Δικαίω νόμος ου κείται

Σε ένα ιστολόγιο άρχισε να γίνεται λόγος για το δίκαιον και την δικαιοσύνη. Γράφτηκαν κάποια πράγματα, μπερδεύτηκε το θέμα και ως συνήθως, "πάμε παραπέρα" και "τα συμπεράσματα δικά σας".
Το δικό μου ήταν αυτό:

Αν το λεγόμενο Δίκαιο είναι έννοια συγκεκριμένη και αυτή βρίσκει την ένσαρκη πληρότητά της στο Πρόσωπο του Χριστού, τότε αυτό που εκ του Δικαίου παράγεται, δεν είναι η δικαιοσύνη. Είναι η χριστιανοσύνη, έννοια που έχει διαστρεβλωθεί και εκλαμβάνεται ανάλογα με το δόγμα, αρχής γενομένης από τον εκφραγκισμό των Λατίνων. Συνηθισμένη έκφραση "η δυτική χριστιανοσύνη".

Έκτοτε, ο ορισμός της χριστιανοσύνης (: δικαιοσύνη) έπαψε να είναι απότοκος και εκφορά του Ενός Χριστού, άρα και του ενός Δικαίου. Οπότε, έκπεφρασμένη μορφή του δικαίου είναι πλέον αυτό που αόριστα λέμε "δικαιοσύνη", όπως αόριστο είναι και το δίκαιον. Το τελευταίο εμπεριέχεται και εμπεριέχει, ρητορικά ή καλύτερα καταχρηστικά, την "α,β,γ,δ κλπ." χριστιανοσύνη.

Τα ανωτέρω, σε συσχετισμό με τον τίτλο (: Δικαίω νόμος ου κείται) του σχολίου.