ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ

Χαρείτε τους, με τις αγκυλώσεις των στερεοτύπων του παρελθόντος : Οι κακοί κομμουνιστές και οι καλοί καουμπόυδες του free world

Τζαμί: Πόλεμος στο εθνικό φρόνημα

Γράφει: Ο Δημήτρης Τούμπανης
Ρεσάλτο, τεύχος-6
Μάθαμε -λέει- ν’ αγνοούμε ηθελημένα την πραγματικότητα άλλων εθνοτήτων και θρησκειών πέρα από την - τοπικά – κυρίαρχη, και τώρα πρέπει να ξεμάθουμε. Θα το αναλάβει αυτό η Ντόρα, με συμπαραστάτες τα ΜΜΕ, τους πολιτικούς ολόκληρου του φάσματος και την εκκλησιαστική ιεραρχία, που ακόμα μια φορά αποδεικνύεται θλιβερά κατώτερη των περιστάσεων.

Συγκεκριμένα ο αρμόδιος υφυπουργός Παιδείας (η υπουργός, ποιεί τη νήσσα) Γ. Καλός δέχεται μεν το Τζαμί αλλά όχι στο Μοναστηράκι. Ο Μάνος, ο Ανδριανόπουλος, το ΠΑΣΟΚ, ο Συνασπισμός εκδηλώθηκαν υπέρ της πρότασης ενώ το ΚΚΕ βγαίνει δυναμικά με άλλες …πολεοδομικές προτάσεις: Θέλει το τζαμί στο Γκάζι!
Απ’ την πλευρά της Εκκλησίας ο Άνθιμος Θεσσαλονίκης υποστήριξε ανοιχτά την Ντόρα και ο εκπρόσωπος Τύπου της Αρχιεπισκοπής X. Κονιδάρης τάχτηκε υπέρ της δημιουργίας του τζαμιού, όχι όμως στο Μοναστηράκι αλλά στον Ελαιώνα ή τον Βοτανικό!

Να ληφθεί υπόψη ότι οι μουσουλμάνοι αλλοδαποί που ζουν στην Αθήνα, δεν έχουν προβάλει κάποιο αίτημα για τζαμί. Και πολύ λογικά. Στο τέλος-τέλος είναι χαρακτηριστικό της πίστης τους να προσεύχονται οποιαδήποτε στιγμή, όπου κι αν βρίσκονται. Παρόλα αυτά οι ελληνικές Αρχές με «ασυνήθιστη ευαισθησία» προλαβαίνουν τις πνευματικές τους ανάγκες, πριν καν εκδηλωθούν!

Και το κάνουν αυτό οι ίδιοι άνθρωποι, που εδώ και μερικά χρόνια έχουν εργολαβικά αναλάβει να χλευάζουν τον ελληνικό λαό για την χριστιανική του πίστη, ενώ δεν έχει περάσει καλά-καλά μια δεκαπενταετία από τότε δόξαζαν, πάλι εργολαβικά, την χριστιανική θρησκεία και κρατούσαν «το πυρ το εξώτερο» για τον άθεο κομουνισμό!

Τώρα θέλουν λατρευτικό χώρο για τους μουσουλμάνους και «κέντρο ισλαμικών σπουδών» με έξοδα του ελληνικού κράτους, την ίδια στιγμή που εμφανίζονται διαπρύσιοι κήρυκες του χωρισμού της ορθόδοξης Εκκλησίας απ’ το κράτος. Χρησιμοποιούν δηλαδή δύο μέτρα και σταθμά και αυτό δείχνει πόσο κάλπικη είναι ο προοδευτικότητα τους και τι αντιδραστικές προθέσεις υποκρύπτει.

Ενώ κόπτονται για τα δικαιώματα των μουσουλμάνων, στον ελληνικό λαό δεν αναγνωρίζουν κανένα δημοκρατικό δικαίωμα. Ποτέ δεν τον ρώτησαν, ως όφειλαν, αν δέχεται την κατάργηση του ως έθνος, αν συμφωνεί με τον μαζικό εποικισμό της χώρας από πολιτικά και πολιτιστικά καθυστερημένα στίφη, που σύντομα θ’ αποφασίζουν για τις κυβερνήσεις μας, τα δημοτικά συμβούλια και όλα αυτά που μέχρι χθες ήταν τα αντιπροσωπευτικά σώματα του ελληνικού λαού.

Τα έθνη, μας λένε, είναι αναχρονισμός! Καιρός να εκσυγχρονιστούμε, να βαδίσουμε χωρίς «φανατισμούς» προς το μέλλον …επιστρέφοντας στο παρελθόν! Ανασταίνοντας τα σύμβολα της τουρκοκρατίας. Θέλουν ν’ αναπλάσουν το Μοναστηράκι στήνοντας μιναρέδες στη σκιά του Παρθενώνα, 500 μέτρα απ’ την Μητρόπολη, γιατί έτσι εξυπηρετείται καλύτερα ο πραγματικός τους στόχος, που είναι η ανάπλαση των συνειδήσεων μας, ώστε ν’ αποδεχτούμε την πολυπολιτισμική Αθήνα, κλωνοποιημένη σύμφωνα με το αμερικάνικο πρότυπο.

Να γίνουμε κι εδώ πεδίο βαρβαρότητας, καθεστώς με υπηκόους διαιρεμένους σε αλληλο-υποβλεπόμενα και αλληλο-συγκρουόμενα εθνικά γκέτο, που καταλαβαίνουν μόνο τον εαυτό τους και τον βούρδουλα της εξουσίας.

Να συνηθίσουμε μια Ελλάδα που δεν θα ‘ναι πλέον πατρίδα των Ελλήνων. Δεν θα είναι έθνος δικαιωματικά κυρίαρχο στον γεωγραφικό του χώρο, με την δική του ιστορία, τις δικές του συλλογικές μνήμες, τα βιώματα, τα οράματα, τις δικές του πολιτιστικές και θρησκευτικές παραδώσεις. Να γίνουμε χώρα χωρίς παρελθόν και άρα χωρίς μέλλον, πολυπολιτισμική χωρίς πολιτισμό.

Η υπόθεση τζαμί, δεν αφορά κάποιο απλό δημοκρατικό αίτημα το οποίο η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να σεβαστεί χωρίς πολλές συζητήσεις.

Πρόκειται όχι για μουσουλμανική αλλά για αμερικάνικη απαίτηση και γι’ αυτό προβάλετε, άλλωστε, απ’ το υπουργείο Εξωτερικών, αν και υπάγεται στην αρμοδιότητα του υπουργείου Παιδείας. Είναι «δωράκι» που παρέλαβε η Ντόρα πακέτο, απ’ τον «άρχοντα των δακτυλιδιών».

Και προβάλλεται όχι σε χρόνο ανύποπτο, αλλά σε στιγμές που τα σχέδια και οι επιδιώξεις της «νέας τάξης» στα Βαλκάνια βρίσκονται σε πλήρη ανάπτυξη. Όταν νέες ανακατατάξεις, νέες σαλαμοποιήσεις, έχουν ήδη δρομολογηθεί στην περιοχή, απ’ την παγκόσμια συμμορία, και αυτό δεν είναι μυστικό. Όπως δεν είναι μυστικό ότι τα σχέδια περιλαμβάνουν γεωγραφικό ακρωτηριασμό και της χώρα μας, με όσα τραγικά για τον λαό της συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη.

Δεν καταστροφολογούμε δυστυχώς. Είναι ίσως περιττό να θυμίσουμε τα όσα προανήγγειλε, με ελαφρά την καρδία, η Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, προσφωνώντας τον Κάρολο Παπούλια, ως γεγονότα επερχόμενα εντός της πενταετούς προεδρίας του: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη»!

Το θέλουν Αμερικάνοι το τζαμί στην καρδιά της Αθήνας, στο Μοναστηράκι. Σίγουρα η Ντόρα τους, δεν θα συμβιβάζεται με τίποτε λιγότερο. Μόνο εκεί –στο Μοναστηράκι- το τζαμί θα λειτουργεί σαν εργαλείο ψυχολογικού πολέμου εναντίον του ελληνικού λαού. Πολέμου συνειδήσεων με σημασία πιο αποφασιστική απ’ την ίδια την ένοπλη αναμέτρηση. Θέλουν να πλήξουν καίρια το ηθικό του ελληνικού λαού, που δεινοπαθεί ήδη όταν βλέπει με αγωνία και πόνο ψυχής να οδηγείται ο τόπος του στην καταστροφή, από την κυβερνώσα εξαχρείωση. Οι ενδεχόμενες αντιδράσεις του, στα νεοταξίτικα σχέδια, είναι η μόνη άγνωστη συνιστώσα. Με την φωνή του ιμάμη ν’ αντιβουίζει στους αθηναϊκούς δρόμους, επιδιώκουν να του υποβάλλουν την ιδέα ότι η Ελλάδα και το ελληνικό έθνος, είναι ήδη παρελθόν. Να τον κάνουν να θεωρήσει κάθε αντίσταση περιττή, μάταιη.

Τα Μέσα ενθαρρύνουν την νέα υπουργό Εξωτερικών. Την προτρέπουν να προωθήσει τις προτάσεις της, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις. Γράφτηκε κάπου: «Ντόρα προχώρα, θα δυσκολευτούν λίγο να το χωνέψουν, στο τέλος όμως θα το συνηθίσουν», όπως συνήθισαν και τόσα άλλα! Προφανώς θεωρούν τον ελληνικό λαό πιο προσαρμοστικό από τον γάιδαρο του Χότζα, όταν μάλιστα τον έχουν προδώσει και οι «ταγοί» του. Ξεχνούν ότι ιστορικά έχει αποδείξει την ικανότητα του να κινητοποιείται όταν χρειαστεί και αυθόρμητα, να σέρνει ξοπίσω του «ηγέτες» του, εκόντες-άκοντες.

Μάιος 2006