Οι Ορθόδοξοι μπροστά στο Χάος της «Νέας Εποχής»

Ο τίτλος του Θέματος παραπέμπει σε άρθρο που εγράφη στο ιστολόγιο του Ρεσάλτο. Ο τίτλος και το σχόλιο που ακολουθεί είναι του γράφοντος.
Ο ιστορικός και η "προφητεία"
Διαβάζουμε από το άρθρο :
"Όταν ο Στ. Ράνσιμαν υποστήριζε, ότι «ο 21ος αι. θα είναι ο αιώνας της Ορθοδοξίας», προϋπέθετε τους Ορθοδόξους. Ο βαθύς αυτός γνώστης της αγιοπατερικής και ησυχαστικής παράδοσης δεν εννοούσε, φυσικά, μιαν εθιμική «ορθοδοξία», ιδεολογικοποιημένη και σκανδαλίζουσα τις συνειδήσεις, εξουσιαστική και διεκδικητική της εξουσίας, όλα αυτά που περικλείει ο όρος «ορθοδοξισμός»."
Κυπριανός Χ :  Δεν γνωρίζω ποιες προϋποθέσεις έθετε αυτός ο "βαθύς γνώστης της αγιοπατερικής και ησυχαστικής παράδοσης", όταν έλεγε ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της Ορθοδοξίας. Φυσικά, αναφέρομαι σε Ορθοδοξία και Ορθοδόξους.
Αν οι προϋποθέσεις του ήταν οι σημερινές : Μεταπατερικές, συναφειακές και λοιπές ανόητες εγχώριες - ή οι εκ Βοσπόρου αναχωρούσες - πλέουσες, ιπτάμενες, οδοιπορούσες κλπ. - δεν θα είχε άδικο. Αλλά αυτή δεν είναι Ορθοδοξία, ορθοδοξισμός ή ορθοδοξολογία. Είναι η απόλυτη "εθναρχούσα" ιδιωτεία με ιερατικό, φευ, ένδυμα.
Ο ιστορικός Ράνσιμαν, όταν γίνονταν τα ορθόδοξα ανοίγματα με την άρση των αναθεμάτων, τις συμπροσευχές, τα συλλείτουργα και τα άλλα διάφορα, έγραφε βεβαίως την ιστορία μελετώντας τις πηγές και παρέχοντάς μας ικανές πληροφορίες. Ουδέν πρόβλημα. Αλλά όταν φτάνει στο σημείο να πει ότι ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας της Ορθοδοξίας, μάλλον κάπου έχει σκοντάψει ή άλλοι τον έβαλαν - όχι άμεσα, αλλά έμμεσα - να πει αυτή τη μεγάλη κουβέντα.
Η Ορθοδοξία είναι συνώνυμη και ταυτόσημη λέξη με την αλήθεια. Αυτό είναι το διακριτικό της γνώρισμα. Όταν όμως βλέπεις ότι όχι μόνο η αλήθεια δεν επιδιώκεται από κανέναν εκ των υπευθύνων (ισχυρών κλπ.), αλλά διώκεται, και το ακόμη χειρότερο ότι καταβάλλεται προσπάθεια να διαστρεβλωθεί και στην εντέλεια να πλαστογραφηθεί, τότε μάλλον κάτι πάει στραβά. Καλός ιστορικός μπορεί να είσαι, αλλά η σύγχρονη Ιστορία σου διαφεύγει. Οπότε η "προφητεία" σου είναι σκάρτη.
Και κάτι ακόμη, που δεν απασχόλησε τον ιστορικό Στίβεν Ράνσιμαν και, φαίνεται, δεν απασχολεί κανένα από τους ενδιαφερόμενους, που με το ισχυρό μικροσκόπιο της επιστήμης μας ανοίγουν τους οφθαλμούς. Πώς εξηγούν το φαινόμενο - ιστορικό οπωσδήποτε - οι άλλοτε ισχυροί προστάτες ενός ταλαίπωρου και πλάνητος λαού (Εβραίοι), να γίνονται στο τέλος οι απηνείς διώκτες του σε σημείο αφανισμού του;
Πρώτοι ήταν οι Αιγύπτιοι, μετά ακολούθησαν Βαβυλώνιοι και Πέρσες. Πήραν έπειτα τη σκυτάλη οι Έλληνες για να ακολουθήσουν οι Ρωμαίοι. Αργότερα ήλθαν οι Ισπανοί και εσχάτως είχαμε τους Γερμανούς. Τώρα, ισχυροί προστάτες είναι η δημοκρατική Αμερική και η ατύπως συμβασιλεύουσα Βρετανία. Αν αυτοί οι δυο καταλάβουν τι παιγχνίδι, και από ποιους, παίζεται στην πλάτη τους για λογαρισμό άλλων, τότε πολύ φοβούμαι, ο ιστορικός Ράνσιμαν πρέπει να σηκωθεί από τον τάφο του και άλλη προφητεία να μας πει.
Υστερόγραφο
Δυσκολεύομαι, ειλικρινά, να συμβιβάσω τούτα τα δυο εκ του άρθρου :
α) "Η ιδεολογία της Νέας Εποχής συνιστά, έτσι, πρόκληση ουσιαστική για την Ορθοδοξία" και, β) "... δεν εννοούσε, φυσικά, μιαν εθιμική «ορθοδοξία», ιδεολογικοποιημένη".
Το πρώτο ερώτημα είναι, αν η Ορθοδοξία έχει ιδεολογία και το δεύτερο : Τι είδους ιδεολογία πρέπει να αντιπαραθέσει η Ορθοδοξία, ώστε να μη τη χαρακτηρίσουμε "ιδεολογικοποιούσα" την ιδεολογία της, ή τις ιδεολογίες της; Να εννοήσουμε άρα γε ότι η Νέα Εποχή έχει μη ιδεολογικοποιημένη ιδεολογία; Ισχύει όμως κάτι τέτοιο ή μήπως στην ανυπόστατη ιδεολογία της Νέας Εποχής (όθεν και ο όρος "ιδεολογικοποίηση") πρέπει οι Ορθόδοξοι να αντιτάξουμε την ενυπόστατη δική μας ιδεολογία;