Ένας αμφισβητίας και περιεργαζόμενος τα θρησκευτικά γράμματα, με ρώτησε κάποτε τι θέλει να πει αυτό το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασι την γην κρεμάσας". Σκέφτηκα για λίγο και του απάντησα ως εξής :
Η έκφραση αυτή είναι ποιητική - οι ποιητικές εκφράσεις κάτι συμβολίζουν - συνάμα δε, είναι και πραγματική. Δηλαδή, εξ αντικειμένου γενόμενη. Και είναι μεν ποιητική, δηλώνοντας με αυτό το "εν ύδασι την γην κρεμάσας", το απερίγραπτα θαυμαστό γεγονός να κρέμεται όλη η γη από το νερό ! Είναι δε αντικειμενική δηλώνοντας ότι, πράγματι, κάποτε η γη κρεμάστηκε κυριολεκτικά από το νερό. Και πότε αυτό έγινε ; Με τον, επί Νώε, Κατακλυσμό.
Αυτή ήταν η απάντηση και ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν οι θεολόγοι έχουν κάποια "πατερική", όπως συνηθίζεται σήμερα να λέγεται, τεκμηρίωση. Η δική μου ολιγομάθεια, περιοριζόμενη αποκλειστικά στα θρησκευτικά γράμματα, αυτά τα λίγα με δίδαξε. Αν κάνω λάθος, ας με διορθώσουν οι καλώς γνωρίζοντες τα θεολογικά. Θα τους ήμουν υποχρεωμένος και θα τους ευχαριστούσα. Δεν γνωρίζω αν έπεισα τον αμφισβητία, πάντως, έφυγε σκεπτικός.
Υπάρχει όμως, ακόμη, καί κάτι από τήν Παλαιά Διαθήκη, όπου στό Βιβλίο "Γένεσις" διαβάζουμε : « 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος ». Τούτο χρειάζεται περισσότερη ανάπτυξη, ειδικότερα τό "ἀκατασκεύαστος", τό "καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου", καί τό "ἐπάνω τοῦ ὕδατος". Δέν επιθυμώ νά επεκταθώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου