Η επιστημονική φαντασία και το ειδικό, της ευθανασίας, δικαστήριο

Η σημερινή είδηση (blogspot ΑΚΤΙΝΕΣ και "Ελευθεροτυπία") είναι ασφαλώς μικρή. Σε λίγα χρόνια όμως θα έχει γίνει μεγάλη. Ένας διάσημος (έστω) για τα δημοφιλή χιουμοριστικά του μυθιστορήματα, ο Βρετανός Τέρι Πράτσετ, - πρόσφατα απόκτησε και τον τίτλο του Σερ (ή σερ) - πάσχει από τη νόσο του Αλτζχάϊμερ. Αυτό δεν είναι η είδηση. Είναι, ότι ο κύριος αυτός εισηγείται  (με όσο μυαλό του έχει απομείνει)  τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου, που θα αποφαίνεται ότι ο τάδε και ο τάδε, πληρούν τους ιατρικούς όρους, ώστε να αναλαμβάνει η Επιστήμη, και ουδείς άλλος, όσους πάσχουν από  αρρώστιες για τις οποίες δεν μπορεί τίποτα να γίνει πλέον. Η σωτηρία (σε εισαγωγικά) πρέπει να ανατεθεί στα χέρια των γιατρών και να τερματίζουν αυτοί τη ζωή του ασθενούς μέσα στο οικιακό του περιβάλλον.

Ο κ. Πράτσετ δήλωσε ότι θα μπορούσε να γράψει  και ένα εκατομμύριο βιβλίων αξίας, αν ήξερε ότι θα πεθάνει όποτε αυτός θέλει (σημ. το είπε κάπως διαφορετικά). Σημειώσατε ότι τα βιβλία του είναι επιστημονικής φαντασίας. Και αναρωτήθηκε, αφού δική του είναι η ζωή, γιατί να μην είναι δικός του και ο θάνατος; Ποιος ο λόγος, είπε, να χρειάζεται να περιμένει στην αίθουσα αναμονής του Θεού;

Αν ασχολούμαι με τον κ. Πράτσετ, δεν είναι γιατί έχω ή θέλω, να προτείνω κάτι διαφορετικό. Άνθρωποι όπως αυτός δεν αλλάζουν με τίποτα. Θέλω να προστατεύσω τους γιατρούς, οι οποίοι λίγο - πολύ συμμερίζονται παρόμοιες απόψεις. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο θα πρέπει οι γιατροί να αναλάβουν το ρόλο του "αγαπητικού" (sic) εκτελεστή. Και ακόμη, για ποιο λόγο θα πρέπει το "ειδικό δικαστήριο" να δίνει το απαλλακτικό θανατικό βούλευμα.

Αν ο κ. Πράτσετ και οι ομόφρονες με αυτόν θέλουν  απόφαση του δικαστηρίου για να προβούν οι γιατροί στην εκτέλεση ενός ασθενούς, χωρίς να τιμωρηθούν, θα ήταν καλύτερη πρόταση η εξής : Το ειδικό δικαστήριο να μελετά τις ιατρικές γνωματεύσεις και αφού οι γιατροί επιβεβαιώνουν ότι το προσδόκιμο επιβίωσης του ασθενούς θα είναι "βίος αβίωτος" να εκδίδει την απόφαση, ώστε να προμηθεύονται οι συγγενείς του ασθενούς ειδικά φάρμακα (χάπια) και να του τα χορηγούν.
Και όλα αυτά, εννοείται,εφόσον ο υποψήφιος για ευθανασία (σημ. δική μου η ζωή, δικός μου και ο θάνατος) έχει πρώιμα εγκαταλείψει την ιδέα να δώσει ο ίδιος ένα τέλος στη ζωή του πηδώντας από ικανό ύψος ή απλούστερα, να πέσει για ύπνο με το μισό του σώμα μέσα σε μια μεγάλη σακούλα, όπως αυτές που είναι για τα σκουπίδια. Με το κεφάλι μέσα φυσικά. Θα τον πάρει ο ύπνος και μετά δεν θα ξυπνήσει ποτέ. Βέβαια υπάρχουν και χίλιοι άλλοι τρόποι.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν γιατί ο κ. Πράτσετ θέλει να δημιουργηθεί ειδικό δικαστήριο; Γιατί να μετατίθενται οι ευθύνες σε άλλους και όχι σε αυτόν που συμφωνεί με το "δόγμα" : Δική μου η ζωή, δικός μου και ο θάνατος. Βέβαια, ο Βρετανός μυθιστοριογράφος πονημάτων επιστημονικής φαντασίας οδεύει τη λεωφόρο της νόσου Αλτζχάϊμερ και ξέρει τι τον περιμένει. Οπότε δυο είναι οι επιλογές που έχει. Ή να εγκαταλείψει τον αυτοκινητόδρομο και να πάει αυτός και το αμάξι του για ανακύκλωση ή να καθίσει να περιμένει στην αίθουσα αναμονής του Θεού. Που ξέρει; Μπορεί να του έρθει η έμπνευση και να γράψει ένα διαφορετικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας. Αυτό μπορεί να αξίζει και όσο ένα εκατομμύριο "διαβαστερά" βιβλία.