Τώρα, που αφιονίζουν πάλι "το μπουλούκι" με την ψήφο οι επαγγελματίες της πολιτικής - επίκειται η "Καλλικράτεια" αναμέτρηση - έγραφε ένας "Εξόριστος", καθώς εγώ, για την πονηρία του αποφθεγματικού πολιτικού λόγου. Και σημείωνε εύστοχα :
"Συχνά για να καλύψουμε τα κενά μας, αλλά και για να κρύψουμε το ιδεολογικό και πολιτικό μας πρόσωπο καταφεύγουμε σε ηθικές αφαιρέσεις και αποφθέγματα. Ο αποφθεγματικός λόγος είναι παράγωγο του αφοριστικού λόγου, της στείρας "τσιτατολογίας" και υποκρύπτει, όχι μόνο αδυναμία ανάλυσης και απόδειξης, αλλά και πονηρία, δηλαδή δολιότητα. «Η αποχή δεν είναι λύση», «είναι φυγή από τα κοινά», «στηρίζει το καθεστώς», «δεν είναι πολιτική θέση» και άλλα τέτοιου είδους αποφθέγματα". (Περισσότερα, βλέπε στην ιστοσελίδα "Ρεσάλτο").
Με πήρε η νοσταλγία και θυμήθηκα τα παλιά. Όταν και τότε, διαχέονταν εξαιρετικά σπάνια και ψιθυριστά τα ίδια αυτά τα λόγια. Αλλά κανείς δεν έδινε σημασία. Όσο δε γι΄ αυτόν που τα έλεγε, τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα.
Αυτά τα γελοία επιχειρήματα (: η αποχή δεν είναι λύση, στηρίζει το καθεστώς κλπ.) τα άκουγα από τα φοιτητικά μου χρόνια και όταν κατάλαβα ότι είχα να κάνω με κομματικούς εγκάθετους, τους παράτησα και τα παράτησα.
Ήρθε μετά η Χούντα και ... μας παράτησε όλους. Έπειτα, μετά τη Χούντα, είδα τις γνωστές φιγούρες να πιάνουν τα πόστα. Και σιχάθηκα ακόμη περισσότερο.
Υπηρετούσα στο ευαγές κοινωνικό Ίδρυμα και όπως όλοι οι γιατροί τότε, δουλεύαμε και στο ΙΚΑ και σε Νοσοκομείο. Άλλοι και στο ιατρείο τους (σημ. ποτέ δεν είχα). Υπέβαλα τα χαρτιά μου για θέση νοσοκομειακού επιμελητή (δεύτερη σημείωση, πού να ζήσεις με το μισθό πείνας που έδινε το ΙΚΑ) και προσλήφθηκα, αλλά το Νοσοκομείο μου ζητούσε να προσκομίσω από τον Ιατρικό Σύλλογο - τότε πρόεδρος ο αριστερός γιατρός Ποντικάκης - βεβαίωση ότι δεν κατέχω άλλη έμμισθη θέση.
Υπέβαλα υπεύθυνη δήλωση (ψευδή όπως όλοι) αλλά ο κύριος πρόεδρος αρνήθηκε να μου δώσει τη βεβαίωση. Την έδωσε, τη βεβαίωση, σε έναν άλλο συνάδελφο και "σύντροφο" με γνωστή αριστερή συνδικαλιστική και λοιπή αγωνιστική δράση. Δούλευε κι αυτός στο ΙΚΑ, πήρε και τη θέση στην οποία είχα προσληφθεί. Δεν υπήρξα ποτέ συνδικαλιστής, ούτε εγκάθετος κανενός κόμματος. Και ατύχησα.
Έτσι, ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Γιατί τα θυμάμαι; Για τα παιδιά μου; Μπορεί.
2 σχόλια:
Γιατρουλάκο μου εκείνο το μικρό ζιζάνιο στη φωτό με τα χαρούμενα μούτρα, που φέρνεις προς τη μητέρα του, ποιό είναι;
Δεν υπάρχει, όσο δεν υπάρχουν κι αυτοί που πεθαίνουν, όπως υποστηρίζουν μερικοί σκεπτόμενοι ανεγκέφαλα.
Ευχαριστώ για την αφορμή που μου έδωσες.
Δημοσίευση σχολίου