Η "φάρμα των ζώων"

Επειδή δεν μπορώ να τα προλαβαίνω όλα, παρέλειψα κάτι σημαντικό από τα γραφόμενα τα Μοναχού Μωυσή (βλέπε ανάρτηση "Παράλληλοι μονόλογοι", Κυριακή 19/06/2011)

Ο Μοναχός Μωυσής (Μ.Μ) έγραψε : "Έφθασαν μάλιστα (σ.σ. ρασοφόροι τινές) να θεωρούν τις μεταμοσχεύσεις αγίων παραμύθια, την αγάπη και τη θυσιαστικότητα νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα. Έχω γράψει πολλά επί του θέματος κι έχω πει άλλα τόσα σε άρθρα, σε επιστολές, σε συνέδρια, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές."

Και του απαντούμε : Αυτού του είδους τα θαύματα των αγίων του παρελθόντος είναι εμπνεύσεως του μοναχού Μωυσή. Του έχουν απαντήσει επ΄ αυτού άλλοι, οι οποίοι όμως δεν είχαν την ίδια αντιμετώπιση. Τα δικά τους "πολλά επί του θέματος" (sic) δεν δημοσιεύονται ή δημοσιεύονται σε περιορισμένης κυκλοφορίας περιοδικά. Οι φιλόξενοι χώροι ευρείας δημοσιότητας, όπως αυτοί παρέχονται στον Μ.Μ, συμβαίνει να είναι πλήρης και δεν χωρούν άλλους.

Όσο, δε, για τα συνέδρια, τις ραδιοφωνικές ή τηλεοπτικές εκπομπές, κανείς από αυτούς δεν γίνεται δεκτός. Και πέρα από αυτά, τι θέλει να μας πει ο Μ.Μ; Ότι παλαιά οι άγιοι έκαναν θαύματα και σήμερα αυτά μας τα φτιάχνουν οι, μήπως, άγιοι της σημερινής επιστήμης; Περάσαμε δηλαδή από την εποχή των θαυμάτων στην εποχή της επιστήμης, όπου θαύματα κάνει μόνο αυτή; Τελείωσαν δηλαδή τα θαύματα; Αν είναι έτσι, τότε καλό θα ήταν να φτιάξουμε ένα ναό και να τον αφιερώσουμε στην Επιστήμη και επί της αγίας Τραπέζης, να τοποθετηθούν σαν λείψανα εναπομείναντα οστά από δωρητές οργάνων ή "χρυσά χέρια" χειρουργών.

Και κάτι ακόμη, με την τόσο ταλαιπωρημένη σήμερα αγάπη, "νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα" θεωρουν την αγάπη και τη θυσιαστικότητα μερικοί ρασοφόροι, γράφει ο Μ.Μ.

Ας του δείξουμε λοιπόν ποιοι είμαστε εμείς, που θεωρούμε νοσηρό και αξιογέλαστο συναίσθημα την αγάπη και τη θυσιαστικότητα, και τι πόρτες ανοίγουν οι ομόφρονες της "αγαπητικότητας".

Μας καλούν να αποδείξουμε την προς τον πλησίον αγάπη δεχόμενοι την προσφορά των οργάνων μας στην κατάσταση του έμψυχου αλλά ανέκφραστου - όντος, ανθρώπου ή ασθενούς, δεν γνωρίζω ποιο ουσιαστικό όνομα προτιμούν οι κατηχητές του δώρου ζωής.

Τίθεται λοιπόν ένα ζήτημα, εφόσον δεχόμαστε αυτό το είδος αγάπης. Πολύ πιθανόν να ευρεθούμε αντιμέτωποι σε λίγα χρόνια προ μιας δυσάρεστης πραγματικότητας, όπου θα γεννώνται λίαν καθυστερημένα παιδιά με υποπλαστικό ή απλαστικό εγκέφαλο και περιορισμένο το προσδόκιμον επιβίωσης. Η παρουσία τους θα είναι θλιβεροτάτη και η υποστηρικτική Ψυχολογία, το δίχως άλλο, θα συνιστά στους γονείς, αν υπάρχουν, τον εγκλεισμό τους σε ειδικά ιδρύματα.

Τι θα γίνεται με αυτά τα όντα, ασθενείς ή ανθρώπους; Σημειώσατε πάλι, δεν γνωρίζω ποιο ουσιαστικό όνομα προτιμούν οι κατηχητές του δώρου ζωής. Θα τα αφήνουμε να ζουν ή θα ήταν προτιμότερο κάποια στιγμή και λίγο πριν πεθάνουν - εδώ παραλείπω πολλά εισαγωγικά - να απευθυνόμαστε στους γονείς, αν υπάρχουν, λέγοντάς τους : "Μήπως θα συμφωνούσατε να τους πάρουμε τα όργανα, για να σώσουμε άλλους ασθενείς;".

Η αγάπη των κατηχητών του δώρου ζωής της ενσυνείδητης δωρεάς, αφού εγκρίνει την αφαίρεση των οργάνων από έμψυχους, αλλά ανέκφραστους, όταν θα πιάσει τόπο και διαδοθεί ευρύτατα αυτή η αγάπη, μας δίνει την απάντηση των γονέων - αν υπάρχουν : "Αφού αυτό το ον, άνθρωπος ή ασθενής (δεν γνωρίζω ποιο ουσιαστικό όνομα προτιμούν οι κατηχητές) είναι σαν να μην υπάρχει, γιατί να μην τα δώσουμε; Θα γίνουν καλά κάποιοι άλλοι άνθρωποι και θα δοξάζουν τον Κύριο".

Τα όργανα θα παραλαμβάνονται και άλλες στρατιές έμψυχων, αλλά ανέκφραστων, θα αντικαθιστούν τις απώλειες στη "φάρμα των ζώων".