ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ

Νεότερη επεξεργασία 24/01/2012

Παράθεση :
"Όταν ξεκόβεις και ανεξαρτητοποιείς το πρόσωπο, όταν το εξατμίζεις από κάθε ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό χυμό, τότε δεν μπορείς να διακρίνεις ούτε  το ρόλο του ηθοποιού που υποδύεται. Kαι το χειρότερο, aποκόβεις από το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό πρόσωπο ΚΑΙ τις λέξεις που χρησιμοποιεί και τα εκλογικά καταναλωτικά του σώου… Εδώ πλέον κατεβαίνουμε ακόμα ένα σκαλί, κατρακυλάμε στην ειδωλολατρεία των λέξεων και των καταναλωτικών φράσεων"
 Βλέπε :   Επισκέπτης ΘΥΜΙΟΣ, "Η ειδωλολατρία των συναισθηματικών εξαρτήσεων"

Είναι καίριο το σημείο αυτό. Διότι οι πάσης φύσεως διανοούμενοι του "culture star system", ενώ εκ πρώτης όψεως φαίνονται εικονολάτρες, στην πραγματικότητα είναι φανατικοί και δόλιοι εικονομάχοι, δηλαδή ειδωλολάτρες. Φυσικά του εαυτού τους και των νοσηρών ιδεών που έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Το θέμα είναι λεπτό και χρειάζεται προσοχή.

Η μεγάλη διένεξη που συγκλόνισε τη βυζαντινή αυτοκρατορία για περισσότερο από ένα αιώνα, είχε το εξής περίεργο χαρακτηρηστικό. Οι εικονομάχοι κατηγορούσαν τους εικονολάτρες σαν ειδωλολάτρες και οι εικονόφιλοι απέδιδαν σ΄ αυτούς την κατηγορία που τους προσήπταν : Ο εικονομάχος είναι ειδωλολάτρης χωρίς να το γνωρίζει! Τούτο αναβιώνει στις μέρες μας. Αλλά συμβαίνει το περίεργο, ο εικονομάχος να είναι συνάμα και εικονολάτρης. Με τον τρόπο αυτό υποκρίνεται και προσπαθεί να εξουδετερώσει την εικόνα  (ή Εικόνα).
Πώς συμβαίνει αυτό;

Προσπαθούν, λένε, να αποσβέσουν τα ιδεολογήματα που υποθέτουν ότι έχουμε, αλλά φτιάχνουν άλλα, που δεν διακρίνονται εύκολα. Διότι πώς γίνεται, ένας να σου λέει ότι αυτό κι εκείνο είναι ιδεολόγημα, και πάλι να σε πετάει σε ιδεολογήματα; Υποτίθεται ότι ο star του culture system σε απελευθερώνει από φαντασιώσεις, ιδεολογικοποιήσεις και άλλα σχετικά.

Τα ιδεολογήματα που μας προσφέρουν είναι ακριβώς αυτά που περιγράφει στο άρθρο του ο ΘΥΜΙΟΣ (δες την παράθεση) : Κυρίως πρόσωπα και μεταξύ άλλων, ποικίλες πολιτικές ή άλλης φύσεως προτάσεις :  πυροτεχνήματα πατριωτισμού με ελληνικό τρόπο ύπαρξης, ελληνοκεντρικότητα κλπ. Δεν απουσιάζει ασφαλώς και το βυζαντινό, ή ρωμαίικο, "μέλος". Αυτά μέσα από ένα μίγμα λέξεων με έκδηλο το συναισθηματικό κενό. Φροντίζουν όμως να μη το δείχνουν. Γι΄ αυτό  φλυαρούν ακατάσχετα περί Τέχνης και άλλων τινών επιστημονικοφιλοσοφικών - των θρησκευτικών μη εξαιρουμένων - προκειμένου να κρύψουν τον λανθάνοντα μηδενισμό τους. Οπωσδήποτε όμως η σύγχυσή τους, αν και δυσδιάκριτη, είναι εμφανής, όταν είμαστε σε θέση να διαβάσουμε τις "μέσα στις λέξεις λέξη".

Μεταξύ των  "ιδεολογημάτων" - σε εισαγωγικά διότι όπως θα δούμε δεν πρόκειται περί ιδεολογήματος - που κατηγορούν και καταργούν, είναι το συναίσθημα. Επειδή εκεί αποδίδουν και τις, όπως τις ονομάζουν, ιδεολογικοποιήσεις. Το θεωρούν ακατάλληλο - συν τοις άλλοις  αναφέρομαι στη Θρησκεία - διότι η πολιτική δεν πρέπει να ασκείται με το συναίσθημα. Τούτο αποτελεί δόγμα και κανόνα (πολιτικής) πίστεως. Αλλά δεν πρόκειται περί του συναισθήματος. Πρόκειται περί της αισθαντικότητας, κατάλοιπο του ρομαντισμού, δηλαδή ενός νόθου, κίβδηλου και όχι πραγματικού, συναισθήματος.

Το συναίσθημα είναι έμφυτο στον άνθρωπο και συνδέεται άρηκτα με τη Θρησκεία. Αν όμως παραμείνει στην αρχαϊκή και πρωτόγονη μορφή του, δηλαδή αν παραμείνει στο ασυνείδητο, μας οδηγεί πράγματι σε ιδεολογήματα, σε ιδεολογικοποιήσεις, φαντασιώσεις, τελικά στην ειδωλολατρεία. Ακόμη πιο πέρα, στην αλληλοεξόντωση.

Αν όμως συνειδητοποιηθεί τότε ο κίνδυνος αυτός αποφεύγεται. Διότι ακριβώς αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος περί τίνος πρόκειται.

Με άλλα λόγια το αδιαφοροποίητο (αρχέγονο) συναίσθημα μας οδηγεί όντως σε ιδεολογήματα και αυτό στην ειδωλολατρεία. Αντίθετα, το συνειδητό, εγνωσμένο και, πλέον, διαφοροποιημένο συναίσθημα δεν έχει τα αποτελέσματα αυτά. Ο χώρος του συναισθήματος καταυγάζει και η Θρησκεία βρίσκει το αληθές νόημα, την πραγματική της διάσταση, που αφαιρεί τις πλαστές και νόθες επικαλύψεις τις οποίες έχει συσσωρεύει το σύστημα των αστέρων της κουλτούρας (διανόησης).

Για το λόγο αυτό κάθε προσπάθεια υποκατάστασης της θρησκείας με ο,τιδήποτε άλλο, οδηγεί μοιραία στο να εκθεμελιώνουμε αυτό που πάμε να φτιάξουμε λόγω της προοδευτικότητας και της μανίας του εκσυγχρονισμού. Νερό σε άδειο πιθάρι χωρίς πάτο ρίχνουμε.
Αν πάμε να φτιάξουμε νέα ιδεολογία, ουσιαστικά φτιάχνουμε νέα ιδεολογήματα.
Αν πάμε να φτιάξουμε νέα θρησκεία (σημ. κεκαθαρμένη), κυριολεκτικά εξαφανίζουμε κάθε τι που σχετίζεται με αυτή, όπως η Εκκλησία.
Και αν έχουμε μια νέα πολιτική πρόταση, ξαναπέφτουμε στην παγίδα παλαιών σχημάτων ολοκληρωτισμού (: αποικιοκρατία δημοκρατικών αρχών, τώρα αβασίλευτη) με εξόχως απάνθρωπα αποτελέσματα.

Να γιατί η πολιτική και η λοιπή διανόηση, με τον μανδύα προστασίας που της παρέχει η καθεστωτική εξουσία, είναι στην πραγματικότητα η ύστατη προσπάθεια διάσωσης ενός καταρρέοντος ακατέργαστου, αρχέγονου, ασυνειδήτου και  λίαν απάνθρωπου συναισθήματος, καρπός του οποίου είναι ο  Οικουμενισμός και η Παγκοσμιοποίηση. 
Ισχυρίζονται ότι μας ελευθερώνουν από ιδεολογήματα, στη θέση τους όμως βάζουν άλλα : Λέξεις κενές που οδηγούν στη νοσηρή συναισθηματική εξάρτηση - η Τέχνη συνεισφέρει τα μέγιστα - από την  λατρεία των συνθημάτων και των εικονικών παραστάσεων.

Τελειώνοντας γράφουμε, δεν αρκούν οι λέξεις για την καταγγελία ενός φαύλου συστήματος με πατριωτικά, καλλιτεχνικά ή νεοτερικά εκκλησιαστικά crescendo. Η θαρραλέα κίνηση της εξόδου από αυτή τη φαυλότητα πρέπει να γίνει πράξη. Αρετή και τόλμη χρειάζεται η ελευθερία. Εδώ όμως που φτάσαμε, κανένα πρόσωπο από τα υπάρχοντα (σημ. μας έχουν ζαλίσει με αυτή τη λέξη) δεν μπορεί να δώσει το έμπρακτο παράδειγμα, ώστε οι ιδέες να αποκτήσουν το ένδυμα του σώματος και τη δύναμη της ψυχής. Και οι θεσμοί, θα παραμένουν λέξεις ανυπόστατες, κενές περιεχομένου, "άδειο πουκάμισο" όπως έγραψε ο ποιητής.