Εντός Εκκλησίας

Θα παραθέσω μιαν απάντηση σε καλώς νοούμενη διαφωνία. Το άρθρο με τίτλο "Οι αιρέσεις ονομάζονται θείον δώρον", στάθηκε αφορμή να δοθεί ένας άτυπος διάλογος. Παρατήρησε κάποιος ότι είναι τραγική η πτώση ορισμένων πρωθιερέων με αυτά που λέγουν δημόσια. Είπα κι εγώ, ότι ακόμη τραγικότερη είναι η δική μας κατάσταση, που είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε "ευλογίες" από τέτοιους ποιμένες." Τι κάνουμε ;", αναρωτήθηκα και δέχτηκα την απάντηση : "Μένουμε εντός Εκκλησίας και προσπαθούμε να διορθώσουμε τις ασέβειες μερικών. Εκτός Εκκλησίας παραμονεύει ο ανύστακτος δράκων".

Έγραψα τα ακόλουθα:

Σύμφωνοι."Εκτός Εκκλησίας παραμονεύει ο ανύστακτος ο βύθιος δράκων. Οχι η σωτηρία". Αλλά η Εκκλησία δεν είναι αφηρημένη έννοια, ούτε έχει και φανταστική παρουσία. Είναι αυτό που ομολογούμε, πιστεύουμε και έμπρακτα φανερώνουμε:

«Την τού Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εκπληρούντες θείαν πρόσταξιν οι άγιοι Πατέρες ημών, τον παρ' αυτού δοθέντα αυτοίς λύχνον της θείας γνώσεως ουχ υπό τον μόδιον έκρυψαν, αλλ' επί την λυχνίαν ανέθηκαν της ωφελιμωτάτης διδασκαλίας, ίνα λάμψη πάσι τοις εν τη οικία, τουτέστι τοις εν τη Καθολική Εκκλησία υμνηθείσι... Αυτοί γαρ πάσαν πλάνην αιρετικών εξωθούσι, και το σεσηπός μέλος, είπως ανίατα νοσεί, εκκόπτουσι...».

Βλέπετε να γίνεται καμία "εκκοπή σεσηπότων μελών"; Αυτών που μας λένε άρητ΄ αθέμιτα και πράττουν όλως διόλου παράξενα και παράλογα; Αλλά πέρα από αυτό, και αυτό :

«Ημείς δε κατά πάντα των αυτών θεοφόρων πατέρων ημών τα δόγματα και πράγματα κρατούντες, κηρύσσομεν εν ενί στόματι και μια καρδία, μηδέν προστιθέντες, μηδέν αφαιρούντες των εξ αυτών παραδοθέντων ημίν αλλά τούτοις βεβαιούμεθα, τούτοις στηριζόμεθα· ούτως ομολογούμεν, ούτως διδάσκομεν, καθώς αι αγίαι και οικουμενικαί έξ σύνοδοι ώρισαν και εβεβαίωσαν»,

ερωτώ : Θα εξακολουθήσουμε να έχουμε "εντός" πρωθιερείς και να παίρνουμε την ευλογία τους, όταν αποδεδειγμένα δεν τηρούν τίποτα από τα εκτεθέντα; Τι είδους Εκκλησία είναι αυτή, που "εις τύπον και τόπον Χριστού" έχει ποιμένες με το "θείον δώρον" (sic) των δογματικών διαφορών; Θα έχουμε αυτούς με όλες τις εκπεφρασμένες κακοδοξίες (λόγους αιρετικούς και άλογους) κι εμείς θα πηγαίνουμε στους ναούς που ιερουργούν έχοντας μέσα στο κεφάλι μας τη φανταστική Εκκλησία των Οικουμενικών Συνόδων; Ή είναι ζώσα και παρούσα αυτή η Εκκλησία ή είναι ανύπαρκτη και κατά πώς τη φαντάζεται ο κάθε πιστός. Και μη μου πείτε, ότι είναι αρκετό να συμμετέχουμε απλά μέσα στο τελούμενο Τυπικό Ορθόδοξης Λατρείας. Δεν θα γινόμαστε Ορθόδοξοι μόνο όσο εκκλησιαζόμαστε κι έπειτα "τρέχα γύρευε" έκαστος.

Αν οι "εντός" Εκκλησίας πιστοί είναι τέτοιας λογής τότε θα πρέπει να αναθεωρήσουν την Ευαγγελική περικοπή, που λέγει: "πάντα ούν όσα εάν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατά δε τα έργα αυτών μη ποιείτε". Και αντί να "μη ποιούν" τα έργα αυτών, να τα ποιούν, δηλαδή, να κάνουν κι αυτοί το ίδιο με τους Φαρισαίους: Να λέγουν, αλλά να μη ποιούν. Να λένε, διότι νομίζουν, ότι είναι Χριστιανοί και Ορθόδοξοι, αλλά να μη ποιούν το Χριστιανικό και το Ορθόδοξο. Που είναι ένα και μόνο: Η Αλήθεια. Συναγωγή πονηρευομένων πάνε να κάνουν την Εκκλησία και αυτή - αλλά και αυτοί - δεν είναι Εκκλησία.

Τέλος, επειδή αυτά τα "εντός" και "εκτός" Εκκλησίας, μπορούν να ερμηνευθούν κατά το δοκούν, θα είμαι περισσότερο σαφής γράφοντας: Το εντός Εκκλησίας, σημαίνει εντός Αληθείας όπως την ορίζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.