Τό ιστολόγιο επιγράφεται «Πέρα από τό άτομο» καί φιλοξενεί τήν είδηση, τήν οποία θά διαβάσετε στήν επισυναπτόμενη φωτογραφία :
Μαθαίνουμε λοιπόν ότι ο κ. Γιανναράς «Την 6η Νοεμβρίου 2017, ημέρα Δευτέρα και ώρα 19.00 στη Μεγάλη Αίθουσα του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, θα αναγορευθεί επίτιμος διδάκτωρ του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών».
Παρακάτω δέ, ότι η «ομιλία του τιμώμενου Ομότιμου Καθηγητή Χρήστου Σπ. Γιανναρά θά έχει ως τίτλο: "Η αλήθεια ως ορθότητα και η αλήθεια ως μετοχή"».
Υποθέτω, ο αναγνώστης δέν θά έχει υπόψη τό « 5 Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι; 6 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ. », (Ιν. ιδ΄), όπου σαφώς καί απερίφραστα, ο Κύριος δίνει τόν ορισμό τής αλήθειας ( : ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή ) αποκλείοντας τό απροσδιόριστο τής ορθότητας.
Ως πρός τήν "μετοχή", έχουμε τό «52 ᾿Εμάχοντο οὖν πρὸς ἀλλήλους οἱ ᾿Ιουδαῖοι λέγοντες· πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν; 53 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. 54 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.». Κι εδώ, σαφώς καί απερίφραστα, η "μετοχή" είναι «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Περισσότερα, όσα δηλαδή απαιτούνται γιά τήν κατανόηση τού εδαφίου αυτού, παρέχονται στο Ιν. ς΄.
Μετά από αυτά τά ολίγα, καταλαβαίνει κανείς ότι ο υποψήφιος καί μελλοντικός "επίτιμος διδάκτωρ Κοινωνικής Θεολογίας" θά πεί στό εκλεκτό ακροατήριο τά γνωστά δικά του περί σχέσεως, έρωτος, προσώπου, εμπειρίας, τρόπου ζωής κλπ., αποκλείοντας παντελώς τήν ορθότητα. Η οποία, επεξηγηματικά, λόγω τής κατάληξης -οτητα, δέν σημαίνει βλακότητα. Σημαίνει Χριστός, σημαίνει αλήθεια καί αυτή, μέ τή σειρά της, σημαίνει μετοχή - ένωση, στό ιερό Μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας - Κοινωνίας.
Δέν γνωρίζω τί προτίθεται νά πεί. Τό πιθανότερο, άν μή βέβαιο, θά επαναλάβει τόν εαυτό του γιά νά επαληθεύσει, μιά ακόμη φορά, τό τού Απ. Παύλου : «3 ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν ... ». (2Τμ. δ΄). Είναι τό παγκόσμιο αίτημα τής εποχής.
Παρακάτω δέ, ότι η «ομιλία του τιμώμενου Ομότιμου Καθηγητή Χρήστου Σπ. Γιανναρά θά έχει ως τίτλο: "Η αλήθεια ως ορθότητα και η αλήθεια ως μετοχή"».
Υποθέτω, ο αναγνώστης δέν θά έχει υπόψη τό « 5 Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι; 6 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ. », (Ιν. ιδ΄), όπου σαφώς καί απερίφραστα, ο Κύριος δίνει τόν ορισμό τής αλήθειας ( : ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή ) αποκλείοντας τό απροσδιόριστο τής ορθότητας.
Ως πρός τήν "μετοχή", έχουμε τό «52 ᾿Εμάχοντο οὖν πρὸς ἀλλήλους οἱ ᾿Ιουδαῖοι λέγοντες· πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν; 53 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. 54 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.». Κι εδώ, σαφώς καί απερίφραστα, η "μετοχή" είναι «ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον». Περισσότερα, όσα δηλαδή απαιτούνται γιά τήν κατανόηση τού εδαφίου αυτού, παρέχονται στο Ιν. ς΄.
Μετά από αυτά τά ολίγα, καταλαβαίνει κανείς ότι ο υποψήφιος καί μελλοντικός "επίτιμος διδάκτωρ Κοινωνικής Θεολογίας" θά πεί στό εκλεκτό ακροατήριο τά γνωστά δικά του περί σχέσεως, έρωτος, προσώπου, εμπειρίας, τρόπου ζωής κλπ., αποκλείοντας παντελώς τήν ορθότητα. Η οποία, επεξηγηματικά, λόγω τής κατάληξης -οτητα, δέν σημαίνει βλακότητα. Σημαίνει Χριστός, σημαίνει αλήθεια καί αυτή, μέ τή σειρά της, σημαίνει μετοχή - ένωση, στό ιερό Μυστήριο τής θείας Ευχαριστίας - Κοινωνίας.
Δέν γνωρίζω τί προτίθεται νά πεί. Τό πιθανότερο, άν μή βέβαιο, θά επαναλάβει τόν εαυτό του γιά νά επαληθεύσει, μιά ακόμη φορά, τό τού Απ. Παύλου : «3 ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν ... ». (2Τμ. δ΄). Είναι τό παγκόσμιο αίτημα τής εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου