Ο π. Βαρνάβας και ο εκπεσμός της Ποιμαντικής

 Αν έχετε την υπομονή και την αντοχή να ακούσετε όλα όσα λέει ο πνευματικός ποιμήν π. Βαρνάβας - η ομιλία έγινε φροντίδι μητροπολίτη Βόλου κ. Ιγνατίου - επί του θέματος "εκκλησιαστική προσέγγιση της σεξουαλικότητας", τότε διαβάστε και το σχόλιο που ακουλουθεί στη συνέχεια. Η πληροφορία, σημειώνω, μου παρασχέθηκε από σχολιαστή με την υπογραφή "doll".



π. Βαρνάβας (6:61΄) : "Αν ήταν ο σεβασμιότατος (σ.σ. Ιγνάτιος Βόλου) μάλλον θα μιλούσα πιο ελεύθερα, γιατί το πνεύμα του έχει ελευθερία, γιατί αναζητά την αλήθεια".

Σημείωση του σχολιαστή
Απολαύσετε βάθος πνευματικό : Ο Ιγνάτιος Βόλου (μητροπολίτης) είναι αναζητητής της αλήθειας ! Το πνευματικό βάθος του ποιμένα είναι κυριολεκτικά χαοτικό, δεν γνωρίζει ότι άλλο η αναζήτηση της αλήθειας και εντελώς διαφορετικό η εμπέδωση της αλήθειας. Τούτο, άλλωστε, δηλώνει και το "19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη" (Μτ. κη΄) με τα συνακόλουθα. Καλόν ότι τα έθνη αναζητούν την αλήθεια, αν όμως δεν την εμπεδώσουν, τότε "όμφακες ο θησαυρός". Θα μένουν πάντα στην αναζήτηση και όσα οι διεστραμμένοι αιρετικοί διδάσκουν.

Κ Χ : Ύστερα ακολούθησαν τα περί αμαρτίας χωρίς τη γνώση της σχέσης (μας) με τον προσωπικό θεό (της σχέσης μας). Η σχεσιολογία, απείκασμα της εκκλησιαστικής ψυχοθεολογίας, ανακατεμένη με πνευματικότητα, εκκλησιαστικότητα, σεξουαλικότητα και αρκετά άλλα από τα λήγοντα σε -οτητα της βλακότητας. Είχαμε όμως και "το πρόσωπο".

Έσπευσα να πάρω ένα δισκίο ντραμαμίν, για να αναστείλω το αίσθημα της ... εμετικότητας, που μου προξένησε ο ομιλητής, όταν διερωτήθηκε, προφανώς, για λογαριασμό εξομολογουμένου : "Τι είναι ο παπάς, συντηρητικός ή φιλελεύθερος;". Αυτό τον ενδιέφερε περισσότερο και όχι αν ο πνευματικός (εξομολόγος) είναι ή όχι φιλαλήθης.

Αναζητητές, και όχι γνώστες, της αλήθειας είναι οι σημερινοί μας ποιμένες, επειδή το πνεύμα τους έγινε, με την αναζήτηση, ελεύθερο. Αλλά δεν είναι. Είναι αιρετικό, βλάσφημο και κακόδοξο. Η σχέση με τον άνθρωπο - μη ξεχνάμε ότι περί εκκλησιαστικής σεξουαλικότητας ο λόγος - δεν εξισώνεται, ούτε μπορεί να αναγορεύεται ισοδύναμη, ή έστω ισόκυρη, με τη σχέση με τον άγιο Θεό.

Το «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ αλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» προϋποθέτει μαθησιακή προαίρεση προς γνώσι της αληθείας και τούτο, ουδόλως σημαίνει αναζήτηση, προκειμένου να ανακαλύψουμε το "άνευ όρων ερωτικό δόσιμο(sic) του Θεού στον άνθρωπο", όπως μας είπε ο π. Βαρνάβας. Μαθησιακή προαίρεση σημαίνει ένα πράγμα : Φρόνημα ταπεινό, «διὸ λέγει· ὁ Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν». Ο φιλελεύθερος, μάλλον ελευθεριάζων, πνευματικός ποιμήν π. Βαρνάβας, με όλα αυτά που είπε περί της σεξουαλικότητας στο νεαρό ακροατήριο, απέδειξε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο τον θεολογικό εκπεσμό της ποιμαντικής μέριμνας εκ μέρους της κρατούσας σεπτής Ιεραρχίας. Η σεξουαλικότητα - ποιά απ΄ όλες; - φόρεσε το εκκλησιαστικό ένδυμα της αγάπης, για να μας πει ότι το ερωτικό δόσιμο του θεού (σημ. "μεγάλο εραστή" αποκάλεσε τον Κύριο ο π. Βαρνάβας) προς τον άνθρωπο γίνεται άνευ όρων!

Αν συμβαίνει αυτό, τότε δεν μας χρειάζεται καθόλου το Σύμβολο της Πίστεως, δεν μας χρειάζονται οι Ιεροί Κανόνες, δεν μας χρειάζεται η Παράδοση. Μόνος απαραίτητος είναι ο Φρόιντ και η αρχή της ηδονής (ενδεχομένως και το "ο πιστεύσας και βαπτισθείς"),  αφού όλα αρχίζουν από εκεί, από την ηδονή, αλλά, φευ, τελειώνουν χωρίς αυτή και αλίμονο, άνευ σχέσης. Έκαστος πεθαίνει μόνος του.

Τέλος είχαμε  το αποκορύφωμα. Στο 51: 24 ο π. Βαρνάβας μας έμαθε ότι "Το μυστήριο του γάμου, το μυστήριο του Χριστού, αυτό κάνει, αφθαρτοποιεί το γεγονός της σχέσης". Φυσικά, κάθε άλλο από αυτό ισχύει. Στην προς Σαδδουκαίους απάντηση έχουμε : «ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾿ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι» (Μτ. κβ΄ 30).  Πού ανακάλυψε την αφθαρσία της γαμικής σχέσης ο π. Βαρνάβας, θα περιμένουμε να μας το πει.

Υστερόγραφο

Η αρχή της ηδονής και η αρχή της οδύνης

40:25΄ π. Βαρνάβας : Αν σας ρωτήσει κάποιο παιδί "είναι αμαρτία οι προγαμιαίες σχέσεις;" δεν του απαντάτε ποτέ, μας είπε ο πνευματικός ποιμήν. Οπότε, με αυτή τη μεταπατερική οδηγία της ακαδημίας του Βόλου, οι πνευματικοί θα αφήνουν εντελώς ανοικτό το πεδίο δοκιμών, ή μάλλον των δοκιμαστικών σχέσεων της εκκλησιαστικής (οπωσδήποτε) σεξουαλικότητας. Που ερμηνεύεται "πάθε και μάθε", όπως μας είπε στο τέλος ο ομιλητής.
Οι νέοι θα πάθουν την ηδονή, για να μάθουν - κάποτε θα συμβεί - την οδύνη, ποτέ όμως δεν θα θελήσουν να πάθουν την οδύνη, για να μάθουν την ηδονή. Η αρχή της ηδονής (Φρόιντ) νικά, φευ, κατά κράτος την αρχή της οδύνης. Ποια είναι η αρχή της οδύνης; Ιδού : «Διά θανάτου τό θνητόν, διά ταφῆς τό φθαρτόν μεταβάλλεις, ἀφθαρτίζεις γάρ θεοπρεπέστατα, ἀπαθανατίζων τό πρόσλημμα· ἡ γάρ σάρξ σου οὐκ εἶδε, Δέσποτα, διαφθοράν οὐδέ ἡ ψυχή σου εἰς ᾅδου ξενοπρεπῶς ἐγκαταλέλειπται».

Πέρα από ψυχολογισμούς ή άλλα ληρήματα των θεολογούντων, η αρχή της οδύνης είναι τω όντι η αρχή της ηδονής. Η αληθής για τον άνθρωπο αρχή της ηδονής είναι με δυο λόγια το Χριστός Ανέστη, όλα αρχίζουν από εκεί.