Όπως διαβάσατε ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσ/νίκης κ. Γεώργιος Ι. Μαντζαρίδης (εφεξής ΓΙΜ) μας μίλησε για τα ενδεχόμενα προβλήματα που δημιουργεί η σύγχρονη βιοϊατρική και συγκεκριμένα η "υποβοηθούμενη αναπαραγωγή" (sic). Παλαιότερα είχε αρθρογραφήσει και για τη "δωρεά οργάνων", δηλαδή, τις μεταμοσχεύσεις.
Με αφορμή όσων είχε γράψει, τα οποία ουσιαστικά αποτελούν αντίλογο στα παραδεδεγμένα της κλασσικής Ιατρικής αλλά ακόμη και σε όσα η Θεολογία προσμαρτυρεί, κατέθεσα τον δικό μου λόγο. Προφανώς, όχι υποκινούμενος από τον "δαίμονα της αντιλογίας".
Αυτό το δαιμόνιο διακατέχει σήμερα την Επιστήμη και τους θεράποντες αυτής και είναι υπεύθυνο, ότι τους παρακινεί στη ριζική αναθεώρηση πάντων.
Είναι επίσης υπεύθυνο της διαστροφής που υφίσταται σήμερα η αλήθεια, διότι καθιστά σκολιά την οδό του Κυρίου με τον αντιφατικό λόγο τον οποίο χρησιμοποιεί.
Δεν είναι δύσκολο να διαγνώσει κανείς ότι η διαλεκτική μεθοδολογία του φιλοσόφου προγόνου μας (Αριστοτέλης) είναι το "εργαλείο" της σύγχυσης : Παραπλάνησης ή και συσκότισης.
Αν δεν κυριαρχούσε, ούτε η παγκοσμιοποίηση θα μας απασχολούσε ούτε ο οικουμενισμός, οπωσδήποτε δε, ούτε και ο αμφίσημος λόγος του κυρίου καθηγητή της Θεολογικής.
Ιδού λοιπόν οι παρατηρήσεις (σχόλιο) επί των γραφομένων του κ. ΓΙΜ :
Στο διαδικτυακό τόπο "ΑΚΤΙΝΕΣ" (*)
(http://aktines.blogspot.com/2009/07/blog-post_14.html) δημοσιεύθηκε (14/07/2009) εκτενές άρθρο του καθηγητή της Θεολογικής κ. Γεωρ. Ι Μαντζαρίδη που αφορούσε στις μεταμοσχεύσεις. Στο τέλος του άρθρου, ο κ. ΓΙΜ δίνει και την ορθόδοξη προσέγγιση του θέματος αυτού για να καταλήξει γράφοντας :
" Η αλήθεια των πραγμάτων δεν περιορίζεται σε εξωτερικούς τύπους. Όπως η αφαίρεση της ζωής μπορεί να συνιστά πράξη κορυφαίας αγάπης (αυτοθυσία), αλλά και πράξη πλήρους αυτοπεριορισμού και έσχατης απογνώσεως (αυτοκτονία), έτσι και η μεταμόσχευση ιστών η οργάνων από άνθρωπο σε άνθρωπο μπορεί να είναι πράξη κορυφαίας αγάπης, αλλά και πράξη περιφρονήσεως του ανθρώπου η έσχατης συναλλαγής.
Μπορεί να είναι νίκη εναντίον του θανάτου με εκούσια αποδοχή του θανάτου, αλλά μπορεί να είναι και πλήρης συμμόρφωση προς τη θνητότητα με ταυτόχρονο αφανισμό κάθε πνευματικού στοιχείου.
Η ορθόδοξη θεολογία δεν μπορεί να δεχθεί τις μεταμοσχεύσεις ... ως κάποια μηχανιστική διαδικασία. Μπορεί όμως να τις δεχθεί ως πράξεις αυτοπροσφοράς και αυτοθυσίας. Γι΄ αυτό δεν αντιμετωπίζει την προβληματική των μεταμοσχεύσεων με προδιαγεγραμμένη περιπτωσιολογία, αλλά βλέπει τις διάφορες περιπτώσεις με κριτήρια την ανιδιοτελή αγάπη και τον σεβασμό του προσώπου".
Θα συμπλήρωνα λέγοντας ότι η αλήθεια των πραγμάτων δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της εγγενούς διπλής όψης που αυτά έχουν. Αυτό το ξέρουμε : "Πάντα δισσά,έν κατέναντι του ενός και ουκ εποίησεν ουδέν ελλείπον". Από σκολιούς λογισμούς, που χωρίζουσιν από Θεού, είμαστε πλήρεις. Καιρός του "ευθείας ποιείτε τας τρίβους αυτού".
Διότι, ναι μεν, η ορθόδοξη θεολογία "βλέπει τις διάφορες περιπτώσεις με κριτήρια την ανιδιοτελή αγάπη και τον σεβασμό του προσώπου", γνωρίζει ότι ορισμένες φορές πρέπει να αντιμετωπίζει με ιδιαίτερη προσοχή (κατ΄ ιδίαν) κάποια ζητήματα, δεν μπορεί όμως να αποτελέσουν δόγμα της οι επιλογές του κάθε ενός προσώπου ξεχωριστά. Φυσικά, ούτε και οι "ειδικές" περιπτώσεις.
Δέχεται, με άλλες λέξεις, το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας, όχι όμως και την κάθε επιλογή ενός εκάστου προσώπου. Την ελευθερία δεχόμαστε και όχι οποιαδήποτε επιλογή της ελευθερίας.
Οι μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν τον ιατρογενή θάνατο ένός ψυχορραγούντος και όλα τα υπόλοιπα περί "οικονομίας" είναι εκ του πονηρού. Για ποιά αυτοθυσία και αυτοπροσφορά μπορούμε να μιλούμε; "Αύτη εστίν η εντολή η εμή,ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς.μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει,ίνα την ψυχήν αυτού θη υπερ των φίλων αυτού".
Τι λέει εδώ; Υπερ των φίλων αυτού, των μαθητών, και μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει.
Μπορεί να συγκριθεί η αγάπη του Χριστού με την αγάπη που εμείς οι άνθρωποι έχουμε; Και πως είναι "φίλος" εκείνος που ούτε καν τον ξέρουμε και που συχνά βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου; Πώς είναι φίλος - αλλά και ποιος είναι αυτός ο φίλος- όταν ο ασθενής, που εναγωνίως ζητεί το μόσχευμα, παρακαλεί ή εύχεται στον Θεό να βρεθεί ένας άλλος στην κατάσταση "λίγο πριν απ΄το θάνατο" - είναι και ο ίδιος - για να του πάρουν τα όργανα οι γιατροί και να γίνει καλά ; Πώς είναι φίλος Χριστού,εκείνος που δέχεται τον ιατρογενή (και άρα πρόωρο) θάνατο ενός άλλου φίλου - συνηθέστατα δεν είναι - για να ζήσει αυτός;
Ο Κύριος απευθύνει τον λόγο αυτό της αγάπης, αλλά και την ίδια την αγάπη, στους μαθητές του,που τους αποκαλεί φίλους. Τι είδους φιλία και αγάπη απευθύνουμε εμείς κατά αγνώστων; Μας αρκεί, φαίνεται, η πλαστογραφημένη παπική αγαπολογία και η ομοία με αυτήν δική μας.
Αλλά νομίζω, αυτή είναι "τοξική" αγάπη, όπως ήταν και τα τοξικά ομόλογα των τραπεζών, που γκρέμισαν την επίσης ψεύτικη οικονομία.
Καιρός να το καταλάβουμε και να πάρουμε την απόφαση να λέμε τα πράγματα με το πραγματικό τους όνομα. Οι αυτοπροσφορές και οι αυτοθυσίες των μεταμοσχεύσεων είναι άνευ περιεχομένου αγάπης και εξυπηρετούν μόνο το οικουμενιστικό ιδεολόγημα της πιο απάνθρωπης αγάπης. Που δεν είναι άλλη από αυτή που έχει ο "απ΄ αρχής ανθρωποκτόνος" για τον άνθρωπο.
Τέλος, θα ήθελα απλώς να επισημάνω ένα γεγονός, που συνετάραξε το πανελλήνιο πριν από λίγα χρόνια. Αναφέρομαι στην περίπτωση του τότε αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και την απόφαση για μεταμόσχευση.
Πολλοί θα παραπλανήθηκαν. Αλλά όχι, όσοι γνωρίζουν τις ιατρικές λεπτομέρειες, οι οποίες φανερώνουν ότι εκείνα που έγιναν, ήταν ένα τέλεια σκηνοθετημένο διαφημιστικό τέχνασμα. Περισσότερα δεν χρειάζονται. Οι κατά καιρους ξιφουλκούντες αμφιλέγοντας κατά των μεταμοσχεύσεων ειδικοί, θετικοί ή θεωρητικοί, ας μείνουν καλύτερα στη σιωπή τους.
Ως προς τη φωτογραφία,
Ο άνθρωπος είναι μια από τις αποτελεσματικότερες "recycling solutions" που μας προσφέρει η εποχή με τους κάδους ανακύκλωσης. Εκεί κατάντησε.
(*) Σε πρωτόλεια μορφή κατατέθηκαν σαν σχόλιο όσα ακολουθούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου