Ήρωες και ηρωικές εποχές

 Ζούμε σε ηρωικές εποχές φαίνεται! Τώρα τις επαναστάσεις τις κάνουν "τα παιδιά". Και χάρη αυτών των "παιδιών"  αναγορεύουμε την 6η του Δεκέμβρη "ημέρα μνήμης κατά της βίας". Και όλα αυτά για έναν παιδί που έγινε ήρωας από σπόντα, γιατί η εποχή αναζητά ήρωες. Χωρίς μάρτυρες η ιστορία δεν γράφεται. Και η σπόντα ούτε καν αναφέρεται. Εδώ έχουμε δολοφονία και όποιος λέει το αντίθετο, κακό της κεφαλής του. Είναι φασίστας.

Κάτι αντίστοιχο, από σπόντα δηλαδη, έγινε διάσημος και ο Δαρβίνος. Όποιος διαβάσει την ιστορία του, δεν θα δυσκολευτεί να καταλάβει. Η εποχή του Δαρβίνου ήταν σε απόσταση αναπνοής από τη Γαλλική Επανάσταση. Ο αντιμοναρχικός αέρας έπνεε άγρια και στη γειτονική Βρετανία. Ο Δαρβίνος ήταν με τους Ριζοσπάστες, που ζητούσαν επίμονα να καταργηθεί η Μοναρχία και να επιβληθεί το λαϊκό κράτος με εκδίωξη και αυτής ακόμη της Εκκλησίας, αφού ο Βρετανός Μονάρχης ήταν (και είναι) η κεφαλή της αγγλικανικής εκκλησίας. Το ίδιο είναι ο πάπας για την παπική εκκλησία.

Οι θεωρίες του Δαρβίνου επικρίθηκαν με σφοδρότητα από τον επίσκοπο της Οξφόρδης Σάμιουελ Ουίλμπερφορς. οι Ριζοσπάστες αγρίεψαν και ο θρόνος ανάγκασε τον Ουίλμπερφορς να σταματήσει την κριτική. Υποχώρησε, οι Ριζοσπάστες κέρδισαν και ο Δαρβίνος έγινε διάσημος. Η ιστορία άρχισε να γράφεται με βάση την εξέλιξη, όπως ήθελαν οι Ριζοσπάστες.

Δεν θέλω με αυτά να υποστηρίξω ότι οι παρατηρήσεις του Δαρβίνου ήταν αβάσιμες. Ήταν βάσιμες αλλά αφορούσαν υποδεέστερους οργανισμούς και όχι την κατηγορία των ανώτερων θηλαστικών. Η γενίκευση αυτή είναι και παραμένει επιστημονικά αναπόδεικτη. Έχει ως άλλοθι το "βάθος χρόνου", μέσα στον οποίο ζυμώνονται και διαρκώς αναπαράγονται, οι αενάως εξελισσόμενοι Ριζοσπάστες - "τα παιδιά" της σημερινής κουκουλοφόρας λεηλασίας, που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται επανάσταση.