Διαβάζοντας τον ορισμό περί της "Διαλεκτικής" - η πρόθεση δια είναι της μόδας στις μέρες μας - ο φιλομαθής αναγνώστης θα βρεί τα ακόλουθα :
"Η λέξη διαλεκτική προέρχεται από την ελληνική λέξη διαλέγομαι, που σημαίνει διεξάγω συζήτηση. Στην αρχαιότητα με τη διαλεκτική εννοούσαν την τέχνη να φτάνει κανείς στην αλήθεια μέσω τις σύγκρουσης αντιθέτων απόψεων. Ο όρος επικράτησε διεθνώς ως Dialectic. Στην Αγγλία παλαιότερα ο όρος αυτός ήταν συνώνυμος της Λογικής όπως και εφαρμοζόταν στη τυπική συλλογιστική των εκάστοτε ρητόρων.
Όμως ο όρος αυτός από την αρχαιότητα αναφέρεται ειδικότερα στη λογική αμφισβήτηση δηλαδή στην αρχική τέχνη του «διαλέγεσθαι» με ερωτήσεις και στη συνέχεια αποκρίσεις. Λέγεται ότι πρώτος που δημιούργησε και εξάσκησε τη τέχνη αυτή ήταν ο Ζήνων ο Ελεάτης, και την οποία στη συνέχεια ανέπτυξε ο Πλάτων.
Στους νεότερους χρόνους εκείνος που εφήρμοσε την Διαλεκτική ήταν ο Καντ και ειδικότερα στη μελέτη των αντιφάσεων που ανακύπτουν όταν χρησιμοποιούνται αρχές της εμπειρικής γνώσης πέρα όμως από τα όρια της εμπειρίας. Αλλά και ο Χέγκελ εφήρμοσε τη Διαλεκτική στη διαδικασία όμως εκείνη με την οποία οι όποιες αντιφάσεις καταργούνται (καταλύονται) από κάποιο ανώτερο επίπεδο αλήθειας.
Η τελευταία αυτή Εγελιανή διαδικασία (όπως γενικότερα καθιερώθηκε και έγινε αποδεκτή) είναι εκείνη που κατευθύνει τελικά την ατομική σκέψη όσο και την παγκόσμια ιστορία, σύμφωνα πάντα με το σχήμα (ακολουθία): «Θέση» - «Αντίθεση» - «Σύνθεση». Με βάση αυτή ερεύνησε και επέκτεινε ο Μαρξ με τον διαλεκτικό υλισμό. Και αυτή τη διαδικασία ακολουθούν σήμερα όλες οι Επιστήμες στη πρόοδο της γνώσης, κυρίως στις συνεδριακές παρουσιάσεις."
Τα ανωτέρω από την Βικιπαιδεία.
Θέλοντας λοιπόν ένας φιλοσοφών νους να μας πει με ποιο τρόπο προσεγγίζεται δια της λογικής το θείον, προσέφευγε στον εξής συλλογισμό : Είναι - Μη είναι - Γίγνεσθαι. Σύμφωνα δε με την Εγελιανή διαδικασία, που κατευθύνει τελικά την ατομική σκέψη όσο και την παγκόσμια ιστορία, το "είναι" αποτελεί τη θέση, το "μη είναι" την αντίθεση και το "γίγνεσθαι" τη σύνθεση.
Όλα τέλεια θα πείτε και ίσως μπορέσετε να κολλήσετε σε αυτά κάτι από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, για να ανακαλύψετε πώς εμείς οι Ορθόδοξοι αντιλαμβανόμαστε τον Έγελο ή πώς ο Έγελος μπορεί να είναι, ενδεχομένως, και ολίγον ορθόδοξος.
Μήπως βρίσκεται σε αυτά τίποτα παράδοξο; Το πιθανότερο να απαντήσετε, όχι. Ο θεός είναι το "είναι" (θέση), ο μή θεός είναι το "μη είναι" (αντίθεση) και τέλος, το "είναι" και το "μη είναι" μας κάνουν το "γίγνεσθαι". Δηλαδή τη δημιουργία και τον δημιουργό. Όπερ έδει δείξαι.
Αυτά λέει ο φιλοσοφών διαλεκτικά νους και ο Μαρξ αυτά όλα τα αποδίδει με το δικό του τρόπο : Τον διαλεκτικό υλισμό, παράγωγο οπωσδήποτε της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου.
Ας αφήσουμε όμως αυτά που λέει ο Μαρξ, ο οποίος σωστά - θα το διαπιστώσετε πιο κάτω - για την εποχή του έβγαλε άχρηστη την Εγελιανή φιλοσοφία, και ας προχωρήσουμε λέγοντας ότι αυτού του είδους η μεθοδολογία είναι εντελώς εσφαλμένη, εφόσον μας ενδιαφέρει η δια της φιλοσοφίας προσέγγιση του θείου. Και είναι εσφαλμένη διότι ο άνθρωπος, ο φιλοσοφών και σκεπτόμενος νους, ενώ μπορεί να ορίσει το "είναι", πρακτικά είναι εντελώς αδύνατο να ορίσει το "μη είναι". Δεν ευσταθεί λογικά από τη θέση του "είμαι κάτι" (είναι) να διαπράττεις το αυθαίρετο ατόπημα του "είμαι τίποτα" (μη είναι). Πώς είναι δυνατόν ενώ είσαι κάτι, να λές ταυτόχρονα ότι είμαι τίποτα; Ακόμη, πώς είναι δυνατόν να δίνουμε τον ορισμό του θεού και παράλληλα του μη θεού (είναι, μη είναι);
Το "μη είναι" αποτελεί αποκύημα άλογης φαντασίας και δεν μπορεί να τοποθετηθεί στη αντίθεση της θέσης του "είναι". Άρα και το συμπέρασμα / σύνθεση "γίγνεσθαι" (δημιουργία, θεός, απόλυτο) είναι μια πραγματική διανοητική ή διαλεκτική σύγχυση, ένα μπέρδεμα, διότι το "μη είναι", ουσιαστικά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το υπαρκτό "είναι" και το ανυπόστατο (σαν ύπαρξη) "μη είναι". Ο άνθρωπος όμως έχει υπόσταση, έχει ύπαρξη. Σύνθεση μεταξύ υπαρκτού και ανυπάρκτου δεν μπορεί να γίνει.
"Η λέξη διαλεκτική προέρχεται από την ελληνική λέξη διαλέγομαι, που σημαίνει διεξάγω συζήτηση. Στην αρχαιότητα με τη διαλεκτική εννοούσαν την τέχνη να φτάνει κανείς στην αλήθεια μέσω τις σύγκρουσης αντιθέτων απόψεων. Ο όρος επικράτησε διεθνώς ως Dialectic. Στην Αγγλία παλαιότερα ο όρος αυτός ήταν συνώνυμος της Λογικής όπως και εφαρμοζόταν στη τυπική συλλογιστική των εκάστοτε ρητόρων.
Όμως ο όρος αυτός από την αρχαιότητα αναφέρεται ειδικότερα στη λογική αμφισβήτηση δηλαδή στην αρχική τέχνη του «διαλέγεσθαι» με ερωτήσεις και στη συνέχεια αποκρίσεις. Λέγεται ότι πρώτος που δημιούργησε και εξάσκησε τη τέχνη αυτή ήταν ο Ζήνων ο Ελεάτης, και την οποία στη συνέχεια ανέπτυξε ο Πλάτων.
Στους νεότερους χρόνους εκείνος που εφήρμοσε την Διαλεκτική ήταν ο Καντ και ειδικότερα στη μελέτη των αντιφάσεων που ανακύπτουν όταν χρησιμοποιούνται αρχές της εμπειρικής γνώσης πέρα όμως από τα όρια της εμπειρίας. Αλλά και ο Χέγκελ εφήρμοσε τη Διαλεκτική στη διαδικασία όμως εκείνη με την οποία οι όποιες αντιφάσεις καταργούνται (καταλύονται) από κάποιο ανώτερο επίπεδο αλήθειας.
Η τελευταία αυτή Εγελιανή διαδικασία (όπως γενικότερα καθιερώθηκε και έγινε αποδεκτή) είναι εκείνη που κατευθύνει τελικά την ατομική σκέψη όσο και την παγκόσμια ιστορία, σύμφωνα πάντα με το σχήμα (ακολουθία): «Θέση» - «Αντίθεση» - «Σύνθεση». Με βάση αυτή ερεύνησε και επέκτεινε ο Μαρξ με τον διαλεκτικό υλισμό. Και αυτή τη διαδικασία ακολουθούν σήμερα όλες οι Επιστήμες στη πρόοδο της γνώσης, κυρίως στις συνεδριακές παρουσιάσεις."
Τα ανωτέρω από την Βικιπαιδεία.
Θέλοντας λοιπόν ένας φιλοσοφών νους να μας πει με ποιο τρόπο προσεγγίζεται δια της λογικής το θείον, προσέφευγε στον εξής συλλογισμό : Είναι - Μη είναι - Γίγνεσθαι. Σύμφωνα δε με την Εγελιανή διαδικασία, που κατευθύνει τελικά την ατομική σκέψη όσο και την παγκόσμια ιστορία, το "είναι" αποτελεί τη θέση, το "μη είναι" την αντίθεση και το "γίγνεσθαι" τη σύνθεση.
Όλα τέλεια θα πείτε και ίσως μπορέσετε να κολλήσετε σε αυτά κάτι από τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, για να ανακαλύψετε πώς εμείς οι Ορθόδοξοι αντιλαμβανόμαστε τον Έγελο ή πώς ο Έγελος μπορεί να είναι, ενδεχομένως, και ολίγον ορθόδοξος.
Μήπως βρίσκεται σε αυτά τίποτα παράδοξο; Το πιθανότερο να απαντήσετε, όχι. Ο θεός είναι το "είναι" (θέση), ο μή θεός είναι το "μη είναι" (αντίθεση) και τέλος, το "είναι" και το "μη είναι" μας κάνουν το "γίγνεσθαι". Δηλαδή τη δημιουργία και τον δημιουργό. Όπερ έδει δείξαι.
Αυτά λέει ο φιλοσοφών διαλεκτικά νους και ο Μαρξ αυτά όλα τα αποδίδει με το δικό του τρόπο : Τον διαλεκτικό υλισμό, παράγωγο οπωσδήποτε της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου.
Ας αφήσουμε όμως αυτά που λέει ο Μαρξ, ο οποίος σωστά - θα το διαπιστώσετε πιο κάτω - για την εποχή του έβγαλε άχρηστη την Εγελιανή φιλοσοφία, και ας προχωρήσουμε λέγοντας ότι αυτού του είδους η μεθοδολογία είναι εντελώς εσφαλμένη, εφόσον μας ενδιαφέρει η δια της φιλοσοφίας προσέγγιση του θείου. Και είναι εσφαλμένη διότι ο άνθρωπος, ο φιλοσοφών και σκεπτόμενος νους, ενώ μπορεί να ορίσει το "είναι", πρακτικά είναι εντελώς αδύνατο να ορίσει το "μη είναι". Δεν ευσταθεί λογικά από τη θέση του "είμαι κάτι" (είναι) να διαπράττεις το αυθαίρετο ατόπημα του "είμαι τίποτα" (μη είναι). Πώς είναι δυνατόν ενώ είσαι κάτι, να λές ταυτόχρονα ότι είμαι τίποτα; Ακόμη, πώς είναι δυνατόν να δίνουμε τον ορισμό του θεού και παράλληλα του μη θεού (είναι, μη είναι);
Το "μη είναι" αποτελεί αποκύημα άλογης φαντασίας και δεν μπορεί να τοποθετηθεί στη αντίθεση της θέσης του "είναι". Άρα και το συμπέρασμα / σύνθεση "γίγνεσθαι" (δημιουργία, θεός, απόλυτο) είναι μια πραγματική διανοητική ή διαλεκτική σύγχυση, ένα μπέρδεμα, διότι το "μη είναι", ουσιαστικά δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο το υπαρκτό "είναι" και το ανυπόστατο (σαν ύπαρξη) "μη είναι". Ο άνθρωπος όμως έχει υπόσταση, έχει ύπαρξη. Σύνθεση μεταξύ υπαρκτού και ανυπάρκτου δεν μπορεί να γίνει.
2 σχόλια:
Πολύ ενδιαφέροντα τα στοιχεία που περιέχονται στο άρθρο σας. Θα ήθελα να συμπληρώσω ότι ο Θεός είναι παρών σε κάθε στιγμή της ζωής μας, εκτός εάν εμείς τον διώχνουμε - καθότι είμαστε ελεύθεροι να αποφασίζουμε. Τις σημερινές ημέρες που με τη συμπεριφορά μας Τον έχουμε απομακρύνει από τη ζωή μας, περνάμε αυτά που περνάμε. Μακάρι να μας ελεήσει κατά το 'το έλεός σου καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου'.
Πολλούς χαιρετισμούς,
Μία πιστή
Ευχαριστώ την αναγνώστρια/σχολιάστρια Μία πιστη, μου δίνει την ευκαιρία να προσθέσω κάτι ακόμη.
Δεν μπορούμε να λέμε : "Ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών" και από την άλλη να έρχονται οι φιλοσοφούντες - υποτίθεται θεολογικά - και να μας λένε για το "μη είναι", για το ανύπαρκτο, για το τίποτα. Εκτός και αν, χωρίς να το συνειδητοποιούν, έχουν ήδη γίνει το ουδέν, το τίποτα, και μας μεταφέρουν αυτά που τους υποβάλλει ο μισόκαλλος.
Δημοσίευση σχολίου