Η αλήθεια να λέγεται;
Και ένα Σχόλιο 03/05/2017
«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό. Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα: «Μα τι λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας, πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!». Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας. Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε ελπίδα. Δηλαδή εδώ έχουμε τις δύο σημαντικότερες συνθήκες για την επαναφορά! Αυτό το παράδειγμα μας δείχνει πως μπορούμε να πετύχουμε να ανυψώσουμε τους ανθρώπους με λόγο στοργικό και ευχάριστο, βοηθώντας τους παράλληλα να ανυψωθούν και ως προς τα έργα τους. Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο; Εσύ τώρα μπορείς να μου πεις: μα ο Άγιος Σεραφείμ δεν είπε την αλήθεια σε εκείνη τη γυναίκα κατάματα, ενώ εγώ λέω στον καθένα την αλήθεια κατά πρόσωπο! Ο Άγιος Σεραφείμ είπε την αλήθεια, αλλά την αλήθεια εκείνη, που δεν έφερε τη γυναίκα στο σημείο εκείνο να εκφραστεί με θυμό και οργή. Αφού η γυναίκα μερικές φορές παραδιδόταν στον θυμό, αλλά το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής της ήταν εντελώς ήσυχη και σεμνή. Και ο Άγιος Θεός ως άριστος παιδαγωγός και γιατρός, ανύψωσε εκείνο που είναι καλό μέσα στην ψυχή της, αποσιωπώντας εκείνο που είναι κακό. Αφού τι νόημα θα είχε να μιλήσει περί του κακού για το οποίο ήδη η ίδια η γυναίκα είχε μιλήσει; Εσύ όμως, έχεις εντελώς αντίθετη μέθοδο, εσύ λες κατά πρόσωπο ότι κακό έχει η ηθική αρρώστια κάποιου ανθρώπου! Και αυτό τονισμένο αυστηρά και κακοπροαίρετα. Παράλληλα, εκείνο που είναι καλό σε κάποιον αμαρτωλό το αποσιωπάς. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εκείνον του οποίου το όνομα μπήκε στον Συναξαριστή». (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δε φτάνει μόνο η πίστη, εκδ. Εν πλω σελ 239-240)
Επειδή τα πράγματα είναι σήμερα μπερδεμένα, ας προσπαθήσουμε να βάλλουμε μια τάξη (κχ)
1) Να μη διαλάθει της προσοχής του αναγνώστη, ότι ο άγιος Σεραφείμ έχει απέναντί του μια - πιθανόν γνώριμη - Μοναχή και όχι έναν άγνωστο κοσμικό, άνδρα ή γυναίκα, που του εξομολογείται το πάθος της οργής και του ζητά βοήθεια.
2) Απάντηση σε σχολιάστρια, η οποία έγραψε : «Τα πάντα είναι η Αγάπη αυτή μαλακώνει την άγρια και θυμωμένη καρδιά.Ο άλλος εαυτός του θυμού και της οργής είναι απλά το κακό αγγελάκι μας, που μάχεται το καλό για την ειρήνη και αγάπη της ψυχής. Εμείς απλά επιλέγουμε.»
κχ : Τα πάντα δεν είναι αγάπη. Να ξέρουμε τί γράφουμε. Έχουμε την κτιστή αγάπη, υπάρχει όμως και η άκτιστη αγάπη. Ο πάπας και οι άλλοι, την κτιστή αγάπη έχει και με βάση αυτή έχει σχεδιάσει την προπαγάνδα της αγαπολογίας και σχεσιολογίας.
Την δέχτηκαν και οι του Φαναρίου εκκοσμικευμένοι και υποταγμένοι στις νεοταξικές εντολές. Είναι όμως και πολλοί δικοί μας εδώ, ερωτολογούντες ακαδημαϊκοί και κληρικοί, που διστάζουν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους.
Η Ορθοδοξία έχει, προβάλλει και προτείνει, την άκτιστη αγάπη, αυτή που θέωσε και κόσμισε την Εκκλησία με σωρεία Μαρτύρων, Ομολογητών, Οσίων και Θεοφόρων πατέρων.
Ο Κύριος είπε «27 Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν.». Αλλά η ειρήνη είναι έργο - ενέργεια, της αγάπης. Όχι όμως της κοσμικής ειρήνης και της κοσμικής αγάπης. Αυτονόητο και της αλήθειας, που είναι ο Κύριος. Επομένως, δεν είναι παραχάραξη, αν κάποιος πει «ἀγάπην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν· οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν».
3) Κατόπιν των ανωτέρω, δεν τίθεται ερώτημα αν ο άγιος Σεραφείμ είπε, ή δεν είπε τήν αλήθεια; Ήταν αλήθεια αυτό που της είπε. Ότι έχουμε μέσα μας έναν άλλο εαυτό, που δεν τόν αφήνουμε νά βγει προς τά έξω καί διαρκώς τού κλείνουμε το στόμα, με αποτέλεσμα να οργιζόμαστε επικίνδυνα και να νευριάζουμε υπέρμετρα :
« 22 συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, 23 βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.» (Ρμ. ζ΄).
Σχόλιο
- Kyprianos Christodoulides :
« 24 πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου.
25 πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, ἐγὼ δέ σε ἔγνων, καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας·
26 καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω, ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς. » (Ιν. ζ΄)
Κυρία ή δεσποινίς Σαλαβάτη, πριν γράψω κάτι, το έχω ψάξει πολύ μέσα μου. Αν διαβάσετε τα παραπάνω εδάφια, θα δείτε για ποιά αγάπη μιλεί ο Κύριος :
1) ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου
2) ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, ...
Μήπως νομίζετε ότι αυτή η αγάπη, η «πρὸ καταβολῆς κόσμου» και «ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με», είναι εύκολη και εφικτή για τον άνθρωπο ; Είναι εύκολη υπόθεση η αγάπη, με την οποία ο Πατήρ αγαπά τον Υιό πρό καταβολής κόσμου ;
Θέλετε λοιπόν να αφήσουμε την θεωρία της αγάπης και να ασχολούμαστε με την αγάπη του κόσμου, την κοσμική αγάπη ; Μα αυτήν ακριβώς την αγάπη έχουν και με αυτή φλυαρούν οι παπικοί, οι προτεστάντες και δυστυχώς, κάποιοι δικοί μας οικουμενιστές Ορθόδοξοι ή ακόμη και αντιοικουμενιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου