Οι αντίπαλοι της θρησκείας συνοδοιπόροι του οικουμενισμού

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οξύμωρο και ακατανόητο φαινόμενο. Οι αντίπαλοι του οικουμενισμού να είναι και αντίπαλοι της θρησκείας. Έχουμε δηλαδή και τους άθρησκους χριστιανούς, τους χριστιανούς χωρίς θρησκεία (δηλώνουν όμως ορθόδοξοι) οι οποίοι καυχώνται για το "εκκλησιαστικό γεγονός" το οποίον είναι το μόνο που γιατρεύει τον άνθρωπο από το νόσημα της θρησκείας. Νόσημα από το οποίο υποφέρει ο δυτικός χριστιανισμός και οι εκδυτικισμένοι (παπικοί, ουνίτες, προτεστάντες) Ορθόδοξοι. Οι υγιείς νέοι ορθόδοξοι (νεοορθόδοξοι) μας προτείνουν την εκκλησιαστικότητα, έναντι της θρησκευτικότητας. Μας λένε ότι αυτό είναι η αιτία για τον αποχριστιανισμό της Δύσης : Η θρησκευτικότητα. Την εκκλησιαστικότητα όμως, όρος ασαφής που ξενίζει, την αποκαλούν διαφορετικά. Την ονομάζουν "εκκλησιαστικό γεγονός" και ισχυρίζονται γράφοντας περίεργα, περίτεχνα, αντιφατικά και ακατανόητα, ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Είναι εκκλησία, είναι εκκλησιαστικό γεγονός, δηλαδή εκκλησιαστικότητα! Τυπικοί φορείς και διαφημιστές του "γεγονότος" οι π. Ρωμανίδης, ο σεβ. Ιερόθεος Βλάχος, ο π. Μεταλληνός και ασφαλώς ο κ. Γιανναράς.

Ο Δυτικός αποχριστιανισμός έγινε και δικός μας, διότι άλλαξαν τη θρησκεία μας προοδευτικά και ύπουλα από τότε που η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της. Οι Φαρμακίδης, Καΐρης, Ιωνάς King και ο συνεργάτης του ο Hill, είναι μερικά ονόματα των πρωτεργατών της αλλοτρίωσης. Το έργο τους δυστυχώς το συνέχισαν και άλλοι - ποτέ μη ξεχνάμε τι έγινε το 1920-24 - αλλά με ορθόδοξες, υποτίθεται, προδιαγραφές. Η πανεπιστημιακή (και η επισκοπική) αλλυλεγύη και συναδελφικότητα, δεν τους επέτρεπε να καταγγέλλουν τις αντορθόδοξες διδασκαλίες, τις προερχόμενες από την πανεπιστημιακή καθέδρα ή εκ του άμβωνος. Το έργο αυτό το συνεχίζουν σήμερα - ακούσια θέλω να πιστεύω - όλοι όσοι προσπαθούν να αντικαταστήσουν την θρησκευτικότητα (θρησκεία) με την εκκλησιαστικότητα (εκκλησιαστικό γεγονός) συμβαίνει δε αρκετοί από αυτούς να είναι και σφοδροί αντίπαλοι του οικουμενισμού. Αλλά εν αγνοία τους - θέλω πάλι να πιστεύω - αποδεικνύονται οι καλύτεροι σύμμαχοι και συνοδοιπόροι του οικουμενισμού. Με ποιό τρόπο, ας το δούμε συνοπτικά.

Το πρόβλημα που έχουμε, όσο τουλάχιστον μας αφορά, δεν εντοπίζεται στη θρησκεία. Εντοπίζεται σε αυτούς που θέλουν να εκφράσουν την Εκκλησία με λογισμούς για την εκκλησία αλλά πέραν και μακράν του Θεού. Ρίχνουν όλο το φταίξιμο στη θρησκεία λέγοντας ότι ο Χριστός ήρθε για να την καταργήσει. Μα, αν ήταν έτσι, τότε ο Χριστός έπρεπε να καταργήσει το Νόμο, έπρεπε να καταργήσε τη φιλοσοφία, έπρεπε να καταργήσει και το λόγο, για να αρχίσουμε να μιλάμε μια άλλη γλώσσα. Αν όμως η ενανθρώπιση του Κυρίου προφητεύεται στην Παλαιά Διαθήκη, προφητεύεται φυσικά και η Εκκλησία : "Διηγήσομαι τὸ ὄνομά σου τοὶς ἀδελφοίς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε ... ἐν ἐκκλησίᾳ μεγάλη ἐξομολογήσομαί σοί" (Ψ. κα΄). Μήπως αυτά προφητεύουν την κατάργηση της θρησκείας; Ασφαλώς όχι. Διότι αν το θρησκευτικό στοιχείο, το θρησκευτικό γεγονός, η θρησκευτικότητα, υπάρχει στη Παλαιά Διαθήκη, σημαίνει ότι συνυπάρχει και το "εκκλησιαστικό γεγονός" (εκκλησιαστικότητα). Αν καταργήσουμε το θρησκευτικό γεγονός - τη θρησκευτικότητα έστω - τούτο ισοδυναμεί με την κατάργηση και του εκκλησιαστικού γεγονότος. Ισοδυναμεί ακόμη με την κατάργηση της Παλαιάς Διαθήκης και το χειρότερα, αρνούμαστε το άγιον Πνεύμα "το λαλήσαν δια των Προφητών". Είναι αυτά τα πράγματα σοβαρά;

Σε παρένθεση τώρα. Είναι να απορεί κανείς με τους σύγχρονους λόγιους ιεράρχες ή ακαδημαϊκούς, οι οποίοι όπως έγραψα είναι σφοδροί αντίπαλοι του οικουμενισμού. Δίνουν μάχες για την Ορθοδοξία, για την Εκκλησία, και παράλληλα τα αποψιλώνουν αυτά από το θρησκευτικό τους περιτείχισμα. Όχι, φωνάζουν, ο Χριστιανισμός - για μας η Ορθοδοξία και η πίστη μας - δεν είναι θρησκεία, είναι εκκλησία. Ό,τι έχει σχέση με τη θρησκεία, μας λένε, είναι μια σαχλή και επιδερμική συναισθηματικότητα. Ενώ, συμπληρώνω τώρα εγώ, ό,τι έχει σχέση με την τέχνη, με την αισθητική (βάζουμε μέσα τον Τσιτσάνη και επιλεκτικά άλλους αοιδούς του λαϊκού πενταγράμμου, κάποιους φιλότεχνους, καλλιτέχνες και τα έργα τους), προάγει το γνήσιο, το πηγαίο και αυθεντικό συναίσθημα. Το "εκκλησιαστικό γεγονός" είναι συνάμα καλλιτεχνικό και αυτό διαπλάθει το πραγματικό συναίσθημα. Η θρησκευτικότητα είναι υπεύθυνη για την "φαντασιακή ερμηνεία των πάντων και τη συναισθηματική προσέγγιση του βίου" (βλ. Μητρ. Ναυπάκτου "Η αρρώστια της θρησκείας" εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Χριστούγεννα 2001). Να καταργήσουμε λοιπόν τη συναισθηματική προσέγγιση του βίου και στη θέση της να βάλουμε την αγαπητική προσέγγιση. Πώς θα το κάνουμε, θα μας το πουν οι ψυχίατροι.

Η παρένθεση κλείνει και συνοψίζω. Τίποτα από όλα αυτά δεν κατάργησε ο Χριστός. Συμπλήρωσε το Νόμο, προσδιόρισε επακριβώς τη σοφία του Θεού ("τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας σου εδήλωσάς μοι") και την προς αυτήν φιλία (φιλοσοφία). Ανέδειξε κυρίαρχο το λόγο. Με αυτό τον τρόπο οικοδομήθηκε η εκκλησία, όχι από τα υλικά αποσάθρωσης της θρησκείας. Κατά συνέπεια, αν θέλουμε να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας κατά του οικουμενισμού και στο ποσοστό όπου η Εκκλησία αποτελεί σημαντικό παράγοντα του κοινωνικού ιστού, ο οποίος βρίσκεται αντιμέτωπος με τη Νέα Παγκόσμια Αταξία, οφείλουμε να αναθεωρήσουμε ριζικά τις προτεινόμενες κατηχήσεις "ενάντια στη θρησκεία" : Τη θρησκεία των πατέρων μας, την εκκλησία και την πίστη των πατέρων μας.