- Σχόλιο Κυπριανός Χ.
Είναι ολέθριο λάθος νά εξισώνονται οι δυό αυτοί θάνατοι μέσω τών δύο - βιολογικά ίσων - μητέρων.
Στό υπό κρίσιν ζήτημα ο "κοινός παρονομαστής" δέν είναι η βιολογία. Είναι η θεολογία, κατά τήν οποία ο μέν ένας θάνατος σηματοδοτεί τό απόλυτο τής Ζωής καί τήν σχετικότητα τού θανάτου, ο δέ άλλος θάνατος σηματοδοτεί τό απόλυτο τού θανάτου έναντι τής Ζωής, αφού αυτή εκτιμάται ως κατάσταση σχετική.
Τό ίδιο ισχύει καί στήν περίπτωση τών δύο βιολογικά ίσων, αλλά θεολογικά άνισων μητέρων. Άν αυτό δέν τό καταλαβαίνετε, τότε θέσατε στόν εαυτό σας τό ερώτημα : Πώς συνέλαβε η Θεοτόκος τόν Ιησού καί πώς η άλλη μάνα, η μάνα τού Ιούδα ;
- Δημήτρης Κούκης Παιδοψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής
Δύο Μάνες. Η μία του Ιησού και η άλλη του Ιούδα. Δύο Μάνες που πόνεσαν. Η μία για τον Θάνατο και η άλλη για την Προδοσία. Τι μπορεί να ειπώθηκε ανάμεσά τους;
Σε μια περίοδο και σε μια χώρα που αδελφός σκοτώνει αδελφό, είναι δύσκολο για κάποιον να ξεχωρίσει ποια είναι η μάνα του Χριστού και ποια η μάνα του Ιούδα, ποιος εκπροσωπεί το Καλό και ποιος είναι προδότης.
Η συγχώρεση, ως αποτέλεσμα της αγαπητικής στάσης ζωής, λυτρώνει από τον πόνο, απελευθερώνει τη σκέψη και ανυψώνει την ύπαρξη.
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο.
«Με αργό το βήμα η Παναγιά, με αμέτρητο τον πόνο, την νύχτα από τον Γολγοθά κατέβαινε με μόνο, τον Ιωάννη πλάι της μες στο σκοτάδι εκείνο και οι πέτρες ανατρίχιαζαν στον μυστικό της θρήνο.
Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι ο δρόμος, θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.
Και όσο βαδίζουν σαν σκιές στα άχαρα εκείνα μέρη, και μοιρολόγια η Παναγιά τα πιο όμορφα που ξέρει τα λέει και ο αντίλαλος από όπου και αν διαβαίνει κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκεται μαραίνει.
Πώς να μην κλάψει που ‘γινε για αυτήν σκοτάδι η μέρα;
Κ’αν είναι Αυτός θεάνθρωπος, εκείνη είναι μητέρα. Και να που ακόμη μια φωνή την ερημιά ταράζει. Αχ,τι φωνή λυπητερή. Ποιος και γιατί στενάζει;
Ποιος σαν Αυτή άλλος πονεί και μοιρολόγια λέγει, μη του παιδιού της το χαμό και άλλη μανούλα κλαίει;
Ναι, κάποια μάνα είναι αυτή, που μονάχη στην άκρη απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ
Και τούτη σαν τη Μαριάμ, τον γιό της έχει χάσει και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει. Η Μαριάμ τον Ιησού τον είδε σταυρωμένο και τούτη είδε τον γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο Και κλαίει, μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανέναν, νιώθει όμως τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα, που την ακούει τραβά και πάει να την γνωρίσει λόγια αγάπης να της πεί, να την παρηγορήσει.
Με ένα γλυκό χαμόγελο συμπόνοια γεμάτο μάνα της κράζει, δύστυχη μη σέρνεται εδώ κάτω.
Δεν είσαι μόνη που έχασες το φώς των ματιών σου, είμαι κ’εγώ, μην δέρνεσαι ποιος ήταν πες μου ο γιός σου;
Και αυτή δειλά, σαν ένοχος της απαντά:
Αδελφή μου, Ιούδας ονομάζεται το σπλάχνο το παιδί μου. Μόνο μια μάνα μόνο αυτή, σε όλο τον κόσμο ξέρει ποιο κοφτερό νιώθει βαθιά στα σπλάχνα της μαχαίρι, Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα, παιδί μου σαν ζητιάνα, Αχ κάλλιο να μην έσωνα Θεέ να γίνω μάνα
Η Παναγιά κατάλαβε, τον γιό της τον γνωρίζει μα σαν μητέρα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει.
Τον δικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη και για τη μάνα τώρα αυτή τα δάκρυά της χύνει
Σκύβει και την ασπάζεται, χαιδεύει τα μαλλιά της, και την κρατάει με στοργή πιστά στην αγκαλιά της
Της λέει λόγια της καρδιάς και την γλυκομερώνει, της δίνει θάρρος, δύναμη και απάνω την σηκώνει.
Έλα και μείνε σπίτι μου την νύχτα να περάσεις, εκεί και οι δυό τον πόνο μας, τον μητρικό να πούμε, το δάκρυ μας να σμίξουμε και να προσευχηθούμε. Η μια στης άλλης το πλευρό σκυφτές συλλογισμένες, οι δυό μανάδες περπατούν αδελφαγκαλιασμένες.
Ο Ιησούς που στον Γολγοθά κρεμάται έδωσε τέτοια εντολή:
Αλλήλους ν’ Αγαπάτε!»
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=364798874019934&id=183509072148916
Είναι ολέθριο λάθος νά εξισώνονται οι δυό αυτοί θάνατοι μέσω τών δύο - βιολογικά ίσων - μητέρων.
Στό υπό κρίσιν ζήτημα ο "κοινός παρονομαστής" δέν είναι η βιολογία. Είναι η θεολογία, κατά τήν οποία ο μέν ένας θάνατος σηματοδοτεί τό απόλυτο τής Ζωής καί τήν σχετικότητα τού θανάτου, ο δέ άλλος θάνατος σηματοδοτεί τό απόλυτο τού θανάτου έναντι τής Ζωής, αφού αυτή εκτιμάται ως κατάσταση σχετική.
Τό ίδιο ισχύει καί στήν περίπτωση τών δύο βιολογικά ίσων, αλλά θεολογικά άνισων μητέρων. Άν αυτό δέν τό καταλαβαίνετε, τότε θέσατε στόν εαυτό σας τό ερώτημα : Πώς συνέλαβε η Θεοτόκος τόν Ιησού καί πώς η άλλη μάνα, η μάνα τού Ιούδα ;
- Δημήτρης Κούκης Παιδοψυχολόγος - Ψυχοθεραπευτής
Όταν η Παναγία συναντά τη μάνα του Ιούδα...
Η λαϊκή παράδοση διασώζει ένα συγκινητικό κείμενο… Αφορά τη συγκλονιστική στιγμή, που η Παναγία συναντά την μάνα του Ιούδα. Η μάνα Παναγία πενθεί για τον Θεάνθρωπο γιο της κι η μάνα του Ιούδα πενθεί για τον προδότη γιο της. Ο πόνος είναι ο ίδιος, είναι ο μεγάλος πόνος της μάνας που έχει χάσει το παιδί της, θρηνεί και σπαράζει για το σπλάχνο της.Δύο Μάνες. Η μία του Ιησού και η άλλη του Ιούδα. Δύο Μάνες που πόνεσαν. Η μία για τον Θάνατο και η άλλη για την Προδοσία. Τι μπορεί να ειπώθηκε ανάμεσά τους;
Σε μια περίοδο και σε μια χώρα που αδελφός σκοτώνει αδελφό, είναι δύσκολο για κάποιον να ξεχωρίσει ποια είναι η μάνα του Χριστού και ποια η μάνα του Ιούδα, ποιος εκπροσωπεί το Καλό και ποιος είναι προδότης.
Η συγχώρεση, ως αποτέλεσμα της αγαπητικής στάσης ζωής, λυτρώνει από τον πόνο, απελευθερώνει τη σκέψη και ανυψώνει την ύπαρξη.
Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο.
«Με αργό το βήμα η Παναγιά, με αμέτρητο τον πόνο, την νύχτα από τον Γολγοθά κατέβαινε με μόνο, τον Ιωάννη πλάι της μες στο σκοτάδι εκείνο και οι πέτρες ανατρίχιαζαν στον μυστικό της θρήνο.
Γύρω, τριγύρω σιγαλιά, βουβός είναι ο δρόμος, θαρρείς τον κόσμο νέκρωσε κάποιος μεγάλος τρόμος.
Και όσο βαδίζουν σαν σκιές στα άχαρα εκείνα μέρη, και μοιρολόγια η Παναγιά τα πιο όμορφα που ξέρει τα λέει και ο αντίλαλος από όπου και αν διαβαίνει κάθε λουλούδι τρυφερό που βρίσκεται μαραίνει.
Πώς να μην κλάψει που ‘γινε για αυτήν σκοτάδι η μέρα;
Κ’αν είναι Αυτός θεάνθρωπος, εκείνη είναι μητέρα. Και να που ακόμη μια φωνή την ερημιά ταράζει. Αχ,τι φωνή λυπητερή. Ποιος και γιατί στενάζει;
Ποιος σαν Αυτή άλλος πονεί και μοιρολόγια λέγει, μη του παιδιού της το χαμό και άλλη μανούλα κλαίει;
Ναι, κάποια μάνα είναι αυτή, που μονάχη στην άκρη απαρηγόρητα θρηνεί και χύνει μαύρο δάκρυ
Και τούτη σαν τη Μαριάμ, τον γιό της έχει χάσει και δεν μπορεί τέτοιο κακό ποτέ να το ξεχάσει. Η Μαριάμ τον Ιησού τον είδε σταυρωμένο και τούτη είδε τον γιόκα της στο δέντρο κρεμασμένο Και κλαίει, μα το κλάμα της δεν συγκινεί κανέναν, νιώθει όμως τον πόνο της η Παναγιά η Παρθένα, που την ακούει τραβά και πάει να την γνωρίσει λόγια αγάπης να της πεί, να την παρηγορήσει.
Με ένα γλυκό χαμόγελο συμπόνοια γεμάτο μάνα της κράζει, δύστυχη μη σέρνεται εδώ κάτω.
Δεν είσαι μόνη που έχασες το φώς των ματιών σου, είμαι κ’εγώ, μην δέρνεσαι ποιος ήταν πες μου ο γιός σου;
Και αυτή δειλά, σαν ένοχος της απαντά:
Αδελφή μου, Ιούδας ονομάζεται το σπλάχνο το παιδί μου. Μόνο μια μάνα μόνο αυτή, σε όλο τον κόσμο ξέρει ποιο κοφτερό νιώθει βαθιά στα σπλάχνα της μαχαίρι, Στους πέντε δρόμους ρίχτηκα, παιδί μου σαν ζητιάνα, Αχ κάλλιο να μην έσωνα Θεέ να γίνω μάνα
Η Παναγιά κατάλαβε, τον γιό της τον γνωρίζει μα σαν μητέρα του Χριστού, δεν φεύγει, δεν γογγύζει.
Τον δικό της τον καημό ξεχνά την ώρα εκείνη και για τη μάνα τώρα αυτή τα δάκρυά της χύνει
Σκύβει και την ασπάζεται, χαιδεύει τα μαλλιά της, και την κρατάει με στοργή πιστά στην αγκαλιά της
Της λέει λόγια της καρδιάς και την γλυκομερώνει, της δίνει θάρρος, δύναμη και απάνω την σηκώνει.
Έλα και μείνε σπίτι μου την νύχτα να περάσεις, εκεί και οι δυό τον πόνο μας, τον μητρικό να πούμε, το δάκρυ μας να σμίξουμε και να προσευχηθούμε. Η μια στης άλλης το πλευρό σκυφτές συλλογισμένες, οι δυό μανάδες περπατούν αδελφαγκαλιασμένες.
Ο Ιησούς που στον Γολγοθά κρεμάται έδωσε τέτοια εντολή:
Αλλήλους ν’ Αγαπάτε!»
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=364798874019934&id=183509072148916
2 σχόλια:
Φυσικα δεν μορουν να εξισωθουν , παρα μονο να αντιπαραβληθουν:
Ο νεος Αδαμ και η νεα Ευα του ευαγγελιου με τον παλαιο Αδαμ και την παλαια Ευα της εξοριας απο τον παραδεισο οπου σκοτος και απελπισια.
Απο σχολικο εγχειριδιο για την γιορτη της μητερας το βρηκε το ποιημα;
Δημοσίευση σχολίου