ΟΤΑΝ ΤΟ ΨΕΜΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ένας σκεπτόμενος ανάρτησε στο διαδίκτυο τη σκέψη του. Σκέψη η οποία κατέγραφε τα σημερινά ανυπέρβλητα αδιέξοδα μέσα στα οποία βρίσκεται ο αποπροσανατολισμένος και συγχυτικός άνθρωπος των ημερών μας.

Διαπίστωνε ότι η σχέση, την οποία επιθυμούσε να αναπτύξει και να καλλιεργήσει με τους άλλους, τον γέμιζε απογοήτευση και με ερωτήσεις, ενώ εκείνος περίμενε απαντήσεις. Κατέληγε γράφοντας : "Αντί να ξημερώσει φως βαθαίνει το σκοτάδι, κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα".

Δεν θέλησα να ασχοληθώ με όσα συμβαίνουν και επιτυχώς εκδίπλωσε με τη σκέψη του ο σκεπτόμενος. Με ανησύχησε όμως αυτό το "κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα". Διότι ναι μεν για το φώς ποιητική αδεία λέμε, "περιμένουμε να ξημερώσει και προβάλλει βαθύτερο σκοτάδι", αλλά αυτό το "κάθε ψέμα μπορεί να γίνει αλήθεια φτάνει να κρύβει ελπίδα" δεν είναι και τόσο ποιητικό. Είναι κάτι που μπορεί να αιτιολογηθεί και να θεωρηθεί σωστό, ότι συμβαίνει.

Βάσει αυτού του συλλογισμού πήρα το λόγο και είπα περίπου τα εξής :

Δεν είναι ακριβώς τα πράγματα όπως περιγράφονται. Διότι υπάρχει κάτι ακόμη. Είναι η πίστη, που τη χρειάζεται το ψέμα, για να γίνει αλήθεια - όταν κρύβει μέσα του (το ψέμα) την ελπίδα. Η πίστη είναι συνάμα ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΣ. Το ψέμα, η αλήθεια και η ελπίδα προϋποθέτουν πίστη. Χωρίς πίστη, ούτε αλήθεια, ούτε ψέμα, ούτε ελπίδα. Μηδέν από μηδέν ίσον υπό το μηδέν. Ο έλεγχος είναι το "εκ των ουκ άνευ" για την ελπίδα, αλλά και για την πίστη.

Ο σκεπτόμενος του διαδικτύου προτίμησε να γράψει λίγα λόγια για να δικαιολογήσει την εύλογη απαισιοδοξία του μη λαμβάνοντας υπόψη την "ποιητική" αναφορά που έκανε (: το ψέμα όταν παρέχει ελπίδα γίνεται αλήθεια) και τις διαστάσεις που προσέδωσα με την παρατήρηση που έκανα. Για μένα τούτο δεν ήταν "ποιητικό". Ήταν κάτι που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτό από αφελείς. Υπάρχουν άλλωστε πολλοί στον καιρό μας.

Ένας εξ αυτών έκανε αμέσως εμφανή την παρουσία του. Για να μου καταλογίσει αδυναμία αισθητικής προσέγγισης των πραγμάτων. "Είσαι άμουσος και άτεχνος", μου είπε, για να ολοκληρώσει το (σύνηθες) υβρεολόγιο που τον χαρακτηρίζει με όσους διαφωνούν μαζί του, γράφοντας : "Τό κάλλος σάς αφήνει αδιάφορο. Καί γιά τό λόγο αυτό διαθέτετε καί μιά εξόχως προβληματική λογική, ατομικής καταναλώσεως". Περαιτέρω, ο αφελής αυτός κριτικός σχολιαστής άδραξε την ευκαιρία να συμπληρώσει το κόσμιο λεξιλόγιο που είχε παραλείψει. Θεώρησε την ευκαιρία κατάλληλη για να δείξει πώς ο πεζοδρομιακός λόγος μπορεί να δικαιολογηθεί όταν σ΄ αυτόν προστίθεται και άφθονη θεολογική "ποίηση".

Τον ξένισε αυτό που έγραψα "η πίστη είναι συνάμα πραγμάτων έλεγχος". Διότι, κατ΄ αυτόν, η πίστη είναι δώρο του Κυρίου, είναι ο αρραβώνας που συνάπτουμε μαζί του και συνεπώς, αυτό που μας δίνει δεν μπορεί να Τον ελέγχει. "Πώς είναι δυνατόν η πίστη νά ελέγχει; Δηλαδή, μπορεί η πίστη νά ελεγξει καί τόν Κύριο;", διερωτήθηκε. Ξέχασε όμως ο βαθυνούστατος φιλοσοφών νους, ότι η συζήτηση περιστρεφόταν γύρω από το θέμα : Το ψέμμα που γίνεται αλήθεια όταν παρέχει ελπίδα.

Και ολοκλήρωσε το υβρεολόγιο ο "θεολόγος" της ντροπής, υπενθυμίζοντας τα περί φιλοσοφίας και φιλοκαλίας του αρχαίου φιλοσόφου προγόνου μας. Προφανώς για τον εαυτό του. Ο ίδιος προβάλλεται ικανός γνώστης της μαλακυντικής φιλοσοφίας. Όσο δια την ευτέλεια του κάλλους, είναι οφθαλμοφανής. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις σελίδες του ιστολογίου του.
(http://amethystosbooks.blogspot.com/2011/01/blog-post_443.html)
Επί του πιεστηρίου

Ο φιλόσοφος της μαλακυντικής φιλοσοφίας και του πεζοδρομιακού κάλλους θεώρησε χρήσιμο να σχολιάσει αυτά που έγραψα. Είπε :
"Ρέ ανόητε, τό ψέμα πού μπορεί νά γίνει αλήθεια άν κρύβει ελπίδα, πραγματοποιήθηκε στήν Ελλαδα μέ τή νικη τού Παπανδρέου, ο οποίος υποσχέθηκε χρήματα στούς ανόητους Έλληνες. "Λεφτά υπάρχουν".

=== === ===

Λησμόνησε πάλι, ότι η πίστη έχει χαθεί. Ή αν υπάρχει, είναι σαν αυτή που πλασσάρει η γραφίδα του με το ευτέλες κάλλος και τη φιλοσοφία της μαλάκυνσης.
Παρεμπιπτόντως σας συνιστά να διαβάσετε και τον Φώτη Κόντογλου. Αυτό μη το χάσετε.