Ένα σχόλιο στο ιστολόγιο "Κρυφό Σχολειό" περί Φλεγόντων Ζητημάτων δια την εν αγίω Πνεύματι και Χριστώ ( : εν πνεύματι και αληθεία : «Ἀλλ' ἔρχεται ὥρα καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ Πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ», Ιν. δ' 23 ) ένωση των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών. Αν σας μένει χρόνος δείτε στην ιστοσελίδα http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2014/04/blog-post_21.html πώς τίθεται το θέμα.
Η αφορμή, "Κρυφό Σχολειό" :
Χρειαζόμαστε "ένα συγκεκριμένο τρόπο διαλόγου, που θα εξασφαλίσει, κατά δύναμιν, την μη παρεκτροπή του, από διάλογο ορθοδοξίας σε διάλογο "γρονθοκοπίας"
Το σχόλιο, κυπριανός χ.
Χριστός Ανέστη
Είμαι εξ εκείνων που ψήφισαν "Όλα". Να συζητηθούν όλα, αφού προηγουμένως ταξινομηθούν κατά προτεραιότητα.
Το πρόβλημα που υπάρχει και υπήρχε ανέκαθεν - γράφω τη γνώμη μου - ήταν, αφ΄ ενός η ελλειπής γνώση των πιστών στα θρησκευτικά ή θεολογικά ζητήματα και, αφ΄ ετέρου, η φιλοδοξία ιεραρχών να αναδειχθούν σαν ορθοτόμοι της αληθείας και χειραγωγοί των πιστών. Υπέθεταν, μιλώντας γενικότερα, ότι το ποίμνιο δεν είχε ικανές γνώσεις. Αυτό, όμως, δεν ίσχυε και δεν ισχύει σαν γενικός κανόνας.
Θέματα που αφορούν, δι΄ εμέ, στα θρησκευτικά απαιτούν αληθή ταπείνωση. Η οποία - πάντα τη γνώμη μου καταθέτω - δεν είναι τόσο εύκολο να φαλκιδευθεί, σε αντίθεση με αυτό που σήμερα γίνεται με την αγάπη και την αγαπολογία. Εύκολα μπορεί κανείς να την υποδυθεί, όχι όμως και την ταπείνωση, από την οποία, σημειωτέον, αναβλύζει η αγάπη. Η αγάπη δεν κάνει ταπεινό τον άνθρωπο. Η ταπείνωση κάνει τον άνθρωπο, άνθρωπο της αγάπης, και αυτό είναι το ζητούμενο στους δύσκολους καιρούς μας.
Συνηγορητικό αυτού, ότι δηλαδή η αληθής, η όντως ταπείνωση, κάνει προσιτή την θεία Χάρη, και εξ Αυτής την αγάπη, είναι ο λόγος της υπεραγίας Θεοτόκου προς την Ελισσάβετ : "46 Καὶ εἶπε Μαριάμ· Μεγαλύνει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον 47 καὶ ἠγαλλίασε τὸ πνεῦμά μου ἐπὶ τῷ Θεῷ τῷ σωτῆρί μου, 48 ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ". Επίσης, το εξίσου σημαντικό είναι ότι, σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας, το μόνο στο οποίο υστερεί ο διάβολος είναι στην αρετή της ταπείνωσης. Οσοδήποτε και αν προσπαθήσει, δεν τα καταφέρνει. Το μαρτυρούν, άλλωστε, τα υπ΄αυτού υποκινούμενα όργανα - είναι άνθρωποι και όχι ούφο - με τα έργα τους : Σιωνισμός, οικουμενισμός, παγκοσμιοποίηση, όπου πρυτανεύει η αγάπη και κυριαρχούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των επιλεκτικά ανακαλυπτόμενων μειοψηφιών.
Η αγάπη, ο άγιος Θεός, προσεγγίζει τους ταπεινούς και με αυτή, με την ταπείνωση, γνωστοποιείται στον άνθρωπο. Ο Θεός είναι αγάπη, αλλά η αγάπη του Θεού μόνο δια της ταπεινώσεως γίνεται προσιτή στον άνθρωπο.
Αν λοιπόν υπάρχει αυτή, φυσικά και άλλες προϋποθέσεις, τότε μπορούμε να θέσουμε - κατά προτεραιότητα - τα ζητήματα αυτά προς συζήτηση. Ελπίζω και εύχομαι στο χώρο των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών οι κατάλληλοι άνθρωποι να βρεθούν. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν.
1 σχόλιο:
Απολογητικό σχόλιο επί απολογητικού άρθρου (άσχετο μεν, συναφές δε)
Διαβάσαμε :
"Τὸ ἔργο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ὑπηρετεῖ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ὡς θεοΐδρυτος αὐτοτελὴς πνευματικὸς ὀργανισμὸς ὑφίσταται μέσα στὴν πολιτεία παράλληλα μὲ αὐτήν. Ἡ δὲ Θεολογία διὰ τῆς ἐπιστημονικῆς ἀναπτύξεως τῆς ὑπερφυσικῆς θείας ἀποκαλύψεως ἀποτελεῖ τὸ συμπλήρωμα τῶν ἄλλων ἐπιστημῶν μὲ τὸ νὰ ἐκφέρει τὸν τελευταῖο περὶ τῶν ὄντων λόγο (...) Ἐπίσης πρέπει νὰ μὴ λησμονοῦμε ὅτι κοιτίδα τῆς Θεολογίας, ἡ ὁποία δικαιοῦται νὰ ἀποκαλεῖται «ἐπιστήμη ἐπιστημῶν», εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὴ ἔδωσε καὶ δίνει ζωὴ στὴ Θεολογία. (...) Οἱ Πατέρες ἦσαν κατεξοχὴν πιστοί (...) Σταθερὸ δὲ ἀξίωμά τους ἦταν: «πρᾶξις θεωρίας ἐπίβασις»".(*)
κυπριανός χ
Είμαι βέβαιος ότι το σχόλιο αυτό δεν θα δημοσιευθεί. Ωστόσο, θα υπάρξουν μερικοί, άγνωστο ποιοι θα είναι αυτοί, οι οποίοι θα το διαβάσουν.
Δεν θα διαφωνούσα σε τίποτα με όσα αναφέρει το περιοδικό "ΣΩΤΗΡ". Απουσιάζει όμως το καταστάλαγμα, αν θέλετε νόημα, των ανωτέρω, τα οποία γράφτηκαν με αφορμή "τὴν ἵδρυση Τμήματος Ἰσλαμικῶν Σπουδῶν στὸ Τμῆμα Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ ΑΠΘ". Το άρθρο επιγράφεται "Εκκλησία και Θεολογικές Σχολές".
Όπως σαφέστατα προκύπτει από το άρθρο, ο ρόλος της Θεολογίας και των συναρτημένων πανεπιστημιακών σχολών είναι "νὰ ἐκφέρει τὸν τελευταῖο περὶ τῶν ὄντων λόγο" και ο λόγος αυτός "πρέπει νὰ εἶναι πρωτίστως Ἀποστολικός καὶ Πατερικός", καθόσον Απόστολοι και Πατέρες "ἦσαν κατεξοχὴν πιστοί". Πάντα σύμφωνα με το άρθρο.
Με άλλα λόγια, στόχος και σκοπός της Θεολογίας, της Εκκλησίας και των πανεπιστημιακών παραρτημάτων ή σχολών, είναι να καλλιεργούν την καθ΄ ημάς πίστη και το φρόνημα αυτής κατά τα πρότυπα ( : «πρᾶξις θεωρίας ἐπίβασις» ) των Αποστόλων και των Πατέρων.
Η πίστη αυτή, εφόσον ισχύει το αξίωμα «πράξις θεωρίας επίβασις», σημαίνει ότι είναι "1 ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων" (Εβ. ια΄). Αν κάνω λάθος, παρακαλώ να με διορθώσετε. Συμβαίνει όμως τον τελευταίο καιρό - αιώνα για να είμαι ακριβής - η πίστη να είναι μεν "ελπιζομένων υπόστασις", έπαψε όμως να είναι "πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων". Επειδή ο έλεγχος είναι συχνά επώδυνος για τους ελεγχόμενους. Οπότε, απουσιάζοντος του ελέγχου, η ζημιά έγινε, η χαραμάδα άνοιξε, και οι νυν πανεπιστημιακοί αποφαίνονται «Τὸ Πανεπιστήμιο δὲν εἶναι τμῆμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ εἶναι ἐλεύθερο, δημόσιο ἐκπαιδευτικὸ ἵδρυμα καὶ λειτουργεῖ μὲ βάση τὶς ἀκαδημαϊκὲς ἀνάγκες».
Τα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα, συμπληρώνουμε τώρα εμείς, είναι πάντα ανοικτά - σχήμα λόγου βέβαια - σε έλεγχο. Διότι, έτσι, δικαιολογούν την ελευθερία των ακαδημαϊκών, και οπωσδήποτε δημοκρατικών, αναγκών τις οποίες, υποτίθεται, προασπίζουν. Η θεολογία των ημερών μας (ποια απ΄ όλες;) δεν είναι το ίδιο. Ασκεί δια των εκπροσώπων της Εκκλησίας επιλεκτικό έλεγχο, ή για να είμαστε ακριβείς, δεν ασκεί καθόλου. Ό,τι εντέλλονται τα ξένα σιωνιστικά κέντρα αυτό κάνει.
(*) http://thriskeftika.blogspot.gr/2014/04/blog-post_2408.html
Δημοσίευση σχολίου