Το γελοίον και μάταιον της αυτοκτονίας

Σαλογραία: Το γελοίον και μάταιον της αυτοκτονίας. Εμείς δε θα πεθάνουμε, ποτεεεεέ, κουφάααλα, νεκροθάφτη!
Ένα σχόλιο σε μια ... φιλικητάτη παρουσία.

Emmanouil : Σαν έσχατη εκδήλωση της ελευθερίας, η αυτοκτονία είναι το αποτέλεσμα της σχέσης του αυτόχειρα με τους άλλους, με τις προϋποθέσεις που οι άλλοι δημιούργησαν, της ύπαρξης δηλαδή μέσα στον κόσμο.
Η αυτοκτονία σαν τραγική επιλογή της εξόδου από τον κόσμο, της μη σχέσης, συμπαρασύρει στο κενό όλους τους όρους της σχέσης που απέτυχε.

Κυπριανός Χ : Αν και αυτά ακούγωνται καλά, δεν στέκουν καθόλου καλά.
Σχέση και σχέσεις μπορεί να συνάπτει ο άνθρωπος με άλλους ανθρώπους. Αλλά αυτή η αναγωγή, η αναλογία, δεν στέκει προκειμένου για τον άγιο Θεό και τον άνθρωπο. Μιλώ θεολογικά.

Ο άνθρωπος καλείται να κοινωνήσει με τον Θεό και όχι να συνάψει αναλογικά σχέση με το Θεο, όπως κάνει με τους συνανθρώπους του. Η σχέση διατηρεί τις ετερότητες, η κοινωνία τις αίρει κατά Χάριν. Ποθούμενο και ζητούμενο της σχέσης είναι η κοινωνία με τον Θεό, ποθούμενο και ζητούμενο της κοινωνίας είναι η απροϋπόθετη "ανθρωπίνοις λογισμοίς" - όπως είναι η σχέση - ένωση με τον Θεό.

Αλλο η κοινωνία Θεού και έτερο η σχέση (με τον) Θεό. Η κοινωνία συνεπάγεται ένωση, η σχέση δεν είναι απαραίτητο. Μπορεί να μείνει στο επίπεδο της σχέσης και τίποτα περισσότερο.

Η διάκριση ανάμεσα στην "κοινωνία" και στη "σχέση" είναι λεπτή και δυσδιάκριτη. Θα τολμούσα να πώ - αν και εδώ το πράγμα είναι δογματικά ξεκάθαρο - ότι ομοιάζει με τη διαφορά ανάμεσα στο "φιλιόκβε" των παπικών και τη δική μας εμμονή στην εκ του Πατρός και μόνο, εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.

Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Όποιος έμαθε να συλλογάται, να συλλογάται καλά και θα καταλάβει τι θέλω να πω.

Και ως προς την αυτοκτονία, η πράξη αυτή δηλώνει την ουσιαστική και πλήρη απόρριψη της κοινωνίας του ανθρώπου, στην κλήση που του προσφέρει ο άγιος Θεός. Κοινωνός ο Θεός και συγκοινωνός αυτού ο άνθρωπος. Η "θεολογία" της σχέσεως, γνωστής φυσικά προέλευσης, δεν είναι άμοιρη ευθυνών.

Η θεολογία της σχέσεως είναι παπικής προέλευσης με προτεσταντικό γαρνίρισμα, αφού ασχολείσαι, Σαλογραία, με κατσαρόλες και φανουρόπιτες.

Η αναφορά που έκανα ανάμεσα στην "κοινωνία" και τη "σχέση" με παραπομπή στο φιλιόκβε, ήταν για να δείξω ότι πρέπει κάποιος να είναι θεολογικά εγκρατής για να καταλάβει το λάκκο, που κρύβει η "φάβα" της σχέσης.

Ιωάννης : Επιτρέψτε μου να αναφερθώ στό θέμα που άρχισε μέ τό σχόλιο του Χριστοδουλίδη..

Πιστεύω ότι οί διαθέσεις αυτού τού ανθρώπου (του Χριστοδουλίδη)δέν είναι κακές, αυτό που τά "μουντζουρώνει" είναι τά εμπαθή κίνητρά πού μεσολαβούν καί αλλοιώνουν όλο τό ύφος..

Ο γνήσιος Θεό-λογος μεταδίδει εν δυνάμει τού Αγίου Πνεύματος τήν χάρη τού Θεού καί πληροφορεί τήν καρδιά τού αλλου.

Δέν είναι τά λογια μας, αλλα ο Παράκλητος πού διδάσκει, παρηγορεί, εμψυχώνει, πού συνεχίζει τό Σωτήριο έργο τού Χριστού επί της γής.

Ο Emmanuil γράφει.. "Σαν έσχατη εκδήλωση της ελευθερίας, η αυτοκτονία είναι το αποτέλεσμα της σχέσης του αυτόχειρα με τους άλλους, με τις προϋποθέσεις που οι άλλοι δημιούργησαν, της ύπαρξης δηλαδή μέσα στον κόσμο."

Τό παιδί(ο Εμμανουήλ) μιλάει ειλικρινά μέσα από τό προσωπικό του επίπεδο εμπειρίας πάνω στό συγκεκριμένο θέμα...

Αυτό πού λέει είναι ή μία όψη τού νομίσματος, ο Χριστοδουλίδης αναφέρεται στήν άλλη όψη..αγνοώντας τελείως αυτό πού γράφει ό Εmmanuil καί πού είναι έξ ίσου σημαντικό..

Γιατί τώρα αγνοεί ο Χριστοδουλίδης τά λεγόμενα καί μέσα στά τόσα σχόλια έλαβε ερέθισμα από τό σχόλιο τού Εmmanuil ;..

Απλά ελέγχτηκε ή συνείδησή του διότι..ή σχέση μέ τούς συναθρώπους του, πού αυτός δέν τήν βλέπει γιά απαραίτητη -ως πρός την ένωση μέ τόν Θεό- είναι τραγικά αποτυχημένη.

Η ένωση μέ τόν Θεό προϋποθέτει αγαπητική σχέση μέ τόν ίδιο τό Θεό καί μέ τόν συνάθρωπο μας.

Ετσι η σχέση εξελίσσεται σέ ένωση μέ τόν Θεό καί τούς συναθρώπους μας..

Αυτό πού αγνοεί ο Χριστοδουλίδης είναι ή αγαπητική σχέση μέ τό Θεό, οπότε " αυταπατών καρδίαν αυτού, τούτου μάταια η θρησκεία αυτού καί "εί δέ ζήλον πικρόν έχετε καί εριθείαν έν τη καρδία υμών, μή κατακαυχαύσθε καί ψεύδεσθε κατά τής αλήθειας" (Ιακώβου, α'26, γ'14)

Αυτό πού τελικά θέλει νά πεί στόν Εmmanuil είναι ότι μία αυτοκτονία δέν είναι μόνο αποτέλεσμα τών σχέσεων τού αυτόχειρα μέ τους άλλους αλλά καί τό αποτέλεσμα ανύπαρκτης ή λανθασμένης σχέσεως μέ τόν Θεό (εδώ πρέπει νά προσέξει Εmmanuil & Κυπριανός).

Μία ειλικρινής σχέση μέ τόν Θεό οδηγεί σταδιακά σέ ένωση μαζί.

Ο Υιός του Θεού εναθρώπισε καί ήρθε σέ απ'ευθείας σχέση μέ τόν ανθρωπο μέσω τής ίδιας ανθρώπινης φύσεως.

Η ποιότητα τής αγάπης μας πρός Εκείνον οδηγεί στήν ένωση μαζί Του καί μέ όλη τήν ανθρωπότητα καί αυτό είναι φυσικό.

Ο Εmmanuil εχει αγάπη γιά τό Θεό αλλά όχι έξ όλης της καρδίας.., άλλο ή ανθρώπινη αγάπη καί άλλο ή πνευματική αγάπη πού αποκτάται μέ αίμα καρδίας καί "ουδέποτε εκπίπτει"...

H επέβαση τού Χριστοδούλη δέν έγινε τυχαία, ασχετα άν τά κίνητρα είναι εμπαθή..

Η επικοινωνία μεταξύ μας είναι σχέση ανθρώπου καί Θεού μέσα σέ πνεύμα απόλυτης ελευθερίας προσώπων, κοινωνούμε ό ένας τόν άλλον καί ανάλογα τήν πνευματική κατάσταση τού καθενός, λαμβάνουμε εκαστος κατά τήν καρδία του...αλλά καί κατά τήν καρδία τού άλλου!...

Κυπριανός Χ : Ευχαριστώ τον Ιωάννη για το σχόλιο και την ευκαιρία που μου δίνει.

1) Δεν αναφέρθηκα στο ζήτημα της αυτοκτονίας και δεν ασχολήθηκα καθόλου με την περίπτωση που αναφέρεται παρεμπιπτόντως. Το σχόλιο που κατέθεσα αφορούσε στη "θεολογία" της σχέσεως και στη θεολογία της κοινωνίας, αν μπορεί κανείς να την ορίσει με αυτό τον αδόκιμο όρο.

2) Άλλο οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και εντελώς διαφορετικό η - ας την ονομάσουμε - σχέση του Θεού με τον άνθρωπο. Η κοινωνία Θεού με τον άνθρωπο είναι αυτή που οδηγεί τον άνθρωπο στη σχέση ή σχέσεις, με τους άλλους ανθρώπους, προκειμένου να τους καταστήσει συγκοινωνούς και συγκληρονόμους της βασιλείας των ουρανών. Αν αυτό δεν επιτευχθεί μάταια κοπιάζουμε.

3) "Αγαπητική σχέση" είναι όρος θεολογικά εντελώς ακατάλληλος. Ουδαμού υπάρχει εκτός από τις επεξεργασμένες πατερικές γραφές στα νεόκοπα Δυτικά θεολογικά εργαστήρια. Όταν ένας άνθρωπος συνάπτει σχέση με έναν άλλο άνθρωπο τα κίνητρα δεν είναι πάντα "αγαπητικά". Υπεισέρχονται και πλείστα άλλα. Όταν όμως ο άνθρωπος επιθυμεί την κοινωνία μετά του Θεού, κίνητρο έχει μόνο την ένωσή του με τον Θεό. Ενδεχόμενα άλλα δεν υπάρχουν (σημ. οι σχέσεις αφήνουν ανοικτά παράθυρα) και τότε, αν εύρει Χάριν, μπορεί να συνάπτει σχέσεις άδολης και ανυστερόβουλης και ανιδιοτελούς αγάπης μετά του πλησίον.

Οι σημερινές σάλπιγγες της αγάπης που ηχούν παγκοσμίως φέρουν στις πλάτες τους - και στα πνευμόνια τους - δύο γαρ οι πνεύμονες!! - άπειρα εγκλήματα εν ονόματι, φευ, της αγάπης.

Στο ερώτημα που ετέθη στον Ιησού ως προς το ποιά είναι η μεγαλύτερη εντολή, που πρέπει να τηρεί ο πιστός, η απάντηση ήταν : Πρώτον, να αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου και τα εξής, δεύτερον δε, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Βλέπουμε ότι προηγείται η προς τον Θεόν αγάπη και ακολουθεί η προς τον πλησίον. Είναι όμως ομοία προς την πρώτη και η δεύτερη εντολή. Γιατί; Διότι εγγύτερα και πλησιέστερα παντός άλλου, βρίσκεται στον άνθρωπο ο Θεός και βεβαίως σε απόσταση οι άλλοι, οι οποίοι καλούνται να εννοήσουν το :

"Θεός εγγίζων εγώ ειμί,λέγει Κύριος,και ουχί Θεός πόρρωθεν",

για να ενωθούν κι αυτοί με τον άγιο Θεό.

Η σχέση, και αυτή ακόμη η "αγαπητική", εντάσσει πόρρωθεν τον Θεό και όχι εγγύς. Πόρρωθεν, άλλωστε, βρίσκεται και ο κάθε πλησίον. Μήπως κάνω λάθος;

4) Επειδή δεν επιθυμώ να μακρυγορήσω, θα παρακαλούσα τον αγαπητό Ιωάννη να μου επισημάνει αυτά που δυσκολεύομαι εγώ να ιδώ. Και αναφέρομαι στα εμπαθή κίνητρα, δείγματα της γραφής μου, σύμφωνα με αυτό που γράφει και μου καταλογίζει :

"... αυτό που τά "μουντζουρώνει" είναι τά εμπαθή κίνητρα πού μεσολαβούν καί αλλοιώνουν όλο τό ύφος.." και "H επέβαση τού Χριστοδουλίδη δέν έγινε τυχαία, ασχετα άν τά κίνητρα είναι εμπαθή.."

Αν αυτό τεκμαίρεται από άλλα δικά μου, τα οποία αλλού έχει διαβάσει ο Ιωάννης, ας έχει υπόψη του ότι αν συμβαίνει αυτό, τότε κακώς μου προσάπτει εμπάθεια στο σχόλιο που έγραψα με αφορμή τη "θεολογία" της σχέσεως. Ώφειλε να μου τα υποδείξει στον οικείο τόπο.

Ιωάννης : Αγαπητέ εν Χριστώ αδερφέ Κυπριανέ,

χάρηκα γιά τήν αγάπη σου, αυτό αισθάνθηκα από τά λόγια σου, τά άλλα δέν έχουν καί τόσο σημασία αλλά καί μιά καί υπάρχει όφελος καλό είναι νομίζω νά πούμε λίγα λόγια..

Δέν είμαι ψυχολόγος, ούτε θεολόγος καί ή επίκτητη παιδεία μου είναι χαμηλού επιπέδου, λέω καί γράφω ό,τι αισθάνομαι γιά τόν άλλον δίχως νά τόν ξεχωρίζω από τόν εαυτό μου καί αυτό μού δίνει τήν βέβαια ελπίδα ότι καί αν ακόμα δυσαρεστηθή, μέ αντιπαθήση ή καί μέ μισήση δέν θά βλαφτή.

.. Ισως ακούγεται αυτό παράλογο, δέν είναι όμως, είναι υπέρλογο.

Αν κάποιος αγαπά τόν άλλον ως "ετέρα μορφή" Χριστού κινήται σέ άλλες σφαίρες, εκτός νόμου, ανάμεσα κτιστού καί άκτιστου, εντός καί ταυτόχρονα εκτός χρόνου..

Γίνεται αγαπητικά "ένα" μέ όλα τά κτίσματα, ειδικά μέ τους συναθρώπους του, λειτουργεί ώς "πάντων διάκονος" Δεσπότης ών..

Τά κίνητρά του είναι καθαρά ερωτικά πρός κάθε άνθρωπο.

Η αγάπη εν Αγίω Πνεύματι αλλοιώνει όλόκληρη τήν ψυχή, οπότε μιά ενέργεια κάνει : αγαπάει εν Θείω Έρωτι ακατάπαυστα καί συνεχώς φλεγόμενα.

Κάθε άλλη κίνηση τής ψυχής προς τόν άλλον είναι ιδιοτελής κι ας κάνει τίς μεγαλύτερες θυσίες.

Μέσα από τήν κοινωνία μεταξύ μας ανακαλύπτουμε τόν εαυτό μας ανάλογα μέ ποιόν έχουμε απέναντί μας καί τήν προαίρεσή μας, παιδαγωγούμε καί μας παιδαγωγούν..
Τά έτερα έλκονται..

Ελπίζω αγαπητέ αδερφέ νά έδωσα απάντηση στίς απορίες σου.

Κυπριανός Χ : Αγαπητέ Ιωάννη,

Μου απαντάς "ετερότοπα" -νομίζω, είχαμε κι αλλού αυτή τη συζήτηση- αλλά δεν πειράζει. Μκρός είναι ο ιντερνετικός κόσμος, αν και αχανής.
Γράφεις ότι δεν είσαι ψυχολόγος, ούτε θεολόγος και ό,τι γράφεις, προέρχεται από την επίκτητη παιδεία σου. Καλά είναι αυτά που γράφεις, ταπεινά και όμορφα. Αλλά έχε υπόψη, ότι στα θεολογικά κάποια προσπάθεια χρειάζεται να καταβάλουμε όλοι. Όχι βέβαια για να φθάσουμε το ύψος ενός Μ. Βασιλείου ή του αγ. Ιωάννη του Χρυσοστόμου και των άλλων Πατέρων, που αενάως μας φωτίζουν με τη Χάρη του αγ. Πνεύματος.

Κάτι οφείλουμε να γνωρίζουμε, αν μη τι άλλο, τι έχουν γράψει και πώς. Άρα, το να σου γράψω με τη σειρά μου ότι κι εγώ δεν είμαι θεολόγος, εν μέρη θα ήταν σωστό. Πάντως, μικροί θεολόγοι καλούμαστε όλοι να γίνουμε οι θητεύοντες στους κόλπους της μητρός Εκκλησίας. Για να δίνουμε την καλήν ομολογία και την καλή μαρτυρία στους δύσκολους καιρούς όπου ζούμε.

Με εμπάθεια; Δεν θα το έλεγα. Με πίστη και οπωσδήποτε ζήλο, αν και ο τελευταίος έχει κατασυκοφαντηθεί αγρίως τα τελευταία χρόνια. Εύκολα λες τον άλλο εμπαθή, αλλά δύσκολα κάθεσαι να κουβεντιάσεις μαζί του. Οι προκαταλήψεις, βλέπεις, από τις αυθεντίες. Αλλά ας το αφήσουμε.

Μου γράφεις, αγαπητέ Ιωάννη, για θειον έρωτα. Ξέρεις όμως πόσο δύσκολο είναι αυτό για όλους εμάς τους κοσμικούς; Ειδικά μάλιστα σήμερα. Αυτοί που μίλησαν και έγραψαν για θείον έρωτα είχαν δώσει όλα τους τα χρόνια στην άσκηση, στη μόνωση, στην αναχώρηση. Τόλμη είναι να το επαναλαμβάνει κανείς και τόλμη είναι να γράφουμε εμείς, που δεν είμαστε θεολόγοι, που δεν είμαστε ψυχολόγοι, που έχουμε παιδεία χαμηλού επιπέδου, τόλμη είναι, λέω, να γράφουμε ότι : "Αν κάποιος αγαπά τόν άλλον ως (ετέρα μορφή) Χριστού κινείται σέ άλλες σφαίρες, εκτός νόμου, ανάμεσα κτιστού καί άκτιστου, εντός καί ταυτόχρονα εκτός χρόνου" και "τά κίνητρά του είναι καθαρά ερωτικά πρός κάθε άνθρωπο".

Αυτά, καλώς είναι να γράφονται, αλλά όταν έχουμε επίγνωση πού ζούμε και κάτω από ποιές συνθήκες είμαστε υποχρεωμένοι να ζούμε, τότε το μόνο που θα μας έμενε να κάνουμε, θα ήταν να κλάψουμε πικρά γι΄ αυτό που θα μπορούσαμε να έχουμε, αλλά, φευ, μας είναι αδύνατο. Ή, επειδή δεν είναι ακατόρθωτο, αυτό δεν θα το γράφαμε ποτέ. Άλλα προηγούνται, θέματα απλά, στοιχειώδους θεολογικής (χρήσιμης και ωφέλιμης και αναγκαίας) παιδείας, στο σημερινό σκοτεινό τοπίο, όπου η αίρεση κυριαρχεί και κατέχει όλα τα πεδία του επιστητού.

Ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι ότι η αναφορά μου γίνεται για όλους εμάς τους κοσμικούς με την εν τω κόσμω, όσο αυτό είναι δυνατόν, άσκηση και άθληση.

Μου είναι γνωστά όλα αυτά. Πέρασαν από πάνω μου, με άγγιξαν, αλλά δόξα τω Θεώ έφυγαν και χάθηκαν. Δεν με παρέσυραν και τη γραφή μου δεν τους τη χαρίζω. Τω επ' εμοί, γραφές θείες και ερωτικές είναι απρόσιτες. Είναι μόνο για εκείνους που αυτά τα έζησαν, γιατί αξιώθηκαν, ύστερα από άσκηση μιας ολόκληρης ζωής με μοναδική τροφή το "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με".

Αυτά δεν είναι για μας, αγαπητέ Ιωάννη. Προηγούνται άλλα και σε ευχαριστώ, και πάλι, για την ευκαιρία που μου έδωσες.

Από τον εμπαθή εν Χριστώ αδελφό σου,
Υγίαινε εν Κυρίω