"Ἕνας Ἐπίσκοπος ἐξηγεῖ τὸ φαινόμενο καὶ προτείνει μιὰ ἁπλῆ καὶ συνάμα ἀποτελεσματικὴ λύση για να βελτιωθεί η κοινωνία, (...) ἡ προτεινόμενη λύση εἶναι πνευματικὴ λύση καὶ πρέπει ἐλεύθερα νὰ τὴν ἐπιλέξουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι"
ΚΧ
Αυτό μπορεί να γίνει, αν πρώτα συνεννοηθούμε ως προς το ζήτημα, και αίτημα, της ελευθερίας.
Οι πνευματικοί νόμοι δεν είναι νόμοι ελευθερίας ή ανελευθερίας. Είναι νόμοι ζωής. Ζωής προς ανάσταση ή προς κρίση. Δυστυχώς, κρίσεις και μόνο κρίσεις βιώνουμε. Ωστόσο, ελπίζουμε.
Όταν μιλούμε ή γράφουμε για "το θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας", πρέπει να γνωρίζουμε ποιο είναι αυτό το δώρο. Το έχουμε ή δεν το έχουμε;
Ασφαλώς το έχουμε, όχι όμως σαν δικαίωμα επιλογής, αλλά ως δικαίωμα προς ανάσταση ή προς κρίση ζωής. Το δικαίωμα είναι εγγενές, η επιλογή όχι, και η σύγχυση μεγαλώνει, όσο δεν επιθυμούμε να γίνουμε διδακτοί των δικαιωμάτων, τα οποία μας έδωσε ο άγιος Θεός. Φθάνουμε ακόμη να κάνουμε λόγο και για "το δικαίωμα της ζωής"! Οποία φρίκη. Δικαίωμα ζωής είναι αυτή η ίδια η ζωή, επιλογή είναι η ανάσταση ή η κρίση. Δεν θέλουμε όμως την ανάσταση, την κρίση προτιμούμε.
Ελεύθεροι είμαστε μόνο ως προς την σκέψη και ως προς την εκφορά δια ζώσης του λόγου, που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Γι΄ αυτό άλλωστε ελέχθη "ο λόγος ου δέδεται". Ουδείς δύναται να μας εμποδίσει να σκεπτόμαστε και ουδείς μπορεί να φιμώσει τον έναρθρο λόγο μας. Ας θυμηθούμε και το "ου φιμώσεις βουν αλοώντα" (: Μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ;). Είναι όμως εντελώς άλλο πράγμα, όταν η ελευθερία του λόγου ενδύεται την Αισθητική και, πλέον, η ελευθεριότητα αντκαθιστά την ελευθερία. Τότε οι έννοιες χάνουν το εννόημα και η φωνή το λόγο της.
Αν είμαστε σφοδρά αντίθετοι με όσα μας προετοιμάζει ο οικουμενισμός και η παγκοσμιοποίηση (παρένθεση, ο σιωνισμός), είναι διότι αυτά μας οδηγούν στην επιδείνωση της ούτως ή άλλως - εκ φύσεως - ένδειας από την οποία πάσχουμε. Το χειρότερο, να νομίζουμε ότι με αυτά ή χωρίς αυτά, είμαστε περισσότερο ή λιγότερο ελεύθεροι. Ασφλώς είμαστε ελεύθεροι, όχι όμως ποσοτικά. Ουδείς μπορεί με σταθμά να ζυγίσει τη φωνή ή τη σκέψη μας. Αυτά που μας έρχονται, είναι προς επίταση των αναγκών και των εξαρτήσεων που οι άνθρωποι έχουμε. Οι προβαλλόμενες δικαιολογίες με τις διευκολύνσεις που μας υπόσχονται, είναι μεγαλύτερες εξαρτήσεις και ακόμη περισσότερες ανάγκες. Δικαίως λοιπόν τα αρνούμεθα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου