Η Χρυσή Αυγή, το περιοδικο "Σύναξη" και η Ιεραρχία

Η ζεύξη θεολογίας και πράξης, κατά το περιοδικό "Σύναξη", είναι μάλλον κάτι σαν αυτό που δείχνει η φωτογραφία : "το άγνωστο ΠΩΛΕΙΤΑΙ" γράφουν οι πινακίδες

Στο περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, τεύχος Νοεμβρίου 2012, διαβάζουμε στο άρθρο με τίτλο "Αυτόματος πιλότος, τέσσερα ζητήματα για τις εκκλησιαστικές πτήσεις"

“Η αντιδιαστολή μας λοιπόν“, γράφει η Συντακτική Επιτροπή του περιοδικού ΣΥΝΑΞΗ, “και μ’ αυτόν τον πόλο, είναι πλέον πρώτιστο θεολογικό καθήκον, καθήκον να μην κλίνουμε γόνυ σε οιαδήποτε ταμπέλα,“προοδευτικού” ή “συντηρητικού” ή “εκσυγχρονιστή”, “παιδιού των οργανώσεων” ή “τέκνου της δεκαετίας του ’60″, αλλά μόνο στη σύζευξη θεολογίας και πράξης“.

Ο πρώτος πόλος είναι όσοι εκ της ιεραρχίας φορούν στο κεφάλι τους (το έβαλαν μόνοι τους)  το στεφάνι του μη φονταμενταλιστή. Και πιθανόν, συμπληρώνουμε, δεν παραλείπουν να αυτοχαρακτηρίζονται άνθρωποι της μεσότητας, γιατί δε όχι - πάλι αυτό το γράφουμε εμείς - και ως "μη κλίνοντες γόνυ σε οιαδήποτε ταμπέλα, προοδευτικού, συντηρητικού, εκσυγχρονιστή, παιδιού των οργανώσεων ή τέκνου της δεκαετίας του ’60", το οποίο ενυπογράφως βεβαιώνει η ΣΥΝΑΞΗ. Η Συντακτική Επιτροπή κλίνει το γόνυ μόνο στη σύζευξη θεολογίας και πράξης. Έξοχα!

O δεύτερος πόλος, προς τον οποίο οι συντακτικοί αρνούνται να γονατίσουν, αφορά στη Χρυσή Αυγή. Γράφουν :

"Τι σημαίνει, όμως, ότι προσώρας 9 ή 10, όλοι κι όλοι, ιεράρχες έχουν δηλώσει τη διαφοροποίησή τους από τη “Χρυσή Αυγή”, άλλοι άμεσα και άλλοι έστω έμμεσα; Τι σημαίνει το ότι δεν συζητά το θέμα η Ιεραρχία, η οποία μάλιστα έχει κληθεί από πιστούς (οι οποίοι, στο φινάλε διακινδυνεύουν περισσότερα απ’ όσα ένας Μητροπολίτης) να αποκηρύξει ρητά, όχι γενικά κι αφηρημένα το ναζισμό, αλλά και κάθε μασκάρεμά του και κάθε “προστασία” που αυτός προσφέρεται να παρέχει στην εθνική, κατά τη γνώμη του, θρησκεία;"
Ώστε λοιπόν η ΣΥΝΑΞΗ αδημονεί και επείγεται να λάβει θέση η ιεραρχία στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής "και την ανθρωπολογία της που αποτελεί τον αντίποδα του Ευαγγελίου", όπως γράφουν; Γιατί όμως τόσα χρόνια εκδοτικής της υπερδραστηριότητας δεν τόλμησε να απευθύνει παρόμοιο ερώτημα στην ιεραρχία, προκειμένου η τελευταία να λάβει  θέση στην καπηλεία της Χριστιανοσύνης από τον σοσιαλμαρξισμό; Μήπως διότι θεωρεί συμβατό, και αρκετό, να είναι κάποιος μαρξιστής και παράλληλα βαπτισμένος Χριστιανός; Τι είδους ανθρωπολογία επαγγέλλεται ο χριστιανικός σοσιαλισμός - κατ΄ άλλους χριστιανομαρξισμός - διαφορετική από αυτή που γνωρίσαμε κατά την Μεταπολίτευση;

Το σημαντικότερο όμως είναι άλλο. Είναι η εθελουσία τύφλωση της Συντακτικής, που θέλει να μη βλέπει τι κρύβεται πίσω από φασιστοναζισμούς και (χριστιανικούς) σοσιαλμαρξισμούς. Δεν έχει την τόλμη να μας πει ότι αυτές οι πολιτικές - ενίοτε επενδεδυμένες με άρωμα εκκλησιαστικότητας, αφού η θρησκεία ξόφλησε - αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα τον περασμένο αιώνα για να οδηγηθούμε σ΄ αυτό που βιώνουμε σήμερα. Τότε, ο αδιόρατος υποκινητής είχε το γνωστό όνομα του φασισμού, του ναζισμού, του κομμουνισμού. Αλλά και σήμερα, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, οι ονομασίες αυτές χρησιμοποιούνται ξανά. Σαν άλλοθι όμως, προκειμένου να μην ξέρουμε πάλι ποιος είναι αυτός ο αδιόρατος υποκινητής άλλοτε περιορισμένων και πότε γενικευμένων εντάσεων ή και συγκρούσεων.

Ερωτούμε λοιπόν : Είναι ή δεν είναι ο σιωνισμός αυτός που κρύβεται πίσω από τη σημερινή αναστάτωση της οικουμένης; Οφείλει ή δεν οφείλει η ιεραρχία να λάβει θέση κυρίως σ΄ αυτό το ζήτημα;

Η Συντακτική της ΣΥΝΑΞΗΣ δεν θέτει παρόμοιο προβληματισμό. Απορρίπτει τις γνωστές ταμπέλες (: προοδευτικός, συντηρητικός, οργανωσιακός, εκσυγχρονιστής) και αρκείται να μας πει ότι την ενδιαφέρει η σύζευξη της θεολογίας με την πράξη! Ωραία, μένει όμως να μας πει τι σόϊ πράμα είναι αυτή η ζεύξη; Ποιά "λόγια" του θεού θα κάνουμε πράξη; Αυτά του οικουμενισμού, της νεοορθοδοξίας, ή μήπως εκείνα που πετάξαμε, διότι χρονικά μέναμε πίσω και χάναμε το τραίνο της προόδου και του εκσυγχρονισμού;