Ο κύριος σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και το μάθημα των Θρησκευτικών

Το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο απαρτίζεται από συμβούλους. Οι οποίοι κάνουν προτάσεις στο Υπουργείο της, τώρα λεγόμενης, "δια βίου μάθησης". Και η "δια βίου μάθηση" συμπεριλαμβάνει ως γνωστό και το μάθημα των Θρησκευτικών (Σημ. Ο όρος "Θρησκευμάτων" της παλαιάς ονομασίας του Υπουργείου Παιδείας σε λίγο θα εξαφανιστεί, διότι το Ορθόδοξο Χριστιανικό Δόγμα δεν συνιστά θρησκεία, αφού ο Χριστιανισμός, όπως μας λένε, δεν είναι θρησκεία αλλά τον έκαναν θρησκεία. Λαμπρά!).

Ένας εκ των συμβούλων του ανανεωμένου Ινστιτούτου είναι και ο θεολόγος κ. Σταύρος Γιαγκάζογλου, ο οποίος έδωσε μια συνέντευξη, είπε αυτά που ήθελε και κάποιοι συνάδελφοί του τον επέκριναν δριμύτατα. Ο κ. σύμβουλος ανταπάντησε, απέδωσε σε "ρεπορταζιακές" παρερμηνείες αυτά που η δημοσιογραφία έβγαλε προς τα έξω και για να γίνει σαφέστερος, ανέλυσε λεπτομερειακά αυτά που είπε στο δημοσιογράφο. Έγραψε σε απαντητική επιστολή αυτά που στρέβλωσε ο γνωστός δαίμονας του τυπογραφείου και τα οποία είχαν σχέση με το μάθημα των Θρησκευτικών στη Μέση Εκπαίδευση και πώς αυτά προβλέπεται να διδάσκονται.

Ο κ. Γιαγκάζογλου θα είναι γνώστης φαντάζομαι αυτού που λένε οι εκκλησιαστικοί Πατέρες : "Αν θέλεις να δεις το φρόνημα ενός ανθρώπου, να του δώσεις κάτι να γράψει. Τότε θα μάθεις". Τι μας έγραψε λοιπόν ο κ. Γιαγκάζογλου;

Α) Σε πρώτο κύκλο "... είναι αδιανόητο και για τα Θρησκευτικά να μην έχουν ως βάση και επίκεντρό τους την ορθόδοξη παράδοση όπως αυτή σαρκώθηκε στα μνημεία του πολιτισμού". Και η απάντηση στον ισχυρισμό αυτό είναι :

Είναι αδιανόητο, τα "σαρκωμένα" (sic) μνημεία πολιτισμού να μην αντιμετωπίζονται ως η εν τοις πράγμασι έκφανση ενός "εν πνεύματι" λόγου που διαπνέει και διακατέχει τον άνθρωπο. Αν ο Παρθενώνας είναι η ανάγλυφη έκφανση του περικαλλούς "εν λόγω" αρχαιοελληνικού πνεύματος, το πνεύμα αυτό υπεστάλει και τη θέση του κατέλαβε η αγιογραφία και οι περικαλλείς ναοί με αποκορύφωμα τον Ναό της του Θεού Σοφίας. Λόγου έργον είναι όλα αυτά. Ή δεν είναι; Ο λόγος διαμορφώνει τον πολιτισμό και όχι ο πολιτισμός (ποιός απ΄ όλους;) το λόγο, όπως γίνεται σήμερα. Ποιόν πολιτισμό έχει υπόψη του ο κ. Γιαγκάζογλου; Εννοεί προφανώς εκείνο τον πολιτισμό "σε σχέση με το σημερινά δεδομένα", ο οποίος "θα πρέπει να περιλαμβάνει περισσότερα στοιχεία για τις χριστιανικές παραδόσεις της Ευρώπης και τις άλλες θρησκείες" - σε παρένθεση τα δικά του λόγια. Το ξέρουμε. Ζούμε σήμερα στη χοάνη των (ανύπαρκτων ή επιλεκτικών) χριστιανικών παραδόσεων.

Β) Σε κύκλο δεύτερο ο κ. Γιαγκάζογλου έγραψε : " Ο κάθε μαθητής, ανεξαρτήτως του εάν είναι ή όχι ορθόδοξος, θα πρέπει να μαθαίνει τη θρησκευτική παράδοση του τόπου μας.". Και το σχόλιο στον ισχυρισμό του αυτό είναι,

Δυστυχώς, αυτή "η θρησκευτική παράδοση του τόπου μας" δεν υπάρχει. Αν υπάρχει, αυτή παραμένει ως απλή διατύπωση και όχι ως έλλογη (εν λόγω) βιωματική εμπειρία του αγίου Πνεύματος, που απεφάνθη στις Οικουμενικές Συνόδους, στις αγιοπατερικές γραφές και αλλού. Διότι όπως μας λέει και ένας συνάδελφος, ίσως και του ιδίου (Γιαγκάζογλου) ομόφρων: "Η λέξη δόγμα προέρχεται από το δοκείν και κατ' ουσίαν το δόγμα - όχι η λέξη πλέον, αφού το δόγμα ταυτίζεται με τη λέξη - δέν παραπέμπει σ' αυτό που υπάρχει, αλλά σ' αυτό που φαίνεται. Είναι (σ.σ. το δόγμα) το φαινόμενο των υπαρκτών και όχι το νοούμενο, το όντως υπάρχον" (βλ. blogspot Δ. Μαυρόπουλος, "Δόγμα και αντικειμενική αλήθεια). Κατά συνέπεια, το "έδοξε τω Αγίω Πνεύματι και ημίν" σημαίνει (σημ.το "έδοξε") φαινόμενο των υπαρκτών και όχι το νοούμενο, το όντως υπάρχον άγιον Πνεύμα. Λοιπόν, για ποιά "παράδοση" να μιλάμε; Υπάρχει εκείνο το "φαινόμενο" του τότε στο σήμερα; Δεν νομίζω.

Γ) Τέλος, έχουμε και τον τρίτο κύκλο του κ. Γιαγκάζογλου όπου : "Ο τρίτος κύκλος θα περιλαμβάνει τα μεγάλα θρησκεύματα και ιδίως αυτά που μας ενδιαφέρουν περισσότερο, δηλαδή, κυρίως, οι μονοθεϊστικές θρησκείες."

Εδώ σταματάμε και βάζουμε blank. Tabula raza λατινιστί και αφήνουμε τον κ. Γιαγκάζογλου και τους ομοίους του να γράψουν ό,τι θέλουν. Εμείς λέμε "εδώ ήρθαμε". Όπως λέγαμε παλιά, όταν πηγαίναμε στο σινεμά και βλέπαμε το έργο στα μισά και μετά, στα άλλα μισά. Τα παρακάτω τα ξέρουμε, πάμε να φύγουμε.