και οπωσδήποτε όχι, όταν το έργο της πίστης μας είναι σαν αυτό των μεταμοσχεύσεων.

Η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή, γράφει ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Αλλά πόσο ζωντανή είναι, όταν για να θεραπεύσουμε έναν άνθρωπο, τερματίζουμε βίαια τη ζωή ενός άλλου, επειδή λέει είναι εγκεφαλικά νεκρός; Κρατάμε στη ζωή έναν ετοιμοθάνατο μόνο και μόνο για να του πάρουμε τα όργανα και να δείξουμε με αυτό τον τρόπο τα καλά έργα της πίστης που έχουμε. Και οι δαίμονες πιστεύουν. Και οι δαίμονες κάνουν καλά έργα. Αλλά τα έργα και η πίστη τους φρικιά, όταν αντιμετωπίζουν την αλήθεια. Και μη έχοντας τι να κάνουν υποδύονται την αγάπη, αγαπολογούν και ταπεινά, δήθεν, σιωπούν. Αλλά μπορεί να εκδίδουν και εγκυκλίους για τις θεόσδοτες  μεταμοσχεύσεις. Ήμαρτον Κύριε!

Ο χρόνος για τους Μετα-ορθόδοξους

Αυτά που ακολουθούν γράφτηκαν με αφορμη άρθρο του μοντέρνου θεολόγου και διδασκάλου (μας) Χρ. Γιανναρά. Δημοσιεύθηκε στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (03/01/2010), αναδημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ και το σπουδαιότερο, αναρτήθηκε και στο ιστολόγιο της ΟΟΔΕ (Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)!
Δεν προτίθεμαι να παραθέσω εδάφια του άρθρου. Ο αναγνώστης δεν πρόκειται να καταλάβει τα δύσκολα, που είναι άλλωστε και άνευ σημασίας. Το εύκολο μένει στον αναγνώστη και αυτός είναι ο στόχος των "σκολιών λογισμών", που συστηματικά ακολουθεί ο ειρημμένος φιλόσοφος και οι περί αυτόν. Μέσα στα "ακαταλαβίστικα" παρεισφρύουν και τα ευκολονόητα και αυτά συγκρατεί ο αναγνώστης. Όποιος θέλει, μπορεί να δοκιμάσει τις αντοχές του, με τις παραπομπές που του δίνω.

Πάλι οι γνωστές νεορθόδοξες στρεβλώσεις, που προσφέρονται αφειδώς στο σύγχρονο απαίδευτο και στραπατσαρησμένο νεοέλληνα, από τους ταγούς που μέμφονται τους "ταγούς":

Ο χρόνος, η ελευθερία, ο έρωτας και φυσικά, η σχέση. Και αυτά ανακατεμένα με τους προγόνους και τους - μετέπειτα -  Πατέρες. Κορύφωση η ελληνικότητα: "Το άριστον εκείνο" με το "ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν", που μας φέρει ο νέος μας ταγός - πιστός ακόλουθος του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Τι λέει κι αυτός για την ελληνικότητα; Ότι αυτή συμπυκνώνεται στο "σπιτικό γλυκό κουταλιού νεραντζάκι σερβιρισμένο σε κεντητό τραπεζομάντιλο". Είναι η πληρέστερη έκφρασή της!

Αλλά πέρα από αυτά τα α-νοητά. Ο χρόνος και η αντικειμενική του φανέρωση δηλούται κατά τα Άγια Θεοφάνια, όταν το Δεύτερο Πρόσωπο της αγίας Τριάδος "ωσεί ετών τριάκοντα" βαπτίζεται υπό του Ιωάννου του Προδρόμου, Προφήτη και Βαπτιστή.

"Ὁ γάρ τριάκοντα ἀριθμός μυστικῶς κατανοούμενος, χρόνου τε καί φύσεως, καί τῶν ὑπέρ τήν ὁρατήν φύσιν νοητῶν, δημιουργόν καί προνοητήν εἰσάγει τόν Κύριον. Χρόνου μέν, διά τοῦ ἑπτά· ἑβδοματικός γάρ ὁ χρόνος· φύσεως δέ, διά τοῦ πέντε· πενταδική γάρ ἡ φύσις, διά τήν αἴσθησιν πενταχῶς διαιρουμένην· νοητῶν δέ, διά τοῦ ὀκτώ· (1113) ὑπέρ γάρ τήν μετρουμένην τοῦ χρόνου περίοδον, ἡ τῶν νοητῶν ἐστι γένεσις· προνοητήν δέ, διά τοῦ δέκα· διά τε τήν τῶν ἐντολῶν ἁγίαν δεκάδα, τήν πρός τό εὖ τούς ἀνθρώπους ἐνάγουσαν, καί διά τό τούτου τοῦ γράμματος (σ.σ. του γράμματος Ι) μυστικῶς ἀπῆρχθαι τῆς προσηγορίας τόν Κύριον, ἡνίκα γέγονεν ἄνθρωπος. Συνάψας οὖν τόν πέντε, καί τόν ἑπτά, καί τόν ὀκτώ, καί τόν δέκα, τόν τριάκοντα πλήροις ἀριθμόν. Ὁ τοίνυν ὡς ἀρχηγῷ τῷ Κυρίῳ καλῶς ἕπεσθαι γινώσκων, οὐκ ἀγνοήσει τόν λόγον, καθ᾿ ὅν καί αὐτός τριακοντούτης ἀναφανήσεται, κηρύττειν δυνάμενος τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας." (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Περί Θεολογίας και της Ενσάρκου Οικονομίας του Υιού του Θεού, εκατοντάς Α. οθ΄)

Ο χρόνος δεν είναι έννοια αφηρημένη και προσφερόμενη σε φιλοσοφικούς αυτοσχεδιασμούς περί ελευθερίας, σχέσης και έρωτος. Είναι ιερός και οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ιερή, ζει το "αμήν" και ο χρόνος αναιρείται.

"Το γαρ αμήν δηλοί το μόνιμον της νέας χάριτος, διο και εις μεν την παλαιάν Διαθήκην ουδ΄ όλως ευρίσκεται, διότι τύπος ην, εν δε τη Νέα χάριτι πανταχού λέγεται δια το μένειν αυτήν εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος" (Φιλοκαλία Γ΄ 159, 15).

Η ανωνυμία στα διαδικτυακά μπλογκ

Τα ιδιωτικά, σε εισαγωγικά, ιστολόγια άλλοι τα θεωρούν κατάκτηση και άλλοι τα θεωρούν αρένα. Όπου μαζεύονται οι οπαδοί και ενδεχομένως άφιλοι φίλαθλοι, να εκτονωθούν. Χυδαιολογούν και βρίζουν ανώνυμα εν ονόματι της κατάκτησης  της ελευθερίας και της φιλίας. Λέει, προς το άθλημα.

Ο πρώτος λόγος, η κατάκτηση δηλαδή, είναι κατά τη γνώμη του γράφοντος η αιτία αυτής της άνθησης των ιδιωτικών, ας πούμε, ιστολογίων. Τα γήπεδα και λιγότερο τα καφενεία, μπήκαν στα σπίτια μας. Βουβοί αλλά παθιασμένοι, βγάζουμε τα απωθημένα μας γιατί "και η υπομονή έχει τα όριά της". Πραγματικά, έχει τα όριά της και όταν εκσπά, δεν καταλαβαίνει τίποτα πλέον. Καταιγιστική όλα τα ρίχνει κάτω και αυτό που μένει, είναι τα μπάζα: Λόγια ασυνάρτητα, ακκισμοί, αυτοσχέδιοι χαρακτηρισμοί και έντονη καχυποψία, χάριν της αληθείας δυστυχώς.

Έτσι ακριβώς μας θέλουν. Να είμαστε μπάζα, να εκτονωνόμαστε, αλλά να μην τα κάνουμε όλα "γυαλιά καρφιά". Η έκπτωση του λόγου τους ενδιαφέρει περισσότερο. Και το πετυχαίνουν. Διότι δεν ξέρουμε να μαχόμαστε για την αλήθεια και να την προβάλουμε. Μια ανώνυμη αλήθεια καλυμμένη, είναι μια αλήθεια μισή. Μπορεί να μην είναι ψέμα, δεν είναι όμως πλήρης. Ας την κρατάμε καλύτερα για τον εαυτό μας.

Αναδημοσίευση

Δίνω για ενημερωτικούς λόγους  ένα μήνυμα που μου εστάλη. Λόγοι δεοντολογικοί δεν μου επιτρέπουν να συμπεριλάβω τους αποδέτες αυτού του μηνύματος, που εγράφη ως σχόλιο σε άλλο ιστολόγιο. Έχω εξηγήσει το "γιατί" και δεν προτίθεμαι να  αναφερθώ εκ νέου. Στο μήνυμα γίνεται αναφορά και εις τον γράφοντα:

["Κύριε Χριστοδουλίδη σας παρακαλώ δημοσίευστε το παρακάτω σχόλιο που έστειλα στον "φίλο σου" ... στο blog ... αλλά όπως συνήθως δεν το δημοσίευσε ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Επειδή σε αφορά και εσένα δημοσίευσε το για ένα λόγο παραπάνω.
(Κύριε) ...
γιατί τόση καχυποψία έχεις κολλήσει απο τον αλάθητο κύριο ... ; Γιατί;
Γιατί τόσους κακούς λογισμούς; Γιατί σώνει και καλά απο δειλία θα πρέπει να κινείται αυτός που θέλει να γράφει ως ανώνυμος; Δεν υπάρχουν χίλιοι άλλοι λόγοι;

Γιατί έτσι; Αυτά έλεγε ο π.Παΐσιος για τους καλούς λογισμούς που έλεγε να καλλιεργούμε;
Γιατί παρασύρεσαι απο έναν άνθρωπο που κινείται άδικα και συκοφαντικά εναντίον πάντων; Εδώ ακόμα και τον ιατρό κ.Χριστουδουλίδη, δεν διστάζει να συκοφαντεί και να σπιλώνει. Δεν το βλέπεις; Και τί κάνεις εσύ ως χριστιανός; Βλέπεις απαθώς το θύμα να αδικείται ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΣΟΥ και αδιαφορείς γαϊδουρινά; Αυτά είναι ο Χριστιανισμός; Αυτά διδάσκεις;

Βλέπεις το θύμα να κατασπαράσσεται και κοιμάσαι αδιάφορος; Και δεν ντρέπεσαι; Και μιλάς έπειτα για τους δώδεκα που σφαγιάστηκαν; Και ΕΣΥ ΣΦΑΓΙΑΖΕΙΣ τους ανώνυμους και επώνυμους που συκοφαντούνται δίχως έλεος και ΧΩΡΙΣ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ απο τον καλό κατ' άλλα κύριο (κύριο)...
ΝΤΡΟΠΗ .... ΑΛΛΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΙΣ. Ό,ΤΙ ΣΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ.

ΜΕΤΑΝΟΙΑ."]

(Σ. Σ  Το μήνυμα έχει Ανώνυμη υπογραφή).

Το ιερό έθος της περιτομής και η περιτομή καρδίας

Πολλά είναι τα στοιχεία εκείνα που μας βεβαιώνουν ότι ο συγγραφέας της Πεντατεύχου (: Γένεσις, Έξοδος, Λευϊτικό, Αριθμοί και Δευτερονόμιο) είναι ο θεόπνευστος Μωϋσής. Ο Θεός καλεί τον Αβραάμ να περιτμηθεί αυτός και οι δούλοι του, συνάπτοντας με αυτό τον τρόπο διαθήκη μαζί τους. Τούτο θεωρείτε το ορατό, το αντικειμενικό και ανεξίτηλο σημάδι, πάνω στο ίδιο το σώμα των πιστών, για να τους θυμίζει διαρκώς τη συμφωνία με τον Κύριο.

Δεν υπάρχουν ιστορικές μαρτυρίες, που να συνδέουν το ιερό έθος των Εβραίων να περιτέμνονται με την μακρά παραμονή τους στην Αίγυπτο των Φαραώ. Ούτε μπορούμε να συμπεράνουμε από πουθενά ότι στην Ουρ, όπου κατοικούσε ο Αβραάμ, υπήρχε αυτή η συνήθεια. Η  μεταγενέστερη καταγραφή και εξιστόρηση του θεόπνευστου συγγραφέα για την συμφωνία με το σημείο της περιτομής είναι αναμφισβήτητα εντολή εκ Θεού. Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι ο Μωυσής γνώριζε τα ενδότερα του φαραωνικού ιερατείου. Το οποίο ενέπαιζε τον Θεό, δυνάστευε το λαό και τον κρατούσε  στο σκοτάδι της άγνοιας. Η γνώση ήταν κτήμα της ανώτερης κάστας.

Στην ιατρική βιβλιογραφία, ως αντικειμενικά αδιάβλητος λόγος περιτομής, φέρονται οι λόγοι σωματικής υγιεινής.  Αυτή είναι η επιστημονική άποψη με την οποία κανείς δεν θα διαφωνούσε. Είναι όμως η μοναδική ή μήπως υπάρχει κάποια άλλη, πέρα ακόμη και από αυτό το "ορατό σημάδι που θυμίζει διαρκώς τη συμφωνία με το Κύριο"; Φυσικά και με την επιλογή Του. Ας το δούμε και ας θυμηθούμε ότι η ενανθρώπηση του τριαδικού Θεού δεν αγνοεί αυτή την ιερή συνήθεια. Αλλά προσθέτει και μια νέα: Την περιτομή της καρδίας. Το θέμα απασχόλησε έντονα το Απόστολο των εθνών Παύλο για να φθάσει στο τέλος να πεί: " Εν γαρ Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις ... Του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω" (Γλ. ς΄ 15-17).

Αν πέρα από το ορατό σημάδι συμφωνίας με τον Θεό και την επιλογή Του, είναι και  λόγοι υγιεινής  που υποχρέωναν τους Εβραίους να περιτέμνωνται (: καθαριότητα), δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και έναν άλλο σημαντικότερο λόγο. Είναι ο λόγος της εσωτερικής καθαρότητας: Το όργανο που μεταδίδει τη ζωή, οφείλει και πρέπει να είναι φυσικά και ανατομικά καθαρό, συνάμα δε, οφείλει και πρέπει να είναι πνευματικά κεκαθαρμένο (: καθαρότητα). Έτσι, η ορατή καθαριότητα συνδέεται  με την αόρατη καθαρότητα και η ζωή συνάπτεται με το θείο.

Όμως με τη θεία Ενανθρώπηση η εσωτερική καθαρότητα πνεύματος δεν θέτει προτεραιότητα στην περιτομή της ακροβυστίας. Αλλά και δεν την υποτιμά. Θέτει όμως ως προϋπόθεση την περιτομή του κυρίως οργάνου ζωής, το οποίο είναι η καρδία. Ο στίχος 12 του Ψαλμού Ν΄ αναφέρει : "καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός. και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου". Αυτό ευρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με την "περιτομή καρδίας" που εγκαινιάζει ο Κύριος και διεξοδικά αναλύει ο Απ. Παύλος. Πρώτα η καρδία πρέπει να καθαρθεί και το πνεύμα να εγκατασταθεί κεκαθαρμένο "εν τοις εγκάτοις". Τότε δεν έχει σημασία, ούτε και δίνεται προτεραιότητα στην αντικειμενική ανατομική καθαριότητα του οργάνου, που μεταδίδει τη ζωή. Προτεραιότητα δίνετε στην εσωτερική, την πνευματική, καθαρότητα.  Όλος ο Ν΄ Ψαλμός εκζητεί την καθαρότητα πνεύματος, διότι απλά δεν υπάρχει ζωή δίχως καρδιά.

Παραλείπω ότι σήμερα οι επιστήμονες μας προτρέπουν να περιτμηθούμε όλοι. Είναι, μας λένε, ο καλύτερος τρόπος προστασίας από το έητζ. Αλλά ας αφήσουμε τις προεκτάσεις αυτού του θέματος, που δεν είναι βέβαια η φροντίδα της υγείας μας. Το πράγμα πηγαίνει βαθύτερα και ας γράψουμε μόνο, ότι δεν αποκλείεται να υπάρχουν και άλλες νοηματοδοτήσεις σχετικά με το ιερό έθος της περιτομής. Νομίζω όμως ότι οι απόψεις που σήμερα κυριαρχούν, ενδιαφέρονται για καθαρή ζωή (οικολογία, πράσινη ανάπτυξη, προστασία από έητζ κλπ.) και σχεδόν καθόλου για καθαρότητα ζωής με πνεύμα κεκαθαρμένο - ευθές. Η προτροπή: "ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου, ευθείας ποιείται τας τρίβους αυτού" εξακολουθεί να παραμένει "φωνή βοώντος" σε έρημο τοπίο.