Ο χρόνος για τους Μετα-ορθόδοξους

Αυτά που ακολουθούν γράφτηκαν με αφορμη άρθρο του μοντέρνου θεολόγου και διδασκάλου (μας) Χρ. Γιανναρά. Δημοσιεύθηκε στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (03/01/2010), αναδημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ και το σπουδαιότερο, αναρτήθηκε και στο ιστολόγιο της ΟΟΔΕ (Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας)!
Δεν προτίθεμαι να παραθέσω εδάφια του άρθρου. Ο αναγνώστης δεν πρόκειται να καταλάβει τα δύσκολα, που είναι άλλωστε και άνευ σημασίας. Το εύκολο μένει στον αναγνώστη και αυτός είναι ο στόχος των "σκολιών λογισμών", που συστηματικά ακολουθεί ο ειρημμένος φιλόσοφος και οι περί αυτόν. Μέσα στα "ακαταλαβίστικα" παρεισφρύουν και τα ευκολονόητα και αυτά συγκρατεί ο αναγνώστης. Όποιος θέλει, μπορεί να δοκιμάσει τις αντοχές του, με τις παραπομπές που του δίνω.

Πάλι οι γνωστές νεορθόδοξες στρεβλώσεις, που προσφέρονται αφειδώς στο σύγχρονο απαίδευτο και στραπατσαρησμένο νεοέλληνα, από τους ταγούς που μέμφονται τους "ταγούς":

Ο χρόνος, η ελευθερία, ο έρωτας και φυσικά, η σχέση. Και αυτά ανακατεμένα με τους προγόνους και τους - μετέπειτα -  Πατέρες. Κορύφωση η ελληνικότητα: "Το άριστον εκείνο" με το "ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν", που μας φέρει ο νέος μας ταγός - πιστός ακόλουθος του Ζήσιμου Λορεντζάτου. Τι λέει κι αυτός για την ελληνικότητα; Ότι αυτή συμπυκνώνεται στο "σπιτικό γλυκό κουταλιού νεραντζάκι σερβιρισμένο σε κεντητό τραπεζομάντιλο". Είναι η πληρέστερη έκφρασή της!

Αλλά πέρα από αυτά τα α-νοητά. Ο χρόνος και η αντικειμενική του φανέρωση δηλούται κατά τα Άγια Θεοφάνια, όταν το Δεύτερο Πρόσωπο της αγίας Τριάδος "ωσεί ετών τριάκοντα" βαπτίζεται υπό του Ιωάννου του Προδρόμου, Προφήτη και Βαπτιστή.

"Ὁ γάρ τριάκοντα ἀριθμός μυστικῶς κατανοούμενος, χρόνου τε καί φύσεως, καί τῶν ὑπέρ τήν ὁρατήν φύσιν νοητῶν, δημιουργόν καί προνοητήν εἰσάγει τόν Κύριον. Χρόνου μέν, διά τοῦ ἑπτά· ἑβδοματικός γάρ ὁ χρόνος· φύσεως δέ, διά τοῦ πέντε· πενταδική γάρ ἡ φύσις, διά τήν αἴσθησιν πενταχῶς διαιρουμένην· νοητῶν δέ, διά τοῦ ὀκτώ· (1113) ὑπέρ γάρ τήν μετρουμένην τοῦ χρόνου περίοδον, ἡ τῶν νοητῶν ἐστι γένεσις· προνοητήν δέ, διά τοῦ δέκα· διά τε τήν τῶν ἐντολῶν ἁγίαν δεκάδα, τήν πρός τό εὖ τούς ἀνθρώπους ἐνάγουσαν, καί διά τό τούτου τοῦ γράμματος (σ.σ. του γράμματος Ι) μυστικῶς ἀπῆρχθαι τῆς προσηγορίας τόν Κύριον, ἡνίκα γέγονεν ἄνθρωπος. Συνάψας οὖν τόν πέντε, καί τόν ἑπτά, καί τόν ὀκτώ, καί τόν δέκα, τόν τριάκοντα πλήροις ἀριθμόν. Ὁ τοίνυν ὡς ἀρχηγῷ τῷ Κυρίῳ καλῶς ἕπεσθαι γινώσκων, οὐκ ἀγνοήσει τόν λόγον, καθ᾿ ὅν καί αὐτός τριακοντούτης ἀναφανήσεται, κηρύττειν δυνάμενος τό Εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας." (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, Περί Θεολογίας και της Ενσάρκου Οικονομίας του Υιού του Θεού, εκατοντάς Α. οθ΄)

Ο χρόνος δεν είναι έννοια αφηρημένη και προσφερόμενη σε φιλοσοφικούς αυτοσχεδιασμούς περί ελευθερίας, σχέσης και έρωτος. Είναι ιερός και οφείλουμε να τον σεβόμαστε. Κάθε στιγμή της ζωής μας είναι ιερή, ζει το "αμήν" και ο χρόνος αναιρείται.

"Το γαρ αμήν δηλοί το μόνιμον της νέας χάριτος, διο και εις μεν την παλαιάν Διαθήκην ουδ΄ όλως ευρίσκεται, διότι τύπος ην, εν δε τη Νέα χάριτι πανταχού λέγεται δια το μένειν αυτήν εις τον αιώνα και εις τον αιώνα του αιώνος" (Φιλοκαλία Γ΄ 159, 15).