Το μυστικό των βράχων

Ταξίδεψα εξη ώρες στη στεριά και δεκαοκτώ στη θάλασσα.Με ενα σαπιοκάραβο.Πήγαινα να συναντήσω τον μοναχό Αλύπιο.

Παντρεύτηκε την αδελφή μου στα εικοσιπέντε.Της έκανε τέσσερα παιδιά.Και μετά απο άλλα τόσα χρόνια την παράτησε.Πήγε και κλείστηκε σε μοναστήρι.Ολοι στο χωριό μείναμε άφωνοι.Ηταν τελείως ξαφνικό.

Με καλοδέχτηκε.Μου έδωσε καφέ και λουκούμι και αρχίσαμε την κουβέντα.Με ρώτησε για την οικογένειά του και εγω δεν άντεξα."Γέροντα,του είπα,ήρθα εδώ για να σου πώ οτι η αδελφή μου τα φέρνει δύσκολα βόλτα.Τι ήταν αυτό που έκανες";
"Γέροντας δεν είμαι,μου είπε. Ειμαι δόκιμος μοναχός. Καλόγηρο δεν με κάνουν. Τώρα γιατί με ρωτάς; Τι μπορείς να καταλάβεις; Ενα θα σου πώ. Η αδελφή σου με απατούσε".

Τινάχτηκα απο τη θέση μου.Η κατηγόρια ήταν βαρειά και η Αγνή,η αδελφή μου,δεν είχε δώσει ποτέ σε κανένα το παραμικρό δικαίωμα για ειρωνικά σχόλια και υπαινιγμούς.
"Ηρέμησε,μου είπε.Δεν με απάτησε ή απατούσε με άλλον άντρα.Με απατούσε με την ασέβειά της.Ειχα μια κιθάρα και εφτιαχνα κάτι στιχάκια,"δεν τα παρατάς αυτά,μου έλεγε,να πας να κάνεις κανένα μεροκάματο.Πεινάνε τα παιδιά".
Είχα και τους γονιούς μου,"εσυ είσαι το κορόϊδο",μου έλεγε,"τα αδέλφια σου τα άλλα τι κάνουν;".Να φανταστείς,όταν βάφτιζα το Μανωλάκι μου,άρπαξε τον παππά απο τα χέρια την ωρα που τον είχε μέσα στην κολυμπήθρα: "Σταμάτα παππούλη,του φώναξε άγρια,θα μου το πνίξεις το παιδί".Δεν θα το θυμάσαι.Θέλεις και άλλα να σου πώ;Θα σου πώ και τούτο.Με όσες αισθήσεις έχουμε,με άλλες τόσες και πορνεύουμε.Ακόμα και με τη φαντασία μας.Ηρθα εδώ και προσεύχομαι για εκείνη και για τα παιδιά μας.Με έχουν οι καλόγεροι εδώ παρατημένο γιατί η αδελφή σου δεν δίνει τη συγκατάθεσή της".

Εφυγα και δεν ξαναγύρισα.Η αδελφή μου τον καταριότανε συνέχεια.΄Ωσπου επαθε μαλάκυνση και πέθανε.Τα άλλα ανίψια μου δεν γνωρίζω τι απέγιναν.Μόνο για τη μεγαλύτερη θυγατέρα του έμαθα, πως κλείστηκε κι αυτή σε μοναστήρι, "για να συγχωρεθούν οι γονείς", καθώς λέγαν στο χωριό.

Ο Αλύπιος πέθανε χωρις ποτε να γίνει μοναχός.