Νεωτερικοί πατέρες

Με αφορμή την "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" και το "βασίλειον ιεράτευμα" γράφτηκαν πρόσφατα αρκετά. Σε ιστολόγια οπωσδήποτε. Δεν είμαι ούτε αρμόδιος, ούτε ειδικός να ασχοληθώ ή να σχολιάσω όσα είπε η μια και η άλλη πλευρά. Παρ΄όλα αυτά και μολονότι το σχόλιό μου βάσιμα θα μπορούσε ένας ειδικός να το χαρακτηρίσει ως "στερούμενο σοβαρής κριτικής", είπα να γράψω κάτι σχετικό. Το οποίο και ήταν :

Αυτά που γράφει ο π. Ζηζιούλας για την "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" είναι κατά το πλείστον ορθά. Πότε όμως; Αν στη θέση του επισκόπου ίστατο ένας Μέγας Βασίλειος, ένας Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας Μέγας Αθανάσιος, ένας Γρηγόριος Παλαμάς και αναρίθμητοι άλλοι άγιοι Πατέρες. Ποιος όμως από αυτούς θα έκανε λόγο για "ευχαριστιακή εκκλησιολογία"; Μήπως είναι το άγιον Πνεύμα που φωτίζει τους νεωτερικούς μας πατέρες ώστε να τον εισηγούνται;

Οι σημερινοί αντί να βαδίζουν στα ίχνη των προκατόχων, μπήκαν στον πειρασμό να "παράγουν" θεολογία σαν τους προτεστάντες και τους παπικούς. Λες και η Θεολογία είναι βιομηχανία παραγωγής αυτοκινήτων και άλλων καταναλωτικών αγαθών (έστω). Αυτό είναι το κύριο μέλημά τους : η παραγωγή θεολογίας, αφομοιωτικής θεολογίας μάλιστα, που καταφάσκει σε όλες τις σύγχρονες εξελίξεις και εξισορροπεί τα ανισόρροπα, άλλοτε με εμφανή αποσκορακισμό της Ιερής Παράδοσης και άλλοτε εν λόγοις εξαίρουσα και εκθειάζουσα αυτήν.

Αν είχαν διαφορετικούς προσανατολισμούς οι νεωτερικοί πατέρες, πέρα από τον άχαρι ρόλο ρηματικών εννοιολογικών διαφοροποιήσεων (σημ. Αντί να απορριφθεί ολωσδιόλου ο ξενόφερτος νεολογισμός "ευχαριστιακή εκκλησιολογία" οι ημέτεροι προσπαθούν να τον εισάγουν "εξ επόψεως ορθοδόξου") τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά και ο λαός του Θεού, ανεξάρτητα αν ήταν γνώστης της πνευματικής ή της μυστηριακής ιερωσύνης, του φωτισμού ή του δοξασμού, της θέωσης ή του καθαρμού, (π. Ρωμανίδης) θα ήταν σε θέση να γνωρίζει την πίστη του, να σέβεται τον άγιο Θεό και να αγωνίζεται για την αλήθεια, αεί καταγγέλλοντας τον θάνατο του Κυρίου κατά το :
"Οσάκις γάρ άν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριο τούτο πίνητε, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε άχρις ού άν έλθη".

Το έκανε ο Παπουλάκος και πέθανε φυλακισμένος σε Μοναστήρι, οι άγιοι Κολλυβάδες άλλοι σκοτώθηκαν και άλλοι διώχθηκαν, ο Μακρυγιάννης βγήκε πλανεμένος, οι παλαιοημερολογίτες ήταν απαίδευτοι και θρησκευτικά νοσούντες, οι Εσφιγμενίτες αργοσβύνουν και ο Σέρβος π. Συμεών Βίλοφσκι "παίζεται" στο παζάρι της διπλωματίας.

Στο παρελθόν είχα μια συζήτηση με έναν ολιγομαθή χωρικό, που έζησε όλα του τα χρόνια εκεί που γεννήθηκε. Λίγα γράμματα γνώριζε. Κάποτε, μου είπε, πήγαν κάτι προτεστάντες ή γιεχωβάδες, να τον κατηχήσουν. Ήταν συγχωριανοί του μεταναστεύσαντες, πλουτίσαντες και (παρα)μορφωθέντες στην πέραν του Ατλαντικού Βαβυλώνα. "Τους έκοψα την κουβέντα, μου είπε, και τους απάντησα, αν θέλουν να ξανάρθουν σπίτι μου τέτοια λόγια για το Χριστό και την Παναγία να μη μου ξαναπούν. Κι αυτοί μου έκοψαν την καλημέρα", ήταν ο τελευταίος του λόγος που τον θυμάμαι ακόμη. Ο Κύριος τον έχει ήδη αναπαύσει στη δική Του "κατάπαυση".