Όταν δεν έχεις λεφτά και έχεις γη, την πουλάς ή τη νοικιάζεις μαζί με τους ανθρώπους (αγγλικό Δίκαιο)

Διαβάσαμε σε άρθρο :

"Το κυρίως μέτωπο του αγώνα για την ιστορική επιβίωση του Ελληνισμού δεν είναι η αντιμαχία με τους δανειστές μας και τον μινώταυρο του υπέρογκου χρέους. Το κυρίως μέτωπο είναι στο εσωτερικό: Γλώσσα, ιστορική συνείδηση, καλλιέργεια κοινωνικής ευαισθησίας. Μια κοινωνία σε κατάρρευση, με μηδενισμένη κάθε ποιότητα ζωής πέρα από την καταναλωτική ευμάρεια, είναι αδύνατο να επιβιώσει, έστω με διαμάντια στο υπέδαφός της. Πολιτικό σχήμα που να αντιλαμβάνεται αυτή την αλήθεια, δεν υπάρχει. Επομένως, ούτε ελπίδα;" (*) http://kostasxan.blogspot.gr/2015/06/blog-post_891.html

κχ
Το άρθρο έχει αυτό τον επίλογο και όποιος κατάλαβε τί θέλει να πει ο αρθρογράφος, ποιο δηλαδή το "ζουμί" αυτών που γράφει, θα αντιλήφθηκε ότι πρέπει να πάρει κανένα πολυβιταμινούχο χάπι, τύπου "geriatric" προς τόνωση των εξασθενημένων εγκεφαλικών κυττάρων, ή καλύτερα μια ντραμαμίνη, προς αντιμετώπιση της ναυτίας.

Ο αρθρογράφος καταλήγει με το "δεν υπάρχει πολιτικό σχήμα, που να αντιλαμβάνεται αυτή την αλήθεια, άρα, δεν υπάρχει ελπίδα, ακόμη κι αν ο τόπος είναι ένα τεράστιο αδαμαντορυχείο". Αυτό είναι για μένα το σημαντικότερο, προηγουμένως όμως, έχει φροντίσει να ανακατέψει πολλά και να ενοχοποιήσει ένα : το κομματικό κράτος της δημόσιας ραστώνης των υπαλλήλων και των συνδικαλιστών. Μέσα σ΄ αυτούς και οι εκπαιδευτικοί.

Ότι κάποιες σωστές διαπιστώσεις περιλαμβάνει το άρθρο, δεν υπάρχει αντίρρηση. Λείπει όμως ο εντοπισμός της βασικής αιτίας και όχι των φαινομένων, που είναι υπεύθυνη των δεινών μας και εμφανής τώρα, στην κορύφωση αυτής της κρίσης, με τα πήγαινε-έλα στις διαπραγματεύσεις, στα γιουρογκρούπ και στα γουέρκινγκ .
Η κρίση στο εσωτερικό μέτωπο είναι οικονομική και όπως είναι πλέον καταφανές, η αιτία της κρίσης, άρα και η αντιμετώπιση αυτής, έχει δυο συνιστώσες. Μια είναι η οικονομική, η άλλη πολιτική. Η μεν πρώτη αφορά στους ιδιώτες, καθότι οι Τράπεζες είναι ιδιωτικές, η άλλη όμως αφορά στο δημόσιο, άρα, στο κράτος και τον λαό του κράτους.

Η σύγκρουση ξεκαθάρισε με την δευτερολογία του κ. Σαμαρά, ο οποίος είπε : "Να αλλάξετε πολιτική, διότι εσείς χαϊδεύετε το δημόσιο θυσιάζοντας τον ιδιωτικό τομέα, αναγγέλλοντας χιλιάδες προσλήψεις υμετέρων. Σας ζητάνε περισσότερα μέτρα (σ.σ. οι θεσμοί) γιατί βάλατε φρένο στις ιδιωτικοποιήσεις. Δέχεστε νέους φόρους και σας ζητούν ακόμη περισσότερους, γιατί δεν θέλετε να ακουμπήσετε την ιερή αγελάδα του δημοσίου και τους συνδικαλιστές".

Να, λοιπόν, πού εντοπίζεται η "μετωπική" - απηχεί και τη σύγκρουση με τους "θεσμούς" -  και αυτή είναι μεταξύ του ιδιωτικού κράτους και του δημόσιου κράτους. Προβλεπόμενος νικητής αν δεν συμβεί κάτι γενικότερο, που θα σημάνει τον αγώνα για την εδραίωση της ιδιωτικής και νέας παγκόσμιας αυτοκρατορίας, θα είναι οι ιδιώτες, δηλαδή, οι κυρίαρχοι - μετρημένοι στα δάχτυλα της μιας παλάμης - τραπεζίτες. Και τούτο, διότι ένα κράτος που δεν έχει το δικαίωμα να εκδίδει δικό του νόμισμα όπως το δικό μας, είναι υποχρεωμένο να ζει διαρκώς με δανεικά. Οι δανειστές γνωρίζουν καλά μέχρι πότε και πόσο, μπορούν να φαίνονται γαλαντόμοι. Όταν καταλάβουν ότι ο οφειλέτης δεν τα βγάζει πέρα, τότε θα του πουν θρασύτατα : Αν δεν έχεις λεφτά, έχεις γη, αυτή θα μας πουλήσεις, ή θα μας νοικιάσεις, όπως έγινε με την περίπτωση της Κύπρου, όπου η γη νοικιάστηκε μαζί με τους ανθρώπους.
Οι Οθωμανοί νοίκιασαν την Κύπρο για να ξεχρεώσουν τα δάνεια στην Αγγλία (1879), οι σημερινοί πατριώτες τύπου Σαμαρά, Βενιζέλου, και Θεοδωράκη, βάζουν πλάτες στην Ευρώπη για να γλυτώσουν την ποινή της εσχάτης προδοσίας, που τους περιμένει. Τα κράτη, οι λαοί, δεν είναι ιδιωτική υπόθεση μιας χούφτας απατεώνων και δεν ζητούν τίποτα περισσότερο από την εφαρμογή των κανόνων της ισονομίας, της ισοπολιτείας, της αλληλεγγύης, χωρίς τις προσωποληψίες των διαπλεκόμενων σχέσεων. -