Το πρόσωπο του χρόνου

Περσσότερα, σχετικά με την αφορμή για το Θέμα αυτό :  http://apotixisi.blogspot.gr/2014/09/blog-post_4.html

- Ν. Πανταζής : Κάθεται ο ταλαίπωρος «κχ» και προσπαθεί να «θεολογήσει» και αντί να «θεολογεί», Χρονολατρεί! Και σε παρεξηγεί. Και σε παραποιεί.Το κατακλυσμικό, κατανοητικό τους κονφούσιο είναι καρπός κι αυτό του εκκλησιολογικού τους μπερδέματος και η άκρη του νήματος του υποστατικού κουβαριού χάνεται στο αχανές χάος του σχισματικού τους ωκεανού.

Προς τον κ. Πανταζή

Οι εικονολάτρες των παλαιών χρόνων ήταν οι ειδωλολάτρες. Αποδείχθηκε το αντίθετο. Οι εικονομάχοι ήταν οι γνήσιοι εκφραστές και προστάτες του ανεικονικού θεού των Χριστιανών, δηλαδή του αρχέγονου μανιχαϊκού τύπου θεού ή θεοτήτων, όπου ο ένας θεός τα έβαζε με τον άλλο και οι σκοτωμοί δεν είχαν τελειωμό. Αυτοί ήταν οι ειδωλολάτρες, οι εικονομάχοι, και όχι οι εικονολάτρες. Σήμερα, στη θέση των εικονολατρών, έβαλαν τους χρονολάτρες παλαιοημερολογίτες και οι χρονομάχοι - όχι ακριβώς - είναι οι γνήσιοι εκφραστές του virtual θεού τους. Είναι οι νεοημερολογίτες του αδιάστατου παρόντος χρόνου.

Οπωσδήποτε όμως, το χρονικά και γενικά αδιάστατο παρόν εικονίζει η ειδική της ημέρας (χρόνος) εν διαστάσει μορφή κάποιου τιμωμένου αγίου, ώστε ο ανυπόστατος και αδιάστατος χρόνος να μορφοποιείται σε πρόσωπο : Το πρόσωπο ενός "εν Κυρίω τελειωθέντος". Τι σημαίνει αυτό ; Ότι ο χρόνος δεν είναι κάτι το αφηρημένο, είναι κάτι συγκεκριμένο εφόσον στα αναγνώσιμα Συναξάρια των ημερών και εορτών «τη (τάδε) του αυτού μηνός μνήμην ποιούμεθα» κλπ. Η μνήμη δίνει ζωή και μορφή στις ημέρες, στο χρόνο. Αλλά ο χρόνος άλλαξε, όπως άλλαξαν (;) και οι άνθρωποι.

Οι χρονομάχοι ημεροκλάστες δεν παύουν βέβαια να μνημονεύουν τους αγίους. Μένουν σταθεροί - δεν γίνεται διαφορετικά - στη μνημόνευση «τη (τάδε) του αυτού μηνός μνήμην ποιούμενοι του ...». Συμβαίνει όμως κάτι περίεργο. Άλλοι άγιοι να μπαίνουν στη θέση άλλων και, θα έλεγε κανείς, οι νέοι εικονομάχοι, ή ημεροκλάστες, βάζουν τους αγίους να τσακώνονται μεταξύ. Οι άγιοι όμως δεν το κάνουν, το κάνουν οι άνθρωποι. Οι οποίοι καλούνται να ομονοήσουν μόνο κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Τεσσαρακοστής με το κοινό τους Πάσχα. Την κοινή Πεντηκοστή, και αφού έχουν ηρεμήσει τα πράγματα με τη λογική του μπακάλη - με των αγίων δεν γνωρίζω - και η Αμφικτιονία τελειώνει, ξαναρχίζουν τα ίδια.

Σε παρένθεση, ο Ιούδας Μακκαβαίος ήταν ο μόνος που έγινε δεκτός από το ιερατείο του Νόμου, όταν κατάργησε την αργία του Σαββάτου. Τότε, το έθνος αντιμετώπιζε ορατούς εχθρούς. Όταν όμως ήρθε αργότερα στη γη Εκείνος, που τα έβαλε με τους αόρατους εχθρούς, το ιερατείο Τον απέρριψε. Τον σταύρωσε σαν ένα κοινό ληστή.
Και εκτός παρένθεσης για να τελειώνουμε, ο κύριος Πανταζής δεν έχει καταλάβει ότι κάθε απόκλιση από το Ορθόδοξο Δόγμα, οδηγεί μοιραία στα αρχαϊκά και  μανιχαϊκά πρότυπα θεού και θεοτήτων : Ο ένας θεός να τσακώνεται με τον άλλο, οι άγιοι με τους αγίους και οι άνθρωποι με τους ανθρώπους. Όλα τα περίμενα από τον κ. Πανταζή, όχι όμως και να μου πει :  αντί να «θεολογεί», Χρονολατρεί! Ότι δεν θεολογώ, όπου και τα εισαγωγικά, το γνωρίζω καλώς. Όχι όμως και ότι «χρονολατρώ» με εισαγωγικά, τα οποία ξέχασε εκείνος, όπως ξέχασε και λησμονεί το πρόσωπο του χρόνου. Άλλωστε, ο χρόνος είναι αόρατος ... .