Πολλά γράφονται, πολλά ακούγονται και πολλά προβλέπεται ακόμη να γίνουν, με τα παγκοσμιοποιητικά ανοίγματα του Πατριαρχείου και τη συμπόρευση της δικής μας Ιεραρχίας. Όμως, ένας λογισμός δεν με αφήνει να ησυχάσω. Ο εκσυχρονισμός της χρονολογικής ακρίβειας, που μας επέβαλαν στο παρελθόν οι υπερατλαντικοί προστάτες σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές Φιλιππίνες (...), νομίζαμε ότι μόνο εκεί θα σταματούσε; Άλλα θέματα δεν ενδιέφεραν τους Δυτικούς ανανεωτές και τους εδώ διεκπεραιωτές των εντολών;
Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τη σθεναρή επιμονή μας στους εκκλησιαστικούς Πατέρες, που τους σαρώνει όλους σήμερα η ηλεκτρική σκούπα του Φαναρίου (πλανηθέντες υπό του αρχεκάκου). Πώς και δεν σκεφθήκαμε, ότι δεν θα σταματούσαμε μόνο εκεί, στη διόρθωση του ημερολογίου, και γιατί αφήνουμε έξω από την "ατζέντα" του αντιοικουμενισμού, τη συνακόλουθη νεωτερική ορθοδοξία (νεοορθοδοξία), που ακολούθησε κατά πόδας τη διορθωτική παρέμβαση στο ζήτημα των παλαιών ημερών; Αυτό δεν το καταλαβαίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου