Τα "βίαια" ...

Πρωινή είδηση γι΄ αυτά που γίνονται στη Συρία (θα γίνουν και αλλού):

"Αργά το βράδυ χθες επίσης, ο πρωθυπουργός του Καναδά Στοιβών Χίμπερ, με ανακοίνωσή του καταδίκασε τη βίαιη καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας της Συρίας εναντίον των διαδηλωτών"

ΚΧ :
Σωστά! Τι παει να πει "βίαιη καταστολή". Βιώνουμε σε βάθος την ελευθερία και τη δημοκρατία και κάθε τι το βίαιο είναι απαράδεκτο. Παρένθεση, παραδεκτό μόνο για την τηλεόραση (εκπομπές τύπου "παρατράγουδα" κλπ.) και τον σινεμά.

Όλα πρέπει να γίνονται συναινετικά, συναινετικά να μας ξεντεριάζουν (εικαζόμενη δωρεά οργάνων), συναινετικά να μας κλέβουν (τους έχουμε ψηφίσει) και συναινετικά να μας εθίζουν σε βιάσμούς και δολοφονίες (σινεμάς και τηλεόραση).

Αυτό θα πει ελεύθερο και δημοκρατικό φρόνημα! Ψηφίστε, το δημοψήφισμα έρχεται!!

Τώρα θυμήθηκαν την άμεση δημοκρατία και το δημοψήφισμα

Από το ιστολόγιο http://www.ithacanet.gr/ όπου και διαβάζουμε :

«H ανάγκη σοβαρής περιφερειακής και παγκόσμιας διακυβέρνησης γίνεται αίτημα της εποχής» (Γ.Α.Παπανδρέου, 28/7/2011)

Έδωσε εντολές και ιδού το θαύμα:
Δημόσια Διαβούλευση του Σχέδιο Νόμου «Διεύρυνση της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας με τη διενέργεια δημοψηφίσματος»

Να την χαίρονται τη δημοκρατία τους. Ας κάνουν μια βόλτα στο "ιερό θυσιαστήριο", όπου αυτή μαρτύρησε, και ας ανοίξουν τα μάτια τους για να δουν : ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ...

Πρώτον,


Ότι το "θυσιαστήριον" έβγαλε ενοικιαστήριο ή μάλλον καλύτερα πωλητήριο.

Δεύτερον,


Ότι ο περικαλλής "ναός" βρίθει χρωμάτων και συνθημάτων, που προαναγγέλλουν το βαθύ αίτημα, ακόμη, της αλλαγής.




Τρίτον,
Οι προσύλητοι αφήνουν επί των τοίχων τα αιτήματα προς τους θεούς, χωρίς φυσικά να παραλείπουν και αυτό της "άμεσης δημοκρατίας". Διότι άμεση δημοκρατία δεν έχουμε τώρα, όπως δεν είχαμε και τότε επί Χούντας. Οι τοίχοι έμεναν καθαροί από αιτήματα και μόνο όποιος ταξίδευε δια των λεγομένων εθνικών αρτηριών, μπορούσε να συναντήσει παρόμοια συνθήματα επί των ύπερθεν των αρτηριών υπερυψωμένων γεφυρών. Τότε το αίτημα ζητωκραύγαζε υπέρ της εθνοσωτηρίου 21ης Απριλίου, τώρα, είναι για άμεση δημοκρατία. Αυτή την οποία δεν έχει το "βούρλο", που κολλάει ανενόχλητο αφίσες και μουντζούρες στους τοίχους, και την οποία μας υπόσχονται τα δια της ψήφου εκλεγμένα "βούρλα".



Η πλανητική Χούντα καλπάζει ανενόχλητη κραδαίνοντας το μαστίγιο για όποιον την αρνείται ή  διαπομπεύει την ψευδέστατη άμεση δημοκρατία της καθεστωτικής σιωνιστικής εξουσίας. Κίβδηλο και πλάνο θα είναι το δημοψήφισμα που μας ετοιμάζει. Όσο υπήρχαν τα λεφτά που μας υποσχέθηκαν οι πολιτικοί απατεώνες - τα βρήκαν στις τσέπες μας - άλλο τόσο θα υπάρξει και η ... άμεση δημοκρατία, από την αναμενόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση.

Η εκδίκηση

Σχόλιο

Συνείδηση από ντουβάρι και αίμα από λαδομπογιά, αυτά γεννά ο δρόμος.
Όλοι αυτοί που παροξύνουν τη λαϊκή οργή με τα διάφορα μέτρα, στα οποία περιλαμβάνεται και η επιδοτούμενη ρυπαρογραφία, να ξέρουν ότι συσσωρεύουν αναμμένα κάρβουνα στο κεφάλι τους.

Το ελληνικό πνεύμα και ο μύστης του χριστιανισμού

Δυο λόγια για τη φωτογραφία
Η κεφαλαιοκρατική και αντιμοναρχική πατριδοκαπηλεία των Συνταγματαρχών αντικαταστάθηκε επάξια από τη σοσιαλιστική πατριδοκαπηλεία του "Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες", του ύπερθεν σκουπιδιών εικονιζομένου.

"Τις πιο ακραίες απόψεις των Ελλήνων εθνικιστών υιοθετεί στο μανιφέστο του ο Άνερς Μπρέιβικ. Στο 1500 λέξεων μανιφέστο του «2083: Μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας» ο Νορβηγός εξτρεμιστής προτείνει:
Toν διαμελισμό της Αλβανίας και την προσάρτηση τμήματος της στην Ελλάδα
Την επιστροφή στην Ελλάδα των «χαμένων πατρίδων» στην Τουρκία (παράλια Μικράς Ασίας)
Την εκδίωξη του Μουσουλμανικού στοιχείου από την Βόρειο Κύπρο.

Επίσης το μανιφέστο περιέχει χάρτη της νέας Μεγάλης Ελλάδας καθώς και τον δικέφαλο αετό της Ορθοδοξίας με την επιγραφή «Δεν ξεχνώ!»"

Τα ανωτέρω γράφει στο "Μανιφέστο" του ο ελληναράς Νορβηγός μακελάρης και τα αναπαράγει με τις δέουσες προεκτάσεις ο γνωστότατος κύριος Τάκης Μίχας(*). Διότι, μάλλον, θα διέφυγαν της προσοχής των στελεχών του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Η Ελλάδα και ο ελληνοχριστιανισμός ενέπνευσαν το ανθρωποκτόνο πνεύμα του φονιά, που σήκωσε μόνος του, ως άλλος Προμηθέας, στην πλάτη του 600 τόνους εκρηκτικά για να τινάξει στο αέρα το νορβηγικό Κοινοβούλιο.

Θαυμάσια διαφήμιση μας έκανε και όλος τώρα ο κόσμος θα αρχίσει πάλι να μας κουβεντιάζει. Κάποιοι άλλοι ξέρουν καλά να κάνουν τη δουλειά τους. Τόσα χρόνια "το παλεύουν" με Τουρκία, έβαλαν εδώ μέσα τους μαχητές του Ισλάμ, ξεσήκωσαν τα Σκόπια και τον αλβανικό μεγαλοϊδεατισμό. (Είχαμε κι εμείς κάποτε έναν παρόμοιο ...).

Τώρα, το νέο "φρούτο" μας έρχεται από Νορβηγία μεριά καθαρίζοντας για λογαριασμό μας καμμιά πενηνταριά ανθρώπους. Διότι, τέλος πάντων, όταν σε πνίγει το δίκιο (έπνιξε έναν Νορβηγό σημειωτέον) αρπάζεις 600 τόνους εκρηκτικά, ένα αυτόματο και όποιον πάρει ο Χάρος.

Και τέλος, ο μακελάρης δεν παρέλειψε να μας δείξει και τα φιλάνθρωπα αισθήματα που τρέφει και προφανώς, θα τα οφείλει στο ελληνικό πνεύμα διανθισμένο με άρωμα ορθοδοξίας. Το "Μανιφέστο" τελειώνει με την πρόταση : «Ευρωπαϊκή χριστιανική πανστρατιά για την απελευθέρωση της Δυτικής Ανατολίας και της Βόρειας Κύπρου με βιολογικές και χημικές επιθέσεις, οι οποίες ίσως να αποδειχτούν ιδιαίτερα χρήσιμες στο βαθμό που δεν θα προκαλέσουν ζημιές στην υποδομή της χώρας».

Τον ενδιαφέρουν οι υποδομές (ποιές;) και όχι οι άνθρωποι. Αναλώσιμοι είναι οι τελευταίοι, όχι όμως και οι υποδομές!

Αθάνατο ελληνικό πνεύμα, τι θα είμαστε εμείς σήμερα αν δεν υπήρχες εσύ μεγάλε Νορβηγέ και μύστη του χριστιανισμού;

Όσο για τον κύριο Μίχα, ο οποίος ταυτίζει το φτιαχτό μανιφέστο με "τις πιο ακραίες απόψεις των Ελλήνων εθνικιστών", θα του απαντούσαμε ότι διατεταγμένο ρόλο εκτελούν ανέκαθεν οι ακραίοι "έλληνες" εθνικιστές (βλέπε συνταγματάρχες της απριλιανής Χούντας), όπως ακριβώς διατεταγμένο ρόλο επιτελεί και ο ίδιος. Τα κόλπα των αφεντικών τους τα μάθαμε. Ο ίδιος είναι, όπως φαίνεται, βαθιά νυχτωμένος.

(*)«Ελληνάρας» ο χασάπης της Νορβηγίας!

Σύγχρονοι γέροντες

"Η ημισέληνος είναι σημείο του αντιχρίστου.
Εάν είναι σημείο του αντιχρίστου η ημισέληνος και ο Πατριάρχης μας έχει στο διαβατήριό του το σημείο του αντίχριστου (και στις σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα έξω;), πάει να πει ότι ο Πατριάρχης μας είναι αντίχριστος;"

Τα ανωτέρω είπε ο γέρων Πορφύριος κι εμείς κάνουμε τον κόπο να βάλουμε έναν κατά Θεόν καλό λογισμό. Ότι ο πατριάρχης Δημήτριος δεν ήταν ο αντίχριστος, ήταν ορθόδοξος πατριάρχης και ακολουθούσε τα βήματα που του χάραξε ο προκάτοχος Αθηναγόρας και οι προ αυτού. Και αυτοί δεν ήταν αντίχριστοι. Αλλά δεν ήταν Ορθόδοξοι.

Ήταν ορθόδοξες "μαϊμούδες" διότι βάδιζαν την πεπατημένη : όσα είχαν προηγηθεί και ακολούθησαν της νέας πατριαρχικής Εγκυκλίου του 1920. Διότι υπήρχε και μια άλλη, το 1902, και είναι καταγεγραμμένη. Διαβάστε :

Γινομένης ὑπὸ τινων συζητήσεως περὶ θέματος ἡμερολογίου, ὁ Πατριάρχης Ἰωακεὶμ Γ΄ ἀποστέλλει, κατὰ Ἰούνιον τοῦ 1902, πρὸς τὰς λοιπὰς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας Ἐγκύκλιον, ζητῶν τὰς ἀπόψεις αὐτῶν, «ἵνα καὶ περὶ τούτου διαμορφωθῆ κοινὸν ἐν αὐταῖς φρόνημα, μία δὲ γνώμη καὶ ἀπόφασις τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας».

Εἰς τὰς ἀπαντήσεις των αἱ Ἐκκλησίαι πᾶσαι τονίζουσιν ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ἐμμονὴ ἐν τῶ Ἰουλιανῶ ἡμερολογίω."

Μετά όμως έγιναν άλλα.

Μεσολαβεί ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και όλα πλέον συγκλίνουν στην Κοινωνία των Εθνών και των Εκκλησιών. Η πατριαρχική Εγκύκλιος του 1902 μπαίνει στο ράφι της Ιστορίας, για να μη γράψω ότι εξαφανίζεται.

Ένας εκ των πορθητών της Ορθοδοξίας ήταν και ο
Βιζύης Ἄνθιμος, κύριον μέλος της Επιτροπής για την ημερολογιακή μεταβολή, ο οποίος με αυτά που έγραφε φαίνεται ότι πολύ διευκόλυνε τον Μελέτιο Μεταξάκη:

«Ἐὰν ἐξακολουθήσωμεν - γράφει - ρυθμίζοντες καὶ ἐφεξῆς τὴν μηνολογίαν τοῦ Πάσχα κατὰ τὸν αὐτὸν τρόπον, θὰ ἔλθη πάντως ἐποχὴ καθ’ ἣν θὰ ἑορτάζωμεν τοῦτο ἐν θέρει, φθινοπώρω καὶ χειμῶνι… ΣΧΕΣΕΙΣ διεθνεῖς, ἀνάγκαι κοινωνικαὶ καὶ λόγοι πολιτικοὶ καὶ δὴ αὐτὸ τὸ ΕΘΝΙΚΟΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ἀπαιτεῖ τὴν χρῆσιν τοῦ αὐτοῦ πρὸς τὰ λοιπὰ πεπολιτισμένα ἔθνη ἡμερολογίου…Ἐπιβάλλεται ἡ τοιουτότροπος διαρρύθμισις τοῦ Ἰουλιακοῦ Ἡμερολογίου, ὥστε νὰ ἐπιτευχθῆ, ὅπως πάντες οἱ Χριστιανοὶ ἔχωσι τὴν αὐτὴν μηνολογίαν καὶ ἑορτάζωσι ταυτοχρόνως τὸ Ἅγιον Πάσχα καὶ τὰς λοιπὰς ἑορτάς…"

Κάπως έτσι, σύντομα και περιληπτικά, για να μη γράφω πολλά σώθηκε το εθνικό μας συμφέρον. Με το χαμό στη Μικρασία, μετά όταν σφαχτήκαμε μεταξύ μας και χάθηκε η Κύπρος. Τώρα μας βρήκε η χρεωκοπία και άλλα πολλά περιμένουν.

Αν αυτά τα γνώριζε ο γέρων Πορφύριος, κάτι οπωσδήποτε έπρεπε να είχε πει. Δεν τα είπε και επομένως,

"υπάρχουν ορθόδοξοι χριστιανοί, που δεν αισθάνονται ανάπαυσι πνευματική, απο τις θέσεις του πατρός Πορφυρίου".

Τα ανωτέρω από σχόλια σε άλλο ιστολόγιο

Τα λάθη της λήθης

Ένας έγραψε ότι η Αγία Γραφή είναι αλάνθαστη κι ύστερα πετάχτηκε ένας άλλος να τον διορθώσει. Όχι, του είπε, λάθη κάνει, δεν είναι αλάνθαστη αλλά θεόπνευστη. Μετά βγήκε και ένας τρίτος, που έγραψε αυτά που ακολουθούν :

"απεκρίθησαν αυτώ οι ιουδαίοι περί καλού έργου ου λιθάζομεν σε αλλά περί βλασφημίας και ότι συ ανθρωπος ων ποιείς σεαυτόν θεόν"

Όπως αντιμετώπιζαν οι Ιουδαίοι τον Κύριο, την ίδια αντιμετώπιση κάνουμε σήμερα κι εμείς δια το Άγιον Πνεύμα. Αλλά, φευ, δεν είμαστε Ιουδαίοι. Είμαστε Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Οι δικοί μας "λίθοι" είναι οι φιλολογικές και άλλες γραμματολογικές αναλύσεις.

- Όχι, η Αγία Γραφή δεν είναι αλάθητη, αλλά είναι θεόπνευστη. Ακούς εκεί, να λέμε αλάθανστη την Αγία Γραφή, ενώ εδώ, εδώ, εκεί και παρέκει, γράφει αυτά κι αυτά και τα λοιπά κι αυτά. Ιδού! Ιδού πόσα λάθη!!

Λαμπρά, ας πάρουμε κι εμείς πέτρες να λιθάσωμεν το άγιον Πνεύμα (συγχώρα με Κύριε) διότι τολμά να μας πει ότι είναι αλάνθαστο, δεν κάνει λάθη, δηλαδή δεν μας φανερώνει (οδηγεί εις) "πάσαν την αλήθεια". Αλάνθανστο δεν είναι, είναι όμως θεόπνευστο, λέμε για να αμβλύνουμε τις οδύνες του λιθιοβολισμού.

Αλλά το θεόπνευστο πώς εκφέρεται και ακόμη, πώς εκφέρεται η Εκκλησία, αφού μόνο σ΄ αυτή αναγνωρίζουμε το αλάθητο, αν και εδώ δεν το ονομάζουμε (την Εκκλησία) θεόπνευστο; Δι΄ ανθρώπων δεν εκφέρεται, καθώς και η Εκκλησία;

Στα λάθη θα μείνουμε ή στην αλήθεια και στα νοήματα; Τα λάθη μπορεί να είναι φιλολογικά και ενδεικτικά της μόνιμης και σταθερής ανθρώπινης ατέλειας που μας συνοδεύει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι καταργούμε το αλάθητο της Αγίας Γραφής. Διότι είναι αλάθητη - την αλήθεια φανερώνει - είναι δε και θεόπνευστη.

Όποιοι θέλουν ας αρχίσουν να πετροβολουν και όποιοι άλλοι, ας αφήσουν κάτω τις πέτρες, θέλω να πω τις φιλολογικές αναλύσεις και τα λάθη της λήθης που κάνουν.

Κύπρος μου- Αδέσμευτο Κίνημα Εκπ/κών Π.Ε. Σάμου

Όχι, η φωτογραφία δεν είναι από την έκρηξη στη ναυτική βάση Ζυγίου της Κύπρου. Είναι από την Πλατεία Συντάγματος στις 29 Ιουνίου, η έκρηξη ήρθε μετά, ήταν στην Κύπρο.

Από το Ρεσάλτο, γράφει ο επισκέπτης κύριος Γκαντίδης Ανδρέας

Κύπρος μου!
Ω γλυκειά Κύπρος, βράχε ασάλευτε, που πάνω σου σπάζουν τα κύματα και το πείσμα των ισχυρών του κόσμου! Τα άγια χώματά σου μοσχοβολούν Ιστορία και Πολιτισμό, θυμάρι, ρίγανη, βασιλικό, ανακατωμένα με το αίμα των ηρώων και τα άγια λείψανα των μαρτύρων σου.
Αμέτρητοι οι επίδοξοι κατακτητές σου. Με λύσσα βάλθηκαν να κόψουν το νήμα που σε συνδέει με τη Μητέρα Πατρίδα. Μ’ αυτό είναι αόρατο, πνευματικό, μία ζωογόνος αρτηρία, που διοχετεύει το αίμα της κατατρεγμένης και μυριοπροδομένης φυλής μας, άξιο αντίτιμο της ελευθερίας σου.
Πόσα και πόσα παλληκάρια δε σαλπάρουν, χιλιάδες χρόνια τώρα, να ‘ρθουν κοντά σου, να προφθάσουν να σε υπερασπίσουν, να σε σώσουν και να σωθούν! Μία αέναος προσπάθεια προς τη δόξα και την τιμή, πάνω στα χνάρια αυτής της πανάρχαιας ελληνικής ιδεολογίας, του χρέους και του καθήκοντος έναντι της πατρίδος, και η οποία μεταλαμπαδεύεται μυστικά, χωρίς διακοπή, από γενιά σε γενιά με το γάλα και το αίμα της μάνας.
Ω γλυκεία μου Κύπρος! Εν ριπή οφθαλμού, αυτή τη στιγμή, βρίσκομαι κοντά σου, αναπνέω τον αέρα σου και πίνω το νερό σου. Τι κι αν κάποιοι μικροί ηγετίσκοι θεώρησαν ότι «η Κύπρος κείται μακράν»; Μικρόψυχοι και δειλοί, ανήμποροι να σηκώσουν στους καλοταϊσμένους ώμους τους, το βάρος τόσων χιλιάδων χρόνων ιστορίας.
Με ιερή συγκίνηση βαδίζω πάνω στο αιματοβαμμένο χώμα σου. Κοντοστέκω λιγάκι ανάμεσα σε δύο πληγωμένα, από τον εχθρό κι απ’ το χρόνο, πυροβόλα, και εισέρχομαι ταπεινά την πύλη του Τύμβου της Μακεδονίτισσας, που μου θυμίζει τη δική μου πατρώα ελληνική γη της Μακεδονίας.
Μελαγχολώ, γιατί κάποιοι άλλοι ελεεινοί ταγοί ετοιμάζονται, λέει, να χαρίσουν το όνομά της, την ψυχή της δηλαδή, σε έναν ανιστόρητο γείτονα με ισχυρές «πλάτες», γιατί έτσι κάνουν οι έξυπνοι και προοδευμένοι, υποχωρούν ξεδιάντροπα. Βέβαια, μυστικές συμφωνίες και μηχανορραφίες σκοτεινές, οι άνθρωποι τις εφηύραν ως φάρμακα ανανδρίας, μας θυμίζουν οι αρχαίοι!
Χαιρετώ φευγαλέα τους δύο δικέφαλους αετούς, που κοσμούν την είσοδο, αναπολώντας ένα ένδοξο παρελθόν και κάποιους υπερήφανους και ανδρείους ηγέτες, ανυποχώρητους και αλύγιστους. Σχεδόν αμέσως, ασυναίσθητα, μου έρχονται στο νου κάποιοι άλλοι, κατοπινοί, μικροσκοπικοί θα έλεγα, οι οποίοι ανερυθρίαστα μοιράζουν βραχονησίδες, εθνική κυριαρχία, Μακεδονία, ιθαγένειες και πολιτικά δικαιώματα σε όποιον εκβιάσει περισσότερο και με μεγαλύτερο σθένος, αφήνοντας τέλος και το εθνικό μας σύμβολο με τον Τίμιο Σταυρό να το παίρνει ο αέρας, μαζύ με την εθνική μας υπερηφάνεια, για χάρη της ειρήνης και της ευημερίας στην δήθεν Ενωμένη Ευρώπη. Άλλωστε, η εθνική υπερηφάνεια δε χρειάζεται σε υπόδουλους καταναλωτές, αφού αυτή είναι προνόμιο μόνον των ελευθέρων πολιτών. Δυστυχώς, εμείς με τη σειρά μας αποποιούμαστε καθημερινά το προνόμιο αυτό, ανταλλάσσοντάς το με την ανεμελιά του θύματος, που άλλοι αποφασίζουν την ημερομηνία της θυσίας του.
Η αντανάκλαση του ηλίου, πάνω στους σταυρούς των τάφων, με ελευθερώνει από τις μαύρες σκέψεις μου. Ο χώρος είναι ιερός και σ’ αυτόν δεν κατοικούν παρά μόνον η Δόξα και η Τιμή, τίποτα το μικρόψυχο και χαμερπές, σαν αυτά που φωλιάζουν στα κυβερνητικά έδρανα του ελλαδικού και κυπριακού κράτους.
Θέλω να περάσω από όλους τους τάφους, να διαβάσω ένα-ένα όλα τα ονόματα, να μην αφήσω κανένα, είναι το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, ως ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης έναντι πραγματικών ηρώων, που είδαν τον εχθρό στα μάτια και τον σταμάτησαν με το κορμί τους. Τόσα παλληκάρια, σχεδόν συνομήλικά μου, και ας έχουν περάσει σχεδόν τέσσερις δεκαετίες από τότε που για τελευταία φορά τα αντίκρισε η γλυκειά τους μάνα. Μέσα στο λιοπύρι του μεσημεριού, αποφασίζω να ρίξω λίγο κρύο νεράκι απάνω τους. Μα είναι τόσοι πολλοί! Δε θα φτάσει για όλους, ίσως μόνο, κι αν μοιράσω στον καθένα από λίγες σταγόνες, σαν αδελφός, αφού οι δικοί τους λείπουν και η ζέστη είναι ανυπόφορη! Αισθάνομαι αδελφός τους κι ας ήμουν μόλις ενός έτους, όταν χαμογέλασαν του Χάρου.
Σε βαθειά περισυλλογή προσπαθώ να αφουγκραστώ τις ελπίδες και τα όνειρα που θυσίασαν για τους άλλους, για την πατρίδα. Νιώθω πολύ μικρός, ώστε να αντέξω τέτοια αυταπάρνηση και λεβεντιά. Η ανδρεία τους καυτηριάζει αλύπητα την δική μας σημερινή κατάντια. Η σύγκριση με θλίβει αφάνταστα. Μα πώς καταντήσαμε έτσι; Αμείλικτο ερώτημα και μια ντροπιαστική απάντηση, κρυφή κι ανομολόγητη!
Διαβάζω τα ονόματά τους δυνατά, η καρδιά μου περίλυπη, βυθισμένη στη βαθειά της οδύνη, σφίγγεται κι ένας κόμπος στο λαιμό κάνει τη φωνή να τρέμει.
Άντε μωρέ παλληκάρια, σηκωθείτε απάνω, να σώσετε για άλλη μια φορά την πατρίδα που χάνεται! Η Ελλάς χάνεται, η Κύπρος χάνεται, κι εσείς κοιμάστε αμέριμνοι; Εμπρός, κάντε μια προσπάθεια, πάρτε τη θέση μας!
Εμείς, αλλοίμονο, μαθαίνουμε σήμερα ότι κάποιοι άλλοι θα δίνουν ες αεί τις μάχες τις δικές μας, για κάποιο λόγο που δε μας απασχολεί ιδιαίτερα, βυθισμένοι στην εγωπάθεια και την καλοπέραση.
Αχ, να ξέρατε πόσο σας χρειαζόμαστε, πόσο έχουμε ανάγκη τη νιότη σας και την ανδρεία σας, το ανάστημα και τη λεβεντιά σας! Βουλιάζουμε σε ένα βόρβορο απαισιοδοξίας, ξεπουλάμε τα όσια και τα ιερά μας, μαθαίνουμε στα παιδιά μας έξυπνους τρόπους να ληστεύουν την πατρίδα τους, τον εαυτό τους. Έχουμε χάσει το νόημα της ζωής και προσπαθούμε να γεμίσουμε τα κενά μας με σαχλαμάρα και ανοησία. Θεοποιούμε το χρήμα, την τεμπελιά και κάποιους αργόσχολους, συνήθως ατάλαντους, τυχοδιώκτες που λικνίζονται σαν τις ερμαφρόδιτες κάμπιες μέσα στις οθόνες μας ή κλωτσούν ένα τόπι με χάρη και τιμή εκατομμυρίων, χαχανίζοντας σαν ηλίθιοι, οι κακόμοιροι, κι όταν ακόμη δεν καταλαβαίνουμε το λόγο. Όλα τα ισοπεδώσαμε, αξίες, έννοιες, ιδέες, και πλέον, ο καθένας τις ερμηνεύει κατά το δοκούν κι όπως τον συμφέρει. Όλα γίνηκαν σχετικά. Όλα είναι κωμικά, αστεία. Καμμία συμφωνία σε τίποτα. Τι είναι η πατρίδα και η δημοκρατία, η οικογένεια, η θρησκεία; Ένα τίποτα, ένα απέραντο κενό, μία χασμωδία εξοντωτική. Η βλακεία θεοποιήθηκε και στο βωμό της θα θυσιάσουμε το μέλλον μας!
Κοιτώ τις φωτογραφίες πάνω στους σταυρούς, θαυμάζω τα πρόσωπά τους, που σε αντικρίζουν με μία αυτοπεποίθηση , μία σοβαρότητα κι έναν αξιοζήλευτο, σήμερα, ανδρισμό!
Πού είστε παλληκάρια;
Γιατί και πώς μπορείτε να είστε ξεχασμένοι;
Μονολογώ παλιούς στίχους, κι ενθυμήσεις άλλων ανδρών μού έρχονται στο νου. Ένα παλληκάρι που ξυλοκοπείται άγρια κι ένα άλλο - ξαδέλφια ήτανε θαρρώ - να πυροβολείται άνανδρα, πισώπλατα, πάνω στον κατοχικό ιστό.
Τάσος Ισαάκ!
Σολωμός Σολωμού!
Παρόντες κι αυτοί, μόνο που δε βρίσκω τα ονόματά τους.
Σας θαυμάζω, ναι, ίσως και να ζηλεύω το κλέος και τη δόξα που κερδίσατε!
Ανεβαίνω τα τελευταία σκαλιά μέχρι το μνημείο. Διαβάζω και πάλι ονόματα, πολλά, Ελλαδιτών, Κυπρίων. Μου φαίνονται όλα τόσο οικεία, σαν να πρόκειται για παλιούς φίλους ή συγγενείς. Νιώθω εκείνη τη στιγμή ότι είναι άπαντες παρόντες, στη μυστική αυτή αναφορά, υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος και με καλούν προσωπικά, εμένα κι όλους μας, τους βολεμένους εγωιστές, να τιμήσουμε τον αγώνα τους, να τους μοιάσουμε και να πάρουμε κι εμείς τη θέση μας σ’ αυτό το προσκλητήριο του χρέους και του καθήκοντος, της θυσίας και της αυταπάρνησης!
Άραγε, μπορώ να λείψω;
Μήπως εσύ μπορείς;
Είμαι πεπεισμένος πως, αν ξύσω λίγο το πετσί του ωχαδερφισμού, θα βρω σίγουρα τις χαμένες αξίες μου, την τίμια παρακαταθήκη των προγόνων μου, που τόσο ανόητα απεμπόλησα μεταμφιεσμένος με ξένα, άχρηστα κουρέλια δίχως νόημα! Αν ψάξω μέσα μου θα αντικρίσω τις πατροπαράδοτες αρετές, τις οποίες πολλοί θαυμάζουν μα ελάχιστοι οικειοποιούνται!
Φιλότιμο, φιλοπατρία, τιμή, ανδρεία, αξιοπρέπεια!
Αυτή την πρόσκληση χρέους δεν μπορώ να αρνηθώ. Δεν είναι δυνατόν να τους πω κατάμουτρα ότι δεν τους υπολογίζω, αυτούς, τον αγώνα τους, τη θυσία τους. Πώς μπορώ να τους ξεχάσω και να συνεχίσω να ζω; Πώς μπορώ να αντέξω τη στιγμή που αυτοί οι λεβέντες θα γυρίσουν αλλού το βλέμμα τους, από ντροπή για μένα;
Μήπως εσύ μπορείς;
Μπορούμε εμείς να χρησιμοποιούμε τις ιερές έννοιες, όπως αυτήν της πατρίδος, έτσι φθηνά, όπως κάνουν κάποιοι ηγέτες χαλαρής συνείδησης, για εισπρακτικούς και μόνον λόγους;
Σίγουρα όχι!
Σκύβω στη μεγάλη μαρμάρινη πλάκα, ασπάζομαι τον καυτό μαύρο σταυρό κι ορκίζομαι… Ω γλυκειά μου πατρίδα!

Σχετικά με την "Αποκάλυψη του Ιωάννου"

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, της ιεράς επιστήμης της Θεολογίας, κ. Γεώργιος Πατρώνος έγραψε βιβλίο σχετικό με την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστού Ιωάννη. Τιτλοφορείται :"Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, μια εκσυγχρονιστική ερμηνευτική προσέγγιση".

Κριτική στο βιβλίο αυτό άσκησε ο μαχητικός θεολόγος κύριος Ν. Σωτηρόπουλος. Ο ενδιαφερόμενος μπορεί να την αναζητήσει στο ιστολόγιο http://apotixisi.blogspot.com/2011/07/blog-post_5410.html. Σας συνιστώ να διαβάσετε όσα γράφει ο κ. Σωτηρόπουλος

Πήρα την αφορμή από αυτό που σημειώνει ο κριτικός λόγος του αξιέπαινου μαχητή θεολόγου :
"᾿Εκφράζουμε δὲ τὴ λύπη μας, ἀλλὰ καὶ τὴ λύπη ἄλλων ᾿Ορθοδόξων, γιὰ τὴν ᾿Αποστολικὴ Διακονία, ἡ ὁποία ἐξέδωσε τέτοιο βιβλίο, καὶ γιὰ τὸν ᾿Επίσκοπο, ὁ ὁποῖος τὸ προλόγισε... Καὶ παρακαλοῦμε τὸν ᾿Αρχιεπίσκοπο κ. ῾Ιερώνυμο καὶ τὴν ῾Ι. Σύνοδο νὰ ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος. Δὲν εἶνε δυνατὸ ἡ αὐτὴ πηγή, ἡ ᾿Αποστολικὴ Διακονία, νὰ «βρύῃ τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν» (᾿Ιακ. γ´ 11)", για ένα σχόλιο.

Κυπριανός Χ:

Μετά από αυτά μπορούμε να καταλάβουμε γιατί το Πατριαρχείο Κων/πόλεως ενέκρινε τη μετάφραση της Αγίας Γραφής από τον ακαδημαϊκό και επίσκοπο Κανταουρίας Νεόφυτο Βάμβα. Την οποία κραδαίνουν οι Πεντηκοστιανοί και άλλοι αιρετικοί προτεστάντες παρέα με τους Γιεχωβάδες και απαντούν : "Ορίστε, έχει και την έγκριση του Πατριαρχείου!". Δεν βλέπουν τα καταχθόνια σχέδια της διπλωματίας μέσα στα οποία εκουσίως ενεπλάκει το Πατριαρχείο Κων/πόλεως και εξακολουθεί να γίνεται υποχείριο εγκληματικών (κατά της Ορθοδόξου πίστεως) ενεργειών. Δεν βλέπει σε πόσες τραγωδίες οδηγηθήκαμε και πόσο ακριβά πληρώσαμε και πληρώνουμε την εθνοπροδοτική "εθναρχία" που ασκεί.

Παρεμπιπτόντως, για όσους δεν έχουν παρωπίδες και προκαταλήψεις, η αδελφότητα θεολόγων "Ο Σωτήρ" κυκλοφόρησε πρόσφατα την "Αποκάλυψη του Ιωάννου", με ερμηνεία, σχολιασμούς, πατερικές γνώμες και διδάγματα.

Ο ενδιαφερόμενος θα ήταν καλό να γνωρίζει τις πατερικές ερμηνευτικές γνώμες.

Το βιβλίο επιμελήθηκε ο θεολόγος κύριος Ν.Π. Βασιλειάδης και είναι μια πηγή για όλους όσους ψάχνουν να βρούν τα εσχατολογικά σημεία των καιρών - μερικοί εξέδωσαν και πιστοποιητικό γεννήσεως του Αντιχρίστου - που δηλώνουν αυτό που όλοι πιστεύουμε και προσδοκούμε. Ότι τα σημεία είναι ορατά, όσοι έχουν μάτια τα βλέπουν:

"Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς
(...)
Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος"
Αμήν

Ο σάκος του μποξ

Έγραψε ένας :

Αύριο Πέμπτη οι Ευρωπαίοι στην έκτακτη σύνοδο κορυφής αναζητούν λύση στην κρίση χρέους. Πολλοί απ αυτούς (ειδικά οι Γερμανοί) δεν παραβλέπουν ότι η Ελλάδα έχει επιλέξει να αναζητήσει προστασία (προτεκτοράτο) κάτω από την αγκαλιά του αμερικανικού αετού. Και σαν προτεκτοράτο θα της συμπεριφερθούν...

Και άλλος συνέχισε :

Η συμπεριφορά τους γνωστή από τα παληά : Σάκος του μπόξ η Ελλάδα. Κάποια στιγμή μας βοηθούν προσωρινά (για την καλή προπόνηση) και ύστερα μας πετάνε στους πέντε δρόμους (όταν έχουν κερδίσει τον αγώνα).

Σημείωση
Παίρνουμε το σάκο εμείς και αρχίζουμε το μεταξύ μας "μπουνίδι". Πάντα προπονημένοι και πάντα σε δουλειά να βρισκόμαστε. ΄Ελληνες δεν είμαστε, τι είμαστε;

Οι ιδεολογίες κατέρρευσαν ...

Προς Φιλονόη

"Ἂς μὴν κοροϊδεύουμε τοὺς ἑαυτούς μας. Οἱ ἰδεολογίες, ὅπως τὶς ἀντιλαμβανόμαστε ἔσβησαν. Κάτι ῥομαντικοὶ ἀκόμη κρατοῦν, ἀλλὰ εἶναι λιγοστοί καὶ καταντοῦν καρικατοῦρες"

Αγαπητή ,

Οι ιδεολογίες κστέρρευσαν, διότι ο στόχος ήταν το "όπως τις αντιλαμβανόμαστε". Ο καθένας έπρεπε να έχει τη δική του ιδεολογία, τη δική του "άποψη" περί ιδεολογίας, αλλά κάπου στο τέλος έπρεπε να συγκλίνουν. Η σύγκλιση, μάλλον οι συγκλίσεις, σχηματοποιήθηκαν στο άλφα, το βήτα και λοιπά πολιτικό μόρφωμα, δημοκρατικό οπωσδήποτε, πράγμα που, όπως η πράξη απέδειξε, μοναδικός στόχος και ενδιαφέρον ήταν η νομή της εξουσίας και η αναγνωρισιμότητα.

Ουσιαστικά δεν υπήρχε ιδεολογία. Υπήρχε μόνο η τιποτολογία και η υποβόλιμη "εαυτολογία".

Κατέρρευσαν οι ιδεολογίες, όπως κατέρρευσαν και οι θεολογίες, όπου ο καθένας πλέον θέλει ένα θεό στα μέτρα του και κυρίως, στην τσέπη του. Μην ξεχνάμε όμως ότι υπάρχουν και τα ποικίλα (θρησκευτικά) συνέδρια - γνωστά ονόματα και πράγματα - αλλά και ο θρησκευτικός τουρισμός.

Ήδη, προσπαθούν να ξαναφτιάξουν αυτά που οι ίδιοι χάλασαν - έπρεπε να τα χαλάσουν - για να μας δώσουν κάτι νέο και φρέσκο : Την παγκόσμια διακυβέρνηση στην οποία συμπαρίσταται και η παγκόσμια διαθρησκειακή εξουσία.

Το σενάριο δεν έχει ολοκληρωθεί. Κάτι πρέπει ακόμη να γίνει, όπως ακριβώς έγινε όταν ετοίμαζαν την Κοινωνία των Εθνών. Έφτιαξαν μιά παγκόσμια οικονομική κρίση και ύστερα ένα παγκόσμιο πόλεμο.

Την οικονομική κρίση την έχουμε, μας λείπει ο πόλεμος. Ιδεολογίες δεν υπάρχουν ή αν υπάρχουν, η μόνη κυρίαρχη τιποτολογία είναι η εν ονόματι του Ιεχωβά, ή του Αλλάχ ή οι παρεμφερείς συνιστώσες με τους διαλογισμούς και άλλα θεαματικά και όμορφα : Βότσαλα που γίνονται θρύψαλα με τα χέρια, παράδειγμα.

Τα ίδια λένε όλες (ιδεολογίες) κι εμείς οι απ΄ έξω, με την εντελώς διαφορετική άποψη για ιδέες και ιδεολογία, απλά καταγράφουμε "α μέλλει γίνεσθαι".

Η ασυγχώρητη βλασφημία

Αναφορικά με τη μοναδική περίπτωση όπου ο άνθρωπος παραμένει ασυγχώρητος, η οποία είναι η κατά του αγίου Πνεύματος βλασφημία, ένας σχολιαστής έγραφε ότι "αν ο διάβολος σε βάζει με το νου σου να σκεφτείς κάτι κακό για το Άγιο Πνεύμα, δεν συγχωρείται με κανένα τρόπο, ακόμη και αν δεν καυχήθηκες γι' αυτό ή αν μετανοήσες πραγματικά". Ένας άλλος, δε, απάντησε :

Όχι, δεν είναι "αν ο διάβολος σε βάζει με το νου σου να σκεφτείς κάτι κακό για το Άγιο Πνεύμα". Είναι η διαβολή, να διαβάλεις το Άγιον Πνεύμα, τον άγιο Τριαδικό Θεό.

Όταν ο Κύριος έκανε ένα θαύμα, το ιερατείο έλεγε ότι ο Κύριος κάνει το θαύμα "εν τω Βεελζεβούλ".

Έβλεπαν ένα πραγματικό γεγονός, ένα αντικειμενικό συμβάν, μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια και την απέδιδαν στον Διάβολο. Διέβαλαν την αλήθεια και κάθε διαβολή της αληθείας είναι βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος.

Τα επιστημονικά θαύματα δεν είναι θαύματα, όπως και όλες οι αλήθειες δεν είναι αλήθειες εν "Πνεύματι και αληθεία". Με υπογράμμιση στο "εν Πνεύματι και αληθεία".

Μόνο η "εν Πνεύματι και αληθεία" θεία δύναμις του Θεού και Πατρός επιτελεί το θαύμα και αυτήν διέβαλε το ιερατείο.

Μια διαφορετική Γνώμη

Τα κατωτέρω από το ιστολόγιο "Φωνή της Ορθοδοξίας"

http://sites.google.com/site/thevoiceoforthodoxy/articles/epibeblemenoshochorismoskratous-ekklesias

επειδή πολλά ακούγωνται για τις σχέσεις (αυτές θα μας καταστρέψουν) Πολιτείας και Εκκλησίας. Οι σχέσεις αυτές διέλυσαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία ή Ρωμηοσύνη, όπως την αποκαλούν οι διδάσκαλοι των σχέσεων.

Ἐπιβεβλημένος ὁ χωρισμός Κράτους - Ἐκκλησίας
αναρτήθηκε στις 31 Ιουλ 2010 3:05 μ.μ. από το χρήστη + Photios

Τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Μαραθῶνος κ. Φωτίου

Ἄλλο Κράτος καὶ ἄλλο Ἔθνος. Ἄλλο χωρισμός Κρατους Ἐκκλησίας καὶ ἄλλο ἡ ἀπο-ὀρθοδοξοποίηση τῆς Πατρίδος μας.

Πολλές φορές, τὸ Κράτος δρᾶ ἀντεθνικῶς. Ὡς κράτος ἐννοοῦμε τὴν Κυβέρνηση καί ὅλο το σύστημα τοῦ μηχανισμοῦ ἐξουσίας τῆς πατρίδος μας. Συχνότατα, λοιπόν, ὁ ἐξουσιαστικός μηχανισμός λαμβάνει ἐπιζήμιες ἀπόφάσεις γιὰ τὴν Πατρίδα. Για παράδειγμα ἀναφέρουμε τὴν ψήφιση ἀντεθνικῶν νόμων, ὅπως τῆς πριμοδοτήσεως τῶν ἐκτρώσεων. (Δὲν λέγομε, νομιμοποιήσεως τῶν ἐκτρώσεων, ἀλλά πριμοδοτήσεως, διότι ὅταν οἱ δαπάνες των ἐκτρώσεων καλύπτονται ἀπό τὰ ἀσφαλιστικά ταμεῖα, πρόκειται περί πριμοδοτήσεως. Τὸ Ἐλληνικό Κράτος, λοιπόν πριμοδοτεῖ, κατ' αὐτὸν τὸν τρόπο, τὴν πληθυσμιακή συρρίκνωση τοῦ Ἔθνους).

Σήμερα, μέρος τοῦ ἐξουσιαστικοῦ μηχανισμοῦ ἀποτελεῖ καὶ ἡ κρατοῦσα Νεοημερολογιτική Ἐκκλησία. Πρόκειται γιὰ μία κρατική Ἐκκλησία πού συμπλέκεται καὶ διαπλέκεται μὲ τὸν κρατικὸ μηχανισμὸ κατὰ τρόπον ἀπαράδεκτο καί ἐπιζήμιο γιὰ τὸ Ἔθνος.

Οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἤδη ἀπό ἀπό πολύ νωρίς ἐπεσήμαναν τὴν ἀναγκαιότητα τοῦ χωρισμοῦ Κράτους Ἐκκλησίας, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀπεμπλοκῆς τοῦ πνευματικοῦ ὀργανισμοῦ τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τά θανατηφόρα γρανάζια τοῦ κρατικοῦ μηχανισμοῦ. Σε πρακτικό τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τοῦ ἔτους 1934, ἀναγράφεται μεταξὺ τῶν ἄλλων ὅτι: «Ἡ βουλή δὲν δικαιοῦται νὰ νομοθετῇ διὰ τὴν Ἐκκλησίαν, ἅρα πρέπει νὰ ἐπέλθῃ χωρισμὸς Εκκλησίας -Κράτους».

Ἀφενός, πράγματι, ἡ σύνδεση αὐτή που ὑπάρχει μεταξὺ Κράτους – (κρατούσης) Ἐκκλησίας εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Στερεῖ ἀπό αύτήν τὴν ἐλευθερία της μὲ ἀντάλλαγμα τὴν μισθοδοσία τοῦ κλήρου της. Ὅμως ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουόλεως ἔχουν ἰκανή περιουσία νὰ αὐτοσυντηρηθοῦν ἄνετα, δίχως τὴν κρατική χορηγία. Ἡ ὑπεραφθονία τῶν χρημάτων πού ἔχει σήμερα, ἐπιτρέπει στούς διαφόρους Ἀρχιεπισκόπους καὶ Οἰκουμενικούς Πατριάρχες νὰ μεριμνοῦν γιὰ ἐπενδύσεις καὶ νὰ μεταβάλλονται ἀπὸ πνευματικοί ἡγέτες μάλλον σὲ ...Οἰκονομικούς Πατριάρχες ἀμφότεροι! Δίδει ἀκόμη σὲ αὐτοὺς τὴν δυνατότητα νὰ ζοῦν ὡς Αὐτοκράτορες ἢ Σουλτάνοι καὶ νὰ διοργανώνουν φιέστες ὅπως αὐτῆς τοῦ Συνεδρίου τοῦ Π.Σ.Ε. στὴν Ἀθήνα, ἢ τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Πάπα στὴν Κωνσταντινούπολη. Μὲ αὐτόν τὸν τρόπο, ὄμως, οἱ Ἐκκλησίες αὐτές ζημιώνονται πνευματικῶς. Ἀπομακρύνονται ἀπό τὴν παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ μεταβάλλονται (ἂν δὲν ἔχουν μεταβληθεῖ ἤδη), σὲ κοσμικούς, ὀργανισμοὺς πολιτικο-οἰκονομικῆς ἐπιρροῆς.

Ἀκόμη μὲ τὸ ἀντάλλαγμα τῶν κρατικῶν (καὶ Εὐρωπαϊκῶν) ἀργυρίων, οἱ ἐν Ἑλλάδι ἐκλησιαστικές αὐτές δικαιοδοσίες (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἡ Ἁγιορειτική Μοναστική Κοινότης) στεροῦνται τὴν ἴδια τὴν ἐλευθερία τους. Διότι εἶναι δέσμιες τοῦ Κράτους καὶ ἀναγκασμένες νὰ διοικοῦνται, ὄχι σύμφωνα μὲ τὸν τρόπο ποὺ οἱ ἴδιες θὰ ἤθελαν, ἀλλά ὅπως τοὺς ὑπαγορεύουν οἱ νόμοι τοῦ κράτους. Γιαυτό καὶ οἱ ἀποφάσεις τῶν ὀργάνων τους (ἀκόμη καὶ τῶν Συνόδων τους) προσβάλλονται στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπκρατείας, καὶ πολλές φορές ἀκυρώνονται.

Ὅμως, αὐτό δὲν φαίνεται νὰ ἀνησυχεῖ ἰδιαιτέρως τούς ἠγέτες του νεοημερολογιτισμοῦ. Διότι, ἔχουν ἀναπτύξει μηχανισμούς διαπλοκῆς ἀκόμη καὶ μέσα στὴν δικαστική ἐξουσία. Ἔτσι μποροῦν νὰ ἐλέγχουν σὲ ἀρκετά μεγάλο βαθμό (δὲν θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἐλέγχουν σὲ τέλειο βαθμό) τὶς ἀποφάσεις ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρουν ἄμεσα. Τὸ πρὸ καιροῦ ἀποκαλυφθέν παραδικαστικό κύκλωμα μὲ φερόμενο πρωταγωνιστή τὸν νεοημερολογίτη Ἀρχιμανδρίτη Ἰάκωβο Γιοσάκη, ἀποτελεῖ ἕνα δεῖγμα τῆς διαπλοκῆς Κράτους – (νεοημερολογιτικῆς) Ἐκκλησίας. Θὰ ἦταν ἀφελές νὰ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ ποὺ φέρεται νὰ κατόρθωσε ἕνας Ἀρχιμανδρίτης, εἶναι ἀδύνατο νὰ ἔχουν κατορθώσει σε μεγαλύτερο βαθμό οἱ ἀνώτεροί του. Καὶ «τί χρείαν ἔχομεν ἔτι μαρτύρων» ὅταν βλέπουμε νὰ ἐκδίδονται ἀποφάσεις τέτοιες, ὅπως ἡ ἀπόρριψη τῆς προσφυγῆς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου στὸ Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὶς ἄδικες ἀποφάσεις περί ἀπελάσεώς τους ἀπό τὸ Ἅγιον Ὄρος ὡς δῆθεν σχισματικῶν, ἢ τῆς καταδίκης Ἐσφιγμενιτῶν Πατέρων ὡς καταληψιῶν τοῦ δικοῦ τους κτιρίου στίς Καρυές!

Ἀφετέρου, τὸ Ἑλληνικό Κράτος, πάλι, ἀναγκάζεται –λόγω ἀκριβῶς αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς- νὰ ἀναλαμβάνει τὸν ἄχαρο ρόλο τοῦ διαιτητή τῶν διαφορῶν μεταξύ τῶν διαφόρων Ἀρχιεπισκόπων καὶ Πατριαρχῶν ποὺ συγκρούονται γιὰ θέματα ἐξουσίας καὶ ἐπιρροῆς. Προσφάτως ἀνέκυψε θέμα μεταξύ Πατριάρχου Βαρθολομαίου καὶ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου γιὰ τὸ νομοσχέδιο περί Ἐκκλησιαστικῆς Δικαιοσύνης. Γιατί τό θέμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δικαιοσύνης πρέπει νὰ εἶναι ἀντικείμενο συζητήσεων καὶ ψηφοφορίας στὴν Βουλή; Τί γνωρίζουν οἱ Βουλευτές ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες; Ἢ μᾶλλον, τί γνωρίζουν ἀπὸ Ὀρθοδοξία οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς; Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἄλλα νομοθετήματα πού ρυθμίζουν μὲ λεπτομέρειες ὅ,τι εἶναι σχετικό μὲ τὶς νεοημερολογιτικὲς Ἐκκλησίες τοῦ Ἑλλάδικοῦ χώρου (καὶ τὴν ψευδοπαλαιοημερολογιτική τῆς Ἁγιορειτικῆς Κοινότητος). Γιαυτό μεγάλο δίκιο εἶχαν οἱ γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὄταν ἀπό τὸ 1934 κατήγγειλαν αὐτήν τὴν διαπλοκή.

Τὸ μεγαλύτερο θῦμα αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας. Οἱ ἀπηνεῖς διωγμοί τῶν πατέρων μας ὀφείλονταν στὴν ἄνομη σύνδεση τῆς καινοτόμουἘκκλησίας μὲ τὸ Κράτος. Οἱ ἀστυνομικοί ὑπήκουαν (καὶ ἐνίοτε ἀκόμη ὑπακοῦν) στις ἐντολές τῶν νεοημερολογιτῶν δεσποτάδων, ποὺ ὡς πασάδες τῆς Τουρκοκρατίας διέταζαν τήν σύλληψη, τόν ἀποσχηματισμό καὶ τό ξύρισμα τῶν Ἱερέων μας. Ἄλλοι κληρικοί μας ὑπέστησαν ἐπιπλέον τὴν φυλάκιση καὶ τὴν ἐξορία. Μὲ ἐντολὲς δεσποτάδων-κοσμικῶν ἡγεμόνων (καὶ ὄχι ἐπισκόπων τῆς Ἐκκλησίας), οἱ ναοί μας κατεδαφίζονταν ἢ σφραγίζονταν. Τὰ ὄργανα τῆς τάξεως ὑπήκουαν στὶς ἐντολές τῶν ρασοφόρων ἡγεμόνων.

Γιαυτό έπαναλαμβάνουμε καὶ πάλι αὐτό που ζητούσαμε πρίν 70 χρόνια. Νά χωρίσει ἡ (νεοημερολογιτική) Ἐκκλησία ἀπό τό Κράτος. Ἡ ἀποδέσμευσή της ἀπό τό Κράτος θά ἦταν ἕνα πνευματικό κέρδος γι' αὐτήν. Ἐλεύθερη ἀπό τὸν ἐναγκαλισμὸ τῆς κρατικῆς ἐξουσίας θὰ μποροῦσε νὰ ἀσκήσει μεγαλύτερη ἐπιρροή σὲ ἀντεθνικές κινήσεις τῆς ἐξουσίας, καὶ θὰ ἐνέπνεε περισσότερη ἐμπιστοσύνη στὸν λαό. Ἴσως, ἀκόμη νὰ ἐτίθετο σὲ πνευματικώτερη τροχιά, πλησιάζοντας τὶς παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἀρκεῖ τὸ κράτος νὰ διασφάλιζε μὲ ἕνα γενικό νομοθετικό πλαίσιο τὴν ἐλευθερία τῆς δράσεως της καὶ τὴν ἐσωτερική της αὐτοδιοίκηση. Εἶναι αὐτό πού ζητᾶμε νὰ διασφαλίσει καὶ σὲ ἐμᾶς τὸ Ἑλληνικό Κράτος. Νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἐλευθερία μας, τὴν αὐθυπαρξία μας καὶ τὴν διοίκηση μας ὅπως ἐμεῖς ἐπιθυμοῦμε (σύμφωνα με τούς Ἱερούς Κανόνες).

Ἡ 'Εκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἶναι μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἐλεύθερη ἀπό τὴν κρατική παρέμβαση. Ὅμως ὁ σφικτός ἐναγκαλισμός τοῦ Κράτους μὲ τὶς Νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες στὴν Ἑλλάδα, γίνεται αἰτία περιορισμοῦ τῆς δικῆς μας ἐλευθερίας, ὅπως προανεφέραμε.

Γιαυτό αὐτή ἡ ἄνομη διαπλοκή πρέπει νὰ παύσει ἐπιτέλους.

(«Η Φωνή της Ορθοδοξίας», ἀρ. φ. 943, Νοέμβριος – Δεκέμβριος 2006, σελ. 9-10)

Νεότερη επεξεργασία :



Η "νεότερη επεξεργασία" ως απάντηση σε σχολιαστή και αναγνώστη ο οποίος σημειώνει: "Μακάρι να εισέλθεις και εσύ στην Εκκλησία και να σωθείς διότι εκεί που βρίσκεσαι, με άκυρα Μυστήρια κατα 90 % , δεν σώζεσαι".
Τον ευχαριστώ.
Την ίδια ευχή του απευθύνω κι εγώ, να μείνει εκεί που βρίσκεται, με τα έγκυρα Μυστήρια και ελπίζω 90% να σώσει την ψυχή του.
Κυπριανός Χ


Από το ιστολόγιο http://aktines.blogspot.com/2011/07/blog-post_4253.html

Φωτογραφία της Ορθόδοξης αντιπροσωπείας στο Βατικανό. Οι Ορθόδοξοι φορούν κοστούμι και φωτογραφίζονται μπροστά από ένα χαρακτηριστικό πίνακα. Η αντιπροσωπεία αποτελούνταν από το Μητροπολίτη Γαλλίας Εμμανουήλ, Πρόεδρο της Συνόδου των Ορθοδόξων Επισκόπων της Γαλλίας και Διευθυντή του Γραφείου του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ε.Ε., τον Βοηθό Επίσκοπο Σινώπης της Ιεράς Μητροπόλεως Βελγίου Αθηναγόρα, καθώς και τον Αρχιμανδρίτη Μάξιμο Πόθο, Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Ελβετίας.

Νεότερης επεξεργασίας συνέχεια

Σχολιαστής : "ΌΧΙ δεν είναι λουσιμο στη λοιμική της αιρεσης, όταν ο πιστός δεν τα αποδεχεται ..." (σ.Σ. όσα λέει και κάνει ο μνημονεύων τους αμνημόνευτους επίσκοπος)

ΚΧ :
Βρισκόμαστε πλέον σε νέα "φάση" εκκλησιολογίας. Γιατί και ποια είναι αυτή, προσέξτε.

Ο ιερεύς : "Εν πρώτοις, μνήσθητι, Κύριε, του Αρχιεπισκόπου ημών, ον χάρισαι ταις αγίαις σου Εκκλησίαις εν ειρήνη, σώον, έντιμον, υγιά, μακροημερεύοντα, και ορθοτομούντα τον λόγον της σης αληθείας"
Ο διάκονος : "Και ων έκαστος κατα διάνοιαν έχει και πάντων και πασών"

Ο πιστός και μετέχων της θείας και ιεράς Μυσταγωγίας δεν αποδέχεται αυτά που κάνει ο επίσκοπος, δηλαδή δεν δέχεται ότι ορθοτομεί "τον λόγον της σης αληθείας". Τι δέχεται τότε; Δέχεται το του διακόνου "ων έκαστος κατα διάνοιαν έχει και πάντων και πασών".

Αυτή είναι η εσυγχρονισμένη νέα εκκλησιολογία μας, όπου δεν αποδεχόμαστε αυτά που κάνει ο επίσκοπος και προτιμάμε όποιον έχουμε μέσα στο κεφάλι (διάνοια) μας. Την αλήθεια ουδείς την ορθοτομεί παρά μόνο το ξερό μας το κεφάλι.

Έτσι διασπείρεται η λοιμική της αίρεσης και μας λούζει όλους.

Σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις και τον καθηγητή της Θεολογικής κ. Γεωρ. Μαντζαρίδη

Όπως διαβάσατε ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης κ. Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης (εφεξής ΓΙΜ) μας μίλησε για τα ενδεχόμενα προβλήματα που δημιουργεί η σύγχρονη βιοϊατρική και συγκεκριμένα η "υποβοηθούμενη αναπαραγωγή" (sic). Παλαιότερα είχε αρθρογραφήσει και για τη "δωρεά οργάνων", δηλαδή, τις μεταμοσχεύσεις.

Με αφορμή όσων είχε γράψει, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν αντίλογο στα παραδεδεγμένα της κλασσικής Ιατρικής αλλά ακόμη και σε όσα η Θεολογία προσμαρτυρεί, κατέθεσα τον δικό μου λόγο. Προφανώς, όχι υποκινούμενος από τον "δαίμονα της αντιλογίας".
Αυτό το δαιμόνιο διακατέχει σήμερα την Επιστήμη και τους θεράποντες αυτής και είναι υπεύθυνο, ότι τους παρακινεί στη ριζική αναθεώρηση πάντων.

Είναι επίσης υπεύθυνο της διαστροφής που υφίσταται σήμερα η αλήθεια, διότι καθιστά σκολιά την οδό του Κυρίου με τον αντιφατικό λόγο τον οποίο χρησιμοποιεί.

Δεν είναι δύσκολο να διαγνώσει κανείς ότι η διαλεκτική μεθοδολογία του φιλοσόφου προγόνου μας (Αριστοτέλης) είναι το "εργαλείο" της σύγχυσης : Παραπλάνησης ή και συσκότισης.

Αν δεν κυριαρχούσε, ούτε η παγκοσμιοποίηση θα μας απασχολούσε ούτε ο οικουμενισμός, οπωσδήποτε δε, ούτε και ο αμφίσημος λόγος του κυρίου καθηγητή της Θεολογικής.

Ιδού λοιπόν οι παρατηρήσεις (σχόλιο) επί των γραφομένων του κ. ΓΙΜ :

Στο διαδικτυακό τόπο "ΑΚΤΙΝΕΣ" (*)
(http://aktines.blogspot.com/2009/07/blog-post_14.html) δημοσιεύθηκε (14/07/2009) εκτενές άρθρο του καθηγητή της Θεολογικής κ. Γεωρ. Ι Μαντζαρίδη που αφορούσε στις μεταμοσχεύσεις. Στο τέλος του άρθρου, ο κ. ΓΙΜ δίνει και την ορθόδοξη προσέγγιση του θέματος αυτού για να καταλήξει γράφοντας :

" Η αλήθεια των πραγμάτων δεν περιορίζεται σε εξωτερικούς τύπους. Όπως η αφαίρεση της ζωής μπορεί να συνιστά πράξη κορυφαίας αγάπης (αυτοθυσία), αλλά και πράξη πλήρους αυτοπεριορισμού και έσχατης απογνώσεως (αυτοκτονία), έτσι και η μεταμόσχευση ιστών η οργάνων από άνθρωπο σε άνθρωπο μπορεί να είναι πράξη κορυφαίας αγάπης, αλλά και πράξη περιφρονήσεως του ανθρώπου η έσχατης συναλλαγής.
Μπορεί να είναι νίκη εναντίον του θανάτου με εκούσια αποδοχή του θανάτου, αλλά μπορεί να είναι και πλήρης συμμόρφωση προς τη θνητότητα με ταυτόχρονο αφανισμό κάθε πνευματικού στοιχείου.
Η ορθόδοξη θεολογία δεν μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις ... ως κάποια μηχανιστική διαδικασία. Μπορεί όμως να τις δεχθεί ως πράξεις αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Γι΄ αυτό δεν αντιμετωπίζει την προβληματική των μεταμοσχεύσεων με προδιαγεγραμμένη περιπτωσιολογία, αλλά βλέπει τις διάφορες περιπτώσεις με κριτήρια την ανιδιοτελή αγάπη και τον σεβασμό του προσώπου".

Θα συμπλήρωνα λέγοντας ότι η αλήθεια των πραγμάτων δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της εγγενούς διπλής όψης που αυτά έχουν. Αυτό το ξέρουμε : "Πάντα δισσά,έν κατέναντι του ενός και ουκ εποίησεν ουδέν ελλείπον". Από σκολιούς λογισμούς, που χωρίζουσιν από Θεού, είμαστε πλήρεις. Καιρός του "ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού".

Διότι, ναι μεν, η ορθόδοξη θεολογία "βλέπει τις διάφορες περιπτώσεις με κριτήρια την ανιδιοτελή αγάπη και τον σεβασμό του προσώπου", γνωρίζει ότι ορισμένες φορές πρέπει να αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη προσοχή (κατ΄ ιδίαν) κάποια ζητήματα, δεν μπορεί όμως να αποτελέσουν δόγμα της οι επιλογές του κάθε ενός προσώπου ξεχωριστά. Φυσικά, ούτε και οι "ειδικές" περιπτώσεις.

Δέχεται, με άλλες λέξεις, το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας, όχι όμως και την κάθε επιλογή ενός εκάστου προσώπου. Την ελευθερία δεχόμαστε και όχι οποιαδήποτε επιλογή της ελευθερίας.

Οι μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν τον ιατρογενή θάνατο ένός ψυχορραγούντος και όλα τα υπόλοιπα περί "οικονομίας" είναι εκ του πονηρού. Για ποιά αυτοθυσία και αυτοπροσφορά μπορούμε να μιλούμε; "Αύτη εστίν η εντολή η εμή,ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς.μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει,ίνα την ψυχήν αυτού θη υπερ των φίλων αυτού".
Τι λέει εδώ; Υπερ των φίλων αυτού, των μαθητών, και μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει.
Μπορεί να συγκριθεί η αγάπη του Χριστού με την αγάπη που εμείς οι άνθρωποι έχουμε; Και πως είναι "φίλος" εκείνος που ούτε καν τον ξέρουμε και που συχνά βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου; Πώς είναι φίλος - αλλά και ποιος είναι αυτός ο φίλος- όταν ο ασθενής, που εναγωνίως ζητεί το μόσχευμα, παρακαλεί ή εύχεται στον Θεό να βρεθεί ένας άλλος στην κατάσταση "λίγο πριν απ΄το θάνατο" - είναι και ο ίδιος - για να του πάρουν τα όργανα οι γιατροί και να γίνει καλά ; Πώς είναι φίλος Χριστού,εκείνος που δέχεται τον ιατρογενή (και άρα πρόωρο) θάνατο ενός άλλου φίλου - συνηθέστατα δεν είναι - για να ζήσει αυτός;
Ο Κύριος απευθύνει τον λόγο αυτό της αγάπης, αλλά και την ίδια την αγάπη, στους μαθητές του,που τους αποκαλεί φίλους. Τι είδους φιλία και αγάπη απευθύνουμε εμείς κατά αγνώστων; Μας αρκεί, φαίνεται, η πλαστογραφημένη παπική αγαπολογία και η ομοία με αυτήν δική μας.
Αλλά νομίζω, αυτή είναι "τοξική" αγάπη, όπως ήταν και τα τοξικά ομόλογα των τραπεζών, που γκρέμισαν την επίσης ψεύτικη οικονομία.

Καιρός να το καταλάβουμε και να πάρουμε την απόφαση να λέμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα. Οι αυτοπροσφορές και οι αυτοθυσίες των μεταμοσχεύσεων είναι άνευ περιεχομένου αγάπης και εξυπηρετούν μόνο το οικουμενιστικό ιδεολόγημα της πιο απάνθρωπης αγάπης. Που δεν είναι άλλη από αυτή που έχει ο "απ΄ αρχής ανθρωποκτόνος" για τον άνθρωπο.

Τέλος, θα ήθελα απλώς να επισημάνω ένα γεγονός, που συνετάραξε το πανελλήνιο πριν από λίγα χρόνια. Αναφέρομαι στην περίπτωση του τότε αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και την απόφαση για μεταμόσχευση.
Πολλοί θα παραπλανήθηκαν. Αλλά όχι, όσοι γνωρίζουν τις ιατρικές λεπτομέρειες, οι οποίες φανερώνουν ότι εκείνα που έγιναν, ήταν ένα τέλεια σκηνοθετημένο διαφημιστικό τέχνασμα. Περισσότερα δεν χρειάζονται. Οι κατά καιρους ξιφουλκούντες αμφιλέγοντας κατά των μεταμοσχεύσεων ειδικοί, θετικοί ή θεωρητικοί, ας μείνουν καλύτερα στη σιωπή τους.

Ως προς τη φωτογραφία,
Ο άνθρωπος είναι μια από τις αποτελεσματικότερες "recycling solutions" που μας προσφέρει η εποχή με τους κάδους ανακύκλωσης. Εκεί κατάντησε.

(*) Σε πρωτόλεια μορφή κατατέθηκαν σαν σχόλιο όσα ακολουθούν

Η νέα συνέντευξη του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου

Νέα συνέντευξη έδωσε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος μετά την συνάντηση που είχε με τον κύριο υπουργό της Οικονομίας κ. Βενιζέλο.

Η συνέντευξη δόθηκε, τη φορά αυτή, στην κρατική ΕΡΤ (ΝΕΤ) και όχι στη "Ζούγκλα" της φαιάς ενημέρωσης.
Λεπτομέρειες :
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8666:2011-07-14-17-54-16&catid=43:2011-04-16-11-54-50

Πολλά θα μπορούσε κανείς να γράψει. Αν όμως θυμηθεί το "ο άφρων πληθύνει λόγους" θα περιοριστεί στα σημαντικότερα. Και ένα από αυτά είναι η γνωστή γλυκίζουσα νεοορθόδοξη απόφανση :

"Η Εκκλησία δεν είναι μία ιδεολογία η οποία μπορεί να αλλάξει, αλλά είναι βίωμα, τρόπος ζωής και θα μπορούσε να λειτουργήσει ως μία υποψία για παραπέρα προβληματισμό και ανίχνευση γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι"

Όσο καλή διάθεση κι αν έχει κάποιος, δεν θα μπορούσε να μη χαρακτηρίσει τα ανωτέρω σαν "γλώσσα με ακριβό βερνίκι σε σάπιο ξύλο". Η λεγόμενη "ξύλινη γλώσσα" έχει παραλλαγές.

Διότι τι θα πει "η Εκκλησία δεν είναι ιδεολογία"; Ποιος του είπε ότι κάθε ιδεολογία αρύεται τον λόγο της από τα μπαλκόνια ή από τα γήπεδα. Και ποιος του δίνει το δικαίωμα να ευτελίζει αυτό που ονομάζουμε Ιδέα;

Αν ο ίδιος και οι προς τούτο αρμόδιοι και υπεύθυνοι αυτό δεν μας το έμαθαν, το φταίξιμο είναι δικό τους. Όπως έχουμε την Θεολογία, όμοια έχουμε και την Ιδεολογία. Λόγος περί Θεού είναι η πρώτη, λόγος περί Ιδέας η δεύτερη, με την έννοια ότι δεν αναφερόμαστε αφηρημένα σε ιδέες και ιδέα. Αναφερόμαστε σε ενυπόστατη Ιδέα και μάλιστα στην περί Θεού ενυπόστατη Ιδέα και όχι σε ο,τιδήποτε άλλο, οπωσδήποτε δε, με τις ατελείς ανθρώπινες διηγήσεις μας.

Ενυπόστατη και όχι ανυπόστατη είναι και η του Αγίου Πνεύματος ιδέα, είναι η "πάσα αλήθεια" στην οποία μας οδηγεί η Χάρις του αγίου Θεόύ και η οποία, όπως φαίνεται, δατηρεί λίαν χαλαρούς δεσμούς με τους σεβαστούς εκπροσώπους της διοικούσας Εκκλησίας.

Ιδέα είναι και η Εκκλησία, αλλά είναι ενυπόστατη ιδέα. Κλήρος και λαός την φανερώνουν.

Αν λοιπόν η ενυπόστατη αγιοπνευματική Ιδέα δεν είναι "πάσα η αλήθεια", τότε πώς περιμένει "να λειτουργήσει ως μία υποψία για παραπέρα προβληματισμό και ανίχνευση" το βίωμα και ο τρόπος ζωής "γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι";

Αυτή η ταύτιση της ιδεολογίας με κάθε τι ευτελές, ανάξιο και αλλότριο δεν συμβάλλει σε αυτό που επιθυμεί, δηλαδή, αυτό το "κάτι που δεν αλλάζει". Και δεν είναι καθόλου παράξενο, αφού άπαξιώνει ιδέες και Ιδεολογία, να περιπίπτει σε θλιβερό αδιέξοδο : Να θέλει κάτι που δεν αλλάζει, ενώ η πραγματικότητα βοά δια λόγων και πράξεων ότι πάμε να τα αλλάξουμε όλα.

Τι έχει αφήσει όρθιο η παγκοσμιοποίηση και τι έχει παραμείνει αναλλοίωτο από τον οικουμενισμό;

Τα νόθα μοσχεύματα της βιοηθικής

Από το ιστολόγιο ΑΚΤΙΝΕΣ τα κατωτέρω ...

Ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μέλος της Επιτροπής Βιοηθικής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας, Γεώργιος Μαντζαρίδης, σε συνέντευξή του στην «web TV Πεμπτουσία» (*) μιλά για τα ενδεχόμενα προβλήματα που δημιουργεί η σύγχρονη βιοϊατρική και συγκεκριμένα για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή

... και το σχόλιο που ακουλουθεί από τον γράφοντα :

Μακάρι να ήταν το ίδιο προσεκτικός - αμφισβήτησε ορθά τον όρο "υποβοηθούμενη αναπαραγωγή" - και όσον αφορά τον όρο της "δωρεάς οργάνων".

'Οπως και να το κάνουμε έχουν φροντίσει άλλοι (σημ. το προσπάθησε και ο ίδιος) να φέρουν την παλάντζα στα ίσα, αν και ο γιαλός φαίνεται πάντα στραβός.

Ο μεν λόγιος μοναχός Μωυσής έγραψε ότι "το θαύμα μπορεί να τελεστεί πριν από τη μεταμόσχευση, κατ’ αυτήν ή μετά από αυτή", άλλος δε, με πανεπιστημιακές περγαμηνές από διαστημικά κέντρα τις οποίες άφησε προτιμήσας το μοναχικό Σχήμα - και καλώς αμοίφθηκε δι΄ αυτό - μας συνιστά να γίνουμε συνειδητοί δωρητές οργάνων και όχι "εικαζόμενοι".

Αμφότεροι οι ανωτέρω συμφωνούν ότι το θαύμα της πίστεως, δηλαδή η εν Χριστώ σωτηρία, δεν κωλύεται από τα ιατρικά βιοηθικά επιτεύγματα.

Τόσο οι νέες υπάρξεις που θα έρθουν στη ζωή κατόπιν της υποβοηθουμένης αναπαραγωγής, όσο και εκείνες που θα παρατείνουν το βίο τους μετά από τη λήψη ενός "υποβοηθητικού" οργάνου, θα αρχίσουν να κατηχούνται στο "εκκλησιαστικό γεγονός" που άρρηκτα συνδέεται με την εν Χριστώ ζωή, την μετάνοια και τελικά την σωτηρία της ψυχής.

Το ερώτημα είναι κατά πόσον αυτή η κατήχηση, μετά από την τόσο μεγάλη διαστροφή που επιφέρουν τα βιοϊατρικά - αγωνίζονται τα βιοηθικά να την εξυγιάνουν - θα αποφέρει αποτελέσματα.

Το πιθανότερο, καθώς είναι φαύλα τα βιοϊατρικά έργα : υποβοηθούμενη αναπαραγωγή (σωλήνας) και παράταση της ζωής (μεταμόσχευση), φαύλα να είναι και τα έργα κατηχήσεως. Φαύλο και το θαύμα.

Αν οι άνθρωποι που έρχονται κατά φύσιν στη ζωή αποδεικνύονται δεινοί θεομάχοι, πόσο μάλλον εκείνοι που θα προκύψουν μετά από παρεμβατική, και παρά φύσιν, αναπαραγωγή (sic)!

Μετά από μια τόσο μεγάλη διαφθορά του είναι της ανθρώπινης ύπαρξης, η Θεολογία καθίσταται εντελώς περιττή ή έστω, χρήσιμη για να τηρούνται τα προσχήματα κάποιων "θεσμών".

"Πολύγονον δε ασεβών πλήθος ου χρησιμεύσει και εκ νόθων μοσχευμάτων ου δώσει ρίζαν εις βάθος, ουδέ ασφαλή βάσιν εδράσει" (Σοφ. Σολ. δ΄ 3)

(*) http://www.pemptousia.com/%CE%B2%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BF%CE%B8%CE%AE%CE%BA%CE%B7/?v=12607

Και δυο σχόλια για μια είδηση που απεκρύβη από τα Μέσα της προπαγάνδας του εντεταλμένου "Τοπικού Συντονιστή Μεταμοσχεύσεων" και Υπουργού Προμηθείας Οργάνων κυρίου Λοβέρδου :

Ανώνυμος είπε ...

Μόλις είδα ένα άρθρο που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σας το στέλνω γιατί είναι σχετικό με το θέμα:
'DROMMONDVILLE, Κεμπέκ, ΚΑΝΑΔΑΣ- Την περασμένη εβδομάδα, η Madeleine Gauron, μια γυναίκα από το Κεμπέκ που είχε χαρακτηριστεί ως βιώσιμη για τη δωρεά οργάνων αφότου οι γιατροί της διέγνωσαν ότι ήταν «εγκεφαλικά νεκρή», εξέπληξε την οικογένειά της και τους γιατρούς της, όταν συνήλθε από το κώμα , άνοιξε τα μάτια, και άρχισε να τρώει!.

Η 76χρονη γυναίκα νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο Sainte Croix de Drummondville για μια φλεγμονή των ούλων, η οποία απαιτούσε μια σύντομη εγχείρηση. Κατά τη διάρκεια που συνερχόταν, το προσωπικό του νοσοκομείου έδωσε στην ηλικιωμένη γυναίκα στερεά τροφή, την οποία δεν μπορούσε να καταναλώσει στο σπίτι της οικογένειάς της για κάποιο χρονικό διάστημα, και την άφησαν αφύλακτη. Καθώς πνίγηκε από το φαγητό, έπεσε σε κώμα, μετά από ανεπιτυχή ανάνηψη.
Το Ιατρικό προσωπικό επικοινώνησε με την οικογένειά της, να τους εξηγήσει ότι η μητέρα τους ήταν «εγκεφαλικά νεκρή», χωρίς καμία ελπίδα ανάκαμψης. Μιλώντας για τα μάτια της Gauron ως ιδιαίτερα βιώσιμα, οι γιατροί ρώτησαν αν η οικογένεια θα συμφωνούσε με τη δωρεά οργάνων.
Ενώ προσπαθούσαν να υποστηρίξουν τη δυνατότητα της δωρεάς των οργάνων, η συγκλονισμένη οικογένειά της ζήτησε να προχωρήσουν αρχικά σε περαιτέρω ιατρικές εξετάσεις για να αποδειχτεί ότι η Gauron ήταν πραγματικά νεκρή.
Την επόμενη μέρα, η οικογένεια δοκίμασε μεγάλη έκπληξη όταν έμαθε ότι η Gauron είχε ξυπνήσει. Λίγο αργότερα, καθόταν στο κρεβάτι και έτρωγε γιαούρτι.
«Αν είχαμε αποφασίσει να δωρίσουμε τα όργανά της, θα την είχαμε σκοτώσει», είπε ο γιος της.
«Δεν μπορώ να καταλάβω πως αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους κατά τον τρόπο αυτό. Αν και είναι 76 χρονών και είναι άρρωστη, δεν ήταν ανάγκη να τα υποφέρει όλα αυτά», επέμεινε η κόρη της.
Η Madeleine Gauron είναι πλέον σε θέση να φάει, να περπατήσει και να μιλήσει, και αναγνώρισε αμέσως την οικογένειά της. Τα παιδιά της έχουν αποφασίσει να στραφούν νομικά κατά του νοσοκομείου.'
Πηγή: http://www.pentapostagma.gr/2011/07/blog-post_3687.html

Επώνυμος σχολίασε ...

Ναι είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είδηση, αν και δεν είναι η μόνη. Υπάρχουν και άλλα παρόμοια περιστατικά, πολλά των οποίων δεν τα γνωρίζουμε. Είτε διότι δεν δημοσιοποιούνται είτε διότι οι ασθενείς χάνονται από την εσπευσμένη και επείγουσα διάγνωση του εγκεφαλικού "θανάτου".

Οι κυρίως υπεύθυνοι είναι οι γιατροί, αν και οι συνεργάτες τους νομικοί, δεν υστερούν.

Όταν ένας ασθενής με βαρεία κρανιοεγκεφαλική τραυματική ή άλλη βλάβη αδυνατεί να ανανήψει παρά τις θεραπευτικές προσπάθειες, οι οποίες δεν περιορίζονται σε δύο με τρεία εικοσιτετράωρα, αλλά εκτείνονται σε βάθος εύλογου χρόνου, τότε είναι μάταιο να συντηρείται στα μηχανήματα. Διότι το ίδιο ακριβώς κάνουμε σε ανίατες παθήσεις,όταν η "φαρέτρα" των θεραπευτικών μέσων που διαθέτουμε έχει αδειάει.

Δεν τους κάνουμε ούτε ευθανασία, ούτε τους αφαιρούμε τα όργανα.

Οι σημερινοί γιατροί εγκληματούν κατά των ασθενών και κατά της επιστήμης. Αρκούνται στην διάγνωση του εγκεφαλικού 'θανάτου', που αντιβαίνει σε κάθε έννοια διαγνωστική, δοθέντος ότι ο θάνατος πιστοποιείται και δεν διαγιγνώσκεται - οι διαγνώσεις αφορούν σε ασθένειες - και σπεύδουν να αφαιρέσουν τα όργανα.

Όμως, η διάγνωση μιας επί μέρους νόσου ή πάθησης ενός συστήματος - εδώ πάσχει το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα - απαιτεί την παρακολούθηση και την εφαρμογή των θεραπευτικών μέσων που έχουμε στη διάθεσή μας, και η βαρεία εγκεφαλική ανεπάρκεια τραυματικής ή άλλης φύσεως, χρήζει παρακολουθήσεως. Την οποία όμως αρνούται οι νεόφυτοι θεράποντες του Ασκληπιάδη.

Κάνουν λόγω οι ανόητοι για "διάγνωση θανάτου" και όχι για διάγνωση νόσου. Η νόσος διαγιγνώσκεται και ο θάνατος πιστοποιείται. Αλλά τόσο αγράμματοι είναι! Και ύστερα θέλουν να λέγονται "γιατροί"!

Αχ, καημένε Ιπποκράτη ... .

Αρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος : "Τα Θεολογικά αίτια της κρίσεως"

Τρίτη, 12 Ιουλίου 2011
http://klassikoperiptosi.blogspot.com/

Η ακολουθοῦσα ὁμιλία τοῦ π. Σαράντη Σαράντου μέ θέμα:
«Τά θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως» πραγματοποιήθηκε στό ἐνοριακό κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου, τό Σάββατο στίς 19 Ἰουνίου 2011 καί ὥρα 17ην .
Δεύτερη ὁμιλία μέ συναφές θέμα ἦταν τοῦ Δικηγόρου κ. Ἰωάννη Ζερβοῦ.

Μετά τίς ὁμιλίες οι σύνεδροι παρακολούθησαν τήν ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τέλος διεξήχθη συζήτηση.

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ὀργανώθηκε ἀπό τή «Διαβαλκανική» ὡς προετοιμασία τοῦ Συνεδρίου πού θά ἐπακολουθήσει στή Ρουμανία.-

"Μέ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπό ποῦ προέρχε­ται ἡ σημερινή κρίση καί τί σημαίνει αὐτή.
Ποιός εἶμαι ἐγώ γιά νά μέ ρωτᾶς γιά ἕνα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μί­λα, ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπό τή σιωπή», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο πού θεω­ρῶ ὅτι ἡ σιωπή εἶναι τώρα καλύτερη ἀπό κάθε ὁμιλία, ὅμως λόγω ἀγάπης πρός ἐσένα, θά σοῦ ἐκθέσω ἐκεῖ­να πού σκέπτομαι περί αὐτοῦ πού ρώτησες.

Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνική λέξη καί σημαίνει δίκη. Στήν Ἁγία Γραφή αὐτή ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλές φορές.
Ἔτσι ὁ ψαλμωδός λέει: «διά τοῦτο οὐκ ἀναστή­σονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψαλμ. 1, 5). Σέ ἄλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καί κρίσιν ἄσομαί Σοι, Κύ­ριε» (Ψαλμ. 100, 1). Ὁ σοφός Σολομώντας γράφει, ὅτι «παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια». (Παρ. Σολ. 16, 33). Ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας εἶπε «ἀλλά τήν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» (Ἰωάν. 5, 22), ἐνῶ λίγο πιό κάτω λέγει πάλι «νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. 12, 31). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει «ὅτι ὁ καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρῖμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ» (Α΄ Πετρ. 4, 17).

Ἀντικατάστησε τή λέξη «κρίση» μέ τή λέξη «δίκη» καί διάβασε: «Διά τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκη» ἤ «ἀλλά τήν δίκην πᾶσαν δέδωκε τῷ Υἱῶ» ἤ «νῦν δίκη ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» ἤ ὅτι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἑτοίμως ἔχοντι δικᾶσαι ζῶντας καί νεκρούς».

Ἕως τώρα οἱ εὐρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιοῦσαν τή λέξη «δίκη» ἀντί γιά τή λέξη «κρίση», ὅποτε καί νά τούς ἔβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τήν παλιά καί τό κατανοητό ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἤ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί καί ἄλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».

Καί αὐτό σημαίνει: κρίση μέσα ἀπό ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπό πλημμῦρες, μέσα ἀπό πολέμους, μέσα ἀπό ἐπιδημίες κ.λπ. Καί τή σημερινή χρηματικο-οικονομική δυσκολία ὁ λαός τήν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δέν λέει ἡ «δίκη» ἀλλά ἡ «κρίση». Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νά πολλα­πλασιάζεται μέ τό νά γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μέ τήν κατανοητή λέξη «δίκη», ἦταν γνωστή καί ἡ αἰτία, λόγω τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία, ἦταν γνω­στός καί ὁ Δικαστής, ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τή δυσκολία, ἦταν γνωστός καί ὁ σκοπός τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας.

Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη «κρίση», λέξη ἀκα­ταλαβίστικη σέ ὅλους, κανείς δέν ξέρει πιά νά ἐξηγήσει οὔτε γιά ποιό λόγο, οὔτε ἀπό Ποιόν, οὔτε ὡς πρός τί. Μόνο σ' αὐτό διαφέρει ἡ τωρινή κρίση ἀπό τίς κρίσεις πού προέρχονται ἀπό τήν ξηρασία ἤ τήν πλημμύρα ἤ τόν πόλεμο ἤ τήν ἐπιδημία ἤ τούς πνιγμούς ἤ κάποιους ἄλλους πειρασμούς.

Μέ ρωτᾶς γιά τήν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης, ἤ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης! Ἡ αἰτία εἶναι πάντα ἡ ἴδια.
Ἡ αἰτία γιά τίς ξηρασίες, τίς πλημμῦρες, τίς ἐπιδημίες καί ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αἰτία καί γιά τήν τωρινή κρίση.
Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώ­πων ἀπό τό Θεό.
Μέ τήν ἁμαρτία τῆς Θεο-αποστα­σίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτή τήν κρίση καί ὁ Θεός τήν ἐπέτρεψε, ὥστε νά ξυπνήσει τούς ἀνθρώ­πους, νά τούς κάνει ἐνσυνείδητους, πνευματικούς καί νά τούς γυρίσει πρός Ἐκεῖνον.

Στίς μοντέρνες ἁμαρτίες­, μοντέρνα καί ἡ κρίση.
Καί ὄντως ὁ Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ὥστε νά τό συνειδητο­ποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τίς τράπε­ζες, τά χρηματιστήρια, τίς οἰκονομίες, τό συνάλλαγμα τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τά τραπέζια στίς συναλ­λαγές σ' ὅλο τόν κόσμο, ὅπως κάποτε στό ναό τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μετα­ξύ ἐμπόρων καί αὐτῶν πού ἀνταλ­λάσ­σουν τό χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καί φόβο. Ὅλα αὐτά τά ἔκανε γιά νά ξυπνήσουν τά ὑπερήφανα κε­φα­λάκια τῶν σοφῶν τῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς, γιά νά ἔλθουν εἰς ἑαυτούς καί νά πνευματικο­ποιηθοῦν. Καί ἀπό τήν ἄνεση καί τό ἀγκυροβόλημα στά λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νά θυμηθοῦμε τίς ψυχές μας, νά ἀναγνω­ρί­σουμε τίς ἀνομίες μας καί νά προσκυνήσουμε τόν ὕψι­στο Θεό, τό ζωντανό Θεό.

Μέχρι πότε θά διαρκέσει ἡ κρίση;
Ὅσο τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώ­πων παραμείνει δίχως ἀλλαγή.
Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νά παραιτηθοῦν μπροστά στόν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καί οἱ λαοί νά θυμηθοῦν τήν ἀκαταλαβίστικη λέξη «κρίση», νά τή μεταφράσουν στή γλῶσσα τους, ὥστε μέ ἀναστεναγμό καί μετάνοια νά φωνάξουν: «ἡ Θεία δίκη»!

Πές καί ἐσύ, τίμιε πατέρα, «ἡ Θεία δίκη», ἀντί ἡ «κρίση» καί ὅλα θά σοῦ γίνουν ξεκάθαρα.

Χαιρετισμούς και ειρήνη"

(Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…» Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄ ἐκδ. «Ἐν πλῷ» Ἀθήνα 2008 σελ. 33-36 Ὁ τίτλος τοῦ πρωτοτύπου εἶναι: «Στόν παπα-Κάραν γιά τήν κρίση τοῦ κόσμου»).

Ξέρουμε φυσικά ὅτι καί σήμερα πολλοί Πατέρες, διανοητές, λόγιοι, κοινωνιολόγοι, προσπαθοῦν μέ τά φῶτα τους καθένας νά ἑρμηνεύσουν τήν παροῦσα οἰκονομική κρίση, ἡ ὁποία ἀσφαλῶς ἔχει διάφορες ἀφετηρίες καί κάποια βασικά αἴτια.
Τά πρόδηλα κοσμικά αἴτια εἶναι ὁ εὐδαιμονιστικός καί εὔκολος καταναλωτικός τρόπος ζωῆς, τόν ὁποῖο ἐπηύξησαν τά τρα­πεζικά συστήματα μέ τούς εὔκολους δανεισμούς. Ἔτσι ἐθίστηκαν καί τά ἄτομα ξεχωριστά ἀλλά καί οἱ οἰκογένειες νά μή ζοῦν ἁπλᾶ καί λιτά κατά τά Εὐαγγελικά πρότυπα. Ὁ ζαλισμένος ἀπό τήν ὑπερκατανάλωση ἄνθρωπος ἀπώλεσε τήν ἱκανότητα διακριτικῆς διαχειρήσεως τῶν ὑλικῶν του, ἀφοῦ προηγουμένως εἶχε ἀποπροσα­νατολισθεῖ καί πνευματικά.

Ἐμεῖς θά ἐπικεντρωθοῦμε στά πνευματικά καί θεολογικά αἴτια τῆς κρίσεως δίνοντας τήν πρωτοπορεία στήν πνευματική ἀνάλυση-ἑρμηνεία τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς.

Κατ’ ἀρχάς θά παραθέσουμε ἀναλυτικά ἑρμηνευτικά σχόλια τῶν ἁγιογραφικῶν χωρίων, πού ἐνδεικτικά παραθέτει ὁ Μητροπολίτης Ἀχρίδος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, γιά νά τεκμηριώσει τό λόγο του περί τῆς πραγματικῆς σημασίας τῆς Ἑλληνικῆς λέξεως «κρίση».

1. Κατά τήν μέλλουσα κρίση, ὅταν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά περνοῦν διαδοχικά ἀπό τό φοβερό δικαστήριο τοῦ δικαιοκρίτου, ἐσταυρω­μένου γιά τήν ἀγάπη ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τοῦ Ἀναστάντος καί δοξασθέντος Χριστοῦ, δέν θά μποροῦν νά σταθοῦν στά πόδια τους οἱ ἀσεβεῖς καί ἁμαρτωλοί. Σάν ἄχυρο κούφιο καί σάν χνούδι θά μοιάζουν, ἀνήμποροι νά σταθοῦν μπροστά στό ἀσύλληπτο μεγαλεῖο καί στήν ἄκτιστη θεανθρώπινη λαμπρότητα τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (ψαλμ. 1,5).
2. Ἡ εὐσπλαχνία καί ἡ δικαιοσύνη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τέλειες θεανθρώπινες ἰδιότητές Του, πού τίς ἀντιλαμβάνεται ὁ ἄνθρωπος πού ζεῖ ἐν Χριστῷ. Αἰσθανεται τήν ἀσίγαστη ψυχική ἀνάγκη νά εὐχαριστεῖ, νά ὑμνεῖ καί νά δοξάζει τόν Κύριο γι’ αὐτή τήν ἀνεξάντλητη ἀγαπητική συμπεριφορά Του πρός τόν κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Του πλασθέντα ἄνθρωπο (Ψαλμ. 100,1).
3. Διδακτικό κείμενο εἶναι οἱ Παροιμίες Σολομῶντος τῆς Π. Δ. Ὁ 33ος στίχος τοῦ 16ου Κεφαλαίου διατυπώνει τήν ἐμπειρία τοῦ συγγραφέως τοῦ κειμένου. Κάθε ἄδικο ἀπόκτημα θά χαθεῖ καί θά καταστραφεῖ. Μόνον ὅσα μέ δίκαιο τρόπο ἔχουν ἀποκτηθεῖ μέ τήν εὐλογία τοῦ Κυρίου θά μείνουν, θά μποροῦν νά χρησιμοποιη­θοῦν καί νά εὐχαριστήσουν τόν κάτοχό τους.
4. Στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο ὁ Κύριος λέγει, ὅτι ὁ Θεός Πατέρας δέ δικάζει κανένα. Ἀπό ἄρρητη θεία πατρική ἀγάπη καί συμφωνία, ὅλη τήν ἐξουσία νά κρίνει τούς ἀνθρώπους τήν ἔχει ἀναθέσει στόν Υἱό, ἔτσι ὥστε ὅλοι νά τιμοῦν τόν Υἱό καθώς τιμοῦν τόν Πατέρα (Ἰωάν. 5,22).
5. Ὁμοίως στό 12ο κεφάλαιο, στίχο 31ο δηλώνει τήν ὑπερβατι­κότητα τῆς παγκοσμίου κρίσεως. Ἡ δίκη, τό δικαστήριο ἀρχίζει ἀπό ἐδῶ καί τώρα. Μέσα στή συνείδηση ὅλων τῶν ἀνθρώπων πιό ἔντονα ἤ πιό ἥπια δημιουργοῦνται ἐνοχές γιά παράνομες πράξεις ἤ ψυχικές ἁμαρτωλές ἤ ἀντιπαθητικές κινήσεις. Ἐπιβράβευση, χαρά ἤ βαθειά ἱκανοποίηση ἀναπαύουν καί τρέψουν τήν ψυχή ἤ καί ὁλόκληρη τήν προσωπικότητα.
6. Στήν πρώτη Ἐπιστολή τοῦ Πέτρου καί στούς στίχους 17ο καί 18ο ὑπολογίζει ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ὅτι εἶναι πιά καιρός νά ἀρχίσει ἡ Κρίση τοῦ Θεοῦ. Ἡ πρώτη Ἐκκλησία ζοῦσε τήν ἐσχατολογική προσδοκία τοῦ Χριστοῦ καί μαζί βέβαια καί τήν Κρίση Του, τή Δίκη Του. Καί αὐτή ἡ Δίκη θά ἀρχίσει ἀπό τό λαό τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἐξυπακούεται ὅτι εἶναι πιό ἕτοιμος γιά νά σταθεῖ σ’ αὐτή τή θεία Δίκη. Φαντασθεῖτε, λέγει λίγο πιό κάτω στό κείμενό του ὁ ἀπόστολος Πέτρος, τί θά γίνει μέ ὅσους δέν δέχονται τό Εὐαγ­γέλιο τοῦ Θεοῦ. Θά εἶναι ὄντως κρίσιμες καί ὁριακές ὅλες οἱ αἰώ­νιες προοπτικές τῶν ἀνθρώπων. Ἀφοῦ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται, τί θά γίνει μέ ὅσους δέν ἀποδέχονται τό σωτήριο Εὐαγγέλιο τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ;

Κατά τό Μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεο ἡ κρίση σχετίζεται μέ τούς πειρασμούς τοῦ Χριστοῦ πού συνίστανται στή φιληδονία (ἄρτοι), φιλοδοξία (πτερύγιο τοῦ Ναοῦ), φιλαργυρία (ἀπόκτηση κάθε ἐξουσίας μέ ὁποιονδήποτε τρόπο). Ὁ Κύριος τούς ὑπερνίκησε. Ὁ πεπτωκώς ἄνθρωπος διά τοῦ Κυρίου μόνον νικᾶ διαφορετικά ἡττᾶται, νικιέται εὔκολα. Ἀπόδειξη ἡ παροῦσα κρίση.

Νομίζουμε ὅτι εἶναι πολύ σημαντικό τό παραπάνω κείμενο τοῦ ἁγίου Νικολόαου Βελιμίροβιτς Μητροπολίτου Ἀχρίδος, γιατί ἤδη πρίν ἀπό ὀγδόντα χρόνια προφητικά, με θεία ὅραση ἀντιλαμβάνεται τό τί γίνεται μέ τούς «ἰσχυρούς» ἐξουσιαστές τῆς γῆς.
Ἡ ἀπό τότε κατασκευαζόμενη αἵρεση τῆς Νέας Ἐποχῆς μηχανευόταν ἐπέμβαση καί διαστροφή σέ ὅλους τούς τομεῖς καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς καί τῆς ἐπιγείου, τῆς βιολογικῆς.

Ἔτσι τούς ἔβγαινε καί ἔτσι ἀδίστακτα καί σήμερα τούς βγαίνει. Βρίσκονται καί ἀτομικά ἀλλά καί συνολικά στούς ἀντίποδες τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς. Δέν κατάλαβαν ἀλλά καί πολέμησαν τή θεανθρώπινη προσωπικότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τόν πολέμησαν, διέστρεψαν τούς λόγους Του, Τόν μαστίγωσαν, Τόν προπηλάκισαν, Τόν λοιδώρησαν, Τόν σταύρωσαν. «Τό αἷμα Αὐτοῦ ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἡμῶν» ἀπεφάν­θησαν.

Ἔφτασαν νά βάλουν καί τούς ἀπογόνους τους ὡς ἐνέχυρο γιά νά πείσουν καί νά παρασύρουν τούς ὄχλους νά κραυγάσουν ἐναντίον Του. Ἀβυσσαλέο τό μῖσος τους ἐναντίον τοῦ Θεανθρώπου. Συνεχίζεται ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, δηλαδή καί ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλου τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

Ἀσύλληπτα θαυμαστή ἡ στάση τοῦ Κυρίου μας ἐνώπιον καί τοῦ Συνεδρίου καί τοῦ Πιλάτου καί ὅλων τῶν βασανιστῶν Του. Κρεμάμενος ἐπί τοῦ ξύλου τοῦ Σταυροῦ, μιλώντας προσευχητικά πρός τόν Πατέρα Του, εὐχήθηκε νά μήν ἐκχυθεῖ ἡ θεία Δίκη ἐναντίον τῶν σταυρωτῶν Του, «οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι». Ἔχουν διαστραφεῖ ὅλες οἱ λειτουργίες τῆς γνώσεως καί τοῦ νοῦ τους. Ὁλόκληρη ἡ φυσιολογία τῆς ψυχῆς τους ἔχει ἀλλοιωθεῖ. Δέν ἔχουν πιά τήν ἱκανότητα νά φρονοῦν τά σωστά καί νά ἐνεργοῦν ὀρθά, ἀνθρωπιστικά.

«Ὁ δέ Ἰησοῦς ἐσιώπα».
Καταλάβαινε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὅτι εἶναι πιά ἀδύνατη ἡ συνεννόηση μέ τούς ἐξουσιαστές καί μέ τόν παρασυρθέντα μικρονοϊκό καί ὀχλοκρατούμενο ἄνθρωπο. Γιαυτό καί μέ ἀπόλυτη θεία, Τριαδική συμφωνία, ἐπιλέγεται ὁ ἑκούσιος θάνατος διά Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας, «ἵνα σώσῃ τόν ἄνθρωπον». Σταυρούμενος καί ἀνιστάμενος ὡς ἡ αὐτοζωΐα, προσλαμβάνοντας μαζί Του ὅλη τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἀποκαθιστᾷ ἀνανεωμένη, χριστοποιημένη, κρατώντας την αἰωνίως μαζί Του στήν αἰώνια Βασιλεία Του. Κάθε ἄνθρωπος ἑνούμενος στό Σῶμα Του, στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐξυγιαίνεται, φωτίζεται καί ζεῖ αἰωνίως μαζί Του σύν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις.

Οἱ δικοί μας, οἱ ντόπιοι ἐξουσιαστές, τί ρόλο παίζουν;
Ἀσφα­λῶς καί μποροῦσαν νά δανεισθοῦν μέ πολύ μικρότερα ἐπιτόκια. Διαλέγουν τά ἀνώτερα. Αὐτό ὑπαγορεύουν οἱ ἐκτός ἐξουσιαστές, οἱ παγκόσμιοι. Κυριαρχεῖ στούς δικούς μας ἡ νοοτροπία τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἡ ἀντίστροφη, ἤ καλύτερα ἡ διάστρο­φη, ἡ καταστρεπτική.

Ὄχι τά φθηνότερα, ἀλλά τά ἀκριβότερα ἐπιτόκια.
Κανένα ἀναπτυξιακό πρόγραμμα.
Ἀπειλές γιά πτώχευση.
Μείωση δραματική μισθῶν, συντάξεων, ἀσφαλιστικῶν παροχῶν, ἀπολύσεις, ἀνεργία.
Πολεμική στίς ἀνθρώπινες ἀξίες, στήν ἱστορία μας, στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν.
Ὀγκώνεται ἡ δοκιμασμένη καί ἀποτυ­χημένη προσπάθεια χωρισμοῦ Ἐκκλησίας καί Κράτους.
Ψηφίστηκε ἤδη ὁ περιβόητος Νόμος γιά τήν εἰκαζόμενη συναίνεση δωρεᾶς ἀνθρωπίνων ὀργάνων. Δημοκρτατικά-ὑποχρεωτικά ὅλοι μας πρέπει νά γίνουμε δωρητές ἀνθρωπίνων ὀργάνων.
Διαφημίζεται ὁ σοδομισμός - ὁμοφυλοφιλία, διαστρέφονται συνειδήσεις, ἐπιλογές, κατευθύνσεις, νεανικοί ὁραματισμοί.
Ἡ Τηλεόραση, ὁ ἄμβωνας τῆς Νέας Ἐποχῆς ὀργιάζει, καταστρέφει, παραπληροφορεῖ.

Τό χειρότερο ὅλων ἡ ἤδη ὑπογραφεῖσα θανατηφόρος δανειακή σύμβαση.
Ἔχουν ὑπογράψει ἕνας ἤ δύο ἀπό τούς κυβερνῆτες μας τήν ἐκποίηση τοῦ ἐδάφους μας, τοῦ ὑπεδάφους, τοῦ ἐναερίου καί θαλασσίου χώρου μας, τῶν πολιτιστικῶν μας θησαυρῶν π.χ. Παρθενώνας, Δελφοί κλπ καί ὅλων τῶν ΔΕΚΟ.
Ἄν κυρώσει ἡ βουλή τῶν Ἑλλήνων τήν ἤδη ὑπογραφεῖσα σύμβαση… εἴμαστε χαμένοι.
Οἱ πολῖτες κατέβηκαν στίς πλατεῖες. Καλά ἔκαναν. Ἴσως ἄριστα.
Κάποιες ἱστοσελίδες μᾶς συνέστησαν μέ κάποια δικά τους ἐπιχειρήματα, ὅτι θά πρέπει νά εἴμαστε πολύ προσεκτικοί στίς διαδηλώσεις μας. Ὑποστηρίζουν ὅτι αὐτές οἱ διαδηλώσεις κατευθύνονται ἀπό προβοκάτορες τῆς Νέας Ἐποχῆς. Τρανή ἀπόδειξη εἶναι ὅτι ὅλα τά κανάλια, οἱ ἄμβωνες τῆς Νέας Ἐποχῆς, εὐνοοῦν καί διαφημίζουν αὐτόν τό συναγερμό τοῦ λαοῦ. Πάντως χρειάζεται ἰδιαίτερη νήψη καί προσοχή, γιά νά μή καπελωθεῖ αὐτό τό κίνημα οὔτε καί ἐκ τῶν ὑστέρων, ἀπό αὐτούς πού ἐπιστημονικά κατεργάζονται τή διαστροφή.

Ὁ καθηγητής τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαίου πού ἀνῆκε στόν κομματικό χῶρο τοῦ κυβερνῶντος κόμματος ὡς νομικός Σύμβουλος τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου κ. Κασιμάτης, ἀπορεῖ καί ἐξίσταται.
Οὔτε τό Εὐρωπαϊκό Δίκαιο, οὔτε τό Ἑλληνικό Σύνταγμα ἐπιτρέπουν τή σύναψη αὐτῆς τῆς πρωτοφανοῦς ἐκποιητικῆς Δανειακῆς Συμβάσεως. Θά τήν ψηφίσουν, θά τήν κυρώσουν οἱ Βουλευτές μας, οἰ ἐκπρόσωποί μας; Βάσει τῆς ἀντίστροφης λογικῆς τῆς Νέας Ἐποχῆς τῶν ἐξου­σια­στῶν μας, αὐτή εἶναι ἡ μόνη διέξοδός μας, ἡ καταστροφή μας. Τά συστρατευμένα μέ τή Νέα Ἐποχή κανάλια μάχονται ἀπεγνωσμένα νά μᾶς πείσουν, ὅτι μόνον ἔτσι θά μποροῦμε νά ἔχου­με ἕνα ξεροκόμματο καί ἴσως ὄχι καί αὐτό.

Ὁ καθηγητής Κασιμάτης μαζί μέ κάποιους ἐγκρίτους νομικούς ἔχουν ὑποβάλει προσφυγή στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας κατά τῆς Δανειακῆς Σύμβασης.

Ἴσως ἀγαπητοί ἀδελφοί παραξενεύεσθε. Ἐπιτρέπεται σ’ ἕναν ἱερέα νά ἀσχολεῖται μέ τα κοσμικά καί κομματικά πράγματα;

Ὑπάρχουν διάφορες ἀπόψεις πού ἐπιτρέπουν ἤ ἀπαγορεύουν στούς ἱερεῖς μιά τέτοια προβληματική ἤ ἐνασχόληση.

Βεβαίως, ὡς Χριστιανοί σεβόμαστε τό κάθε πολίτευμα στό ὁποῖο ζοῦμε, ἀλλά ἡ ζωή μας προσδιορίζεται ἀπό τό οὐράνιο πολίτευμα καί τούς πνευματικούς νόμους πού τό διαπνέουν. Γι’ αὐτό καί οἱ Χριστιανοί μποροῦν νά ζοῦν σέ ὁποιαδήποτε Πατρίδα, μέ τίς ὁποιεσδήποτε κοινωνικές συνθῆκες καί πολιτικές ἐπιλογές, ἀλλά ἐμφοροῦνται ἀπό τό ἐκκλησιαστικό πολίτευμα καί ἀναδει­κνύονται μάρτυρες καί ὁμολογητές τῆς πίστεως. Μερικές δέ φορές ὁπου ἐπικρατεῖ πλήρης ἐλευθερία ἐκκοσμίκευση ἡ πίστη, ἐνῶ σέ ἄλλες περιπτώσεις πού ἐπικρατοῦν σκληρές κοινωνικές καί πολιτικές συνθῆκες ἀναδεικνύονται μάρτυρες. Ὑπάρχουν δέ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, ὁπως οἱ ἐρημίτες, πού ἀρνήθηκαν καί τό πιό δίκαιο πολίτευμα, καί ἄλλοι, ὅπως οἱ κατά Χριστόν σαλοί, πού ἐνέπαιξαν καί τήν καλύτερη κοινωνική ζωή πού ἀρνεῖται ὅμως τό βάθος τοῦ προσώπου».

Ἡ ἱστορία τῆς Ἑλληνορθόδοξης πατρίδος μας ἔμπρακτα καί διαχρονικά, ἀλλά καί θεολογικά ἔχει κατοχυρώσει μιά τέτοια ἐνασχόληση. Ὑποστηρίζουμε, μέ ὅσο ἐν ταπεινώσει σθένος διαθέτουμε, ὅτι δέν εἴμαστε μονοφυσῖτες.
Ὁ Κύριός μας ὡς ἄσαρκος Λόγος, μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεός ἀληθινός γεννημένος πρό πάντων τῶν αἰώνων ἐκ τοῦ Πατρός, θά μποροῦσε νά μήν εἶχε σαρκωθεῖ. Θά μποροῦσε μαζί μέ τό Θεό Πατέρα καί τό Θεό, τό Πανάγιο Πνεῦμα νά μήν εἶχε προσλάβει ἐξ ἄκρας συλλήψεως ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπίνη φύση.

Δέν ὑπῆρχε καμία, μά καμία ἀνάγκη νά ταπεινωθεῖ ὁ τέλειος Θεός, νά θανατωθεῖ ἀπό τό...
ἀνίσχυρο πλᾶσμα του. Θά μποροῦσε ἀπό τά ὕψη τῆς Μεγαλειότητός Του καί τῆς Παντοδυναμίας Του μόνο με νεύματα ἤ καί μέ ἐντολές νά συνετίσει καί νά ἀγκυλώσει στό καλό, στό ἀγαθό, στήν ὑποταγή, στή λατρεία Του, στήν ἀναγνώρισή Του πάντα τά ἔθνη καί πᾶσα πνοή καί ψυχή ζῶσα. Ὅμως ἄλλως ἔδοξε τῷ Κυρίῳ. Προτίμησε νά ταπεινωθεῖ, νά προσλάβει τήν ἀχρειότητά μας, νά μή τήν σταυρώσει στανικά, ἀλλά σταυρούμενος ὁ Ἴδιος, νά μᾶς ἀπελευθερώσει ἐκ τῆς δουλείας τῆς παρακοῆς καί τῆς παραφροσύνης μας. Οὕτως θεϊκῶς, παντελείως ἔδοξε τῷ Κυρίῳ.

Ὁ Κύριός μας ὡς ἄνθρωπος ἔζησε καί ἀσχολήθηκε μέ ὅλα ὅσα ζεῖ καί ἀσχολεῖται ἕνας ἁπλός ἄνθρωπος. Δίδαξε καί θαυματούργησε καί μέ τή θεία Του διάκριση μᾶς ἔδωσε τόν τύπο τοῦ νέου Ἀδάμ, τοῦ νέου ἀνθρώπου, τοῦ κεχωρισμένου ἀπό τήν παρακοή καί τήν ἁμαρτία.

Στήν παροῦσα κρίση τό κινδυνευόμενον εἶναι ἡ Πίστη μας καί ἡ Πατρίδα μας. Καί τά δύο ἀλληλοπεριχωρούμενα σφυροκοποῦνται μετά μανίας ἤ ὑπουλίας ἀπό τήν παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη πραγμάτων. Μᾶς θέλουν κατ’ οὐσίαν ἀπάτριδες καί ἄθεους, τυφλοπόντικες ἥσυχους καί βολεμμένους.

Ἡ ἔνδοξη μακραίωνη Ἱστορία μας γέμει ἀγωνιστῶν Ἀρχιε­ρέων Ἱερέων καί μοναχῶν πού ἔδωσαν ἀγῶνες καί μαρτύρησαν γιά νά ἔχουμε ἀδούλωτη καί ἐλεύθερη τήν πατρίδα μας καί ζῶσα τήν ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Μέσα σ’ αὐτό τό ἅγιο καί θεόπνευστο σχῆμα συνεργασίας Ἐκκλησίας καί Πολιτείας χιλιάδες καί μυριάδες οἰκογένειες ἁγιάσθηκαν εὐτύχησαν καί καταξιώθηκαν ὡς οὐρανοπολῖτες στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Ἐμεῖς ὡς ἀγωνιζόμενοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἔχουμε ἐλπίδα. «Μείζων ὁ ἐν ἡμῖν ἤ ὁ ἐναντίος» Ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας. Ἀφοῦ ὅμως ὁ Ἵδιος ἔπαθε γιά χάρη μας χωρίς νά φταίει σέ τίποτα, (ἄδικα ἔπασχε ὑπέρ ἡμῶν, ἐντελῶς ἄδικα) εἶναι ὕψιστη τιμή καί γιά μᾶς νά ὑφιστάμεθα. Ἐφ’ ὅσον ἔχουμε καί ἐμεῖς μικρό ἤ μεγάλο μερίδιο εὐθύνης γιά τήν παροῦσα οἰκονομική καί ὄχι μόνο κρίση, κατά μείζονα λόγο, ἀπόλυτα δικαιολογημένα καί μεῖς κινδυνεύουμε, ταλανιζόμαστε, ἀπειλούμαστε, προσβαλόμαστε. Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅμως μᾶς διαβεβαιώνει: «Ποιήσει ὁ Κύριος σύν τῷ πειρασμῷ καί τήν ἔκβασιν». Θά βάλει τέλος στούς πειρασμούς καί στούς κινδύνους. Εἶναι μεγίστη εὐκαιρία νά ἀξιοποιήσουμε τήν παροῦσα κρίση πρός ἐν Χριστῷ πνευματικό ὄφελος καί ὄχι μόνο.

Ἀπό τήν ἀρχή τῆς κρίσεως, πρό ἔτους περίπου, χωρίς νά ἐπιχειρήσουμε νά σχολιάσουμε ἤ νά ἑρμηνεύσουμε τό «πῶς καί τό γιατί» τῆς κρίσεως, παρακαλέσαμε ἀδελφικῶς τά πνευματικά μας τέκνα καί ὄχι μόνο νά βροῦν ἕνα κομποσχοινάκι τῶν ἑκατό κόμπων καί κάθε πρωΐ νά περνοῦν αὐτό τό κομποσχοίνι λέγοντας τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με» ἀναφέροντας τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί δηλώνοντας μέ τό «ἐλέησόν με» τήν ἀναξιότητά μας καί τό μερίδιο τῆς εὐθύνης μας. Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος καταλαβαίνουμε ὅλοι πόσο καλό μᾶς κάνει πνευματικά, ψυχολογικά, γενικότερα. Πάντως δέν μᾶς πτοοῦν οἱ ἀπειλές της Νέας Ἐποχῆς πού ἀσταμάτητα ἐκτοξεύονται ἀπό τήν τηλεόραση.

Δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ,

Γιατί οἱ τρεῖς θεόπνευστοι τελευταῖοι πατέρες Ἰάκωβος, Παΐσιος καί Πορφύριος μᾶς εἶχαν προετοιμάσει μέ τήν ὁλοκάθαρα Ὀρθόδοξη ζωή διδαχή καί διορατικότητά τους, γιά τίς ἐρχόμενες δοκιμασίες καί τήν ἐν Χριστῷ ἀντιμετώπισή τους.
Ὁ π. Παΐσιος εἶχε διαβεβαιώσει ὅτι μετά τήν μπόρα τή δαιμονική, θά ἀνατείλει ἡ λιακάδα ἡ θεϊκή. Ὄντως λιακάδα θεϊκή ἦταν κάθε εὐλογημένη ἐπικοινωνία μέ τόν π. Πορφύριο. Παρόμοια λιακάδα πνευματική, ψυχική ἅπλωνε ὁ π. Ἰάκωβος σέ κάθε προσερχόμενο στό πετραχήλι του. Αὐτή ἡ λιακάδα ἔλυωνε τούς πάγους τῆς μισαδελφίας καί ἄνοιγε τούς κρουνούς τῆς θείας χάριτος μέ τίς εὐχές τοῦ πολυαγαπημένου του Ὁσίου Δαβίδ τοῦ Γέροντος.

Ἀξέχαστα θά μᾶς μείνουν τά γεμᾶτα ἐν Χριστῷ παρηγορία λόγια τοῦ π. Παϊσίου. Στά δύσκολα χρόνια ὁ Θεός θά δίνει περισσή Χάρη στούς ἀγωνιζομένους χριστιανούς, πού οἱ Ἅγιοι τοῦ παρελθόντος θά ζηλεύουν. Θά ἤθελαν νά ζοῦσαν στή δική μας ἐποχή, ὥστε ἀγωνιζόμενοι σέ σκληρότερες συνθῆκες, νά ἔχουν λαμπρότερα πνευματικά ἔπαθλα ἀπό τόν ἀγωνοθέτη Κύριο.

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.
Ἡ οἰκονομική κρίση δημιουργεῖ τόσους κραδασμούς καί θά ἐπιφέρει τόσες ἐπιπλοκές, ὅσες δέν μποροῦμε ὡς ἄσοφοι νά προβλέψουμε. Γιαυτό κάθε ἡμέρα πού περνάει φέρνει ξαφνικά καί νέα προβλήματα. Ἀγανακτοῦμε, βρίζουμε. Μέ δριμύτητα κατηγοροῦμε τούς κυβερνῆτες μας. Ὁδηγοῦνται καί ὁδηγοῦν καί μᾶς στόν γκρεμό. Μέ τό πάθος τῆς ψυχῆς μας τούς σπρώχνουμε νά συμπαρασύρουν ὅλους μας στήν ἄβυσσο.
Οἱ Ἅγιοι μάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς λέοντες τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς εὔχονταν γιά τούς δημίους τους, πολλοί τῶν ὁποίων ἄλλαζαν ἀθρόως τρόπο ζωῆς, μετανοοῦσαν, ὁμολογοῦσαν Χριστό καί κατατάσσονταν ὡς λαμπροφόροι ἅγιοι στίς ἔνδοξες χορεῖες τῶν μαρτύρων. Ταπεινῶς φρονοῦμε, ὅτι ἡ θεοσθενής ἐν Χριστῷ ἀκακία, ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ χαριτόβρυτη μετάνοια μαζί μέ τήν εὐλογημένη πρός πάντας φιλαδελφία μποροῦν νά μᾶς ἐξαγάγουν θαυματουργικῶς ἀπό τήν κρίση καί νά μᾶς ἀναζωογονήσουν σέ Ἀναστάσιμες ἐν Χριστῷ ἐμπειρίες.-

Οι πολιτικές ενημέρωσης για τις μεταμοσχεύσεις

Συνέχεια από το Θέμα : "Τοπικοί συντονιστές, οι νέες θέσεις εργασίας"
Δεν θα πρέπει να μείνει ασχολίαστο και τούτο, που είπε ο δικός "μας" παγκόσμιος - αφού έχουμε και τους τοπικούς - συντονιστής μεταμοσχεύσεων. Τι είπε; Ότι η συλλογή των οργάνων θα γίνεται αφού προηγουμένως "οι πολιτικές ενημέρωσης θα περάσουν μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, την εκκλησία, την τοπική αυτοδιοίκηση".

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό; Όποιος εκπαιδευτικός, εκκλησιαστικός ή αρμόδιος της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι αντίθετος και δεν ποιεί τα κατά το νόμο ορισθέντα, θα διώκεται. Και υπάρχουν πολλοί τρόποι δίωξης. Θα έχουμε δηλαδή ένα άλλου είδους - ορατά ή αδιόρατα - κοινωνικά φρονήματα, όπως γινόταν στο παρελθόν με τους δεξιούς και τους αριστερούς.

Αν είναι δημόσιος υπάλληλος, δάσκαλος, γιατρός ή ότι άλλο, θα "βρίσκει πόρτα", όπως λέμε, η οποία θα ανοίγει μόνο σε όποιους εναρμονίζονται με την θανατηφόρο εικασία του ανθρωπιστή και αλτρουιστή υπουργού "μας".

Αν είναι εκκλησιαστικός, θα είναι μάλλον δυσκολότατο να χειροτονηθεί. Ή αν τον χειροτονήσουν, θα του ψιθυρίσουν ότι καλύτερα να μην εκτίθεται και να κρατά για τον εαυτό του τις όποιες θρησκευτικές απόψεις έχει επί του θέματος. Να έχει το στόμα του κλειστό, με άλλα λόγια, ο απλός ιερεύς της γειτονίας η ο υψηλόβαθμος ιεράρχης της Λοβέρδειας εικασίας θανάτου. Θα οφείλουν να μη λέγουν στο "χριστεπώνυμον πλήρωμα" την αλήθεια περί μεταμοσχεύσεων και να το αφήνουν μέσα στα ψεύδη, στην πλάνη, τη σύγχυση, τα σκοτάδια, που κρύβει η απάτη των μεταμοσχεύσεων.

Κάτι ανάλογο έγινε όταν η Ιεραρχία αποφάσισε να αλλάξει το ημερολόγιο. Αυτό το θέμα κατέληξε στη γνωστή επωδό των ημερων με τις ταμπέλες του "παραδοσιοκάπηλου", του "φανατικού", του "άνευ επιγνώσεως ζηλωτού" και του "σχισματοαιρετικού". Όποιος παπάς ήθελε τότε να τρώει το ψωμάκι του και να φροντίζει τα της οικογενείας του, όφειλε έμπρακτα να αποδεικνύει ότι δεν είναι παλαιοημερολογίτης και σήμερα, ότι δεν είναι τίποτα από όλα αυτά αν, εκτός άλλων, επιθυμεί να έχει και ένα θεολογικό "ντοκτορά".

Όσον αφορά δε, τέλος, τα όργανα της τοπικής αυτοδιοίκησης, θα πρέπει κι αυτοί να λάβουν υπόψη ότι η οδός προς την "βουλή" της τοπικής κοινωνίας ή ενδεχομένως προς το Κοινοβούλιο, αν έχουν τήν καλή φιλοδοξία για υψηλούς στόχους, θα είναι γι΄ αυτούς πάντα κλειστή.

Εις το εξής, η κατάφαση και η αποδοχή των μεταμοσχεύσεων θα είναι το κλειδί για κάθε μας μικρή ή μεγάλη φιλόδοξία. Μπορεί ακόμη και για αυτή την επιβίωσή μας. Την εικασία θανάτου θα πρέπει όλοι να ενστερνιστούμε και να αφήσουμε στην άκρη οποιαδήποτε άλλη "εικασία" για ζωή άφθαρτη και αθάνατη.

Τοπικοί Συντονιστές Μεταμοσχεύσεων, οι νέες θέσεις εργασίας

http://aktines.blogspot.com/2011/07/blog-post_6972.html
"Έτη μεταμοσχεύσεων έχουν οριστεί το 2011 και το 2012 από το υπουργείο Υγείας, με στόχο την προώθηση της ενημέρωσης, ώστε να γίνει σε όλους συνείδηση τι σημαίνει μεταμόσχευση. Οι πολιτικές ενημέρωσης θα περάσουν μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, την εκκλησία, την τοπική αυτοδιοίκηση, ανέφερε ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος σε ειδική εκδήλωση με στόχο την ενημέρωση των τοπικών συντονιστών μεταμοσχεύσεων για τη διαδικασία λήψης και μεταμόσχευσης συμπαγών οργάνων."

Αυτό που παραλείπουν να μας πουν οι αρμόδιοι φορείς του Λοβέρδειου υπουργείου, είναι πόσες νέες θέσεις εργασίας θα προκύψουν με τη νέας έμπνευσης απασχόληση, η οποία φέρει τον τίτλο : Τοπικός Συντονιστής Μεταμοσχεύσεων.

Η καταπολέμηση των ναρκωτικών άνοιξε, ως γνωστόν, σωρεία νέων δραστηριοτήτων και πλήθος απασχολούνται στον τομέα αυτό.

Το ίδιο θα γίνει και με ό,τι αφορά στο ζήτημα των μεταμοσχεύσεων. Θα ανοίξουν νέα επαγγέλματα - ο τοπικός συντονιστής κάνει την αρχή - μεταξύ των οποίων θα είναι και εκείνο της δίωξης του παράνομου εμπορίου ή αυτό του κατηχούντος τον κακώς ενημερωνόμενο πολίτη.

Δεν γνωρίζω αν οι "κακώς" (για το Λοβέρδειο υπουργείο και τους λοιπούς φορείς) πληροφορούντες την κοινή γνώμη, θα ενταχθούν μέσα στα πλαίσια των δραστηριοτήτων των εντεταλμένων για την πάταξη της λαθρεμπορίας των οργάνων.

Πάντως, μέχρι στιγμής η πάταξη της λαθρεμπορίας του λόγου δεν διώκεται και ο φέρελπις υπουργός, προαναγγέλλει αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον των μεταμοσχεύσεων με τις νέες θέσεις εργασίας (τοπικοί μεταμοσχεύσεων συντονιστές) που θα προκύψουν σύντομα.