Όσοι τιμούν τους ανύπαρκτους νεκρούς, ας κάνουν τον κόπο να γυροφέρουν τα στενά του περίφημου θυσιαστικού, υπέρ ελευθερίας, ναού που ονομάζεται υπερήφανα Πολυτεχνείο. Εκεί θα συναντήσουν τους πραγματικούς νεκρούς, τα εθισμένα στα ναρκωτικά ανθρώπινα ράκη της Πλατείας των Εξαρχείων, την αφόρητη δυσωδία της οδού Τοσίτσα, την απίστευτη βρωμιά των τοίχων και των πέριξ δρόμων.
Αν γι΄ αυτή την ελευθερία τιμάται κάθε χρόνο η ανάμνηση των ηρωικώς (μη ανευρισκομένων) πεσόντων, τότε ναι, θύματα υπάρχουν. Αυτά όμως τα γέννησε το μεγάλο αντιστασιακό ψεύδος των ανατροπέων της Επταετίας. Οι συνθηματίες της Αντίστασης φώναζαν για το ψωμί, την παιδεία, την ελευθερία. Τίποτα από αυτά δεν τους έλειπε. Τα είχαν όλα μέσα στις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες της εποχής. Εκείνη η εποχή δεν είχε δάνεια. Η ελευθερία τα έφερε, μαζί δε με αυτά το ψωμί - μη ξεχνάμε τα Γυμναστήρια για απώλεια βάρους - και την παιδεία. Α, ναι, είναι και τα Φροντιστήρια.
Τώρα όπου μας ήρθε ο λογαριασμός, τα περιφερόμενα ανθρώπινα ράκη γύρω από τον τόπο της θυσίας, είναι πλέον ανίκανα να αντισταθούν. Έδωσαν τον αγώνα τους, πήραν τη δόση τους, όλα τέλειωσαν. Η τιμώμενη Κεφαλή περιμένει το Ντάτσουν να την πάει στην ανακύκλωση.
 |
| Πολυτεχνείο, οδός Τοσίτσα |
 |
| Η εκδίκηση, λένε, είναι ένα νόστιμο φαγητό που τρώγεται πάντα κρύο |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου