Έχεις απόλυτο δίκιο να διερωτάσαι, Ανώνυμε αναγνώστη. Εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα είναι πολύ δύσκολο να δώσει κάποιος την απάντηση στο: "Και που είναι η Εκκλησία που δεν έχει μολυνθεί από τον ιό της μνημόνευσης των αιρετικών;"
Όλα όμως τα πράγματα έχουν την αφετηρία τους, ξεκινούν από ένα σημείο, και το σημείο αυτό είναι όταν η "Μια, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία" ετμήθη. Κάποια στιγμή αποφάσισαν μερικοί να φτιάξουν τη δική τους Θεολογία, τη δική τους Εκκλησία.
Έτσι, εκείνοι που κατακερμάτισαν το Μια, για να επικυρώσουν την αυθαιρεσία τους θέλησαν να το προσδιορίσουν καλύτερα: Τι θα πει Μια; Και το μετατόπισαν στην αοριστία της "μοναδικότητας". Κλήθηκαν - και μας παρέσυραν - οι άλλοι να τους δώσουν την άποψή τους (: τι εννοούμε λέγοντας "μοναδικότητα" και όχι το Μια).
Ως να μην έφθανε αυτό, και αφήνοντας στην άκρη το Αγία, έθεσαν μετά και ένα δεύτερο ερώτημα: Τι εννοούμε λέγοντας Καθολική. Μετέθεσαν κι αυτό το ερώτημα στην αοριστία της "καθολικότητας", ζήτησαν την άποψή μας ενώ εκείνοι φρόντισαν να δώσουν τη δική τους αδιαπραγμάτευτη απάντηση. Η "καθολικότητα" απαντήθηκε με την απόφαση De Oecumenismo της B΄ Βατικάνειας συνόδου. Ένας χάος ασάφειας και φλύαρης φιλολογικής απροσδιοριστίας, για να μην ξέρεις από πού να αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Ωστόσο, μπήκαμε (παρασυρθήκαμε) κι εμείς στον κόπο να δώσουμε την άποψή μας. Μπερδευτήκαμε, ανακατωθήκαμε, τελικά τα κάναμε μούσκεμα. Αντιπροτείναμε την "οικουμενικότητα".
Έπειτα ήρθε η σειρά του Αποστολική. Το σκέπασε η "αποστολικότητα", για την οποία όμως, και εδώ, η παπική εκκλησία δεν παραχώρησε έδαφος ασάφειας. Αποστολικότητα είναι γι΄ αυτούς η αταλάντευτη σαφής διαδοχή μετά τον Απ. Πέτρο, την οποία μόνο αυτοί έχουν. Με έλλειμμα την έχουν και οι άλλοι.
Τέλος, κληθήκαμε να δώσουμε τον ορισμό της Εκκλησίας. Αλλά όπως συνέβη με το Αγία, δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά και με το Εκκλησία. Το Μια έγινε "μοναδικότητα", το Καθολική έγινε "καθολικότητα" (για μας "οικουμενικότητα"), αλλά το συγκεκριμένο Αγία δεν μπορούσε να προσδιοριστεί με την ασάφεια του "αγιότητα", όπως και το Εκκλησία δεν μπορεί να προσδιοριστεί με το λεκτικά απαράδεκτο "εκκλησιότητα".
Για ποικίλους λόγους παίξαμε και παίζουμε το παιγχνίδι τους. Όχι μόνο εμείς αλλά και τα άλλα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, που τελούν σήμερα, πλήν ενός, υπό πλήρη έλεγχο πολιτικής κηδεμονίας. Λόγοι επιβίωσης τα εξαναγκάζουν να υποκύπτουν όχι σε Θεολογικές αρχές αλλά σε διπλωματικές σκοπιμότητες.
Μετά από αυτά, θα αφήσω το ερώτημά σου αναπάντητο. Το συμμερίζομαι. Θα σου πω μόνο ένα πράγμα. Μία, είναι η Εκκλησία εκείνη που έχει μια Πίστη και όχι παραλλαγές πίστεως. Είναι Αγία, διότι άγιος είναι ο Ένας Τρισυπόστατος Θεός που ομολογεί. Είναι Καθολική, διότι είναι Μια, διότι είναι Αγία, διότι αφορά στον όλο άνθρωπο και όχι στην επιφανειακή (κοσμική) καθολικότητα του ανθρώπου. Και είναι Αποστολική, όταν ο όλος άνθρωπος δεν χαράζει το δικό του δρόμο αλλά ακολουθεί τα βήματα εκείνων που μάτωσαν, πόνεσαν και πέθαναν, για να υπάρχει ο δρόμος αυτός : "Νήφοντες εν πάσιν απόστολικώς, το ισόρροπον κρίνομεν, ίνα πάσαν καινοφωνίαν, ύφεσίν τε και πλεονασμόν, ως ζιζάνια τω καθαρώ σίτω επισπαρέντα, αναβολής πάσης εκτός, εκτίλλωμεν ως της αληθείας αντίθετα και της Εκκλησίας αντίμαχα. Τα γαρ εν αυτή παραδοθέντα ουκ εισί ναι και ου, αλλά ναι εισίν εν αλήθεια και μένουσιν αρραγή και ακράδαντα εις του αιώνος χρόνον..." (Πρακτικά Ζ' Οικ. Συνόδου, Mansi, Τόμος 12, σελ. 1002)
2 σχόλια:
Κύριε Χριστοδουλίδη σας ευχαριστώ για την απάντησή σας αλλά όπως λέτε το ερώτημα παραμένει αναπάντητο...
Ειλικρινά φοβάμαι μήπως έχει δίκιο ο π Ευθύμιος Τρικαμηνάς παρόλο που αυτά που είπε περί μολυσμού από την αίρεση λόγω της εκκλησιαστικής μας κοινωνίας με τους Οικουμενιστές δεν γίνονται εύκολα αποδεκτά ή και σκανδαλίζουν ακόμη!
Θέτω το ερώτημα "τόσα χρόνια που κοινωνάμε γίναμε καλύτεροι; ή γνωρίζουμε κάποιον που να έγινε;" αλλά φοβάμαι να απαντήσω...
Ούτε γνωρίζω κάποιον Επίσκοπο που να έχει φτάσει στην Θέωση...
Λογικά δεν θα έπρεπε να έχουμε έστω και έναν Επίσκοπο ή Ιερέα που να έχει φτάσει στην Θέωση;
Να γνωρίζουμε κάποιον δηλαδή όπως γνώριζαν οι χριστιανοί των περασμένων αιώνων, όπως τον Μέγα Βασίλειο, τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο, τον Γρηγόριο τον Θεολόγο ή τον Αγίου Σπυρίδωνα ή τον Αγίο Γεράσιμο!
Αν υπάρχει κάποιος που να έχει φτάσει στην Θέωση για να μας πει τι πρέπει να κάνουμε όσον αφορά τη συμμετοχή στα Μυστήρια όταν μνημονεύεται Οικουμενιστής Επίσκοπος ή Πατριάρχης.
Μήπως τελικά ο πνευματικός μολυσμός είναι ότι δεν προχωρούμε στη κάθαρση της καρδιάς και στον Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος;
Έχω ακούσει ότι τα πρώτα χρόνια οι Επίσκοποι οι οποίοι εκλέγονταν ψήφο κλήρου και λαού, επιλέγονταν από διορατικούς Γέροντες οι οποίοι γνώριζαν τι έχει ο καθένας στη καρδιά του δίχως να τον γνωρίζουν προσωπικά. Οι Επίσκοποι εκλέγονταν από την ομάδα εκείνων που είχαν τον Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή από τους Προφήτες.
(Οι Απόστολοι ήταν εκείνοι που είχαν φτάσει στην Θέωση).
Όμως αυτό το διορατικό χάρισμα, είναι το κατώτερο στο Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος!
Τώρα για να γίνει κάποιος Επίσκοπος πρέπει να έχει πτυχίο Θεολογίας.
Γνωρίζουμε κάποιον Επίσκοπο - σε ολόκληρο το κόσμο- που να έχει αυτό το χάρισμα της Προφητείας; Αν ο Φωτισμός του Αγίου Πνεύματος ήταν βασική προϋπόθεση για να γίνει κάποιος Επίσκοπος, τώρα που πολλοί είναι Επίσκοποι για πολλά χρόνια δεν θα έπρεπε, λογικά, να έχουν κατακτήσει αυτή τη βαθμίδα της πνευματικής ζωής, του Φωτισμού δηλαδή του Αγίου Πνεύματος, ώστε να είναι απλανείς ιατροί όλων μας;
1) Θέτω το ερώτημα "τόσα χρόνια που κοινωνάμε γίναμε καλύτεροι; ή γνωρίζουμε κάποιον που να έγινε;" αλλά φοβάμαι να απαντήσω...
ΚΧ : Θα απαντήσω εγώ. Καλύτεροι δεν γίναμε. Χειρότεροι οπωσδήποτε. Το σημερινό κατάντημα είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
2) Ούτε γνωρίζω κάποιον Επίσκοπο που να έχει φτάσει στην Θέωση...
ΚΧ : Ούτε υπάρχει περίπτωση να τον μάθεις ποτέ. Όχι διότι δεν υπήρξε ή δεν υπάρχει. Η καθεστωτική εκκλησία ποτέ δεν θα τον δεχόταν, αν δεν ανήκε στις τάξεις της. Η θέωση έχει τις προϋποθέσεις της. Ο θεωμένος επίσκοπος έπρεπε να ήταν (ή να είναι) μέσα στις προδιαγραφές του καθεστώτος και της συμπράττουσας εκκλησίας.
3) Μήπως τελικά ο πνευματικός μολυσμός είναι ότι δεν προχωρούμε στη κάθαρση της καρδιάς και στον Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος;
ΚΧ : Ο πνευματικός μολυσμός που οι πιστοί δέχονται, όταν μνημονεύεται όνομα αιρετικού ή κοινωνούντος με αίρεση, είναι ακριβώς αυτός. Οι πιστοί αδυνατούν να οδηγηθούν στη κάθαρση του νου, στην κάθαρση της καρδίας και ή Χάρις αδρανοποιείται.
Οι μνημονευτές των αιρετικών μπορεί να περιγράφουν άριστα και ορθόδοξα τη χαρισματική κατάσταση της θεώσεως. Μπορεί να μας λένε ότι η μετοχή μας στα Μυστήρια και στη ζωή της Εκκλησίας μας αγιάζει, αλλά τον καρπό του αγιασμού αυτού δεν τον βιώνουν ούτε πιστοί, ούτε οι ιερείς, ούτε και αυτοί που μας το λένε. Αν είχαν πραγματικό αγιασμό θα απαιτούσαν την εκδίωξη όλων όσων μνημονεύουν αιρετικούς ή κοινωνούντας με αιρετικούς επισκόπους. Και πάνω απ΄ όλα, θα είχαν ανεπτυγμένο το κριτήριο της Ορθοδοξίας, όπως το ανέπτυξε ο π. Ευθύμιος. Δεν απαιτείται θυσία τύπου ισλαμιστή καμικάζι από τους Ορθοδόξους. Μαρτυρία και μαρτύριο καταγγελίας, στιγματισμού και αποκάλυψης των υποδυομένων την Ορθοδοξία, είναι η θυσία στην οποία καλούμαστε.
4) Έχω ακούσει ότι τα πρώτα χρόνια οι Επίσκοποι οι οποίοι εκλέγονταν ψήφο κλήρου και λαού, επιλέγονταν από διορατικούς Γέροντες οι οποίοι γνώριζαν τι έχει ο καθένας στη καρδιά του δίχως να τον γνωρίζουν προσωπικά.
ΚΧ : Όχι μόνο τα πρώτα χρόνια, αλλά και αργότερα. Μη ξεχνάς όμως ότι και το εκκλησίασμα, το σώμα Χριστού, ήταν σε θέση να συναισθάνεται και να συμφωνεί στις επιλογές των επισκόπων. Δεν ήταν "κλειστού τύπου" οι επιλογές των ιερέων ή των επισκόπων.
Θα συμφωνήσω ότι αυτό το τελευταίο μοιάζει λίγο αυθαίρετο. Το εκκλησίασμα μπορεί άλλοτε να συμφωνούσε και άλλοτε όχι, όπως πχ. στην περίπτωση ανάδειξης στον Πατριαρχικό θρόνο του Μεγάλου Φωτίου, αντί του Ιγνατίου. Συμμετείχε μάλιστα υπέρ του Ιγνατίου και η περίφημη Μονή του Στουδίου, που ζήτησε από τη Δυτική Εκλησία την υποστήριξή του. Όταν όμως ο Φώτιος εξέθεσε τους Δυτικούς υπενθυμίζομντας την ανοχή που έδειχναν στην αλλοίωση του Συμβόλου της Πίστεως, τοτέ οι Στουδίτες υποχώρησαν. Οι Δυτικοί υπέκυψαν στην ισχύ των Φράγκων, προφανώς, διότι υποσχέθηκαν να αναγνωρίσουν το Πρωτείο στον πάπα και μετά έγιναν, αυτά που έγιναν. Δυό αντιμαχόμενα σατρατόπεδα για την εξουσία της Αυτοκρατορίας.
5) Γνωρίζουμε κάποιον Επίσκοπο - σε ολόκληρο το κόσμο- που να έχει αυτό το χάρισμα της Προφητείας;
ΚΧ : Το χάρισμα αυτό έχει φύγει από τους επισκόπους και έχει πάει στα Πανεπιστήμια. Εκεί παρέχεται πλούσιος ο φωτισμός. Οι θεολόγοι επίσκοποι που μας φωτίζουν, μερικοί των οποίων είναι τιτουλάριοι, μας λένε ότι δεν έχει σημασία αν προερχόμαστε από τον πίθηκο και προσπαθούν να μας βγάλουν από το μυαλό τη Θρησκεία. Την εκκλησία πρέπει να έχουμε κατά νου. Ποιά εκκλησία, έτσι όπως την κατάντησαν, μας αφήνουν να διαλέξουμε.
Δημοσίευση σχολίου