Ονομάζεται Αλέξανδρος, δεν τον γνωρίζω και έγραψε ένα σχόλιο (είχα κι εγώ γράψει κάτι) στο θέμα : "Άνθρωποι και θυσίες". Ο αρθρογράφος διαπραγματευόταν το ζήτημα της θρησκείας σε αντιπαραβολή με την εκκλησία και σημείωνε : "Τις θρησκείες και τα συστήματα τις ιδρύουν οι άνθρωποι. Την Εκκλησία την ίδρυσε ο Θεός" (βλ. Μόσχος Λαγκουβάρδος, Μικρά Δοκίμια)
Ως προς το δικό μου σχόλιο, οπωσδήποτε σύντομο, έγινα αναλυτικότερος γράφοντας διεξοδικά τα : "Θρησκεία και Άνθρωπος", "Θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικό γεγονός" και το "Οι αντίπαλοι της θρησκείας συνοδοιπόροι του οικουμενισμού", τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να τα διαβάσει στην ιστοσελίδα αυτή. Συμπληρώνω κάτι ακόμη με αφορμή το σχόλιο του Αλέξανδρου στα "Μικρά Δοκίμια" του κ. Μ. Λαγκουβάρδου. Και αυτό είναι το "Συνέχεια στο Θρησκεία και Άνθρωπος".
Αλέξανδρος : "Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νιώθω ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.
Νομίζω λοιπόν ότι με τον όρο θρησκεία εννοούμε την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για αναφορά στον Θεό μια που ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να είναι αυτόνομος."
Κυπριανός Χ : Ακριβώς, είναι όπως το γράφεις Αλέξανδρε. Απλά είναι τα πράγματα. Και να συμπληρώσω κάτι ακόμα ως προς την "έμφυτη ανάγκη" και το "αυτόνομος". Γιατί είναι έμφυτη και γιατί είναι ανάγκη;
Διότι πλασθήκαμε κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση και αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πλάσθηκε για να έχει ανάγκη και ανάγκες. Αποστρέφεται εκ φύσεως τα δεσμά της ανάγκης, δεν είναι αυτή η φύση του. Ανενδεής είναι ο Θεός, δεν έχει ανάγκες, και δεν μας δημιούργησε (κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση) για να είμαστε δεσμώτες της ανάγκης, της χρείας. Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν "επείσακτη" την ανάγκη, κάτι δηλαδή που επήλθε μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων. Τότε εισήλθε στον κόσμο η "χρεία" η οποία έκτοτε δεσμεύει και τη φύση και τον άνθρωπο.
Αυτή είναι η "έμφυτη ανάγκη" της θρησκείας και αυτό κομίζει το σωτήριο άγγελμα της θείας Ενανθρώπισης. Τη λύτρωση του ανθρώπου από αυτά τα δεσμά, που είναι τα δεσμά της αμαρτίας. Δεν αίρονται βεβαίως οι ανάγκες, αλλά όπως έλεγε και ένας γέροντας μοναχός, η μόναδική ανάγκη που έχω, είναι η επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού, άλλο τίποτα δεν μου χρειάζεται.
Και ως προς την "αυτονομία", όλοι διαισθανόμαστε ότι υπάρχει κάτι που μας ξεπερνά, ότι πίσω από τα αισθητά και τα αόρατα, υπάρχει ο Δημιουργός των όλων και όχι η συμπαντική σκόνη.
Καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει να μας λένε οι πανεπιστημιακοί και οι άλλοι θεολόγοι, ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να μας γιατρέψει από την αρρώστια της θρησκείας. Ήρθε δηλαδή για να μας αφαιρέσει την έμφυτη ανάγκη που όλοι έχουμε για τον Θεό, την έμφυτη συναίσθηση ότι δεν είμαστε αυτόνομοι. Να πάψουμε να διαισθανόμαστε τι είχαμε και τι χάσαμε : Την άμεση γνώση και επαφή μας με με τον Θεό. Μας προτείνουν, αρνούμενοι τον όρο της "θρησκείας", να μη ζητάμε αυτό που μας προσέφερε ο ίδιος Θεός "γενόμενος άνθρωπος, ίνα θεόν τον άνθρωπον απεργάσεται". Είναι η καλύτερη μέθοδος άρνησης του Θεού δι΄ αυτού του ίδιου του Θεού, όπως βέβαια μας τον παρουσιάζουν (εξολοθρευτής της ιοβόλου θρησκείας). Είναι με άλλα λόγια, αυτό που μας προτείνουν, η "εκκλησία" που μιλεί για τον Θεο αρνούμενη και χωρίζουσα τον άνθρωπο από τον Θεό, είναι μια "εκκλησία" χωρίς Θεό. Και δυστυχώς το λένε, το υποστηρίζουν και το γράφουν, άνθρωποι δικοί μας και δη ορθόδοξοι θεολόγοι. Αν είναι δυνατόν! Μη μου πεις ότι εδώ δεν ταιριάζει η ουαί : " γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεένης διπλότερον υμών".
Στη συνέχεια ο κ. Μόσχος Λαγκουβάρδος παρατήρησε :
ΜΛ : "Νομίζω ότι πρέπει να γίνει κάποια διευκρίνηση των όρων που χρησιμοποιούμε, γιατί ξέρω την αγάπη σας για την φίλη Ορθοδοξία."
ΚΧ : Ασφαλώς, κύριε Λαγκουβάρδο, πρέπει να γίνει διευκρίνιση των όρων. Σωστά γράφετε ότι στο Σύμβολο της Νικαίας λέμε, πιστεύουμε και ομολογούμε, "εις Μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν, εκκλησίαν".
Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά και να λέμε : "εις μιαν θρησκείαν". Η εκκλησία είναι η φανέρωση του αφανούς, το ορατόν του αοράτου Ποιητή της γης και του ουρανού. Δεν εξαφανίζει το ορατόν (εκκλησία) το αόρατον (θρησκεία) και το αόρατον (θρησκεία) δεν διασκορπίζει, δεν τεμαχίζει, το ορατόν (εκκλησία). Η θρησκεία συνέχει την εκκλησίσα και η εκκλησία συνέχεται και συνέχει τη θρησκεία. Πάντα ταύτα εν Πνεύματι αγίω, εκ του Πατρός εκπορευομένου, ζωοποιού και ενοποιού.
Κατ΄ επέκταση, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι μια είναι η Θρησκεία, όπως είναι Εις και ο τριαδικός Θεός. Μια είναι επίσης και η Θεολογία, δεν υπάρχουν πολλές, όπως είναι μια και η κατά Θεόν φιλοσοφία (για να μη χαλάσουμε τη διάθεση των φιλοσόφων και φιλοσοφούντων).
Αυτά όμως όλα έπαψαν να ισχύουν αφ΄ ης στιγμής παγιώθηκε, λόγω πρωτείου, η αίρεση του φιλιόκβε. Μετά, ήρθε από κοντά και ο προτεσταντισμός και σήμερα "ψαχνόμαστε", κατά το κοινώς λεγόμενο. Ας ψάχνονται οι άλλοι, εμάς δεν μας αφορά, και ας προσπαθούν να αποθρησκειοποιηθούν εκείνοι, οι οποίοι έχουν ήδη αποχριστιανοποιηθεί. Τι μας ενδιαφέρει εμάς και τι ενδιέφερε τον π. Ρωμανίδη και τους μαθητές του, η δική μας αποθρησκειοποίηση. Αυτοί που κομμάτισαν το χριστιανισμό και εκκόλαψαν την αθεΐα, στην οποία είναι βουτηγμένη η Δύση, έβαλαν στο σημάδι και τη θρησκεία. Να την εξουδετερώσουν ολωσδιόλου, τάχα μου, εν ονόματι της Εκκλησίας. Δεν έφθανε η αθεΐα, ήθελαν και την αθρησκεία.
Αν αυτό δεν είναι βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, τότε ποια άλλη είναι; Αυτό γιατί δεν το κατάλαβε ο π. Ρωμανίδης και εξακολουθούν να μη το καταλαβαίνουν και οι μαθητές του;
Ως προς το δικό μου σχόλιο, οπωσδήποτε σύντομο, έγινα αναλυτικότερος γράφοντας διεξοδικά τα : "Θρησκεία και Άνθρωπος", "Θρησκευτικότητα και εκκλησιαστικό γεγονός" και το "Οι αντίπαλοι της θρησκείας συνοδοιπόροι του οικουμενισμού", τα οποία μπορεί ο αναγνώστης να τα διαβάσει στην ιστοσελίδα αυτή. Συμπληρώνω κάτι ακόμη με αφορμή το σχόλιο του Αλέξανδρου στα "Μικρά Δοκίμια" του κ. Μ. Λαγκουβάρδου. Και αυτό είναι το "Συνέχεια στο Θρησκεία και Άνθρωπος".
Αλέξανδρος : "Μπορεί να κάνω λάθος αλλά νιώθω ότι κάπως έτσι πρέπει να είναι τα πράγματα.
Νομίζω λοιπόν ότι με τον όρο θρησκεία εννοούμε την έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου για αναφορά στον Θεό μια που ο άνθρωπος δεν μπορεί μόνος του να είναι αυτόνομος."
Κυπριανός Χ : Ακριβώς, είναι όπως το γράφεις Αλέξανδρε. Απλά είναι τα πράγματα. Και να συμπληρώσω κάτι ακόμα ως προς την "έμφυτη ανάγκη" και το "αυτόνομος". Γιατί είναι έμφυτη και γιατί είναι ανάγκη;
Διότι πλασθήκαμε κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση και αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος δεν πλάσθηκε για να έχει ανάγκη και ανάγκες. Αποστρέφεται εκ φύσεως τα δεσμά της ανάγκης, δεν είναι αυτή η φύση του. Ανενδεής είναι ο Θεός, δεν έχει ανάγκες, και δεν μας δημιούργησε (κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωση) για να είμαστε δεσμώτες της ανάγκης, της χρείας. Οι πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν "επείσακτη" την ανάγκη, κάτι δηλαδή που επήλθε μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων. Τότε εισήλθε στον κόσμο η "χρεία" η οποία έκτοτε δεσμεύει και τη φύση και τον άνθρωπο.
Αυτή είναι η "έμφυτη ανάγκη" της θρησκείας και αυτό κομίζει το σωτήριο άγγελμα της θείας Ενανθρώπισης. Τη λύτρωση του ανθρώπου από αυτά τα δεσμά, που είναι τα δεσμά της αμαρτίας. Δεν αίρονται βεβαίως οι ανάγκες, αλλά όπως έλεγε και ένας γέροντας μοναχός, η μόναδική ανάγκη που έχω, είναι η επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού, άλλο τίποτα δεν μου χρειάζεται.
Και ως προς την "αυτονομία", όλοι διαισθανόμαστε ότι υπάρχει κάτι που μας ξεπερνά, ότι πίσω από τα αισθητά και τα αόρατα, υπάρχει ο Δημιουργός των όλων και όχι η συμπαντική σκόνη.
Καταλαβαίνεις τώρα τι σημαίνει να μας λένε οι πανεπιστημιακοί και οι άλλοι θεολόγοι, ότι ο Χριστός ήρθε στον κόσμο για να μας γιατρέψει από την αρρώστια της θρησκείας. Ήρθε δηλαδή για να μας αφαιρέσει την έμφυτη ανάγκη που όλοι έχουμε για τον Θεό, την έμφυτη συναίσθηση ότι δεν είμαστε αυτόνομοι. Να πάψουμε να διαισθανόμαστε τι είχαμε και τι χάσαμε : Την άμεση γνώση και επαφή μας με με τον Θεό. Μας προτείνουν, αρνούμενοι τον όρο της "θρησκείας", να μη ζητάμε αυτό που μας προσέφερε ο ίδιος Θεός "γενόμενος άνθρωπος, ίνα θεόν τον άνθρωπον απεργάσεται". Είναι η καλύτερη μέθοδος άρνησης του Θεού δι΄ αυτού του ίδιου του Θεού, όπως βέβαια μας τον παρουσιάζουν (εξολοθρευτής της ιοβόλου θρησκείας). Είναι με άλλα λόγια, αυτό που μας προτείνουν, η "εκκλησία" που μιλεί για τον Θεο αρνούμενη και χωρίζουσα τον άνθρωπο από τον Θεό, είναι μια "εκκλησία" χωρίς Θεό. Και δυστυχώς το λένε, το υποστηρίζουν και το γράφουν, άνθρωποι δικοί μας και δη ορθόδοξοι θεολόγοι. Αν είναι δυνατόν! Μη μου πεις ότι εδώ δεν ταιριάζει η ουαί : " γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε την θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεένης διπλότερον υμών".
Στη συνέχεια ο κ. Μόσχος Λαγκουβάρδος παρατήρησε :
ΜΛ : "Νομίζω ότι πρέπει να γίνει κάποια διευκρίνηση των όρων που χρησιμοποιούμε, γιατί ξέρω την αγάπη σας για την φίλη Ορθοδοξία."
ΚΧ : Ασφαλώς, κύριε Λαγκουβάρδο, πρέπει να γίνει διευκρίνιση των όρων. Σωστά γράφετε ότι στο Σύμβολο της Νικαίας λέμε, πιστεύουμε και ομολογούμε, "εις Μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν, εκκλησίαν".
Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά και να λέμε : "εις μιαν θρησκείαν". Η εκκλησία είναι η φανέρωση του αφανούς, το ορατόν του αοράτου Ποιητή της γης και του ουρανού. Δεν εξαφανίζει το ορατόν (εκκλησία) το αόρατον (θρησκεία) και το αόρατον (θρησκεία) δεν διασκορπίζει, δεν τεμαχίζει, το ορατόν (εκκλησία). Η θρησκεία συνέχει την εκκλησίσα και η εκκλησία συνέχεται και συνέχει τη θρησκεία. Πάντα ταύτα εν Πνεύματι αγίω, εκ του Πατρός εκπορευομένου, ζωοποιού και ενοποιού.
Κατ΄ επέκταση, οφείλουμε να διευκρινίσουμε ότι μια είναι η Θρησκεία, όπως είναι Εις και ο τριαδικός Θεός. Μια είναι επίσης και η Θεολογία, δεν υπάρχουν πολλές, όπως είναι μια και η κατά Θεόν φιλοσοφία (για να μη χαλάσουμε τη διάθεση των φιλοσόφων και φιλοσοφούντων).
Αυτά όμως όλα έπαψαν να ισχύουν αφ΄ ης στιγμής παγιώθηκε, λόγω πρωτείου, η αίρεση του φιλιόκβε. Μετά, ήρθε από κοντά και ο προτεσταντισμός και σήμερα "ψαχνόμαστε", κατά το κοινώς λεγόμενο. Ας ψάχνονται οι άλλοι, εμάς δεν μας αφορά, και ας προσπαθούν να αποθρησκειοποιηθούν εκείνοι, οι οποίοι έχουν ήδη αποχριστιανοποιηθεί. Τι μας ενδιαφέρει εμάς και τι ενδιέφερε τον π. Ρωμανίδη και τους μαθητές του, η δική μας αποθρησκειοποίηση. Αυτοί που κομμάτισαν το χριστιανισμό και εκκόλαψαν την αθεΐα, στην οποία είναι βουτηγμένη η Δύση, έβαλαν στο σημάδι και τη θρησκεία. Να την εξουδετερώσουν ολωσδιόλου, τάχα μου, εν ονόματι της Εκκλησίας. Δεν έφθανε η αθεΐα, ήθελαν και την αθρησκεία.
Αν αυτό δεν είναι βλασφημία κατά του αγίου Πνεύματος, τότε ποια άλλη είναι; Αυτό γιατί δεν το κατάλαβε ο π. Ρωμανίδης και εξακολουθούν να μη το καταλαβαίνουν και οι μαθητές του;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου