Στα απόβλητα του διαδικτύου διεξήχθη ένας διάλογος. Σας τον καταθέτω :
Σχολιαστής Ψι :
- Αγαπητέ αρθρογράφε,
Καταρχάς να σου θυμίσω ότι, το γένος των αυστραλοπίθηκων, δυστυχώς δεν έπαψε να υπάρχει, ούτε έπαψε να αναπαράγεται.
Κατά δεύτερον, να σου πω ότι, το άρθρο είναι πολύ καλό και τα λόγια του όχι μόνο καυτηριάζουν αλλά ξεσηκώνουν κιόλας, προπάντων τις κοιμισμένες από καιρό ψυχές των νεοελλήνων, που από τον πολύ ύπνο τείνουν να περιέλθουν σε μόνιμο υπαρξιακό και σωματικό κώμα.
Κατά τρίτον, θα ήθελα να προσθέσω κάτι, σε αυτό το ωραίο κείμενο:
«Όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, δεν φοβάσαι και τίποτα»
Σχολιαστής Χι :
- "Όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, διότι είσαι ένα τίποτα"
(Παρένθεση, και όμως γράφεις, πονηρούλη)
Σχολιαστής Ψι :
- Αγαπητέ φίλε,
Λόγω του ότι δεν έχω την νοημοσύνη και την εξυπνάδα που τυχόν διαθέτεις εσύ, θα ήθελα σε παρακαλώ θερμά να μου αναλύσεις λίγο περισσότερο το σχόλιο σου, το οποίο μάλιστα αφορά εμένα, διότι δεν κατάλαβα απολύτως τίποτα, με τα υπονοούμενα τα οποία φέρει.
Από την άλλη μεριά, σου υπενθυμίζω ότι, η ανταλλαγή απόψεων και ιδεών έστω και δια μέσω του άχρωμου και άψυχου υπολογιστή μπορεί να επιφέρει μεγάλο κέρδος και να εδραιώσει την δημοκρατία, την φιλοσοφία και κυρίως την σκέψη σε ποιο υψηλά επίπεδα από ότι είναι τώρα, έτσι ώστε οι άνθρωποι να αποτελέσουν κάποια στιγμή ανεξάρτητα σκεπτόμενα όντα, χωρίς πνευματικά η άλλα βαρίδια.
Σχολιαστής Χι :
- Αγαπητέ σχολιαστή με την υπογραφή (...),
Δεν αποτελεί δείκτη χαμηλής ή υψηλής νοημοσύνης αυτό που έγραψα σε συνδυασμό με αυτό που σεις γράψατε.
Είπατε ότι αυτός που δεν έχει τίποτα (: "δεν σου έχει μείνει τίποτα" γράψατε και δεν νομίζω αλλάζει με αυτό που γράφω) δεν φοβάται τίποτα. Κι εγώ, με τη σειρά μου συμπλήρωσα : Διότι είναι τίποτα. Όταν δεν έχεις τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, διότι απλούστατα είσαι τίποτα.
Όποιος έχει κάτι, σημαίνει (δυνητικά ή ουσιαστικά) ότι είναι κάτι. Και όποιος ουδέν έχει, σημαίνει ότι είναι τίποτα.
Αλλά κάτι όμως έχεις και αυτό το ξεχνάς, εν ονόματι του τίποτα. Έχεις την ικανότητα, ας πούμε, να γράφεις, έχεις δηλαδή κάτι, και αυτός είναι ο ενδιάθετος λόγος. Ο οποίος καταγράφεται. Κάτι δεν είναι κι αυτό;
(Σημ. Χρησιμοποιώ πρώτο ενικό όχι απευθυνόμενος σε σας)
Είναι ή δεν είναι, έτσι; Αν είναι, διότι δεν μπορεί να μην είναι, σημαίνει ότι κάτι έχεις, άρα, δεν είσαι τίποτα, αφού κάτι σου έχει μείνει από το ουδέν. Το οποίο λες ότι δεν έχεις (δικό σας το "δεν έχεις τίποτα") και αυτό σε κάνει (υποτίθεται) να μην φοβάσαι.
Δεν ισχύει όμως αυτό. Διότι είσαι κάτι, έχεις κάτι, και άλλο θέμα αν αυτό είναι ο φόβος ή έτερόν τι.
Ελπίζω, είναι σαφής η ανάλυση.
Σχολιαστής Ψι :
- Αγαπητέ φίλε,
Η απάντηση σου, δυστυχώς ούτε αναλυτική ήταν, ούτε και έδωσε καμία εξήγηση στα δηλωτικά υπονοούμενα για εμένα και τον τρόπο σκέψης μου και σου υπενθυμίζω παρακάτω τα δικά σου λόγια:
"Όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, διότι είσαι ένα τίποτα"
Δηλαδή, ο γονιός που έχασε το παιδί του από κακοποιούς και κλέφτες και στην ουσία δεν του έχει μείνει τίποτα, για εσένα είναι ένα τίποτα.
Δηλαδή, αυτός που έχασε την εργασία του και το μόνο εισόδημα που τον κρατούσε σε επαφή με τον πολιτισμένο κόσμο και στην ουσία δεν του έμεινε τίποτα, για εσένα είναι ένα τίποτα.
Δηλαδή, αυτός που του στέρησαν το δικαίωμα στο μέλλον, οι κλέφτες και οι απατεώνες της πολιτικής συμμορίας και στην ουσία δεν του άφησαν τίποτα, για εσένα είναι ένα τίποτα.
Θα μπορούσα να γράφω για ημέρες παραδείγματα τα οποία κάνουν έναν άνθρωπο να μην υπολογίζει τίποτα, διότι δεν του άφησαν τίποτα, αλλά το θεωρώ περιττό, διότι από την στιγμή που δεν κατανόησες αυτό που ήθελα να πω, πως θα κατανοήσεις και τα υπόλοιπα που θέλω να φωνάξω.
Όσο για το σχόλιο σου:
«Παρένθεση, και όμως γράφεις, πονηρούλη
Θα προτιμήσω να το σχολιάσω δίχως σχολιασμό, απλά με σιωπή.
Σχολιαστής Χι :
- Αγαπητέ σχολιαστή με την υπογραφή (...),
Γράψατε αφοριστικά το «όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, δεν φοβάσαι και τίποτα» και ομοίως αφοριστικά έγραψα : "Όταν δεν σου έχει μείνει τίποτα, δεν φοβάσαι τίποτα, διότι είσαι τίποτα"
Τώρα επανέρχεστε εξειδικεύοντας το αφορισμό σας φέρνοντας παραδείγματα : Έχασε το παιδί του, έχασε την εργασία του, το δικαίωμα στο μέλλον κλπ., τα οποία όμως δεν τα συναρτάτε με τον φόβο. Γιατί;
Πείτε μας λοιπόν : Αυτός που έχασε παιδί, δουλειά, δικαίωμα στο μέλλον κλπ., έχει ή δεν έχει κάτι; Σύμφωνα με τον αφορισμό σας "όποιος δεν έχει τίποτα, δεν φοβάται τίποτα" και σύμφωνα πάλι με τον αφορισμό σας, παιδί, δουλειά, δικαίωμα στο μέλλον κλπ., ήταν το όλον που χάθηκε και δεν έμεινε τίποτα. Οπότε εκλείπει ο φόβος και ο άνθρωπος καλείται να γίνει το ουδέν, αφού πλέον "δεν του έχει μείνει τίποτα".
Μου φαίνεται, οδηγώ τη σκέψη σας εκεί που εσείς δεν θέλετε να την πάτε. Αλλά εκεί οδηγεί.
Το σχόλιο και η ανάλυση που σας έδωσα ήταν αφοριστική, όπως αρχικά την τοποθετήσατε, και όχι περιοριστική και εκτός φόβου, όπως μας την παρουσιάζετε τώρα. Μιλήσατε γενικά, το ίδιο κι εγώ και καθόλου δεν απευθύνεται προσωπικά σε σας η παρένθεση "και όμως γράφεις, πονηρούλη".
Κι αυτό γενικό ήταν, δεν είχε αποδέκτη εσάς, αλλά μια σκέψη που πλανάται και αφορά πολλούς ανθρώπους. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι "της μόδας" διότι το σύνθημα και η προτροπή είναι να μην φοβόμαστε. Διαφημίζονται άλλωστε τα
Extreme Sports ... .
Σχολιαστής Ψι :
- Αγαπητέ φίλε,
Ο φόβος που τόσο πολύ επικαλείσαι, δεν είναι προτέρημα, ούτε περιουσιακό στοιχείο του ανθρώπινου συστατικού, αλλά εξάρτημα, το οποίο τοποθετείτε από άνθρωπο σε άνθρωπο, προκειμένου να καταστεί αυτός που θα το παραλάβει υποχείριο αυτού που θα το τοποθετήσει.
Άλλωστε οι θρησκείες και τα αφεντικά τοποθετούν με περίσσια απλοχεριά τέτοιου είδους εξαρτήματα, για να έχουν το ανθρώπινο στοιχείο εκεί που το θέλουν, ότι ώρα το θέλουν.
Άρα, ο φόβος δεν αποτελεί τίποτα, παρά μόνο σε κάνει το απόλυτο τίποτα, ενώ ο άνθρωπος που έχει κάτι και το χάσει χάνει απότομα και την εξάρτηση της οποιασδήποτε υποταγής, με αποτέλεσμα να γίνει αυτό που δεν θέλουν του κόσμου οι αφέντες, θηρίο ανήμερο.
Οι διάφορες εξαρτήσεις φέρνουν την υποταγή και την σιωπή του ανθρώπου, όταν όμως πάψουν αυτές οι εξαρτήσεις τότε παύει και η υποταγή, με αποτέλεσμα, να μιλάμε για το «Όταν δεν σου μένει τίποτα, δεν φοβάσαι και τίποτα».
Και μην ξεχνάς ποτέ ότι, οι μεγαλύτερες επαναστάσεις έγιναν και γίνονται από αυτούς που δεν περιμένουν και δεν έχουν τίποτα, διότι δεν φοβούνται να χάσουν και τίποτα.
Σχολιαστής Χι :
- Αγαπητέ σχολιαστή με την υπογραφή (...),
Τον φόβο δεν τον επικαλέστηκα εγώ αλλά εσείς. Τώρα μας λέτε ότι ο φόβος είναι (δεν είναι) "προτέρημα" ή "περιουσιακό στοιχείο" του "ανθρώπινου συστατικού". Θα έβαζα θαυμαστικά, τα παραλείπω όμως.
Τίποτα από αυτά δεν είναι. Είναι έμφυτο εγγενές αίσθημα, κοινό σε όλο το ζωικό - αλλά και φυτικό, τολμηρά ίσως - βασίλειο, το οποίο σεις αρνήσθαι.
Η ίδια η φύση σας διαψεύδει. Θέλετε, με τα γραφόμενά σας, να μας υποδείξετε πώς η φύση υπερβαίνεται, νικά το αίσθημα του φόβου και ο άνθρωπος ελευθερώνεται. Και ελευθερώνεται, όταν δεν του έχει μείνει τίποτα, δηλαδή όταν είναι το ουδέν. Αυτό σας ενόχλησε, διότι ο αμοραλισμός δεν σας αρέσει, και αναγκαστήκατε να γράψετε το δεύτερο σχόλιο.
Τώρα ερχόσαστε να με επιβεβαιώσετε γράφοντας για "εξάρτημα, το οποίο τοποθετείτε από άνθρωπο σε άνθρωπο, προκειμένου να καταστεί αυτός που θα το παραλάβει υποχείριο αυτού που θα το τοποθετήσει". Φυσικά εννοείτε τον φόβο τον οποίο σεις επικαλείστε πάλι και όχι εγώ. Τα γραπτά υπάρχουν και όποιος θέλει μπορεί να τα διαβάσει παραπάνω.
(Παρένθεση, εκτός αν βαριέται να κάνει scroll, λόγω ενός μακροσκελούς σχολίου με "χα" από κάποιον ανώνυμο που υπογράφει "χαχας" ή ΧΑΧΑΣ).
Όπως ήταν φυσικό τραβήξατε το πράγμα εκεί που ήταν αναμενόμενο. Το πήγατε στη θρησκεία και μη μου πείτε ότι δική μου πρωτοβουλία είναι κι αυτό.
Εσείς, όπως και πολλοί ομοϊδεάτες σας, νομίζετε ότι η θρησκεία εκμεταλλεύεται το πανανθρώπινο αίσθημα (ένστικτο) του φόβου και εκεί φτιάχνει το οικοδόμημά της. Παράδοξο ή παράλογο δεν είναι, όπως δεν είναι παράδοξο ή παράλογο ότι φτιάχνουμε τα σπίτια μας στην επιφάνεια της γης και όχι κάτω από τη θάλασσα. Στην επιφάνεια της Γης ζούμε και η επιφάνειά της, εκτός άλλων, έχει και το "προτέρημα" ή το "περιουσιακό στοιχείο" - δικά σας λόγια τα σε "..." - του φόβου.
Αν λοιπόν κάποιος αυτό δεν το θέλει και δεν του αρέσει, ας πάει να ζήσει στην άβυσσο της θάλασσας, στα βάθη των ωκεανών, όπου εκεί δεν υπάρχει το "εξάρτημα" - κι αυτό δικό σας - του φόβου. Ουδέν πρόβλημα και
Καλή σας ημέρα.
Σχολιαστής Ψι :
- Αγαπητέ φίλε,
Ομολογουμένως νικήσατε, διότι για πολλοστή φορά δεν μπορώ να ακολουθήσω τον γραπτό σας λόγο, ο οποίος με την δύναμη του υπερβαίνει ακόμα και τις ακτίνες λέιζερ, με αποτέλεσμα να γίνεται από την μια γήινος και από την άλλη συμπαντικός, κάνοντας στάση ορισμένων δευτερολέπτων επάνω σε κατοικημένους και μη πλανήτες, έτσι για την ανάπαυλα του μαχητή.
Όσο για την ταμπέλα «ομοϊδεάτες» που μου προσάψατε έχει κάτι μοναδικό και χιτλερικό συνάμα και αυτό και μόνο σας κάνει μεγάλο άνδρα, διότι μόνο μεγάλοι άνδρες σαν τον Χίτλερ ξεχώριζαν ανθρώπους μέσα στα γκέτο και κατόπιν με ιατρικές και επιστημονικές μεθόδους έπαιρναν από αυτούς το βάρος της μίζερης ζωής τους, διότι πως μπορείς να ζήσης επάνω στον πλανήτη και στο σύμπαν γενικά όταν δεν είσαι Γερμανός.
Τέλος, σας ευχαριστώ θερμά που ασχοληθήκατε με ανθρώπους ποταπούς σαν και εμένα και σας ευχαριστώ ακόμη περισσότερο, που κάνατε τον κόπο να μιλήσετε με ανθρώπους ομοϊδεάτες.
Σχολιαστής Χι :
- Αγαπητέ σχολιαστή με την υπογραφή (...),
Έχω τη γνώμη ότι η λέξη (ή ταμπέλα) "ομοϊδεάτης" δεν είναι η πρέπουσα, όταν θέλουμε να απαξιώσουμε κάποιον.Ούτε και παραπέμπει σε "κάτι μοναδικό και χιτλερικό", οπως γράφετε. Υπάρχουν πολλών ειδών ομοϊδεάτες και σας πληροφορώ, δεν χρησιμοποίησα σκόπιμα τη λέξη ομόφρονες ή ομόπιστοι, που οπωσδήποτε έχουν θρησκευτική ή και ενδεχομένως πολιτική χροιά.
Ομολογώ, δεν ήξερα ότι η λέξη "ομοϊδεάτης" απηχεί χιτλερισμό. Το λεξικό της πολιτικής ορθότητας ακόμη δεν το έχω παραλάβει.
Εσείς έχετε στο μυαλό σας τον Χίτλερ και την ταμπέλα του, ιδιαιτέρως συμπαθητικά συνθήματα σήμερα, όταν θέλουμε να εξουδετερώσουμε κάποιον. Οπότε η νίκη είναι δική σας.
Παρεμπιπτόντως, σκοπός που αντάλλαξα τη γνώμη μου με σας δεν ήταν ποιος θα νικήσει τον άλλλο. Εσείς το συμπεραίνετε, διότι μάχες έχετε στο μυαλό σας. Με εχθρό τον Χίτλερ, αλλά παραδόξως και δάσκαλο, για να βρίσκετε ποιοι έχουν πάρει μαθήματα από αυτόν. Αν δεν ήταν, ποιος ο λόγος να τον επικαλεστείτε;
Ούτε για Χίτλερ έγραψα, ούτε για θρησκεία. Ήταν μόνο αυτό :
"Όποιος δεν έχει τίποτα, δεν φοβάται τίποτα, διότι είναι το τίποτα"
Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Σχολιαστής Ψι :
- Αγαπητέ φίλε,
Ειλικρινά χάρηκα που ανταλλάξαμε ιδέες, προτάσεις, γνώμες και απόψεις, έστω και εάν αυτές δεν είχαν την τύχη αυτήν την φορά να συναντηθούν και να συνεργαστούν μεταξύ τους.
Σε κάθε συζήτηση και σε κάθε διάλογο, είτε δημόσιο, είτε ηλεκτρονικό, μόνο κάτι καλό βγαίνει και προκύπτει, διότι, ο πρώτος που πέταξε βρισιά, αντί για πέτρα στον συνομιλητή του, ήταν αυτός που καθιέρωσε την δημοκρατία και τον δημοκρατικό διάλογο ανάμεσα σε ανθρώπους.
Εγώ από την μεριά μου έχω να σας προτείνω το εξής, την άλλη φορά που θα θελήσετε να σχολιάσετε άρθρο, η σχόλιο μου καλό θα ήταν να αποφύγετε ταμπέλες και προσωπικές προσβολές, είτε αυτές έχουν έμμεσο, η άμεσο χαρακτήρα.
Θέλω να με πιστέψετε, αυτό θα σας κάνει καλύτερο άνθρωπο και θα δώσει στον γραπτό σας λόγο την θέση που του αξίζει.
Σχολιαστής Χι :
- Αγαπητέ σχολιαστή με την υπογραφή (...),
Αν και, ειλικρινά το λέγω, δεν θα ήθελα να έχω τον τελευταίο λόγο, γράφω για να σας ειπώ κι εγώ ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στον, έστω και αδιέξοδο, διάλογο που είχαμε. Δεν έχει σημασία.
Παρενθετικά, θα μπορούσε να έχει αν ποτέ είχαμε διερωτηθεί - γενικό αυτό - τι άρα γε να σημαίνει το
"από δε του μη έχοντος και ό έχει αρθήσεται". Θα ήθελα επίσης να σας ζητήσω συγγνώμη, αν η ρύμη της γραφής με οδήγησε, ώστε να θεωρηθούν προσβλητικές κάποιες παρενθέσεις (...). Το επαναλαμβάνω, ήταν μέσα στο πλαίσιο ενός αφοριστικού λόγου και δεν είχε αποδέκτη εσάς.
Όσο για τις ταμπέλες, νομίζω τις απέφυγα. Βλέπετε, όμως, καμιά φορά παρασυρόμαστε.
Σημείωση
Στην πρωτόλεια μορφή τους τα ανωτέρω στο σύνδεσμο που ακολουθεί :
http://ksipnistere.blogspot.com/2011/08/blog-post_7149.html
