ΕΛΛΆΣ ΤΌ ΜΕΓΑΛΕΊΟ ΣΟΥ!
Ό,τι ζούμε σήμερα, είναι ο "θρίαμβος" τού Γιανναρισμού, τόν οποίο (Χρ. Γιανναράς) έχρισε Οφφικιάλιο ο ηγέτης τού "ανήκουμε Δύση" καί δεσπότης τού ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΎ• Πανθρησκεία καί ένας θεός γιά όλους• Οικ. Βαρθολομαίος. Οπωσδήποτε, ελέω Αγγλικανισμού καί Αμερικανικού Προτεσταντισμού, μέ επίχρυσο περιτύλιγμα μιάς άθλιας ορθοδοξίας.
Μή ξεχνάμε, ήταν καθηγητής Παντείου, εκλέχθηκε επί Πασόκ μέ Στέλιο Παπαθεμελή, Υφυπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας 1982–1985, στό τμήμα Πολιτικής Φιλοσοφίας.
Επίσης, ο Χρ. Γιανναράς, τολμώ νά πώ, ήταν τής πρώϊμης "φουρνιάς" τών woke ατζέντηδων. Η "θεολογία τής σχέσης" δέν απαγορεύει τίς ομοιόφυλες καί ... φίλες συνάφειες. Αυτά, από έναν που τόν μελέτησε γιά 15 χρόνια, 1970 - '85.
Υστερόγραφο
Παρότι υπήρξε δριμύς κατήγορος τού ελληνοχριστιανισμού, δέν άρθρωσε ποτέ λόγον περί ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Όσον δέ αφορά στόν Μονοφυσιτικό Ρωσικό σοσιαλ/μαρξισμό, ο ίδιος καί αρκετοί άλλοι (opinion makers ρασοφόροι ανωτέρων βαθμίδων) δήλωνε χριστιανός καί μαρξιστής. Νά σημειώσω ότι εκτός από τούς σημερινούς ιεράρχες, έχουμε καί τούς ειδικής/διαφορετικής κοπής “πολιτικάρχες”. Αυτά καί τέλος.
Αθήνα, 30 Ιαν 2025. Η αφορμή καί αντιγραφή, επειδή μερικές φορές αυτά που σχολιάζω, εξαφανίζονται καί ο σύνδεσμος δέν αποκρίνεται.
Φωτό Μαρίνα Ψαράκη 28 Αυγ 2024
https://www.facebook.com/share/p/15htFG1wxg/
Savvas Kallimaxos Grigoropoulos
Greeks around the world…ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΕΛΛΗΝΕΣ (σελίδα κοιν. Δικτύου)
Κάποιες σκόρπιες σκέψεις λόγω του θανάτου του Χρήστου Γιανναρά.
Δεν μου αρέσει και δεν συνηθίζω να εκφέρω γνώμη για τεθνεώτες, αλλά από την άλλη απεχθάνομαι την φράση «ο νεκρός δεδικαίωται». Κάθε άνθρωπος αφήνει το αποτύπωμά του στον πλανήτη Γη, ανάλογα με τα έργα του. Έτσι λοιπόν όλες αυτές τις ημέρες από τον θάνατο του Χρήστου Γιανναρά, στο μυαλό μου τριγυρνούσαν κάποιες σκέψεις.
Να ορίσουμε λοιπόν πρώτα, ότι ήταν Νεορθόδοξος (ήταν δηλαδή από τους αυτούς που είχαν την αντίληψη της Νέορθοδοξίας), δηλαδή είχε ως πίστη του την νέα μορφή της Ορθοδοξίας,(μπορείτε να βρείτε πάμπολλες μικροδιαφορές μεταξύ τους) η οποία δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στις αποτυχημένες Ιδέες του φιλελεύθερου Προτεσταντισμού. Ο Χρήστος Γιανναράς λοιπόν ήταν Ορθόδοξος σε πιο μοντέρνα μορφή. Άρα, δεν γίνεται να ονομάζεται φιλόσοφος, διότι ο όρος αυτός υπάρχει στην Ελληνική γλώσσα μόνο για τους ασχολούμενους με την μελέτη και επεξήγηση και διδαχή των Ελληνικών λόγων. Δεν υπάρχει φιλόσοφος στον Χριστιανισμό ούτε στον Μουσουλμανισμό ούτε στον Ιουδαϊσμό. Στις άλλες γλώσσες και τις άλλες θρησκείες τους ονομάζουν αγίους, σαμάνους, ραβίνους (δασκάλους) ή όπως αλλοιώς λέγονται στην γλώσσα τους οι θεράποντες της Σοφίας. Άλλωστε πώς μπορεί να είναι ένας Ορθόδοξος μελετητής, φιλόσοφος, όταν στους Ύμνους τους δεσπόζει το: «Φιλοσόφους, ασόφους δεικνύουσι» στα εγκώμια της «Παναγίας»; Ενώ μελέτησε λεπτομερώς την αρχαία Ελληνική φιλοσοφία, την έφερε «στα μέτρα του». Όπως έλεγε πολύ συχνά ένας άλλος «ιστορικός» νεορθόδοξος: ήταν το ποτάμι του Ελληνισμού και ενώθηκε με το ποτάμι του χριστιανισμού και έγινε το μεγάλο ποτάμι της Ορθοδοξίας. Και μετά τον ανύπαρκτο «ξυλοσίδηρο» του όρου «Ελληνοχριστιανισμός» προκύπτει και το κίνημα των Νεορθοδόξων. Στην Ελλάδα μάλιστα φούντωσε κατά κόρον, από τον Χρήστο Γιανναρά και τους όμοιούς του, οι οποίοι είναι πάμπολλοι στην ρωμαιϊκη κοινωνία, κάνοντας τα μυαλά αυτού του εμποτισμένου με Βυζάντιο, λαού (μέσω των ελεγχόμενων σχολείων και της παντοδύναμης εκκλησίας), τόσο μπερδεμένο ώστε να θαυμάζει τα κάτασπρα "ταπεινά εκκλησάκια" του Αιγαίου (που ειρήσθω εν παρόδω, με διάταγμα του 1938 του καθεστώτος Μεταξά μετετράπησαν σε άσπρα, για λόγους καθαριότητος και προστασίας, λόγω του ασβέστη, από την χολέρα) με τους λαμπρούς Ναούς του και να αντικαταστήσει τους αληθινούς Θεούς και Θεές του έθνους του, με έναν ανατολίτη ζηλόφθονο και εκδικητικό Θεό. Και πρόσθεσαν και έναν ταπεινό ξυλουργό εντελώς αχρείαστο, βάζοντάς τον να πει κοινοτυπίες, ενώ οι Έλληνες Φιλόσοφοι είχαν πει τα πάντα. Και έτσι μας προέκυψε ο αχταρμάς «πότε με τις αρχαιότητες πότε με ορθοδοξία, των Ελλήνων οι κοινότητες κ.λπ» και επάνω εκεί κέντησαν πολλοί «νεορθόδοξοι» το σύννεφο που παραπλανεί τα μυαλά των «Νέο-ελλήνων». Ο Χρήστος Γιανναράς εκεί έστησε την όλη «φιλοσοφική του θέση» και πριν από αυτόν πολλοί αξιόλογοι ποιητές μας υπηρέτησαν την καθεστηκυία θρησκεία. (Ποιος μαθητής διδάχθηκε στο σχολείο τα ποιήματα του εθνικού μας ποιητή Ανδρέα Κάλβου;) Ο Χρήστος Γιανναράς λοιπόν, περιέγραφε όλον τον λαμπρό Ελληνικό Πολιτισμό χωρίς ποτέ να αναφέρει, ότι όλος αυτός ο Πολιτισμός προέκυψε από την Κοσμοθέαση (όχι θρησκεία) που είχε αναπτύξει η ελληνική κοσμοαντίληψη και η παρατήρηση του Σύμπαντος. Αλλά τι να περιμένει κάποιος από έναν «φιλόσοφο» που καταλήγει σε μία ομιλία του, ότι: «το Βυζάντιο απεγκλώβισε την εικόνα από το φως, που την είχε εγκλωβίσει ο Ελληνισμός»;. Αιωνία του η μνήμη (διότι έχει συγγράψει, άρα τα γραπτά του μένουν) αλλά στο Αξιακό σύστημα των Ελλήνων υπάρχει μία πρωτεύουσα Αρετή: η Αγχίνοια. Το να κατανοεί δηλαδή κάποιος τα πράγματα όπως είναι, καθώς και να μπορεί να επιλέγει την καλύτερη ανάμεσα σε δύο ή περισσότερες καταστάσεις. Και να μην ξεχνάμε τελειώνοντας, ότι μία από τις μεγάλες καταστροφές που επέφερε ο χριστιανισμός, είναι η παραποίηση εκτός των άλλων και του Ελληνικού Αξιακού συστήματος, που δημιούργησε, το τερατούργημα που ζούμε σήμερα.
Τα σέβη μου
