Ο κτηνώδης νους

Ένα σχόλιο
Αντιγράφω από το ιστολόγιο Γεώργιος Μέσκος, "Ακτίνα Φωτός" http://arsme.blogspot.com/2010/04/blog-post_09.html

Μέσκος : "Φυσικά αν κάποιος αρχίσει να μου λέει ότι η ανάσταση του Χριστού μάς …έσωσε, θα φάει πόρτα! Γιατί είναι άλλο η πίστη σε ένα υπερφυσικό γεγονός και άλλο η πίστη σε ένα παραλογισμό.".

- Και γιατί αναστήθηκε ο Χριστός;
- Για να μας δείξει ότι υπάρχουν υπερφυσικά γεγονότα.
- Και το γεγονός αυτό τι είναι; Παράλογο ή έλλογο;
- Παράλογο είναι όταν το πιστεύεις. Έλλογο όταν δεν το πιστεύεις, όταν απλά το δέχεσαι.
- Δηλαδή, όποιος πιστεύει παραλογίζεται και όποιος απλά δέχεται, δεν είναι "μουρλός";
- Ακριβώς!
- Τέρμα δηλαδή η πίστη;
- Τέρμα.
- Εσείς πιστεύετε στα υπερφυσικά γεγονότα;
- Πιστεύω, αλλά είναι άλλο πράγμα η πίστη στα υπερφυσικά γεγονότα και άλλο σε ένα παραλογισμό.
- Δηλαδή, θέλετε να μας πείτε ότι έχετε ή δεχόσαστε να έχετε μια άλλου είδους "μούρλα";
- ;;; , !!!, ... .

Την απάντηση ας την δώσει ο αναγνώστης. «Νους αποστάς του Θεού ή κτηνώδης γίνεται ή δαιμονιώδης».Ο νους του Μέσκου έγινε κτηνώδης. Αν ήταν δαιμονιώδης, τουλάχιστον θα πίστευε, όπως κάνουν και οι δαίμονες.

Ανανέωση στις 10 Ιαν. 2016 για να μη θεωρηθεί ότι "φέρνω στα μέτρα μου" αυτά που σχολιάζω. Μέχρι πρό τινος η πρόσβαση στο ιστολόγιο http://arsme.blogspot.gr/2010/04/blog-post_09.html ήταν απαγορευμένη. Διαβάστε λοιπόν και λάβετε υπόψη ότι το δικό μου σχόλιο δεν δημοσιεύθηκε.

"Ακτίνα Φωτός", ιστοσελίδα http://arsme.blogspot.gr/2010/04/blog-post_09.html, 9 Απρ. 2010
Φαίνεται ότι …με άκουσαν! Ή εγώ φέτος δεν άκουσα αρκετά! Ο λόγος είναι για το Χριστός Ανέστη. Νομίζω ότι φέτος δεν έπαιξε τόσο πολύ στα media όσο πέρσι. Μπορεί βέβαια απλώς να μην άκουσα εγώ, αλλά δεν είδα την διακοσμητική κορδέλα με το Χριστός Ανέστη σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, κάτι που πέρσι μου έδωσε την αφορμή να γράψω το σχετικό κείμενο. Το πιο πιθανό βέβαια είναι να εξοστρακίστηκε το Χριστός Ανέστη λόγω της Μεγαλοβδομαδιάτικης κατάστασης της χώρας.

Συνέβη όμως και κάτι άλλο. Πολλοί γνωστοί μου δίστασαν να …μου ευχηθούν Χριστός Ανέστη! Αυτό είναι το πρόβλημα με την ενσωμάτωση στις εθνικές μας φαντασιώσεις θρησκευτικών στοιχείων, δεν μπορούμε να βιώσουμε την θρησκεία ως μια προσωπική και μόνο υπόθεση στην οποία ο καθένας μας μπορεί να έχει την δική του άποψη και βίωση.

Ας το ξεκαθαρίσω. Αν με ρωτούσε κανείς σε τι από τα δύο ποντάρεις, στο να αναστήθηκε όντως ο Χριστός ή στο να μην αναστήθηκε, θα απαντήσω ότι θεωρώ το δεύτερο πολύ πιο πιθανό δηλαδή το να μην αναστήθηκε. Δεν έχω όμως τίποτα με κάποιον που πιστεύει το πρώτο. Δεν έχω τίποτα με την πίστη γενικά. Η ανάσταση του Χριστού είναι ένα υπερφυσικό γεγονός στο οποίο κάποιος μπορεί κάλλιστα να πιστεύει, όπως βέβαια και να μην πιστεύει. Μπορώ κάλλιστα να καταλάβω κάποιον που λέει ότι χάρηκε πολύ που αναστήθηκε ο Χριστός, όπως καταλαβαίνω και κάποιον που χαίρεται γιατί κέρδισε ο Ολυμπιακός. Και τα δύο ψυχολογικά παιχνίδια είναι που εμένα δεν με ενδιαφέρουν. Παίζω με άλλα…

Όταν λοιπόν συναντώ κάποιον που γνωρίζω ότι πιστεύει στην Ανάσταση, θα του ευχηθώ Χριστός Ανέστη σεβόμενος την πίστη του και αν μου ευχηθεί κάποιος που γνωρίζω ότι πιστεύει στην Ανάσταση, Χριστός Ανέστη θα του απαντήσω Αληθώς Ανέστη και πάλι σεβόμενος την πίστη του. Στην ζωή τα πράγματα δεν είναι ή άσπρα ή μαύρα και δεν μπορεί κάθε τι να είναι αφορμή για αντιπαράθεση. Με ενοχλεί όμως όταν κάποιος έτσι στο άσχετο μου λέει Χριστός Ανέστη. Δεν με ενοχλεί ούτε ο Χριστός ούτε το ότι κάποιοι πιστεύουν ότι αναστήθηκε, αλλά το γεγονός ότι εθιζόμαστε να λέμε λόγια χωρίς αντίκρισμα, χωρίς να τα εννοούμε, ή και ακόμα χειρότερα αν προσπαθούμε να επιβάλουμε τις απόψεις μας στους άλλους.

Φυσικά αν κάποιος αρχίσει να μου λέει ότι η ανάσταση του Χριστού μας …έσωσε, θα φάει πόρτα! Γιατί είναι άλλο η πίστη σε ένα υπερφυσικό γεγονός και άλλο η πίστη σε ένα παραλογισμό. Γιατί αυτό είναι το παιχνίδι που παίζουν οι θρησκείες. Με άλλοθι τα πραγματικά ή υποτιθέμενα υπερφυσικά γεγονότα μας πασάρουν τις πιο παράλογες διδασκαλίες.

Μια κοινωνία λοιπόν που εθίζεται να ανέχεται ένα παραλογισμό του τύπου Ο “Χριστός σώζει” είναι ώριμη να περάσει το χείλος του γκρεμού πιστεύοντας ότι ο από μηχανής θεός, τέλος πάντων με κάποιο τρόπο, θα την σώσει. Η ελληνική κοινωνία είναι ολοπρόθυμη να ακούσει για τέτοιου είδους σωτηρία, αγωνίζεται με νύχια και δόντια για να παραμείνει πιστή στα μυθεύματά της, αλλά έκανε ένα τραγικό λάθος. Θέλησε να έχει ως νόμισμα το ευρώ… Πάντα μεταξύ των πολλών άλλων, ευρώ και κληρικοί και θεολόγοι, που λένε ότι παραμύθια θέλουν στα παράθυρα ή στα σχολεία, δεν είναι συμβατά.
Και ο λογαριασμός στο τραπέζι!